του ΄Ακη Δημητριάδη

Θαυμάζω και εκτιμώ βαθιά τις γυναίκες αυτές, τις «κηρυκάβες» -όπως λέγονται στα Ποντιακά. Νομίζω ότι πολύ λίγοι ξέρουν το μέγεθος της προσφοράς τους. Πέρα από τη συμμετοχή τους στην πνευματική ζωή της εκκλησίας, είναι επωμισμένες με αμέτρητες ευθύνες και καθήκοντα. Τα οποία δεν φαίνονται και περνούν απαρατήρητα. Τα οποία δεν έχει κανένα από τα υπόλοιπα μέλη της εκκλησίας:

–          Πρώτα-πρώτα, πρέπει να συμμετέχουν σε όλες τις εκδηλώσεις της εκκλησίας. Είτε μπορούν, είτε δεν μπορούν. Είτε πονάει το κεφάλι τους, είτε είναι άρρωστες. Η γυναίκα του ιεροκήρυκα-ποιμένα δεν «επιτρέπεται» να αρρωσταίνει ποτέ.

–          Δεύτερο, πρέπει να συνοδεύουν το σύζυγο-ποιμένα σε όλες τις εκδηλώσεις, είτε εντός έδρας είτε εκτός έδρας (λ.χ. στην κατασκήνωση, σε αδελφικές εκκλησίες κ.ά.).

–          Τρίτο, πρέπει πάντα να έχουν απίστευτη υπομονή, να ανέχονται ενοχλήσεις στο σπίτι τις πιο ακατάλληλες ώρες, να καταπίνουν τα δικά τους προβλήματα και να είναι με τους άλλους πάντα πρόσχαρες, πρόθυμες, χαμογελαστές.

–          Τέταρτο, πρέπει να ρωτούν και να μαθαίνουν τις ανάγκες όλων των μελών της εκκλησιαστικής κοινότητας, να τους επισκέπτονται, να τους βοηθάνε, να τους ενθαρρύνουν.

–          Πέμπτο, πρέπει να συμμετέχουν και να οργανώνουν τις διάφορες επιτροπές και εκδηλώσεις των γυναικών (συμπροσευχές, συμμελέτες της Βίβλου, επισκέψεις ασθενών, τσάι, φιλόπτωχος, νέα ζευγάρια κ.ά.).

–          Έκτο, πρέπει να φροντίζουν, να ενθαρρύνουν και να βοηθούν τον σύζυγο-ποιμένα.

–          Έβδομο, πρέπει να φροντίζουν τα παιδιά.

–          Όγδοο, πρέπει να φροντίζουν το σπίτι και το νοικοκυριό.

 

Όλα αυτά, και άλλα παρόμοια, τα θεωρούμε ότι είναι αυτονόητα και λίγο-πολύ τα ξέρουμε. Εκείνο, όμως, που ελάχιστοι ξέρουν, είναι οι αμέτρητες φιλοξενίες. Έχει υπολογιστεί ότι σε διάστημα 20 ετών διακονίας ενός ποιμένα, η γυναίκα του φιλοξενεί άμεσα ή έμμεσα, κατά μέσο όρο, περίπου 840 άτομα:  αδελφούς από άλλες εκκλησίες, ποιμένες, ευαγγελιστές, συνέδρους, μέλη μουσικών συγκροτημάτων, κ.ά.              Για όλους αυτούς πρέπει να φροντίσει:

–          Να τους παραλάβει από το αεροδρόμιο, το ΚΤΕΛ ή το σιδ. Σταθμό.

–          Να ετοιμάσει το δωμάτιό τους, καθαριότητα, σεντόνια, μαξιλαροθήκες, καθαρές πετσέτες, παντόφλες κλπ.

–          Να πάει να ψωνίσει τα απαραίτητα τρόφιμα –και να πληρώσει τα ανάλογα έξοδα.

–          Να σερβίρει το φαγητό στην ώρα του, πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Να σερβίρει τον καφέ με τα κουλουράκια το απόγευμα.

–          Να πλύνει τα πιάτα.

–          Να φροντίσει για την ενημέρωσή τους πάνω σε πρακτικά θέματα.

–          Να φροντίσει για τα φάρμακά τους.

–          Να διαθέσει το τηλέφωνο του σπιτιού, για να ενημερώνουν τους δικούς τους.

–          Να βάλει το θερμοσίφωνο για να έχει ζεστό νερό για να κάνουν μπάνιο.

–          Να λειτουργεί το καλοριφέρ το χειμώνα και το κλιματιστικό το καλοκαίρι.

–          Να υπομένει τις ιδιοτροπίες του καθενός (λ.χ. εάν δεν του αρέσει κάποιου το φαγητό επειδή ήταν ανάλατο, αν χρειάζεται φόρτιση η μπαταρία του κινητού του, εάν θέλει να μπει στο Ιντερνέτ να δει την ηλεκτρονική του αλληλογραφία, εάν το βράδυ ροχαλίζει, κ.ά.)

–          Μετά τη φιλοξενία, να τους ξαναπάει στο αεροδρόμιο, το ΚΤΕΛ ή το σιδ. Σταθμό.

–          Τέλος, αφού φύγουν, να βάλει πλυντήρια, να καθαρίσει μπάνιο και τουαλέτα, να πληρώσει τους αυξημένους λογαριασμούς ΔΕΗ και ΟΤΕ κ.ά.

Η γυναίκα του ιεροκήρυκα πρέπει να έχει πάντα στην κουζίνα ρεζέρβα 15-20 σερβίτσια φαγητού διαθέσιμα για χρήση, και στην ντουλάπα άλλα τόσα ζεύγη σεντόνια, μαξιλαροθήκες, κουβέρτες, πετσέτες μπάνιου, παντόφλες, κλπ.

Πριν από χρόνια, όταν δεν υπήρχαν σταθερά και κινητά τηλέφωνα, οι επισκέπτες αυτοί κατέφταναν ξαφνικά, χωρίς καν να ειδοποιήσουν ότι έρχονται. Το θεωρούσαν πολύ φυσικό και αυτονόητο ότι το σπίτι του ποιμένα είναι περίπου σαν ένα δωρεάν ξενοδοχείο και εστιατόριο. Σήμερα η κατάσταση έχει βελτιωθεί και, τουλάχιστον, οι περισσότεροι ειδοποιούν μερικές μέρες νωρίτερα ότι θα έλθουν.

Ακόμα κι έτσι, πάντως, και μόνο η ευθύνη και η δέσμευση της κηρυκάβας να περιποιηθεί και να εξυπηρετήσει όλες τις ανάγκες αυτών των επισκεπτών  -οι οποίες είναι διαφορετικές για τον καθένα –  είναι αρκετό για να χαρακτηρίσει αυτές τις γυναίκες πραγματικές ηρωίδες. Γιατί όλα αυτά γίνονται σε βάρος του ατομικού και προσωπικού τους χρόνου. Όταν έχεις τόσες φροντίδες και καθήκοντα, δεν σου μένει εύκολα καιρός να φροντίσεις τον εαυτό σου. Δεν μπορείς, λ.χ. να πας στον οδοντίατρο όποτε θέλεις ή για άλλες ιατρικές εξετάσεις. Δεν μπορείς εύκολα να λείψεις έστω και μια βδομάδα για ξεκούραση και διακοπές όπως κάνει όλος ο άλλος κόσμος.

Στις άλλες χώρες οι περισσότερες εκκλησίες διαθέτουν ξενώνα για τους αδελφούς επισκέπτες. Στην Ελλάδα όχι μόνον δεν υπάρχουν τέτοιοι ξενώνες, αλλά πολλές φορές, ιδίως τα παλιότερα χρόνια, οι ιεροκήρυκες και οι γυναίκες τους παραχωρούσαν το δικό τους υπνοδωμάτιο στους επισκέπτες, και οι ίδιοι κοιμόντουσαν στον καναπέ στο σαλόνι !

Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι γυναίκα ιεροκήρυκα. Γι’ αυτό, νομίζω, ότι τις γυναίκες αυτές οφείλουμε να τις εκτιμούμε και να αναγνωρίζουμε τη μεγάλη τους προσφορά.