Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης

Ανέκαθεν είχα την απορία, γιατί οι ποδοσφαιριστές πανηγυρίζουν έξαλλα σαν τρελοί ύστερα από την επίτευξη ενός τέρματος. Ουρλιάζουν σαν λυσσασμένα αγρίμια, βγάζουν κάτι πρωτόγονες ινδιάνικες κραυγές, υψώνουν σφιγμένη τη γροθιά και απειλούν, κάνουν κωλοτούμπες, δείχνουν με το δάχτυλο τον ουρανό, φιλάνε το χώμα, χτυπάνε το στήθος σαν ουρακοτάγκοι, χορεύουν σάμπα και άλλα τέτοια. Ταυτόχρονα πηδάνε ο ένας πάνω στον άλλον και γίνονται ένα κουβάρι καταπλακωμένοι.

Μέχρι τώρα πίστευα ότι το κάνουν από πατριωτισμό. Τώρα με το παγκόσμιο κύπελλο στη Βραζιλία και στους άλλους διεθνείς αγώνες (champion’s League, Europa League, Ολυμπιακοί Αγώνες, κλπ.) πριν από τον αγώνα ή κατά την απονομή των μεταλλίων, ακούγεται ο εθνικός ύμνος και κυματίζει περήφανα η σημαία. Ο δικός μας εθνικός ύμνος μάλιστα είναι χαρακτηριστικός, υμνεί τη λευτεριά και τα ιερά κόκκαλα των Ελλήνων.

Έχω την εντύπωση, όμως, ότι μάλλον άλλος πρέπει να είναι ο λόγος:  το χρήμα.

• Πριμ 4.000.000 έδωσε η ΕΠΟ για την πρόκριση της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου στον τελικό της Βραζιλίας.
• Τώρα που προκρίθηκαν στους 16, θα μοιράσει άλλο 1.000.000.
• Η ίδια η ΕΠΟ για τη συμμετοχή της ελληνικής ομάδας στη φάση των ομίλων πήρε 8.000.000 ευρώ, ενώ για την πρόκριση στους 16 πήρε άλλα 9.000.000.
• Εάν η ομάδα μας νικήσει την Κόστα Ρίκα και περάσει στους 8, θα εισπράξει άλλα 14 εκατομμύρια ευρώ και, φυσικά, ανάλογο ποσό θα είναι και το νέο πριμ των ποδοσφαιριστών.

Πολύ φυσικό, λοιπόν, να πανηγυρίζουν έξαλλα. Κι εγώ αν ήμουν στη θέση τους το ίδιο θα έκανα. Θα τα έδινα όλα για να κερδίσει η ομάδα, θα έτρεχα σαν τρελός, κι αν βάζαμε γκολ και προκρινόμασταν, θα με τρέλαιναν τα πολλά λεφτά που θα έπαιρνα.