του ΄Ακη Δημητριάδη

 Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή…Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή…

Έτσι λέει το τραγούδι με τον Καζαντζίδη: 

…Κι όσοι με πίκραναν πολύ, τώρα που φεύγω απ’ τη ζωή, όλους τους συγχωρνάω…

Στους γάμους και τις κηδείες βλέπεις άτομα που είχες πολλά χρόνια να δεις.

Πρόσφατα βρέθηκα σε μια κηδεία και μου έκανε μεγάλη εντύπωση, εκτός από τα άλλα, πόσο μικρή συναίσθηση έχουμε της μηδαμινότητάς μας και πόσο πρόσκαιροι είμαστε σ’ αυτή τη ζωή. Ο φίλος και συμμαθητής μου ήταν βολεμένος από κάθε άποψη, παιδιά, εγγόνια, σπίτι, εξοχικό, καλή σύνταξη, ταξιδάκια στο εξωτερικό. Πέθανε στα καλά καθούμενα από καρδιά…

Όσο είναι κανείς νέος,  έχει την αίσθηση ότι είναι υγιής, παντοδύναμος, αθάνατος. Δεν σκέφτεται τα γηρατειά, τη σύνταξη, το θάνατο.

Οι μεγάλοι όμως;  Δεν θα έπρεπε να σκεφτόμαστε λίγο διαφορετικά,  τώρα που, όπως λέει και το τραγούδι, όπου να ‘ναι  «σαν λουλούδι κάποιο χέρι, θα μας κόψει μιαν αυγή»;

Κι όμως, στην κηδεία υπήρχαν πολλοί σαν κι εμένα, ηλικίας πάνω από τα 65, μερικοί πάνω από 75, οι οποίοι, αντί να προβληματιστούν για το τι γίνεται μετά το θάνατο, αντί να τους ενδιαφέρει πώς θα αξιοποιήσουν άριστα τον, έτσι κι αλλοιώς, λίγο χρόνο ζωής που απομένει, εξακολουθούσαν να είναι κλεισμένοι στον εαυτό και τα μικροσυμφέροντά τους, να διατηρούν παλιές πικρίες, να κουτσομπολεύουν, να μαλώνουν για πολιτικά, να κάνουν σχέδια για μελλοντικές αγορές και επενδύσεις, θαρρείς και πρόκειται να ζήσουν άλλα 100 χρόνια!