Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

H καρδιά σου είναι σκληρή σαν το βράχο των περήφανων, ψηλών και απόκρημνων βουνών. Σε βλέπω μονάχο σαν τους ερημικούς και απρόσιτους βράχους στις κορυφές των ορέων, να κοιτάζεις θλιμμένος το σκοτεινό και συννεφιασμένο ουρανό σου (θλίψεις). Σε βλέπω τις νύχτες που προσπαθείς να μετρήσεις τ’ αστέρια (φιλοσοφικοί στοχασμοί) και όταν νομίζεις πως τα κατάφερες, ένα σύννεφο μαύρο σου κλείνει τον ουρανό (θεωρίες που οδηγούν σε απογοητεύσεις). Έτσι καρτεράς την επόμενη νύχτα, ίσως φανείς πιο τυχερός. Μα πάντα θα βρεθεί εκείνο το κάτι, το απρόβλεπτο, για να σε κάνει να αρχίσεις απ’ την αρχή. Και περνάνε οι μέρες  και τα χρόνια κυλούν και παραμένεις σαν βράχος ψυχρός και ανυποχώρητος να αυτοθαυμάζεσαι και να κοιτάζεις με έκπληξη τα βράδια τον έναστρο ουρανό. Κι όλο θαυμάζεις κι όλο απορείς και ποτέ σου δε θέλησες να εννοήσεις, ότι από χρόνια πολλά προσπαθώ να σου μιλήσω, να σε κάνω να με καταλάβεις, αλλά εσύ με αποστρέφεσαι. Είσαι τόσο εγωιστής, ώστε αποφάσισες ότι Εγώ δεν υπάρχω. Ω, πόσο ανόητος που είσαι! Κοίτα τους βράχους τριγύρω σου. Εδώ, σε τούτη τη μοναξιά, ποια δύναμη τους συνέτριψε; Κι όμως είναι απλό. Η βροχή μου εισχώρησε στις σχισμές και τις λακκούβες και ως το πρωί η πέτρα κομματιάστηκε από τη δύναμη του πάγου που σχηματίστηκε τη νύχτα. Ήρθε ο καιρός να καταλάβεις, ότι οι οδύνες της ζωής σου είναι οι ρωγμές που άνοιξα στο βράχο της καρδιάς σου, μέσα από περιστάσεις και συμπτώσεις ποικίλες, με σκοπό να σε ετοιμάσω να δεχτείς το Ευαγγέλιο μου, που είναι δύναμη Θεού προς σωτηρία στον καθένα που πιστεύει (Ρωμ. 1/16). Ο Λόγος μου θα θρυμματίσει τον αγέρωχο βράχο σου (το αλαζονικό σου εγώ), καθώς θρυμματίζεται ο βράχος από το νερό της βροχής που πήζει στη σχισμάδα. Ο Λόγος μου έχει τη δύναμη να το κάνει. Αλλά σέβομαι την ελευθερία  και το αυτεξούσιό σου. Θα περιμένω, ώσπου να πάψεις επιτέλους να μετράς τ’ αστέρια, ώσπου να πάψεις να θαυμάζεις τη δημιουργία αντί το Δημιουργό σου. Σε συμβουλεύω, σήμερα που θα στείλω τη βροχή μου να ποτίσει τη Γη (σήμερα που ακούς το Λόγο του Θεού), να δεχτείς την ουράνια ευλογία. Άσε το Λόγο μου να εισχωρήσει στα χαράγματα της καρδιάς σου, ήσυχα, αθόρυβα, ταπεινά και καταδεχτικά, όπως κυλάει το νερό στις ρωγμές των βράχων. Κι όταν ο Ήλιος μου ανατείλει (όταν αναγεννηθείς), οι πρωινές του αχτίνες θα ζεστάνουν τον εσώτερο βράχο της καρδιάς σου. Αυτή η καρδιά που θρυμματίστηκε από τη δύναμη του Λόγου, θα αντικρίσει για πρώτη φορά με ευγνωμοσύνη τον Ήλιο της Δικαιοσύνης. Εκείνο το πρωινό θα’ ναι για σένα αναστάσιμο. Γιατί από εκείνη τη στιγμή θα είσαι ενωμένος με τον Αναστημένο Χριστό και θα ζεις μέσα στο φως.  Διότι εγώ είμαι φως (Α Ιω. 1/5).