Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Από καιρό σχεδίαζε την απόδρασή του από το πλουσιόσπιτο του Φιλήμονα ο Ονήσιμος. Έτσι λοιπόν σήμερα πήρε τη μεγάλη απόφαση. Η ζωή της δουλείας επιτέλους θα τέλειωνε. Αφού έκλεψε ένα σεβαστό χρηματικό ποσό από τον πλούσιο κύριό του, ενώθηκε με μια συντροφιά που ταξίδευε στη Ρώμη και ύστερα από ένα μεγάλο και περιπετειώδες ταξίδι έφτασε στην πρωτεύουσα του κόσμου. Αφού σπατάλησε τα κλοπιμαία, επεδίωξε να συναντήσει, ποιος ξέρει γιατί, τον Απ. Παύλο που ήταν φυλακισμένος. Ήξερε πως ήταν φίλος του Φιλήμονα. Τον είδε πολλές φορές στο αρχοντικό του κυρίου του. Έτσι ο Παύλος βρήκε την ευκαιρία να του μιλήσει για το Χριστό και ο Ονήσιμος γίνεται χριστιανός. Μετά από αυτό επιστρέφει στις Κολοσσές με συστατική επιστολή του Παύλου και ο Φιλήμονας τον δέχεται πια σαν αδελφό του εν Κυρίω. Ο Παύλος μέσα στο κελί, εξήγησε στον Ονήσιμο, πως έχει μεγαλύτερη σημασία να ανήκουμε στο Θεό παρά στους ανθρώπους ή στον εαυτό μας. Κι αυτός, ενώ ήταν ακόμα ένας δούλος, κατάλαβε πως είναι πιο σημαντικό να απαλλαγεί από τα εσωτερικά του δεσμά παρά από την εξωτερική του δουλεία. Η εσωτερική ελευθερία που χαρίζει ο Χριστός είναι πολυτιμότερη από την ελευθερία που απονέμουν οι άνθρωποι. Ο Παύλος αν και ήταν στη φυλακή, εντούτοις ήταν ο αληθινά χαρούμενος και ελεύθερος άνθρωπος. Η απαλλαγή από τις δυσκολίες της ζωής δεν είναι απόλαυση ελευθερίας. Ούτε είναι απαραίτητο συστατικό της ευτυχίας. Στη συναναστροφή του με τον Παύλο συνειδητοποίησε ότι η ευτυχία είναι η βαθιά γνωριμία με ένα πρόσωπο. Είναι μια συνεχής και αδιασάλευτη κοινωνία με τον αναστημένο Χριστό. Ακριβέστερα είναι η συνειδητοποίηση από μέρους μας ότι ο Χριστός είναι «η ζωή ημών» (Κολ.3/4). Ο Ονήσιμος πριν να πιστέψει στο Χριστό νόμιζε ότι ζούσε τη δική του ζωή. Αλλά όταν πίστεψε, ήξερε πια τη μεγάλη αλήθεια: «Ζω δε ουκέτι εγώ ζει δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ.2/20). Ο δούλος μεταμορφώθηκε σε έναν ελεύθερο και αληθινά χαρούμενο άνθρωπο.