Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης, Συγγραφέας

Όταν ήμουν νέος, στο εξατάξιο τότε Γυμνάσιο, είχαμε μια συμμαθήτρια με την οποία όλα τα αγόρια ήμασταν ερωτευμένοι. Ας πούμε ότι την έλεγαν Ελένη. Άλλο ήταν το πραγματικό της όνομα, αλλά στην ομορφιά, στη φαντασία, και στις φαντασιώσεις μας, ήταν η ενσάρκωση της μυθικής Ωραίας Ελένης, που ερωτεύτηκε ο Πάρις με τη βοήθεια της Αφροδίτης – στη γνωστή ιστορία με το χρυσό μήλο.

Η Ελένη, λοιπόν, ήταν ένα αιθέριο πλάσμα: λεπτή, λυγερή, μ΄ ένα ανάλαφρο περπάτημα. Σε κάθε κίνηση του κορμιού της, τα πράσινα μάτια και τα καστανόξανθα μαλλιά της σκορπούσαν ανταύγειες που αιχμαλώτιζαν την καρδιά μας. Αυτά μόνο μπορούσαμε να δούμε, γιατί όλα τα υπόλοιπα ήταν σεμνά καλυμμένα κάτω απ’ το μακρύ φόρεμα που έφτανε μέχρι τον αστράγαλο.

Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι εκείνο το ντύσιμο ήταν πολύ καλύτερο απ’ το σημερινό. Τα κορίτσια και οι γυναίκες σήμερα τα έχουν βγάλει όλα στη φόρα και δεν άφησαν σχεδόν τίποτα για την αντρική φαντασία. Εξάλλου, εκείνη την εποχή δεν είχαμε τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες που έχουν σήμερα οι νέοι για επαφές, αγόρια και κορίτσια. Από μακριά μόνο κανένα βλέμμα, κι οι πιο τολμηροί κανένα ραβασάκι, ή, το πολύ-πολύ, ένα κρυφό ραντεβού.

Τα χρόνια όμως πέρασαν, σκορπιστήκαμε κι ο καθένας πήρε το δρόμο του. Άλλοι συνέχισαν και σπούδασαν, παντρευτήκαμε, κάναμε οικογένειες, παιδιά και εγγόνια.

Ο πρώτος έρωτας, όμως, ποτέ δεν ξεχνιέται. Όποτε ο νους μου γύριζε στα περασμένα, πάντα θυμόμουν την όμορφη εκείνη συμμαθήτρια, με την οποία ήμουν ερωτευμένος, αλλά δεν είχα ποτέ την τύχη να με ερωτευτεί κι εκείνη, και να τη γνωρίσω από κοντά.

Και, ξαφνικά, μετά από 50 τόσα χρόνια, την είδα μπροστά μου!

Στον προθάλαμο του ιατρείου.

Την είδα, αλλά δεν την αναγνώρισα αμέσως. Ούτε εκείνη εμένα.

–        Πώς έτσι από δώ;  Πού βρίσκεσαι; Τι κάνεις;

–        Ήρθα για κάτι εξετάσεις, και να μου γράψει φάρμακα ο γιατρός. Υποφέρω από αρθριτικά, έχω και πίεση, χοληστερίνη…

Άλλα πράγματα περίμενα να πούμε, πιο ρομαντικά… Μετά από τόσα χρόνια ίσως θα μπορούσα, ανάμεσα σε σοβαρό και αστείο, να της πω επιτέλους πόσο ερωτευμένος ήμουν μαζί της.

Μου κόπηκε όμως η φόρα.. Η ωραία μου Ελένη ήταν τώρα ένας άλλος άνθρωπος, δυσκίνητη, ρυτιδωμένη, μια υπέρβαρη γριά γιαγιά. Και το μόνο που την ενδιέφερε, ήταν τα αρθριτικά της και τα 10 διαφορετικά φάρμακα που έπαιρνε.

 

–        Πώς έγινες έτσι;   με ρώτησε κι αυτή.  Εσύ είχες, θυμάμαι, μαύρα πυκνά μαλλιά, και τώρα σε βλέπω με φαλάκρα… με κοιλίτσα…

Ο χρόνος, ο αδυσώπητος πανδαμάτορας χρόνος, μας είχε κάνει και τους δυο αγνώριστους.  Πάν΄ τα νιάτα, πάν’ τα κάλλη, δεν ξαναγυρίζουν πάλι…

Τώρα συνειδητοποίησα αυτό που λένε, ότι την ηλικία ενός ανθρώπου μπορείς εύκολα να την καταλάβεις, από αυτά που συζητάει με συνομήλικους:

 

15 – 25            ετών, το κύριο θέμα είναι ο έρωτας, η μουσική και ο χορός.

25 – 55            για χρήματα, δουλειές, οικογένεια, καριέρα, σπίτια, αυτοκίνητα.

 

πάνω από τα 55:   για προβλήματα υγείας, αρθριτικά, πίεση, φάρμακα…