του Γ.Σ.Κανταρτζη
Πριν λίγα χρόνια τα τηλεοπτικά παράθυρα και οι εφημερίδες –άλλο που δεν ήθελαν– ασχολήθηκαν εκτεταμένα με την περίπτωση ενός ναυάρχου του πολεμικού ναυτικού, που, μετά από μια ευδόκιμη στρατιωτική σταδιοδρομία στα ανώτατα αξιώματα της στρατιωτικής ιεραρχίας και αφού συνταξιοδοτήθηκε, εκτόξευσε τα πυρακτωμένα βέλη των αθεϊστικών του πεποιθήσεων, μέσω του γνωστού για την πολεμική του κατά του χριστιανισμού περιοδικού “ΔΑΥΛΟΣ”. Δήλωσε ότι πάντα ήταν άθεος αλλά δεν το δήλωνε όσο ήταν εν ενεργεία, από σεβασμό στο επάγγελμά του! Είπε μεταξύ των πολλών δηλώσεών του ότι «ο Χριστός (και άλλα σύμβολα του Χριστιανισμού) είναι παραμύθι επιστημονικής φαντασίας… Δεν μπορώ να καταλάβω, τόνισε, πώς για 2.000 χρόνια μια τέτοια αρλούμπα έχει κυριαρχήσει, πώς τόσος κόσμος πίστεψε στο παραμύθι του Χριστιανισμού. Ίσως είναι η πιο αιμοσταγής θρησκεία…». Αξίζει άραγε να σχολιάσουμε τις… βαρυσήμαντες δηλώσεις του Ναυάρχου; Οι πρωτάκουστες δηλώσεις από υψηλόβαθμο αξιωματικό έχουν προκαλέσει… ναυτία και τρικυμία στο λαό μας, που όπως ήταν φυσικό αντέδρασε. Ασφαλώς, αδύνατα και αστήρικτα πρόσωπα κάθε ηλικίας, ιδιαίτερα η νεολαία, μπορεί να επηρεάστηκαν από τα λόγια τού κατά τα άλλα συμπαθή ναυάρχου, που έγινε το πρόσωπο της ημέρας, μάλλον της βραδιάς σ’ όλα τα κανάλια και ίσως να ήταν αυτός ο στόχος του, να κερδίσει μερικά ψίχουλα δημοσιότητας!
Βέβαια, δικαίωμά του είναι να πιστεύει ή όχι. Εξάλλου ο Ιησούς Χριστός δε βίασε και δεν υποχρέωσε κανέναν να Τον ακολουθήσει. Διακήρυξε, «όποιος θέλει ας έλθει οπίσω μου…». Το ερώτημα όμως που εγείρεται είναι, αφού ο Χριστιανισμός είναι μια «αρλούμπα, παραμύθι και αιμοσταγής θρησκεία», πώς δεν πέταξε εδώ και τόσα χρόνια τα γαλόνια του και να άρχιζε εκστρατεία, μαζί με το “ΔΑΥΛΟ”, για την εξαφάνιση του Χριστιανισμού και την εγκατάσταση του δωδεκάθεου; Και από την άλλη, αν πραγματικά ενδιαφερόταν για το καλό του λαού μας, τουλάχιστον θα κρατούσε τις απόψεις του μόνο για τον εαυτό του και δε θα σκανδάλιζε αδύνατους στην πίστη, με το να τις διακηρύξει.
Το σκέφτηκε καθόλου ο κ. Ναύαρχος ότι αν δε ζούσε σε χώρα που η κυριαρχούσα θρησκεία είναι «αιμοσταγής», μια και είναι η χριστιανική, και ζούσε σε μια χώρα όπου επικρατεί ο μωαμεθανισμός ή κάποια άλλη θρησκεία, σήμερα θα ήταν ακέφαλος! Κανένας δεν μπορεί να ακυρώσει την ιστορική πραγματικότητα ότι στο όνομα της χριστιανικής θρησκείας έγιναν πόλεμοι και χύθηκε αίμα, αυτοί όμως που έκαναν αυτά τα εγκλήματα αγωνίζονταν να επιβάλλουν τη χριστιανική θρησκεία. Ο Χριστός όμως, ο μεγάλος ειρηνοποιός, δεν ήρθε να ιδρύσει κάποια θρησκεία –αρκετές είχε η ανθρωπότητα– αλλά ήρθε να δώσει σωτηρία στο χαμένο στην αμαρτία άνθρωπο και ζωή, άφθονη ζωή, αιώνια ζωή, στο νεκρό άνθρωπο. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ήρθε να ζητήσει και να σώσει το χαμένο, να ξαλαφρώσει το φορτωμένο, να δώσει ανάπαυση στον κουρασμένο, ν’ απελευθερώσει το δέσμιο των παθών και της αμαρτίας άνθρωπο. Αυτός που είπε στο μαθητή Του να βάλει το μαχαίρι στη θήκη του, διακήρυξε ν’ αγαπούμε τους εχθρούς μας και να ευεργετούμε αυτούς που μας κάνουν κακό, με τη γέννηση οι άγγελοι έψαλαν «ειρήνη στη γη». Αν στο όνομα της χριστιανικής θρησκείας χύθηκε αίμα, τι θα πούμε για τα αθεϊστικά και ανθρωποκεντρικά καθεστώτα με τους παγκόσμιους πολέμους, τα κρεματόρια, τα γκουλάκ… Τι μομφή μπορεί να ρίξει κάποιος στον Ιησού Χριστό, αν αυτοί που φέρνουν το Όνομά Του είναι ανάξιοι και υποκριτές.
Αν ο κ. Ναύαρχος, που έπαιρνε μέρος αδιαμαρτύρητα τόσα χρόνια στις διάφορες θρησκευτικές τελετουργίες, τώρα που έχει και πολύ ελεύθερο χρόνο, ανατρέξει στην Καινή Διαθήκη και, βγάζοντας τα γυαλιά των αθεϊστικών θέσεών του, τη μελετήσει, χωρίς προκατάληψη, θα δει το μεγαλείο του Χριστού και της διδασκαλίας Του και στο τέλος θ’ ανακράξει «ο Κύριός μου και ο Θεός μου»! Τα χρόνια κυλούν τόσο γρήγορα και ο κ. Ναύαρχος βρίσκεται σε κάποια ηλικία (του ευχόμαστε πάντα να έχει καλή υγεία) και κάποια μέρα θ’ αντιμετωπίσει το Δίκαιο Κριτή, τον Ιησού Χριστό. Τι θα Του πει: «Κύριε, όχι μόνο δε σε δέχτηκα Σωτήρα μου, αλλά διακήρυξα από τα κανάλια και τις εφημερίδες ότι είσαι “αρλούμπα!”»
Ποτέ δεν είναι αργά για το Ναύαρχο και για μας να δεχτούμε το Χριστό Σωτήρα μας, όσο αναπνέουμε. Κάποτε όμως θα είναι αργά, πολύ αργά.