Μια θάλασσα παγιδευμένη μέσα μου

Το χρέος να ξεπληρώσει ζητά.

Κάθε λέξη  που λέω για Σε,

Κάθε κείμενο που γράφω για Σε,

Ελευθερώνει μια σταγόνα από αυτή.

Παλεύει όμως όλη να βγει.

Σε εκλιπαρώ τον τρόπο δείξε μου

να ανοίξω  πίδακες νερού,

να ελευθερώσω την φουρτούνα,

να ελευθερώσω την τρικυμία,

να ξεπληρώσω την οφειλή.

Δεν υπάρχει όμως πιστωτής

αφού το χρέος έχει πληρωθεί

από Τον μόνο που δεν χρωστά,

από Σένα Κύριε Ιησού Χριστέ.

Η ανάγκη μου όμως παραμένει εκεί,

μουγκρίζει αφρίζει φουσκώνει  αδάμαστα.

Γιατί ότι δεν μπορεί να είναι χρέος,

πρέπει να είναι ανάγκη της ψυχής

και είναι φτιαγμένη το Λόγο Σου να υπηρετεί.

Για αυτό Σου προσφέρω ταπεινά

ακόμα μια σταγόνα από αυτή.