του Παναγιώτη Σταυρινού
Πριν λίγες μέρες, μαθητές από ένα Λύκειο της Λεμεσού, αφού αγόρασαν μερικές ντουζίνες αυγά, πήγαν σε άλλο Λύκειο με το οποίο βρίσκονται σε ένα «τριακονταετή πόλεμο» και τα εκσφενδόνισαν εναντίον τους.
Ψες, στα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών παρακολουθήσαμε σκηνές που μας πλήγωσαν βαθιά. Στα έκπληκτα μάτια μας είδαμε μερικά ξυπόλυτα παιδιά ντυμένα με κουρέλια, να ψάχνουν με τις μητέρες τους στους σκουπιδότοπους του Ιράκ, να βρουν κάτι να φάνε. Τότε ο νους μου πήγε αυθόρμητα στα δικά μας παιδιά. Σε μερικά παιδιά που δεν ψάχνουν σε σκουπιδότοπους για να χορτάσουν, αλλά ψάχνουν σε υπεραγορές για να αγοράσουν αυγά να τα ρίξουν σε συμμαθητές τους. Ο νους μου πήγε σε μερικά παιδιά που δεν είναι ξυπόλυτα σαν τα παιδιά του Ιράκ, αλλά φοράνε παπούτσια των διακοσίων ευρώ. Πήγε σε μερικά παιδιά που δεν είναι ντυμένα με κουρέλια, αλλά με ρούχα της τελευταίας μόδας, με κινητά τηλέφωνα στα χέρια, έτοιμα να καταγγείλουν στη μαμά τους τον καθηγητή που θα τολμήσει να τα επιπλήξει.
Τα παιδιά του Ιράκ δε ρίχνουν αυγά. Ίσως να μη βρίσκουν ούτε και τα τσόφλια τους στα σκουπίδια. Απλώς, όσα απ’ αυτά είναι τυχερά που πάνε σχολείο, παίρνουν μαζί τους μια φέτα ψωμί για το πρωινό τους. Τα δικά μας παιδιά δεν έχουν ανάγκη να κάνουν το ίδιο. Παίρνουν μαζί τους ένα χοντρό πορτοφόλι. Ίσως αυτός να είναι ένας από τους λόγους που δε σέβονται πια τους καθηγητές τους. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα απέτυχε δυστυχώς να καλλιεργήσει και να διαπλάσει τους χαρακτήρες ενός μεγάλου ποσοστού των παιδιών της κοινωνίας μας.
Ας ικετεύσουμε λοιπόν τον Κύριο: «Κύριε, μην επιτρέψεις η μερική εκτροπή να γίνει καθολική. Συγκράτησέ μας. Μάθε μας να χαιρόμαστε «μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων» (Ρωμ.12/15). Άνοιξε τα μάτια μας, για να δούμε ότι υπάρχουν και πνευματικοί σκουπιδότοποι, στους οποίους κατέληξαν κάποια παιδιά μας. Δίδαξέ μας να Σε ευχαριστούμε για όλα και σε όλα. Και Σε παρακαλούμε, ελευθέρωσε όσα παιδιά μας ζουν με κάθε λογής πνευματικά σκουπίδια».