Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός                                                                                                                        

Πενήντα χρόνια μετά και να’ μαι μπροστά στο γνωστό θαλασσόβρεχτο βράχο των παιδικών μου χρόνων. Πάντα ο ίδιος, αναλλοίωτος, λες και ήτανε χθες, που παιδάκι αγωνιζόμουν να ξεκολλήσω τα όστρακα από πάνω του. Τούτα τα όστρακα, που όσο τα χτυπάει το κύμα, πιο δυνατά κολλάνε στο βράχο. Μια συνοχή αφάνταστα ισχυρή και ακατανίκητη. Μια φορά, ενώ προσπαθούσα να τα ξεκολλήσω, πήρα μαχαίρι, μα δεν τα κατάφερα. Στο τέλος με μια πέτρα στο χέρι τα έκανα θρύψαλα. Η «θέληση» τους να μείνουν εκεί, ένα μ’ αυτόν, συνέτριψε την αλαζονεία μου. Η φαινομενική μου νίκη αποτέλεσε μάθημα που κατανόησα πολλά χρόνια αργότερα. Γιατί τώρα ο πέτρινος όγκος συμβολίζει τον Αιώνιο Βράχο που είναι ο Χριστός. Και το μικρό όστρακο πάνω Του είμαι εγώ, ίσως κι εσύ που διαβάζεις τούτες τις γραμμές αγαπητέ. Μικρό στο μέγεθος, μα θα πρόσεξες, πως τα μικρά κολλούν πιο δυνατά στο βράχο. Κι όσο το «κύμα» τα δέρνει, αυτά πιο πολύ σφίγγονται πάνω Του κι ολοένα εξομοιώνονται μ’ Αυτόν. «Τίς ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού»; (Ρωμ.8/35). Στην αδιάσπαστη ενότητα του οστράκου με το βράχο συμβάλλει το κύμα. Έτσι και οι δυσκολίες της ζωής βοηθούν  στην ανάπτυξη των δυνάμεων συνοχής των χριστιανών με το Χριστό.

Πενήντα χρόνια μετά, μ’ έφερε πάλι Εκείνος στον ίδιο θαλασσόβρεχτο βράχο με τα όστρακα, για να με διδάξει μέσα από απλούς και σοφούς συμβολισμούς. Και κάθε φορά που το κύμα χτυπάει το βράχο, θαρρώ πως Τον ακούω να μου λέει: « Μείνατε εν εμοί» (Ιω.15/4). «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμο» (Ιω.16/33). Πενήντα χρόνια μετά και ο βράχος των παιδικών μου χρόνων είναι μπροστά μου αναλλοίωτος, άφθαρτος, ίδιος όπως και τότε. Μόνο που τώρα μου «μιλάει»: « Έρχομαι ταχέως» (Αποκ. 22/20). Κι εγώ, συνεπαρμένος του ψελλίζω: « Έρχου Κύριε Ιησού» (Αποκ. 22/20).