Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός
Η εσωτερική ελευθερία δεν είναι προσωπικό επίτευγμα. Δεν είναι καρπός προσωπικής προσπάθειας. Ούτε μπορεί να θεωρηθεί σαν μια διανοητική κατάκτηση. Αυτή η ελευθερία δεν κερδίζεται αλλά είναι απόρροια της εν Χριστώ σωτηρίας. Μας την χαρίζει ο Χριστός. Ας δούμε μερικές χαρακτηριστικές αναφορές στην Καινή Διαθήκη. α) Μιλώντας στους Ιουδαίους, ο Κύριος τους λέει. «Εάν λοιπόν ο Υιός σας ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι» (Ιω.8/36). Η λέξη «όντως» είναι πολύ αποκαλυπτική. Διότι μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι υπάρχουν κάποιοι που φαντάζονται ότι είναι ελεύθεροι. Αλλά η πραγματική ελευθερία χορηγείται μόνον από το Χριστό. β) « και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει» (Ιω.8/32). Αλλά ποια είναι αυτή η αλήθεια που έχει τη δύναμη να μας ελευθερώσει; «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14/6), μας λέει ο Χριστός. γ) Το ίδιο επαναλαμβάνει και ο Απ. Παύλος. «Εν τη ελευθερία λοιπόν, με την οποίαν ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός…» (Γαλ. 5/1) δ) Στην κοσμοϊστορική συνάντηση του Παύλου με τον αναστάντα Χριστό, ο Κύριος του λέει: «…σε αποστέλλω διά να ανοίξης τους οφθαλμούς αυτών, ώστε να επιστρέψωσιν από του σκότους εις το φως και από της εξουσίας του Σατανά προς τον Θεόν, διά να λάβωσιν άφεσιν αμαρτιών και κληρονομίαν μεταξύ των ηγιασμένων διά της εις εμέ πίστεως. …» (Πρ. 26/ 17-18). Εδώ ο Κύριος δηλώνει με σαφήνεια, ότι οι άνθρωποι είναι υπόδουλοι στο Σατανά και ότι ο ίδιος απελευθερώνει από τα πνευματικά δεσμά τους πιστεύοντας εις Αυτόν. Ο Χριστός τους ελευθερώνει από τις προκαταλήψεις, το άγχος, την απελπισία, την ειδωλολατρία, τη δεισιδαιμονία, το φόβο του θανάτου, τις ενοχές, το σκοταδισμό,… Ο Χριστός τους φέρνει στο φως των πνευματικών αληθειών του Ευαγγελίου. Συνεπώς η ζωή των εν Χριστώ ελεύθερων ανθρώπων δεν είναι ένας τυχαίος γήινος περίπατος, αλλά κατευθύνεται, εμπνέεται και υποστηρίζεται από το Πνεύμα του Θεού. Δεν υπόκειται στην τυχαιότητα, διότι ο ελεύθερος άνθρωπος ελπίζει «επί Θεώ ζώντι» (Α Τιμ. 4/10), ο οποίος είναι κυρίαρχος ορατών τε πάντων και αοράτων. Ο Θεός ενδιαφέρεται για το πνευματικό του παιδί και εκφράζει έμπρακτα προς αυτό την πατρική Του αγάπη (Ιω.3/16). Παρόλα αυτά, κάποιοι διανοούμενοι με ψηλό δείκτη ευφυΐας, συμφωνούν και συμπαρατάσσονται με τη γνώμη του πολύ γνωστού συγγραφέα των βιβλίων «Ο τελευταίος πειρασμός» και «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», που έλεγε ότι δεν πιστεύει, δεν ελπίζει, είναι ελεύθερος. Αλλά η γνώμη των ανθρώπων με «ψηλό δείκτη αγιότητας», είναι εκ διαμέτρου αντίθετη: «Πιστεύω, ελπίζω, άρα είμαι ελεύθερος». Η Αγία Γραφή μας διδάσκει ότι υπάρχει ένα πρόσωπο με δείκτη ευφυΐας ασυγκρίτως ανώτερο από τον δικό μας, που πολύ θα χαρεί να μην πιστεύεις, να μην ελπίζεις και να νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος. Το πρόσωπο αυτό θέλει να μας έχει μαζί του στην αιώνια καταδίκη. Αλλά γιατί να κάνουμε παρέα στο Διάβολο, αγαπητέ αναγνώστη, όταν μπορούμε να είμαστε από τώρα και στην αιωνιότητα ενωμένοι με τον Τριαδικό Θεό; Πρόσεξε την προσευχή του Χριστού που εκφράζει την ασύλληπτη αγάπη Του σ’ εμάς, παρακαλώντας το Θεό Πατέρα να μας συνδέσει μαζί Του με μιαν αδιάσπαστη, αιώνια αγαπητική σχέση. «Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ διά του λόγου αυτών· διά να είναι πάντες εν, καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να είναι και αυτοί εν ημίν εν, διά να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας. Και εγώ την δόξαν την οποίαν μοι έδωκας έδωκα εις αυτούς, διά να είναι εν καθώς ημείς είμεθα εν, εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί, διά να είναι τετελειωμένοι εις εν, και να γνωρίζη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας. Πάτερ, εκείνους τους οποίους μοι έδωκας, θέλω, όπου είμαι εγώ, να είναι και εκείνοι μετ’ εμού, διά να θεωρώσι την δόξαν μου, την οποίαν μοι έδωκας, διότι με ηγάπησας προ καταβολής κόσμου» (Ιω. 17/21-24).
Αν τούτα τα λόγια του ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου δεν σε έπεισαν αγαπητέ αναγνώστη, τότε ποιος είμαι εγώ που θα τολμήσει άλλο τι να προσθέσει; Το μόνο που θέλω με βεβαιότητα να σου πω είναι τούτο. Ο Θεός « θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι» (Α Τιμ.2/4). Κι εσύ, όποιος και να’ σαι, δεν εξαιρείσαι.