Η εκκλησία, αγαπητοί μου, με την προσευχή, συμβάλλει με τον δικό της τρόπο, όσον αφορά τα πράγματα της πολιτείας μας, φέρνοντας το κάθε τι ενώπιον του Θεού. Αυτό είναι ένα υπέροχο προνόμιο που μόνο η εκκλησία έχει, κανένας άλλος. Τώρα, θα μου πείτε τι είναι η εκκλησία;  Ποια είναι η εκκλησία; Πού βρίσκεται η εκκλησία; Και εδώ είναι που υπάρχει κάποια σύγχυση, επειδή η εκκλησία του Χριστού δεν είναι πάντα αντιληπτή και ορατή. Αυτό που θέλω να πω είναι πως υπάρχουν καιροί  που  δεν βλέπουμε κάτι που να ταιριάζει  σε εκείνη την μορφή της εκκλησίας,  την οποία ο Κύριος είπε πως θα έχτιζε και την οποία ο Παύλος  περιγράφει στις επιστολές του, αλλά και όπως την βρίσκουμε στην αρχή της γένεσης της, στις Πράξεις των Αποστόλων.

Πολλές φορές προσπαθούμε, με κάθε τρόπο, να φτάσουμε σε εκείνα τα ύψη που περιγράφονται και που ποθούμε να δούμε, αλλά τις περισσότερες φορές αποτυγχάνουμε και απογοητευόμαστε. Πολλοί  άνθρωποι που εργάστηκαν για την οικοδομή της εκκλησίας,  έφυγαν από αυτή την γη απογοητευμένοι, επειδή δεν είδαν τους κόπους τους να ανταμείβονται και  ούτε είδαν αυτή την υπέροχη πόλη, την πόλη την αγία, παρά το ότι την εκζήτησαν με εγκαρτέρηση, επιμονή και υπομονή.  Αλλά αυτό που ξέρω και πιστεύω και μπορώ να σας διαβεβαιώσω είναι ότι η εκκλησία είναι και υπάρχει, έστω και αν αυτή την στιγμή δεν έχει μια συγκεκριμένη μορφή. Και κάτι άλλο, όσοι ανήκουν στην εκκλησία του Χριστού το γνωρίζουν και με αυτό δεν εννοώ, ότι ο κάθε ένας που ανήκει σε μια τοπική εκκλησία,  σημαίνει πως ανήκει κατ’ ανάγκη και στο σώμα του Χριστού. Η αλήθεια είναι μέσα στην καρδιά και μαρτυρείται από το Πνεύμα το Άγιο, που σε κάνει να ξέρεις πως είσαι μέλος του σώματος του Χριστού. Ναι, ο κάθε ένας που ανήκει στην εκκλησία το ξέρει πέραν πάσης αμφιβολίας, όχι απλώς γιατί το πιστεύει, αλλά το ξέρει, γιατί έχει αυτή την θαυμάσια βεβαίωση από τον ίδιο τον Θεό ότι ανήκει στον Χριστό, πως είναι μέρος της νύμφης Του, την οποία θα έρθει, στον καθορισμένο καιρό, να την πάρει στους ουρανούς,  για να συμβασιλεύσει με Αυτόν. Αυτό ας μας παρηγορεί μέσα στην καρδιά μας, αδελφοί,  παρά όλες τις αντιξοότητες, όλα τα παράξενα που έρχονται και προσπαθούν να παρουσιαστούν ως εκκλησία, όλα τα ασυνήθιστα πράγματα, τα «τραβεστί», που στην καρδιά μας ξέρουμε πως δεν είναι μέρος της αγνής και άγιας Εκκλησίας του Θεού. Αυτά τα πράγματα  ο διάβολος τα χρησιμοποιεί για να φέρει στις καρδιές μας αμφιβολία πως στις μέρες μας δεν υπάρχει πια η εκκλησία. Χρειαζόμαστε πίστη στην καρδιά ότι ο Θεός δεν απέτυχε, αλλά εργάζεται σύμφωνα με την υπόσχεση που έδωσε να οικοδομήσει την εκκλησία Του και να την παραστήσει ενώπιον του αγνή, αγία, χωρίς μώμο, ρυτίδα ή κηλίδα. Έρχεται η μέρα, αγαπητοί μου, που η εκκλησία του Χριστού θα φανερωθεί όπως ο Χριστός θα φανερωθεί. Όταν ο Χριστός θα φανερωθεί τότε είναι που η εκκλησία Του θα φανερωθεί.  Όταν Αυτός  φανερωθεί τότε και εμείς θα φανερωθούμε. Θα σηκωθεί ένα πέπλο και ξαφνικά η εκκλησία θα φανερωθεί, όταν ο Χριστός η κεφαλή φανερωθεί και το σώμα Του θα φανερωθεί και θα είναι πανέτοιμη, στολισμένη, ένδοξη, άμωμη, αγνή, αγία. Πόσο θαυμαστό είναι για κάποιον να έχει στην καρδιά του κρυμμένο αυτό το ένδοξο μυστικό, πως ανήκει στον Χριστό. Αλληλούια! Όχι απλά ότι ανήκει σε αυτή την τοπική εκκλησία ή ότι έρχεται την Κυριακή σε αυτό το κτήριο, αν και αυτό είναι σημαντικό – ας μην υπάρχει παρεξήγηση – αλλά με την βεβαίωση  του Πνεύματος να ξέρει ότι ανήκει σε αυτό το πνευματικό οικοδόμημα που ο Χριστός χτίζει μέσα στους αιώνες και του οποίου ο ίδιος είναι το θεμέλιο και ο ακρογωνιαίος λίθος. Και μέσα σε αυτό το σώμα κοπίασαν άνθρωποι, μέσα στους αιώνες, για να οικοδομήσουν μαζί με τον Χριστό. Ό,τι  ο Χριστός έχτισε μέσα στους αιώνες μέσω των δούλων Του των προφητών, των δασκάλων, των ποιμένων και των εργατών Του, τίποτε δεν θα χαθεί, αλλά θα φανερωθεί την ημέρα εκείνη, μαζί και αυτό που εμείς σήμερα χτίζουμε. Ας έχουμε λοιπόν θάρρος στην καρδιά μας.

Στην καρδιά μου σήμερα το πρωί ανέβηκε αυτό το εδάφιο από την επιστολή του Παύλου στην Έφεσο:  «Και μη μεθάτε με κρασί, στο οποίο υπάρχει ασωτία· αλλά, γίνεστε πλήρεις με το Πνεύμα, μιλώντας μεταξύ σας με ψαλμούς και ύμνους και πνευματικές ωδές, τραγουδώντας και ψάλλοντας με την καρδιά σας στον Κύριο· ευχαριστώντας πάντοτε για όλα τον Θεό και Πατέρα στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού» (Εφ. 5.18-20). Αδελφοί, πολλές φορές σε αρκετούς από εμάς, υπάρχει η εντύπωση ότι ως χριστιανοί που είμαστε πρέπει να είμαστε κατηφείς και να μην συμμετέχουμε σε τίποτε του κόσμου αυτού. Υπάρχει, αγαπητοί, και υπήρχε και στις μέρες του Παύλου η λανθασμένη πεποίθηση, πως οτιδήποτε προκαλεί ευχαρίστηση στην σάρκα απαγορεύεται για το παιδί του Θεού, γράφει, λοιπόν, ο Παύλος: «Αν, λοιπόν, πεθάνατε μαζί με τον Χριστό από τα στοιχεία τού κόσμου, γιατί, ενώ ζείτε μέσα στον κόσμο, υποβάλλετε τον εαυτό σας σε διατάγματα: (Μη πιάσεις, μη γευθείς, μη αγγίξεις· τα οποία όλα φθείρονται με τη χρήση)· σύμφωνα με τα εντάλματα και τις διδασκαλίες των ανθρώπων; Τα οποία έχουν μονάχα μια φαινομενική πλευρά σοφίας, σε εθελοθρησκεία και ταπεινοφροσύνη και σκληραγώγηση του σώματος, χωρίς να έχουν σε καμιά τιμή την ευχαρίστηση της σάρκας» (Κολ.2.20-23).

  Η εντύπωση που υπάρχει σε αρκετούς είναι  πως ο Χριστιανός  πρέπει να φαίνεται κακομοίρης, να μη χαίρεται, να μη χαμογελά, να είναι ντυμένος όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, να είναι βλοσυρός και σοβαρός. Αδελφοί μου, αυτό είναι μόνο μια  εξωτερική  μορφή ευσέβειας, αλλά δεν είναι αυτό που μας κάνει Χριστιανούς. Αυτά τα πράγματα και οι αντιλήψεις οδηγούν απλά σε θρησκοληψία και υποκρισία και  φαρισαϊσμό που κρίνει τα πάντα από το εξωτερικό περίβλημα. Ήταν έτσι και στις μέρες του Ιησού στη γη. Είδαν οι Φαρισαίοι  τους μαθητές του Ιησού που έτρωγαν με άπλυτα χέρια και τους έκριναν και θεωρήθηκαν πως έκαναν μεγάλο αμάρτημα και ο Ιησούς τους διόρθωσε, λέγοντας τους πως αυτό που μολύνει τον άνθρωπο είναι αυτό που βγαίνει από την καρδιά. Ο φαρισαϊσμός, η προσποίηση, το προσωπείο του Χριστιανού, όλα αυτά τα πράγματα πρέπει να φύγουν από τη ζωή μας. Πρέπει να γίνουμε και να είμαστε αυτοί που είμαστε με την χάρη του Θεού, χωρίς καμιά προσποίηση. Ο Ιησούς, λέει ο Παύλος, «εξάλειψε το χειρόγραφο με τα διατάγματα, που ήταν εναντίον σας, και το αφαίρεσε από το μέσον, καρφώνοντάς το επάνω στον σταυρό» (Κολ. 2.14). Χρειάζεται να αφήσουμε τον Θεό να εργαστεί μέσα στη ζωή μας αυτό που θέλει Αυτός να μας κάνει. Όχι αυτό το οποίο εμείς προσπαθούμε ή που νομίζουμε ή που ονομάζουμε Χριστιανισμό, βάζοντας τα δικά μας καλούπια και περιορισμούς και ράβοντας τις δικές μας στολές με τις οποίες θεωρούμε πώς ο κάθε Χριστιανός πρέπει να είναι ντυμένος. Ο Κύριος ήταν ο πιο υπέροχος άνθρωπος που έζησε σε αυτόν τον πλανήτη. Αν μπορούσαμε να πάμε πίσω στον χρόνο και να τον δούμε κατά σάρκα, θα είχαμε πολλές εκπλήξεις. Ο Ιησούς ήταν τόσο πραγματικός και υπέροχος και απλοϊκός και συμμετείχε στα πράγματα της καθημερινής ζωής, ιδιαίτερα πριν αρχίσει την διακονία Του. Εργαζόταν και  συναναστρεφόταν και δεν ξεχώριζε τον εαυτό Του, και είχε φίλους τους τελώνες και τους αμαρτωλούς. Υπήρχαν στιγμές που γελούσε, που έκλαιγε, που τραγουδούσε, που πήγαινε για φαγητό, που λάμβανε μέρος στις εβραϊκές γιορτές, τον βλέπουμε  να πηγαίνει σε  ένα γάμο και να συμμετέχει στη χαρά και να προμηθεύει στην έλλειψη του κρασιού. «Επειδή, ήρθε ο Ιωάννης, μήτε τρώγοντας μήτε πίνοντας· και λένε: Έχει δαιμόνιο. Ήρθε ο Υιός τού ανθρώπου τρώγοντας και πίνοντας· και λένε: Δέστε, ένας άνθρωπος φαγάς και κρασοπότης, φίλος τελωνών και αμαρτωλών». Ήταν ο τέλειος άνθρωπος, χωρίς αμαρτία, τίποτε δεν τον μείωνε ή τον αύξανε ενώπιον του Θεού. Ήταν ο Υιός του Θεού και ταυτόχρονα υιός ανθρώπου πλήρης Πνεύματος Αγίου.

Ο Παύλος είπε πιο πάνω, μη μεθάτε με κρασί, στο οποίο υπάρχει ασωτία. Αν προσέξουμε δεν είπε απαγορεύεται να πιει κάποιος κρασί, αλλά είπε να μην μεθά κάποιος με κρασί. Αν υποθέσουμε για μια στιγμή πως το κρασί αντιπροσωπεύει τα πράγματα του κόσμου, τότε αυτό που εννοεί ο άνθρωπος αυτός του Θεού, είναι, όχι να μην αγγίζει κάποιος καθόλου τα πράγματα του κόσμου, αλλά να μην μεθά από αυτά, να μην είναι ο κόσμος η ζωή του, να μην είναι τα πράγματα του κόσμου αυτά που τον γεμίζουν, που τον ικανοποιούν. Υπάρχουν πάντοτε τα δύο άκρα, αδελφοί μου, οι δυο παγίδες και αυτό είναι που θέλω να μεταφέρω σήμερα για να είμαστε προσεχτικοί. Το ένα άκρο είναι η κοσμικότητα, η αγάπη του κόσμου και των πραγμάτων του κόσμου, η μέθη που προέρχεται στην ψυχή από τα πράγματα αυτά, η ματαιοδοξία, η πλησμονή, αυτό που λέει, δεν μπορώ χωρίς το γλέντι, την πολυτέλεια, το τραγούδι, τον χορό, την τηλεόραση, τα ταξίδια, την ευχαρίστηση των πραγμάτων του κόσμου. Το άλλο άκρο είναι η δογματική θρησκοληψία, που αποκλείει κάθε ευχαρίστηση της σάρκας, που απαγορεύει να τραγουδήσεις ή να χορέψεις, ή να ταξιδεύσεις, ή να ντυθείς με ένα συγκεκριμένο τρόπο, που απαγορεύει το ένα και το άλλο και κάθε τι που μπορεί να δώσει κάποια ευχαρίστηση, που θέλει τα πάντα να είναι μουντά και μαύρα.

Είχα πει σε μια αδελφή πριν λίγες μέρες, που θεωρούσε τον εαυτό της πολύ πνευματικό άνθρωπο σε σύγκριση  με άλλους. «Αδελφή, της είπα, το πρόβλημα σου είναι ότι μιλάς πολύ και ξέρεις κάτι, όσο περισσότερο ένας γνωρίζει τον Θεό, τόσο πιο λίγο είναι που μιλά. Αν, για μια στιγμή, ερχόμασταν αντιμέτωποι με τον  Θεό και ξαφνικά Τον βλέπαμε όπως είναι, αν φανερωνόταν μέσα στο μεγαλείο και μέσα στη δόξα Του, την ίδια στιγμή θα γινόμασταν πολύ διαφορετικοί άνθρωποι. Οι προσευχές μας θα άλλαζαν,  ο τρόπος που ψάλλουμε θα άλλαζε, ο τρόπος που κρίνουμε τον εαυτό μας και άλλους θα άλλαζε και η στάση μας σε πολλά σημεία θα ήταν πολύ διαφορετική».

 Ξέρετε, διαφορετικοί άνθρωποι, ανάλογα με την γνώση του Θεού που ο κάθε ένας έχει, καθορίζουν με διαφορετικό τρόπο την πνευματικότητα και είναι για αυτό τον λόγο που της μίλησα έτσι. Οι άνθρωποι θεωρούν για παράδειγμα, πως αν ένας είναι ντυμένος με ένα συγκεκριμένο τρόπο, αυτός είναι πνευματικός, αλλά δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα. Δεν καλούμαστε από τον Θεό να ζούμε κάτω από διατάγματα και τα δεσμά των δικών μας πεποιθήσεων και να ζητούμε να τα επιβάλουμε επάνω σε άλλους, μέσω θρησκευτικών δογμάτων, αλλά να πληρούμαστε με Πνεύμα Άγιο. Ο Χριστός κάρφωσε στον σταυρό κάθε δογματικό χειρόγραφο και το εξάλειψε από το μέσο. Αλληλούια! Είμαστε ελεύθεροι από κάθε διάταγμα, γιατί μέσα μας τώρα υπάρχει ζωή. Η παραίνεση του Παύλου, αμέσως μετά που είπε στους πιστούς στην Έφεσο και που λέει και σε μας, είναι να μην μεθούμε με κρασί, αλλά να πληρούμαστε με Πνεύμα Άγιο. Αυτό είναι που μας κάνει σωστούς ανθρώπους και δείχνει πως είμαστε παιδιά Θεού και όχι ένας συγκεκριμένος ηθικός κώδικας, ή μια συγκεκριμένη εξωτερική συμπεριφορά, που ακολουθούμε ή πιστεύουμε. Όταν πληρούμαστε με το Πνεύμα του Θεού, τότε είμαστε ελεύθεροι και δεν είμαστε υπό νόμο και κατάκριση και ούτε ζούμε  σύμφωνα με τις απαιτήσεις ή τις προσδοκίες των ανθρώπων, ούτε η ζωή μας καθορίζεται  από το τι νομίζει ο ένας ή ο άλλος. Ας πληρωνόμαστε με Πνεύμα Άγιο, αδελφοί μου, και Αυτός  είναι που θα  καθορίζει την εξωτερική μας συμπεριφορά, το ντύσιμο, το φαγητό, πού θα πάμε και πού δεν θα έλθουμε. Οι μαθητές του Κυρίου την ημέρα της Πεντηκοστής πληρώθηκαν άπαντες με Πνεύμα Άγιο και αυτό είναι που τους διαφοροποιούσε από τον κόσμο. Αυτό είναι που τους έκανε μάρτυρες του Χριστού, μάρτυρες της ανάστασης, μέλη της εκκλησίας. Να γεμίζετε με Πνεύμα Άγιο, αδελφοί, να είστε συνεχώς γεμάτοι από τον Θεό και την δύναμη του και την ζωή του Χριστού. Το καθήκον μας είναι κάθε μέρα που περνά να σιγουρευόμαστε, πως από το πρωί που ξυπνούμε, ως το βράδυ που πάμε να κοιμηθούμε, ότι πληρούμαστε και είμαστε γεμάτοι με Πνεύμα Άγιο και «λαλούμε μεταξύ μας με ψαλμούς και ύμνους και πνευματικές ωδές, τραγουδώντας και ψάλλοντας μέσα στις καρδιές μας στον Κύριο».  Η φανέρωση του Πνεύματος μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ήταν η ανεκλάλητη χαρά, όλοι φαινόντουσαν σαν μεθυσμένοι, όχι από κρασί, αλλά από το Πνεύμα, γέμισαν με θάρρος και πεποίθηση, ελευθερώθηκαν από τους φόβους τους, τις αμφιβολίες τους, ήθελαν να ψάλλουν στον Κύριο, άρχισαν να μιλούν σε άγνωστες γλώσσες και να μεγαλύνουν  τον Θεό.

Η χαρά είναι χαρακτηριστικό του Πνεύματος, είναι καρπός δικός Του, είναι Αυτός που αντικαθιστά τον εαυτό που είναι μέσα μας με τον Θεό, την αφαίρεση της κατάκρισης και του πένθους και αντί της στάχτης μας δίνει  ωραιότητα, λάδι ευφροσύνης, αντί για πένθος, στολή αίνεσης, αντί τού πνεύματος της αποθάρρυνσης.  Η βασιλεία του Θεού είναι δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω, μας διαβεβαιώνει ο Παύλος.  Αυτό είναι που μας κάνει χριστιανούς, κανονικούς χριστιανούς, όχι χριστιανούς ενός άλλου ανώτερου επιπέδου. Άνθρωποι χωρίς κατάκριση, απόλυτα δικαιωμένοι μέσα στον Χριστό, χωρίς συνείδηση αμαρτίας. Όταν ήμουν νέος μου άρεσε η μουσική, ο χορός, ήταν μέσα στη φύση μου να χορεύω, τα παράτησα όμως πριν πολλά χρόνια, αλλά όταν πηγαίνω στην Αφρική  χορεύω εκεί μαζί με τους αδελφούς που χορεύουν ενώπιον του Κυρίου, έτσι έμαθαν αυτοί να λατρεύουν τον Κύριο και είναι γεμάτοι χαρά και ενθουσιασμό και είναι τόσο ωραία! Και χθες στον γάμο έκανα μερικά βήματα χορού με την εγγονή μου, τίποτε δεν αλλάζει, δεν μειώνομαι, δεν αυξάνομαι, είμαι ελεύθερος. Τι θαυμάσια χαρά είναι που το Πνεύμα φέρει μέσα μας, το γεγονός πως δεν είμαστε πια κάτω από το δυσβάσταχτο βάρος της κατάκρισης, αλλά ο Χριστός είναι τώρα η δικαιοσύνη μας, συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες μας,  έχουμε προοριστεί για την δόξα, το γεγονός πως φρουρούμαστε από το κακό με την δύναμη του Θεού, πως τίποτε δεν μπορεί να μας αγγίξει, πως η κάθε τρίχα της κεφαλής μας είναι αριθμημένη, πως ο Θεός είναι ο Πατέρας μας, ο Χριστός ο Αρχιερέας μας, πως δεν αντιμετωπίζουμε, τον θάνατο όπως οι άλλοι άνθρωποι, πως ο Ιησούς είναι πάντα κοντά μας, ποτέ μακριά, πως προορισμός μας είναι η δόξα και η υιοθεσία. Ας γεμίσουμε, αδελφοί μου, σήμερα το πρωί με Πνεύμα Άγιο και ας ψάλλουμε με χαρά στον Κύριο μας με δυνατή φωνή, μέσα από την καρδιά μας, με ευχαριστία απεριόριστη, γεμάτοι με Πνεύμα Άγιο. Γεμίστε με χαρά, αδελφοί, πρέπει να είμαστε γεμάτοι με χαρά, με χαρά  δυνατή, τόσο μεγάλη. Τόσο πρέπει να γεμίζουμε με χαρά, χαρά που αναβλύζει σαν ποταμός από την κοιλιά μας και αυτό είναι που γίνεται όταν είμαστε πλήρεις με Πνεύμα Άγιο.  Και αν είχα και εγώ μια κιθάρα και ήξερα να παίζω θα την έπαιρνα και θα έψαλλα στον Κύριο. Να ψάλουμε στον Κύριο, να ψάλουμε σε Αυτόν κάθε στιγμή, να τον ευχαριστούμε κάθε μέρα για αυτό που είναι και για αυτό που έκαμε για μας μέσα στον Υιό Του. Αυτό ήταν που κάναμε τις πρώτες μέρες που λάβαμε το Πνεύμα, ψάλλαμε με αγαλλίαση, οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί σε μας, προφητεύαμε, μιλούσαμε με γλώσσες, η παρουσία του Θεού ήταν μαζί μας. Σας διαβεβαιώνω, αδελφοί μου, ότι χωρίς αυτήν την πληρότητα δεν μπορούμε να πληρώσουμε την θέση μας μέσα στο σώμα του Χριστού, δεν μπορούμε να διακονήσουμε με δύναμη, έστω και αν η διδαχή μας είναι υγιής και σωστή, ούτε να υπηρετήσουμε ο ένας τον άλλον αποτελεσματικά, να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που καταδυναστεύονται από τον σατανά να ελευθερωθούν,  αυτό είναι δυνατό μόνο μέσα στην πληρότητα του Αγίου Πνεύματος, έτσι είναι που άνθρωποι θα αναγεννηθούν και όχι απλά να προσηλυτιστούν σε μια θρησκεία ή σ’ ένα δόγμα. Ο Χριστός, μας λένε οι Γραφές, ήταν χρισμένος με Πνεύμα Άγιο και με δύναμη και διήλθε ευεργετώντας και θεραπεύοντας όλους που ήταν καταδυναστευόμενοι από τον διάβολο, γιατί ο Θεός ήταν μαζί Του ( Πρ. 10.38). Ας πληρούμαστε με Πνεύμα Άγιο, όχι με τίποτε άλλο, όχι με πίκρα, όχι με παράπονο, όχι με γογγυσμό, αλλά με Πνεύμα Άγιο.

Επανερχόμενος στο θέμα της εκκλησίας. Αδελφοί, δεν μπορεί να υπάρξει εκκλησία χωρίς το Πνεύμα το Άγιο, χωρίς την ενέργεια και την φανέρωση Του, διαμέσου των μελών της. Όσο δογματικά ορθόδοξη και να είναι μια σύναξη, αν το Πνεύμα είναι απών από τα μέλη της, αν τα χαρίσματα, οι δυνάμεις του Πνεύματος δεν φανερώνονται ή δεν ενεργούνται στο μέσο της, δεν μπορεί να ονομαστεί εκκλησία. Τις περισσότερες φορές εκκλησίες που άρχισαν με το Πνεύμα, καταλήγουν σε αυτές τις νεκρές καταστάσεις. Πολλές συνάξεις είναι τέτοιες που ζουν με την θύμηση ενός ζωντανού παρελθόντος, αλλά που στο παρόν έχουν καταντήσει να είναι κλειστά φέρετρα, που ούτε να ακούσουν θέλουν για το Πνεύμα. Προτιμούν μάλλον το νεκρό κατεστημένο, το ανθρώπινα οργανωμένο σύστημα και κάθε φορά που κάποιος κινηθεί εκτός του καθορισμένου νεκρού συστήματος, τα μάτια όλων καρφώνονται επάνω  του, ως να μην είναι από την γη αυτή, σβήνοντας έτσι και απομακρύνοντας το Πνεύμα. Οι μη αυθεντικές εκφράσεις του Πνεύματος και οι απομιμήσεις πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε θα υπάρχουν, αυτό όμως ας μη μας αποθαρρύνει, ας μη μας κάνει να κλείνουμε την πόρτα  στο Πνεύμα της Ζωής.  Όταν σε μια εκκλησία η σύναξη, το Πνεύμα το Άγιο είναι παρών, ο Ιησούς είναι παρών μέσα στο Πνεύμα, τίποτε δεν μπορεί να κρυφτεί, άνθρωποι ελευθερώνονται, τα πνεύματα αποκαλύπτονται, οι δυνάμεις του Θεού ενεργούνται, οι νεκροί ανασταίνονται. Δόξα στον Κύριο!

Ο Παύλος γνώριζε πως στους έσχατους καιρούς, θα υπήρχαν άνθρωποι που θα αποστατούσαν από την πίστη, το γνώριζε γιατί άκουε μέσα του την φωνή του Πνεύματος που του το έλεγε: «Παύλε, θα υπάρξουν μέρες που οι άνθρωποι μέσα στις εκκλησίες, δεν θα με θέλουν, θα με κλείσουν έξω, δεν θα με ακούν, θα καθοδηγούνται από άλλα πνεύματα, πνεύματα πλάνης, που θα θέσουν οι ίδιοι τις δικές τους διατάξεις και συστήματα και που λόγω της καυτηριασμένης τους συνείδησης, θα καταλήξουν σε  πολύ αυστηρές δογματικές πεποιθήσεις», «Tο Πνεύμα, μάλιστα, λέει με σαφήνεια, ότι στους έσχατους καιρούς μερικοί θα αποστατήσουν από την πίστη, προσέχοντας σε πνεύματα πλάνης και σε διδασκαλίες δαιμονίων, διαμέσου τής υπόκρισης ψευδολόγων, που έχουν τη συνείδησή τους καυτηριασμένη, οι οποίοι εμποδίζουν τον γάμο, προστάζοντας αποχή από ορισμένα φαγητά, τα οποία ο Θεός τα έκτισε για να τα παίρνουν με ευχαριστία οι πιστοί και εκείνοι που γνώρισαν την αλήθεια» (Α’ Τιμ. 4.1-3). Όταν το Πνεύμα παραγνωριστεί, ή αποκλειστεί, τότε είναι βέβαιο πως η αποστασία ενός ανθρώπου, ή ενός συνόλου ανθρώπων έχει αρχίσει. Τότε είναι ακριβώς που αρχίζουν σταδιακά να υπεισέρχονται οι δογματισμοί και  οι ακραίες πεποιθήσεις, οι ανθρώπινες διατάξεις και παραδόσεις, που, δίχως άλλο, οδηγούν στα κακά μονοπάτια της θρησκοληψίας. Το Πνεύμα, αδελφοί μου, το Πνεύμα είναι που ζωοποιεί και χωρίς την πνοή Του μέσα σε έναν άνθρωπο ή μια εκκλησία δεν υπάρχει τίποτε άλλο, παρά δεσμά και θάνατος.

Τελειώνοντας, αδελφοί μου αγαπημένοι του Κυρίου, ας προσευχηθούμε αυτή η εκκλησία, αυτή η μικρή σύναξη να είναι παράδειγμα, μέσα σε αυτή την πόλη, γνωστή σαν σύναξη ανθρώπων που είναι γεμάτοι με Πνεύμα Άγιο. Ανοίξτε την καρδιά σας αδελφοί, πέστε στον Κύριο: Είμαι έτοιμος, Κύριε, πλήρωσε με, με το Πνεύμα σου το Άγιο. Σε ευχαριστούμε, Κύριε, σε δοξάζουμε, οι καρδιές μας είναι έτοιμες να γεμίσουν, να πληρωθούν από την αγάπη Σου, για να είμαστε άγιοι, νικητές, αποτελεσματικοί, γεμάτοι πίστη και αγάπη, απαρνιόμαστε οτιδήποτε δεν είναι από εσένα, αλλά ανοίγουμε την καρδιά μας σε όλα που είναι από εσένα χωρίς δισταγμό, η διαλογισμό. Αμήν.