Στη δίνη του ολέθρου

Τα  φαντάσματα των ιδεολογιών

περιστρέφονται στων νεκρών τα σώματα

κραυγάζοντας μέσ’ απ’ τα σάπια στόματα

τις ιαχές των μολυσματικών συλλογισμών.

Οι έχιδνες των γήινων θρησκειών

περισφίγγουν τα θρησκόληπτα θύματα

που αγκαλιάζουν τα βρώμικα ξόανα

της θανατηφόρας λατρείας των αδαών.

Οι σκελετοί των λαοπλάνων πολιτικών θεωριών

κραδαίνοντας τα χαρτονομίσματα των πλουτοκρατών

στροβιλίζονται στον άνεμο του Μαμωνά

στων ρημαγμένων μας πολιτειών την ερημιά.

Τα αιματοβαμμένα χέρια των οπλοπαραγωγών

κατακαίουν στου Άρη το βωμό

τα ξερά φύλλα των κατατρεγμένων λαών

της απληστίας η φωτιά αγγίζει το μαύρο τους ουρανό.

Οι δερβίσηδες των χρηματιστηριακών ναών

χορεύουν στον ανεμοστρόβιλο των τραπεζιτών

που ξεσκίζουν τις σάρκες των φτωχών λαών

κι’ ενώνονται στη δίνη των καρχαριών ολιγαρχών.

Η δίνη του ολέθρου των πλουτοκρατών

στην Άβυσσο του σκότους οδηγεί

απ’ όπου και πηγάζει καταστροφική

στο μαύρο ουρανό απλώνεται και κυριαρχεί.

Πάνω όμως απ’ το σκοτεινό ουρανό

το Φως του Ήλιου διαλύει τον εχθρό

και δίνει την ελπίδα στο φτωχό

που εσχετίστηκε εδώ με τον Χριστό.

Παύλος Καράτσαλος

              ****

Ο ναός της κατανάλωσης

Στο ναό της κατανάλωσης

κάθε μέρα σαν βρεθούμε,

το ευαγγέλιο της διαφήμισης

προτού να μπούμε μελετούμε.

Τις επιθυμίες των οφθαλμών

μ’ ευχαρίστηση ικανοποιούμε,

στο βωμό των πολυεθνικών

τους «κόπους μας» τοποθετούμε.

Νεκρή τέχνη ομοειδών πραγμάτων

με ράφια πλήρη βιομηχανικών συσκευασμάτων,

προϊόντα πλαστικά για τροφή των ανθρωποειδών

πολύχρωμες κροκέτες για βρώση των κτηνών.

Βιβλία μαγειρικής μαζί και θρησκειών

λογοτεχνίας μα και φιλοσοφιών,

προϊόντα αυτοκινήτων, σεξ, γυμναστικής,

επίπλων, διακόσμησης κι’ αναψυχής,

περιοδικά όπλων, πορνοστάρ, ηθοποιών,

τζογαδόρων πολιτικών και ποδοσφεριστών.

Όλα με ημερομηνία λήξης επι της επιγραφής

Και προσφορές λόγω παλαιότητας μισοτιμής.

Ένας κόσμος ομογενοποιημένος βιομηχανικός

Φανταχτερά πλασμένος όμως πλαστός,

Με ευκρινή ημέρα καταστροφής

Λόγω εγγύτητας του τέλους εποχής.

Αν τώρα με το Φως δεν σχετιστείς

εύκολα στο ναό της κατανάλωσης θα θαμπωθείς,

θα θεωρήσεις τη Ζωή σαν προϊόν

ανακυκλώσιμων θεωριών και θρησκειών.

Παύλος Καράτσαλος

              ****

Νέα Γενιά

Ζούμε στης κρίσης τη μαυρίλα

και βλέπουμε το αύριο μ’ ανατριχίλα

ρουφάμε του αργού θανάτου το πιοτό

που μας βυθίζει σε σκοτάδι ζοφερό.

Καθόμαστε βουβοί στης μοναξιάς την παραλία

γευόμαστε άπραγοι την πνιγηρή απελπισία,

η βάρκα της ελπίδας σαπισμένη

του Ήλιου η Ζωή στη συννεφιά κρυμμένη.

Την αδιέξοδη πορεία στο σκοτάδι

διαπερνά της Ηλιαχτίδας θείο χάδι,

της πρωινής της αύρας το αγέρι

μας ψιθυρίζει για το Αιώνιο Ταίρι.

Προβάλλει η Αναστάσιμη αυγή

όπου η νύχτα δεν χωράει να ζει,

το μαύρο πέπλο της καρδιάς έχει χαθεί

και ο Ιησούς στον κήπο της χαράς μας προσκαλεί.

Παύλος Καράτσαλος

                  ****

Ο Υφαντουργός

Τη σαΐτα του χρόνου επί της γης

με χάρη ξετυλίγει ο Υφαντής,

στο κόκκινο στημόνι του σταυρού

υφαίνει την ιστορία του Λυτρωμού.

Διαλέγει νήματα εκλεκτά μεταξωτά

που καλλωπίζει με χρώματα λαμπρά,

τα βάζει στο χαλί της Εκκλησίας

που σχεδίασε προ της δημιουργίας.

Βλέπει ο εχθρός την  τελειότητα του σχεδιασμού

και βάζει κόμπους στις κλωστές του Υφαντουργού,

όμως Αυτός το κάθε νήμα τελειοποιεί

και με το χτένι το ωθεί προς τη σωστή γραμμή.

Ο ουράνιος τάπητας τελειώνει

και η σφραγίδα τον Υφαντουργό δηλώνει,

μεταφέρεται στη φωτεινή Σιών

την Εκκλησία του Θεού και των πιστών.

Παύλος Καράτσαλος.

            *****

Η ροδιά

Στης ζωής την ανθρώπινη  λίμνη

ατονούν των χρόνων τα κύματα,

όσο γίνονται απόμακρα

απ’ της νιότης τη δίνη.

Φθαρμένο στο ρυτιδωμένο κεφάλι

των νεανικών ονείρων το στεφάνι.

Μέσ’ απ’ των ετών τα ερείπια

είν’ Αυτός που φύτρωσε

της καρδιάς τη ροδιά

στου ναού Του την πρασιά.

Βλέπω χέρι αδελφικό,

που με δάκρυα ποτίζει

τη ροδιά που ανθίζει,

για να φέρει για Εκείνον καρπό.

Ο Κηπουρός κλαδεύει τρυφερά

τα στείρα κλαδιά.

Φιλώ το χέρι Του ευλαβικά

για τις πληγές που προκαλεί,

γιατί ξέρω καλά

ότι στην Αγάπη Του με τελειοποιεί.

Παύλος Καράτσαλος

               ****

Το Ρόδο τ’ Απριλιού

Το γνήσιο Ρόδο τ’ Απριλιού  θα το βρεις

αν στ’ ανηφόρι του Κρανίου πορευτείς,

στον κήπο άνθισε του Γολγοθά

γιατί ποτίστηκε με το αίμα του αιώνιου Βασιλιά,

έχει άρωμα μεθυστικό ξεχωριστό

γιατί φυτεύτηκε σε χώμα ιερό,

το χρώμα του είναι διαυγές και πορφυρό

δοσμένο απ’ τον Πατέρα στον αναστημένο Υιό.

Στους κήπους της Βαβυλωνίας μη τ’ αναζητείς

ούτε και στους θρησκευτικούς ναούς της γης,

εκεί μόνο απομιμήσεις πλαστικές θα δεις

κι’ απ’ τους περίτεχνους καλλωπισμούς θα θαμπωθείς,

θα εξοικειωθείς στον πλαστικό του κόσμου ανθό

και δεν θα ψάχνεις τον αιώνιο κι’ Αληθινό.

Όταν μεταλλαγμένο ρόδο απ’ τον εχθρό εμφανιστεί

με χρώμα και μορφή σαν την αληθινή

καθώς συνήθισες να ζεις στο πλαστικό

θα προσκυνήσεις τον απατηλό ανθό.

Παύλος Καράτσαλος

                *****

Σβησμένο Φως

Το καράβι των αιώνιων αναζητήσεων

το βούλιαξες

για τις ασφάλειες ζωής των χαμένων ελπίδων,

τις ευκαιρίες της άπειρης Ζωής

αγνόησες,

όταν απεγνωσμένα βοήθεια φώναζαν

στο πέλαγος της φευγαλέας ηδονής

και πνίγηκαν.

Τώρα περιχαρής

ταξιδεύεις στο πλοίο της ηδονής

με τις ερωμένες του πλούτου και της αρπαγής,

στο απατηλό φως του ηλεκτρικού

γιατί τουφέκισες τ’ αστέρια τ’ ουρανού

κι’ έσβησες την αντανάκλαση του φεγγαριού.

Απ’ το φινιστρίνι της σουίτας διαπερνά

η τελευταία Ηλιαχτίδα της Ζωής από ψηλά,

αγαναχτείς γιατί σε δείχνει γηρασμένο

ενώ επέλεξες το Φως νάναι σβησμένο.

Παύλος Καράτσαλος

          ****       

Ταξιδευτής

Μόνος στης θλίψης τη νύχτα

κάθεται ο ταξιδευτής

πάνω στη σκληρή πέτρα

της νεκρωμένης του ζωής.

Αποκαμωμένος

απ’ των κρίσεών του τ’ αδιέξοδα,

τυλιγμένος

με των παθών του τα μαύρα σύννεφα,

βλέπει το σκοτεινό ουρανό

να δακρύζει για το απελπισμένο του εγώ.

Του παρελθόντος του η πορεία

ίχνη σβησμένα στης λησμονιάς την πολιτεία,

της χειμωνιάς του το σκυφτό περπάτημα

στα σάπια φύλλα των ονείρων του το βάδισμα

πόνος βουβός μεσ’ την καρδιά

στου μέλλοντός του την ανύπαρκτη χαρά.

Στων νεκρωμένων τη σιωπή

γλυκά αντηχεί της ελπίδας η φωνή,

είναι τ’ αποδημητικά πουλιά

που φεύγουν απ’ τη χώρα του Βοριά.

Διαπερνούν το σκοτεινό ουρανό

και φθάνουν με σχήμα θριαμβικό

στο κόσμο του Ήλιου τον λαμπρό.

Ακούγεται η μελωδική λαλιά

που ψάλλει στην αιώνια χαρά

και δείχνει στον ταξιδευτή της γης

τ’ άκτιστο Φως της νέας χαραυγής.

Παύλος Καράτσαλος.

            ****

Ματωμένη Αγκαλιά

Νομίζεις πως ήτανε απλό,

όμως για σένα άφησα τον ουρανό

νάρθω μεσ’ τους νεκρούς για να σε βρω.

Σου έδειξα πόσο  σ’ αγαπώ

μα εσύ με άφησες

για του εγώ σου τον θεό.

Θυσιάστηκα για σε στο Γολγοθά

και σ’ ελευθέρωσα

απ’ των παθών σου τα δεσμά.

Σούδωσα της Ζωής Μου το φιλί

σ’ ανέστησα

στη νέα τη πνευματική ζωή.

Σε θέλω δική Μου αποκλειστικά.

Η μοιρασμένη σου καρδιά

μου σχίζει βαθιά τα σωθικά.

Έλα στη ματωμένη Μου αγκαλιά

ζήσε με την Αγάπη Μου δυναμικά,

μεγάλωσε με της Πνοής Μου τη φωτιά,

λάμψε για Με στη σκοτεινιά.

Παύλος Καράτσαλος.

             ****

Λαβύρινθος

Ένας Λαβύρινθος είν’ η ψυχή

όπου ο Μινώταυρος κυριαρχεί.

Απ’ το θηρίο ν’ απαλλαγείς

μόνος σου δεν το μπορείς.

Το τέρας μέσα στο κελί

είν’ αναγκαίο να εξοντωθεί.

Ποιος θάρθει μέσα στην καρδιά

να σ’ απαλλάξει απ’ τη σκλαβιά;

Ποιος μυθικός Θησέας μπορεί

μεσ’ το Λαβύρινθο να μπει;

Ποιά Αριάδνη θα προσφερθεί

να δώσει το μίτο για το κελί;

Προσφέρθηκε το θείο Φως

νάρθει σαν ένας θνητός.

Τον χτύπησ’ ο Μινώταυρος στο Γολγοθά

μα Αυτός τον νίκησε οριστικά.

Αναστημένος τώρα πια

χαρίζει διάπλατα τη λευτεριά,

σ’ αυτόν που του ανοίγει την καρδιά

να τον λυτρώσει απ’ τα δεσμά.

Παύλος Καράτσαλος.

        *****

Ο άδειος τάφος

Έψαχνες στων συναισθημάτων σου την τρικυμία

στης βαρυχειμωνιάς την παγερή απελπισία,

ζητούσες μεσ’ τον άδειο τάφο τον νεκρό

και δεν διέκρινες τον αναστάντα Ιησού Χριστό.

Την άνοιξη έκλεισες της Ζωής τ’ ανώγι

σαν κλείστηκες στης θλίψης το κατώγι.

Του υπερβατικού τη διάσταση εψηλαφούσες

όμως με την παληά σου λογική τ’ αναζητούσες.

Με τ’ όνομά σου σαν σε κάλεσα

με αναγνώρισες αναστημένο,

τη νέα υπόσταση σου έδειξα

σώμα ουράνιο φωτολουσμένο.

Τότε ο θάνατος πια δεν σ’ ετρόμαζε

το άγνωστο δεν σε πτοούσε,

γιατί ο άδειος τάφος σούδειξε

πως ο ουρανός μέσα σου ζούσε.

Παύλος Καράτσαλος.

   ****

Με πίστη  (Αριθμοί κα΄)

Σαν προχωράς

στην έρημο των θλίψεων

να μη λιποψυχάς.

Όταν τα φίδια σε δαγκώνουν

με πίστη να κοιτάς,

στο κρεμαστό

για σε χάλκινο ερπετό.

Σαν περπατάς

μέσα στην άμμο την καυτή

όταν διψάς,

στο ξεροπήγαδο που σκάβεις

με πίστη να του τραγουδάς

και το κρυφό ποτάμι της Ζωής

που το γεμίζει με νερό

παντοτινά να ευλογείς.

Παύλος Καράτσαλος

              ****

Έρωτας Χριστού

Της Ζωής Μου καρδιά

δες μέσ’ τα μάτια Μου βαθιά,

εκεί θα βρεις

αυτό που εναγώνια ποθείς

Τα ψέματα και οι προσβολές

του παρελθόντος τις σκιές,

τότε που Μούφυγες μακρυά,

τάσβησα όλα οριστικά

Σε αγαπώ αληθινά

δικός σου Είμαι παντοτινά

ο θάνατος δεν μας χωρίζει πια

τον νίκησα για σε στο Γολγοθά.

Για πάντα μαζί

σε κάθε δύσκολη στιγμή,

μας ένωσε η αγάπη Μου σφικτά

σ’ ένα σώμα μυστηριακά.

Έδιωξες τους ξένους εραστές

που σούδωσαν πίκρες πολλές

ήρθες στη ματωμένη Μου αγκαλιά

να σε γεμίσω μ’ άγια Φιλιά.

Έλα να γίνεις νύφη θεϊκιά

να ζήσουμε αιώνια στη χαρά

να πιείς απ’ των χειλιών Μου το πιοτό

ν’ απολαύσεις τη Ζωή στον ουρανό.

Παύλος Καράτσαλος.

      ****

Ωδίνες γης

Εγκυμονεί

η γη κι’ απ’ τις οδύνες

που τις προξενήσαμε

εξασθενεί.

Στενάζει

απ’ της άνοιξης τα άνθη στερημένη,

βαριανασένει

απ’ τη μόλυνση στο σώμα πληγωμένη.

Κλαίει

για της ζωής τον αφανισμό,

πενθεί

ντυμένη εν σάκω και σποδώ.

Χλομιάζει

απ’ τις βαθιές ανάσες κουρασμένη,

ποθεί

να αισθανθεί λευτερωμένη.

Προσμένει

των πιστών την αλλαγή,

όταν κι’ αυτή τη νιότη

θα ντυθεί.

Παύλος Καράτσαλος

               ****

Γλώσσα Ελληνική

Απ’ της Βαβέλ την έπαρση

κλεισμένη,

ήρθε στης Αττικής τη γη

να ζει λευτερωμένη.

Μεγάλωσε

με σύνταξη και με γραμματική

και ντύθηκε

με των σοφών τη λογική.

Υμνήθηκε

στο στόμα των μουσών

μυήθηκε

στα άδυτα των ιερών μυστών.

Στολίστηκε

με έργα τραγωδών

και πλούτισε

τις γλώσσες των λαών.

Κακοποιήθηκε

σε χέρια εχθρικά

πληγώθηκε

από μαχαίρια αδελφικά.

Υψώθηκε

με δόξα και τιμή

σα ντύθηκε

το Λόγο του θείου Λυτρωτή.

Παύλος Καράτσαλος

                  ****

Κάδος απορριμάτων

Όταν γλεντούσες με τα δανεικά

μου πέταγες τα πλούσια υλικά,

τώρα πεινάς

κι’ έρχεσαι να με ψάξεις

για να φας,

χωρίς να ντρέπεσαι το Αρμάνι

που φοράς.

Όμως εδώ που έφτασες

να μη βαρυγκωμάς,

θυμήσου Αυτόν που τα σκουπίδια

της δικής σου της καρδιάς

απάνω στο σταυρό φορτώθηκε,

κι’ ευθύς

στον πλούτο του Θεού θα ευρεθείς.

Παύλος Καράτσαλος.

           ****

Ομολογία

Απρόσκλητη στα δείπνα

σε θέση τιμητική

καθότανε η λύπη

δήθεν ευγενική.

Η παρουσία της ήταν

πολύ ενοχλητική,

της είπα για να φύγει

μα ήταν φορτική.

Τη χτύπησα με βία

να μη μ’ ακολουθεί,

μα ερχόταν με μανία

σε κάθε διαδρομή.

Άγγελος της Περούτζια

στη γαλανή σκηνή,

μούδειξε την πορεία

για την απαλλαγή.

Κοίταξα στου Σωτήρα

την ένδοξη μορφή

και μούδωσε για πάντα

χαρά αληθινή.

Η μεταστροφή μου στον Ιησού Χριστό

από τον Angelo Zolfaroli στην

Perugia το 1971.

Παύλος Καράτσαλος.

Αναζητήσεις

Ζητούσα νάβρω τη Ζωή

και μούπε δες στο Αιώνιο παρελθόν,

βυθίστηκα στο αρχέγονο γιατί

και είδα την Αγάπη Τριαδική.

Έψαχνα για τον έρωτα τον Θεϊκό

και μούπε δες στο Αιώνιο παρόν,

κοίταξα στο σκληρό σταυρό

κι’ απόκτησα το Φως το αληθινό.

Ρωτούσα για το μέλλον το Παντοτινό

και μούδειξε έναν κύβο φωτεινό,

ετοιμασμένο από τον Θεό

να κατεβαίνει απ’ τον ουρανό.

Παύλος Καράτσαλος.

          ****

Θεϊκή Φωτιά

Φτιαχτήκαμε

από χώμα και φλόγα ιερή,

όμως βουτήξαμε στη λάσπη

και σβήσαμε τη θεϊκή Πνοή.

Στο νου μας φέρνουμε

τη θύμηση της λάβας τ’ ουρανού

κι’ ευθύς νομίζουμε

πως πήραμε τον τίτλο του σοφού.

Νεκροί περιπλανιόμαστε

στην έρημο της συμφοράς,

γύπες μας οδηγούσαν

στη χώρα της απελπισιάς.

Προδώσαμε τη θεϊκή Φωτιά

όμως αυτή ήρθε σ’εμάς κοντά,

ντύθηκε με το γήινο πηλό

στο σώμα το δικό μας το θνητό.

Θυσιάστηκε η Αγάπη η Θεϊκιά

στο ξύλο της ντροπής στο Γολγοθά,

να μας αλλάξει από τη φθορά

για να μας ντύσει με την ιερή Φωτιά.

Παύλος Καράτσαλος.

                 ****

Το Αεροπλάνο

Το αεροπλάνο για τον ουρανό

έχει σχέδιο πτήσης τον Χριστό,

Αυτός χαράσσει της διαδρομής τον σχεδιασμό

κι’ εμείς γνωρίζουμε μόνο τον προορισμό.

Καλεί όλους απ’ την πόρτα του Σταυρού

να μπούνε στο αεροπλάνο του Χριστού,

να υπακούσουνε στου Πνεύματος τις εντολές

για ένα ταξείδι γαλήνιο και ασφαλές.

Περνούμε μέσα από νέφη σκοτεινά

και ταραζόμαστε απ’ την κακοκαιριά,

Ψηλά πετούμε σε αιθέρες φωτεινούς

και η γη μικραίνει στους αστερισμούς.

Προβάλλει έμπροσθέν μας το θείο Φως

της κυβικής Του πολιτείας,

ποίημα του Αιώνιου Πατρός

και τελικός μας ένδοξος προορισμός.

Παύλος Καράτσαλος.

               ****

Η βεβαιότητα

Ξέρω πως ψάχνεις για να βρεις

ποιο είν’ το νόημα της Ζωής,

στο κόσμο των θνητών εδώ

ζεις των νεκρών το μισεμό.

Μύθοι και φιλοσοφικά

σε σπρώχνουν στην απελπισιά.

Οι επικήδειες τελετές

δεν αναπαύουν τις ψυχές.

Αν με το Φως δεν σχετιστείς

θάσαι νεκρός επί της γης.

Στο χωματένιο σου κορμί

είναι κρυμμένη η ψυχή.

Σ’ έκαμε ο πλαστουργός

να γίνεις του Φωτός Του γιος,

με βεβαιότητα στη γη

για την αιώνια Ζωή.

Παύλος Καράτσαλος.

Ύμνος ευφροσύνης

 

Ο ανοιξιάτικος Ήλιος

χαμογελούσε

καθώς των νεφών τους μαύρους ιππότες

σκορπούσε.

Τη ζωογόνο Του Πνοή Του

έστελνε στη γη,

κι’ αυτή στη Ζωή

απαντούσε με ωδή .

Το ποτάμι της Ζωής

μυστικά τραγουδούσε,

καθώς με νότες ιερής μουσικής

στις κοιλάδες του κόσμου κυλούσε.

Τα πουλιά για το Ήλιο

γλυκά κελαηδούσαν,

και τα άνθη το Φως

ευλαβικά προσκυνούσαν.

Των πιστών τα νέφη

τις χρυσές άρπες ηχούσαν,

το απρόσιτο Φως

μ’ ευφροσύνη υμνούσαν.

Παύλος Καράτσαλος

              ****

Πειρασμοί

Στο μονοπάτι των πειρασμών

διαβαίνεις τα βουνά των στεναγμών,

της θλίψης η ανηφοριά

σου περισφίγγει την καρδιά,

της μοναξιάς σου οι γκρεμοί

σου κόβουν την αναπνοή.

Να  στρίψεις στην κατηφοριά

είναι μεγάλη αστοχασιά,

του κόσμου σε προσμένουν οι εχθροί

που σου ανοίξανε τεράστια πληγή.

Ψάχνεις σπηλιά ν’ αναπαυτείς

μα είν’ ληστές θα χτυπηθείς

του εγώ δυνάστες ισχυροί

που σου ματώνουν την ψυχή.

Τη σκοτεινή διαδρομή

μεσ’ της σαρκός την ηδονή,

αγωνιάς να την διαβείς

προτού νυχτώσει και χαθείς.

Γαλάζιο Φως στην κορυφή

απ’ το σταυρό του νικητή,

σε βεβαιώνει στην ψυχή

οτ’ είν’ Αυτός που σ’ οδηγεί.

Στο θρόνο Του στους ουρανούς

θυμάτ’ όλους τους πειρασμούς,

Άνθρωπος θλίψεων εδώ

μόνος μεσίτης μας προς τον Θεό.

Παύλος Καράτσαλος

                     ****

Χωρίς ανάσταση

Τα κρίνα κείτονται νεκρά

και οι παπαρούνες μεσ’ το χώμα σαπισμένες,

τα ανθοστόλιστα λιβάδια όλα ξερά

και τα ζωάκια γίνηκαν σάρκες πεθαμένες.

Ο αετός της πίστης με σπασμένα τα φτερά

ανήμπορος κοιτάζει υψηλά,

το χελιδόνι της ελπίδας τριγυρνά

χωρίς μία φωλίτσα  να γεννά,

το περιστέρι της ειρήνης πετρωμένο

στου Άρη το ναό παρατημένο.

Ανύπαρκτα τα στάχυα της Ζωής

στον κάμπο των νεκρών αφανισμένα,

της απαρχής ο θερισμός αμάζευτος

και ο βωμός της προσφοράς σβησμένος.

Η Αγάπη πάγωσε

στον καταψύκτη του γραφείου τελετών

και η Ζωή κατάντησε

πτώμα στο μοιρολόι των νεκρών.

Ο Σταυρός μια άστοχη ανοησία

γι Αυτόν που μας προσφέρθηκε ως θυσία,

κι’ εμείς που Τον δεχθήκαμε απατημένοι

μέσ’ τη φθορά βρεθήκαμε απελπισμένοι.

Όμως ενίκησε το Φως

και τη Ζωή Του έβαλε στο πνεύμα μας Αυτός.

Μεθάμε μεσ’ τη ματωμένη Του αγκαλιά

μας συνεπαίρνει της Αγάπης Του η Φωτιά.

Παύλος Καράτσαλος

          ****

Ασύλληπτη δόξα

 

Σ’ είδα στης σκηνής τη Μενορά

με τα κλαδιά της τα χρυσά,

να στέλνεις από τους ανθούς

τους φωτεινούς ιριδισμούς.

 

Φώτιζες ως Σεκίνα

απ’ το ιλαστήριο της κιβωτού

μιλούσες για τη δόξα

του τρισευλογητού Θεού.

 

Κατοίκησες

στου Σολομώντα το ναό,

έφυγες

λυπημένη από τον ασεβή λαό.

 

Σε γνώρισα

στο σταυρωμένο σώμα του Χριστού,

αναστημένη σ’ είδα

στον άγιο θρόνο του Θεού.

 

Σε ζω με την ιερή σου την Πνοή

στο θείο σώμα του Υιού,

το πλήρωμα της Κεφαλής

και ένδοξο ναό του ύψιστου Θεού.

 

Στο κραταιό Σου χέρι μας κρατάς

σαν τ’ άστρα τα εφτά

κι’ ανάμεσά μας περπατάς

Φως σε λυχνάρια φωτεινά

 

Μοιράζεσαι

τη δόξα Σου μ’ όντα μηδαμινά,

ταυτίζεσαι

μ’ εμάς στη θεία φωτεινιά.

 

Στο φωτοβόλο θρόνο Σου

φεγγοβολούμε

το Πνεύμα του Θεού

ακτινοβολούμε.

 

Δόξα ασύλληπτη του Λυτρωτού

πως να χωρέσει σε ανθρώπου νου;

Ζωή κρυμμένη με τον Χριστό

μέσα στον άπειρο Θεό;

 

Παύλος Καράτσαλος

                  ****

Θολός ποταμός

 

Απ’ το βωμό των εθνικών

πηγάζει ο θολός ο ποταμός,

περνά απ’ τις κοιλάδες των θεών

θεός αναμεσά τους και αυτός.

 

Μέσα στους πολλούς μαιανδρισμούς

βλέπουμε κήπους τεχνητούς

πολλά αγάλματα θεών

μέγα το πλήθος των προσκυνητών.

 

Στο κήπο της σοφίας υψηλά

όλοι λατρεύουνε την Αθηνά.

Στο δόρυ της σκυμμένη σκεφτική

λυπάται με του Ήλιου την επιδρομή.

 

Τ’ αγάλματα των φιλοσόφων ειν’ βουβά

γιατί εσίγησε η Αθηνά

όταν αντίκρισε το Φως τ’ αληθινό

εστέρεψε το “λάλον” το νερό.

 

Τι είν’ το πλήθος κοσμοσυρροής

μεσ’ το αλσύλλιο της ηδονής;

Είναι της Αφροδίτης λατρευτές

και του Διόνυσου προσκυνητές.

 

Πλανήθηκαν απ’ τους θεούς

και δεν ευρίσκουν ατραπούς

για να ξεφύγουν τα δεσμά

τα πάθη τα τυραννικά.

 

Ω πόσο θόλωσε ο ποταμός,

μολύνθηκε

στους παραδείσους των θνητών

και χύνεται

στη λίμνη των νεκρών θεών.

 

Παύλος Καράτσαλος