Ο νομπελίστας βιολόγος Ζακ Μονό, εκφράζει την ακόλουθη σκέψη σχετικά με τον άνθρωπο. «Ο άνθρωπος είναι χαμένος στην αδιάφορη απεραντοσύνη του σύμπαντος απ’ όπου αναδύθηκε τυχαία». Αλλά η ύλη και το υλικό σύμπαν από πού αναδύθηκαν; Ίσως να ισχυριστεί κάποιος, ότι η ύλη δεν είναι το αποτέλεσμα της δημιουργικής πράξης ενός υπέρλογου όντος, αλλά ότι υπήρχε πάντοτε και δεν έχει αιτία δημιουργίας. Αυτό σημαίνει ότι αντικαθιστούμε το θεό με την ύλη. Γιατί όμως ο εγκέφαλός μας, ενώ έχει υλική υπόσταση και συνεπώς είναι μέρος αυτού του θεού-ύλη, αναζητεί και αυτός την αιτίαν της ύπαρξής του; Μάλιστα με τη βοήθεια των μαθηματικών που είναι δημιούργημά του, ερμηνεύει τους φυσικούς νόμους που διέπουν την υλική δημιουργία. Μήπως αυτή η ικανότητα είναι τυχαία ή είναι έτσι πλασμένος για να επιτελεί αυτό το σκοπό; Επί πλέον υπάρχει μια σταθερή κατεύθυνση και προσήλωση του νου και της συνείδησης, σε ένα υπέρλογο δημιουργικό ον, γεγονός που μπορεί να το διαπιστώσει κανείς στους ανθρώπους όλων των εποχών. Αυτή η έμφυτη ροπή είναι τυχαία; Πολλά τυχαία πρέπει να δεχθούμε, αν απορρίψουμε την ύπαρξη ενός Δημιουργού. Γι’ αυτό, αν το θέμα της ύπαρξης Θεού αναχθεί σε πιθανότητες, τότε είναι πιο απίθανο να δημιουργηθήκαμε από τυχαίες διεργασίες μιας ανερμήνευτης και αυθύπαρκτης πρωτο – ύλης παρά από ένα άναρχο ον. Το θέμα περιγράφεται αλληγορικά ως εξής: Όταν βλέπεις ένα δαχτυλίδι, είσαι σίγουρος ότι κάποιος τεχνίτης χρυσοχόος το κατασκεύασε. Διαφορετικά πρέπει να δεχθείς, ότι από τότε που υπήρξε χρόνος και κάτω από κατάλληλες συνθήκες που τυχαία δημιουργήθηκαν, μαζεύτηκε τυχαία η απαραίτητη ποσότητα χρυσού και τυχαία ο χρυσός πήρε το σχήμα του δακτυλιδιού, στο οποίο τυχαία χαράχτηκε ένα μονόγραμμα. Κατά τύχη ένα διαμαντάκι επικολλήθηκε στο δακτυλίδι στη σωστή θέση και έτσι εντελώς τυχαία έγινε ομορφότερο. Αλλά το πιο σημαντικό και αξιοπρόσεκτο είναι, ότι εντελώς τυχαία, το χρυσάφι και το διαμάντι, παρόλο που δεν έχουν δική τους σκέψη και θέληση, δημιούργησαν κάτι που εξυπηρετεί ένα συγκεκριμένο σκοπό. Αποτέλεσαν ένα κόσμημα κατάλληλο για τα δάχτυλα μιας όμορφης κοπέλας, στην οποία αντιστοιχεί κατά τύχη και το συγκεκριμένο μονόγραμμα. Αν θέλεις αγαπητέ αναγνώστη μπορείς να αποδεχθείς αυτό το σκεπτικό, γιατί θεωρητικά δεν αποκλείεται. Μάλιστα η ιστορία με το δακτυλίδι έχει περισσότερες πιθανότητες να αποτελεί γεγονός από ότι η κατά τύχη δημιουργία του υλικού σύμπαντος και όλων των μορφών της ζωής και των νόμων που συντηρούν τα πάντα. Αλλά είμαι σίγουρος πως η συνείδησή σου σε προτρέπει να δεχθείς, ότι πίσω από αυτό το ”δαχτυλίδι” υπάρχει η σκέψη και η θέληση ενός ”χρυσοχόου”, έστω και αν δεν τον είδες, έστω και αν δεν μπορείς να τον περιγράψεις. Το γεγονός ότι σου είναι ακατάληπτος δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Το σύμπαν μοιάζει με ένα κόσμημα, γι’ αυτό και οι αρχαίοι Έλληνες το ονόμασαν κόσμο, από το ρήμα κοσμέω-ω. Αλλά ξέρουμε ότι κάθε κόσμημα έχει τον κατασκευαστή του. Πιστεύω ότι αυτός ο κατασκευαστής αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο του Χριστού, για να μας δώσει τη δυνατότητα να επανασυνδεθούμε μαζί Του παρόλο που οι γενάρχες μας αποστάτησαν από Αυτόν. Αυτό το πρόσωπο εξάλειψε πάνω σε ένα σταυρό στο Γολγοθά τις συνέπειες της αποστασίας και τώρα η ζωή μας απέκτησε νόημα: Τώρα μπορούμε να ζήσουμε μαζί Του για πάντα. Καταλαβαίνεις αγαπητέ τι σημαίνει αυτό; Αναλογίζεσαι το μέγεθος της αγάπης Του;