Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης
Αυτοί που οργανώνουν και μας παρουσιάζουν πολιτιστικές εκδηλώσεις είναι άνθρωποι με μεράκι και ταλέντο. Θυσιάζουν ατέλειωτες ώρες από τον προσωπικό τους χρόνο και υποβάλλονται σε ένα σωρό στερήσεις, ταλαιπωρίες, έξοδα και κόπο. Γι΄ αυτό αξίζουν συγχαρητήρια, ένα μεγάλο ευχαριστώ, την εκτίμηση και την αναγνώρισή μας. Εντούτοις, οι περισσότεροι κάνουν τα ίδια λάθη:
1) Δεν ξεκινούν στην ώρα τους, αλλά με καθυστέρηση. Είναι από κάθε πλευρά απαράδεκτη προσβολή προς εμάς τους θεατές ή ακροατές να μας έχουν στημένους να περιμένουμε, έστω και ένα λεπτό από την ώρα έναρξης της εκδήλωσης. Το λεγόμενο «ακαδημαϊκό τέταρτο καθυστέρησης», που προφασίζονται, είναι μια δική τους επινόηση για να καλύψουν τις αδυναμίες και τα ελαττώματά τους.
Κύριοι, μας ρωτήσατε εμάς εάν μας νοιάζει καθόλου εάν ο οποιοσδήποτε «επίσημος» ή ανεπίσημος θα αργήσει να έλθει;
Εμάς που ήλθαμε στην ώρα μας μάς θεωρείτε κορόιδα;
Μη σώσουν και έλθουν! Πολλοί από αυτούς τους «επίσημους», όχι μόνον αργούν, αλλά αφού βγάλουν λόγο στην αρχή και τις απαραίτητες φωτογραφίες – για να κάνουν το κομμάτι τους, την κοπανάνε και κάπου στη μέση της εκδήλωσης.
2) Ο χρυσός κανόνας του 20/λεπτου λέει ότι μια ομιλία ή ένα κήρυγμα δεν πρέπει να ξεπερνά τα είκοσι (20) λεπτά. Λίγα και καλά. Όσο περισσότερα λέει κανείς, τόσο πιο κουραστικός, βαρετός και εκνευριστικός γίνεται.
3) Τις περισσότερες φορές ανάμεσα στο ένα τραγούδι και το άλλο, ανάμεσα στην εμφάνιση στη σκηνή μιας χορευτικής ή χορωδιακής ομάδας και της άλλης, μεσολαβούν ενδιάμεσα κενά χρόνου και καθυστερήσεις. Έτσι, καθυστερεί ακόμα περισσότερο η εκδήλωση, διακόπτεται και πέφτει το ενδιαφέρον, κουράζονται οι θεατές και ακροατές. Το πρόγραμμα πρέπει να είναι «ποτ-πουρί», δηλαδή συνεχές. Πριν αποχωρήσει από τη σκηνή ο τελευταίος της μιας ομάδας ή χορωδίας πρέπει ήδη να μπαίνει ο πρώτος της επόμενης. Πριν τελειώσουν τα χειροκροτήματα για το ένα τραγούδι πρέπει ήδη να ξεκινάει το επόμενο.
4) Μη μας κουράζετε και μας βγάζετε την ψυχή με αργά, μονότονα και επαναλαμβανόμενα. Ούτε με άγνωστα κομμάτια. Δεν είναι ώρα να μας δείξετε ότι μπορείτε να εκτελείτε και να αποδίδετε δύσκολα κομμάτια κι ότι κάνατε ατέλειωτες μονότονες πρόβες όλο το χειμώνα για να τα μάθετε.
Καλός είναι ο Μπετόβεν, ο Μπαχ και ο Στραβίνσκι, αλλά για την εποχή τους.
Σήμερα ο κόσμος θέλει να ακούσει κάτι πιο γρήγορο, πιο σύντομο, πιο γνωστό, πιο λαϊκό, πιο ευχάριστο. Θέλουμε να δούμε έναν πεταχτό γρήγορο χορό.
Θέλουμε να ακούσουμε, για παράδειγμα:
- «Μήλο μου κόκκινο, ρόιδο γραμμένο…»
- «Είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα…»
- «Από την πόρτα σου περνώ, ωραία Αιγιώτισσα…»
- «Ξημερώνει και βραδιάζει πάντα στον ίδιο το σκοπό…»
- «Ο πιο καλός ο μαθητής ήμουν εγώ στην τάξη…».
Κι ακόμα, τραγούδια μελωδικά, που θα τα σιγανοτραγουδήσουμε κι εμείς μαζί σας και θα μας συνοδεύουν στο σπίτι μετά την παράσταση, όπως, λ.χ.
- «Το σύννεφο έφερε βροχή, κι έχουμε μείνει μοναχοί…»
- «Σουρωμένος θα ‘ρθω πάλι, στην παλιά μας γειτονιά, να σου παίξω μπουζουκάκι μ΄ όμορφη διπλοπενιά»
- «Πήρα τους δρόμους μια βραδιά, και τους γνωστούς ρωτούσα, για το κορίτσι μου που αγαπούσα στην Ελευσίνα μια φορά»
- «Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια, κομμάτια»
- «Τρέξε μάγκα να ρωτήσεις να σου πουν ποια είμαι εγώ. Είμ’ εγώ γυναίκα φίνα, ντερμπεντέρισσα, που τους άντρες σαν τα ζάρια τους μπεγλέρησα».
- «Δεν είμ’ εγώ ο Γιώργος σου, που μου ΄λεγες τον πόνο σου».
- «Με πήρε ο ύπνος κι έγειρα στου καραβιού την πλώρη, και ήλθε και με ξύπνησε του καπετάνιου η κόρη».
- «Τα σπίτια είναι χαμηλά, σαν έρημοι στρατώνες, τα καλοκαίρια μας πικρά κι ατέλειωτοι χειμώνες».
- «Στρώσε το στρώμα σου για δυο, για σένα και για μένα, να αγκαλιαστούμε απ’ την αρχή, να ‘ν όλα αναστημένα».
5) Φορέστε κανένα ανοιχτόχρωμο φόρεμα. Μη μας ψυχοπλακώνετε με τα μαύρα και τα σκούρα. Δεν είμαστε σε κηδεία ή μνημόσυνο. Τα ανοιχτόχρωμα θα σας δώσουν καλύτερη φωτογένεια και θα βγείτε και πιο όμορφοι στην τηλεόραση.