Γράφει ο Παναγιώτης Κανταρτζής
Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές τα πράγματα δείχνουν ότι θα ξαναπάμε σε εκλογές κάποια στιγμή τον Ιούνιο. Βρίσκω λοιπόν την ευκαιρία για να συζητήσω ποια είναι ορισμένα κριτήρια που πρέπει να καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο αξιολογούμε και αποφασίζουμε το πώς θα ψηφίσουμε. Πριν αναφέρω όμως μερικά από αυτά τα κριτήρια θα ήθελα να πω κάτι γενικότερο το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι πολύ πιο ουσιαστικό. Ως Χριστιανοί έχουμε μία αντίληψη για τα πράγματα, για την ηθική και για την κοινωνία. Συχνά διαπιστώνουμε ότι κάποια κόμματα μας καλύπτουν σε ότι αφορά κάποια από τα ζητήματα που είναι σημαντικά για εμάς αλλά μας αφήνουν ακάλυπτους σε σχέση με κάποια άλλα. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει κανένα κόμμα που να μπορεί να ταυτιστεί με αυτό που ως χριστιανοί είμαστε και πρεσβεύουμε. Έτσι λοιπόν καθώς επιλέγουμε κάποιο κόμμα δεν γίνεται παρά να το κάνουμε με ένα πνεύμα κριτικό και κρατώντας μια τέτοια απόσταση που θα μας επιτρέπει να μην γινόμαστε ποτέ τυφλοί οπαδοί. Προσωπικά υπάρχουν κάποια κόμματα που ενώ με βρίσκουν αντίθετο στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται την οικονομία ή την σεξουαλική ηθική με καλύπτουν στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τις σχέσεις κράτους – εκκλησίας ή το μεταναστευτικό ζήτημα. Άρα η σχέση μας με κάποιο οποιοδήποτε κόμμα είναι πολύπλοκη και πάντα είναι με πολλές πολλές υποσημειώσεις. Φυσικά στην κάλπη πρέπει να ρίξεις το ψηφοδέλτιο έτσι απλά και αυτό είναι μία αναπόφευκτη πραγματικότητα. Το θέμα όμως είναι να ρίξεις μόνο την ψήφο σου στην κάλπη και να κρατήσεις την ψυχή σου, το νου σου, την κριτική σου ικανότητα έξω από αυτήν.
Μετά από αυτή την διευκρίνιση να αναφέρω δύο βασικά στοιχεία που για μένα έχουν βαρύνουσα σημασία. Σίγουρα δεν είναι τα μόνα, ούτε απαραίτητα πρέπει να είναι το ίδιο σημαντικά για όλους. Είναι δύο χαρακτηριστικά που προκύπτουν από τον Ψαλμό 82 που πιστεύω ότι είναι ένα πολιτικό μανιφέστο που λίγο το έχουμε προσέξει. Εκεί ο Θεός κρίνει τους «θεούς» δηλαδή τους βασιλείς και τους ηγέτες της εποχής. Από εκεί αντλώ τα δύο κριτήρια που τα διατυπώνω με τον δικό μου τρόπο.
Το πρώτο είναι ένα γνήσιο ενδιαφέρον για το θέμα της δικαιοσύνης και την φροντίδας για τους ασθενείς και αδύνατους σε μία κοινωνία.
Το δεύτερο είναι μια ειλικρινής συνειδητοποίηση των ορίων της πολιτικής. Θα σταθώ σε αυτό το δεύτερο σημείο. Περιμένω να δω κάποιον πολιτικό που θα ζητήσει συγκεκριμένα συγνώμη για κάποιο λάθος που έκανε ή για κάποιο ψέμα που είπε. Κάποιον που θα βγει και θα πει, «ναι το παραδέχομαι όταν είπα αυτό ή το άλλο το έκανα για ψηφοθηρικούς και δημαγωγικούς λόγους και το μετανιώνω». Ο λόγος δεν είναι επειδή αναγάγω την «μετάνοια» σε ύψιστη πολιτική αρετή. Ο βασικός λόγος είναι ότι μια τέτοια στάση με πείθει ότι ο πολιτικός έχει κατανοήσει τα όρια της πολιτικής. Μου δείχνει ότι δεν προσποιείται ότι τα ξέρει όλα και ότι δεν κάνει ποτέ λάθη και ότι έχει τα πάντα πάντοτε υπό έλεγχο. Με πείθει με άλλα λόγια πως έχει καταλάβει το κεντρικό, ότι δηλαδή δεν είναι θεός αλλά άνθρωπος (διαβάστε την κρίση του Θεού στους βασιλείς στον Ψαλμό 82, εδάφια 6 -7). Άνθρωπος υπόλογος όχι μόνο στον λαό αλλά όπως δείχνει ο Ψαλμός 82, στον ίδιο τον Θεό.