του Lance Lambert σε μετάφραση της Δρος Γιούλικας K. Masry
Η κύρια στρατηγική του εχθρού της ψυχής, δηλαδή του Σατανά[2], είναι να μας βγάλει από την ασφαλή θέση όπου η ζωή μας «είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ» (Κολοσ. 3/3).
Ο Λόγος του Θεού το λέει ξεκάθαρα ότι είμαστε σ’ αυτή την ασφαλή θέση όταν μένουμε στο Χριστό. Ωστόσο, μπορούμε να δούμε γύρω μας «πνευματικά ατυχήματα»–καμιά φορά μάλιστα είμαστε κι εμείς οι ίδιοι θύματα αυτών των «ατυχημάτων».
Είναι βέβαια κακό να βρισκόμαστε στη θέση του νικημένου για ένα διάστημα. Όμως, όλοι ξέρουμε πρόσωπα τα οποία κάποτε έτρεχαν τον καλόν αγώνα ως χριστιανοί, αλλά σήμερα έχουν τελείως εξαφανιστεί από τον ορίζοντα. Το να καταλήξει κανείς να είναι «ατυχήμα» στον τομέα της πίστης, πάντα αρχίζει με το να βρεθεί κανείς εκτεθειμένος και ακάλυπτος. Ας εξετάσουμε προσεκτικά τι συμβαίνει.
Ο εχθρός της ψυχής γνωρίζει ότι μία κατά μέτωπο επίθεση συχνά δεν είναι αποτελεσματική, οπότε η στρατηγική του είναι να μας παρασύρει με πλάγιο τρόπο. Αυτό το επιτυγχάνει με την τρικλοποδιά και την εξαπάτηση. Προσποιείται ότι είναι «άγγελος φωτός», ένας υπηρέτης της δικαιοσύνης, προκειμένου να μας δελεάσει ν’ απομακρυνθούμε από τη θέση μας με το Χριστό.
Ο Σατανάς είναι σαν το χαμαιλέοντα, το μικρό ερπετό που έχει τη δυνατότητα ν’ αλλάζει χρώματα και να προσαρμόζεται πάντα στο περιβάλλον του. Μας παρακολουθεί προσεκτικά να βρει τα αδύνατα σημεία στο χαρακτήρα, το περιβάλλον και τις συνθήκες μας. Έπειτα, μας πλησιάζει ύπουλα–καμουφλαρισμένος–, έτσι που συχνά εμείς δεν συνειδητοποιούμε καν ότι εργάζεται.
Οι περισσότεροι από μας νομίζουμε ότι είμαστε άτρωτοι στις επιθέσεις του εχθρού της ψυχής. Ούτε που μας περνάει απ’ το νου ότι βρισκόμαστε σε κίνδυνο. Ο απόστολος Πέτρος όμως μας προειδοποιεί: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε˙ διότι ο αντίδικός σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη» (Α Πέτρ. 5/8). Όσο είμαστε με το Χριστό, είμαστε σε μια θέση απόλυτης νίκης και ο Σατανάς δεν μπορεί να μας βλάψει ή να μας κατασπαράξει. Όταν όμως βγούμε έξω από την προστασία του Κυρίου, ο πεινασμένος εχθρός μας θα χτυπήσει.
Πώς μας βγάζει από την ασφαλή μας θέση ο Σατανάς
Όταν δεν περπατάμε στο φως
[Ο] Θεός είναι φως, και σκοτία εν αυτώ δεν υπάρχει ουδεμία. Εάν είπωμεν ότι κοινωνίαν έχομεν μετ’ αυτού, και περιπατώμεν εν τω σκότει, ψευδόμεθα και δεν πράττομεν την αλήθειαν. Εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας.(Α Ιωάν. 1/5-7)
Μόνο με το αίμα του Ιησού καλύπτονται οι αμαρτίες μας. Ωστόσο, για να εξακολουθούμε να έχουμε προστασία διά του αίματός Του, είναι απαραίτητο να συνεχίζουμε να περπατάμε στο φως του Θεού. Πρέπει ν’ ανοίξουμε ολόκληρη τη ζωή μας μπρος στον ανιχνευτικό φακό του Αγίου Πνεύματος. Αυτό γίνεται με το να τρεφόμαστε χορταστικά με τη μελέτη της Αγίας Γραφής, διότι δεν μπορούμε να βασιστούμε στη δική μας υποκειμενική αξιολόγηση του καλού και του κακού.
Για να κάνουμε περαιτέρω βήματα στο φως, είναι απαραίτητο να υπακούμε στο φως το οποίο μας έχει ήδη δοθεί από το Θεό. Αν ο Κύριος μάς δείχνει ότι υπάρχει κάτι στη ζωή μας κι εμείς λέμε «όχι», θα μας το υποδείξει και δεύτερη, ίσως και τρίτη φορά. Αλλά, εάν συνεχίζουμε να απορρίπτουμε την καθοδήγησή Του, θα μας κατακλύσει το σκοτάδι. Μπορεί να συνεχίσουμε να ψάλλουμε ύμνους και τραγούδια λατρείας, να μελετάμε την Αγία Γραφή και εξωτερικά να ζούμε τη ζωή της πίστης στο έπακρο, αλλά, όσοι διαθέτουν πνεύμα διάκρισης, θα δουν ότι κάτι δεν πάει καλά.
Όταν δεν περπατάμε στο φως, η σχέση μας με το Θεό διακόπτεται. Αν όμως εξακολουθούμε να αυταπατόμαστε και να νομίζουμε ότι όλα πάνε καλά, θα περιέλθουμε σε πνευματική δουλεία.
Ο απόστολος Ιωάννης το εξέφρασε με αυτά τα λόγια: «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν, και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν» (Α Ιωάν. 1/8).
Η καρδιά που δεν συγχωρεί
Υπάρχει ένα σημείο στο ‘Πάτερ ημών’ που λέει: «[Κ]αι συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους αμαρτάνοντας εις ημάς» (Ματθ. 6/12). Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει στην πραγματικότητα το να απευθύνουμε αυτή την προσευχή στον Θεό;
Όταν προσευχόμαστε μ’ αυτό τον τρόπο, στην πραγματικότητα ζητάμε από το Θεό να μη μας συγχωρήσει, αν δεν έχουμε κι εμείς συγχωρήσει κάποιον άλλον! Είναι πραγματικά μια σκέψη που συγκλονίζει ότι, δηλαδή, αν δεν έχεις συγχωρήσει κάποιον–ζωντανό ή νεκρό–, δεν θα συγχωρηθείς ούτε εσύ από το Θεό.
Στην ιστορία των δύο οφειλετών, που εξιστορεί στο ευαγγέλιό του ο Ματθαίος (18/21-35), ο υπηρέτης στον οποίο είχε δοθεί άφεση χρέους για ένα τεράστιο ποσό, αρνήθηκε να χαρίσει με τη σειρά του ένα χρέος σ’ έναν άλλον υπηρέτη που του όφειλε. Ο κύριος μίλησε αυστηρά στο σκληρόκαρδο υπηρέτη και τον παρέδωσε στους φύλακες του σωφρονιστηρίου. Στο τέλος της ιστορίας ο Ιησούς έκανε το σχόλιο: «Ούτω και ο Πατήρ μου ο επουράνιος θέλει κάμει εις εσάς, εάν δεν συγχωρήσητε εκ καρδίας σας έκαστος εις τον αδελφόν αυτού τα πταίσματα αυτών» (18/ 35).
Μερικά παραδείγματα ανθρώπων που μπορεί να δυσκολευόμαστε ιδιαίτερα να συγχωρήσουμε περιλαμβάνουν τους γονείς μας, τα παιδιά μας, άλλους συγγενείς, τους εργοδότες μας, τους γείτονές μας, ακόμη και άλλους πιστούς. Σε πολλούς ανθρώπους οι ρίζες της έλλειψης συγχωρητικότητας είναι πολύ βαθιές, ακόμη και για ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στο μακρινό παρελθόν, και αυτό γίνεται για κείνους πρόσκομμα. Το να περιμένουν όμως μέχρι να αισθανθούν ότι επιθυμούν να συγχωρήσουν πριν δώσουν τη συγχώρησή τους, είναι λάθος. Η συγχωρητικότητα πρέπει να απορρέει από μία πράξη της θέλησης.
Ορισμένοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν βοηθηθεί από διακονίες ιαματικής απελευθέρωσης από δαιμονική επίδραση, δείχνουν να ξανακυλάνε. Πολύ σύντομα μετά τη γιατρειά τους ξαναπέφτουν στην ίδια ανελευθερία και επιστρέφουν στο σκοτάδι. Συχνά, η ρίζα του προβλήματος είναι ότι δεν έχουν συγχωρήσει κάποιον. Μέχρι να συγχωρήσουν, ποτέ δεν θα ελευθερωθούν πραγματικά.
Χρειαζόμαστε μια αποκάλυψη για το πόσα έχει συγχωρήσει σ’ εμάς ο Θεός, έτσι ώστε, με τη σειρά μας, να συγχωρήσουμε κι εμείς άλλους. Χωρίς αυτό το πνεύμα της συγχώρησης, δεν μπορούμε να είμαστε προστατευτικά κρυμμένοι με το Χριστό στην αγκαλιά του Θεού.
Η αχαλίνωτη γλώσσα
Μη καταλαλείτε αλλήλους, αδελφοί˙ όστις καταλαλεί αδελφόν, και κρίνει τον αδελφόν αυτού, καταλαλεί τον νόμον, και κρίνει τον νόμον˙ και εάν κρίνης τον νόμον, δεν είσαι εκτελεστής του νόμου, αλλά κριτής. Εις είναι ο νομοθέτης, ο δυνάμενος να σώση και να απωλέση˙ συ τις είσαι όστις κρίνεις τον άλλον; (Ιάκ. 4/11-12)
Αυτό το μικρό χωρίο από την επιστολή του Ιακώβου πρέπει να διαβάζεται μαζί με το χωρίο της προς Γαλάτας επιστολής που λέει «Εάν όμως δάκνητε και κατατρώγητε αλλήλους, προσέχετε μη υπ’ αλλήλων αφανισθήτε» (5/15).
Μπορεί να αφανιστεί ένας πιστός; Η απάντηση θα πρέπει να είναι «ναι», διότι αλλιώς δεν θα μας προειδοποιούσε γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος! Με το να ασχολούμαστε με το άσκοπο κουτσομπολιό, τη μεταφορά λόγων και την κριτική, βάζουμε τον εαυτό μας στον κίνδυνο να αφανιστούμε. Τα λόγια που ξεστομίζουμε μπορούν να έρθουν κατεπάνω μας και να μας χτυπήσουν.
Πόσους και πόσους πιστούς ακούτε να καταριούνται τον εαυτό τους με τα ίδια τους τα χείλη; Ανόητα λόγια για την υγεία μας, τα οικονομικά μας ή το μέλλον μας μπορεί να δώσουν στον εχθρό λαβή για να μας επιτεθεί. Μερικοί πιστοί λένε απερίσκεπτα: «Κατά πάσα πιθανότητα θα πάθω καρκίνο–το ’χουμε στην οικογένεια». Ή, «Αν ένα ακόμη πράγμα μού πάει στραβά, θα τρελαθώ!» Ή, «Ανεξάρτητα απ’ το πόσα κερδίζω, δεν θα τα καταφέρω ποτέ οικονομικά». Ή, «Καλύτερα να πεθάνω παρά να τον χάσω». Ή, απλά, «Μακάρι να μη ζούσα!»
Η ίδια μας η γλώσσα μπορεί να σωρεύσει κακά επάνω μας. Τέτοια λόγια είναι ανάγκη να τα ομολογήσουμε και να μετανοήσουμε γι’ αυτά. Καθώς ζητούμε τη συγχώρηση του Θεού, η δύναμη των αρνητικών, βλαβερών μας λόγων μπορεί να ανακληθεί.
Ο Θεός θέλει να βάλει χαλινάρι στη γλώσσα μας κι Εκείνος είναι ο μόνος που μπορεί να το κάνει. Είναι ικανός να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε το εσωτερικό μας άγχος, το οποίο τόσο συχνά ευθύνεται για τα άσοφα λόγια μας. Είναι ικανός να βρει τρόπο να νικήσει το θυμό μας ή την επικριτική μας φύση. Θέλει να φτάσει στη ρίζα του προβλήματος, διότι, «εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα» (Ματθ. 12/34).
Η υπερηφάνεια
Η υπερηφάνεια είναι ο κύριος λόγος που εκτιθέμεθα στον κίνδυνο και είναι επίσης η ρίζα πολλών άλλων προβλημάτων.
Ας κοιτάξουμε ξανά τι λέει ο Ιεζεκιήλ (28/17): «Η καρδία σου υψώθη διά το κάλλος σου˙ έφθειρας την σοφίαν σου δια την λαμπρότητά σου». Η υπερηφάνεια πάντοτε προηγείται της πτώσης.
Το άλλο χωρίο στη Γραφή το οποίο ασχολείται με την πτώση του Εωσφόρου βρίσκεται στον προφήτη Ησαΐα (14/13-14). «[Θ]έλω υψώσει τον θρόνον μου υπεράνω των άστρων του Θεού… θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου». Ήταν η υπερηφάνεια λοιπόν η οποία έκανε τον προστάτη άγγελο Εωσφόρο να πέσει από την ουράνια θέση του και να χάσει το ρόλο του. Η υπερηφάνεια πάντοτε οδηγεί στην ανασφαλή θέση του να μην είμαστε σκεπασμένοι.
Στην επιστολή του Ιακώβου (4/6-7) διαβάζουμε: «‘Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν’. Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν˙ αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σας». Όταν η υπερηφάνεια είναι μέσα μας, ακόμη και αν δεν το συνειδητοποιούμε, μας φέρνει σε αντίθεση με το Θεό. Αντί Εκείνος να είναι ο προστάτης μας, εναντιώνεται σ’ εμάς. Αν όμως υποταχτούμε στο Θεό, τότε μπορούμε να αντισταθούμε στο Σατανά και θα φύγει μακριά μας.
Στις Παροιμίες (16/18) διαβάζουμε: «Η υπερηφανία προηγείται του ολέθρου, και υψηλοφροσύνη του πνεύματος προηγείται της πτώσεως». Στο 18ο κεφάλαιο πάλι, εδάφιο 12, διαβάζουμε: «Προ του αφανισμού υψόνεται η καρδία του ανθρώπου˙ και η ταπείνωσις προπορεύεται της δόξης». Η υπερηφάνεια ή η πληγωμένη υπερηφάνεια είναι πολύ συχνά η αιτία που οι πιστοί δεν βαδίζουν στο φως. Βρίσκεται στη ρίζα πολλών από τις μη συγχωρητικές μας διαθέσεις. Σε όλα αυτά τα πράγματα είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε κάθε στιγμή τη συντριβή του Σταυρού.
Η υπερηφάνεια δεν εκδηλώνεται μόνον στις σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους. Μπορεί να είμαστε υπερήφανοι και υπερόπτες και στη σχέση μας με τον Ίδιο το Θεό. Μερικοί από μας υπεροπτικά πιστεύουμε πως έχουμε δικαίωμα στο καθετί που ζητάμε από το Θεό. Αλλά ο Κύριος διακηρύττει: «[Ε]ις τίνα λοιπόν θέλω επιβλέψει; εις τον πτωχόν, και συντετριμμένον το πνεύμα, και τρέμοντα τον λόγον μου» (Ησα. 66/2).
Η έλλειψη φόβου Θεού
Στον 21ο αιώνα δεν ακούμε συχνά να μιλούν για το φόβο του Θεού. Πολλοί από μας λοιπόν συνδέουμε το φόβο του Θεού με το Μεσαίωνα. Αλλά ο Θεός δεν έχει αλλάξει και η δύναμή Του δεν είναι μικρότερη από το «καταναλίσκον πυρ» που γνωρίζουμε τι είναι.
Όσο περισσότερο ο Θεός αποκαλύπτεται σ’ εμάς και φανερώνεται μέσ’ από μας, τόσο μεγαλύτερο σεβασμό έχουμε γι’ Αυτόν. Αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν Άγιο και Παντοδύναμο Θεό. Η επιστολή προς Εβραίους (12/28-29) μας παροτρύνει «[να] κρατώμεν την χάριν, διά της οποίας να λατρεύωμεν ευαρέστως τον Θεόν, με σέβας και ευλάβειαν. Διότι ο Θεός ημών είναι πυρ καταναλίσκον».
Αυτό το θέμα διατρέχει όλη την Παλαιά Διαθήκη. Στον Ψαλμό 19/9 διαβάζουμε ότι «ο φόβος του Κυρίου [είναι] καθαρός». Είναι, συνεπώς, διαφορετικός από κάθε άλλο φόβο ο οποίος προέρχεται από το πηγάδι της Κόλασης και είναι ακάθαρτος.
Επίσης, ο φόβος του Θεού «διαμέν[ει] εις τον αιώνα» (Ψαλ. 19/9). Λαμβανομένου υπόψη ότι ο Θεός δεν αλλάζει, η Αγιότητα και Μεγαλειότητά Του, ιδιότητες οι οποίες μας γεμίζουν φόβο, παραμένουν αναλλοίωτες. Επίσης o φόβος και ο σεβασμός μας για το Θεό φέρνουν κάτι το αιώνιο και το αναλλοίωτο και στη δική μας ζωή.
Η χρησιμοποίηση του ονόματος του Θεού χωρίς λόγο
Η τρίτη από τις δέκα εντολές λέει το εξής: «ΜΗ λάβης το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω» (Έξοδ. 20/7). Αυτή είναι μια εντολή που μας καλεί σε υπακοή. Το να χρησμοποιεί κανείς το όνομα του Θεού άσκοπα ή επιπόλαια σημαίνει να το χρησιμοποιεί με τρόπο που δεν έχει νόημα, να το κάνει κοινό ή να το κυλάει στη λάσπη. Είναι το ακριβώς αντίθετο από τον τρόπο με τον οποίο ο Ιησούς μάς σύστησε να προσευχόμαστε. «[Α]γιασθήτω το όνομά σου» (Ματθ. 6/9). Αυτό σημαίνει ότι η σωστή χρήση του ονόματος του Θεού είναι να το «ξεχωρίζει» κανείς και να το «αφιερώνει»[3].
Προσέχετε να μη χρησιμοποιείτε το όνομα του Θεού με σκοπό τη χειραγώγηση προσώπων και καταστάσεων. Μόλις το κάνουμε αυτό, βρισκόμαστε απροφύλακτοι. Αντί το όνομα του Θεού να αποτελεί το δυνατό οχυρό, στο οποίο μπορούν να καταφύγουν οι δίκαιοι για ασφάλεια και προστασία, η εκ μέρους μας κακή χρήση του μάς διώχνει από κει και η θέση μας πια γίνεται το ακριβώς αντίθετο της ασφαλούς και προφυλαγμένης θέσης στο καταφύγιο του Θεού.
Καμιά φορά το όνομα του Ιησού τραγουδιέται επαναληπτικά σαν ινδουιστική «μάντρα», όπου ο οπαδός είναι παθητικός και ανίδεος για το ποιος στην πραγματικότητα είναι ο Ιησούς. Άλλοι πάλι απευθύνονται στον Κύριο Ιησού Χριστό μ’ έναν τρόπο που αγνοεί τη θεότητα και την αγιότητά Του. Τέλος, βλαστήμιες εναντίον του ονόματος του Θεού και του Ιησού Χριστού είναι συνηθισμένες και κοινωνικά αποδεκτές.
Να είστε λοιπόν πολύ προσεκτικοί για το πώς χρησιμοποιείτε το όνομα του Κυρίου. Δεν είναι μια μαγική λέξη ή ένας τρόπος για ν’ αποκτήσετε επιβολή. Δεν πρέπει να το μνημονεύετε άσκοπα. Οι απόστολοι, οι οποίοι κάποτε γνώρισαν τον Ιησού ως άνθρωπο, άρχισαν μετά την ανάληψή Του να αναφέρονται σ’ Αυτόν με το όνομα Ιησούς Χριστός ή ο Κύριος Ιησούς Χριστός ή Ιησούς ο Κύριός μας.
Κοιτάξτε τι λέει ο προφήτης Μαλαχίας (3/16): «Τότε οι φοβούμενοι τον Κύριον ελάλουν προς αλλήλους˙ και ο Κύριος προσείχε, και ήκουε˙ και εγράφη βιβλίον ενθυμήσεως ενώπιον αυτού, περί των φοβουμένων τον Κύριον, και των ευλαβουμένων το όνομα αυτού». Οι άνθρωποι οι οποίοι φοβούνταν το Θεό, τιμούσαν επίσης το όνομά Του στις συζητήσεις τους. Αυτό ήταν τόσο πολύτιμο για το Θεό που κατέγραψε τι έλεγαν!
Οι υποσχέσεις που δίνονται βιαστικά και επιπόλαια
Το να δίνει κανείς βιαστικές και επιπόλαιες υποσχέσεις είναι μια άλλη προβληματική περιοχή στην οποία μπορεί να μας οδηγήσουν τα λόγια μας. Στο ευαγγέλιο του Μάρκου διαβάζουμε πώς έπεσε ο Πέτρος σ’ αυτή την παγίδα:
Ο δε Πέτρος είπε προς αυτόν, Και εάν πάντες σκανδαλισθώσιν, εγώ όμως ουχί. Και λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, Αληθώς σοι λέγω, ότι σήμερον, την νύκτα ταύτην, πριν ο αλέκτωρ φωνάξη δις, τρις θέλεις με απαρνηθή. Ο δε έτι μάλλον έλεγεν, Εάν γείνη χρεία να συναποθάνω μετά σου, δεν θέλω σε απαρνηθή. Ωσαύτως δε και πάντες έλεγον.(Μάρκ. 14/29-31)
Ο Πέτρος λοιπόν και οι άλλοι μαθητές εξέφρασαν όλοι την πρόθεσή τους να μην αρνηθούν ποτέ τον Ιησού. Το ποιο ήταν το αποτέλεσμα, το βλέπουμε σ’ ένα παράλληλο χωρίο στο Λουκά που ο Ιησούς λέει:
Σίμων, Σίμων, ιδού, ο Σατανάς σάς εζήτησε, διά να σας κοσκινίση ως τον σίτον. Πλην εγώ εδεήθην περί σου διά να μη εκλείψη η πίστις σου».(Λουκ. 22/31)
Ο Σατανάς είχε πάει ενώπιον του Θεού να ζητήσει την άδεια να πάρει τους μαθητές. Δεν είχαν καταλάβει τη σημασία των λόγων του Ιησού και είχαν κάνει βιαστικές και επιπόλαιες υποσχέσεις που βασίζονταν στη δική τους ανθρώπινη ικανότητα να μείνουν αμετάθετοι και πιστοί.
Τελικά, ήταν η μεσολάβηση του Ιησού Χριστού που είχε σαν αποτέλεσμα το ένδοξο τέλος των μαθητών. Ο Ιησούς προσευχόταν για τον καθέναν προσωπικά και ονομαστικά[4], για να μην ολιγοπιστήσουν. Έτσι, παρόλο που ο Πέτρος αρνήθηκε τον Ιησού, η πίστη του λειτούργησε σ’ ένα επίπεδο βαθύτερο απ’ την άρνησή του. Υπερνίκησε.
Στον Εκκλησιαστή (5/2) βρίσκουμε την εξής προειδοποίηση: «Μη σπεύδε διά του στόματός σου, και η καρδία σου ας μη επιταχύνη να προφέρη λόγον ενώπιον του Θεού». Θα πρέπει να τα σκεφτόμαστε καλά αυτά που υποσχόμαστε στο Θεό και να μην κάνουμε βεβιασμένες υποσχέσεις. Επίσης, στις Παροιμίες (20/25) διαβάζουμε: «Παγίς είναι εις τον άνθρωπον, προπετώς να λαλή περί ιερών, και μετά τας ευχάς να σκέπτηται». Συχνά εκείνο το οποίο κρύβεται κάτω απ’ αυτή την επιπόλαιη προσφορά υποσχέσεων είναι η υπερηφάνεια και η αυταρέσκεια. Καλύτερα να μην είχαμε δώσει την υπόσχεση από την αρχή.
Η συνήθεια να αποκαλούμε το Σατανά με διάφορα ονόματα
Είναι πολύ συνηθισμένο στην εποχή μας οι άνθρωποι να κακομεταχειρίζονται το Σατανά. Φυσικά, δεν υπάρχει λόγος να δειλιάζουμε μπροστά του και να κρυβόμαστε στη γωνία. Εκείνος θα πρέπει να μας φοβάται! Εμείς μπορούμε να είμαστε θαρραλέοι εξαιτίας του ολοκληρωμένου έργου που έκανε ο Χριστός.
Ναι, πρέπει να εναντιωθούμε στο Σατανά και σε όλες του τις αρχές και εξουσίες. Έχουμε την εξουσία να εκβάλλουμε δαιμόνια. Αλλά σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο το κάνουμε. Μερικοί πιστοί λένε ό,τι τους έρχεται στο μυαλό.
Στην επιστολή του Ιούδα (εδ./4) προειδοποιούμαστε να μη συμπεριφερόμαστε σαν «άνθρωποι ασεβείς». Συγκεκριμένα αναφέρεται:
Ομοίως και ούτοι ενυπνιαζόμενοι, την μεν σάρκα μιαίνουσι, την δε εξουσίαν καταφρονούσι, και τα αξιώματα βλασφημούσι. Ο δε Μιχαήλ ο αρχάγγελος, ότε αγωνιζόμενος με τον διάβολον εφιλονίκει περί του σώματος του Μωυσέως, δεν ετόλμησε να επιφέρη εναντίον αυτού κατηγορίαν βλάσφημον, αλλ’ είπεν, Ο Κύριος να σε επιτιμήση. Ούτοι δε, όσα μεν δεν εξεύρουσι, βλασφημούσιν˙ όσα δε φυσικώς ως τα άλογα ζώα εξεύρουσιν, εις ταύτα φθείρονται». (Ιούδ. 8-10).
Τα εδάφια αυτά μάς προειδοποιούν να μη μιλάμε εναντίον όντων τα οποία δεν καταλαβαίνουμε. Η δική μου συμβουλή είναι να μην κατηγορούμε ποτέ το Σατανά με διάφορα ονόματα, αλλά να μένουμε στην ορολογία που χρησιμοποιεί γι’ αυτόν η Αγία Γραφή. Μην περιγελάς το Σατανά ή προσπαθείς να τον μειώσεις.
Ο Σατανάς είναι μια φοβερή πραγματικότητα. Όπως αναφέρει και ο Ιούδας, ακόμη κι ο αρχάγγελος Μιχαήλ ήταν προσεκτικός και είπε, «Ο Κύριος να σε επιτιμήση»! Σ’ αυτή την επαναστατική εποχή, μη νομίζετε ότι μπορείτε να πείτε και να κάνετε ό,τι θέλετε, ακόμη και αναφορικά με το Σατανά και τις δαιμονικές εξουσίες του. Όταν έχετε να κάνετε με κακά πνεύματα, σε οποιδήποτε επίπεδο, κρυφτείτε στο Χριστό. Αυτή είναι η θέση η οποία σας εξασφαλίζει τόσο την προστασία σας όσο και την εξουσία σας.
Η παρακοή στο θέλημα του Θεού
Εκτός απ’ το ότι πρέπει ν’ ακολουθούμε το θέλημα του Θεού, όπως μας φανερώνεται στο Λόγο Του, είναι απαραίτητο να προσέχουμε τη φωνή Του, όπως μας μιλά μέσ’ απ’ το Άγιο Πνεύμα. Εάν ο Θεός σού μιλά, ακόμη και για κάτι που φαίνεται ασήμαντο, υπάκουσέ Τον. Μερικές φορές πολλά και εξαιρετικά σπουδαία πράγματα εξαρτώνται από τα μικρότερα ζητήματα υπακοής και ανυπακοής.
Ο βασιλιάς Δαβίδ βρέθηκε πνευματικά εκτεθειμένος και απροστάτευτος, όταν δεν πήγε να πολεμήσει μαζί με τους άντρες του. Αντί να οδηγεί τα στρατεύματά του, έμεινε πίσω, εκδηλώνοντας την ανυπακοή του στο Θεό. Ενώ λοιπόν βρισκόταν σ’ αυτή την ευάλωτη κατάσταση, ο Σατανάς τον προκάλεσε την ώρα που πήγε στη στέγη του σπιτιού του και είδε την Βηθσαβεέ, οπότε μπήκε στο μυαλό του η ιδέα να την κάνει δική του. Αργότερα, για να επικαλύψει την αμαρτία του, συνέλαβε το φοβερό σχέδιο να σκοτώσει τον άντρα της.
Όταν ο Δαβίδ ανέβηκε στη στέγη του σπιτιού του, μπορεί να είχε υπόψη του να προσευχηθεί ή να σκεφτεί τα πράγματα του Θεού ή να γράψει έναν καινούργιο ύμνο στο Θεό. Αλλά, επειδή ήδη βρισκόταν έξω από το θέλημα του Θεού, ο Σατανάς μπόρεσε να επωφεληθεί απ’ αυτό και προσπάθησε να καταστρέψει όχι μόνο το Δαβίδ, αλλά και τους ανθρώπους και το έργο του Θεού.
Είναι θαυμάσιο που το Πνεύμα του Κυρίου έφερε το Δαβίδ σε μετάνοια και κάποια στιγμή μάλιστα κατέγραψε και τη λύπη του γι’ αυτό στον Ψαλμό 51[5]. Ήξερε ότι είχε ξεπλυθεί από την αμαρτία του και είχε γίνει λευκότερος κι από το χιόνι και ότι ο Σατανάς δεν είχε πια δύναμη επάνω του εξαιτίας της αμαρτίας του, όσο τρομερή κι αν ήταν.
Όταν δεν υπακούμε στο Θεό, είτε για κάτι μικρό είτε για κάτι μεγάλο, ο εχθρός συχνά μας δελεάζει να κάνουμε κι άλλη αμαρτία, όπως έκανε και με το Δαβίδ. Ή, όπως έγινε και στην ιστορία του άσωτου γιου, προσπαθεί να μας τραβήξει σε μια μακρινή χώρα όπου σπαταλάμε τη ζωή μας. Όταν επιμένουμε στη συνήθη ή τη θεληματική αμαρτία, αφήνουμε τον εαυτό μας εκτεθειμένο σε κάθε είδους επιθέσεις του εχθρού. Γι’ αυτό η Αγία Γραφή λέει, «Διά τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Κυρίου» (Εφεσ. 5/17).
Μέρος της υπακοής στο θέλημα του Θεού είναι το να μένει κανείς στο χρίσμα του Θεού. Λέει, για παράδειγμα, ο Ιωάννης:
Και το χρίσμα το οποίον υμείς ελάβετε απ’ αυτού, εν υμίν μένει, και δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκη τις˙ αλλά καθώς σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων, ούτω και αληθές είναι, και δεν είναι ψεύδος˙ και καθώς σας εδίδαξε, θέλετε μένει εν αυτώ.
(Α Ιωάν. 2/27)Όσο μένουμε στο χρίσμα, το οποίο μας λέει τι είναι σωστό και τι λάθος, μένουμε στο Χριστό. Αλλά από την ώρα που παίρνουμε τις δικές μας αποφάσεις και ενεργούμε βασιζόμενοι στη δική μας σοφία και δύναμη, βγαίνουμε από τη σφαίρα προστασίας του Θεού. Οπότε, αν ακούσετε την προειδοποιητική σειρήνα γι’ αυτό, υπακούστε στην προτροπή της!
Το παραμέρισμα της τάξης του Θεού
Είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας ότι η τάξη του Θεού παραμερίζεται. Ας δούμε ποιες είναι οι αρχές της τάξης του Θεού στην Πρώτη επιστολή του Πέτρου (2/13 – 3/7 και 5/5-8). Δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτή την επιστολή, το περιεχόμενο της οποίας εστιάζεται στην υποταγή[6], βρίσκουμε την προειδοποίηση του Πέτρου για τον διάβολο, ο οποίος περιέρχεται ως λέων ωρυόμενος.
Ο Θεός έχει παντού μια θεϊκή τάξη για μας: Στην προσωπική μας ζωή, στην οικογενειακή, στην εκκλησία, στην εργασία και στην κοινωνία. Είναι απαραίτητο να μην αγνοούμε ποιο είναι το πνεύμα της εποχής, το οποίο, με το μανδύα της απελευθέρωσης, θα μας ενθαρρύνει να παρεκκλίνουμε από την τάξη αυτή του Θεού.
Εάν μία γυναίκα αρχίσει να διατάζει τον άντρα της, περνάει στη σφαίρα από την οποία απουσιάζει η προστασία του Θεού. Εάν ένας άντρας είναι σκληρόκαρδος προς τη γυναίκα του και την υποτιμά, αντί να την αγαπά, όπως ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία Του, χάνει κι αυτός τη θεϊκή προστασία. Εάν μιλάμε χωρίς σεβασμό για τους εργοδότες μας ή για τους κυβερνητικούς εκπροσώπους, βγαίνουμε κι εμείς από το ασφαλές καταφύγιο της προστασίας του Θεού.
Συμπερασματικά
Ο εχθρός της ψυχής, ο Σατανάς, έχει τρόπους με τους οποίους προσπαθεί να μας απομακρύνει από την προστασία του Θεού. Επί αιώνες έχει εξασκήσει αυτές του τις μεθοδείες και έχει εκπαιδεύσει πάνω σ’ αυτές και τις υποτακτικές του δαιμονικές δυνάμεις. Ωστόσο, εμείς, αντί ν’ ακούμε προσεκτικά τις αυστηρές προειδοποιήσεις των Γραφών και να φοβόμαστε τους κινδύνους, συχνά δεν είμαστε γνώστες των μεθοδειών του διαβόλου και των σχεδίων του.
Μερικοί άνθρωποι λένε, «Πριν ακόμη συνειδητοποιήσω πού βρισκόμουν, συνέβη το τάδε και το δείνα»! Λόγω έλλειψης γνώσης και σοφίας, μπορεί να βρεθούμε ξαφνικά εκτός του καταφύγιου του Χριστού. Τότε, οι χριστιανοί αναρωτιούνται ταλαιπωρημένοι, «Γιατί εγώ; Γιατί μού συνέβη εμένα αυτό;»
Μερικά πράγματα συμβαίνουν επειδή τα επιτρέπει ο κυρίαρχος Θεός–μπορούμε να μάθουμε γι’ αυτό από την ιστορία του Ιώβ. Αλλά πολλές από τις ταλαιπωρίες που περνάμε στη ζωή είναι αποτέλεσμα των δικών μας πράξεων, όταν εγκαταλείπουμε το καταφύγιο του Θεού.
Ερωτήσεις για μελέτη
- Γιατί υπάρχουν τόσα «πνευματικά θύματα» όταν είναι δυνατόν να είναι κανείς ασφαλής με τον Θεό;
- Tί μεθοδείες χρησιμοποιεί ο εχθρός της ψυχής για να μας παρασύρει εκτός της ασφαλούς μας θέσης με τον Χριστό;
- Τι σημαίνει το να βαδίζουμε στο φως;
- Πώς μας απομακρύνουν από τη σφαίρα της προστασίας του Θεού η υπερηφάνεια, η μη συγχωρητικότητα, τα επιπόλαια λόγια, η ανυπακοή και άλλες αμαρτίες;
- Όταν ακούτε τις προειδοποιητικές σειρήνες στο πνεύμα σας, τους δίνετε προσοχή;
[1] Το κείμενο αυτό αποτελεί το πέμπτο κεφάλαιο του βιβλίου του συγγραφέα «Πνευματική Προστασία» (Spiritual Protection).Στα εβραϊκά η λέξη «σατάν» σημαίνει αντίπαλος, εχθρός. Για περισσότερα βλ. R. Alcalay, The Complete Hebrew-English Dictionary (Σ.τ.μ.).
[2] Στα εβραϊκά η λέξη «σατάν» σημαίνει αντίπαλος, εχθρός. Για περισσότερα βλ. R. Alcalay, The Complete Hebrew-English Dictionary (Σ.τ.μ.).
[3] Βασικά, αυτή ακριβώς είναι και η κυριολεκτική σημασία της λέξης «άγιος», ο ξεχωρισμένος. Βλ., για παράδειγμα, Liddell-Scott, Greek-English Lexicon (Σ.τ.μ.).
[4] Είναι σημαντικό, και ο συγγραφέας το σημειώνει αυτό μέσα σε πρόσθετες αγκύλες στο πρωτότυπο, ότι, ενώ στην αρχή αυτού του χωρίου στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο ο Ιησούς μιλά αναφορικά με τους μαθητές στον πληθυντικό αριθμό–ότι ο Σατανάς ζήτησε την άδεια του Θεού να τους πάρει και να τους κοσκινίσει–, όταν ερχόμαστε στη μεσολαβητική προσευχή Του για τον Πέτρο, ο αριθμός που χρησιμοποιεί είναι ενικός: εδεήθην περί σου (Σ.τ.μ.).
[5] Ψαλμός 51: «Ελέησόν με, ω Θεέ, κατά το έλεός σου˙ κατά το πλήθος των οικτιρμών σου, εξάλειψον τα ανομήματά μου. Πλύνον με μάλλον και μάλλον από της ανομίας μου, και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Διότι τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου είναι διαπαντός. Εις σε, εις σε μόνον ήμαρτον, και το πονηρόν ενώπιόν σου έπραξα˙ διά να δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και να ήσαι άμεμπτος εις τας κρίσεις σου. Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου. Ιδού, ηγάπησας αλήθειαν εν τη καρδία, και εις τα ενδόμυχα θέλεις με διδάξει σοφίαν. Ράντισόν με με ύσσωπον, και θέλω είσθαι καθαρός˙ πλύνον με, και θέλω είσθαι λευκότερος χιόνος. Κάμε με να ακούσω αγαλλίασιν και ευφροσύνην, δια να ευφρανθώσι τα οστά τα οποία συνέθλασας. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου, και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, Θεέ˙ και πνεύμα ευθές ανανέωσον εντός μου. Μη με απορρίψης από του προσώπου σου˙ και το πνεύμα το άγιόν σου μη αφαιρέσης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν της σωτηρίας σου, και με πνεύμα ηγεμονικόν στήριξόν με. Θέλω διδάξει εις τους παραβάτας τας οδούς σου˙ και αμαρτωλοί θέλουσιν επιστρέφει εις σε. Ελευθέρωσόν με από αιμάτων, Θεέ, Θεέ της σωτηρίας μου˙ η γλώσσα μου θέλει ψάλλει εν αγαλλιάσει την δικαισύνην σου. Κύριε, άνοιξον τα χείλη μου˙ και το στόμα μου θέλει αναγγέλλει την αίνεσίν σου. Διότι δεν θέλεις θυσίαν, άλλως ήθελον προσφέρει˙ εις ολοκαυτώματα δεν αρέσκεσαι. Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον˙ καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει. Ευεργέτησον την Σιών διά της ευνοίας σου˙ οικοδόμησον τα τείχη της Ιερουσαλήμ. Τότε θέλεις ευαρεστηθή εις θυσίας δικαιοσύνης, εις προσφοράς και ολοκαυτώματα˙ τότε θέλουσι προσφέρει μόσχους επί το θυσιαστήριόν σου» (Σ.τ.μ.).
[6] Α Πέτρου, 2/13 – 3/7: «Υποτάχθητε λοιπόν εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν διά τον Κύριον˙ είτε εις βασιλέα, ως υπερέχοντα, είτε εις ηγεμόνας, ως δι’ αυτού πεμπομένους εις εκδίκησιν μεν κακοποιών, έπαινον δε αγαθοποιών˙ διότι ούτως είναι το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντες να αποστομόνητε την αγνωσίαν των αφρόνων ανθρώπων˙ ως ελεύθεροι, και μη ως έχοντες την ελευθερίαν επικάλυμμα της κακίας, αλλ’ ως δούλοι του Θεού. Πάντας τιμήσατε˙ την αδελφότητα αγαπάτε˙ τον Θεόν φοβείσθε˙ τον βασιλέα τιμάτε. Οι οικέται, υποτάσσεσθε εν παντί φόβω εις τους κυρίους σας, ου μόνον εις τους αγαθούς και επιεικείς, αλλά και εις τους διεστραμμένους˙ διότι τούτο είναι χάρις, το να υποφέρη τις λύπας διά την εις τον Θεόν συνείδησιν, πάσχων αδίκως. Διότι ποία δόξα είναι, εάν αμαρτάνοντες και ραπιζόμενοι υπομένητε; εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ. Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού˙ όστις ‘αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού’. Οστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως˙ όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, διά να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη αποθανόντες κατά τας αμαρτίας˙ ‘με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε.’ Διότι υπήρχετε ‘ως πρόβατα πλανώμενα˙’ αλλά τώρα επεστράφητε εις τον ποιμένα και επίσκοπον των ψυχών σας. Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου διά της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας. Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον. Διότι ούτω ποτέ και αι άγιαι γυναίκες, αι ελπίζουσαι επί τον Θεόν, εστόλιζον εαυτάς υποτασσόμεναι εις τους άνδρας αυτών. Καθώς η Σάρρα υπήκουσεν εις τον Αβραάμ, καλούσα αυτόν κύριον˙ της οποίας σεις εγεννήθητε τέκνα, αγαθοποιούσαι και μη φοβούμεναι μηδεμίαν πτόησιν. Οι άνδρες ομοίως, συνοικείτε με τας γυναίκας σας εν φρονήσει, αποδίδοντες τιμήν εις το γυναικείον γένος ως εις σκεύος ασθενέστερον, και ως εις συγκληρονόμους της χάριτος της ζωής, διά να μη εμποδίζωνται αι προσευχαί σας» (Σ.τ.μ.).