Γράφει ο Χάρης Ι. Νταγκουνάκης, Νομικός
Μπορείτε να διαβάσετε και άλλα άρθρα του Χάρη Νταγκουνόκη κάνοντας κλικ στο παρακάτω link:http://nikites.eu/synergates/11-xarisntagkounakisarticles
Μια ψυχρή ημέρα του Γενάρη του 2007, ένας 50χρονος οικοδόμος ονόματι Ουέσλεϊ Ότρεϊ έσωσε έναν άνδρα που έπεσε στις γραμμές του Μετρό. Κι έγινε ήρωας της Νέας Υόρκης. Το τρένο είχε μόλις αναχωρήσει από τον σταθμό, οπότε η αποβάθρα ήταν σχεδόν άδεια. Μόνο ο Ότρεϊ περίμενε το επόμενο τρένο. Μαζί του ήταν οι δύο κόρες του και ένας νέος άνδρας που εκείνη την ώρα έπαθε ένα είδος επιληπτικού επεισοδίου. Ο τρόπος με τον οποίο ο άνδρας έπεσε στις γραμμές προεξοφλούσε ότι θα έχανε τα άκρα του. Καθώς το επόμενο τρένο ήταν καθ’ οδόν, ο Ότρεϊ πήδηξε ενστικτωδώς στις γραμμές, τοποθέτησε το σώμα του άνδρα έτσι ώστε να είναι ασφαλές ανάμεσα στις γραμμές και ξάπλωσε επάνω του. Μέχρι να σταματήσει το τρένο, πέντε βαγόνια είχαν ήδη περάσει από πάνω τους.
Τον Δεκέμβρη του 2012 ένας ακόμη άνδρας, ο Κίσακ Χαν από το Κουίνς, βρέθηκε στις γραμμές του Μετρό. Αυτή τη φορά, στην αποβάθρα υπήρχε πολύς κόσμος. Ανάμεσά τους και ο Ουμάρ Αμπάσι, ένας φωτογράφος που τράβηξε τις φρικιαστικές φωτογραφίες την ώρα που το τρένο πλησίαζε τον Χαν. Πολλοί τα είδαμε στις ειδήσεις στην τηλεόραση. Τα 22 δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν, από τη στιγμή που έσπρωξαν τον Χαν μέχρι που τον πλησίασε το τρένο, ήταν ο ίδιος ακριβώς χρόνος που είχε στη διάθεσή του ο Ότρεϊ πριν από έξι χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, κανείς από το πλήθος δεν έκανε την παραμικρή κίνηση να βοηθήσει τον Χαν έως ότου ήταν πλέον πολύ αργά. «Όλοι είχαν πάθει σοκ. Κάποιοι έτρεξαν να φύγουν. Άλλοι έμειναν να κοιτούν αποσβολωμένοι», διηγήθηκε ένας αυτόπτης μάρτυρας στους δημοσιογράφους.
Μια φωτογραφία απ’ αυτές που πρόλαβε να τραβήξει ο Αμπάσι έγινε πρωτοσέλιδο στη «Νιου Γιορκ Ποστ» –και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Ο φωτογράφος υπερασπίστηκε τον εαυτό του. Ο λόγος που χρησιμοποίησε το φλας, είπε, ήταν για να ειδοποιήσει τον οδηγό. «Γιατί δεν τον βοήθησαν όσοι ήταν πολύ κοντά του; Εγώ, εάν είχα φθάσει εγκαίρως, θα τον είχα τραβήξει από τις γραμμές», απολογήθηκε ο Αμπάσι (Εφημ. «Τα Νέα» της 12.12.2012)
Υπάρχουν δύο τρόποι που βλέπει ένας χριστιανός τον κόσμο να χάνεται χωρίς Χριστό: ο ένας είναι η «συλλογική αδιαφορία» («δε βαριέσαι ας πάει κάποιος άλλος στην ιεραποστολή…») ή η «διάχυση της ευθύνης» (η αιώνια κριτική των πάντων: «φταίει η εκκλησία, φταίει το παράδειγμα των άλλων χριστιανών, φταίει ο τυπικισμός κλπ. δικαιολογίες»). Ο άλλος τρόπος είναι να δεις τον κόσμο όπως τον βλέπει ο Θεός, και να κάνεις ό,τι έκανε εκείνος: να πέσεις στις γραμμές του τρένου που έρχεται και να καλύψεις τον χαμένο με το σώμα σου. Ίσως αυτό να εννοούσε ο Ιάκωβος όταν έγραφε πως «η αγάπη καλύπτει πλήθος αμαρτιών»…