του Ιωάννη ΄Ερτσου
“Θα σε ακολουθήσω, Κύριε, αλλά επέτρεψέ μου να αποχαιρετίσω τους δικούς μου πρώτα” (Λουκ. 9/61).
Εθελοντής μαθητής και τούτος, αλλά διαφορετικός απ’ τον άλλο που λίγο παραπάνω ο Λουκάς ο ευαγγελιστής μας αναφέρει. Από κείνον, δηλαδή, που είπε στον Κύριο: “Κύριε, θα σε ακολουθήσω όπου αν υπάγεις” και που, όπως απ’την απάντηση του Χριστού, φάνηκε: “οι αλώπεκες έχουν φωλεάς και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε υιός του ανθρώπου δεν έχει που να κλίνει την κεφαλήν”, το ‘θελε από σαρκικό συμφέρον και τίποτ’ άλλο.
Τούτος ο δεύτερος δεν είχε τέτοια ελατήρια, όπως φαίνεται. Πεινούσε και διψούσε για τη δικαιοσύνη του Θεού, να γίνει δική του. Στο πρόσωπο του Χριστού έβλεπε το καλύτερο που μπορούσε να βρει για τη ζωή τούτη κι ιδίως για την άλλη. Ήταν κουρασμένος και φορτωμένος στην ψυχή, που ζητούσε ανάπαυση. Έβαζε όμως, ένα “αλλά” στην απόφαση ν’ ακολουθήσει τον Χριστό. Δεν φαινόταν, βέβαια, το “αλλά” αυτό και πολύ σοβαρό. Δεν έκλινε μέσα του τίποτα το αξιόμεμπτο. Να μάζευε μια μέρα, όσο πιο σύντομα θα δινόταν η ευκαιρία, τους δικούς του όλους, τη μανούλα του, τον πατέρα του, τ’ αδέλφια και τους συγγενείς του, να τους ανακοίνωνε τη μεγάλη του απόφαση και να χαιρόταν ακόμη λίγο μαζί τους, μια και θα τους άφηνε, ποιος ξέρει για πόσο, ίσως και για πάντα. Τόσο ανθρώπινο τούτο, τόσο νόμιμο, τόσο θεάρεστο!
Θα σκέφτηκε πως ο δρόμος του Κυρίου δεν ήταν κι εύκολος. Τον έβλεπε ανηφορικό, στενό κι επικίνδυνο. Ο Χριστός, που να κλίνει την κεφαλή, δεν είχε. Τα όσα έλεγε κι έκανε, δημιουργούσαν μάλλον σκάνδαλο στο περιβάλλον Του. Είχε πολύ περισσότερους εχθρούς παρά φίλους. Για σταυρικό θάνατό Του μιλούσε. Για προδότες κι αρνητές μαθητές ακόμα ανέφερε στις ομιλίες Του. Τα πράγματα δε θα ‘ταν, απ’ αυτής της πλευράς καθόλου ευχάριστα μαζί Του. Φυσικά, το τέλος όλων αυτών θα ‘ταν σωτηρία για την ψυχή του και ζωή αιώνια με το Θεό. Γι’ αυτό και έκαμε τη μεγάλη αυτή εκλογή. Όμως, μιας κι έτσι είχαν τα πράγματα, είπε να δώσει ένα τελευταίο στους δικούς του φιλί.
Η απάντηση, όμως, του Κυρίου “κανείς που βάζει το χέρι του στ’ αλέτρι και κοιτάζει πίσω του δεν είναι αρμόδιος για τη βασιλεία μου”, έδειξε πως ούτε κι αυτό, το τόσο νόμιμο, ούτε και τίποτε, μα τίποτα άλλο, θα ‘πρεπε να σταθεί εμπόδιο, να προκαλέσει αργοπορία, να φέρει κάποιαν έστω μικρή ανωμαλία, στο σημαντικότατο και άκρως επείγον έργο του Θεού, που βιάζεται να σώσει ανθρώπους απ’ την αμαρτία τους δια του Ιησού Χριστού και να τους μπάσει στην ουράνια πατρίδα.
Τέτοιους ζητάει ο Κύριος τους μαθητές και ακόλουθούς Του. Ανθρώπους, που θα δώσουν και τα πιο αγαπητά και πολύτιμα που έχουν για Κείνον, που θα παραμερίσουν θεμιτά και αθέμιτα και θα σκύψουν το κεφάλι στο ζυγό Του. Τούτο είναι ΠΛΗΡΗΣ ΑΦΙΕΡΩΣΗ. Τούτο είναι ό,τι ο Κύριος ζητάει κι από σένα κι από μένα, αδελφέ μου. Αν κλήθηκες ιδίως σε κάποια αποστολή από Κείνον, μην κοιτάξεις πίσω σου. “Ζήτησε πρώτα τη βασιλεία του Θεού” και θα ευλογηθείς εσύ και δια σου θα ευλογηθούν άλλοι. Για σένα δεν υπάρχει πια ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε πίσω, ούτε σταμάτημα. Υπάρχει μόνο μπροστά. Μπροστά με τους όρους του Κυρίου, μπροστά με τον ίδιο τον Κύριο. Ω, ας σε ευλογήσει! Στο εύχομαι ολόψυχα.