Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Το σπίτι όπου μεγάλωσα έχει μια μεγάλη δεντρόφυτη αυλή και μια ξύλινη αποθηκούλα δίπλα από τη ροδιά. Τούτη την ώρα που οι αναμνήσεις γυρνάνε μια-μια σαν τα χελιδόνια στην περσινή τους φωλιά, ο νους μου σταμάτησε σε μια από τις παιδιάστικες τρέλες που κάναμε με τα δυο μου αδέλφια, εκείνα τα ήσυχα, ατέλειωτα, αυγουστιάτικα μεσημέρια. Την ώρα που οι γονείς μας αναπαύονταν, εμείς παγιδεύαμε τα παμπόνηρα σπουργίτια της γειτονιάς. Ρίχναμε ψίχουλα στην είσοδο της αποθήκης και βάζαμε βρεγμένο ψωμί στο εσωτερικό της. Δέναμε το πόμολο της ανοιχτής πόρτας με ένα μακρύ σχοινί και κρυβόμασταν κάτω απ’ τα δέντρα. Όταν οι σπουργίτες παρασύρονταν στο εσωτερικό της αποθήκης, τραβούσαμε το σχοινί και τους εγκλωβίζαμε στο ξύλινο δωματιάκι.

Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε και καθώς αναλογίζομαι τον εαυτό μου να τραβά το σχοινί και να αιχμαλωτίζει τα σπουργίτια, κάποιες σκέψεις με ένα ιδιαίτερα σημαντικό νόημα θέλω να μοιραστώ μαζί σου αγαπητέ αναγνώστη. Οι άνθρωποι είναι πονηροί και καχύποπτοι σαν τους σπουργίτες. Αλλά ο Σατανάς μπορεί εύκολα να τους παγιδέψει όπως παγιδεύαμε κι εμείς τους πονηρούς σπουργίτες. Ο εχθρός της ψυχής μας χρησιμοποιεί τον ίδιο διαβολικό τρόπο. Μας παρασύρει με διάφορα ελκυστικά δολώματα ώσπου να μας εγκλωβίσει σε ανυπέρβλητες καταστάσεις. Μας οδηγεί με εκπληκτική μαεστρία σε ασφυκτικά αδιέξοδα, καμουφλαρισμένος πίσω από ποικίλες περιστάσεις και διάφορες υποθέσεις της καθημερινής μας ζωής. Τότε θα τραβήξει το «σχοινί» του, για να κλείσει την πόρτα του πνευματικού μας δεσμωτηρίου. Πρόσεχε λοιπόν αγαπητέ όταν βλέπεις «ορθάνοιχτες πόρτες», γιατί μπορεί να είναι στημένες παγίδες. Σκέψου μήπως τις κλείσει αιφνίδια το αόρατο χέρι του ανθρωποκτόνου (Ιω.8/44) που τις έχει προετοιμάσει. Αν  αφήσεις το  Χριστό να γίνει  οδηγός της ζωής σου, τότε ο διάβολος δεν μπορεί να σε παγιδέψει. Αρκεί να περπατάς πάνω στα ίχνη που αφήνει ο προπορευόμενος Χριστός, ο Κύριός σου και ο Θεός σου (Ιω.20/28).