Τούτες τις μέρες τα μαύρα σύννεφα του χειμώνα αποσύρθηκαν και τώρα απολαμβάνουμε τις θωπείες των ηλιαχτίδων και τη γλυκιά θαλπωρή στην τζαμαρία. Βαρεθήκαμε τις σόμπες, τα τζάκια και τις κάθε λογής τεχνητές θερμάνσεις. Θέλουμε γαλανό ουρανό και ήλιο, πολύ ήλιο, που θα ζεστάνει την παγωμένη γη και την κρύα καρδιά μας. Γιατί όταν ο ήλιος ξεπροβάλει, τότε οι σόμπες θα σβήσουν. Το αυθεντικό, το πρωτογενές, το γνήσιο και το θεόπλαστο, δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τα ανθρώπινα κατασκευάσματα. Ο ήλιος θα μείνει αναντικατάστατος ως τη συντέλεια του κόσμου.

Αυτά που διάβασες αγαπητέ αναγνώστη είναι συμβολικά. Τα βαριά μολυβένια σύννεφα του χειμώνα, συμβολίζουν το σκοτάδι που κυριαρχεί στην ανθρώπινη σκέψη. Ο Χριστός είναι η Αλήθεια και συμβολίζεται με τον ήλιο. Αλλά οι άνθρωποι αντί να στραφούν στο Χριστό, τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, για να βρουν απαντήσεις στις πνευματικές τους αναζητήσεις, προσπαθούν να ζεστάνουν τις παγωμένες καρδιές τους με τις «σόμπες του πετρελαίου». Επινόησαν δηλαδή φιλοσοφικές θεωρίες, με τις οποίες νομίζουν ότι θα ικανοποιήσουν τις πνευματικές τους ανάγκες, διαγράφοντας το Θεό από τη ζωή τους.

Να κλείσουμε λοιπόν αγαπητοί τις «σόμπες», τα «τζάκια» και τις διάφορες «τεχνητές θερμάνσεις» και ν’ ανοίξουμε τα παράθυρα της καρδιάς μας στο ζωογόνο φως του Χριστού. Τούτο το φως θα καθαρίσει τη μαυρίλα μέσα μας και θα ζεστάνει την κρύα και πετρωμένη καρδιά μας. Ο Χριστός είναι το φως του κόσμου. Κι εμείς για το σκοτάδι δεν πλαστήκαμε, μα για το φως, για το Χριστό πλαστήκαμε, αγαπητέ αναγνώστη.