Η ιστορία της σχέσης Σαούλ και Δαβίδ αφορά τη σχέση ανάμεσα στη βασιλεία που ο Θεός διαλέγει και την βασιλεία στην οποία ο Θεός συγκατατέθηκε. Το ιδανικό και το πραγματικό, το κοσμικό και το ουράνιο. Η σχέση των δύο είναι περίεργη και το να ζει κανείς στη μέση των δύο αυτών βασιλείων είναι δύσκολο και συχνά επικίνδυνο. Η ιδανική βασιλεία βασιλεύει κάτω από την πραγματική βασιλεία, σε αναμονή της φανέρωσης του χρίσματος, της δικαίωσης και αναγνώρισης από τους ανθρώπους.
Η προφητική κοινότητα, που σε αυτή την περίπτωση αντιπροσωπεύεται από τον Σαμουήλ, έχει μια στάση αποδοκιμασίας προς τον βασιλιά. Τον απορρίπτει, δεν ασχολείται με αυτόν αλλά έχει ήδη χρήσει τον αντικαταστάτη του και όλη η προσοχή πάει στην “κατά την καρδία του Θεού” βασιλεία. Ο Σαούλ μοιάζει με κάποια καρτούν, όπου ο γάτος κυνηγάει το ποντίκι το οποίο του ξεφεύγει. Τρέχοντας να τον φτάσει βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού αλλά συνεχίζει να τρέχει ευθεία και μόνο όταν κοιτάει κάτω μετά από λίγη ώρα συνειδητοποιεί ότι έτρεχε χωρίς να υπάρχει έδαφος κάτω από τα πόδια του. Συνεχίζει να τρέχει μέχρι να κοιτάξει κάτω και να καταλάβει ότι δεν έχει στήριγμα. Τότε πέφτει. Ο Δαβίδ χρίεται σε αυτή την περίοδο που ο Σαούλ τρέχει αλλά δεν έχει στήριγμα, δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι το έδαφος κάτω από τα πόδια του τελείωσε. Η βασιλεία που ο Θεός έχρισε βρίσκεται εδώ αλλά ταυτόχρονα λειτουργεί και μια άλλη βασιλεία που συνεχίζει να τρέχει στον αέρα. Ο Δαβίδ βασιλεύει στην αναμονή, γνωρίζοντας ότι είναι θέμα χρόνου η βασιλεία του Σαούλ να πέσει. Το ίδιο γνωρίζουν και οι “βασιλείς και ιερείς” των δικών μας ημερών…
Η επιθυμία του ανθρώπου να κυριεύεται από άλλον δεν είναι χαρακτηριστικό της δημιουργίας του Θεού, αλλά επίπτωση της αμαρτίας του ανθρώπου. Ο άνθρωπος φτιάχτηκε για να εξουσιάζει επάνω στην δημιουργία του Θεού (1:26), και η πρώτη φορά που διαβάζουμε ότι ο άνθρωπος εξουσιάζει σε άνθρωπο είναι στην αγγελία των επιπτώσεων της αμαρτίας προς την γυναίκα (3:16). Μόνο ο Θεός μπορεί να βασιλεύει ανάμεσα στο λαό του, όχι άνθρωπος σε άνθρωπο. Στον Καίσαρα δεν ανήκει άνθρωπος, μόνο τα κέρματα που έχουν την εικόνα του. Ο άνθρωπος που φέρει του Θεού την εικόνα, μόνο σε Αυτόν ανήκει και προσφέρεται ως φόρος τιμής. Η υποταγή στις εξουσίες αυτού του κόσμου μπορεί να είναι θέμα ανοχής, αλλά δεν είναι ποτέ το εσχατολογικό όραμα στο οποίο η εκκλησία οδεύει. Ιδιαίτερα μετά την “εν ιστορία” εισαγωγή της θείας βασιλείας εν Χριστώ και της απόλυτης αναθεώρησης της έννοιας, δεν υπάρχει πλέον χώρος για τη λειτουργία ανθρώπινης βασιλείας ως τύπος της ουράνιας. Έχουμε δει αυτό στο οποίο οι τύποι έδειχναν. Οποιαδήποτε μετά-Χριστόν βασιλεία είναι πλέον αντι-βασιλεία καθώς ακυρώνει την επανερμηνεία της «εξουσίας» που ο Χριστός εισήγαγε.
http://4torah.wordpress.com/