Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Περνούσε τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του ο Ιακώβ στο πέρασμα του ποταμού Ιαβόκ, γιατί την επόμενη μέρα θα συναντούσε τον αδελφό του Ησαύ, από τον οποίο απέσπασε τα πρωτοτόκια αντί πινακίου φακής. Φοβόταν την εκδίκησή του. Έδωσε λοιπόν τις τελευταίες οδηγίες και αποσύρθηκε μόνος μέσα στη νύχτα. Ο Θεός τον έφερε σε ένα πλήρες αδιέξοδο, γιατί είχε τους λόγους Του. Εκείνη η νύχτα ήταν η σημαντικότερη στη ζωή του. Πάλεψε στο όνειρό του με το Θεό και αφού τελικά αποφάσισε να αφεθεί ολοκληρωτικά στα χέρια Του, για να τον οδηγήσει Αυτός όπου θέλει, το πρωί ήταν ένας καινούργιος άνθρωπος. Ο πεισματάρης και πανούργος Ιακώβ συντρίφτηκε σαν πήλινο δοχείο. Δέχθηκε την πλήρη εξάρτησή του από το Θεό, ο οποίος σε μια νύχτα τον μετέβαλε από υποσκελιστή, σε Ισραήλ (ισχύς Θεού). Η νοοτροπία του υπέστη μια βαθύτατη μεταμόρφωση, το πνεύμα του άλλαξε και στη ζωή του τα «πάντα γέγονεν καινά» (Β Κορ.5/17). Ο Θεός, για να του θυμίζει συνεχώς αυτή τη νέα ζωή, «μετατόπισε την άρθρωση του μηρού αυτού» (Γεν.32/24-27).

Ο καθένας μας είναι ένας Ιακώβ που πρέπει να αλλάξει και να γίνει Ισραήλ. Γι’ αυτό πρέπει να αποσυρθούμε μόνοι μέσα στη «νύχτα». Οι πνευματικές μάχες δίνονται μέσα στο ηθικό σκοτάδι του κόσμου, χωρίς συμπαραστάτες, χωρίς συνεργάτες, χωρίς υποστηριχτές. Θα «παλεύουμε» μόνοι με Εκείνον, ωσότου συνειδητοποιήσουμε, ότι για να γίνουμε Ισραήλ πρέπει να υποτάξουμε το δικό μας θέλημα στο τέλειο θέλημά Του. Όταν συνειδητά αποδεχθούμε σαν τρόπο ζωής το « μη το θέλημά μου αλλά το σον γινέσθω» (Λουκ.22/42), τότε θα έχουμε βρει το αληθινό νόημα της χριστιανικής ζωής. Ο Ιακώβ βάδιζε χωλός στην υπόλοιπη ζωή του ύστερα από εκείνη την πάλη με το Θεό. Το ίδιο θα συμβεί και με σένα αγαπητέ, όταν θελήσεις να περάσεις από την ίδια εμπειρία. Με το χάραμα της δικής σου αυγής, της πνευματικής σου αναγέννησης, θα βαδίζεις πλέον σαν άλλος άνθρωπος. Θα περπατάς σαν νέο κτίσμα εν Χριστώ. Αυτήν την εμπειρία που είχε ο Ιακώβ με το Θεό, τη χρειαζόμαστε όλοι. Πρέπει σήμερα να κλείσουμε ραντεβού με τον Κύριο. Να συναντηθούμε μόνοι μέσα στη νύχτα με τον Ελωχείμ. Να «παλέψουμε» μαζί Του ως τα χαράματα, ώσπου να δεχθούμε συνειδητά το Χριστό σαν προσωπικό μας Σωτήρα. Αν δεν περάσουμε από αυτή την εμπειρία θα μείνουμε πάντα υποσκελιστές, δολοπλόκοι, πανούργοι, χαμένοι. Αν θέλουμε να δώσουμε μια καινούργια κατεύθυνση στη ζωή μας, ας Τον αφήσουμε να «μετατοπίσει την άρθρωση του μηρού» μας. Να εξαρθρώσει δηλαδή την αυτοδυναμία και αυτοδικαίωσή μας, ώστε το ξημέρωμα να αναχωρήσουμε από τη Φανουήλ μας, από το σταθμό τούτο της πνευματικής μας αναγέννησης, σε μια καινούργια πορεία «εν καινότητι ζωής» (Ρωμ.6/4), μαζί Του για πάντα.