Το περιοδικό μας πάντα είναι σε ευχάριστη θέση όταν ασχολείται με ιεραποστόλους και ιεραποστολικά θέματα. Στο παρόν τεύχος έχουμε τη χαρά και το προνόμιο να έχουμε συνέντευξη με τον ιεραπόστολο Γιάννη Περιάλη. Τον Γιάννη γνωρίσαμε για λίγο σ’ ένα συνέδριο. Κι αυτός και η γερμανίδα σύζυγός του Ούρσουλα είναι ένα ζευγάρι ευλογημένο, που τα χαρακτηριστικά τους είναι η απλότητα και η σεμνότητα. ΄Εχουν πλούσιες εμπειρίες από τον Αγρό που θα τις μοιράζονται με αδέλφια μας σε διάφορες εκκλησίες.

Ο Γιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Οι γονείς του, ο Δημήτρης και η Έλλη, ήταν πιστοί άνθρωποι του Θεού. Έτσι, ο Γιάννης και ο αδελφός του Αντώνης μεγάλωσαν σε χριστιανικό περιβάλλον. Στην αναγέννηση και την πνευματική του αύξηση σημαντική ήταν  η συμβολή της Ελεύθερης Ευαγγελικής Εκκλησίας Ν. Ιωνίας, καθώς και η κατασκήνωση  του Σουνίου. Για αρκετά χρόνια πρόσφερε τις υπηρεσίες του σε διαφόρους τομείς της εκκλησίας του. Φοίτησε για 3 χρόνια στο Βιβλικό σχολείο όπου γίνονταν τα Σάββατα μαθήματα. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1968-1974). ΄Ηταν πρόνοια Θεού που την εποχή εκείνη οι σπουδές ήταν δωρεάν,  κι έτσι δεν δυσκόλεψε τους γονείς του, που δεν θα είχαν οικονομικές δυνατότητες να τον σπουδάσουν.

Την περίοδο 1974-1985, πήγε στη Φραγκφούρτη της Γερμανίας για μετεκπαίδευση στη χειρουργική, όπου έκανε και το διδακτορικό του. Επίσης συνεργάστηκε με την εκεί Ελεύθερη Ευαγγελική Εκκλησία. Τον Απρίλη του 1977 παντρεύτηκε την Ούρσουλα, την οποία γνώρισε για πρώτη φορά στην κατασκήνωση Σουνίου, το Καλοκαίρι του 1971.  Ο Θεός τους χάρισε 3 παιδιά, τον Ντάνιελ (1979), τον Όλιβερ Σιμόν (1980) και την Κατερίνα (1983).

Παράλληλα με τη δουλειά τους στη Γερμανία, προετοιμάζονταν και για την ιεραποστολή στην Τανζανία (μαθήματα Σουαχίλι, κουλτούρα, τροπικά νοσήματα στην Αγγλία). Από το 1985 υπηρέτησαν στην Τανζανία σε διάφορα νοσοκομεία και σχολειά.

Τώρα, ύστερα από 28  χρόνια διακονία , είναι συνταξιούχοι.  Θα μοιράζονται όμως το χρόνο τους, όπου ο Θεός θέλει, στην Τανζανία, Ελλάδα, Γερμανία. Υπάρχουν σχέδια να επισκέπτονται  τακτικά την Τανζανία για να ενθαρρύνουν τους συναδέλφους που πήραν τη θέση μας.

Στείλαμε ηλεκτρονικά μερικές ερωτήσεις,  στις οποίες ο Γιάννης Περιάλης έδωσε απαντήσεις, που πιστεύουμε θα πλατύνουν τον οραματισμό μας για τις ιεραποστολές.

ΕΡΩ: Πότε και πώς δεχτήκατε τον  Χριστό ως σωτήρα σας;

> Παρότι γνώριζα την αλήθεια και πολλά πράγματα από τον Λόγο του Θεού από μικρή ηλικία, ζήτησα από τον Κύριο να με κάνει παιδί Του στη διάρκεια ενός κηρύγματος, τον Απρίλη του 1967, όταν ήμουνα 17 χρόνων. Για την απόφασή μου αυτή ποτέ δεν το μετάνιωσα.

ΕΡΩ: Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να πάρετε την απόφαση να πάτε στον αγρό ως ιεραπόστολος/γιατρός,  και γιατί στην Τανζανία;

Σίγουρα ήταν η ζωή και οι διηγήσεις του Κώστα Μακρή από τη διακονία του στην Ινδονησία. Επίσης και η ανάγνωση  βιβλίων όπως, «Μέσα απ’ τους λαμπρούς πυλώνες» της Ελίζαμπεθ Έλλιοτ. Όταν μπήκα στην ιατρική σχολή, μια πιστή χριστιανή με ρώτησε αν θα’θελα να γίνω γιατρός/ιεραπόστολος…

Ο Θεός μάς μιλάει με πολλούς τρόπους. Η ιεραποστολή ήταν ένα από τα πρώτα θέματα που η Ούρσουλα κι εγώ συζητούσαμε, όταν γνωριστήκαμε. Το ενδιαφέρον μας ήταν κοινό. Πριν παντρευτούμε η Ούρσουλα πήγε με μια ιεραποστολή για ένα χρόνο στην Κένυα και την Τανζανία. Έτσι γνωρίσαμε αυτή τη «γωνία» του κόσμου κάπως καλύτερα και την αγαπήσαμε. Δεν υπήρχαν άλλοι ιδιαίτεροι λόγοι. Δεν ξέρω πώς θα ήταν, αν είχαμε πάει κάπου αλλού, μα εκεί ο Θεός μάς ευλόγησε και αυτό μας χαροποίησε.

ΕΡΩ: Ποιες ήταν οι διακονίες σας ως γιατρός/ιεραπόστολος;

> Δούλευα κανονικά ως γιατρός σε νοσοκομεία. Η ειδικότητά μου ήταν χειρουργική (αργότερα και πλαστική χειρουργική). Τα πρώτα χρόνια ήμασταν  μόνο 2 γιατροί σ’ ένα επαρχιακό νοσοκομείο, κι έτσι καλύπταμε όλο το φάσμα της ιατρικής. Αργότερα ασχολήθηκα ιδιαίτερα με εγκαύματα, την πλαστική/επανορθωτική χειρουργική και τραυματισμούς από δύσκολους τοκετούς. Και μ’ αυτά ασχολήθηκα αποκλειστικά τα τελευταία χρόνια. Η δουλειά ήταν πολύ ικανοποιητική και βλέπαμε πάντα τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού.

Παράλληλα ήμασταν μέλη και συνεργάτες σε τοπικές εκκλησίες. Σκοπός μας δεν ήταν να ιδρύσουμε μια νέα δική μας εκκλησία. Υπηρετήσαμε και ενθαρρύναμε τις υπάρχουσες. Και ο Θεός είχε πάντα την κατάλληλη σύναξη και για μας και για τα παιδιά μας.

ΕΡΩ: Ποιος ήταν ο ρόλος της συζύγου σας;

> Πήγαμε στην Τανζανία, με την απόφαση ως οικογένεια να υπηρετήσουμε τον Θεό και τους ανθρώπους της χώρας. Η Ούρσουλα μαζί με τη δουλειά στο σπίτι και τα παιδιά, βοηθούσε στην εκκλησία. Δίδασκε σε σχολεία αγγλικά, γερμανικά, σουαχίλι και έκανε  βιβλικά μαθήματα. Διατηρούσε καλές σχέσεις με γείτονες και αδελφούς και είχαμε πολλούς επισκέπτες που πλούτιζαν τη ζωή μας με την παρουσία τους. Κατά τη γνώμη μου ο Θεός κοιτάει περισσότερο το ΠΩΣ παρά το ΤΙ κάνουμε. Βλέπει την καρδιά, τα ελατήρια και την αγάπη μας για τους συνανθρώπους μας. Κάθε είδος υπηρεσίας έχει την ίδια αξία στα μάτια Του.

ΕΡΩ: Γιατί σήμερα λιγότεροι ανταποκρίνονται στην κλήση του Θεού για κάποια διακονία του έργου Του;

> Δεν έχω καμιά σίγουρη απάντηση. Διατυπώνω  μερικά ίσως… – ΄Ισως γιατί αυτή η κλήση δεν ακούγεται πολλές φορές στις εκκλησίες μας. – ΄Ισως γιατί δεν υπάρχουν πολλά ελκυστικά πρότυπα.– ΄Ισως γιατί δεν υπάρχουν ή είναι λίγες οι υπεύθυνες πλατφόρμες για αποστολή. Εκτός από το πνευματικό στοιχείο, χρειάζεται και κάποια οργάνωση–΄Ισως γιατί ακόμα δεν έχουμε καταλάβει καλά και δεν τονίζουμε, πως η υπηρεσία/διακονία για τον Κύριο είναι προνόμιο και κέρδος και για τούτη τη ζωή. Θα πρέπει να προσθέσω πως, από τις σύντομες επισκέψεις στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, διαπίστωσα ότι υπάρχει  πολύ ενδιαφέρον και για την εξωτερική ιεραποστολή αλλά  και για ευαγγελισμό και κοινωνική διακονία στην πατρίδα μας. Θα πρέπει να ενθαρρύνουμε και να  καλλιεργήσουμε αυτό το πνεύμα.

ΕΡΩ: Ποια συμβουλή θα δίνατε στη νεολαία γενικά και στους πιστούς νέους;

Φοβάμαι λίγο τις συμβουλές… Η δική μας πείρα: Η ζωή με τον Κύριο, όταν είναι γνήσια και ειλικρινής, όχι μόνο αξίζει τον κόπο μα είναι πηγή χαράς και ικανοποίησης. Αυτό δε σημαίνει, πως δε θα υπάρχουν και δυσκολίες, παθήματα και πόνος. Η όποια διακονία/υπηρεσία στο όνομά Του είναι κέρδος (που, βέβαια, δε μετριέται σε χρήματα) και όχι ζημιά. Είναι ζωή εν αφθονία…

Επιμέλεια Γ.Σ.Κ.