«ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού» (Ιω.14/6).

Για να ανάψει ένας λαμπτήρας πρέπει να συνδεθεί με την ηλεκτρική πηγή μέσω ενός καλωδίου. Το καλώδιο συμβολίζει την πίστη, ο λαμπτήρας τη συνείδησή μας και η ηλεκτρική πηγή συμβολίζει το Χριστό. Κατά τον ίδιο τρόπο,  πρέπει με πίστη να ενωθούμε με το Χριστό, ώστε μέσω της πίστης μας να εισχωρήσει το δικό Του φως στη συνείδησή μας. Αν το καλώδιο περιέχει προσμίξεις που εμποδίζουν την ροή των ηλεκτρονίων, τότε ο φωτισμός θα είναι ασθενικός και ίσως ο λαμπτήρας να μην ανάψει. Αυτό σημαίνει, ότι ο Θεός δεν θα αποκαλυφθεί στη συνείδησή μας αν η πίστη μας περιέχει εξωβιβλικά στοιχεία. Η πίστη έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές όπως και το καλώδιο. Αυτές είναι καταγραμμένες στη Βίβλο. Ο λαμπτήρας θα ανάψει, αν συνδεθεί με ένα χρυσό καλώδιο, λεπτό σαν την τρίχα. Δηλαδή αυτό που έχει σημασία δεν είναι το μέγεθος της πίστης, αλλά η καθαρότητά της.

«Ιησού, είσαι η γέφυρα που ενώνει γη και ουρανό».

 

«Σηκωθείς θέλω υπάγει προς τον πατέρα μου» (Λουκ.15/18).

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του σημερινού ανθρώπου είναι η απώλεια πολύτιμου χρόνου.

Ο Σατανάς κατάφερε να κλέψει τον πολύτιμο χρόνο μας. Μας παρέσυρε σε μια ανούσια ζωή και αναλίσκουμε τον χρόνο μας σε ενασχολήσεις ασήμαντες και ευτελείς. Εγκλώβισε τη σκέψη μας στην αλαζονεία του βίου και έτσι παραμερίσαμε τον ουσιώδη σκοπό της ζωής μας, που είναι η επιστροφή  στον ουράνιο μας Πατέρα. Πώς είναι δυνατόν να «έλθουμε εις εαυτόν», αν δεν διαθέσουμε χρόνο για στοχασμό και περισυλλογή; Πρέπει λοιπόν να απεμπλακούμε από καταστάσεις που μας κλέβουν τον πολύτιμο χρόνο μας.  Μην αφιερώνεις το χρόνο σου αγαπητέ, για να κάνεις αυτά που μόνο σε σένα αρέσουν. Ο Θεός θέλει να  σ’ αρέσουν αυτά που και σ’ Εκείνον αρέσουν. Θέλει οπωσδήποτε να γνωρίσεις το Χριστό τώρα.

«Ιησού, Εσύ μόνο μπορείς να μας βγάλεις από τα χοιροστάσια του κόσμου και να μας ξαναφέρεις στο παλάτι του ουράνιου μας Πατέρα».

 

«Καθ’ ην ημέραν φοβηθώ, επί σε θέλω ελπίζει» (Ψαλ.56/3).
Στη σύγκρουση του Δαβίδ με το Γολιάθ αναγνωρίζουμε δυο χαρακτήρες ανθρώπων. Ο Δαβίδ εκπροσωπεί τον άνθρωπο της πίστης που εξαρτά τα πάντα από το Θεό . Ο Γολιάθ ενσαρκώνει τον άνθρωπο που αποκλείει το Θεό από την ζωή του διότι εμπιστεύεται απεριόριστα τον εαυτό του. Στην καθημερινή σου ζωή μπορεί να ξεπροβάλουν μπροστά σου διάφοροι σύγχρονοι «Γολιάθ», που θα σε απειλούν, θα σε εκφοβίζουν και θα σε διαβάλλουν με άδικες κατηγορίες. Μη ταραττέσθω υμών η καρδία μηδέ δειλιάτω (Ιω.14/27). Οπλίσου σαν τον Δαβίδ με «πέντε πέτρες» μονάχα και περίμενε. Οπλίσου με την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, το ευαγγέλιο της ειρήνης, την ασπίδα της πίστης και την περικεφαλαία της σωτηρίας (Εφ.6/14-17 και να θυμάσαι τούτο το λόγο. «Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με Χριστού» (Φιλ.4/13).  Να ξέρεις ότι ο Θεός ποτέ δεν εγκαταλείπει την πιστή, αγνή, άδολη,  ανυπόκριτη και φιλόθεη σαν του Δαβίδ καρδιά.

 

 

«Διότι όντινα αγαπά Κύριος παιδεύει και μαστιγώνει πάντα υιόν, τον οποίον παραδέχεται» (Εβρ.12/6).
Συνήθως ευχαριστούμε και δοξολογούμε το Θεό όταν δεν έχουμε προβλήματα. Αλλά ανεκτίμητη προσφορά στο Θεό είναι η δοξολογία μέσα στη δοκιμασία και τη θλίψη. Διότι έτσι δείχνουμε στο Θεό ότι Τον εμπιστευόμαστε και τον αγαπούμε ανυπόκριτα. Τότε και Αυτός θα μας το ανταποδώσει στην προσωπική μας ζωή. Κοίταξε το όστρακο στο βράχο πως κολλά με περίσσεια δύναμη πάνω του, όσο τα κύματα το κτυπούν αλύπητα. Κρατήσου λοιπόν και συ γερά πάνω στο Βράχο των Αιώνων, το Χριστό. Πρέπει να καταλάβεις, πως χωρίς καταιγίδα δεν υπάρχει ουράνιο τόξο. Σε λίγο οι ακτίνες του ήλιου θα τρυπήσουν τα μαύρα νέφη που σκιάζουν ίσως και τη δική σου ζωή και το ουράνιο τόξο θα ξεπροβάλει στην περίλυπη ψυχή σου, αγαπητέ. Ζήτα το Χριστό μες στην καρδιά σου τώρα, ομολογώντας εκ βάθους καρδίας:  «Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν».
«Γνωρίζω, Κύριε, ότι αι κρίσεις σου είναι δικαιοσύνη, και ότι πιστώς με εταλαιπώρησας» (Ψαλ.119/75).

 

«Ο νικών, ούτος θέλει ενδυθή ιμάτια λευκά, και δεν θέλω εξαλείψει το όνομα αυτού εκ του βιβλίου της ζωής» (Αποκ.3/5).
Όσοι ισχυρίζονται ότι το όνομά τους είναι γραμμένο στο βιβλίο της ζωής, παρακάμπτοντας το Χριστό, σίγουρα αυταπατώνται. Κανείς δεν γεννιέται χριστιανός, αλλά γίνεται χριστιανός με τη χάρη του Θεού. Το όνομά μας καταχωρείται στις σελίδες του βιβλίου της ζωής, όταν προηγηθεί μετάνοια και πίστη στον Αναστημένο Κύριο. Ίσως να διερωτάσαι: Κι αν όλα αυτά είναι φαντασιώσεις; Αν το βιβλίο της ζωής υπάρχει μόνο στη σκέψη ρομαντικών και ονειροπόλων; Αν αγαπητέ, αυτά που διάβασες πιο πάνω είναι παραμύθια, τότε και ο Χριστός που τα υποστήριξε (Λουκ.10/20, Αποκ.3/5), είναι ένας παραμυθάς. Είναι όμως ο Χριστός παραμυθάς; Μήπως διερωτήθηκες,  γιατί ως τώρα κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι είναι σοφότερος και συνετότερος από το Χριστό; Η απάντηση είναι απλή. Διότι ξέρει, ότι αν το κάνει θα γελοιοποιηθεί. Γιατί όμως; Γιατί; Το σκέφτηκες αυτό;
«Κύριε, στήσε μας κατενώπιον της δόξης Σου αμώμους και απταίστους εν αγαλλιάσει».

 

«πάντα δυνατά τω πιστεύωντι» (Μαρ.9/23).
Για να εισακουσθούν οι προσευχές μας, χρειαζόμαστε μια σωστή πίστη και όχι απαραίτητα μια μεγάλη πίστη. Η σωστή πίστη  επικεντρώνεται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτός μόνο έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες (Ματ.9/7). Αυτός μόνο μπορεί να ανταποκριθεί στις προσευχές μας γιατί Αυτός είναι ο Κύριός μας και ο μοναδικός μας μεσίτης (Ιω. 20/28, Α Τιμ.2/5). Αν δεν είσαι λοιπόν ένας γίγαντας της πίστης, κλείσε τ’ αφτιά σου σε εκείνους που σε αποθαρρύνουν και εμπιστεύσου τη ζωή σου σε Αυτόν που είναι η Αιώνια Ζωή. Ο Ιάειρος, ο παραλυτικός, οι δέκα λεπροί, ο Βαρτίμαιος, η αιμορροούσα γυναίκα, ο Ζακχαίος και τόσοι άλλοι, δεν ήσαν γίγαντες της πίστης, αλλά πήραν τις ευλογίες του Ιησού, επειδή τον εμπιστεύτηκαν σαν τον προσωπικό τους Σωτήρα. Ο αναστημένος Χριστός μπορεί και τώρα να απαντήσει στα αιτήματά μας. Γιατί «ο Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τούς αιώνας» (Εβρ.13/8).
«Κύριε, δεν υπάρχει Σωτήρας εκτός από Σένα» (Ησ.45/21).

 

 «είμαστε εκ φύσεως τέκνα οργής» (Εφ.2/3).

Ο Χριστός συνομιλώντας με το Νικόδημο, του αποκάλυψε ότι «αν μη τις γεννηθή άνωθεν ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού» (Ιω.3/3). Όταν μετανοούμε, δηλαδή όταν αλλάζουμε οριστικά νοοτροπία και τρόπο ζωής και ταυτόχρονα δεχόμαστε συνειδητά το Χριστό ως Λυτρωτή μας, τότε ο θείος Παράκλητος μας εμφυτεύει μια νέα ζωή. «Εμβολιάζει» το πτωτικό αδαμικό μας πνεύμα με το ζωηφόρο πνεύμα του Χριστού και έτσι μας καθιστά κοινωνούς θείας φύσεως (Α Πετρ.1/4) και ναούς του Θεού (Α Κορ.3/16), ικανούς για πνευματική καρποφορία. Χωρίς αυτόν τον  «πνευματικό εγκεντρισμό», θα παραμείνουμε χωρίς πνευματική ζωή, πνευματικά τυφλοί, ανήμποροι να κατανοήσουμε τα σωτήρια μηνύματα που περιέχει ο Λόγος του Θεού, παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλουμε (Πρ.8/30). Η συνειδητή ένωσή μας με τον Κύριο, μας καθιστά νέα κτίσματα εν Χριστώ. «Ει τις εν Χριστώ καινή κτίσις. Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονεν καινά τα πάντα» (Β Κορ.5/17).

« Κύριε, βοήθησέ μας να καταλάβουμε ότι έχουμε ανάγκη το ”Περιστέρι” Σου, να μας μπολιάσει όλους ».

 

«Ο Θεός όμως ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών» (Πρ.13/30).

Μέχρι σήμερα διατηρείται μια ανυπόστατη θεωρία που διατυπώθηκε από τους αρχιερείς των Εβραίων, κατά την οποία οι μαθητές του Ιησού έκλεψαν το νεκρό Του σώμα  και στη συνέχεια διέδωσαν ότι αναστήθηκε (Ματ.28/12-15). Αλλά η λογική είναι εναντίον αυτής της θεωρίας. Ο Πέτρος, η ηγετική φυσιογνωμία μεταξύ των μαθητών, λίγα εικοσιτετράωρα προηγουμένως αρνήθηκε τον δάσκαλό του από δειλία και φόβο. Νομίζεις αγαπητέ, ότι οι μαθητές θα ταξίδευαν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο, για να κηρύξουν ένα παραμύθι που οι ίδιοι κατασκεύασαν; Θα κατέληγαν σε μαρτυρικό θάνατο αν δεν ήταν σίγουροι ότι ο Χριστός αναστήθηκε;   Κανένας δεν θυσιάζεται υπέρ μιας πλάνης, την οποία ο ίδιος κατασκεύασε, όσο ανόητος και αν είναι. Οι Απόστολοι όμως ήταν πλήρεις σοφίας και συνέσεως και τούτο αποδεικνύεται από τα λόγια και τα έργα τους. Τι μένει λοιπόν; Αυτό μόνο: Χριστός ανέστη.

«Σε περιμένουμε Αγαπημένε, όπως μας υποσχέθηκες :”Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέλθετε εις απάντησιν αυτού” (Ματ.25/6)».

 

«Και οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία Κυρίου» (Εφ.6/4).

Το δέντρο που μεγαλώνει στις ανεμοδαρμένες βουνοπλαγιές, αρχίζει από δεντράκι να μπήγει τις ρίζες του βαθιά στο χώμα. Έτσι αντιστέκεται την ώρα της δοκιμασίας. Αντίθετα, το δέντρο που μεγαλώνει σε απάνεμους τόπους δεν αναπτύσσει ρίζες που φτάνουν σε βάθος. Γι’ αυτό, μια αναπάντεχη θύελλα  θα το παρασύρει σαν ξερόφυλλο στον κάμπο. Τα παιδιά που μεγαλώνουν στην « απανεμιά », δεν αναπτύσσουν εσωτερικές δυνάμεις αντίστασης, για να μπορούν να αντιμετωπίσουν τις σαρωτικές καταιγίδες της ζωής. Τα στηρίγματα τους είναι π.χ οι ευνοιοκρατικές γνωριμίες, το χρήμα, οι ισχυρές διασυνδέσεις των γονιών, κ.λπ. Αυτά τα στηρίγματα είναι άχρηστα την ώρα της προσωπικής δοκιμασίας. Η ευτυχία πρέπει να αναζητηθεί μέσα μας. Διότι η ευτυχία είναι το αποτέλεσμα της εδραίωσης της βασιλείας του Θεού στη συνείδησή μας. Ας κατευθύνουμε λοιπόν τα παιδιά μας στο Χριστό. Οι «ρίζες» τους πρέπει να αγκαλιάσουν σφιχτά τον Αιώνιο Βράχο.

«Θεέ, συ με εδίδαξας εκ νεότητός μου» (Ψαλ.71/17).

 

«Πάντες εξέκλιναν, ομού εξηχρειώθησαν· δεν υπάρχει ο πράττων αγαθόν, δεν υπάρχει ουδέ εις» (Ρωμ.3/12).

 Η Αγία Γραφή μας αποκαλύπτει ότι ο μεταπτωτικός άνθρωπος είναι κάτω από τον «νόμο της αμαρτίας», ο οποίος αποτελεί και την αιτία του «πνευματικού μας θανάτου», δηλαδή της αποξένωσής μας από τον Θεό. Δεν είμαστε αμαρτωλοί επειδή αμαρτάνουμε, αλλά αμαρτάνουμε διότι είμαστε αμαρτωλοί. Ο Απ. Παύλος το λέει ως εξής. «Και είμεθα εκ φύσεως τέκνα οργής » (Εφ.2/3). Είμαστε λοιπόν εκ γενετής, αιχμάλωτοι σε ένα πνευματικό νόμο,  που ενεργεί ως εξής. «Ενώ εγώ θέλω να πράττω το καλόν, πάρεστιν εις εμέ το κακόν» (Ρωμ.7/21). Μόνο ο Χριστός μπορεί να σπάσει αυτόν τον νόμο που ενεργεί μέσα μας. (Ρωμ.7/24,25). Η αυτοδικαίωση μέσω καλών έργων είναι καταδικασμένη. Διότι «κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι …, δια να μη καυχηθή τις» (Εφ.2/8,9). Τον Χριστό δεν τον χρειάζονται μόνο οι ηθικά κατάμαυροι, αγαπητέ. Στην κόλαση θα πλεονάζουν μάλλον οι «μελαχρινοί». Ο νοών νοήτω.

«Κύριε, Σε ευχαριστούμε για την ελευθερία που μας χαρίζεις».

 

 

«πόσον δε πολύτιμοι είναι εις εμέ  αι βουλαί σου, Θεέ» (Ψαλ.139/17).

Στον κόσμο υπάρχουν τα ευτελή και τα πολύτιμα. Υπάρχουν πέτρες και πετράδια. Το ίδιο και οι διάφορες ανθρώπινες θρησκείες και βιοθεωρίες είναι οι «πέτρες» και ο Βιβλικός Λόγος είναι συλλογή από πολύτιμα πετράδια.  Ο Λόγος εκπορεύεται από ένα μοναδικό ον άπειρης σοφίας, γι’ αυτό και είναι ανεκτίμητος. Κάθε εδάφιο στην Αγία Γραφή αποτελεί ένα πολύτιμο πετράδι που έχει μιαν ιδιαίτερη σημασία στη συγκρότηση του Βιβλικού Λόγου και στην αποκάλυψη του Υιού του Θεού, του μόνου Σωτήρα (Πρ. 4/12),  του πολύτιμου μαργαρίτη (Ματ.13/46), του Ιησού Χριστού. Μάζεψε λοιπόν τα διαμάντια  του Βιβλικού Λόγου και άσε τα «κοτρόνια» του ανθρώπινου φιλοσοφικού στοχασμού. Σε έναν κόσμο πνευματικά ενδεή και αποξενωμένο από το Θεό, οι «πέτρες» μπορεί να σου φαίνονται πετράδια. Μόνο στο Χριστό της Βίβλου θα βρεις αυτό που λαχταρά η καρδιά σου.

«Όπλισέ μας Κύριε,  με ” την μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού” (Εφ.6/17)».

 

«Εν παντί καιρώ ας είναι λευκά τα ιμάτιά σου· και έλαιον ας μη εκλείψη από της κεφαλής σου» (Εκκλ.9/8).

Οι πάπιες αλείφουν τα φτερά τους με λάδι, που εκκρίνεται από το δέρμα και έτσι το νερό δεν μπορεί να τα μουσκέψει. Σαν να φορούν μιαν αδιάβροχη στολή. Όπως τη λίμνη αυτή μοιάζει ο κόσμος και στα θολά και ακάθαρτα νερά της κολυμπάνε οι άνθρωποι . Γι’ αυτό το λόγο έχουμε ανάγκη από ένα «μονωτικό» υλικό όπως και οι πάπιες, για να μας προστατεύει από την «υγρασία» και την ακαθαρσία του κόσμου. Πρέπει να μείνουμε «αδιάβροχοι». Ποιο είναι αυτό το λάδι; Είναι ο Λόγος του Θεού. Αυτός μπορεί να μας κρατήσει «αδιάβροχους», καθαρούς και αμόλυντους. Οι πάπιες, αν και κολυμπούν σε θολά και ακάθαρτα νερά, τα φτερά τους παραμένουν πεντακάθαρα. Κι εμείς θα μείνουμε καθαροί με το Λόγο του Θεού, αν και ζούμε σε έναν ακάθαρτο κόσμο που αργοπεθαίνει.

«Συ είσαι η σκέπη μου και η ασπίς μου· επί τον λόγον σου ελπίζω» (Ψαλ.119/114).

Π.Σ

 

 

«έρχομαι ταχέως» (Αποκ.22/20).

Η ζωή είναι μια σύνθεση από εκπλήξεις. Οι γήινες χαρές είναι σύντομες. Είναι σαν τα γιασεμιά που σύντομα μαραίνονται. Αντέχουν όσο διαρκεί μια άνοιξη. Ύστερα φεύγουν ξαφνικά όπως τα χελιδόνια. Ξυπνούμε ένα πρωί και διαπιστώνουμε πως τα «χελιδόνια μας» έφυγαν μακριά. Αλλά συνεχίζουμε την πορεία της ζωής με την πεποίθηση, ότι Θεού θέλοντος θα τα υποδεχτούμε και πάλι την ερχόμενη άνοιξη. Η ζωή μας είναι μια διαρκής εναλλαγή από ανυπόφορους «καύσωνες», παγωμένους «χειμώνες», μελαγχολικά «φθινόπωρα» και χαρούμενες «άνοιξες». Μόνο το ένα τέταρτο είναι χαρούμενο. Αλλά εμείς που πιστεύουμε στο Χριστό ξέρουμε ότι η ελπίδα, η πίστη και η υπομονή καλλιεργούνται μέσα στις δύσκολες εποχές της ζωής. Έτσι μαθαίνουμε να προσμένουμε το Χριστό που θα ξανάρθει, όπως καρτερούμε με σιγουριά τα χελιδόνια τον ερχόμενο Μάρτη. Από την εμπειρία της αναμονής αντλούμε πολύτιμα πνευματικά μαθήματα. Το σπουδαιότερο από αυτά είναι ότι ο Χριστός έρχεται,  για να ζήσουμε μαζί Του μιαν Αιώνια Άνοιξη.

«έρχου, Κύριε Ιησού» (Αποκ.22/20).

 

«μη ταραττέσθω υμών η καρδία» (Ιω.14/1).

Αν δεν βρεθούμε σε δύσκολες καταστάσεις, πώς θα μάθουμε να προσευχόμαστε; Πώς θα ενδυναμωθεί η πίστη μας, αν δεν πάρουμε απαντήσεις στην προσευχή; Πώς θα καταλάβουμε ότι ο Χριστός είναι η καταφυγή μας, το φρούριό μας και η ελπίδα μας; Αλλά, για να τα μάθουμε αυτά πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις  θύελλες όπως ο αετός, που ανοίγει τις φτερούγες του  αντίθετα στον άνεμο. Μόνο έτσι καταφέρνει να υψωθεί πάνω από τα καταιγιδοφόρα νέφη. Πίστη σημαίνει εξάρτηση από το Θεό. Όταν στρέφουμε τα νώτα και τρέχουμε σαν λαγοί μπροστά στις δυσκολίες, δείχνουμε ότι δεν εξαρτόμαστε από ένα Θεό Παντοδύναμο. Άρα είμαστε  ολιγόπιστοι, παρόλο που ο Χριστός μας υποσχέθηκε ότι θα είναι μαζί μας ως τη συντέλεια του κόσμου. Πολέμα το πρόβλημά σου με το Θεό βοηθό και θα νικήσεις. Μέσα από τις  διάφορες δοκιμασίες θα μάθεις, πως ο Χριστός μπορεί να σε ανυψώσει σαν αετό, πάνω από κάθε  καταιγίδα της ζωής.

Ιησού, είσαι το καταφύγιό μας, Εσύ είσαι το φρούριό μας.

 

«Αδάμ πού είσαι;» (Γεν.3/9).

Αυτή η ερώτηση ακόμα αντηχεί στο σύμπαν και καταφθάνει στα μύχια της συνείδησης κάθε ανθρώπου. Ο Θεός μας καλεί ονομαστικά και ζητά να του πούμε πού είμαστε, ώστε να συνειδητοποιήσουμε τη θέση μας απέναντί Του. Πού είμαστε στην πνευματική μας ζωή; Πού είμαστε στην πίστη και στη χάρη του Θεού; Πού είμαστε στις σχέσεις μας με το Χριστό; Πού  είμαστε στο θέμα της εν Χριστώ σωτηρίας μας; Πού είμαστε στο θέμα της συγχώρησης αυτών που μας έφταιξαν; Πού είμαστε στο θέμα της προσευχής; Πού είμαστε στο θέμα της υποταγής και της ταπείνωσης; Είθε η απάντησή μας να είναι τούτη: Ιδού, ίσταμαι ενώπιον Σου «μη έχων εμήν δικαιοσύνην την εκ νόμου αλλά την δια πίστεως Χριστού» (Φιλ.3/9). Στην  καρδιά μου Κύριε, δεν κατοικεί πια ο φόβος του θανάτου, γιατί ανήκω στο Νικητή του θανάτου, στον Αναστημένο Χριστό, τον Αρχηγό της Ζωής Πρ.(3/15).

«Θεέ μου, αναπαύομαι στα χέρια του Υιού Σου, που έγινε για μένα «δικαιοσύνη και αγιασμός και απολύτρωσις» (Α Κορ.1/30).

 

«δεν δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου ειμή διά πίστεως Ιησού Χριστού» (Γα.2/16).

Την νύχτα του Πάσχα, της εξόδου των Εβραίων από την Αίγυπτο, έπρεπε κατ’ εντολή του Θεού κάθε οικογένεια  να σφάξει ένα άμωμο και ενιαύσιο αρνί και με το αίμα του να βάψει το ανώφλι και τους παραστάτες των θυρών. Διαφορετικά, τα πρωτότοκα σε εκείνο το σπίτι θα πέθαιναν. Ας προσέξουμε όμως κάτι πολύ σημαντικό. Ο Θεός δεν κοίταζε αυτούς που ήταν στο σπίτι. Κοίταζε να δει το αίμα στους παραστάτες και το ανώφλι. Αυτό μόνο τον ενδιαφέρει. Ο Θεός δεν κοιτάζει πόσο καλοσυνάτος είσαι. Ερευνά μέσα σου να δει αν έβαψες το «ανώφλι» της συνείδησής σου και τους «παραστάτες» της καρδιάς σου με το αίμα του Αγαπητού Του Υιού. Αν όχι, δεν θα αποφύγεις την κρίση. Διότι και ο πιο δίκαιος Εβραίος έχασε το πρωτότοκό του, επειδή για χίλιους λόγους άφησε το ανώφλι του άβαφτο με το αίμα του αρνίου.

«Ιησού, Σε ευχαριστούμε, γιατί με το τίμιο αίμα Σου λυτρωθήκαμε».

 

«Αιτείτε, και θέλει σας δοθή» (Ματ.7/7).

Όποιος πιστεύει στο Χριστό, πρέπει να ζει και με τις υποσχέσεις Του. Η εμπιστοσύνη μας σ’ Αυτόν ας είναι όπως εκείνη των παιδιών καθώς περιμένουν τα δώρα που τους υποσχεθήκαμε. Αν εμείς θέλουμε να είμαστε πιστοί στις υποσχέσεις μας, πολύ περισσότερο ο ουράνιός μας Πατέρας. Αρκεί να έχουμε καθαρή τη συνείδησή μας και τα αιτήματά μας να συμφωνούν με το θέλημα και τις καταγραμμένες στη Βίβλο υποσχέσεις Του. Επειδή ανταποκρίθηκε ήδη στα αιτήματά μας, ας Τον ευχαριστήσουμε από τώρα,  με την απλότητα των λόγων του Ιησού: Πάτερ, ευχαριστώ σοι ότι μου ήκουσας (Ιω.11/41). Ο Ιησούς, ευχαρίστησε πρώτα τον Πατέρα Του, και ύστερα ανάστησε το Λάζαρο. Κι εμείς, πρέπει πρώτα να ευχαριστούμε και ύστερα να απλώνουμε το χέρι προς το δώρο. Κι αν ο Κύριος αργεί να ανταποκριθεί, να ξέρεις ότι γι’ Αυτόν έχει σημασία και ο χρόνος που θα μας χαρίσει τα δώρα Του. Διότι ο Θεός είναι τέλειος σε κάθε Του ενέργεια.

«Πρόσμενε τον Κύριον» (Ψαλ.27/14), ψυχή μου.

 

«τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός» (Α Κορ.1/27).

Πολλές αποφάσεις του Θεού, μας φαίνονται απρόβλεπτες και μη αναμενόμενες. Οι αδύνατοι, άσημοι και περιφρονημένοι, αποτελούν την εκλογή του Θεού. Ιδού παραδείγματα. Εκλέγει τον τραυλό Μωυσή και όχι τον αδελφό του Ααρών. Εκλέγει τον Δαβίδ και όχι τον Ελιάβ, τον πρωτότοκον γιο του Ιεσσαί. Εκλέγει τον Εφραΐμ και όχι το Μανασσή, που για τον Ιωσήφ ήταν η σίγουρη εκλογή (Γεν. 48/14). Εκλέγει τον «μωρόν», κατά τους συμπολίτες του, Νώε  και απορρίπτει όλη την τότε ανθρωπότητα. Εκλέγει για μαθητές Του τους άσημους  και αμόρφωτους ψαράδες και όχι τους σοφούς Γραμματείς του Νόμου. Εκλέγει ως απόστολο των εθνών τον διώκτη της Εκκλησίας Σαούλ. Εκλέγει ένα ληστή, για να του υποσχεθεί ότι θα είναι μαζί Του στον Παράδεισο. Εκλέγει την άσημη και περιφρονημένη Μαγδαληνή και όχι τη μητέρα Του, για να πρωτοεμφανιστεί μετά την ανάστασή Του. Αυτός είναι ο Θεός μας.  Οι κατά κόσμον σπουδαίοι, είναι γι Αυτόν τίποτε.

«Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων ητοίμασας αίνεσιν» (Ψαλ.8/2).

 

«Παιδία, εσχάτη ώρα είναι» (Α Ιω.2/18).

Η ανθρωπότητα ασθενεί ηθικά και πνευματικά. Προχωρεί με γοργούς ρυθμούς σε μια ολοκληρωτική αποσύνθεση. Εγκαταλείπει συνειδητά το Χριστό και εναγκαλίζεται το διάβολο, αφού καθημερινά συμβιβάζεται και υποτάσσεται στο εξαπλούμενο πνεύμα του αντίχριστου. Όπου απουσιάζει ο Χριστός, εκεί βασιλεύει ο πνευματικός θάνατος. Τι απουσιάζει σήμερα από την ανθρώπινη καρδιά; Απουσιάζει η αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια. Απουσιάζει δηλαδή ο καρπός  του Αγίου Πνεύματος (Γαλ.5/22). Αυτή η απουσία αποτελεί και το ουσιαστικό πρόβλημα των ανθρώπων. Επομένως, για να υπάρξει θεραπεία πρέπει  ο καθένας μας να καρποφορήσει πνευματικά. Αυτό μπορεί να γίνει όταν δεχθούμε συνειδητά το Χριστό σαν προσωπικό μας Λυτρωτή και Σωτήρα. Ο κόσμος βρίσκεται κοντά σε ένα τελευταίο ηλιοβασίλεμα αγαπητέ. Αλλά όσοι είναι ενωμένοι με το Χριστό, ετοιμάζονται για ένα γλυκοχάραμα με τον Κύριο, που έρχεται «επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής» (Ματ.24/30).

«Κύριε,στήριξέ μας ” έως τέλους αμέμπτους εν τη ημέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού” (Α Κορ.1/8)».

 

 

«Εάν με αγαπάτε, τας εντολάς μου φυλάξατε» (Ιω.14/15).

Ο σημερινός δυτικός πολιτισμός κατάφερε να ξεριζώσει απ’ τις καρδιές των μισών σχεδόν πολιτών  την πίστη στο Χριστό και να παραδώσει στους υπόλοιπους, ένα νόθο Ευαγγέλιο. Σίγουρα το ποσοστό αυτό θα αυξάνει σταδιακά στις ούτω καλούμενες χριστιανικές κοινωνίες, μέχρι να φτάσουμε στο οξύμωρο και τραγικό κατάντημα, να συντηρούμε μια «χριστιανοσύνη» χωρίς Χριστό. Ο Κύριος πρόβλεψε το φαινόμενο αυτό και μας το αποκάλυψε με τούτα τα λόγια. «Όταν όμως έρθει ο Υιός του Ανθρώπου, θα βρει τάχα πιστούς ανθρώπους στη γη»; (Λουκ.18/8). Ο Κύριος υπαινίσσεται ότι η Βιβλική πίστη θα οπισθοχωρήσει δραματικά και θα αντικατασταθεί με αντιβιβλικές και δαιμονικές διακηρύξεις (Α Τιμ.4/1). Από τα λόγια του Χριστού στο  (Λουκ.18/8) είναι φανερό, ότι η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου θα πραγματοποιηθεί, όχι όταν θα γεμίσει ο κόσμος με χριστιανούς, αλλά όταν αυτοί θα λιγοστέψουν.

«Κύριε, μας είπες: ”έθεσα ενώπιον σας την ζωήν και τον θάνατον” (Δευτ.30/19). Στήριξέ μας ώστε η εκλογή μας να παραμείνει η ζωή, δηλαδή ο Χριστός».

Π.Σ

«Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει» (Ματ.11/28).

Αυτός που κινδυνεύει να πνιγεί στη θάλασσα, χτυπά με απελπισία τα χέρια στο νερό, θέλοντας να πιαστεί από κάπου. Αλλά όσο πιο μανιασμένα χτυπά το νερό τόσο πιο γρήγορα κουράζεται και έτσι επισπεύδει το τέλος του. Ο πνιγόμενος, θεωρεί παράλογες τις υποδείξεις του ναυαγοσώστη να παραδοθεί σε αυτόν. Αυτή η περιγραφή έχει μια συμβολική σημασία. Ο άνθρωπος που δεν εμπιστεύεται το Θεό, μοιάζει με τον πνιγόμενο. Σε δύσκολες καταστάσεις, καταβάλλει απελπισμένες και σπασμωδικές προσπάθειες, αλλά έτσι χειροτερεύει την κατάστασή του. Ο Χριστός, σαν ένας ναυαγοσώστης, μας καλεί να παραδοθούμε σε Αυτόν. Αν αρνηθούμε, τότε θα μας αφήσει να φτάσουμε στο τέρμα των προσπαθειών μας μέχρι να εξαντληθούμε. Ακόμα μπορεί να επιτρέψει και ένα ”χτύπημα”  στη ζωή μας, για να καταλάβουμε ότι πρέπει να παραδοθούμε ολοκληρωτικά σ’ Αυτόν. Έτσι θα συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα του Χριστού στη ζωή μας. Τι λες αγαπητέ, θα συνεχίσουμε να πλατσουρίζουμε στο κύμα;

”Κύριε, σώσον με” (Ματ. 14/30).

 

«Τον Παντοδύναμον, δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν αυτόν» (Ιώβ 37/23).

Δεν είναι τυχαίο  το γεγονός, ότι λίγους αιώνες πριν έλθει ο Χριστός, εμφανίζονται  κατά θεία πρόνοια, οι μεγαλύτερες διάνοιες στην ανθρώπινη ιστορία, όπως ο Ηράκλειτος, Πυθαγόρας, Παρμενίδης, Εμπεδοκλής, Δημόκριτος, Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, κ.λπ.  Μέσα σε έξι αιώνες ο ανθρώπινος νους φτάνει στα όρια των δυνατοτήτων του, χωρίς να καταφέρει να δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις στα αμείλικτα ερωτήματά του. Διότι πιστέψαμε πως η αλήθεια, το όντως ον, προσεγγίζεται με τη φαιά ουσία του εγκεφάλου μας. Ο Θεός, αφού μας οδήγησε σκόπιμα σε ένα ασφυκτικό αδιέξοδο, περιμένει να κατανοήσουμε ότι δεν μπορούμε να Τον πλησιάσουμε με τη διάνοιά μας. Κι όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου μας αποκαλύπτει αυτό που για αιώνες αναζητούσαμε. Η Αλήθεια αγαπητέ αναγνώστη, είναι ένα πρόσωπο (Ιω.14/6), στο οποίο συγκεφαλαιώνονται τα πάντα,  «τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης» (Εφ.1/10) και λέγεται Ιησούς Χριστός.

«Πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού» (Ρωμ.11/33).

 

«διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος» (Λου.2/11).

Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εκλέγει από την ανθρωπότητα έναν άνθρωπο, τον Αβραάμ, για να δημιουργήσει από αυτόν ένα λαό, από τον οποίο θα παρουσιαζόταν κατά σάρκα ο Θεός Λόγος. Αυτός θα επανασυνέδεε την πεσμένη ανθρωπότητα με το Θεό, μέσω του εξιλεωτικού Του έργου. Αλλά με ποιον τρόπο θα πείθονταν οι άνθρωποι ότι έχουν ανάγκη από ένα Σωτήρα; Για να δεχθούν αυτήν την αλήθεια, ο Θεός δίνει το Νόμο στον Ισραήλ και απαιτεί την κατά γράμμα εφαρμογή του, παρόλο που γνωρίζει ότι αυτό είναι αδύνατο. Αλλά έτσι επιδιώκει να εμπεδώσει στους ανθρώπους την ιδέα, ότι αφού με τις δικές τους προσπάθειες είναι αδύνατο να ευαρεστήσουν το Θεό, θα κατανοήσουν τελικά, ότι έχουν ανάγκη από ένα Σωτήρα. Αυτή η κατανόηση είναι απαραίτητη για να αποδεχθούμε την είσοδο του Θεού Λόγου ως Σωτήρα στην ανθρώπινη ιστορία.

«Πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού» (Ρωμ.11/33).

 

«…εννόησον τους λόγους, τους οποίους εγώ λαλώ προς σε…»(Δαν.10/11).

Η θυσία του Αβραάμ είναι η συμβολική γλώσσα με την οποία μας μιλά ο Θεός, για να γνωρίσουμε τον τρόπο της σωτηρίας μας μέσω της σταυρικής θυσίας του Ιησού Χριστού. Ο μικρός Ισαάκ καθώς βαδίζει τον ανηφορικό δρόμο στο λόφο Μοριά, με τα ξύλα της θυσίας στους ώμους του, αποτελεί έναν έξοχο συμβολικό τύπο του Χριστού, ο οποίος επίσης ανέβηκε στο Γολγοθά με το σταυρό στους ώμους. Ο Αβραάμ είναι ο συμβολικός τύπος του Θεού Πατέρα. Ο Ισαάκ είναι ο μονογενής γιος του Αβραάμ, όπως ο Χριστός είναι ο μονογενής Υιός του Θεού Πατέρα. Η αθωότητα του παιδιού και η πλήρης υπακοή στον πατέρα του, είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Ιησού ως προς την αναμαρτησία και υπακοή στο θέλημα του ουράνιου Πατέρα Του. Έγκαιρα ο Θεός καλεί την ανθρωπότητα να στρέψει την προσοχή της προς τη λυτρωτική θυσία του Υιού Του. Ο Θεός μας μιλά. Εμείς Τον ακούμε;

«…Λάλησον, Κύριε· διότι ο δούλός σου ακούει..»(Α Σαμ.3/9).

 

«Ταλαιπωρία μου, ταλαιπωρία μου· ουαί εις εμέ» (Ησα.24/16).

Ο Θεός επιτρέπει σε έναν «κεραυνό» να αυλακώσει την ψυχή μας, για να διαλύσει μέσα από μια προσωπική ταλαιπωρία, τα σκοτάδια του εσωτερικού μας κόσμου. Οι δυσκολίες και τα προβλήματα είναι οι κεραυνοί και οι αστραπές του Θεού, που διευκολύνουν  τα πνευματικά μας μάτια να προσδιορίσουν τη θέση μας στο μονοπάτι της ζωής. Οι ”κεραυνοί” στη ζωή μας είναι  ευκαιρίες, για να προχωρήσουμε από τη θέση όπου βρισκόμαστε σε μιαν άλλη, πιο κοντά στο Θεό. Αν τα προβλήματα δεν έχουν τελειωμό στη ζωή σου αγαπητέ, σκέψου πως μια παρατεταμένη ”αστραπή”, σου δίνει τη δυνατότητα να διακρίνεις καλύτερα το πνευματικό σου τοπίο και έτσι να πραγματοποιήσεις με σιγουριά ένα μεγαλύτερο άλμα μπροστά. Κάθε φορά που ο “ουρανός” σου αυλακώνεται από “αστραπές” και “κεραυνούς”, ο Χριστός σου αποκαλύπτει ένα θαυμάσιο μέρος του εαυτού Του. Οι «κεραυνοί» Του ποτέ δεν πέφτουν άσκοπα.

«Πριν ταλαιπωρηθώ, εγώ επλανώμην· αλλά τώρα εφύλαξα τον λόγον σου» (Ψαλ.119/67).

 

«Εγώ είμαι …, ο αστήρ ο λαμπρός και ορθρινός» (Αποκ.22/16).

Χωρίς πυξίδα, το πλοίο θα χαθεί στην απεραντοσύνη του ωκεανού. Κι εμείς, για να μη βουλιάξουμε στην απέραντη κακία και διαφθορά του κόσμου, χρειαζόμαστε μιαν πυξίδα που θα μας δείχνει τη σωστή πορεία στο ταξίδι της ζωής. Αυτή η πυξίδα είναι η Αγία Γραφή. Όπως ο καπετάνιος συμβουλεύεται την πυξίδα του, έτσι κι εμείς πρέπει να συμβουλευόμαστε το Λόγο του Θεού, ώστε να προσαρμόζουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τις υποδείξεις Του. Έτσι θα αποφύγουμε τη συντριβή μας στους επικίνδυνους βράχους του κοσμικού φρονήματος, διότι αυτή η πυξίδα δείχνει σταθερά προς το  αγαπημένο πρόσωπο του Χριστού, όπως οι ναυτικές πυξίδες δείχνουν συνέχεια το Βορρά. Κι αν κάποιος σου πει πως δεν τη χρειάζεσαι, γιατί μπορείς να προσανατολιστείς με τ’ αστέρια (φιλοσοφίες), σκέψου πως τις περισσότερες μέρες της ζωής μας τις ζούμε κάτω από συννεφιασμένο ουρανό. Σίγουρα καταλαβαίνεις τα υπονοούμενα, αγαπητέ αναγνώστη.

«Δίδαξόν με, Κύριε, την οδόν σου» (Ψαλ.86/11).