«Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι» (Ματ.11/28).

Ο Θεός έπλασε το ανθρώπινο πνεύμα ώστε να χαίρεται και να αγάλλεται όταν είναι ενωμένο με τον Πλάστη του.  Ο υλιστικός τρόπος ζωής και οι σαρκικές απολαύσεις,  μας κρατούν μακριά από την πηγή της αληθινής χαράς και της αιώνιας ζωής. Αλλά η ανθρώπινη ύπαρξη είναι πλασμένη για να συμμετέχει στη θεία μακαριότητα, ενόσω παραμένει εξαρτημένη από το Θεό. Με την πτώση των προπατόρων μας, η πνευματική μας ενότητα με το Θεό διασπάστηκε. Τώρα χρειαζόμαστε κάποιον που θα μας επανασυνδέσει με τον πλάστη μας, θα αφυπνίσει τη συνείδησή μας και θα μας χορηγήσει τις απαραίτητες πνευματικές δυνάμεις για να επιστρέψουμε σε Εκείνον που εγκαταλείψαμε. Αυτός είναι ο Χριστός. Απλώνει τα χέρια Του σε όλους και αναμένει τη συγκατάθεσή μας. Αλήθεια, πόσο σκληρές πρέπει να είναι οι καρδιές μας, για να μην ανταποκριθούμε! Πόσο απερίσκεπτοι είμαστε, αν δυο χέρια τρυπημένα ακόμα περιμένουν.

 

«Ύπαγε προς τον μύρμηγκα, ω οκνηρέ. Παρατήρησον τας οδούς αυτού και γίνου σοφός» (Παροιμ.6/6).

Το μυρμήγκι έχει ένα πολύτιμο μήνυμα να μας δώσει. Φαντάζομαι ότι έχεις παρατηρήσει πόσο υπομονετικά και πεισματικά αγωνίζεται για να σύρει ένα σπόρο στη φωλιά του. Το ίδιο κι εμείς, για να εξασφαλίσουμε την πνευματική μας τροφή μέσα από το Λόγο του Θεού και να την αποθηκεύσουμε στα ενδότερα του εσώκοσμού μας, πρέπει να καταβάλουμε πολλή προσπάθεια. Ας μην απογοητευόμαστε από τις δυσκολίες που συναντούμε σε αυτόν τον αγώνα. Ο Χριστός θα μας ενδυναμώσει ώστε να σηκώσουμε τα φαινομενικά ασήκωτα βάρη. Κι αν οι δυσκολίες ξεπερνούν τις δυνατότητές μας, Αυτός θα απλώσει το χέρι Του και θα μας σηκώσει πάνω από αυτές. Τρέξε λοιπόν στα μονοπάτια της Βίβλου και άρχισε να μαζεύεις το σπόρο της Ζωής σαν έλλογο μυρμήγκι. Τώρα, προτού σε προφτάσει ο «διαβολικός βοριάς», που ανθρώπους παγώνει.

«Χριστού ευωδία εσμέν τω Θεώ» (Β Κορ.2/15).

Θυμάμαι ότι το δωμάτιο όπου φιλάγαμε τα μπουμπούκια από τις νεραντζιές, ώσπου να τα πάρουμε στον αποστακτήρα, εξακολουθούσε να ευωδιάζει για αρκετές μέρες. Συμβολικά, οι ευωδιαστοί της νεραντζιάς ανθοί, είναι τα διάφορα εδάφια από το Λόγο του Θεού, που τα εναποθέτουμε στα ενδότερα ”διαμερίσματα” της συνείδησής μας. Παραμένουν εκεί ώσπου το Άγιο Πνεύμα, σαν ένας μυστηριώδης αποστακτήρας, θα βγάλει από αυτά για χάρη μας το πνευματικό τους απόσταγμα. Ο Λόγος είναι ο Χριστός, ”το άνθος του Σαρών και το κρίνον των κοιλάδων” (Ασμ.Ασμ.2/1). Γι’ αυτό και ο πιστός, επειδή ζει συνειδητά με το Λόγο του Θεού, αποπνέει το άρωμα του Χριστού που ενοικεί μέσα του, όπως και το δωμάτιο ευωδιάζει από το άρωμα των ανθών που αποθηκεύτηκαν εκεί.

 « Εν τω κόσμω θλίψιν έχετε» (Ιω.16/22).

Ο Θεός, παρόλο που δεν ευθύνεται για τον ανθρώπινο πόνο, εντούτοις τον αξιοποιεί προς όφελός μας επιτρέποντας στις δοκιμασίες που αναμοχλεύουν την ψυχή, να εργάζονται όπως το κύμα με τα βότσαλα στο ακροθαλάσσι. Είναι ανάγκη να «στρογγυλέψουμε», να «λειανθούμε», να αναμορφωθούμε. Σαν πέτρα ακατέργαστη μοιάζουμε όλοι, πριν αρχίσουν οι τριβές και οι δοκιμασίες. Σ’ αυτόν τον οδυνηρό στροβιλισμό, οι πιέσεις και τα χτυπήματα διαφέρουν γιατί κάθε λιθάρι πρέπει να διαμορφωθεί ατομικά. Η εμπειρία του πόνου,  μας βοηθά να αναλογιστούμε το σκοπό και το βαθύτερο νόημα της ζωής μας. Η προπατορική πτώση, ως αποστασία του ανθρώπου από τη θεία μακαριότητα, συντηρεί και διαιωνίζει τον πόνο. Αλλά ο πόνος γίνεται αιτία να καταλάβουμε ότι ο Χριστός είναι η καταφυγή και η λύτρωσή μας, αφού Αυτός είναι ο νικητής της υπέρτατης οδυνηρής δοκιμασίας, δηλαδή του θανάτου.

« Κύριε, βοήθησέ μας να καταλάβουμε ότι μέσα από τον πόνο, μας αποκαλύπτεις τα σημαντικότερα νοήματα της ζωής».

«Μη φοβού· διότι εγώ είμαι μετά σού· μη τρόμαζε· διότι εγώ είμαι ο Θεός σου· σε ενίσχυσα» (Ησα.41/10).

Στις πανύψηλες και ανεμοδαρμένες βουνοκορφές, ένας μικρός βλαστός προβάλλει από το βράχο. Και σου χαμογελά αισιόδοξα. Τόσο μικρός που είναι, οι άνεμοι δεν τον τρομάζουν. Ριζωμένος στον αιώνιο βράχο, παραμένει ατρόμητος, ανυποχώρητος, ζωντανός. Καμιά δύναμη δεν μπορεί να τον ξεριζώσει από το βράχο.
Μ’ αυτό το βλαστό μοιάζεις κι εσύ, που το Χριστό αγαπάς.  Ο Χριστός είναι ο Βράχος. Το βουνό, συμβολίζει τον κόσμο ολόγυρά σου. Τις καταιγίδες που έρχονται να μην τις φοβηθείς. Οι θύελλες, μην σου τρομάξουν την καρδιά. Έτσι μικρός και ταπεινός, δεν έχεις τι να φοβηθείς. Φοβούνται αυτοί που ψήλωσαν και γίνανε ιτιές. Εσύ, είσαι κομμάτι απ’ το δικό Του Σώμα. Δεν είσαι πια για θάνατο, μα μέτοχος ζωής αιώνιας είσαι.

«Χριστέ μου, Σε ευχαριστούμε που είσαι μαζί μας κάθε στιγμή της ζωής μας”.

«εν τω οποίω είναι κεκρυμμένοι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως»(Κολ.2/3).

Όταν βλέπεις μια πυκνόφυλλη καρυδιά, αναλογίστηκες τι υπέροχα σχήματα κρύβονται μέσα στον κορμό της; Όμως, αν ο κορμός της δεν σχιστεί από πάνω ως κάτω, δεν θα μπορέσουμε να θαυμάσουμε τις εξαίσιες ζωγραφιές που σχηματίζουν τα νερά στο εσώτατο μέρος του ξύλου. Έτσι και συ χριστιανέ, μοιάζεις με ξύλο καρυδιάς. Κρύβεις μέσα σου τα κάλλη του Χριστού. Άνοιξε λοιπόν την καρδιά σου στους ανθρώπους σαν το πολύτιμο σχισμένο ξύλο. Πρόσφερε με αγάπη σε κάθε ειλικρινή και άδολη ψυχή, τις πνευματικές αλήθειες που ο Χριστός απέθεσε στα βάθη της καρδιάς σου. Τότε κι ο κόσμος θα πεισθεί, πως ο Χριστός μπορεί να μας μεταμορφώσει από αγκάθια δύσοσμα, σε ρόδα ολόδροσα κι ευωδιαστά. Αρκεί,  κάθε Θωμάς να δει τον ίδιο το Χριστό εντός σου.

« Βοήθα Κύριε να μιλήσουμε για Εσένα, σε ανυπόκριτες καρδιές που δεν Σε γνώρισαν ακόμα».

 «Ούτως ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, διά να ίδωσι τα καλά σας έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς» (Ματ.5/16).

Ο γεωργός που βγαίνει στο όργωμα ξέρει, πως όσο βαθιά και αν οργώσει το χωράφι, όσους κόπους  κι αν καταβάλει, θα είναι μάταιοι αν ο Θεός δεν στείλει τις βροχές Του. Το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα έργα μας, ακόμα και με αυτά που θεωρούμε θεάρεστα. Μόνον ο Θεός μπορεί να τα ευλογήσει ώστε να καρποφορήσουν. Αρκεί με αυτά να επιδιώκουμε ανυπόκριτα να προβληθεί στον κόσμο ο Χριστός. Ας μην παρασυρόμαστε από τις φαινομενικές επιτυχίες των ά – Χριστων ανθρώπων. Θα έλθει στιγμή που τα ματαιόδοξα έργα τους θα καταρρεύσουν σε σωρό ερειπίων. Όλα στη ζωή μας, οι προσδοκίες μας, οι προσπάθειές μας για να επιτύχουμε κάποιο στόχο πρέπει να τυγχάνουν της επιδοκιμασίας του Θεού.

«Πατέρα, συνέτισέ μας ώστε να καταλάβουμε, πως όλες οι ενέργειές μας  πρέπει να πιστοποιούνται με τη σφραγίδα του Χριστού».

« Ο δε Ιησούς είπε προς αυτούς· Βλέπετε και προσέχετε από της ζύμης των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων» (Ματ.16/6).

Οι κατασκευαστές πλαστικών λουλουδιών πέτυχαν τόσο τέλειες απομιμήσεις ώστε να μας ξεγελούν εύκολα, αν η ματιά μας δεν είναι διεισδυτική και προσεκτική. Συμβολικά μιλώντας, τα ψεύτικα λουλούδια είναι οι παραποιημένες αλήθειες και οι διάφορες έντεχνες πλάνες, θρησκευτικές, φιλοσοφικές, επιστημονικές, κ.λπ. Με την πρώτη ματιά μπορεί να σε εντυπωσιάσουν. Όταν όμως εστιάσεις την προσοχή σου πάνω τους προσεχτικά και ερευνητικά, γρήγορα θα αντιληφθείς ότι αποπνέουν την άσχημη μυρωδιά του «πλαστικού». Όπως υπάρχουν απομιμήσεις λουλουδιών, υπάρχουν και τέλειες απομιμήσεις του αληθινού και ζωντανού. Όπως ανθεί στο εμπόριο η βιομηχανία των πλαστικών λουλουδιών, έτσι ανθεί και στον πνευματικό κόσμο η εκστρατεία παραποίησης της αλήθειας. Γέμισε ο κόσμος με «πλαστικά λουλούδια», τα οποία προωθούνται σαν αντικατάσταση του ”άνθους του Σαρών” (Ασμ.Ασμ.2/1 ), δηλαδή του Χριστού.

«Κύριε, γιατί επιτρέπεις ακόμα, τόσα ψεύτικα ”λουλούδια” να πληθαίνουν ολόγυρά μας»;

 

«…μείζων δε τούτων η αγάπη» ( Α Κορ.13/13).

Τον ρίξανε καταγής. Και καθώς Τον κάρφωναν στο σταυρό, ένα ψέλλισμα γλυκό κι εγκάρδιο βγήκε από τα χείλη Του σαν παράκληση στερνή στον ομοούσιο Πατέρα. «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν»(Λουκ.23/34). Τέτοια είναι η αγάπη του Χριστού. Χωρίς όρια,  χωρίς προϋποθέσεις, ανυπολόγιστη, ανεκλάλητη,  απερίγραπτη, άφατη,  ανυπόκριτη, ατέρμονη, ασύλληπτη, άπειρη, άχρονη, προαιώνια, αφάνταστη, ανυποχώρητη. Η καρδιά που υπερχειλίζει από αγάπη δεν υπολογίζει συμφέροντα. Κανένα δε φοβάται, γιατί η «τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» (Α Ιω.4/18). Δεν έχει όρια η προσφορά της για τον ασήμαντο, τον περιθωριακό και τον άγνωστο. Δεν μεταθέτει ευθύνες σε άλλους. Δεν υπολογίζει οικονομικό ή κοινωνικό κόστος. Δεν μισεί, δεν λοιδορεί, δεν υπερηφανεύεται, δεν ασχημονεί, δεν αυθαδιάζει, δεν σκέφτεται το κακό. Η χριστιανική αγάπη υπομένει τα πάντα, δεν ανέχεται την αδικία, μακροθυμεί, ελπίζει στο Θεό, ζητά την αλήθεια. Η πίστη αποκτά νόημα όταν ενεργείται με αγάπη (Γαλ.5/6).

 «Κύριε,  μια τέτοια αγάπη βάλε στην καρδιά μας. Γιατί Εσύ είσαι Αγάπη».

Π.Σ

 «Ενδυναμού και ανδρίζου» (Α Χρον.28/20).
Αν η καρδιά σου σε σπρώχνει σε πνευματικές πτήσεις, τότε να ξέρεις, πως όσο ψηλότερα ανεβαίνεις, περισσότερο δυναμώνουν οι επιθέσεις του διαβόλου. Αυξάνει την ένταση των επιθέσεων του, που χτυπούν τον πιστό σαν σφοδρότατος άνεμος. Κι αυτός αρχίζει να στριφογυρνά και να παραπαίει, με κίνδυνο να συντριβεί στο γήινο κοσμικό φρόνημα. Τότε ο Θεός,  αντί να σηκώσει τα προβλήματά μας, προτιμά πολλές φορές να διαμορφώσει το χαρακτήρα μας μέσα από ποικίλες περιστάσεις. Έτσι αποκτούμε την πείρα της εν Χριστώ νίκης κατά του εχθρού, μένοντας σταθεροί και εδραίοι στην πίστη (Α Κορ.15/58). Μέσα στη θύελλα των δοκιμασιών και των θλίψεων, μαθαίνουμε «πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν» (Β Πετρ.1/3) και μ’ αυτόν τον τρόπο γνωρίζουμε βαθύτερα το Χριστό. Αν είσαι φοβισμένος κι έντρομος από τις ποικίλες δοκιμασίες, πρέπει να ξέρεις ότι «εις πάντα ταύτα υπενικώμεν δια του αγαπήσαντος ημάς» (Ρωμ.8/37).
«Κύριε,βοήθησέ μας να μείνουμε ενωμένοι με το Χριστό, τον νικητή του κόσμου».

Π.Σ

«διά να είναι πάντες εν, καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να είναι και αυτοί εν ημίν εν»(Ιω.17/21).
Πολλοί πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι απλώς ένα τυχαίο βιολογικό φαινόμενο που εκδηλώνεται για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Όμως, αν αρχίσεις να ερευνάς τη Βίβλο, για να αποκτήσεις προσωπική γνώμη για το βαθύτερο νόημα της ανθρώπινης ζωής,  θα καταλάβεις ότι τα πάντα, ορατά και αόρατα, συνδέονται με ένα πρόσωπο που λέγεται Ιησούς Χριστός. Επειδή ο Θεός είναι αγάπη (Α Ιω.4/8), θέλει να ενωθούμε μαζί Του. Γι’ αυτό το σκοπό προσφέρει τον Υιό Του ως τη μοναδική οδό που οδηγεί σ’ Αυτόν (Ιω.14/6). Αφού αποδεχθούμε συνειδητά το απολυτρωτικό έργο του Χριστού, γινόμαστε μέλη του Σώματός Του. Έτσι, μέσω του Χριστού ο οποίος είναι ένα με το Θεό Πατέρα, μετέχομε στη μακάρια και ατελεύτητη Ζωή του Τριαδικού Θεού. Διότι « η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ» (Κολ.3/3)·
«Κύριε ο Θεός μου, εις τον αιώνα θέλω σε υμνεί» (Ψαλ.30/12).
Π.Σ

 

«Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα» (Ιω.6/51).

Αν η έρημος συμβολίζει τον κόσμο με την πνευματική του ξηρασία, τότε και οι κάκτοι της ερήμου  συμβολίζουν τους χριστιανούς. Ο κάκτος είναι το ζωντανό στολίδι της ερήμου, όπως είναι και ο χριστιανός μέσα στον κόσμο. Αλλά υπάρχει ένα είδος κάκτων που ανήκει στο γένος ariocarpus, οι οποίοι μεγαλώνουν τόσο αργά, ώστε για χρόνια δεν παρατηρείται καμιά πρόοδος. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη χριστιανική πνευματική ανάπτυξη πολλών πιστών. Ο Χριστός μορφώνεται μέσα τους πολύ αργά ή καθόλου επειδή η πνευματική τους τροφή προέρχεται από τον κόσμο, ενώ έπρεπε να τρέφονται με τον ουράνιο άρτο της ζωής, δηλαδή το Χριστό. Αλήθεια, σαν χριστιανοί μοιάζουμε πολύ με αυτά τα πανέμορφα λουλούδια της ερήμου! Αλλά μήπως οι περισσότεροι ανήκουμε στο γένος ariocarpus;

« Κύριε, Εσύ είσαι ”ο άρτος της ζωής” (Ιω.6/48), η πνευματική μας τροφή στην έρημο του κόσμου».

« Σεις όμως δεν εμάθετε ούτω τον Χριστόν» (Εφ.4/20).

Πολλοί γνωρίζουν μιαν ιστορία για το Χριστό κι όχι τον ίδιο το Χριστό. Η πίστη μας πρέπει να εδράζεται στο πρόσωπο Του και όχι μόνο στην παραδοχή ιστορικών γεγονότων που σχετίζονται με Αυτόν. Πίστη είναι η συνειδητή αποδοχή του Χριστού ως προσωπικού μας σωτήρα. Καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, με την προσευχή και τη μελέτη της Αγίας Γραφής και μεσίτη μας το Χριστό, στον οποίο «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς»( Κολ. 2/9),  πρέπει να  συνάψουμε μια ζωντανή προσωπική σχέση με τον Τριαδικό Θεό. Οι στεγνές ιστορικές γνώσεις για το Χριστό μοιάζουν με τις γνώσεις που αποκτούμε για τα τριαντάφυλλα, διαβάζοντας βιβλία κηπουρικής. Αλλά ξέρουμε πως η καρδιά μας τότε μόνο θα ευχαριστηθεί, όταν  τα πνευμόνια μας γεμίσουν από το ζωντανό άρωμα της ανθισμένης τριανταφυλλιάς.

« Όστις έχει τον Υιόν έχει την ζωήν· όστις δεν έχει τον Υιόν του Θεού, την ζωήν δεν έχει (Α Ιω.5/12)».

«Όστις νικά, θέλω δώσει εις αυτόν να καθήση μετ’ εμού εν τω θρόνω μου» (Αποκ.3/21).

Η ιστορία του ανθρώπου αρχίζει με έναν σύντομο επίγειο παράδεισο και θα τελειώσει με έναν άλλο αιώνιο και επουράνιο. Ο Θεός αρχίζει το έργο Του με τον χοϊκό Αδάμ και το τελειώνει στο πρόσωπο του έσχατου Αδάμ, του Ιησού Χριστού (Α Κορ.15/45). Η γυναίκα του Αδάμ είναι η Εύα, γεννημένη από την πλευρά του συντρόφου της. Η ευθύνη της στην ιστορία της πτώσης ήταν αποφασιστική. Η Νύμφη του Χριστού (Αποκ.21/9), είναι η Εκκλησία, που γεννήθηκε από το θάνατο και την Ανάσταση του Κυρίου (Πρ.20/28). Η Εκκλησία, το Σώμα των λυτρωμένων με κεφαλή το Χριστό, είναι ό, τι πολύτιμο υπάρχει στο Σύμπαν. Σ’ αυτό το Σώμα καλείσαι να ενωθείς κι εσύ αν ακόμα είσαι μακριά. Διότι ο Κύριος έρχεται, είναι εγγύς. Σκέψου σοβαρά. Θα αρνηθείς μια τόσο τιμητική πρόσκληση, για να καθίσεις με το Χριστό στο θρόνο της δόξας;

«Ας εξερχώμεθα λοιπόν προς αυτόν έξω του στρατοπέδου» (Εβρ.13/13).

Οι υλιστικές μας αντιλήψεις ενεργούν σαν ομίχλη που μας κρύβει την ομορφιά της πνευματικής ζωής. Χωρίς Χριστό, μοιάζουμε με οδοιπόρους που γυροφέρνουν άσκοπα στα άδεια δρομάκια μιας έρημης πολιτείας. Η πορεία προς την ελευθερία, είναι πορεία προς το Χριστό. Διότι όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου εκεί είναι η ελευθερία (Β Κορ.3/17). Ξεκίνα λοιπόν οδοιπόρε της ζωής και μην αργοπορείς. Μέσα σου να κυριαρχεί ο ενθαρρυντικός λόγος του Απ.Παύλου. «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (Φιλ.4/13). Και καθώς θα βαδίζεις στη στενή ατραπό των θλίψεων κουβαλώντας το δικό σου σταυρό, θα διαπιστώσεις ότι η «έρημη πολιτεία» που εγκατέλειψες, αργά – αργά θα ξεθωριάζει και η Νέα Ιερουσαλήμ ολόλαμπρη θα ξεπροβάλει εμπρός σου. Θάρσει τέκνον.

«Μόνο με σένα Κύριε η ζωή αποκτά το αληθινό της νόημα. Γιατί Εσύ είσαι η Ζωή».

«Ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί»(Α Τιμ.3/16).

«Όσα αν αιτήσητε τον Πατέρα εν τω ονόματί μου, δώσει υμίν» (Ιω.16/23).

Όταν ζητούμε κάτι από το Θεό στο όνομα του Ιησού Χριστού και η συνείδησή μας δεν μας ελέγχει σε τίποτε, τότε ο Θεός θα απαντήσει στα αιτήματά μας, διότι αυτή είναι η υπόσχεσή Του και δεν την αναιρεί. Αν ο Κύριος καθυστερεί να απαντήσει, είναι γιατί θέλει να μας προσφέρει περισσότερα από όσα ζητούμε. Πρώτα όμως πρέπει να διορθώσει κάτι στο χαρακτήρα μας, γιατί ο Κύριος ενδιαφέρεται περισσότερο για το αιώνιο μέλλον μας, παρά για τις πρόσκαιρες ανάγκες μας. Καθυστερεί, γιατί επιδιώκει να χαλυβδώσει την πίστη μας μέσα από τη δοκιμασία της αναμονής και να μας κάνει δυνατούς στην προσευχή. Πρόσεξε τι συμβαίνει με την καρποφορία των φυτών. Οι καρποί δεν θα είχαν τη νοστιμιά τους αν δεν περνούσαν από τις θύελλες του χειμώνα και τις κάψες του καλοκαιριού.

« Κύριε, η αναμονή είναι το στάδιο της πνευματικής μας ωρίμανσης και της διαμόρφωσης του Χριστού μέσα μας».

 

« Ο Θεός που είπε μέσα από το σκοτάδι να λάμψει το φως, αυτός έλαμψε μέσα στις καρδιές μας και μας φώτισε να γνωρίσουμε τη δόξα του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού» (Β Κορ.4/6).

Η πρώτη δημιουργική πράξη του Θεού που αφορά τον παρόντα υλικό κόσμο, είναι η δημιουργία του φωτός. Η ημέρα στο φυσικό κόσμο, η μετάβαση δηλαδή από το σκοτάδι στο φως, είναι μια εικόνα της πνευματικής αναγέννησης του ανθρώπου, της εξόδου του δηλαδή από το πνευματικό σκοτάδι. Το ίδιο κάνει  ο Θεός και στον άνθρωπο όταν  δεχθεί συνειδητά το Χριστό σαν προσωπικό του Σωτήρα. Η παρουσία του Θεού στη συνείδησή μας πλημμυρίζει τον εσωτερικό μας κόσμο με το θείο φως της δικής Του παρουσίας. Από Βιβλικής απόψεως υπάρχουν δυο πνευματικές καταστάσεις και ο καθένας ανήκει σε μιαν από αυτές. Είναι το φως και το σκοτάδι.

«Κύριε,  καθώς ανοίγει τα πέταλα του το άνθος στις ζωογόνες ακτίνες του ανοιξιάτικου πρωινού, έτσι ανοίγουμε τις καρδιές μας στο αναγεννητικό φως του Χριστού».

«τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με Χριστού» (Φιλ.4/13).

Δεν μπορώ. Αυτές είναι δυο λέξεις που βγαίνουν συχνά από τα χείλη μας. Δεν μπορώ να συγχωρήσω, δεν μπορώ να ανεχτώ, δεν μπορώ να αντέξω, δεν μπορώ να υποχωρήσω, κ.λπ. Όλες αυτές οι αρνήσεις μπορούν να ενταχθούν σε μια που τις περιέχει όλες: Δεν αγαπώ. Αλλά ας διερωτηθούμε. Γιατί απουσιάζει απ’ τις καρδιές μας η αγάπη; Η απάντηση είναι εύκολη. Διότι απουσιάζει ο Χριστός, ο οποίος είναι η Αγάπη. Επομένως, τα κάθε λογής «δεν μπορώ», φανερώνουν την απουσία του Χριστού  απ’ τη ζωή μας. Για να υπάρχει μέσα μας η αγάπη, πρέπει να κατοικήσει δια της πίστεως εν ταις καρδίαις ημών (Εφ.3/17) ο Χριστός. Τότε, τα «δεν μπορώ» θα εξαφανιστούν και τη θέση τους θα πάρει το «πάντα δύναμαι».

« Κύριε, ο Χριστός που κατοικεί μέσα μας είναι η αιτία της πνευματικής μας χαράς και ευτυχίας. Αυτός είναι η ενυπόστατη αγάπη. Και η αγάπη τα πάντα μπορεί».

«Διά τι είσαι περίλυπος, ψυχή μου; και διά τι ταράττεσαι εντός μου; έλπισον επί τον Θεόν» (Ψαλ.42/11).
Η βροχή έρχεται πάντα με τα νέφη, όπως και οι πνευματικές ευλογίες έρχονται με τις θλίψεις. Αν ένα νέφος σκοτεινό σου πλακώνει την καρδιά, να μην παραπονιέσαι γι’ αυτό, αλλά να δοξάζεις τον Κύριο. Αυτός που δεν περνά από θλίψεις και ζει με καταγάλανο ουρανό, κουβαλά μια ξηραμένη από πνευματική  ανομβρία καρδιά. Η βροχή των δακρύων σου αγαπητέ αναγνώστη, θα αναστήσει μέσα σου τα λουλούδια του Θεού, που Εκείνος φύτεψε στα καλύτερα παρτέρια της ψυχής σου. Είναι τα λουλούδια της υπομονής, της εγκαρτέρησης, της ανεκτικότητας, της συμπάθειας, της πραότητας, της ελπίδας, της σοφίας, της εμπιστοσύνης στο Θεό, της εμμονής στην προσευχή, κ.λπ.  Κι αν η μετάνοια σου φέρνει δάκρυα στα μάτια, να ξέρεις πως όταν το δάκρυ στεγνώσει, μια μελωδία ευτυχίας και μια ανυπέρβλητη χαρά και αγαλλίαση θα πλημμυρίσει την ψυχή σου.

«Κύριε, σε δοξολογώ ακόμα κι όταν κλαίω».

 

«Διότι όντινα αγαπά Κύριος παιδεύει και μαστιγώνει πάντα υιόν, τον οποίον παραδέχεται» (Εβρ.12/6).

Τα διάφορα χτυπήματα στη ζωή μας, ίσως να είναι συμβολικά μηνύματα από τον Θεό που θέλει να επικοινωνήσει μαζί μας.  Θέλει να επικοινωνήσει μαζί μας μέσα από ποικίλες περιστάσεις της ζωής, με απώτερο στόχο να μας κάνει δικούς Του.  Κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών μας, τα ερωτήματα είναι πολλά και δύσκολα. Γιατί εγώ να υποφέρω και ο κακός να ευημερεί; Γιατί να μου συμβεί αυτή η συμφορά; Σίγουρα τα περισσότερα « γιατί» παραμένουν αναπάντητα. Αλλά σκέψου ότι τα χτυπήματα που δεχόμαστε  μοιάζουν με αυτά του σιδηρουργού όταν χτυπάει το σίδερο στο αμόνι, για να το μορφοποιήσει. Μόνο οι επιπόλαιοι δε δίνουν σημασία στα «χτυπήματα». Η ζωή δεν είναι βίωση τυχαίων καταστάσεων αλλά τα πάντα συμβάλλουν σε ένα σωτήριο σκοπό. Ο πόνος αγαπητέ,  ίσως να μας φέρει γρηγορότερα και ασφαλέστερα σε μια ζωντανή σχέση με το Χριστό.
«Παραδινόμαστε σε Σένα Κύριε, για να μορφώσεις το χαρακτήρα μας όπως Εσύ θέλεις».
Π.Σ

«Και ότε κατέβαινεν η δρόσος εις το στρατόπεδον την νύκτα, έπιπτε το μάννα επ’ αυτής» (Αριθ.11/9).

Η δρόσος κατεβαίνει την ώρα της άπνοιας, όταν τα φύλλα παραλύσουν στη σιγαλιά της νύχτας. Κι εμείς, αν ειρηνέψουμε πρώτα κι αφήσουμε τις διψασμένες καρδιές μας απλωμένες στην «ουράνια δρόσο», τότε ο Λόγος του Θεού θα φτάσει σε αυτές σαν το ουράνιο μάννα. Έτσι θα παραμείνουμε ζωντανοί στη στέγνα του κόσμου, όπως συμβαίνει με το χορτάρι που δροσίζεται από τη δρόσο τα ξηρά καλοκαίρια. Άνοιξε την καρδιά σου στο Λόγο του Θεού και άσε το Πνεύμα του Χριστού να πνεύσει στην καρδιά σου. Μην πεις πως δεν το αξίζεις. Μην κάνεις το χατίρι του διαβόλου. Ο Χριστός είναι η δρόσος σου σε όποια ”έρημο” κι αν ζεις. Σκέψου πως ο Θεός δεν κάνει εξαιρέσεις. Κι αν είσαι αγκάθι ανώφελο στην ερημιά του κόσμου, ξέρεις πως ήσυχα κι ανάλαφρα η δρόσος Του έρχεται, σε ρόδα και αγκάθια».

Δρόσος και αναψυχή μας είναι ο Λόγος Σου, Κύριε.

«Και εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς» (Ματθ.26/75).

Κάθε πρωί τα κοκόρια επιτελούν ένα σπουδαίο έργο.  Με τη λαλιά τους, μας προκαλούν συνειρμούς που μπορούν να μας ξυπνήσουν από το λήθαργο της αμαρτίας. Μας θυμίζουν τις προδοσίες  και την αγνωμοσύνη μας στο Χριστό. Γι’ αυτό, τα διώξαμε από τις πόλεις, για να μη μας θυμίζουν τις ενοχές μας. Να μη μας στήνουν στον τοίχο κάθε πρωί. Να πάψουν να απαριθμούν τις αθλιότητές μας, να  αναμοχλεύουν τις συνειδήσεις μας. Τα διώξαμε, γιατί η λαλιά τους μας συνδέει με τον Πέτρο όταν αρνιόταν το Χριστό. Έτσι, αφήσαμε τα κοκόρια στα βουνά και προτιμήσαμε ένα ξυπνητήρι, για να διακόπτει τα γλυκά όνειρά μας και να μας στέλλει ανάλγητους, αμετανόητους και αγνώμονες στη ρουτίνα της καθημερινότητας.

«Κύριε, κάνε να ξυπνήσουμε ένα πρωί με την κραυγή ενός «κόκορα», που θα μας στείλει με δάκρυα κατευθείαν στα πόδια Σου».

«Ερευνάτε τας γραφάς… εκείναι είναι αι μαρτυρούσαι περί εμού». (Ιω.5/39).

Συμβολικά μιλώντας, αν ο Θεός είναι ο ωκεανός που απλώνεται μπροστά μας, τότε αυτοί που ζουν στο ακροθαλάσσι είναι οι άνθρωποι των εξωτερικών λατρευτικών τύπων, της ρηχής και αβαθούς θρησκευτικής ζωής και μιας πίστης που είναι κράμα Βιβλικών και κοσμικών αντιλήψεων και δεισιδαιμονιών. Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που ξοδεύουν τη ζωή τους σε εξερευνητικά ταξίδια στα βαθιά νερά του ωκεανού. Είναι οι τολμηροί θαλασσοπόροι που ταξιδεύουν στον «ωκεανό» του Θεού και οι οποίοι θα αγκυροβολήσουν μια μέρα στο λιμάνι της «Νέας Γης». Είναι οι Κολόμβοι του πνεύματος και οι Μαγγελάνοι της πίστης αγαπητέ αναγνώστη. Ο Θεός μας καλεί να Τον γνωρίσουμε μέσα από ένα ταξίδι αναζήτησης και εξερεύνησης. Ξέχνα λοιπόν αγαπητέ, τ’ αμμουδερό σου «ακρογιάλι» και με τη Βίβλο στο χέρι ξεκίνα τώρα το ταξίδι στον ωκεανό, μέχρι να φτάσεις στο ”Νέο Κόσμο” που ενδόμυχα ποθείς.

«Κύριε, βάλε στην καρδιά μας τον πόθο για ένα εξερευνητικό ταξίδι στον ωκεανό της Σοφίας Σου».

Π.Σ

«Και τώρα, τεκνία, μένετε εν αυτώ…» (Α Ιω.2/28).

Στον κόσμο διεξάγεται ένας ακατάπαυστος πνευματικός πόλεμος μεταξύ της Εκκλησίας του Χριστού και των κοσμοκρατόρων του σκότους του αιώνος τούτου (Εφ.6/12). Αν κάποιος δεν είναι ενωμένος με το Χριστό τότε βρίσκεται σε πνευματική αιχμαλωσία (Ιω.8/36) στο στρατόπεδο των μελλοθανάτων με το Σατανά (Αποκ.21/8). Η ζωή στο στρατόπεδο αυτό κυριαρχείται από φόβο και ενοχές. Αυτά τα συναισθήματα γεννήθηκαν για πρώτη φορά στην ανθρώπινη καρδιά, όταν ο Αδάμ, εκείνο το δειλινό της πτώσης του, άκουσε στην Εδέμ τα «βήματα» του Κυρίου να τον πλησιάζουν και τη φωνή Του να τον ρωτά. «Που είσαι»; (Γεν3/8,9). Κι εμείς αγαπητέ, κάποιο δειλινό της ζωής μας θα ακούσουμε τον απόηχο των βηματισμών του Κυρίου στον κήπο της προσωπικής μας Εδέμ. Τότε ο Κύριος θα μας κάνει την ίδια ερώτηση. «Πού είσαι»; Είθε στο συναπάντημά μας με τον Κύριο εκείνο το κρίσιμο δειλινό, να του αποκριθούμε απλά, συνειδητά και ανυπόκριτα: «Εν Χριστώ».

« Διότι παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού νικά τον κόσμον· και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α Ιω.5/4).

Παρόλο που ο κήπος της Εδέμ δεν υπάρχει πια στο φυσικό κόσμο, όμως εξακολουθεί να υπάρχει μυστικά μέσα σε κάθε ανθρώπινη καρδιά. Από τον υλικό κόσμο μεταφέρθηκε συμβολικά στον εσώκοσμό μας και αποτελεί το πνευματικό πεδίο των προκλήσεων, των δοκιμασιών, των διλημμάτων και τελικά των πτώσεων μας. Η Εδέμ είναι στη συνείδησή μας. Σ’ αυτή την παλαίστρα  πραγματοποιούνται οι καθημερινές μας ήττες αλλά και οι νίκες μας, αν βέβαια στο κέντρο της πνευματικής μας Εδέμ είναι το ξύλο της ζωής, δηλαδή ο Χριστός.

«έθεσα ενώπιόν σας την ζωήν και τον θάνατον, την ευλογίαν και την κατάραν· διά τούτο εκλέξατε την ζωήν» (Δευτ.30/19).

Ο Χριστός είναι ο μοναδικός δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε. (Ιω.14/6).  Όλοι οι άλλοι δρόμοι είναι επικίνδυνες και απατηλές επιλογές. Ενόσω απορρίπτουμε το Χριστό ως τη μοναδική ατραπό στη ζωή μας, θα δεχόμαστε τις οδυνηρές συνέπειες των επιλογών μας. Ο Κύριος, επειδή σέβεται την ελευθερία μας, βάζει μπροστά μας όλες τις δυνατές επιλογές. Αλλά ταυτόχρονα μας προειδοποιεί για τις συνέπειες που έπονται, αν αρνηθούμε το Χριστό. Έτσι λοιπόν, με τις αποφάσεις που παίρνουμε, καθορίζουμε την παρούσα κατάσταση μας αλλά κυρίως σφραγίζουμε το αιώνιο μέλλον μας. Όταν περνούμε από δύσκολες περιστάσεις, ας εξετάζουμε μήπως ο Θεός θέλει να μας μιλήσει μέσα από αυτές. Κακώς νομίζουμε ότι ο Θεός παραμένει σιωπηλός. Διότι δεν κατανοούμε τους τρόπους με τους οποίους θέλει να επικοινωνήσει μαζί μας.

«Κύριε, κάνε μας ικανούς να ακούμε τη φωνή Σου σε κάθε στιγμή της ζωής μας».
Π.Σ

«όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου, εκεί ελευθερία» (Β Κορ.3/17).

Ο Παύλος από το κελί του εξήγησε στο δούλο Ονήσιμο, πως είναι πιο σημαντικό να ανήκει στο Θεό παρά στον εαυτό του και ότι είναι σπουδαιότερο να απαλλαγεί από τα εσωτερικά του δεσμά παρά από την εξωτερική του δουλεία. Η εσωτερική ελευθερία που χαρίζει ο Χριστός είναι πολυτιμότερη από την ελευθερία που απονέμουν οι άνθρωποι. Ο Ονήσιμος, συνειδητοποίησε ότι η ευτυχία είναι η συνεχής και αδιασάλευτη κοινωνία με τον αναστημένο Χριστό. Πριν να πιστέψει στο Χριστό νόμιζε ότι ζούσε τη δική του ζωή. Αλλά όταν πίστεψε, ήξερε πια τη μεγάλη αλήθεια: «Ζω δε ουκέτι εγώ ζει δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ.2/20). Ο δούλος μεταμορφώθηκε σε έναν ελεύθερο και αληθινά χαρούμενο άνθρωπο.

 

Εις εμέ βλέψατε και σώθητε, πάντα τα πέρατα της γής (Ησα.45/22).

Σαν ναυαγοί κολυμπάμε στου κόσμου τον φουρτουνιασμένο ωκεανό. Με ακρισία κι επιπολαιότητα αποθέσαμε τις ελπίδες μας στην τύχη και αποβλέπουμε στις δικές μας δυνάμεις, υποτιμώντας τη σωστική σχεδία που βρίσκεται δίπλα μας. Ενώ μπορούμε ν’ απλώσουμε το χέρι και να αγκιστρωθούμε πάνω της και στη συνέχεια να αναπαυθούμε στην πλατιά της επιφάνεια, εντούτοις προτιμούμε να πλατσουρίζουμε στο νερό ώσπου να καταποντιστούμε. Μην κατευθυνθείς σε φιλοσοφικά συστήματα, που σαν αναξιόπιστες σανίδες επιπλέουν στο κύμα του κόσμου, αγαπητέ. Μόνον ο Χριστός μπορεί να σηκώσει το βάρος των αμαρτιών μας. Μην σε πλανέψουν οι «σανίδες» που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος μιας ένοχης συνείδησης. Οι αλαζόνες καταφεύγουν σε κάποιο «φελλό». Αλλά εσύ, ταπεινή και φιλαλήθης ψυχή, γαντζώσου πάνω στη στιβαρή, την αβύθιστη και σωτήρια Σχεδία και δώσε την καρδιά σου στον Ιησού Χριστό, για να σωθείς.

«Κύριε, σε εμπιστευόμαστε απόλυτα όταν μας λες: ‘’δεν υπάρχει άλλος σωτήρ εκτός εμού’’(Ωση.13/4)».
Π.Σ

«Δοξάζω σε, Πάτερ, κύριε του ουρανού και της γης…» (Ματ.11/25).

Όταν πρωί, πρωί, τα πουλιά δοξολογούν τον Κύριο, εμείς που δεν είμαστε πουλιά, άδωμεν άσματα γελοία. Από την ανατολή του ήλιου αρχίζουμε τους πολιτικούς καυγάδες από τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες προς τέρψη του διαβόλου, προκαλώντας λύπη βαθιά στο Άγιο Πνεύμα. Και καθώς η μέρα εκπνέει και τα πετεινά του ουρανού ευχαριστούν και πάλι με γλυκύτατες νότες τον Ουράνιο Πατέρα, εμείς απολαμβάνουμε στη σιγαλιά του δειλινού, τον ήχο των κερμάτων από την καταμέτρηση των εισπράξεων της ημέρας. Εμείς που δεν είμαστε πουλιά, αλλά εικόνα και ομοίωσή Του, παραμένουμε προπετείς, άφρονες και αγνώμονες στο Βασιλιά του σύμπαντος. Αλήθεια, πώς καταφέραμε και αποκοιμίσαμε τη συνείδησή μας; 

«Θεέ μου, ξύπνησέ μας  από τον ύπνο του πνευματικού θανάτου. Άλλαξε τα μυαλά και τις καρδιές μας. Να σε ευχαριστούμε, να σε δοξολογούμε και να σε εκζητούμε σε όλα και για όλα. Ναι Κύριε, βοήθα εμάς που δεν είμαστε πουλιά».