Τούτη τη χρονιά, τα κυκλάμινά μας βιάστηκαν να ξεμυτίσουν στις παρειές του Πενταδάκτυλου. Τούτη τη χρονιά τα κυκλάμινα του Πενταδάκτυλου ατενίζουν με αγωνία το γαλανό ουρανό μας. Καρτερούν εναγώνια την απόφασή μας να αλλάξουμε μυαλά. Κι εμείς τραγουδάμε στην πεδιάδα τριάντα έξη χρόνια. Τα κυκλάμινα, σαν άλλος Μωυσής πάνω στο όρος, μιλούν με τον Πλάστη τους, την ώρα που ο λαός περί άλλων τυρβάζει.

Αγαπητέ αναγνώστη, άσε την ερευνητική σου ματιά να κατοπτεύσει το προδομένο βουνό. Πρόσεξε τη σημαία που ζωγράφισαν οι βάρβαροι στα πλευρά του. Δε βλέπεις τα κυκλάμινα, που τόλμησαν να φυτρώσουν πάνω στη σημαία του Αττίλα; Θέλουν να την αλλοιώσουν, να την εξαλείψουν. Ω, πώς ονειρεύομαι εκείνο το πρωινό, που θα αντικρύσουμε τις χιλιάδες κυκλάμινα με το «γαλανόλευκο» χρώμα, να σκεπάζουν το μισοφέγγαρο του Αττίλα! Ως πότε θ’ ανέχονται την ταπείνωση; Ως πότε θα τα κλαδεύουν τα βέβηλα χέρια των αντίχριστων, για να γίνουν στολίδι στα βάζα των πασάδων;

Τούτη τη χρονιά, τα κυκλάμινά μας αγναντεύουν περίλυπα την πεδιάδα. Ο λαός χοροπηδά γύρο απ’ το χρυσό μοσχάρι της διχόνοιας, της φιλαργυρίας, της πρωτοκαθεδρίας, της ιδιοτέλειας, του συμφέροντος, του ατομικισμού,… Σε λίγες μέρες θα ντυθεί στα αποκριάτικα και μασκαρεμένος θα γλεντά ξέφρενα στις ρύμες και τις οδούς. Έρχεται ο βασιλιάς καρνάβαλος. Ο Βασιλιάς των Βασιλέων έχει λησμονηθεί. Τούτη τη χρονιά ο Πενταδάκτυλος μαστιγώνει τη συνείδησή μου. Ξέρω, πως πρώτα πρέπει να κατασυντρίψουμε το χρυσό, λατρευτό μας μοσχάρι και ύστερα με δάκρυα μετάνοιας να επιστρέψουμε στο Χριστό. Πρέπει σήμερα κιόλας, ως ικέτες να στραφούμε στο Θεό. Αλλά η καρδιά μου σπαράζει στη σκέψη, πως μάλλον θα αρνηθούμε να ”έλθουμε εις εαυτόν” (Λουκ.15/17).

Πέρασαν τόσα χρόνια και μια απορία σαν μυλόπετρα βαραίνει την καρδιά μου. Πόσο ωριμάσαμε σ’ αυτά τα τριάντα έξη χρόνια που πέρασαν; Πόσο διδαχτήκαμε απ’ τη ζωή, πόσο αφουγκραστήκαμε το Θεό, πόσο μετανοήσαμε, πόσο αλλάξαμε εσωτερικά, πόσο συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε ανάγκη το Χριστό; Τα κυκλάμινα ίσως να διαισθάνονται κάτι δυσάρεστο. Γι’ αυτό μας ατενίζουν περίλυπα απ’ το βράχο, σαν να θέλουν να μας πουν. «Τριάντα έξη χρόνια κι ακόμα δεν καταλάβατε; Γιατί;»

Θεέ μου, σε ευχαριστώ που με βοήθησες να καταλάβω γιατί δεν καταλάβαμε. Βοήθα Κύριε, να βγάλουμε το «χρυσό μοσχάρι» απ’ τις καρδιές μας τώρα και στη θέση του να βάλουμε το εσφαγμένον Αρνίον, το από καταβολής κόσμου. Κύριε, μη μετακινήσεις τη λυχνία μας, σε παρακαλώ (Αποκ.2/5). Τα κυκλάμινά μας, τα κυκλάμινά μας, μην επιτρέψεις Κύριε να χαθούν παντοτινά.