Γράφει Νίκος Χ. Παπαδόπουλος, Μηχανικός Η/Υ
Πώς αντιδράς όταν βλέπεις τα χειρότερα λάθη σου, στο ίδιο σου το παιδί;
«Πού είναι τα κλειδιά μου;», φώναξε ο έφηβος γιος μου, καθώς στριφογυρνούσε στο σπίτι. «Κάπου εδώ έπρεπε να είναι, συνέχισε, μα πού πήγαν; Δεν μπορεί να πέταξαν από μόνα τους; Είδε κάποιος τα κλειδιά μου;»
Όπως ήταν φυσικό προσπάθησα να βοηθήσω λέγοντας: «Είμαι σίγουρη ότι κάπου εδώ θα είναι. Ηρέμησε. Δεν λύνεται το πρόβλημα με νεύρα». Καθώς όμως τον έβλεπα, παρατήρησα ότι συμπεριφερόταν όπως εγώ!
Καθώς βλέπω ότι η συμπεριφορά (νεύρα, ανυπακοή…)των παιδιών μου χρειάζεται διόρθωση , μέσα μου ξεπηδούν συναισθήματα υποκρισίας. Αναρωτιέμαι πώς να χειριστώ τέτοιες καταστάσεις, γνωρίζοντας ότι εγώ πολλές φορές έδωσα τέτοιο παράδειγμα με τη συμπεριφορά μου.
Ξέρω ότι πρέπει να «μάθω το παιδί μου στην αρχή της ζωής του να’χει καλές συνήθειες » (Παροιμίες 22:6). Αλλά νιώθω πολλές φορές ένοχη όταν θυμάμαι ότι στην Εφεσίους 6:4 λέει ότι ως γονείς «δεν πρέπει να εξοργίζουμε τα παιδιά μας».
Πώς αντιδρούμε ως γονείς όταν τα παιδιά μας «αντιγράφουν» τις δικές μας κακές συμπεριφορές; Μετά από 20 δύσκολα χρόνια ως γονιός, βρήκα λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα. Μερικά βήματα προς τη λύση αυτή είναι τα εξής:
1. Παραδέχομαι το δικό μου λάθος: Στην Βίβλο λέει, «Να εξομολογείστε τις αμαρτίες σας ο ένας στον άλλο και να προσεύχεστε ο ένας για τον άλλο για να θεραπευτείτε» (Ιάκωβου 5:6). Να παραδεχτώ και να εξομολογηθώ τα λάθη μου στα παιδιά μου; Βέβαια, θα πρέπει να παραδεχτώ τα λάθη και αμαρτίες που αφορούν και εμπλέκονται και τα ίδια. Καθώς παραδέχομαι τα λάθη μου απέναντί τους και στον Θεό, τα βεβαιώνω ότι μετάνιωσα για την πράξη μου και υπενθυμίζω στα παιδιά μου ότι οφείλουν να ζητούν συγχώρεση από τον Θεό όπως κάνω κι εγώ. Επιθυμώ με αυτόν τον τρόπο της εξομολόγησης και συγχώρεσης από τον Θεό, να δείξω το σωστό παράδειγμα στα παιδιά.
2. Προβάλλω τον Ιησού Χριστό ως το πρότυπό τους: Πολλές φορές τα παιδιά μου «αντιγράφουν» λάθος συμπεριφορές μου. Αυτό μου έδωσε να καταλάβω ότι θα πρέπει να διδάξω στα παιδιά μου να μιμούνται τη συμπεριφορά του Χριστού , που ήταν γεμάτη αγάπη και συμπάθεια προς όλους τους ανθρώπους. Επίσης οφείλω να διδάξω στα παιδιά μου να έχουν ως πρότυπο πάνω από όλα τον Ιησού Χριστό και όχι εμένα. Αυτό, βέβαια, δεν δικαιολογεί τη στάση μου να συμπεριφέρομαι άσχημα, αλλά κατευθύνει τα παιδιά μου και εμένα στο σωστό δρόμο.
3. Προσεύχομαι: Οφείλουμε να προσευχόμαστε στο Θεό, για τα παιδιά μας, αλλά και για την αλλαγή της συμπεριφοράς μας ενώπιόν τους. Καθώς ο Θεός μου δείχνει πως να διορθωθώ, αισθάνομαι άσχημα για τις αμαρτίες μου και τις άσχημες συμπεριφορές μου, αλλά ξέρω ότι όταν ο Θεός διορθώσει τον χαρακτήρα μου, θα είμαι καλύτερη μητέρα για τα παιδιά μου. Και φυσικά προσεύχομαι κάθε μέρα ώστε τα παιδιά μου να γνωρίσουν καλύτερα τον Ιησού Χριστό στη ζωή τους.
4. Στηρίζομαι στο Άγιο Πνεύμα: Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις μου είναι να στηρίζομαι στο Άγιο Πνεύμα, ώστε αυτό να φωτίζει και να στηρίζει καθένα από τα 5 παιδιά μου. Φυσικά κάθε παιδί έχει και διαφορετικές ανάγκες. Ένα παιδί μου έχει ανάγκη από εμπιστοσύνη στον Ιησού Χριστό, ένα άλλο έχει ανάγκη να συμπεριφέρεται με αγάπη και συμπάθεια στους άλλους.
5. Ζω στην ελευθερία που χαρίζει ο Ιησούς Χριστός: Όταν σκληρές κουβέντες βγαίνουν από το στόμα μου και συμπεριφέρομαι άσχημα, μέσα στην οικογένειά μας, θα ήταν εύκολο να συνέχιζα να ζω με την ενοχή μου που ήμουνα κακό παράδειγμα γονιού. Διάβασα όμως στην Αγία Γραφή ένα εδάφιο που άγγιξε την ζωή μου: «Συνεπώς δεν υπάρχει θέμα καταδίκης για αυτούς που ανήκουν στον Ιησού Χριστό» (Ρωμαίους 8:1). Καθώς διαβάζω το εδάφιο, υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι ως χριστιανή μητέρα, δεν θα καταδικαστώ για τα λάθη μου. Στηρίζομαι στη χάρη και στη συγχώρεση που χάρισε ο Χριστός στο σταυρό. Αυτό δίνει ελευθερία σε 2 τομείς: Με απελευθερώνει από την ενοχή των δικών μου αμαρτωλών πράξεων και μου δίνει την ελευθερία να αντιμετωπίσω τις συμπεριφορές των παιδιών μου όταν δεν δείχνουν αγάπη και υπομονή το ένα στο άλλο. Όταν βλέπουμε την οικογένειά μας ως αμαρτωλοί που σωθήκαμε από τον Χριστό, νιώθουμε ελευθερία γνωρίζοντας ότι μπορούμε να εξομολογηθούμε στο Θεό και ο ένας στον άλλο τα σφάλματά μας και να λάβουμε χάρη και συγχώρεση από το Θεό και τους γύρω μας.
Αυτά είναι μαθήματα ζωής για μένα και με βοήθησαν σημαντικά στη προσωπική ζωή καθώς πολλές φορές βλέπω τον εαυτό μου να καθρεφτίζεται στη ζωή των παιδιών μου. Πρέπει να αλλάζω όμως χαρακτήρα και να διδάσκω τα παιδιά μου τον Ιησού Χριστό ως το υπέρτατο παράδειγμα – πρότυπο, που πρέπει να έχουν στη ζωή τους.
Αφήνοντας τα παιδιά μου στα χέρια του Θεού, ελαφρώνει η ψυχή μου από το βάρος της ευθύνης. Είναι μεγάλη ανακούφιση να γνωρίζω ότι ο Θεός αγαπά τα παιδιά μου περισσότερο από εμένα την ίδια.
(Το άρθρο αυτό είναι γραμμένο από την Κάρεν Μορρόντ, σύζυγο ιεροκήρυκα και μητέρα 5 παιδιών.Μετάφραση: Νίκος Χ. Παπαδόπουλος, Μηχανικός Η/Υ Τηλεπικοινωνιών και Δικτύων).
Αν σας άρεσε το άρθρο, τότε: Αφήστε το μήνυμα σας στο βιβλίο επισκεπτών