του Χάρη Ι. Νταγκουνάκη, Νομικού
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ
Ανάγνωσμα: Ησαΐας 55,6-13· 28,21
(Νέα Μετάφραση της Βιβλου)
«Οι σκέψεις σας δεν είναι σαν τις δικές μου σκέψεις … και τα έργα σας δεν είναι
όπως τα δικά μου έργα».
Ο Κύριος θα πραγματοποιήσει το έργο του, έργο παράδοξο…
ΕΙΝΑΙ παρατηρημένο τόσο από τη μελέτη μας του λόγου του Θεού όσο κι από την καθημερινή εμπειρία μας με τον Χριστό ότι τις περισσότερες φορές οι αξίες της ζωής, ή αυτό που γενικότερα θεωρείται καλό ή κακό για τη ζωή μας, δεν είναι και για τον Θεό καλό ή κακό. Πολλές φορές ζητάμε μ’ επιμονή από τον Θεό κάτι που για μας είναι καλό αλλά ο Θεός δεν μας το δίνει, γιατί βλέπει ότι δεν είναι καλό, και το αντίθετο.
Υπάρχουν, λοιπόν, συγκεκριμένες περιπτώσεις και τομείς της χριστιανικής ζωής, όπου πρέπει να ταυτίσουμε την ανθρώπινη σκέψη μας και τα κριτήριά μας με τα κριτήρια και τη σκέψη του Θεού. Αυτές τις περιπτώσεις θα μπορούσαμε να τις ονομάσουμε «Τα παράδοξα του Θεού», αι διακρίουε τρεις στην Καινή Διαθήκη:
1. Η ΖΩΗ μας με τον Χριστό
«Όταν φαίνεται πως έχω χάσει κάθε δύναμη, τότε είμαι πραγματικά δυνατός» (Β΄ Κορινθίους 12,10).
Βασική αλήθεια τής εν Χριστώ σωτηρίας είναι ότι όποιος σώζεται, αρχίζει μια νέα ζωή. Η ζωή αυτή δεν είναι στρωμένη ροδοπέταλα. Υπάρχει βέβαια η πληρότητα της χριστιανικής ζωής αλλά αυτή η πληρότητα, ενώ είναι πάντοτε πνευματική, δεν είναι πάντοτε και υλική. Η Γραφή «υπόσχεται» για τον χριστιανό θλίψες!
Η αντίληψη των πρώτων χριστιανών ήταν ότι χαιρόμαστε μέσα στις θλίψεις. Θριαμβεύουμε μέσα στις θλίψεις. Καυχόμαστε στις θλίψεις. Στο παράδειγμα του Παύλου βλέπουμε πως ο Θεός δεν τον απαλλάσσει από τον σκόλοπα που του είχε δώσει, αλλά του λέει να αρκεστεί στη χάρη του. Κι ο Παύλος χαίρεται στις θλίψεις. Γιατί; Γιατί όταν δείχνει αδύναμος εξωτερικά, τότε είναι δυνατός. Το πρώτο «παράδοξο του Θεού».
Η δύναμη του Θεού είναι περισσότερο ορατή, όταν το όργανο μέσα από το οποίο αυτή εκδηλώνεται είναι εξωτερικά αδύναμο. Κι αυτό είναι κάτι που μας γεμίζει καύχηση και χαρά, ακριβώς επειδή τόσο πολύ αγαπάμε τον Χριστό, που θέλουμε μονον αυτός να προβάλλεται στη ζωή μας.
2. Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ μας για τον Χριστό
«Όποιος βρει τη ζωή του θα τη χάσει, κι όποιος χάσει τη ζωή του για μένα, θα τη βρει» (Ματθαίος 10,39).
Μια βασική εντολή που ο Κύριος έδωσε στους δικούς του, και τη δίνει και σε κάθε δικόν του σήμερα, είναι να πάμε στον κόσμο και να γίνουμε μάρτυρές του. Παράλληλα, δίνει και την προϋπόθεση της τήρησης αυτής της εντολής.
Αντίθετα με ό,τι ισχύει σήμερα στον «πολιτισμένο» δυτικό κόσμο, τότε το να λέει κανείς ότι ανήκει στον Χριστό και είναι χριστιανός είχε συνέπειες όχι μόνο φυσικές (διωγμοί, φυλακίσεις, θάνατος) αλλά και κοινωνική απαξίωση και οικονομικό εμπάργκο και καταστροφή. Το «παράδοξο του Θεού» εδώ είναι ότι όποιος τα αψηφίσει όλα αυτά για χάρη του Χριστού και του ευαγγελίου, όποιος θυσιάσει ακόμα και τη ζωή του για τον Χριστό, εκείνος θα την εξασφαλίσει!
Πώς βιώνεται η ζωή της μαρτυρίας για τον Χριστό; Με το κουβάλημα του σταυρού –εικόνα παρμένη από τους καταδίκους που κουβαλούσαν τον σταυρό τους που πάνω του θα τους κάρφωναν. Ο κατάδικος έδειχνε έτσι ότι (α) αναγνώριζε την κυριαρχία της ρωμαϊκής κυριαρχίας, (β) αποδεχόταν δημόσια ότι δικαίως είχε καταδικαστεί και (γ) υποτασσόταν στον νόμο ενάντια στον οποίο είχε στραφεί με την πράξη του. Κατ’ αναλογία, ο χριστιανός έτσι (α) αποδέχεται την κυριαρχία του Θεού στη ζωή του, (β) ομολογεί ότι δεν άξιζε τη χάρη του Θεού και (γ) διαδηλώνει την ανεπιφύλακτη υποταγή του σ’ εκείνον που μέχρι τώρα με τη ζωή του εναντιωνόταν.
3. Η ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑ μας για τον Χριστό
«Αλήθεια σας λέω: Αν του σιταριού ο σπόρος πέσει στη γη αλλά δεν πεθάνει, μένει ένας μονάχος σπόρος· αν όμως πεθάνει, κάνει άφθονον καρπό» (Ιωάννης 12,24).
Πολύ λίγο μιλάμε σήμερα για την καρποφορία που πρέπει να έχουμε στη ζωή μας. Βασικά, η έννοια του καρπού έχει περιεχόμενο τριών ειδών: είναι (1) η ανταπόκριση στην πρόσκληση του Θεού για μετάνοια· (2) η καρποφορία του Πνεύματος κατά το Γαλάτας 5· και (3) όταν ένας πιστός φέρει κάποιον άλλο ή άλλους στον Χριστό.
Όταν πήγαν οι «Έλληνες» στον Χριστό, εκείνος έκανε λόγο για άλλο ένα «παράδοξο του Θεού», κι αυτό ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο ίδιος θα έφτανε στο τέρμα του ενδοξασμού του (εδ. 24). Έπρεπε πρώτα να πέσει στη γη (η πρώτη έλευσή του) αλλά και να πεθάνει (το σταυρικό του έργο) για να καρποφορήσει (την Πεντηκοστή). Ο σπόρος δεν «έμεινε μόνος». Έτσι δοξάζεται ο Πατέρας και ο Υιός. Έτσι δοξάζεται η εκκλησία του Χριστού, και ο Χριστός δοξάζεται καθώς η εκκλησία του αυξάνεται και αγιάζεται.
Όσο δεν ακολουθούμε κι εμείς σήμερα το παράδειγμα του Χριστού σε όλη τη διαδρομή του, δεν θα έχουμε καρπό. Σήμερα μπορεί να πέφτουμε στη γη (δηλ. ομολογούμε τον Χριστό) αλλά δεν πεθαίνουμε. Αφήνουμε το εγώ μας ολοζώντανο κι έτσι δεν ξεπροβάλλει η ζωή του Πνεύματος με τους καρπούς της.
Τα παράδοξα του Θεού εμείς δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε, μπορούμε όμως να τα ζήσουμε διά της πίστεως, αν ζητήσουμε από τον Κύριο να τα κάνει πραγματικότητα στη ζωή μας.
Χάρης Νταγκουνάκης