του Χάρη Ι. Νταγκουνάκη, Νομικού 

«Η ανάρτηση των σταυρών στις σχολικές αίθουσες αποτελεί παραβίαση της ελευθερίας των γονέων να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, καθώς και της ελευθερίας της θρησκευτικής επιλογής για τους μαθητές». Αυτό αποφάσισε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων προκαλώντας αναστάτωση στην Καθολική Ιταλία αλλά και σε όλη την Ευρώπη….

 Το  θέμα έγινε γνωστό κι έκανε πάταγο. Ξεκίνησε από την καταγγελία μιας φινλανδικής καταγωγής Ιταλίδας μάνας κατά του σχολείου που πήγαινε  το παιδί της, επειδή στην αίθουσα διδασκαλίας πάνω από τον πίνακα υπήρχε ένας σταυρός. Τελικά η καταγγελία κατέληξε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και η απόφαση δημιουργεί δεδικασμένο για όλη την Ευρώπη.

      Όλος  ο πολιτικός κόσμος της Ιταλίας, συμπολίτευση και αντιπολίτευση  συμπαρατάχτηκαν εναντίον της απόφασης, «γιατί προσβάλλει τη θρησκευτική παράδοση της χώρας». Εκεί όμως είναι το θέμα; Μάλλον όχι, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτοί που υποστηρίζουν τον σταυρό είναι άνθρωποι που καμιά δεν σχέση έχουν μαζί του, και μάλιστα έχουν προκαλέσει ηθικά την επικαιρότητα για μήνες.

      Η αιτιολόγηση της απόφασης, ωστόσο, έχει ενδιαφέρον: «Ο σταυρός αποτελεί παραβίαση της ελευθερίας της θρησκευτικής επιλογής για τους μαθητές». Μ’ άλλα λόγια τούς εμποδίζει να επιλέξουν θεό στη ζωή τους. Ποιον θ’ ακολουθήσουν ηθικά! Βέβαια, αν το Δικαστήριο εννοεί πως οι άλλες θρησκείες είναι μνημεία ελεύθερης βούλησης και αφήνουν πλήρη ελευθερία στους οπαδούς τους, τότε τι να πει κανείς…

      Εντύπωση  έκανε κάτι που περίπου είπε ένας Καθολικός ιερέας: «Πολεμούν τον  σταυρό, που είναι η εγγύηση  της ελευθερίας από την αμαρτία». Για άλλους «το καμάρι τους είν’ ο σταυρός, όπου ανέβη ο Σωτήρας Χριστός» και για άλλους είναι κάτι που «δεν έχει θέση» στη ζωή τους. Και αυτό το δικαίωμα επιλογής μόνον ο σταυρός το δίνει!

      Βέβαια, το να οργανώσουμε πορείες με σταυρούς στους δρόμους, είναι εντελώς  αποπροσανατολιστικό. Δεν είναι  αυτό το νόημα του σταυρού. Το νόημα  του σταυρού είναι ότι πάνω εκεί ο Χριστός πλήρωσε με τη ζωή του τα λύτρα για ν’ απελευθερωθούμε εμείς από την αμαρτία. Αν ο αμαρτωλός ζητήσει με πίστη τη συγχώρηση του Θεού για τις αμαρτίες του, σώζεται «δια πίστεως, χωρίς τα έργα του νόμου» (Ρωμαίους 3:28). Όποιος βίωσε αυτή τη σωτηρία ο σταυρός γι’ αυτόν είναι το επίκεντρο της ζωής του.

      Άραγε, τι μπορεί να διαλέξει ο άνθρωπος για  την πνευματική του ελευθερία  αν όχι τον σταυρό του Χριστού, που «για τους χαμένους είναι μωρία  αλλά για κείνους που σώζονται δι’ αυτού είναι δύναμη Θεού» (Α΄ Κορινθίους 1:18);