Γράφει Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Νομίζω ότι η μεγαλύτερη τραγωδία του ανθρώπου οφείλεται σε μια καταστροφική αυταπάτη που οικειοθελώς συντηρεί μέσα του. Αυτή η αυταπάτη μπορεί να έχει τη μορφή της αθεΐας ή τη μορφή μιας ανθρώπινης θρησκείας. Και οι δυο μπορούν να αποκοιμίσουν τη συνείδησή μας, για να μην υποφέρει από τα υπαρξιακά προβλήματα που τη βασανίζουν. Κάποιοι λοιπόν καταφεύγουν σε μια θρησκεία που τους βολεύει, διότι μέσα από τις διακηρύξεις της, μπορούν να δικαιολογούν την ηθική και πνευματική τους χρεοκοπία. Επιλέγουν το θεό που τους εξυπηρετεί. Κι αν δε βρουν κανέναν από τη διαθέσιμη συλλογή, τότε αυθυποβάλλονται στην ιδέα ότι ο Θεός είναι μια ουτοπία, ή μια έννοια που μόνο στον εγκέφαλό μας υπάρχει. Αυτός ο εκούσιος εξαναγκασμός της συνείδησης σε μια αυταπάτη, οδηγεί στη δυστυχία. Διότι η αυταπάτη γίνεται βάρος ασήκωτο και αβάσταχτο. Η καρδιά δεν μπορεί να ξεδιψάσει με τις εφευρέσεις του νου και τα ευφάνταστα θρησκευτικά επινοήματα, διότι ξέρει ότι μοιάζουν με τάφους ασβεστωμένους.

Όμως, υπάρχει ένας αληθινός Θεός τον οποίο δε βρίσκεις, δεν εφευρίσκεις και δεν τον επινοείς για να δικαιολογηθείς γι’ αυτό που είσαι. Αυτός ο Θεός έρχεται και μας βρίσκει όταν παραδεχθούμε ότι από ηθικής πλευράς είμαστε ως ρυπαρόν ιμάτιον ενώπιον Του. (Ησ.64/6). Μας επισκέπτεται όταν συνειδητοποιήσουμε, πως η  αυτοδικαίωση είναι αλαζονεία και έπαρση εωσφορική. Έρχεται και μας βρίσκει, όταν διαγνώσει πως είμαστε πρόθυμοι να στρέψουμε το νου και την καρδιά μας σε έναν καινούριο τρόπο ζωής, σύμφωνο με το θέλημά Του. Αυτός ο Θεός είναι ο Θεός της Βίβλου. Δέχεται τη συγνώμη σου και αποκαλύπτεται σταδιακά, μέρα με τη μέρα στα ενδότερα του πνεύματός σου, στο βαθμό που αναπτύσσεις τις πνευματικές σου σχέσεις με τον Ιησού Χριστό. Διότι στο Χριστό κατοικεί «παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ.2/9) και επομένως όποιος γνωρίζει το Χριστό, γνωρίζει και το Θεό Πατέρα (Ιω.14/9). «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω. Εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού  και αυτός μετ’ εμού» (Αποκ.3/20).

Αν αγαπητέ αναγνώστη δεν άνοιξες ακόμα την «εσώπορτα» της καρδιάς σου στο Χριστό, εύχομαι τη νέα χρονιά να το κάνεις. Τόσα χρόνια σε καρτερά να του ανοίξεις. Θα Τον αφήσεις ακόμα να περιμένει;