του  Σπύρου Ματθαίου

 Βασισμένα στη θεολογική σκέψη

όπως διαμορφώθηκε κατά τους πέντε 

πρώτους αιώνες μετά Χριστόν.

 

Πρόλογος

 

Φέρνοντας στη δημοσιότηττα το μικρό αυτό βιβλίο, νιώθω την ανάγκη να σας μιλήσω για το χαρακτήρα και το σκοπό του όλου έργου για να μην υπάρξει καμία παρερμηνεία.

 

Επειδή όλοι πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου για να φτάσουμε στο σημείο που σκοπεύουμε να πάμε, σκέφτηκα να καθαρίσω το δρόμο από τα αγκάθια και να ερμηνεύσω τα ανερμήνευτα βασιζόμενος στη ρήση που λέει, «Τα πνευματικά πράγματα εξιχνιάζονται με πνευματικά». Έτσι άρχισα άλλοτε να ερμηνεύω λέξεις κι άλλοτε εδάφια μέσα από τη Γραφή. Σκοπός μου είναι η οικοδομή της Εκκλησίας. Ξέρετε, η χάρη πρέπει να συνοδεύεται από τη δίδυμη αδελφή της, τη γνώση, για να νιώθει άνετα και ολοκληρωμένη. Για θέμα πήρα όλες αυτές τις λέξεις που βρίσκονται στο βιβλίο μου με αλφαβητική σειρά. Κι αυτό το έκανα όχι γιατί υπάρχει συνοχή στο έργο μου, όχι, η κάθε λέξη έχει το δικό της μήνυμα και όλες μαζί οικοδομούν τους πιστούς της Εκκλησίας. Παράλληλα, ακολουθώντας την αλφαβητική σειρά των λέξεων βγαίνει και ο τίτλος, «Το Αλφαβητάρι του Χριστιανού».

 

Η μελέτη αυτή είναι μία συλλογή από πολλά βιβλία, όπως:

1.      Τους τόμους του Henry A. Ironside.

2.      Τους τόμους του Author W. Pink.

3.      Το βιβλίο του Thomas Watson, A body of divinity, απ’ όπου πήρα τις λέξεις Θεός και Δημιουργία.

4.      Τα βιβλία του J.C.Ryle.

5.      Τα βιβλία του άλλοτε υφηγητή της Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Δημητρίου Μιχ. Καλαποθάκη, απ’ όπου πήρα τη λέξη Ιερωσύνη.

6.      Τα βιβλία του Herbert Locker.

7.      Το βιβλίο του John Scott – Ερμηνεία στη Ρωμαίους.

8.      Τα βιβλία του Γεωργίου Χατζηαντωνίου, καθηγητή Πανεπιστημίου.

9.      Το βιβλίο του καλού φίλου και εξαίρετου συνεργάτη William Macdonald, Believer’s Bible Commentary που μου έδωσε την άδεια να μεταφράσουμε στην Ελληνική γλώσσα απ’ όπου πήρα τη λέξη Μαθητής του Κυρίου.

10. Το βιβλίο του Rick Warren από το οποίο πήρα τη λέξη Λατρεία.

11. Τους τόμους του Ιωάννη Χρυσοστόμου και

12. Πολλά βιβλία Ελλήνων συγγραφέων που γράφτηκαν τους πρώτους πέντε αιώνες μετά Χριστό.

 

Εύχομαι η μελέτη μου αυτή να γίνει ευλογία και στη δική σου ζωή όπως έγινε και στη δική μου.

 

Με την αγάπη Εκείνου,

                        Σπύρος Σ. Ματθαίος

Μια έκφραση ευχαριστίας:

 

Ευχαριστώ τον αδελφό κ. Φώτη Ρωμαίο που με παρότρυνε να συνεχίσω το γράψιμο αν και η υγεία μου δεν είναι και στα καλύτερά της· την αδελφή κ. Φρόσω Δαλάκα, καθηγήτρια Πανεπιστημίου, που δακτυλογράφησε το αναχείρας βιβλίο· την αδελφή κ. Δήμητρα Παπαναγή για τη σελιδοποίηση και τον εξαίρετο αδελφό και φίλο Γιώργο Υφαντίδη που προσφέρθηκε για να τυπωθεί το βιβλίο αυτό με δικά του έξοδα.

Εύχομαι σε όλους σας, κάθε ευλογία άνωθεν.

                                               Το Αλφαβητάρι του Χριστιανού

 

                                                                 Αββά, Πατέρα μου!

 

«Το Πνεύμα του Θεού μαρτυρεί μαζί με το πνεύμα μας ότι είμαστε παιδιά του Θεού”  

( Ρωμ.8:16).

Τα λόγια είναι δικά μας, αλλά η μαρτυρία δική Του! Το Άγιο Πνεύμα είναι Εκείνο που επιβεβαιώνει και ενθαρρύνει τη συνείδηση του δικού μας πνεύματος σχετικά με την πατρική ιδιότητα του Θεού. Το δικό μας πνεύμα δεν έχει κανένα δικαίωμα να πιστοποιεί από μόνο του ότι είμαστε παιδιά του Θεού του ζώντος. Απλώς επιβεβαιώνει την παιδική και χαρούμενη βεβαιότητα σε αντίθεση με τη στάση του υπηρέτη. Δεν είμαστε πλέον δούλοι αλλά γιοι.

Το εδάφιο αυτό αναφέρεται σ’ αυτούς που έχουν το προνόμιο της υιοθεσίας που γίνεται τη στιγμή που ο άνθρωπος αναγνωρίζει την αμαρτωλότητά του και στρέφεται στο Χριστό και Του ζητάει συγχώρηση. Από τη στιγμή εκείνη γίνεται μέλος της οικογένειας του Θεού και απολαμβάνει όλα τα αγαθά της υιοθεσίας. Έτσι, με το δικαίωμα της υιοθεσίας μπορεί να φωνάζει το Θεό Αββά, Πατέρα μου, όπως ένα παιδί φωνάζει το φυσικό του πατέρα (Γαλάτ. 4:6,7).

Εάν για οποιαδήποτε αιτία δε νιώθετε την παρουσία του Πνεύματος του Θεού στη ζωή σας, και αν δεν έχετε μέσα σας την επιθυμία να υπηρετήσετε το Θεό, τότε θα ήταν καλύτερα να κάνετε αυτό που μας συνιστά ο απόστολος Παύλος: «Να εξετάζετε τους εαυτούς σας, αν είστε στην πίστη. Να δοκιμάζετε τους εαυτούς σας. Ή μήπως δεν είστε απόλυτα σίγουροι για τους εαυτούς σας ότι ο Ιησούς Χριστός είναι μέσα σας; Ή μήπως αποδειχτήκατε ακατάλληλοι;» (Β’Κορ. 13:5). Ο Κύριος θέλει να ξέρει ότι είμαστε με αυτούς που ανήκουν στο Χριστό: «Στους οποίους θέλησε ο Θεός να κάνει γνωστό πόσο μεγάλος είναι ο πλούτος της δόξας που κρύβει το μυστήριο τούτο για τους εθνικούς. Και Αυτός είναι ο Χριστός μέσα σας που αποτελεί την ένδοξη ελπίδα σας. (Κολ.1:27).

Εάν δεν είστε βέβαιοι ότι ο Χριστός είναι μέσα σας, πρέπει να θυμάστε ότι η πρόσκλησή Του παραμένει ανοιχτή: «Ιδού! Στέκομαι τώρα μπρος στην πόρτα και χτυπώ! Αν κανείς ακούσει τη φωνή Μου και ανοίξει την πόρτα, θα μπω στο σπίτι του και θα δειπνήσω μαζί του, κι αυτός μαζί Μου.» (Αποκ. 3:20). Και σε ρωτώ: «Είναι ανοιχτή η πόρτα της καρδιάς σου; Του επέτρεψες να μπει μέσα;» Φίλη ψυχή, το σώμα μας νεκρώνεται λόγω της αμαρτίας τη στιγμή που η Νέα Ζωή, η Ζωή του Πνεύματος του Θεού, έρχεται μέσα στην καρδιά μας. Αυτό είναι κάτι που κάθε παιδί του Θεού πρέπει να έχει υπόψη του και να πει με βεβαιότητα: «Κύριε, εγώ δεν μπορώ να το κάνω, αλλά Εσύ που έχεις τη δύναμη μπορείς να το κάνεις μέσω εμού.»
 

                                                             Αγαθός

 «Εμφανίστηκε τότε κάποιος που Τον πλησίασε και Του είπε: «Δάσκαλε αγαθέ, τι καλό να κάνω για να έχω ζωή αιώνια; Κι εκείνος του απάντησε: Τι  με λες αγαθό; Κανένας δεν είναι αγαθός παρά μόνο ένας, ο Θεός. Μα αν θέλεις να μπεις στη ζωή, φύλαξε τις εντολές.» (Ματθ.9:16,17).

Στο ερώτημα που ο νέος υποβάλλει στον Κύριό μας βλέπουμε δύο πράγματα: 1. Την άγνοια που ο νέος έχει για το Χριστό και για το θέμα της σωτηρίας. 2. Τον τρόπο που πλησιάζει και προσφωνεί τον Κύριό μας με το να Τον τοποθετεί στον ίδιο παρονομαστή με τους καθημερινούς δασκάλους και το θέμα της σωτηρίας να το βλέπει όπως πολλοί άνθρωποι, ως κάτι το εξαγοράσιμο ή οφειλή και όχι ως δώρο. Πλησιάζει το Χριστό όπως ο Νικόδημος. Θέλει να μάθει. Είναι ένα θέμα που πρέπει να απσχολεί κάθε άνθρωπο. Μέσα του νιώθει ότι υπάρχει κάτι που ο άνθρωπος θα πρέπει να το βρει, να το καλλιεργήσει και να το κάνει δικό του. Έχει ακούσει ότι είναι κάτι περισσότερο από ανθρώπινες απολαύσεις. Το ψάχνει. Προσφωνεί τον Κύριό μας «δάσκαλο». Δε γνωρίζει τη Θεότητά Του.

Ο Κύριός μας που ενδιαφέρεται να σωθεί κάθε ψυχούλα, τον οδηγεί να ψάξει την πηγή της αλήθειας στο πρόσωπό Του και το έργο Του. Να δει στο πρόσωπό Του τη Θεότητά Του και τη σωτηρία που ο Ίδιος προσφέρει στον κάθε αμαρτωλό.

Γιατί με λες αγαθό; Κανένας δεν είναι αγαθός, παρά μόνον ένας, ο Θεός. Ο Ιησούς δεν αρνείται τη Θεότητά Του, αλλά τι κάνει; Δίνει την ευκαιρία στο νέο να Του πει «Γι αυτό κι εγώ Σε προσφώνησα αγαθόν. Σε προσφώνησα Θεό.»

Ο Κύριος τώρα στρέφεται στο θέμα της σωτηρίας. «Μα αν θέλεις να μπεις στη Ζωή, φύλαξε τις εντολές.» Ο λόγος που ο Κύριος παραπέμπει το νέο στις εντολές είναι για να τον φέρει να δει την αμαρτία που υπάρχει μέσα του. Ο νόμος μαζί με το απομεινάρι της αρχικής δημιουργίας του Θεού, τη συνείδησή μας, που βρίσκεται μέσα μας, μπορεί να τον ελέγξει και να τον φέρει στο σημείο που να μη ζει με την ψευδαίσθηση ότι, ασκώντας τις ανθρώπινες επινοήσεις που μας συστήνουν ορισμένοι, θα μπορούσε να κληρονομήσει τη βασιλεία των ουρανών.

Του αραδιάζει πέντε εντολές από τις οποίες η μία λέει: «Να αγαπάς τον πλησίον σου όπως αγαπάς τον εαυτό σου.» Ο νέος, τυφλωμένος από τον εγωισμό του, αρχίζει να καυχιέται: «Τηρώ τις εντολές του Κυρίου από τα παιδικά μου χρόνια.» Ξεχνάει ότι στην εντολή της αγάπης προς τον πλησίον του είναι κι αυτός αποτυχημένος, όπως όλοι μας. Του τονίζει την «αγάπη». Γιατί; Διότι η αγάπη είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του πιστού. Ο Κύριος είπε: «Από την αγάπη θα αναγνωρίσετε τους δικούς Μου.»

«Πήγαινε, πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώσε τα στους φτωχούς.» Μ’ αυτό ο Κύριος δεν εννοεί ότι ο νέος μπορεί να σωθεί, και γι αυτό προσθέτει: «Πούλησέ τα και ακολούθησέ Με.» Ξεφορτώσου την ύλη που την κουβαλάς στη σκέψη σου και στην καρδιά σου και δέξου το Χριστό και τη διδασκαλία Του που έχει τη δύναμη, αφού πρώτα ομολογήσεις ότι είσαι αμαρτωλός, να σε σώσει.» (Ρωμ.1:16).
 

                                                                                                        Αγάπη

 

«Να τι είναι η αγάπη: Να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές Του’ και η εντολή όπως την ακούσατε εξ αρχής είναι να ζείτε με αγάπη.» (Β’Ιωάν. 1:6).

Όπως είπα και στο προηγούμενο κεφάλαιο, το χαρακτηριστικό γνώρισμα του χριστιανού (ειλικρινά πιστού) είναι «η αγάπη». Για να μάθουμε να αγαπάμε χρειάζεται πολλή εξάσκηση. Αυτό διδάσκεται με την τριβή μας μέσα στο σκληρό κόσμο κι όχι στην ερημιά, όπως πιστεύουν ορισμένοι.

Γιατί ο Θεός επιμένει στην αγάπη; Γιατί θέλει όλα τα μέλη της οικογένειάς Του να φέρουν τα χαρακτηριστικά Του. Μας παροτρύνει «να επιδιώκουμε την αγάπη» (Α’Κορινθ. 14:1α), «αγαπάτε αλλήλους».

Η αγάπη εκφράζει τη διαγωγή του χριστιανού. Είναι η ουσία της ζωής του.

«Να συμπεριφέρεσθε με αγάπη κατά το πρότυπο του Χριστού που μας αγάπησε και έδωσε τη ζωή Του για μας προσφορά και θυσία που τη δέχεται ευχάριστα ο Θεός (Εφεσ. 5:20). Εδώ ο απόστολος Παύλος μας παροτρύνει να μιμηθούμε το παράδειγμα του Χριστού που έγινε προσφορά και θυσία για τα παιδιά Του!

Επιτρέψτε μου να παραθέσω κάτι που ο Κύριος μου έδωσε από την Α’ Κoρ. κεφάλαιο 13, το κεφάλαιο της αγάπης.

 

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ

(Α΄ Κορ.κεφ.13)

 

Η αγάπη του Χριστού μας

αναβλύζει σαν πηγή

με νερό που δε στερεύει

να δροσίζει ΟΛΟΥΣ στη γη.

 

Η αγάπη είν’ ευωδιά

σαν τα λούλουδα μυρίζει,

είναι μέρος της ζωής μας

και κανέναν δε ρεθίζει.

 

Δε φοβάται, δεν καυχάται,

όλα πάντα τα υπομένει,

δείχνει την καταγωγή της

και σε κείνην επιμένει.

 

Υπερήφανη δεν είναι,

το συμφέρον δεν το ξέρει,

την ασχήμια δεν την κάνει,

το καλό μόνο συγχαίρει.

 

Η αγάπη οικοδομεί.

Βλέπει πάντα την αλήθεια,

ξεπερνά τους νόμους όλους,

δε γνωρίζει παραμύθια.

 

 

 

Τίποτα δε λογαριάζει,

μεγαλύτερη από πίστη και ελπίδα,

ξέρει πάντα να προβάλλει

σαν του ήλιου την αχτίδα.

 Αγαπητός

 

«Αυτός είναι ο Γιος Μου ο Αγαπητός μέσω του Οποίου εκδήλωσα την εύνοιά Μου. Αυτόν να ακούτε.» (Ματθ.17:5).

Τα μηνύματα των αγγέλων και των προφητών που στέλνονταν στον άνθρωπο κατά το πάλαι απ’ τον ουρανό δεν ήταν αρκετά να ικανοποιήσουν απόλυτα το Θεό (Εβρ. 1: 1-2) και να στηρίξουν τον άνθρωπο.

Τα κλάματα και οι κραυγές των ανθρώπων «έως πότε, Κύριε, σκίσε τους ουρανούς και κατέβα» (Ησαϊας 64:1), εισακούστηκαν! Η γλυκιά φωνή του Θεού έρχεται από τον ουρανό να καθησυχάσει τον ανθρωπο που η αμαρτία κρατούσε μακριά Του.

«Αυτός είναι ο Γιος μου» που ήρθε από τον ουρανό να συμφιλιώσει τον κόσμον μαζί Μου μέσω του Εαυτού Του, (Β΄Κορ. 5:19). Αυτός είναι ο Μέγας Μεσίτης. Το μήνυμά Του υπερισχύει κάθε προηγούμενου μηνύματος.

«Αυτόν να ακούτε». Ο Θεός δεν ευχαριστιέται με κανέναν από εμάς, εκτός από αυτούς που ακούν (δέχονται) το μήνυμά Του. Τα λόγια αυτά του Θεού, έρχονται να μας πουν ότι πρέπει να στρέψουμε τώρα όλη την προσοχή μας στο Χριστό, για όλες τις αποκαλύψεις των σκέψεών Του. Αυτός είναι η τελική αποκάλυψη. Σ’ Αυτόν αναφέρεται ο Μωυσής, όταν πριν από πολλούς αιώνες μας λέει: Έναν προφήτη από ανάμεσα από τους αδελφούς τους θα σηκώσω σ’ αυτούς και θα βάλω τα λόγια Μου στο στόμα Του και θα τους μιλήσει όλα όσα Εγώ Τον προστάζω (Δευτ. 18:18). Αυτόν να ακούτε.

Ο Χριστός στο βουνό της μεταμόρφωσης φανέρωσε τη δόξα Του, κι όσο πιο πολύ γνωρίζουμε τη δόξα Του τόσο πιο σημαντικός είναι και ο λόγος που πρέπει να Τον ακούμε.

Φίλη ψυχή, εσύ και εγώ μπορεί να μην ακούσουμε ποτέ το Θεό να μας λέει ότι είναι πλήρως ικανοποιημένος από μας. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι σταμάτησε να ενδιαφέρεται για μας. Ο λόγος Του, τον οποίο μας συνιστά να ακούμε, έχει την ίδια δύναμη και σήμερα. Μια δύναμη, που μπορεί να δημιουργήσει ένα νέο άνθρωπο μέσα από τον παλιό εαυτό μας, με νέα καρδιά και νέο χαρακτήρα, αν Τον αφήσουμε να λαξεύσει ό,τι είναι ασύμφωνο με τη φύση του Θεού. Το Πνεύμα Του μπορεί να μας ερμηνεύσει όλη την αλήθεια και να μας βοηθήσει να πάρουμε την πρέπουσα θέση πλάι στον αγαπητό Του Γιο. Η επιλογή είναι δική μας.

   Άγγελος (=αγγελιαφόρος)

 

Ο Γιος ανώτερος από τους αγγέλους (Εβρ. 1:4)

 

1:4 «Κι αποδείχτηκε έτσι πως είναι τόσο ανώτερος από τους αγγέλους, όσο πιο ξεχωριστό είναι το όνομα που έχει κληρονομήσει σε σύγκριση μ’ αυτούς.»

 

Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, οι άγγελοι ήταν αξιόλογοι διάκονοι στην Ισραηλία. Ο νόμος είχε δοθεί από μια υπηρεσία αγγέλων (Ψαλμ. 68:17,  Πράξ. 7:53,  Γαλ. 3:19). Το έργο των αγγέλων ήταν να φέρουν μηνύματα από τον ουρανό στη γη και να γυρίζουν πίσω στη βάση τους. Από τότε όμως που ήρθε ο Χριστός, μας αποκάλυψε το νου και το θέλημα του Θεού, κι έκτοτε το έργο των αγγέλων έπαψε να έχει σχέση με την εκκλησία. Ίσως, κάποιος να μου πει: «κάνετε λάθος, γιατί ο καθένας μας έχει το φύλακα άγγελό του.» Από πού σας ήρθε αυτή η ιδέα; Δεν υπάρχουν φύλακες άγγελοι. «Ναι, αλλά χρειαζόμαστε ένα φύλακα άγγελο.» Επιτρέψτε μου να σας κάνω μια ερώτηση: «Είστε παιδί του Θεού;» Εάν ναι, τότε μέσα σας κατοικεί το Άγιο Πνεύμα του Θεού, που είναι το τρίτο Πρόσωπο της Θεότητας. Τι θα μπορούσε λοιπόν να κάνει ο φύλακας άγγελος, που δε θα μπορούσε να κάνει ο Θεός που κατοικεί μέσα μας; Το θέμα αυτό περί μεσιτείας αγγέλων έχει καταστεί φοβερά επικίνδυνο, δεδομένου ότι πολλοί άνθρωποι κατευθύνονται από τις δυνάμεις του εχθρού της ψυχής, τις οποίες αποκαλούν αγγελικές. Σκεφτείτε πόσο χαμηλά έχουμε πέσει.

Η ιδέα περί διακονίας αγγέλων ξεκίνησε από διαφόρους ζωγράφους που με την τέχνη τους κατάφεραν να κερδίζουν τις καρδιές των ανθρώπων. Εάν κάποιος επισκεπτόταν μερικές Καθολικές εκκλησίες στην Ιταλία, θα μπορούσε να δει σμήνη αγγέλων να τριγυρίζουν επάνω απ’ τους προσκυνητές. Αυτή είναι η ψευδαίσθηση που εγώ προσωπικά πήρα και δε θα έδινα δεκάρα τσακιστή, να δω ξανά το αίσχος αυτό που δείχνει ότι και σήμερα η εκκλησία του Θεού έχει σχέση με τους αγγέλους.

Φίλη ψυχή, έχουμε ζωντανό Σωτήρα που μεσιτεύει για μας, δε χρειαζόμαστε κανέναν και τίποτε άλλο. Ας πάψουμε να ζούμε τις φαντασίες των άλλων κι ας συγκεντρωθούμε στο Μεγάλο Σωτήρα και μεσολαβητή των ψυχών μας.

«Γενόμενος πολύ ανώτερος από τους αγγέλους.» Οι άγγελοι είναι δημιουργήματα. Κι εκείνοι λατρεύουν τον Κύριο, γιατί λέει: «Όταν παρουσιάσει τον πρωτότοκο στην οικουμένη, θα Τον προσκυνήσουν όλοι οι άγγελοι,» (Εβρ. 1:6).

Εάν νομίζεις ότι έχεις δει κάποιον άγγελο, τότε να πας να σε δει ένας γιατρός, ή καλύτερα ένας ψυχολόγος, διότι κάτι άλλο είδες κι όχι άγγελο.

Πολλές φορές μεταχειριζόμαστε την έκφραση: «Αυτός είναι άγγελος,» για να δώσουμε έμφαση ομορφιάς σε κάποιο πρόσωπο, όπως έγινε με τη συνάντηση δύο κυριών έπειτα από πολλά χρόνια. Η μια ρωτάει την άλλη: «Πώς περνάς, παντρεύτηκες;»  Ναι, παντρεύτηκα έναν άγγελο.» Εσύ παντρεύτηκες; «Ναι, αλλά όπως φαίνεται, είσαι πιο τυχερή από μένα, γιατί ο δικός μου ζει ακόμα.»

Φίλη ψυχή, οι άνθρωποι δε γίνονται άγγελοι, ούτε οι άγγελοι άνθρωποι. Στην Κολοσσαείς 1:16 διαβάζουμε: « Μέσω του Ιησού Χριστού έχουν δημιουργηθεί τα πάντα, τα ορατά και τα αόρατα.» Το κάθε ένα να υπηρετεί κάποιο σκοπό. Γι αυτό, ας ζητάμε καθημερινά τη σοφία του Θεού να μπορούμε να διακρίνουμε τα δημιουργήματα από το Δημιουργό τους, τον μόνο μεσίτη της Νέας Διαθήκης, και να δοξάζουμε το Θεό για τον αρμονικό τρόπο που κινούνται κι εργάζονται τα πάντα και οι πάντες μέσα κι έξω από τον πλανήτη μας!!!

                                                                                           Άγιος

 

«Προς όλους εσάς που αποτελείτε την εκκλησία του Θεού στην Κόρινθο και έχετε αγιαστεί χάρη στον Ιησού Χριστό κι έχετε κληθεί να είστε άγιοι μαζί με όλους εκείνους σε κάθε τόπο, που επικαλούνται το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είναι Κύριος δικός τους και δικός μας» (Α΄ Κορ. 1:2).

Η ιδέα που συνήθως έχουμε για κάποιον άγιο, είναι για κάποιον που είναι αναμάρτητος. Βλέπουμε κάποιον στον οποίο λάμπει η χάρη του Θεού και λέμε: «Αυτός είναι πράγματι άγιος.» Ή για κάποιον που μόλις έφυγε για τον ουρανό, λέμε: «Ο συγχωρεμένος τάδε.» Και τούτο γιατί η αμαρτία δε μπορεί να τον αγγίξει. Αλλά όλα αυτά δεν είναι σύμφωνα με τη διδασκαλία των Γραφών. Οι Γραφές μιλούν για αγίους και αγιασμένους. Αυτές είναι δύο λέξεις που έχουν την ίδια ρίζα. Αναφέρονται στο έργο και τη δύναμη που έχει ο λόγος του Θεού με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Και καθώς ο άνθρωπος υποβάλλεται στο θέλημα του Θεού, αρχίζει να προσεύχεται, να μελετάει τη Γραφή και να έχει κοινωνία με άλλους Χριστιανούς, ο Θεός τους αγιάζει και τους τοποθετεί χωριστά απ’ τον κόσμο που βρίσκεται κάτω από την οργή του Θεού.

Από τη στιγμή που αναστήθηκε ο Ιησούς από τους νεκρούς ο Θεός βλέπει όλους τους αγίους ενωμένους μαζί Του. Αυτό μας το επιβεβαιώνουν τα λόγια που ακολουθούν: «Καθότι, Αυτός που αγιάζει και αυτοί που αγιάζονται, όλοι από έναν Πατέρα προέρχονται» (Εβρ. 2:11). Εάν λοιπόν είσαι χριστιανός (πιστό παιδί του Θεού), δεν χρειάζεται να αμφιβάλλεις για τον αγιασμό σου, γιατί ο Θεός που βλέπει ότι είσαι στο Χριστό, ξέρει ότι είσαι αγιασμένος.

Τώρα, ας δώσουμε λίγη προσοχή στα λόγια του συγγραφέα. Όπως βλέπουμε, δεν απευθύνει την επιστολή του μόνο «προς την εκκλησία του Θεού που είναι στην Κόρινθο, σ’ αυτούς που είναι εξαγνισμένοι εν Χριστώ Ιησού, που καλούνται άγιοι,» αλλά και «προς όλους εκείνους που βρίσκονται σε κάθε τόπο κι επικαλούνται το όνομα του Ιησού Χριστού ο Οποίος είναι δικός τους και δικός μας.» Κάνω αυτή την παρατήρηση να σας υπενθυμίσω ότι όταν μελετάμε πρέπει να προσέχουμε κάθε λεπτομέρεια. Υπάρχουν ορισμένοι που θα σας πουν ότι, «αυτό αναφέρεται στους τότε χριστιανούς ή στην τότε εποχή.» Αυτό όμως δεν ευσταθεί, γιατί λέει: «Και μαζί με όλους τους αγίους…», που εννοεί, ως το τέλος της διακυβέρνησης του κόσμου από τη Θεία Πρόνοια.

Κλείνοντας το θέμα αυτό, εύχομαι ό,τι μελετάτε, να είναι για την πνευματική σας οικοδομή και των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω σας και χρειάζονται νουθεσία. 

Αδελφός, Αδέλφια

 

«Ενώ ο Κύριος μιλούσε στα πλήθη, εμφανίστηκαν η μητέρα Του και τα αδέλφια Του που ήρθαν και στέκονταν έξω θέλοντας να Του μιλήσουν. Του είπε λοιπόν κάποιος: Η μητέρα Σου και τα αδέλφια Σου στέκονται έξω και θέλουν να Σου μιλήσουν» (Ματθ. 12: 46,47)

Η μητέρα Του και τα αδέλφια Του προκειμένου να βρίσκονται κοντά Του και να απολαμβάνουν τη διδασκαλία Του, βρίσκονταν έξω. Συνήθως, αυτοί που βρίσκονται κοντά στα μέσα ενημέρωσης και μπορούν να απολαύσουν ό,τι τους προσφέρεται για να οικοδομηθούν σε γνώση και χάρη Θεού, είναι οι πιο αμελείς. Αυτό πολλές φορές συμβαίνει και με μας. Ενώ μας δίνεται η ευκαιρία να ωφεληθούμε αυτό το κάτι που μας προσφέρεται σήμερα, το αφήνουμε για την επομένη, ξεχνώντας ότι η αύριο μπορεί να μην είναι δική μας.

Όχι μόνο δεν Τον άκουγαν, αλλά διέκοψαν και τους άλλους που ήθελαν να Τον ακούσουν.

Φαίνεται ότι ο εχθρός της ψυχής δε χάνει καμιά ευκαιρία. Πάντα προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή μας από τη διδασκαλία του Κυρίου μας. Κάποτε η μητέρα Του Τον έψαχνε κι όταν Τον βρήκε, του λέει: «Ο πατέρας Σου κι εγώ με αγωνία στην ψυχή Σε αναζητούσαμε. Τι θα πει με αναζητούσατε; Δεν ξέρετε ότι πρέπει να μετέχω στα έργα του Πατέρα Μου;» (Λουκάς 2:48,49). Φαίνεται ότι αυτό μέσα στην αγωνία της το είχε ξεχάσει, αλλιώς δε θα πήγαινε να Τον διακόψει την ώρα που έκανε το έργο του Πατέρα Του. Αυτό έρχεται να μας πει ότι την κατάλληλη στιγμή πρέπει να θέτουμε σε εφαρμογή ό,τι ο Κύριος μας έχει διδάξει. Ήταν τόσο απορροφημένος στο έργο του Πατέρα Του που η απάντησή Του στην επιθυμία της μητέρας Του και των αδελφών Του να Του μιλήσουν έρχεται ακαριαία: «Ποια είναι η μητέρα Μου και ποια τα αδέλφια Μου; Μητέρα Μου και αδέλφια Μου είναι εκείνοι που κάνουν το θέλημα του Πατέρα Μου» (48-50).

Ξεκαθαρίζει τη φυσική συγγένεια από την πνευματική.

Η συμπεριφορά μας στο γονιό και στο συγγενή πρέπει να είναι ευγενική, και

Να επιλαμβανόμαστε πρώτα των πραγμάτων που έχουν μεγαλύτερη αξία κι έπειτα εκείνων που έχουν μια δεύτερη θέση και που πιθανόν να μας απομακρύνουν από την αλήθεια.

«Σεις είστε όλοι αδέλφια» (Ματθ. 23:8).

«Σεις είστε αδέλφια χωρίς καμιά διάκριση, δικαίωμα, υπεροχή ή ισχύ έναντι των αδελφών σας» (Γαλ. 3:28).

«Σεις είστε όλοι αδέλφια με πρωτότοκο αδελφό το Χριστό» (Ρωμ. 8:29). Που εννοεί αδέλφια που στηρίζουν ό ένας τον άλλο και όλοι υποτάσσονται στο Μεγάλο Αδελφό και Διδάσκαλο που μας έχει δώσει μια νέα πνοή ζωής. Μια ζωή γεμάτη ειρήνη κι ελπίδα. Μια ζωή νικηφόρα. Μια ζωή, με ουράνια γεύση!!

 

                                                              Άδης

 

Η λέξη αυτή στην Παλαιά Διαθήκη σημαίνει τον αόρατο τόπο που βρίσκονται οι ψυχές των νεκρών. Πριν ο Χριστός αναστηθεί, οι ψυχές όλων των νεκρών πήγαιναν στον Άδη. Από την ημέρα όμως που ο Χριστός αναστήθηκε πήρε μαζί Του όλους τους δίκαιους στον ουρανό. Από τότε, οι δίκαιοι πηγαίνουν στον ουρανό και εκείνοι που δεν έχουν δικαιωθεί μέσω του Ιησού Χριστού πηγαίνουν στον Άδη.

Άδης επίσης σημαίνει στέρηση της παρουσίας και αγάπης του Θεού, η διαρκής τιμωρία, ό έλεγχος της συνείδησης λόγω κακού παρελθόντος και γενικά όσα ακολουθήσουν με την εφαρμογή της θείας δικαιοσύνης σύμφωνα με το βαθμό της ευθύνης του αμαρτήματος (Ματθ. 11: 22,  23:14  και Λουκ. 12: 47,48).

Ο Λουκάς στο 16: 19-31 μας δίνει μια εικόνα για το πού πηγαίνουν οι ψυχές μας μετά θάνατο, αν έχουν συναίσθηση εκεί που βρίσκονται, και τι μπορεί να κοστίσει η αδιαφορία μας όταν δεν ανταποκρινόμαστε στην πρόσκληση του Θεού (Ματθ. 11:28), που για καλή μας τύχη παραμένει ακόμα ανοιχτή.

 

Ο πλούσιος και ο φτωχός Λάζαρος (Λουκά 16: 19-31)

 

Η παραβολή αυτή είναι μια από τις ωραιότερες παραβολές της Γραφής. Απαντά σε πολλά ερωτηματικά που πιθανόν να παρέμεναν αναπάντητα. Μας φανερώνει με τον πιο όμορφο τρόπο τι συμβαίνει μετά θάνατο τόσο στους δίκαιους όσο και στους άδικους. Αναφέρεται χωρίς εξαίρεση σ’ όλες τις τάξεις των ανθρώπων.

Όλοι αναγνωρίζουν το θάνατο, αλλά μόνο λίγοι τον παίρνουν στα σοβαρά. Οι άνθρωποι συνήθως έχουν τις κρίσεις τους γύρω από κάθε θέμα. Αυτό βέβαια δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει, γιατί χωρίς θεία αποκάλυψη τίποτε δε μπορεί να μας δώσει την αλήθεια που θα ικανοποιήσει απόλυτα την καρδιά μας και τη συνείδησή μας. Ο Κύριος εδώ βρίσκει την ευκαιρία κι αποκαλύπτει εκείνο που ο ανθρώπινος νους δεν έχει τη δύναμη να γνωρίζει.

19 «Υπήρχε κάποιος πλούσιος που ντυνόταν με πορφύρα και λινά ρούχα, απολαμβάνοντας κάθε μέρα τη ζωή του μεγαλόπρεπα».

Το όνομα του ανθρώπου όπως βλέπουμε δεν αναφέρεται στη Γραφή. Φαίνεται να είναι και αυτός ένας από τους ανθρώπους που αντιπροσωπεύουν ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων που τους αρέσει να ζουν για τον εαυτό τους και ν’ αδιαφορούν εντελώς για την αγάπη τους στο Θεό και το συνάνθρωπό τους.

20 «Υπήρχε και ένας φτωχός που ονομαζόταν Λάζαρος, ο οποίος ήταν εγκατελειμένος κοντά στην αυλόπορτα του πλούσιου, με το σώμα γεμάτο πληγές, 21 και λαχταρούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλούσιου. Παράλληλα έρχονταν τα σκυλιά και εγλειφαν τις πληγές του».

Ο φτωχός αυτός ζητιάνος αναφέρεται με το όνομά του Λάζαρος, γιατί ο καλός ποιμένας καλεί όλα τα προβατάκια Του με το όμομά τους. Παρόλες τις δοκιμασίες και ταλαιπωρίες που περνούσε, ήταν ένα πιστό και αληθινό παιδί του Αβραάμ. Κανένα παιδί του Αβραάμ δε θα βρισκόταν στη φοβερή αυτή κατάσταση ταλαιπωρίας, αν ο Ισραήλ δεν είχε απομακρυνθεί από το Θεό. Ανυπότακτοι στο θείο νόμο, στερούνταν τις υποσχόμενες προφητείες, Έτσι ο πλούσιος στου οποίου την πόρτα τοποθετούσαν οι φίλοι του το Λάζαρο παρέμεινε αδιάφορος. Οι σκύλοι έδειχναν περισσότερο ενδιαφέρον στο Λάζαρο παρά οι δικοί του άνθρωποι που κοιτούσαν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους.

22 «Κάποτε, λοιπόν, πέθανε ο φτωχός και τον μετέφεραν οι άγγελοι στην αγκαλιά του Αβραάμ».

Ξαφνικά έγινε μια μεγάλη αλλαγή, ο φτωχός Λάζαρος πέθανε. Ο Κύριος μας λέει ότι συνοδεία αγγέλων οδήγησε το Λάζαρο στον κόλπο του Αβραάμ, του πατέρα των πιστών. Η Καινή Διαθήκη μας αποκαλύπτει ότι σήμερα, τη στιγμή που οι πιστοί φύγουν από τον κόσμο αυτό, πηγαίνουν κατευθείαν στην αγκαλιά του Χριστού, που είναι πολύ καλύτερα. Πριν όμως έρθει ο σταυρός, η μεγαλύτερη ελπίδα του Ιουδαίου ήταν να γίνει δεκτός από τον Αβραάμ, με τον οποίο είχε γίνει συμφωνία Διαθήκης σε μια κατοικία μακαριότητας.

«Πέθανε επίσης κι ο πλούσιος και τον έθαψαν. 22 Και στον Άδη, καθώς βασανιζόταν, σήκωσε τα μάτια του και βλέπει τον Αβραάμ από μακριά και στην αγκαλιά του το Λάζαρο! 24 Φώναξε τότε και είπε: «Πατέρα μου, Αβραάμ, σπλαχνίσου με και στείλε το Λάζαρο να βρέξει την άκρη του δακτύλου του στο νερό και να δροσίσει τη γλώσσα μου, γιατί υποφέρω μέσα σ’ αυτή τη φλόγα!».

Μας λέει ότι πέθανε και όταν πέθανε, σ΄έναν άλλο κόσμο απ΄αυτόν εδώ, υπέφερε βασανιστήρια.

Έπειτα μαθαίνουμε ότι τα πνεύματα που έχουν φύγει από το σώμα, έχουν πλήρη συναίσθηση των όσων γίνονται γύρω τους και ταυτόχρονα μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους. Ακόμα ότι μπορούν ν΄αναγνωρίσουν το ένα το άλλο. Υπάρχει αναγνώριση των λυτρωμένων από τους χαμένους που βρίσκονται στην κόλαση παρόλο που μεταξύ τους υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα που τους χωρίζει.

Καθώς συνεχίζουμε τη μελέτη μας, βλέπουμε ότι ο διαχωρισμός που γίνεται κατά την ώρα του θανάτου, παραμένει σ’ ολόκληρη την αιωνιότητα.

Ο πλούσιος σήκωσε τα μάτια του και είδε το Λάζαρο στον κόλπο του Αβραάμ. Ο χαμένος εκείνος άνθρωπος κοίταξε στον Παράδεισο και είδε τι είχε χάσει. Είδε ότι θα μπορούσε να είναι δικός του, αν είχε δώσει τη θέση που ανήκει στο Θεό κατά τη διάρκεια της εδώ ζωής του. Είδε το φτωχό Λάζαρο να απολαμβάνει τα αγαθά του παραδείσου και μέσα στη στεναχώρια του, αρχίζει να προσεύχεται. Κάπως αστείο ν’ ακούμε κάποιον να προσεύχεται από την κόλαση. Το πρόβλημα είναι ότι άρχισε να προσεύχεται λίγο αργά και μάλιστα τώρα που βρισκόταν στην αντίθετη πλευρά του χάσματος. Όσο ήταν στη ζωή δεν ένιωθε την ανάγκη να προσευχηθεί, κοιτούσε πάντα τον εαυτό του, γι αυτό και αδιαφορούσε για τις αξιώσεις του Θεού και του ανθρώπου. Όπως είδαμε, άρχισε να προσεύχεται στην αιωνιότητα, εκεί που ήταν πια αργά για προσευχή. Δε ζητούσε πολλά, μια σταγόνα νερό, αλλά και αυτό του το αρνούνταν. Στην ουσία, εκεί που βρισκόταν δε χρειαζόταν φυσική ανακούφιση αλλά πνευματική. Ήταν η δίψα για την οποία έπρεπε να νοιαστεί όσο ήταν στη ζωή. Η δίψα του για να κοπεί, χρειάζεται να πάρει από το ζωντανό νερό που προσφέρεται δωρεάν και τώρα ήταν πια αργά.

25 «Κι ο Αβραάμ απάντησε: «Παιδί μου, θυμήσου ότι απόλαυσες εσύ τα αγαθά σου στη ζωή και παρόμοια ο Λάζαρος τα κακά. Τώρα, λοιπόν αυτός ανακουφίζεται εδώ κι εσύ υποφέρεις»».

Τι φοβερό πράγμα για την ψυχή που δε σώθηκε να θυμάται σ’ ολόκληρη την αιωνιότητα κάθε αμαρτία που είχε διαπράξει και να ματώνει η καρδιά του, γιατί η ευκαιρία να μετανοήσει του είχε δοθεί πολλές φορές μέσα από τα μηνύματα του Ευαγγελίου που είχε ακούσει. Η μνήμη του θα είναι σαν το σκουλήκι που δεν πεθαίνει, το σκουλήκι που θα βασανίζει την ψυχή του παντοτινά.

26 «Και εκτός απ΄όλα αυτά, ανάμεσα σε μας και σε σας, υπάρχει μεγάλο χάσμα, έτσι που όσοι θέλουν να περάσουν από εδώ σε σας να μην μπορούν κι ούτε οι από εκεί να μπορούν να περάσουν σε μας».

Ο ξεχωρισμός των σωσμένων από τους απίστους είναι τελικός, όταν κάποιος περάσει από την πύλη του θανάτου. Οι σωσμένοι δεν μπορούν να χάσουν τις ουράνιες ευλογίες τους και να πέσουν στην απώλεια και οι χαμένοι δεν μπορούν ποτέ ν΄αποκτήσουν τις ευλογίες και ν΄απολαύσουν τη σωτηρία.

27 «Κι εκείνος είπε: «Τότε, σε παρακαλώ, πατέρα, να τον στείλεις στο πατρικό μου σπίτι, 28 γιατί έχω πέντε αδέλφια για να τους προειδοποιήσει, ώστε να μην έρθουν κι αυτοί στον τόπο αυτόν του βασανισμού».

Μέσα σ’ όλη τη μιζέρια του ο πλούσιος θέλει να γίνει διάκονος. Ζητά από τον Αβραάμ να στείλει το Λάζαρο να μιλήσει στα πέντε αδέλφια του για να μην έρθουν κι εκείνα στο μέρος των βασάνων. Λυπάται. Ο Χριστός ήρθε και ανέβηκε στο σταυρό για τις αμαρτίες μας, έστω έτσι που να μη χρειάζεται να χαθεί κανένας που θα δεχόταν το μήνυμα της χάρης του.

Οι προσευχές έμειναν κι οι δύο αναπάντητες.

29 «Του λέει ο Αβραάμ: «Εχουν το Μωϋσή και τους προφήτες. Ας ακούσουν αυτούς. 30 Κι εκείνος είπε: Όχι, πατέρα Αβραάμ, αλλά αν πάει σ΄αυτούς κάποιος από τους νεκρούς, θα μετανοήσουν».

Με λίγα λόγια, έχουν το Λόγο του Θεού, έχουν την Αγία Γραφή, ας τη διαβάσουν. Ας δώσουν προσοχή σ’ εκείνα που γράφει και τότε ο Λόγος θα τους καθαρίσει και θα ξεφύγουν από την αιώνια καταδίκη. Ο πλούσιος παραθέτει ένα ακόμα επιχείρημα. Λέει στον Αβραάμ ότι αν πάει κάποιος από τους νεκρούς σ’ αυτούς, θα τον ακούσουν και θα μετανοήσουν.

31 «Τότε ο Αβραάμ του είπε: Αν το Μωϋσή και τους προφήτες δεν ακούν ούτε κι αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς δεν πρόκειται να πειστούν».

Η απάντηση που του δίνεται είναι πολύ αυστηρή: Ο άνθρωπος που αρνείται να πιστέψει την καθαρή, οριστική οδηγία της Αγίας Γραφής, ποτέ δε θα πιστέψει, ακόμα κι αν κάποιος έρθει πίσω από τους νεκρούς να μας προειδοποιήσει για την ερχόμενη οργή. Έτσι, αυτό που απομένει είναι να πάρουμε την πρέπεουσα θέση ενώπιον του Θεού σ’ αυτόν τον κόσμο, αν θέλουμε ν’ απολαύσουμε τις ευλογίες Του, όχι μόνο εδώ, αλλά και σ΄ολόκληρη την αιωνιότητα.

                                                                       Αθανασία

 

 Η λέξη αυτή προέρχεται από το αθάνατος, και σημαίνει ζωή αιώνιας διάρκειας. Ποτέ δεν αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, ενώ στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται στον Κύριο που είναι ο μόνος αθάνατος (Α΄Τιμ.6:16). «Αυτός κατάργησε το θάνατο και έφερε στο φως τη ζωή και την αφθαρσία μέσω του Ευαγγελίου» (Β΄Τιμ. 1:10).

Αθανασία σημαίνει αποτίναξη της δουλείας, «γιατί πρέπει το φθαρτό τούτο σώμα να αποκτήσει αφθαρσίαν, και το θνητό τούτο σώμα να αποκτήσει αθανασίαν (Α΄ Κορ. 15:53)

«Ο Κύριος είναι ο μόνος αθάνατος.» Αυτός είναι η πηγή της αθανασίας. Όλοι εμείς οι πιστοί αντλούμε την αθανασία από το Χριστό. Αυτός είναι το φως που κανένα θνητό μάτι δε μπορεί να το ατενίσει. Μόνο αυτοί που είναι στο Χριστό μπορούν να μένουν στην παρουσία Του με ειρήνη. «Η δόξα και η αιώνια δύναμη» είναι δικιά Του, και είναι Αυτός που, μέσω χάρης, άνοιξε στους αμαρτωλούς τις πύλες της αιώνιας ζωής.

Η αθανασία στη Γραφή είναι συνδεδεμένη με το σώμα. Το σώμα του Κυρίου δεν υποβαλλόταν στο θάνατο.Μόνο κάτω από θεία αρχή θα μπορούσε να πεθάνει. Ο Ίδιος είπε: «Κανείς δε μπορεί να μου αφαιρέσει τη ζωή, αλλά Εγώ από μόνος Μου τη θυσιάζω, με τη δική μου θέληση. Έχω και την εξουσία να την προσφέρω και την εξουσία να την ξαναπάρω. Αυτή είναι η εντολή που πήρα από τον Πατέρα Μου» (Ιωάν. 10:18). Και αυτό το σώμα είναι που γύρισε με τη δική Του εξουσία από τους νεκρούς και σήμερα κάθεται στα δεξιά του Πατέρα.

Αυτός είναι ο Μόνος που έχει αθανασία. Και αν το Πνεύμα Εκείνου που ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς κατοικεί μέσα σας, τότε Αυτός που ανέστησε το Χριστό από τους νεκρούς θα δώσει ζωή και στα θνητά σώματά μας με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα μας (Ρωμ. 8:11). Και πότε θα γίνει αυτό; Όταν ξανάρθει. Τότε όλοι, όσοι είχαν πιστέψει στο Χριστό και τώρα έχουν πεθάνει θα αναστηθούν και μαζί με τους πιστούς που ζουν θα συγκεντρωθούν κοντά Του. Τα φθαρτά σώματά μας θα ντυθούν την αφθαρσία και τα θνητά σώματά μας την αθανασία!  Ας Τον δοξάζουμε με το σώμα μας και με το πνεύμα μας για να μη βρεθούμε σαν αυτούς που σώζονται από φωτιά.

 

                                                                   Αθώος

 «Εγώ είμαι αθώος από το αίμα Αυτού του Δικαίου. Δική σας θάναι η ευθύνη» (Ματθ. 27:24).

Όταν ο Πιλάτος κατάλαβε την αδυναμία του να αντισταθεί στο οργισμένο πλήθος ζήτησε να του φέρουν νερό να πλύνει τα χέρια του, θέλοντας έτσι να εκφράσει τη λύπη του ότι αυτός είναι αθώος από το αίμα Αυτού του Δικαίου. Παρ’ όλα αυτά βρισκόταν εκεί ως αντιπρόσωπος του αυτοκρατορικού θρόνου, και ήταν υπεύθυνος να καταδικάσει τον ένοχο και να απαλλάξει τον Αθώο από τις ψευδείς κατηγορίες. Φαίνεται, ότι πολύ λίγο είχε αντιληφθεί πως μέσα στις εκατονταετηρίδες που θα περνούσαν το όνομά του ήταν προορισμένο να συνδέεται με αυτό του υπομονετικού Ανθρώπου που με τόση ευκολία παρέδωσε στους προκατειλημμένους κατήγορούς Του: «Σταυρωθείς τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου…» Δεν υπάρχει νερό που θα μπορούσε να πλύνει το αθώο Αίμα που χύθηκε…

«Η ευθύνη θάναι δική σας.» Προσέξτε. Η αμαρτία είναι ένα κουτσούβελο που κανείς δε δέχεται ότι είναι δικό του. Όλοι επιρρίπτουν ή μάλλον προσπαθούν να επιρρίψουν την ευθύνη ότι ανήκει σε κάποιον άλλον. Ξεχνάμε ότι ο λεκές της αμαρτίας είναι αμεταβίβαστος.

«Δική σας νάναι η ευθύνη.» Εκείνοι, από τότε, χωρίς να σκεφτούν τι έκαναν, πήραν την ευθύνη επάνω τους κι επάνω στα παιδιά τους.

Μήπως η ευθύνη βαρύνει κι εμάς; Γιατί λέει: «Δική σας θάναι η ευθύνη.» Ναι, η ευθύνη να μεταφέρουμε το μήνυμα της θυσίας Του στις αθώες ψυχές των οποίων το αίμα χύνεται καθημερινά γύρω μας, είναι δική μας. Η αδιαφορία μας, μας καταδικάζει. Έτσι ας φροντίσουμε το μήνυμά μας σε όλους τους ανθρώπους να είναι άμεσο, γοργό και ακέραιο. Αμήν.

                                                           Αίμα

 

«Αυτός είναι που ήρθε μέσω ύδατος και αίματος, ο Ιησούς Χριστός. Όχι μόνο μέσω του νερού, αλλά μέσω του νερού και του αίματος. Και είναι το Πνεύμα που το επιβεβαιώνει αυτό με τη μαρτυρία Του, γιατί το πνεύμα είναι αλήθεια» (Α΄Ιωάννη 5:6).

Αυτό που αρχικά βλέπουμε στο εδάφιο που μελετάμε είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Ιησούς ήρθε στον κόσμο (Ιωάν. 1:14). Μας λέει ακόμη ότι ήρθε εθελουσίως (Ψαλμός 40:7). Αφού οι αιματηρές θυσίες και οι προσφορές δεν μπορούσαν να απομακρύνουν την αμαρτία και να καθησυχάσουν την συνείδηση του ανθρώπου, ήρθε ο Χριστός κι έκανε ένα ανώτερο έργο με το οποίο ικανοποίησε όλες τις απαιτήσεις του νόμου, εξιλέωσε τον άνθρωπο από την αμαρτία, και γέμισε με ειρήνη την ταραγμένη συνείδησή του.

«Αυτός είναι που ήρθε μέσω του νερού και του αίματος.» Ναι, Αυτός είναι που γεννήθηκε ως άνθρωπος απ’ την παρθένο Μαρία με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. 1:18), που πέρασε τους πρώτους εννέα μήνες της κύησής Του στα σπλάχνα της μητέρας Του μέσα στο ενάμνιο υγρό. Αναφέρεται ως ενάμνιο (υγρό) από τη λέξη αμνός. «Αμνός προς θυσία.» Αυτό λέει ότι ο Ιησούς ήρθε με ανθρώπινη σάρκα ως Θεός και άνθρωπος με σκοπό να πεθάνει και μέσω του θανάτου Του να πραγματοποιηθεί η σωτηρία μας.

Ο Ιησούς είπε στο Νικόδημο: «Εκτός και ο άνθρωπος γεννηθεί από το νερό και από το Πνεύμα, δε μπορεί να μπει στη βασιλεία των ουρανών» (Ιωάν. 3:5). Από την αντίθεση του περιεχομένου μεταξύ σάρκας και Πνεύματος (Α΄Ιωάν. 5:8), αντιλαμβανόμαστε ότι το νερό εδώ αναφέρεται στη σωματική φύση του ανθρώπου, και αφού μιλάμε για γέννα, το νερό εδώ αναφέρεται στο αμνιακό υγρό.

Η ίδια λέξη «γεννώ», αναφέρεται στον Ιωάννη 3:3,7 και στην Α΄Ιωάννη 5:1,4. Αλλά ούτε στον Ιωάννη 3:1-8, ούτε στην Α΄Ιωάννη 5:1-13 γίνεται υπαινιγμός για βάπτισμα, είτε στο Χριστό ή στον πιστό.

«Μέσω του νερού και του αίματος.» Ο λόγος για έναν τέτοιο συνδυασμό, είναι γιατί και τα δύο πηγαίνουν μαζί. Το νερό αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη φύση του Ιησού, ότι γεννήθηκε από την παρθένο Μαρία και συνεπώς αυτό που ειπώθηκε στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη 1: 1,14, αλήθεψε: «Εν αρχή υπήρχε ο Λόγος… και ο Λόγος εγένετο σάρξ». Ο λόγος που ο Ιησούς γεννήθηκε από την παρθένο Μαρία ήταν να πάρει ανθρώπινο σώμα με σάρκα και αίμα που θα μπορούσε να το προσφέρει για την άφεση των αμαρτιών μας. Γιατί χωρίς αίμα δε γίνεται άφεση αμαρτιών (Εβρ. 9:22).

Ενώ το νερό μιλάει για τον τρόπο της ενανθρώπισης του Λόγου, το αίμα μας δείχνει το σκοπό της ενανθρώπισης. Και τα δύο έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους. Έτσι, από κοινού τα εδάφια 5 και 6 μας αποκαλύπτουν ότι η ανθρώπινη και ιστορική εκείνη προσωπικότητα που προϋπήρχε με τον Πατέρα (Ιωάν. 1:18), είναι ο Γιος του Θεού.

Εκτός από το νερό και το αίμα που αναφέρονται στο εδάφιό μας, αναφέρεται και ένα τρίτο στοιχείο. Και αυτό είναι το Άγιο Πνεύμα. Για να γίνει αποτελεσματικό το έργο του Θεανθρώπου στον καθαρισμό μας από την αμαρτωλή φύση μας, χρειάζεται το Άγιο Πνεύμα. «Και είναι το Πνεύμα που επιβεβαιώνει τη μαρτυρία Του, γιατί το Πνεύμα είναι αλήθεια.»

Τα δύο προηγούμενα στοιχεία, το νερό και το αίμα, είναι φυσικά στοιχεία. Το Ευαγγέλιο του Χριστού μιλάει ξεκάθαρα για το έργο του Αγίου Πνεύματος.

Η εφαρμογή φυσικών στοιχείων δεν επιφέρει κανένα αποτέλεσμα στον καθαρισμό και την απολύτρωσή μας παρά μόνο η πνευματική δύναμη και ενέργεια του Θεού που είναι το Άγιο Πνεύμα (Ιωάν. 4:21), μέσω άσκησης πίστης.

«Και το Πνεύμα είναι αυτό που επιβεβαιώνει, γιατί το Πνεύμα είναι αλήθεια.» Το Πνεύμα εδώ αντιπροσωπεύει το Άγιο Πνεύμα που ενεργοποιεί το πρόσωπο και το έργο του Χριστού. Όταν ο άνθρωπος πιστεύει,το Άγιο Πνέυμα τον λυτρώνει, τον μεταμορφώνει, τον φέρνει στην άνωθεν γέννηση (Ιωάννης 3:3) και τον κάνει παιδί του Θεού (Α΄Ιωάννη 5:1). Ο πιστός τότε αναγνωρίζει όλους όσους γεννήθηκαν από το Θεό ότι είναι αδέλφια του, τους αγαπάει, τηρεί τις εντολές Του και υπερνικά τον κόσμο! (Α΄Ιωάννη 5:4).

 

Η Τριάδα στον Ουρανό (Α΄Ιωάννη 5:7)

 

«Καθότι είναι τρεις αυτοί που δίνουν τη μαρτυρία τους στον ουρανό: Ο Πατέρας, ο Λόγος και το Πνεύμα το Άγιον. Και αυτοί οι τρεις είναι ένα.»

 

Εδώ  μιλάει ξανά ο Ιωάννης στον ενεστώτα και αυτό που θέλει να μας πει, είναι ότι και οι τρεις προσωπικότητες της Αγίας Τριάδας συμφωνούν πλήρως στη μαρτυρία που δίνουν ο ένας για τον άλλο. Βλέπουμε την αρμονική, αδιάσπαστη και αιώνια σχέση μεταξύ τους.

Και οι τρεις προσωπικότητες του Τριαδικού Θεού μας είναι μονίμως κάτοικοι του ουρανού. Ο Κύριός μας μας δίδαξε να προσευχόμαστε: «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 6:9). Ο Κύριος κατέβηκε από τον ουρανό (Ιωάν. 6:38,41) και έπειτα ανέβηκε στον ουρανό (Πράξ. !:9,10). Το Άγιο Πνεύμα που εστάλη μέσω του Ιησού Χριστού από τον Πατέρα πρέπει να είναι στον ουρανό, αφού οι άλλοι Δύο είναι εκεί (Λουκάς 3:21,22).

Όπως και στο Ματθαίο 28:19 και οι τρεις προσωπικότητες αναφέρονται με τη μοναδική λέξη «όνομα,» γιατί λέει: πηγαίνετε σε όλα τα έθνη, διδάξτε τους και βαπτίστε τους στο «όνομα» του Πατέρα, του Γιου και του Αγίου Πνεύματος, έτσι κι εδώ στην Α΄Ιωάννη 5:7 μας δίνεται η ρητή δήλωση γύρω από την ενότητα των Τριών: του Πατέρα, του Λόγου και του Αγίου Πνεύματος – «και Αυτοί οι τρεις είναι ένα» που εννοεί ένα σε ουσία, ισότητα, αιωνιότητα και απεραντοσύνη. Το ίδιο συναντάμε και στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη 10:30, που λέει: «Ο Πατέρας μου κι εγώ είμαστε ένα. Ένα σε θεία ιδιότητα.

«Τρεις επίσης είναι αυτοί που δίνουν τη μαρτυρία τους στη γη: το Πνεύμα, το νερό και το αίμα. Και αυτοί οι τρεις είναι σύμφωνοι στη μαρτυρία τους» (Α΄Ιωάννη 5:8).

Ο Ιωάννης εδώ προχωρεί να αναπτύξει λεπτομερώς πώς το έργο της σωτηρίας πραγματοποιείται στην καρδιά του ανθρώπου. Αυτό που βασικά ο Θεός κάνει στον άνθρωπο πάνω στη γη είναι η αναγέννηση την οποία μας συστήνει στην Α΄Ιωάννη 5:1. Και τούτο διότι η αναγέννηση ενεργοποιείται με το Άγιο Πνεύμα (Ιωάν. 16:8-11), το Οποίο αναφέρεται ως ο ιδρυτής της πίστης του ανθρώπου. Το αποτέλεσμα της λειτουργίας του Αγίου Πνεύματος αναφέρεται ως «το ύδωρ. Το ζωντανό νερό.» Η πρώτη επιβεβαίωση ή μαρτυρία της ζωντανής πίστης είναι ο καθαρισμός της ζωής ενός ανθρώπου. Ο καθαρισμός συμβολίζεται με το νερό. Και δεν αναφέρεται στο βάπτισμα του πιστού, αλλά στο έργο του καθαρισμού του πιστού – στη ζωή ενός αληθινά πιστού. Ο Ιωάννης μεταχειρίζεται τη λέξη «νερό» σα μια μεταφορική έννοια κοινωνίας του πιστού με το Θεό. Στον Ιωάννη 4:13,14 ο Κύριος στο πηγάδι του Ιακώβου προσφέρει «το ζωντανό νερό» που έχει τη δύναμη να κόψει τη δίψα κάθε διψασμένου. Μάλιστα φωνάζει: «Αν κάποιος διψάει, ας έρχεται σε Μένα» (Ιωάννη 6:37), κι Εγώ θα του δίνω να πίνει.» Εννοώντας το Άγιο Πνεύμα, που μπορεί να ζητήσει και να πάρει ο κάθε πιστός.

Αλλά γιατί προσθέτει «και το αίμα»; Σ΄αυτό το εδάφιο αναφέρεται το αίμα του Ιησού που χύθηκε επάνω στο σταυρό όπως και στο εδάφιο 6. Επειδή το νερό έχει μια συμβολική έννοια αναφερόμενη στον καθαρισμό της ανθρώπινης καρδιάς, ο Ιωάννης ήθελε να θίξει πώς ο καθαρισμός επραγματοποιείτο από το Χριστό για τον πιστό. Πιθανόν το Πνεύμα να του απεκάλυπτε ότι θα υπήρχαν ορισμένοι που θα έπαιρναν το πόσιμο νερό – άσχετο με τη διδασκαλία του Κυρίου μας- και θα του απέδιδαν δύναμη πνευματικού καθαρισμού. Έτσι (ο Ιωάννης) προσθέτει ότι αυτός ο συμβολικός καθαρισμός με το νερό, γινόταν εφικτός μόνο μέσω του αίματος του Ιησού.

Αυτό μας το ξεκαθαρίζει στην Α΄Ιωάννη 1:7. Στην προς Εβραίους 9:22 μαθαίνουμε ότι «χωρίς θυσία αίματος, δεν υπάρχει άφεση αμαρτιών». Όπως το νερό μας καθαρίζει εξωτερικά έτσι και το αίμα εξαγνίζει τον πιστό.

Το Πνεύμα και το νερό και το αίμα έχουν ένα σκοπό: τη συγχώρηση, τη σωτηρία και τη νικηφόρα ζωή του ανθρώπου.

                                                                  Αίρεση

 

Με το θέμα αυτό των αιρέσεων και των αιρετικών θα μπορούσα να ασχοληθώ επί μακρόν. Προτιμώ όμως, και αρκούμαι, να σας πω ό,τι διδάχτηκα από τότε που γνώρισα το Χριστό μέχρι σήμερα.

Αιρέσεις υπήρχαν και θα υπάρχουν, όσο υπάρχουν άνθρωποι. Και τούτο γιατί δε μας οδηγεί το ίδιο το Πνεύμα.

Η χριστιανική διδασκαλία κρατήθηκε ανόθευτη μέσα στους αιώνες από τους ανθρώπους που στάθηκαν πιστοί στο λόγο του Θεού. Ο Ίδιος ο Χριστός μας λέει ότι δεν πρέπει να αλλάξουμε ούτε ένα γιώτα στο λόγο Του. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να αλλάξουμε ένα γιώτα δε μας επιτρέπεται να ξεφύγουμε και κατά ένα γιώτα από τη διδαχή Του. Στο Ματθ. 16:18 μας λέει ότι όλα μπορεί να παρέλθουν, ο λόγος Του όμως θα παραμείνει στους αιώνες! «Ούτε οι πύλες του Άδη δε θα τον κατανικήσουν.»

Ο απόστολος Πέτρος αναφερόμενος στις αιρέσεις, λέει: «Ανάμεσα στο λαό παρουσιάστηκαν ψευτοπροφήτες και ψευτοδιδάσκαλοι που παρεμβάλλουν καταστρεπτικές αιρέσεις. Απαρνούνται ακόμη και τον Κύριο που τους εξαγόρασε, προκαλώντας έτσι την καταστροφή τους! (Β΄Πέτρου 2:1). Ο δε απόστολος Παύλος μας συνιστά: «Αιρετικόν, μετά από μία και δύο νουθεσίες – αν δεν σας ακούει- να τον παρατάτε (Τίτο 3:10). Και καθώς συνεχίζει να μας μιλάει μέσα από τις επιστολές του, μας παροτρύνει να παραμένουμε σταθεροί και αμετακίνητοι στη διδασκαλία του Κυρίου μας που έχει τη δύναμη να μας καθαρίζει, διαπαιδαγωγεί και οδηγεί όχι μόνο να ζούμε με σωφροσύνη, δικαιοσύνη και ευσέβεια, δείχνοντας με τη ζωή μας το σωστό δρόμο στους ανθρώπους γύρω μας, αλλά και με θεία πειθώ να διαβιβάζουμε το μήνυμά Του, ανεπηρέαστοι από αιρετικούς και αιρέσεις.

                                                              Ακούω

(Α΄ Ιωάννη 1:3,4)

 

Ο Λόγος της Ζωής

«Αυτό που υπήρχε από την αρχή, αυτό που έχουμε ακούσει, αυτό που έχουμε δει με τα μάτια μας, αυτό που με θαυμασμό παρατηρήσαμε και τα χέρια μας ψηλάφησαν σχετικά με το Λόγο της Ζωής, – και φανερώθηκε πράγματι η ζωή, και την έχουμε δει και την επιβεβαιώνουμε με τη μαρτυρία μας και σας την αναγγέλλουμε τη ζωή τούτη την αιώνια που ήταν με τον Πατέρα και φανερώθηκε σ’ εμάς – αυτό λοιπόν που έχουμε δει κι ακούσει, σας το αναγγέλλουμε, για να συμμετάσχετε κι εσείς στην κοινωνία που έχουμε, μια και η κοινωνία η δική μας είναι με τον Πατέρα και το Γιο Του τον Ιησού Χριστό. Κι αυτά σας τα γράφουμε για να είναι πλήρης η χαρά σας».

Ο Ιωάννης εδώ αναφέρεται στα όσα αυτός ο ίδιος και οι άλλοι απόστολοι είδαν με τα μάτια τους και άκουσαν με τα αφτιά τους γύρω από τη ζωή του Χριστού. «Ναι εμείς γίναμε οι ιδιαίτεροι μάρτυρες όχι μόνο των όσων ακούσαμε αλλά και των όσων είδαμε».

«Ακηκόαμεν και εωράκαμεν.» Δύο λέξεις που στηρίζει η μια την άλλη και κάνουν τη μαρτυρία τους αξιόπιστη.

Ο Ιωάννης έρχεται να συμμεριστεί μαζί μας τη μαρτυρία εκείνη που απολάμβανε. Θέλει κι εμείς να γευτούμε το ίδιο πράγμα. Να γευτούμε την κοινωνία με τον Πατέρα και τον Γιο, όπως αυτός και οι άλλοι απόστολοι. Τώρα, αν ο Χριστός ήρθε να φέρει αιώνια ζωή στους αποστόλους, τότε, ήρθε να φέρει και σε μας το ίδιο. Εμείς, ως πιστοί, στηρίζουμε την πίστη μας στη μαρτυρία των αποστόλων, και η συμμετοχή μας στην κοινωνία που εκείνοι είχαν με τον Πατέρα και το Γιο Του, γίνεται και δική μας κοινωνία.

Ίσως σ΄αυτό εδώ το σημείο κάποιος να ρωτούσε, «Γιατί λέει: Η κοινωνία τους αυτή ήταν με τον Πατέρα και το Γιο Του, τον Ιησού Χριστό;» Διότι και οι δύο είναι ένα (Ιωάννης 10:30) σε ουσία, ιδιότητα, αιωνιότητα και σκοπό.

«Και αυτά σας τα γράφουμε για να είναι πλήρης η χαρά σας.» Σκοπός της πληροφόρησης μέσω των Γραφών στον άνθρωπο είναι να ολοκληρωθεί η χαρά του. Γιατί χωρίς το μήνυμα του Ευαγγελίου, η πραγματική χαρά και ειρήνη είναι άγνωστα στον άνθρωπο.

Ακροατής

 

«Να γίνεσθε εκτελεστές του λόγου και όχι μόνο ακροατές, απατώντες τον εαυτό σας» (Ιακώβου 1:22).

Ο Θεός δοκιμάζει την πίστη με το Λόγο και όχι με ανθρώπινες επινοήσεις.

Τα παιδιά του Θεού είναι αδύνατο να απομακρυνθούν από το Λόγο του Θεού. Κάθε παιδί θέλει να ακούει τη φωνή του Πατέρα του, ιδιαίτερα όταν αυτή η φωνή είναι μια φωνή που ανακουφίζει και εποικοδομεί. «Γίνεσθε εκτελεστές του λόγου και όχι μόνον ακροατές, ξεγελώντας τον εαυτό σας.»

Κάθε ένας από μας μπορεί να εκφράζει τα λόγια αυτά με τη ζωή του. Ο απόστολος των εθνών το διατυπώνει ως εξής: «Εσείς είστε η επιστολή μας, γραμμένη στις καρδιές μας, η οποία είναι γνωστή και διαβάζεται από όλους τους ανθρώπους, είσθε, φανερά, επιστολή του Χριστού, που είναι καρπός της δικής μας υπηρεσίας, και είναι γραμμένη όχι με μελάνι, αλλά με το Πνεύμα του Θεού του ζωντανού, όχι σε πλάκες πέτρινες, αλλά σε πλάκες σάρκινων καρδιών» (Β΄Κορ. 3:2,3). Ο κόσμος σήμερα δε διαβάζει τη Γραφή, αλλά διαβάζει εσένα και εμένα. Οι άνθρωποι διαβάζουν τη συμπεριφορά μας κι έπειτα ακολουθούν το πολίτευμά μας. Αν τα θεμέλια της οικοδομής μας στηρίζονται στη Βίβλο και η γλώσσα μας εκφράζει την ιδιότητα του Χριστού, τότε οι άνθρωποι νιώθουν ανακούφιση. Κάθε ψυχούλα ψάχνει να ακουμπήσει κάπου και να ξαποστάσει. Αρκεί να την οδηγήσουμε να βρει το δρόμο που χρειάζεται.

«Γίνεσθε εκτελεστές του λόγου…» Υπάρχει ένα στοιχείο που κάνει το λόγο του Θεού ξεχωριστό από κάθε άλλο βιβλίο. Υπάρχουν βιβλία που μπορούν να μας δώσουν πληροφορίες πάνω σε διάφορα θέματα. Να μας βοηθήσουν να αυξήσουμε τις γνώσεις μας. Να μας εμψυχώσουν. Να μας ταξιδέψουν. Ακόμη και να μας διασκεδάσουν. Αλλά ο λόγος του Θεού απαιτεί δράση και αυτό είναι που τον κάνει διαφορετικόν: «Γίνεσθε…» Μπορεί να διαβάσεις οποιοδήποτε βιβλίο θέλεις. Κανένα όμως δε σου λέει ότι πρέπει να κάνεις αυτό που σε διδάσκει. Ο Λόγος του Θεού όμως σε προστάζει. Το πρώτο μήνυμά Του είναι μετάνοια. Το δεύτερο πρόσκληση: «Ελάτε σε Μένα…» (Ματθ. 11:28,29). Και το τρίτο είναι το αίτημά Του: «Πηγαίνετε σε όλα τα έθνη…» (Ματθ. 28:19). Η ακρόαση δεν είναι αρκετή, εκτός και τεθεί σε εφαρμογή αυτό που μάθαμε. Δεν είναι αρκετό να κρατάμε στα χέρια μας το φάρμακο την ώρα που πλήθη ανθρώπων το χρειάζονται. Μια αλοιφή δεν επουλώνει μια πληγή εκτός και την απλώσουμε επάνω στο τραύμα που χρειάζεται τη γιατρειά.

«Γίνεσθε εκτελεστές του λόγου και όχι μόνον ακροατές ξεγελώντας τον εαυτό σας». Δεν μπορούμε να διαλέγουμε διάφορα εδάφια που μπορεί να μας ξεγελάσουν όπως όταν παίρνουμε ορισμένα από τα φάρμακα της συνταγής που μας έγραψε ο γιατρός. Χρειάζεται ολόκληρη η δόση να κάνει τη θεραπεία ολοκληρωτική. Το ίδιο και με τη Γραφή: χρειάζονται τα απαιτούμενα εδάφια να μας δώσουν το αποτέλεσμα που περιμένουμε. «Ας μην ξεγελιώμαστε.» Χρειάζεται περισυλλογή, έπειτα πρακτική άσκηση και τέλος εφαρμογή.

                                                              Ακροβυστία

(Ρωμ. 4:4-12)

 

4:6 Κατόπιν ο Παύλος στρέφεται στο Δαβίδ για να αποδείξει τη θέση του. Η λέξη «έτσι» στην αρχή αυτού του εδαφίου δηλώνει ότι η εμπειρία του Δαβίδ ήταν ίδια μ’ εκείνη του Αβραάμ. Το γλυκόλαλο αηδόνι του Ισραήλ είπε ότι είναι μακάριος ο αμαρτωλός που ο Θεός τον έκρινε δίκαιο, άσχετα με τα έργα του. Αν και ο Δαβίδ ποτέ δεν το είπε με τόσα πολλά λόγια, ο απόστολος το μεταφέρει από τον Ψαλμό 32:1-2 και το παραθέτει στα επόμενα δύο εδάφια.

4:7 Μακάριοι αυτοί που τους συγχωρήθηκαν οι αδικίες, που τους σκεπάστηκαν οι αμαρτίες!

4:8 Μακάριος ο άνθρωπος που δεν του λογαριάζει ο Κύριος την αμαρτία του!

Τι διέκρινε ο Παύλος σ’ αυτά τα εδάφια; Πρώτ’ απ΄όλα, παρατήρησε ότι ο Δαβίδ δεν κάνει καμιά αναφορά σε έργα. Η συγχώρηση είναι θέμα της χάριτος του Θεού και όχι της προσπάθειας του ανθρώπου. Είδε επίσης, ότι αν ο Θεός δεν καταλογίζει την αμαρτία σε κάποιον, τότε αυτός ο άνθρωπος στέκεται δικαιωμένος μπροστά στον Κύριο. Τέλος, είδε ότι ο Θεός δικαιώνει τον ασεβή. Ο Δαβίδ ήταν ένοχος μοιχείας και φόνου, σ’ αυτά τα εδάφια όμως δοκιμάζει τη γλυκύτητα της πλήρους και δωρεάν συγχώρησης.

4:9 Μπορεί όμως, μέσα στο μυαλό μερικών Ιουδαίων να υφέρπει ακόμα η σκέψη πως ο εκλεκτός λαός του Θεού είχε μια μικρή θέση στο σχέδιο της δικαιοσύνης του Θεού, ότι μόνο αυτοί που έχουν περιτμηθεί μπορούν να δικαιωθούν. Ο απόστολος στρέφεται και πάλι στην εμπειρία του Αβραάμ για να αποδείξει ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Θέτει το ερώτημα: «Η δικαιοσύνη καταλογίζεται μόνο στους πιστούς Ιουδαίους ή και στους πιστούς εθνικούς;» Το γεγονός ίσως ότι χρησιμοποιήθηκε σαν παράδειγμα ο Αβραάμ θα μπορούσε να σημαίνει ότι καταλογίζεται μόνο στους Ιουδαίους.

4:10 Ο Παύλος συλλαμβάνει εδώ ένα ιστορικό γεγονός που λίγοι από μας θα το είχαμε προσέξει. Μας λέει ότι ο Αβραάμ δικαιώθηκε (Γέν. 15:6) πριν ακόμα περιτμηθεί (Γέν. 17:24). Αν ο πατέρας του έθνους του Ισραήλ μπορούσε να δικαιωθεί όσο ήταν ακόμη απερίτμητος, τότε προκύπτει το ερώτημα: «Γιατί δεν μπορούν να δικαιωθούν και άλλοι απερίτμητοι άνθρωποι;» Στην ουσία ο Αβραάμ δικαιώθηκε από τον Θεό όσο ήταν ακόμα εθνικός, πράγμα που ανοίγει διάπλατα την πόρτα για τη δικαίωση και των άλλων εθνικών, ανεξάρτητα από την περιτομή.

 

4:11 Η περιτομή, λοιπόν, δεν ήταν η οργανική αιτία της δικαίωσης του Αβραάμ. Ήταν απλώς ένα εξωτερικό σημάδι στη σάρκα του, απόδειξη ότι είχε δικαιωθεί δια πίστεως. Η περιτομή ήταν βασικά η εξωτερική απόδειξη της διαθήκης ανάμεσα στον Θεό και τον λαό Ισραήλ. Εδώ, όμως το νόημά της εκτείνεται για να επισημάνει τη δικαιοσύνη που ο Θεός απέδωσε στον Αβραάμ δια της πίστεως.

Εκτός από ένα σημάδι, η περιτομή ήταν μια σφραγίδα – σφραγίδα της δικαιοσύνης της πίστεως την οποία είχε όσο ήταν ακόμη απερίτμητος.

Ένα σημάδι υποδηλώνει την ύπαρξη του σημαινόμενου. Η σφραγίδα προσδίδει αυθεντικότητα, επιβεβαίωση, απόδειξη ή εγγύηση για τη γνησιότητα του σημαινόμενου. Η περιτομή ήταν η επιβεβαίωση του Αβραάμ ότι ο Θεός τον θεωρούσε δικαιωμένο δια πίστεως, και σαν τέτοιο τον αντιμετώπιζε.

Η περιτομή ήταν σγραγίδα της δικαιοσύνης της πίστεως του Αβραάμ. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η πίστη του ήταν δίκαιη ή ότι απέκτησε δικαιοσύνη δια της πίστεως. Αυτή η τελευταία είναι χωρίς καμιά σχεδόν αμφιβολία η σωστή έννοια. Η περιτομή ήταν μια σφραγίδα της δικαιοσύνης η οποία ανήκε στην πίστη του ή που είχε κερδίσει με βάση την πίστη του.

Επειδή ο Αβραάμ δικαιώθηκε πριν περιτμηθεί, μπορεί να είναι ο πατέρας των άλλων απερίτμητων ανθρώπων – των πιστών δηλαδή εθνικών. Μπορούν κι αυτοί να δικαιωθούν όπως κι εκείνος: δια πίστεως.

Όταν λέει ότι ο Αβραάμ είναι ο πατέρας των πιστών εθνικών, δεν υπάρχει φυσικά σκέψη για φυσικούς απογόνους. Σημαίνει απλώς ότι αυτοί οι πιστοί είναι «παιδιά του», επειδή μιμήθηκαν την πίστη του. Δεν είναι παιδιά του επειδή τα γέννησε αλλά επειδή τον είχαν υπόδειγμα και μιμήθηκαν το παράδειγμά του. Η περικοπή δεν διδάσκει επίσης ότι οι εθνικοί που πιστεύουν γίνονται ο λαός Ισραήλ του Θεού. Ο Ισραήλ του Θεού αποτελείται από εκείνους τους Ιουδαίους που δέχονται τον Ιησού Χριστό, τον Μεσσία, σαν Σωτήρα και Κύριό τους.

4:12 Ο Αβραάμ πήρε το σημάδι της περιτομής και για ένα ακόμη λόγο: για να γίνει ο πατέρας εκείνων των Ιουδαίων που όχι μόνο έχουν περιτμηθεί αλλά ακολουθούν τα’ αχνάρια του στο μονοπάτι της πίστεως, το είδος της πίστεως που είχε όσο ακόμη ήταν απερίτμητος.

Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στους απογόνους του Αβραάμ και στα παιδιά του Αβραάμ. Ο Χριστός είπε στους Φαρισαίους, «Ξέρω πως είστε απόγονοι του Αβραάμ» (Ιωάν. 8:37). Και συνέχισε λέγοντας «Αν ήσασταν γνήσια τέκνα του Αβραάμ, θα κάνατε τα έργα του Αβραάμ» (Ιωάν. 8:39).

Εδώ λοιπόν ο Αβραάμ επιμένει ότι η φυσική περιτομή δεν αρκεί. Πρέπει να υπάρχει πίστη στο ζωντανό Θεό. Οι περιτμημένοι που πιστεύουν στον Κύριο Ιησού Χριστό είναι ο αληθινός Ισραήλ του Θεού.

Για να συνοψίσουμε, λοιπόν: υπήρχε μια εποχή στη ζωή του Αβραάμ που είχε πίστη και ήταν απερίτμητος και μια άλλη εποχή που είχε πίστη και είχε περιτμηθεί. Το αετίσιο μάτι του Παύλου βλέπει στο γεγονός αυτό ότι οι πιστοί εθνικοί και οι πιστοί Ιουδαίοι μπορούν να διεκδικήσουν τον Αβραάμ σαν πατέρα τους και να ταυτιστούν μαζί του σαν παιδιά του.

Αλήθεια

 

«Εγώ Είμαι η Αλήθεια». Ο Χριστός είναι η πλήρης και τελική αποκάλυψη του Θεού. Ο Αδάμ  πίστεψε στο ψεύδος του Διαβόλου και έκτοτε ο άνθρωπος ψάχνει με αβεβαιότητα ανάμεσα στην άγνοια και το λάθος. «Ο δρόμος των ασεβών είναι σαν το σκοτάδι, δεν ξέρουν πού προσκόπτουν» (Παρ. 4:19). «Σκοτισμένοι στη διάνοια, καθώς είναι απαλλοτριωμένοι από τη ζωή του Θεού, εξαιτίας της άγνοιας που είναι μέσα τους, εξαιτίας της πώρωσης της καρδιάς τους» (Εφ. 4:18). Χίλια δύο μηνύματα μηχανεύεται το μυαλό. «Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο τίμιο και απλό, αλλά οι άνθρωποι έγιναν περίπλοκοι» (Εκκλ. 7:29). «Δεν υπάρχει κανένας συνετός» (Ρωμ. 3:11). Ο Πιλάτος φώναξε δυνατά τη σύγχυση του πλήθους όταν ρώτησε. «Τι είναι Αλήθεια;» (Ιωάν. 18:38). Η Αλήθεια δε μπορεί να βρεθεί μέσα σ’ ένα σύστημα φιλοσοφίας, αλλά σ’ ένα Πρόσωπο – Ο Χριστός είναι η Αλήθεια. Αυτός αποκαλύπτει το Θεό και εκθέτει τον άνθρωπο στο φως. Μέσα σ’ Αυτόν είναι κρυμμένοι «όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσης» (Κολ. 2:3).

Τι φοβερή μωρία να Τον αγνοούμε! Τι θα σας ωφελήσει στην Κόλαση, αγαπητοί αναγνώστες, ακόμα κι αν έχετε πάρει πτυχία απ΄όλες τις επιστήμες και έχετε κερδίσει ό,τι σας προσφέρει η εδώ ζωή; Πόσο θα επιθυμούσατε τότε να είχατε διαβάσει λιγότερο τις εφημερίδες που διαβάσατε, και περισσότερο τη Γραφή, και με όλη σας τη μάθηση να είχατε γονατίσει μπροστά στο Χριστό και την αλήθεια!
 

                                                             Αμαρτία

 

Αμαρτία είναι η παράβαση του θείου και ηθικού νόμου. Είναι το σύμπλεγμα όλων των κακών. Το γενεαλογικό δέντρο της αμαρτίας ξεκινάει από την κόλαση. Ο Σατανάς είναι ο πρωτεργάτης της. Η αμαρτία είναι κακή από τη φύση της. Είναι ο λεκές που κηλιδώνει τη λαμπρότητα της ψυχής του ανθρ’ωπου, κι αυτό κάνει το Θεό να αποστρέφεται τον αμαρτωλό.

Η αμαρτία λυπεί το Πνεύμα του Θεού γιατί πληγώνει την καρδιά Του. Το Πνεύμα, όπως θα θυμάστε, ήρθε στη μορφή του περιστεριού και η αμαρτία προκαλέι πόνο και κάνει το ευλογημένο περιστέρι να θρηνεί. Δεν είναι παράλογο να λυπούμε τον Παράκλητο και Παρηγορητή μας;

Η αμαρτία είναι αρρώστια που δηλητηριάζει τα πιο ζωτικά τμήματα του ανθρώπου. Ένα μόνο γιατρικό υπάρχει για τη θεραπεία της, κι αυτό είναι το πολύτιμο Αίμα του Μεγάλου Γιατρού. Η υπακοή του Χριστού δεν ήταν αρκετή να κάνει εξιλασμό για την αμαρτία. Έπρεπε να θυσιαστεί  επάνω στο σκληρό σταυρό γιατί χωρίς αίμα δε γίνεται άφεση αμαρτιών (Εβρ. 9:22).

Ο Θεός μας έπλασε σύμφωνα με την εικόνα Του, λίγο κατώτερους από τους αγγέλους. Η αμαρτία όμως μας υποβίβασε. Μετάτρεψε τη δόξα μας σε ντροπή. Ο Θεός από του Οποίου τη σκέψη δε φύγαμε ποτέ, αφαίρεσε την ενοχή της αμαρτίας με τη συγχωρητική χάρη Του. Άλλαξε τη φύση μας και μας έκανε μέτοχους της δικής Του φύσης.

Ο άνθρωπος χωρίς τη χάρη του Θεού, που αφήνεται στον εαυτό του, μοιάζει με πλοίο στην τρικυμία, χωρίς κυβερνήτη και χωρίς άγκυρα, έτοιμο να συντριφτεί πάνω σε κάποιον ύφαλο. Σκεφτείτε, αν ο Αδάμ τον οποίο ο Θεός έφτιαξε τόσο τέλειο (Γέν. 3:22), έπεσε τόσο γρήγορα, πόσο πιο εύκολο είναι για μας να πέσουμε. Ας προσευχόμαστε η χάρη του Θεού να φαίνεται πάνω στις αδυναμίες μας.

Ο Αδάμ ήταν η κεφαλή της ανθρωπότητας. Εμείς είμαστε σπέρμα του Αδάμ. Όπως ένα παιδί είναι προέκταση των γονιών του, έτσι κι εμείς ήμασταν μέρος του Αδάμ. Γι αυτό όταν αμάρτησε ο Αδάμ, αμαρτήσαμε όλοι μας. Ενώ με τους αγγέλους είναι διαφορετικά. Όταν έπεσε ο πρωινός αστέρας, οι άλλοι άγγελοι δεν έπεσαν, γιατί δεν έχουν σχέση μεταξύ τους. Δεν έχουν εξάρτηση ο ένας απ’ τον άλλον.

Η αμαρτία του Αδάμ είναι και δική μας με φυσική μετάδοση. Δε μας καταλογίστηκε μόνο η ενοχή του Αδάμ, αλλά και η αχρειότητα και η διαφθορά της φύσης του μεταδόθηκε σε μας όπως μεταφέρεται το δηλητήριο από την πηγή στη βρύση. Αυτή είναι που ονομάζουμε προπατορική αμαρτία.

Στην προπατορική αμαρτία υπάρχει η έλλειψη δικαιοσύνης που έπρεπε να είναι δική μας. Έχουμε χάσει την υπέροχη πρωταρχική φλόγα της ψυχής που κάποτε είχαμε. Έχει μολύνει και διαφθείρει την παρθενική μας φύση. Έχει μετατρέψει τη λαμπρότητα της ψυχής μας σε μεσανυχτιάτικο σκοτάδι.

Η προπατορική αμαρτία είναι σαν τον υδράργυρο που συνεχώς κινείται. Ακόμη και όταν κοιμόμαστε η αμαρτία είναι ξύπνια. Έχει μέσα της μια αρχή συνεχούς κίνησης, μοιάζει με το σφυγμό που χτυπά ασταμάτητα. Δυστυχώς σ’ αυτήν τη ζωή δε θεραπεύεται τέλεια. Αν και η χάρη καθυποτάσσει την αμαρτία, δεν την ξερριζώνει ολότελα γιατί μέσα μας υπάρχουν τα κατάλοιπα της σάρκας. Ο Θεός αφήνει την προπατορική διαφθορά στον άνθρωπο μετά την αναγέννησή του, αν και θα μπορούσε να την εξαλείψει. Όμως δεν το κάνει, για να δείξει τη δύναμη της χάρης Του και στον πιο αδύνατο πιστό. Τελικά, η χάρη Του θα επικρατήσει.

Ο Θεός τα επιτρέπει όλα αυτά που ο άνθρωπος διέρχεται για να μας κάνει να λαχταράμε τον ουρανό, όπου δεν υπάρχει αμαρτία να μας μολύνει, ούτε διάβολος να μας πειράζει. Όπως ο μανδύας έπεσε από τον Ηλία όταν αρπάχτηκε στον ουρανό, έτσι και όταν οι άγγελοι θα μας μεταφέρουν στον ουρανό, θα πέσει και ο μανδύας της αμαρτίας μας.

Ας μη ταράσσονται οι καρδιές μας. Εκείνος που άρχισε το καλό έργο ανάμεσά μας θα το αποπερατώσει και γρήγορα θα απολαμβάνουμε την παρουσία Του.
 

                                                              Η Άμπελος

(Ιωάννη 15:1-8)

 

1 «Εγώ είμαι το αμπέλι το αληθινό και ο Πατέρας μου είναι ο αμπελουργός.» Η λέξη «αληθινός» αναφέρεται σε πολλά σημεία της Καινής Διαθήκης. Περιγράφει με διάφορους τρόπους το χαρακτήρα του Ιησού Χριστού.

1^ον) Αυτός είναι το αληθινό φως (1:9).

2^ον) Αυτός είναι ο αληθινός άρτος (6:32).

3^ον) Αυτός είναι ο λειτουργός στα Άγια των Αγίων και στην «αληθινή σκηνή» (Εβρ. 8:2).

Αυτός ήταν το αληθινό φως σε σύγκριση με άλλα φώτα που σβήνουν και σε σύγκριση με το φως του προδρόμου, που δεν ήταν παρά μια λάμπα της οποίας το φως μπορούσε να διατηρηθεί – όπως είπαμε σε προηγούμενη ανάλυση – εφόσον το φιτίλι του ήταν διαρκώς  μέσα στο λάδι (ενωμένο με το Πνεύμα του Θεού).

Ήταν ο «αληθινός άρτος» σε σύγκριση μ’ εκείνον που έφαγαν οι Πατέρες μας στην έρημο και πέθαναν.

Ήταν «ο λειτουργός στην αληθινή σκηνή», σε σύγκριση μ’ εκείνην που έκανε ο Μωϋσής, που ήταν το «παράδειγμα και η σκιά των ουρανίων πραγμάτων» (Εβρ. 8:5).

Ο Κύριος μεταχειρίστηκε τη λέξη «αμπέλι», γιατί ήταν εκείνη που άρμοζε να Τον αντιπροσωπεύσει μαζί με τους μαθητές Του, που θα έφερναν καρπό για τη δόξα του Θεού.Γήινος τύπος το αμπέλι. Αναφέρεται στην «πνευματική αλήθεια», καθώς θα δούμε στη συνέχεια της μελέτης μας.

«Και ο Πατέρας μου είναι ο αμπελουργός». Στην Παλαιά Διαθήκη ο Πατέρας αναφέρεται ως Ιδιοκτήτης του αμπελιού, ενώ εδώ αναφέρεται ως αμπελουργός, που θα πει «ο καλλιεργητής». Θα πει εκείνος που το φροντίζει. Η εικόνα αυτή δείχνει την αγάπη του Πατέρα για το Χριστό και τα παιδιά Του. Ο Χριστός που ήρθε με τη μορφή του δούλου και πήρε τη θέση «της εξάρτησης».

Με πόση αγάπη θα παρακολουθούσε την αύξηση Εκείνου που μεγάλωσε μπροστά Του σαν ένα τρυφερό φυτό και σα μια ρίζα μέσα από την ξερή γη! (Ησαϊας 53:2). Πριν από τη γέννησή Του, ο Πατέρας εμπόδισε τον Ιωσήφ να χωρίσει τη γυναίκα του (Ματθ. 1:8-20). Μετά τη γέννησή Του, ο Πατέρας διέταξε τον Ιωσήφ να φύγει στην Αίγυπτο, γιατί ο Ηρώδης έψαχνε να βρει το μικρό Παιδί και να το σκοτώσει (Ματθ. 2:13).

Τι θαυμάσιες αποδείξεις είναι αυτές για τη μεγάλη φροντίδα του αμπελουργού πάνω στο Αληθινό Αμπέλι!

Την ίδια φροντίδα δείχνει και στα κλαριά Του, (παιδιά Του). Τα μάτια Του είναι πάντοτε στραμμένα και στους πιο λεπτούς και αδύναμους βλαστούς που χρειάζονται το χέρι Του να τα στηρίξει από τους βοριάδες που τα φυσούν. Κι αυτή είναι η «προστατευτική Του φροντίδα». Από την άλλη έχουμε το ακοίμητο μάτι Του, που δεν παύει ούτε στιγμή να τα προσέχει. Και «την πίστη Του». Δεν αφήνει κανένα κλαρί να χαθεί. Κι αν δε φέρουν καρπό, τα καθαρίζει και τα κλαδεύει, μέχρι που να δυναμώσουν και να φέρουν καρπό. Πρέπει να σημειώσω ότι η τελευταία αυτή φράση μπορεί να μας ανακουφίσει και η φωνή αυτή να μας δίνει βεβαιότητα, αλλά δεν παύει να μας λέει ότι πρέπει διαρκώς να ελέγχουμε τους εαυτούς μας, κοιτάζοντας βαθιά μέσα στις καρδιές μας.

2 «Κάθε κλήμα φυτεμένο σε μένα που δεν καρποφορεί, το ξεριζώνει. Και κάθε κλήμα που καρποφορεί, το καθαρίζει για να δώσει περισσότερο καρπό». Πρέπει να σημειώσω ότι πολλοί άνθρωποι ή μάλλον πολλά δόγματα πιστεύουν ότι το «αίρει αυτό», σημαίνει αιώνια καταστροφή. Κάτι τέτοιο όμως έρχεται σε αντίθεση με δηλώσεις σαν αυτές που αναφέρονται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη 4:14, 10:28, 18:19,  Ρωμ. 5:9, 10, 8:35, 39 και τόσα άλλα.

Ας δώσουμε λίγη προσοχή για να καταλάβουμε την έννοια του εδαφίου. Ο Χριστός εδώ δεν απευθύνεται σε ένα μικτό ακροατήριο από πιστούς και απίστους. Ούτε απευθυνόταν στους 12 μαθητές, γιατί ο Ιούδας είχε ήδη αποχωρήσει. Εάν ο Ιούδας ήταν ακόμα μαζί τους, τότε θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ο Χριστός είχε αυτή την αιτία στη σκέψη Του. Αλλά αυτό που ο Κύριος εδώ είπε, το είπε αποκλειστικά στους Ένδεκα, που εννοεί, μόνο τους πιστούς! Αυτό είναι το πρώτο σημείο της έννοιας αυτής.

«Κάθε κλήμα φυτεμένο σε μένα που δεν καρποφορεί, το ξεριζώνει». Κάθε κλήμα φυτεμένο σε μένα που δεν καρποφορεί το απομακρύνει, το αφαιρεί. Μ΄αυτό δεν έπεται ότι αφανίζεται ή καταστρέφεται. Αλλά το κύρος και η έννοια του εδαφίου φαίνεται καθαρά απ’ το χρόνο του ρήματος. Προσέξτε! «Κάθε κλήμα φυτεμένο σε μένα που δεν καρποφορεί, το ξεριζώνει». Δεν είναι ένα κλαρί που δεν έφερε ποτέ καρπό στο οποίο ο Κύριος αναφέρεται, αλλά ένα κλαρί που δε μας δίνει πλέον καρπό. Τρία πράγματα είναι εκείνα που κάνουν τα κλαριά του φυσικού κλήματος να είναι άκαρπα. Είτε από φυλλόροια είτε από ασθένεια είτε από μεγάλη ηλικία που μαραίνονται και πεθαίνουν. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην πνευματική εφαρμογή.

Τώρα εάν είμαστε κλαριά του ζωντανού αμπελιού, εάν έχουμε εμπιστευτεί τον Κύριο Ιησού Χριστό ως Σωτήρα, τότε το μόνο πράγμα για το οποίο έχουμε μείνει σ’ αυτόν τον κόσμο είναι να φέρουμε καρπό για τη δόξα του Θεού. Κάποιος όμως θα μπορούσε να πει: «Τι εννοείς με τη λέξη καρπό;» Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι εδώ υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι. Στη Γαλάτας 5:22 βλέπουμε τον καρπό του χριστιανικού χαρακτήρα που το πνεύμα του Θεού παράγει στη ζωή των πιστών.

Η καρποφορία του Πνεύματος είναι: Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, ευθύτητα χαρακτήρα, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια. Όλα αυτά αποτελούν καρπό για τη δόξα του Θεού. Ομολογείς ότι έχεις σωθεί μέσω πίστης στον  Κύριο Ιησού; Έχει φανεί στη ζωή σου ο καρπός του Πνεύματος; Αυτό μπορεί να γίνει όταν έχεις κοινωνία με το Χριστό. Εάν εμφανιστεί το αντίθετο στη ζωή σου απ΄όλα αυτά, τότε μπορείς να είσαι βέβαιος σ’ αυτό που θα σου πω: «Ότι παρόλο που έχεις εμπιστευτεί το Χριστό για τη σωτηρία σου, δε ζεις σε κοινωνία με το Θεό. Εάν αντί της αγάπης υπάρχει πίκρα, έχθρα, αγένεια, εάν αντί της χαράς υπάρχει σκότος, εάν αντί της ειρήνης υπάρχει ανησυχία, εάν αντί της μακροθυμίας υπάρχει ανυπομονησία, εάν αντί της ευθύτητας του χαρακτήρα υπάρχει αγριότητα, εάν αντί της αγαθοσύνης αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του το ηθικό κακό, εάν αντί της πίστης υπάρχει στεναχώρια και έλλειψη εμπιστοσύνης, εάν αντί της πραότητας υπάρχει υπερηφάνεια και αλαζονεία, εάν αντί της εγκράτειας υποτάσσεται σε επιθυμίες της σάρκας τότε, αυτό μας δίνει την απάντηση πως, ο,τιδήποτε και να ομολογείς, δε ζεις σε κοινωνία με το Θεό. Γιατί καθώς ζούμε σε κοινωνία μαζί Του και περπατάμε με τη δύναμη του Πνεύματος, ο καρπός του Πνεύματος φαίνεται στη ζωή.

Ο καρπός φαίνεται επίσης και σαν αποτέλεσμα υπηρεσίας. Θα πρέπει όμως να διακρίνουμε ανάμεσα στον καρπό και την υπηρεσία. Ο απόστολος των εθνών στην επιστολή του στους Ρωμαίους λέει: «Θέλω να σας επισκεφθώ για να έχω κάποιον καρπόν ανάμεσά σας». Αυτό που έχει στη σκέψη του είναι να κερδίσει μερικές ψυχές στο Χριστό και έτσι να φέρει καρπό για τη δόξα του Θεού. Εάν πραγματικά έχουμε σωθεί, τότε πρέπει να ενδιαφερόμαστε για τις ψυχές γύρω μας.

Πρέπει να ζητάμε να τιμήσουμε το Θεό για να έχουμε τη χαρά με το να κερδίζουμε ψυχές στον Κύριο Ιησού Χριστό. Άλλο πράγμα η υπηρεσία κι άλλο ο καρπός, αλλά τα αποτελέσματα πιστής υπηρεσίας θα είναι οι πολύτιμοι καρποί που θα παραμείνουν όταν βρεθούμε μπροστά στο θρόνο του μεγάλου Κριτή. Σαν κλαριά της αμπέλου είμαστε υπεύθυνοι να φέρουμε καρπό. Χρειάζεται πολλή προσοχή στη ζωή όλων εκείνων που ομολογούν ότι έχουν σωθεί με τη χάρη Του Θεού. Η ζωή μας πρέπει να συμφωνεί απόλυτα με την ομολογία μας.

Αν το κλαρί είχε συνείδηση κι ο αμπελουργός το πλησίαζε με μια ψαλίδα να το κλαδέψει και με μια τρόμπα να το ραντίσει για να σκοτώσει τα μικρόβια που το κρατούν ανθυγιεινό, τότε το κλαρί θα μας έλεγε: «Επιτέλους, όλα τελείωσαν με μένα. Τι στεναχώριες έχω περάσει. Τι λύπες έχω δεχτεί. Τι πόνους έχω δοκιμάσει με το κλάδεμα  που μου ‘καναν και τι κινδύνους διέτρεξα απ’ τα δηλητήρια που με ράντισαν! Αλλά το κλαρί θα μάθει με το χρόνο ότι όλα έγιναν για την υγεία του και για να μας δώσει καλύτερο καρπό.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ο Θεός διαπραγματεύεται με μας. Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε εάν επιτρέψει να περάσουμε μέσα από δοκιμασίες. Είπες ότι ήθελες να περπατήσεις με το Θεό, ότι ήθελες να ζεις γι’ Αυτόν, ότι ήθελες το Χριστό να δοξαστεί στη ζωή σου, τότε, πρέπει να ξέρεις ότι ο Θεός μπορεί να σου δώσει κάποιες σκληρές δοκιμασίες για να εκπληρωθεί αυτή η επιθυμία σου.

Άλλωστε θα πρέπει να περιμένουμε κάτι τέτοιο ύστερα απ’ τις δοκιμασίες που πέρασε το ίδιο Του το παιδί. Κοίταξε στο μέγεθος του αποτελέσματος και το προϊόν του Καρπού που μας έδωσε και τότε όλες οι δοκιμασίες που περνάς θα έχουν το πιο αίσιο και πιο γλυκό τέλος!

3 «Εσείς είστε κιόλας καθαροί, χάρη σ’ αυτά που σας έχω διδάξει». Έχουμε καθαρίσει τις ψυχές μας υπακούοντας στην αλήθεια με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος (Α΄Πέτρου 1:22), και ο καθένας που έχει την ελπίδα αυτή στηριγμένη στο Χριστό, εξαγνίζει τον εαυτό του, όπως Εκείνος είναι αγνός (Α΄Κορ. 6:11), αλλά υπάρχει συνεχής ανάγκη πως Αυτός που αρχικά μας έπλυνε απ’ τις αμαρτίες μας, πρέπει καθημερινά να μας πλένει τα πόδια (Ιωάν. 18:10). «Εσείς είστε κιόλας καθαροί, χάρη σ’ αυτά που σας έχω διδάξει». Μ’ αυτό ο Χριστός δεν εννοεί ότι οι απόστολοι ήταν καθαροί από κάθε αμαρτία, αλλά τους θυμίζει αυτό που η πείρα τους είχε διδάξει και πως ήταν ανάγκη να συνεχίσουν να ζουν μέσα στη χάρη. Τους συνιστά τη διδασκαλία του Ευαγγελίου και την απόδοσή της που μοιάζει με το μαχαίρι του αμπελουργού που καθαρίζει ό,τι είναι νεκρό.

4 «Μείνετε ριζωμένοι σ’ εμένα κι εγώ σ’ εσάς. Όπως δε μπορεί το κλήμα να καρποφορήσει μόνο του, αν δεν παραμείνει στο αμπέλι, το ίδιο κι εσείς, αν δεν μείνετε ριζωμένοι σε μένα». Ένα κλαδί (κληματόβεργα) μένει ενωμένο με το κλήμα απ’ το οποίο παίρνει το χυμό που του δίνει ζωή. Το ίδιο κι εμείς, μένουμε ενωμένοι με το Χριστό με το να ξοδέουμε χρόνο σε προσευχή, μελέτη, υπακοή στο Λόγο Του και κοινωνία με τα παιδιά Του. Καθώς διατηρούμε συνεχή επαφή μαζί Του, νιώθουμε την παρουσία Του και τις προμήθειες της πνευματικής δύναμης και των πόρων που μας δίνει. Το κλαδί μποτεί να φέρει καρπό μόνον όταν είναι ενωμένο με το κλήμα. Ο μόνος τρόπος που οι οι πιστοί μπορούν να φέρουν καρπό χριστιανικού χαρακτήρα είναι με το να ζούν με το Χριστό ανά πάσα στιγμή.

5 «Εγώ είμαι το αμπέλι, εσείς τα κλήματα. Εκείνος που παραμένει ενωμένος μαζί μου κι εγώ μαζί του, αυτός παράγει άφθονο καρπό, γιατί χωρίς εμένα δε μπορείτε να κάνετε τίποτε». Ο Χριστός είναι η άμπελος και οι πιστοί είναι οι κληματόβεργες. Το ερώτημα δεν είναι αν η κληματόβεργα ζει τη ζωή για την άμπελο, αλλά αν επιτρέπει τη ζωή της αμπέλου να κυλάει μέσα της. Μερικές φορές προσευχόμαστε «Κύριε, βοήθησέ με να ζω τη ζωή μου για σένα». Θα ήταν καλύτερα να προσευχόμαστε: «Κύριε Ιησού, ζήσε τη ζωή Σου μέσα στη δική μου ζωή».

Χωρίς το Χριστό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Το κλαδί της αμπέλου ζει για ένα μεγάλο σκοπό. Ζει να φέρει καρπό. Οι κληματόβεργες είναι άχρηστες για να τις κάνουμε χρήσιμα έπιπλα ή οικοδομές. Μάλιστα δεν κάνουν ούτε για καυσόξυλα, αλλά είναι κατάλληλες να φέρουν καρπό, εφόσον βέβαια παραμείνουν ενωμένες με την άμπελο.

6 «Αν κάποιος δεν παραμείνει ενωμένος μαζί μου, αυτός βρίσκεται πεταμένος έξω σαν το ξεραμένο κλήμα. Κι αυτά τα μαζεύουν, βέβαια, και τα βάζουν στη φωτιά και καίγονται». Η απλή έννοια των λόγων του Κυρίου είναι η εξής: Εάν κάποιο απ’ τα κλαριά, κάποιος πιστός δεν έχει κοινωνία μαζί Του, «πετιέται έξω». Δε θα μπορούσε ν’ αναφέρεται σε κάποιον που ποτέ δεν ήρθε στο Χριστό και δεν είναι ενωμένος μαζί Του. Γι αυτό πρέπει να διαβάσουμε ξανά το εδάφιο. «Πετιέται έξω σαν κλαρί». Πρέπει ακόμα να έχουμε υπόψη μας ότι η εικόνα αυτή εδώ που χρησιμοποιείται απ’ τον Κύριο αναφέρεται στη διαμονή μας σ’ αυτόν τον κόσμο και στον καρπό που πρέπει να φέρουμε για τη δόξα του Πατέρα. Το «πετιέται έξω» γίνεται απ’ τον αμπελουργό και προφανώς είχε κατά νου την αποστέρηση του πιστού απ’ τα δώρα και τις ευκαιρίες που δεν αξιοποίσε.

Τα επόμενα τρία εδάφια θα μας δώσουν μια εικόνα πιο ζωντανή. «Το αλάτι που έχασε τη γεύση του» (Ματθ. 5:13). «Γιατί όποιος έχει θα του δοθεί, αλλά όποιος δεν έχει κι εκείνο που πίστευε πως έχει, θα του αφαιρεθεί και στη Β΄Ιωάν. 2:8 «Να προσέχετε τους εαυτούς σας, ώστε να μη χάσουμε εκείνα για τα οποία εργαστήκαμε, αλλά να πάρουμε πλήρη το μισθό μας» (Β΄Ιωάν. 8).

Αλλά τι εννοεί με το να μας λέει: «Και αυτά τα μαζεύουν και τα ρίχνουν στη φωτιά και καίγονται»; «Αυτά» είναι εκείνα που έχουν πεταχτεί έξω «σαν κλαριά», δηλαδή τα νεκρά έργα, «ξύλα, άχυρα και καλαμιές». Και αυτό που θα γίνει με τα «νεκρά έργα» η Α΄Κορ. 3:15 λέει ότι: «Αν κάποιου το έργο αποτεφρωθεί, θα βγει ζημιωμένος, ο ίδιος όμως θα σωθεί, αλλά έτσι όπως γλιτώνει κανείς από φωτιά». Ήταν εκτός επαφής (κοινωνίας) με τον Κύριο, έπαψε να φέρει καρπό για τη δόξα Του και τα νεκρά έργα του ήταν κομμένα όπως τα Σόδομα και παρόλ’ αυτά αυτός σώθηκε!

7 «Αν παραμείνετε ενωμένοι μαζί μου και τα λόγια μου μείνουν ριζωμένα μέσα σας, ό,τι κι αν θέλετε, ζητήστε το και θα σας δοθεί». Το να μείνουμε ενωμένοι με το Χριστό είναι το μυστικό μιας πετυχημένης ζωής με προσευχή. Όσο πιο πολύ πλησιάζουμε τον Κύριο, τόσο πιο πολύ μαθαίνουμε τις σκέψεις Του. Όσο πιο πολύ Τον γνωρίζουμε μέσω του λόγου Του, τόσο πιο πολύ θα καταλάβουμε το θέλημά Του. Όσο πιο πολύ το θέλημά μας συμφωνεί με το δικό Του, τόσο πιο πολύ μπορούμε να βεβαιωθούμε ότι οι προσευχές μας απαντώνται.

8 «Με τούτο φανερώθηκε η δόξα του Πατέρα μου, με το να φέρετε άφθονο καρπό, και να γίνετε έτσι δικοί μου μαθητές».  Καθώς τα παιδιά του Θεού αποκαλύπτουν με τη ζωή τους την ομοιότητα του Χριστού στον κόσμο, ο Πατέρας δοξάζεται! Άνθρωποι έρχονται να ομολογήσουν ότι πρέπει να είναι ένας μεγάλος Θεός, όταν μπορεί να μεταμορφώσει τόσο κακούς αμαρτωλούς σε τόσο άγιους ανθρώπους. Ας προσέξουμε την εξέλιξη σ’ αυτό το κεφάλαιο. Καρπό (εδάφιο 2), ακόμα καρπό (εδάφιο 2), πολύ καρπό (εδάφιο 8).

«Έτσι θα γίνετε μαθητές μου». Αυτό εννοεί ότι αποδεικνύουμε ότι είμαστε μαθητές Του, όταν μένουμε ενωμένοι μαζί Του. Όταν οι άνθρωποι δουν ότι μοιάζουμε του Κυρίου, τότε, αυτή είναι μια πλήρης απόδειξη ότι είμαστε μαθητές Του.
 

 Αναγέννηση

(Ιωάν. 3)

 

1,2 «Μεταξύ των Φαρισαίων υπήρχε κι ένας άρχοντας των Ιουδαίων, που ονομαζόταν Νικόδημος. Αυτός ήρθε νύχτα στον Ιησού και του είπε: «Δάσκαλε, ξέρουμε πως από το Θεό έχεις έρθει δάσκαλος, γιατί κανένας δε μπορεί να κάνει τα θαύματα αυτά που κάνεις εσύ, αν δεν είναι ο Θεός μαζί του».

Ο Νικόδημος ήταν μέλος του Συνεδρίου. Ως μέλος θα πρέπει στην περίπτωση αυτή εδώ να θεωρηθεί ως ένας αντιπροσωπευτικός χαρακτήρας. Μας δίνει μια άλλη φάση της πνευματικής κατάστασης του Ιουδαϊσμού:

1) Ήρθε στον Ιησού τη νύχτα.

2) Του έλειπε η διακριτικότητα.

3) Ήταν αμαρτωλός και χρειαζόταν αναγέννηση.

Ήταν, θα λέγαμε, ένας αληθινός αντιπρόσωπος του Συνεδρίου, του μεγαλύτερου εκκλησιαστικού δικαστηρίου της Ισραηλίας. Για το Συνέδριο ήταν βράδυ, βρίσκονταν στο σκοτάδι. Με απλά λόγια, όλοι τους είχαν άγνοια από τα πράγματα του Θεού.

«Αυτός ήρθε νύχτα στον Ιησού». Η νυχτερινή επίσκεψη του Νικόδημου δείχνει το φόβο του να μάθει ακόμα κι εκείνη την αλήθεια που αφορούσε τη σωτηρία της ψυχής του, που προφανώς ένιωθε ότι του λείπει κι έτσι παρέμενε στη συντροφιά όλων εκείνων που ακολουθούσαν το κατεστημένο. Αυτό δυστυχώς γίνεται και σήμερα. Πόσο λυπηρό να μη θέλουμε να δούμε το φως και τον ήλιο που μπορεί να ξεδιαλύνει τα πάντα, που έχει τη δύναμη να θερμάνει τον εσωτερικό μας κόσμο και να μας δώσει ζωή. «Δάσκαλε», του είπε, «ξέρουμε πως από το Θεό έχεις έρθει δάσκαλος». Ο Νικόδημος με το να λέει «ξέρουμε» μιλάει στον πληθυντικό. Αυτό δείχνει ότι φοβάται να εκφράσει τη γνώμη του και προτιμάει να καλυφθεί λέγοντας ότι έρχεται εκ μέρους του Εβραϊκού Συνεδρίου.

Αυτό μου θυμίζει μια παλιά ιστορία με κάποιον που μου είπε: «Θα προτιμούσα πρώτα να είμαι Έλληνας κι έπειτα χριστιανός». Θα προτιμούσε ν’ ανήκει σ’ ένα έθνος γήινο, παρά ν’ ανήκει στο έθνος και το λαό του Θεού (Α΄Πέτρου 2:9,10)

Φίλη ψυχή, πρέπει πρώτα ν’ ανήκουμε στο λαό του Θεού κι έπειτα στο ελληνικό έθνος, αφού ακόμα ζούμε στα γήινα σώματά μας. Τότε θα είμαστε αληθινοί χριστιανοί και τέλειοι Έλληνες.

«Γιατί κανένας δε μπορεί να κάνει τα θαύματα αυτά που κάνεις εσύ, αν δεν είναι ο Θεός μαζί του».Είναι αλήθεια ότι τα θαύματα του Κυρίου διέφεραν ριζικά από τα θαύματα που έκαναν άνθρωποι μέχρι τότε. Πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ όλους αυτούς που κάνουν θαύματα. Να θυμόμαστε τι έγινε με τους μάγους της Αιγύπτου που αντέγραφαν τα θαύματα του Κυρίου και ότι τη δύναμή τους δε μπορούσαν να την πάρουν από αλλού, εκτός από το Παλιόφιδο, το Σατανά. Ας μην ξεχνάμε την προειδοποίηση του Αγίου Πνεύματος που αναφέρεται στη Β΄Κορ. 11:13,14: «Στην πραγματικότητα αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι ψευδαπόστολοι, δόλιοι κήρυκες που μεταμφιέζονται σε αποστόλους του Χριστού! Και δεν είναι παράδοξο αυτό, αφού ο ίδιος ο Σατανάς μεταμφιέζεται σε άγγελο φωτός». Και τελευταία δεν πρέπει να ξεχνάμε τι αναφέρεται στις Γραφές γύρω από τον Αντίχριστο: «Αυτού του ανόμου η παρουσία πρόκειται να πραγματοποιηθεί κάτω από την ενέργεια του Σατανά, με τη χρησιμοποίηση όλης της δύναμής του και με παραπλανητικά θαύματα και υπερφυσικά γεγονότα» (Β΄Θεσ. 2:9). Μάλιστα, ο Σατανάς έχει την ικανότητα να κάνει θαύματα και να μεταφέρει αυτή τη δύναμη στους ανθρώπους γύρω του.

Ο Κύριος μας προτρέπει να εξετάζουμε τα πνεύματα, αν είναι απ’ το Θεό, λόγω των ψευδοπροφητών που βρίσκονται στον κόσμο (Α΄Ιωάν. 4:1). Αν ο λόγος που μας κηρύττουν δεν είναι από το Θεό, τότε δεν υπάρχει φως μέσα τους (Ησαϊας 8:20). Γι αυτό ας θυμόμαστε τους Βεριώτες και ας συγκρίνουμε τα πάντα με το λόγο του Θεού (Πράξ. 17:11).

Ας ρίξουμε μια ματιά στο πώς δέχτηκε ο Χριστός το Νικόδημο. Δεν τον αρνήθηκε, αν και ήταν νύχτα όταν Τον επισκέφτηκε. Ας είναι ευλογημένο το όνομά Του, γιατί πάντοτε έχει το χρόνο να μας δεχτεί. Δεν έχει σωματοφύλακες. Ούτε χρειαζόμαστε κάποιον να μας συνοδεύει ενώπιόν Του. Αυτό που ο αμαρτωλός χρειάζεται είναι ν’ ακούει κηρύγματα, το ένα μετά το άλλο, έως ότου η αμαρτία εκτεθεί σε ολόκληρο το μέγεθός της και ο αμαρτωλός νιώσει την ανάγκη να ζητήσει Εκείνον που μπορεί να τον σώσει.

 

Ένας νεκρός δε μπορεί να ρυθμίσει τη ζωή του έως ότου αναγεννηθεί

 

3 «Ο Ιησούς αποκρίθηκε:» Η αλήθεια είναι, και σου το τονίζω, πως αν κάποιος δε γεννηθεί ξανά, δε μπορεί να δει τη βασιλεία του Θεού». Ο Χριστός εδώ δηλώνει την αναγκαιότητα της νέας ζωής που πρέπει να γευτεί ο άνθρωπος, αν θέλει να δει τη βασιλεία των ουρανών. Αν κάτι τέτοιο το έχει πει ο Χριστός, τότε είναι ζωτικής σημασίας για κάθε απόγονο του Αδάμ.

Το θέμα αυτό πρέπει να το εξετάσουμε με πάρα πολλή προσοχή. Και ο καλύτερος τρόπος είναι ν’ αφήσουμε τη Γραφή να μας μιλήσει και να μας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια, έτσι που να μην υπάρχει ούτε η πιο μικρή αμφιβολία πάνω στο ζωτικό αυτό θέμα που αφορά την ψυχή μας.

«Αν κάποιος δε γεννηθεί ξανά, δε μπορεί να δει τη βασιλεία του Θεού». Η έκφραση αυτή αναφέρεται μόνο στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη 3:3, 5 που αναπτύσσει πνευματικά πράγματα.

Αφού μιλήσουμε για το ποια είναι «η βασιλεία του Θεού», θα εξετάσουμε ολόκληρο το εδάφιο για να δούμε τι ο καλός Κύριός μας  θέλει να μας διδάξει. Το πιο κατάλληλο εδάφιο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει στην προκειμένη περίπτωση βρίσκεται στη Ρωμ. 14:17 που λέει: «Η βασιλεία του Θεού δεν είναι φαγοπότι, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά με τη δύναμη του Πνεύματος του Αγίου».

Σε άλλο πάλι μέρος, ο Λόγος του Θεού μας λέει ότι «η βασιλεία του Θεού δεν είναι ορατή, εκτός και αν αναγεννηθούμε». Τότε μόνο μπορούμε να διακρίνουμε και ν’ απολαύσουμε τα πράγματα του Θεού.

«Σε μας τα αποκάλυψε ο Θεός μέσω του Πνεύματός Του. Καθότι το Πνεύμα ανιχνεύει τα πάντα, ακόμη και τα βάθη των βουλών του Θεού», και πιο κάτω «ο φυσικός όμως άνθρωπος δε δέχεται αυτά που προέρχονται από το Πνεύμα του Θεού, γιατί αυτά γι’ αυτόν είναι μωρία και δε μπορεί να τα καταλάβει, γιατί μόνον πνευματικά ανακρίνονται» (Α΄Κορ. 2:10,14).

Ας το ερμηνεύσουμε σύμφωνα με ό,τι ο Θεός μας διδάσκει. «Εκτός και αν ο άνθρωπος αναγεννηθεί, δε μπορεί να γνωρίσει τα πράγματα του Θεού». Αφού, λοιπόν, τα πράγματα έχουν έτσι, τότε φαίνεται καθαρά ότι η αναγέννηση είναι έντονης αναγκαιότητας.

4 «Του λέει ο Νικόδημος: «Πώς μπορεί να γεννηθεί ένας άνθρωπος τη στιγμή που είναι κιόλας γέρος; Μπορεί μήπως να μπει στην κοιλιά της μάνας του για δεύτερη φορά και να ξαναγεννηθεί;» Η απάντηση του Νικόδημου δείχνει ότι στερείται πνευματικής διάκρισης και ότι είναι εντελώς ανίκανος να γνωρίζει τα πράγματα του Θεού.  Ο Κύριος είχε εκφραστεί με πολύ απλά λόγια. Παρόλ’ αυτά, ο άρχοντας της Ισραηλίας δεν αντιλήφθηκε την έννοια των λόγων Του. Πόσο αληθεύει το γεγονός ότι ο φυσικός άνθρωπος αδυνατεί να καταλάβει τα πνευματικά πράγματα και χρειάζεται αναγέννηση.

5 «Ο Ιησούς του απάντησε: «Πράγματι, σε βεβαιώνω, αν δε γεννηθεί κανείς από το νερό και από το Πνεύμα δε μπορεί να μπει στη βασιλεία του Θεού». Εδώ αναφέρονται τα μέσα που απαιτούνται για την αναγέννηση του ανθρώπου. Οι τυπολάτρες όμως διαφωνούν και πιστεύουν ότι το βάπτισμα στο νερό τους αναγεννά. Ο ισχυρισμός τους αυτός πάνω σ’ αυτό το θέμα μας δείχνει ότι όλοι αυτοί είναι αιρετικοί, γιατί μια τέτοια θεωρία δεν έχει βιβλικά θεμέλια, δε στηρίζεται με άλλα λόγια στη Γραφή. Γι αυτό ας καταφύγουμε στην Αλήθεια. Ας αφήσουμε το Λόγο να μας μιλήσει.

Το βάπτισμα δεν είναι κάτι που ο Θεός απαιτεί ότι ο αμαρτωλός χρειάζεται για τη σωτηρία του. Γιατί, αν αυτό αληθεύει, τότε κανένας άνθρωπος δε σώθηκε πριν από τις ημέρες του Ιωάννη του Βαπτιστή και αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε γιατί πουθενά στην Παλαιά Διαθήκη δεν αναφέρεται τίποτε περί «βαπτίσματος». Ο Θεός που είναι αμετάβλητος, έχει έναν τρόπο σωτηρίας από τότε που οι πρωτόπλαστοι αμάρτησαν και αν το βάπτισμα ήταν ο μόνος τρόπος για την άφεση των αμαρτιών, τότε όλοι όσοι πέθαναν από την εποχή του Άβελ μέχρι των ημερών του Χριστού είναι αιωνίως χαμένοι. Αυτό είναι απαράδεκτο. Μια τέτοια θεωρία κλείνει την πόρτα του ουρανού για όλους τους πιστούς που έφυγαν από τη ζωή χωρίς να βαπτιστούν.

Ακόμα, έρχεται σε αντίθεση με την ιστορία του ληστή που πίστεψε και μετανόησε πάνω στο σταυρό.

Αν το βάπτισμα ήταν αναγκαίο για τη σωτηρία του ανθρώπου, τότε θα έπρεπε να αγνοήσουμε κάθε εδάφιο της Γραφής που μας διδάσκει ότι η σωτηρία έρχεται μέσω «χάριτος» και όχι μέσω έργων. Αν το βάπτισμα ήταν ουσιώδες, τότε γιατί ο Χριστός δε βάπτισε κανέναν (Ιωάν. 4:2), αφού ο ερχομός Του εδώ ήταν να σώσει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του. Αν το βάπτισμα ήταν ουσιώδες για τη σωτηρία, τότε γιατί ο απόστολος Παύλος, όταν ο αρχιφύλακας στις φυλακές των Φιλίππων τον ρώτησε «Τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;». ο Παύλος του απάντησε: «Πρέπει να πιστέψεις στο Χριστό και θα σωθείς». Ακόμα, γιατί ο απόστολος Παύλος όταν γράφει στην Α΄Κορ. 1:14 λέει «Ευχαριστώ το Θεό γιατί δε βάπτισα κανέναν από σας, εκτός από τον Κρίσπο και το Γάιο».

Αν τα λόγια του Χριστού ότι πρέπει να γεννηθούμε από «νερό» δεν ανταποκρίνονται στα νερά του βαπτίσματος, τότε τι εννοούν; Για να πάρουμε τη σωστή απάντηση θα πρέπει να εξετάσουμε πώς η λέξη «νερό» αναφέρεται στα εδάφια του Ευαγγελίου. Στη γυναίκα που βρισκόταν στο πηγάδι, ο Χριστός είπε «Μα όποιος πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ, αυτός δε θα διψάσει ποτέ. Απεναντίας, το νερό που θα του δώσω θα γίνει μέσα του μια πηγή που θ’ αναβλύζει νερό ζωής αιώνιας (Ιωάν. 4:4). Το νερό εδώ αναφέρεται εμβληματικά, συμβολικά.

Ας κοιτάξουμε ακόμα τι μας λέει ο Χριστός στο Ιωάννη 7:37,38. «Και την τελευταία ημέρα, την πιο μεγάλη της γιορτής, στάθηκε ο Ιησούς και είπε με δυνατή φωνή: Αν διψάσει κάποιος, να έρχεται σε μένα και να πίνει. Εκείνος που πιστεύει σε μένα, όπως λένε οι Γραφές, απ’ την κοιλιά του θα ρέουν ποταμοί ζωντανού νερού».

Πιστεύουμε ότι και τα δύο αυτά εδάφια είναι αρκετά να μας πείσουν ότι η λέξη νερό δε συμβολίζει τίποτε άλλο από το Λόγο του Θεού.

Ο Λόγος του Θεού είναι εκείνος που μας ζωοποιεί (Ψαλμ. 119:5). Στην Α΄Κορ.4:15 ο απόστολος Παύλος μας λέει ότι «Εγώ σας γέννησα (=έφερα) στο Χριστό μέσω του Ευαγγελίου. Πάλι στην Ιακώβου 1:18 διαβάζουμε: «Από τη δική Του βούληση μας έφερε στη ζωή με τη διδασκαλία της αλήθειας». Και ο Πέτρος διακηρύττει: «Έχετε αναγεννηθεί όχι από  σπέρμα  φθαρτό αλλά άφθαρτο, χάρη στο Λόγο του Θεού, που είναι ζωντανός και μένει αιώνια» (Α΄Πέτρου 1:23).

Η αναγέννηση τότε γίνεται με το Λόγο του Θεού. Και ένα από τα σύμβολα του Λόγου είναι το «νερό». Ο Θεός επιστρατεύει ένα μεγάλο αριθμό συμβόλων για να προσδιορίσει τα διάφορα χαρακτηριστικά και τις ποιότητες του Λόγου Του. Παρομοιάζει το Λόγο με «λάμπα» (Ψαλμ. 119:105) γιατί φωτίζει. Τον παρομοιάζει με «σφυρί» (Ιερ. 23:29) γιατί σπάζει την σκληρή καρδιά. Τον παρομοιάζει με «νερό» γιατί καθαρίζει (Ψαλμ. 119:9, Ιωάν. 15, Εφ. 5:26).

«Να γεννηθείτε από νερό» εννοεί να γεννηθείτε με τον καθαρισμό και εξαγνισμό μέσω του Λόγου του Θεού.

Ο παραγωγός της αναγέννησης. «Να γεννηθούμε από νερό κι από πνεύμα» (Ιωάν. 3:5). Το Άγιο Πνεύμα είναι ο γεννήτορας, ο Λόγος είναι ο «σπόρος» (Α΄Ιωάν. 3:9) που το Άγιο Πνεύμα μεταχειρίζεται. «Εκείνο που γεννιέται από σάρκα είναι σάρκα, κι αυτό που γεννιέται από Πνεύμα είναι Πνεύμα (Ιωάν. 3:6). Και πάλι «Είναι το Πνεύμα που αναζωογονεί, η σάρκα δεν ωφελεί σε τίποτε (Ιωάν. 6:63). Τίποτα δε μπορεί να είναι πιο απλό. Κανένας αμαρτωλός δεν αναζωογονείται χωρίς το Λόγο του Θεού.

Η σειρά που ο Θεός ακολουθεί στη νέα δημιουργία είναι ίδια μ’ εκείνην που βλέπουμε στην ανανέωση της παλιάς δημιουργίας.

Την όμορφη αυτή διευκρίνιση τη βλέπουμε στη Γένεση, κεφάλαιο 1.

Το πρώτο εδάφιο αναφέρεται στην αρχική δημιουργία του Θεού.

Το δεύτερο εδάφιο αναφέρεται σε μια κατάσταση που ακολούθησε ύστερ’ από κάποια καταστροφή. Μεταξύ των πρώτων εδαφίων κάποια εχθροπραξία μεσολάβησε – πιθανόν με το πέσιμο του Σατανά και το όμορφο έργο του Θεού ανατινάχτηκε.

Ας διαβάσουμε: «Και η γη», μας λέει η Εβραϊκή Γραφή, «έγινε ένας ακατοίκητος έρημος τόπος».

Αλλά έξι μέρες πριν από τη δημιουργία του Αδάμ, ο Θεός άρχισε το έργο της ανανέωσης και είναι πραγματικά θαυμαστό να προσέξουμε τη σειρά που ακολουθεί:

«Σκοτάδι υπήρχε στο πρόσωπο της αβύσσου».

«Και Πνεύμα Θεού φερόταν επάνω στην επιφάνεια των νερών».

«Και είπε ο Θεός: Ας γίνει φως».

«Και έγινε φως».

Η σειρά που μόλις διαβάσαμε είναι ακριβώς με της νέας δημιουργίας.

1) Ο αμαρτωλός που δεν έχει αναγεννηθεί βρίσκεται στο σκοτάδι, «Βρίσκεται σε πνευματικό σκότος θανάτου».

2) Το Άγιο Πνεύμα περνά πάνω απ’ τη συνείδηση και την καρδιά εκείνου που πρόκειται ν’ αναζωογονήσει.

3) Ο Λόγος του Θεού πηγαίνει μπροστά με δύναμη και

4) Το αποτέλεσμα είναι «φως» –  ο αμαρτωλός βγαίνει απ’ το σκοτάδι κι έρχεται στο θαυμαστό φως του Θεού. Το Άγιο Πνεύμα, επομένως, είναι ο παραγωγός της νέας ζωής (το ζωοποιό).

«Αν δε γεννηθεί κανείς από το νερό και από το Πνεύμα, δε μπορεί να μπει στη βασιλεία του Θεού». Με την πρώτη γέννηση ο άνθρωπος εισέρχεται σ’ αυτόν τον κόσμο, ένα αμαρτωλό δημιούργημα και ως εκ τούτου είναι ξένος προς τον Άγιο Δημιουργό. Πλανάται όπως ο άσωτος γιος, έξω και μακριά από το σπίτι του Πατέρα, έξω από τη βασιλεία του Θεού. Όλοι γεννηθήκαμε έξω απ’ τον παράδεισο και για να επανέλθουμε πρέπει ν’ αναγεννηθούμε. Ο ουρανός είναι ανοιχτός και έτοιμος να δεχτεί όλους όσοι είναι προετοιμασμένοι. Ένας άνθρωπος που δεν έχει αναγεννηθεί, δεν απολαμβάνει τα πνευματικά πράγματα. Νιώθει ανία όταν ακούει συζητήσεις πιστών γύρω από τη Γραφή. Νιώθει ξένος προς το θρόνο της χάρης κι αν ποτέ έφτανε στον ουρανό, δε θα ήταν τίποτ’ άλλο παρά ένας ταλαίπωρος. Ένας τέτοιος άνθρωπος δε θα μπορούσε ποτέ να ζήσει μια αιωνιότητα στην παρουσία του Θεού.

Εάν υποθέσουμε ότι βγάζουμε ένα ψάρι έξω απ’ το νερό και το βάζουμε πάνω σε έναν ολόχρυσο δίσκο, στολισμένο με τα πιο όμορφα λουλούδια και βάλουμε την καλύτερη μουσική, πιστεύετε ότι το ψάρι θα ήταν ικανοποιημένο; Ασφαλώς όχι. Και γιατί; Απλώς γιατί θα ήταν μακριά από το γνώριμο περιβάλλον που έχει συνηθίσει να ζει. Έτσι θα είναι και με μια ψυχούλα στον ουρανό που δεν έχει αναγεννηθεί.

Ακόμα, η αναγέννηση είναι μια επιτακτική ανάγκη, γιατί ο φυσικός άνθρωπος στερείται πνευματικής ζωής. Κι αυτό δε συμβαίνει γιατί είναι αμαθής και χρειάζεται οδηγίες ότι είναι αδύναμος και χρειάζεται δυνάμωμα, ότι είναι άρρωστος και χρειάζεται θεραπεία. Το θέμα είναι ότι είναι πολύ άσχημα, είναι νεκρός σε παραβάσεις και αμαρτίες. Δεν είναι κάποια ποιητική εικόνα έκφρασης, είναι μια ζωντανή πραγματικότητα. Ο αμαρτωλός είναι πνευματικά άψυχος και χρειάζεται ζωογόνηση. Χρειάζεται να περάσει από το θάνατο στη ζωή. Είναι μέλος της παλιάς δημιουργίας, που βρίσκεται κάτω απ’ την οργή του Θεού, και αν δε γίνει ένα νέο δημιούργημα εν Χριστώ, θα παραμείνει κάτω από την οργή του Θεού σε όλη την αιωνιότητα. Αυτό που ο φυσικός άνθρωπος χρειάζεται είναι ζωή. Θεία ζωή και, όπως η γέννηση είναι η είσοδος στη ζωή, πρέπει ν’ αναγεννηθεί, γιατί αν δεν αναγεννηθεί δε θα μπεί στη βασιλεία των ουρανών. Κι αυτό είναι τελεσίδικο.

 

Ο χαρακτήρας της αναγέννησης

 Η αναγέννηση είναι κάτι που έχει φέρει πολλή σύγχυση σε πολλούς ανθρώπους και ιδιαίτερα σε θεολόγους. Αν πούμε σ’ έναν άνθρωπο ότι πρέπει ν’ αναγεννηθεί, το πρώτο πράγμα που έρχεται στη σκέψη του είναι ότι πρέπει ν’ αναμορφωθεί. Θα πρέπει να αλλάξει τρόπο ζωής, η ζωή του να αλλάξει σελίδα. Αλλά η αναμόρφωση αφορά την εξωτερική μας ζωή. Το πρόβλημα με τον άνθρωπο είναι εσωτερικό. Αν υποθέσουμε ότι το κύριο ελατήριο του ρολογιού μας σπάσει, σε τι θα χρησίμευε αν του έβαζα ένα κρυστάλλινο γυαλί για εμφάνιση; Τίποτε απολύτως, γιατί το πρόβλημα είναι εσωτερικό. Βρίσκεται μέσα στο ρολόι.

Αυτό είναι ακριβώς και το πρόβλημα με τον αμαρτωλό. Αν υποθέσουμε ότι η συμπεριφορά του ήταν άψογη, ότι ο ηθικός του χαρακτήρας αλέκιαστος, ότι είχε τέτοια πειθαρχία στη γλώσσα του, ότι ποτέ τα χείλη του δεν αμάρτησαν, σε τι όλα αυτά θα τον ωφελούσαν, αφού, σύμφωνα με ό,τι μας λέει ο Θεός, έχει μια καρδιά που πάνω απ’ όλα τα πράγματα είναι απατηλή και απελπιστικά διεφθαρμένη; Η αναγέννηση τότε είναι κάτι περισσότερο από αναμόρφωση.

Χιλιάδες άλλοι υποθέτουν ότι «αναγέννηση» είναι να είσαι θρήσκος. Αν πούμε σε κάποιον που πηγαίνει τακτικά στην έκκλησία ότι «εκτός και αν αναγεννηθεί, δε θα δει ποτέ τη βασιλεία των ουρανών», όλ’ αυτά τα βαρυσήμαντα λόγια που βγήκαν από τα χείλη του Κυρίου δε θα τον ανησυχήσουν καθόλου. Νιώθει ευτυχής. Πιστεύει ότι ήδη έχει αναγεννηθεί. Θα σου πει μάλιστα ότι είναι χριστιανός από τα παιδικά του χρόνια, γιατί από τότε άρχισε να προσεύχεται, να νηστεύει, να διαβάζει το Ευαγγέλιο κάθε Κυριακή, να συνεισφέρει για τις ανάγκες της εκκλησίας και για τη διάδοση του Ευαγγελίου. Κάπου – κάπου  σκέφτεται όλ’ αυτά που κάνει και ικανοποιητικές σκέψεις περνούν από το μυαλό του. Τι περισσότερο θα μπορούσε ν’ απαιτεί κανείς απ’ αυτόν τον άνθρωπο; Έτσι δυστυχώς έχουν πολλοί άνθρωποι εξαπατηθεί από το Σατανά που τους έχει αποκοιμίσει. Αν κάποιος πραγματικά διαβάσει αυτές τις γραμμές, θα πρέπει προς στιγμή να σκεφτεί ότι όταν ο Χριστός είπε αυτά τα λόγια, πολλοί άνθρωποι στους οποίους ο Κύριος απευθυνόταν ήταν θρήσκοι, όπως ο Νικόδημος στον οποίο ο Κύριος είπε: «Αν δε γεννηθείς από νερό και από Πνεύμα, δε μπορείς να μπεις στη βασιλεία των ουρανών». Υπάρχουν και πολλοί άλλοι που πιστεύουν στην «αλλαγή της καρδιάς». Ξεχνούν ότι κάτι τέτοιο είναι αντιβιβλικό. Η Γραφή σε κανένα σημείο, από τη Γένεση ως την Αποκάλυψη, δεν αναφέρει την έκφραση «αλλαγή καρδιάς». Αυτό που βλέπουμε σ’ έναν αναγεννημένο άνθρωπο είναι ν’ αγαπάει τα πράγματα που πριν μισούσε και να μισεί πράγματα που πρώτα αγαπούσε. Και κατά συνέπεια η όλη γραμμή της ζωής του να είναι ριζικά επηρεασμένη. Και το γεγονός παραμένει ότι η καρδιά «που είναι απατηλή πάνω απ’ όλα τα πράγματα και απελπιστικά αμαρτωλή», παραμένει μέσα στον άνθρωπο ως το τέλος. Τότε, τι είναι αναγέννηση;

Και η απάντηση είναι ότι δεν είναι η απομάκρυνση από κάτι που βρίσκεται μέσα στον αμαρτωλό ούτε η αλλαγή από κάτι που επίσης βρίσκεται μέσα του, αλλά, αντιθέτως είναι η κοινωνία που ο αμαρτωλός έχει με κάτι. Αναγέννηση είναι η παροχή της νέας φύσης. Όταν γεννήθηκα την πρώτη φορά, πήρα από τους γονείς μου τη δική τους φύση. Και όταν αναγεννήθηκα, πήρα από το Θεό τη δική Του φύση. Το Πνεύμα του Θεού γεννά μέσα μας μια πνευματική φύση, καθώς το διαβάζουμε στη Β΄Πέτρου 1:4: «Μέσω αυτών μας έχουν χαριστεί οι πολυτιμότερες και μέγιστες υποσχέσεις, έτσι που  χάρη σ’ αυτές να γίνετε μέτοχοι θείας φύσης».

Εδώ, τότε, είναι ο χαρακτήρας ή η φύση της αναγέννησης. Δεν είναι η μεταμόρφωση του εξωτερικού ανθρώπου, δεν είναι η διαπαιδαγώγηση του φυσικού ανθρώπου, δεν είναι ο καθαρισμός του παλιού ανθρώπου, αλλά η δημιουργία ενός νέου ανθρώπου. Είναι Θεία γέννηση (Ιακ. 1:18). Είναι η γέννηση από το Πνεύμα (Ιωάν. 3:6). Είναι η νέα δημιουργία (Β΄Κορ. 5:17). Είναι η παροχή της Θείας φύσης (Β΄Πέτρου 1:4). Είναι το να γεννηθείς στην οικογένεια του Θεού.

Τότε κάθε αναγεννημένος άνθρωπος έχει δύο φύσεις. Η μια είναι σαρκική και η άλλη πνευματική. Οι δύο αυτές φύσεις έρχονται σε αντίθεση η μια με την άλλη. Η μάχη γίνεται στο εσωτερικό του χριστιανού, γιατί η καθεμιά επιθυμεί τα δικά της (Γαλ. 5:17). Η χάρη όμως του Θεού μπορεί να καθυποτάξει την παλιά φύση και ο Λόγος Του είναι ο μόνος που μπορεί να τρέφει τη νέα φύση, να την αυξάνει και να ρυθμίζει την πορεία της με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος.

7 «Μην απορήσεις που σου είπα: Πρέπει να γεννηθείς ξανά». Χωρίς αμφιβολία, ο Νικόδημος αιφνιδιάστηκε όταν άκουσε αυτά που του είπε ο Ιησούς. Κλονίστηκε. Η σπουδαιότητα αυτής της ανάγκης γύρω από την αναγέννηση δεν έχει απασχολήσει τη συνείδησή του ποτέ. Αυτό βέβαια δε θα ‘πρεπε ποτέ να συμβεί, αφού είχε το λόγο του Θεού ανελλιπώς στα χέρια του. Μη θαυμάζεις ή σε μια απλή γλώσσα, μην απορείς. Ήταν σα να του είχε πει ο Κύριος. «Νικόδημε, αυτό που σου είπα είναι κατανοητό. Αν ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός, αν εξαιτίας της αμαρτίας δε μπορεί να διακρίνει τα πράγματα του Θεού, αν καμιά θρησκευτική καλλιέργεια δε μπορεί ν’ αλλάξει τη φύση του ανθρώπου, τότε είναι ολοφάνερο ότι η μεγαλύτερη ανάγκη είναι να αναγεννηθεί. Μην απορείς: Αυτή είναι η μόνη αλήθεια αν θέλεις να μπεις στον παράδεισο».

Όπως ο άνθρωπος χρειάζεται για να γίνει καλλιτέχνης ή μουσικός ή μαθηματικός, να έχει γεννηθεί με τη φύση ή τάση εκείνη που απαιτείται για να γίνει καλλιτέχνης, μουσικός ή μαθηματικός, έτσι κι ένας άνθρωπος χρειάζεται πνευματική φύση πριν μπει στον πνευματικό κόσμο. Ο άνθρωπος πρέπει να έχει τη φύση του Θεού πριν μπει στη βασιλεία του Θεού. Κατά συνέπεια: ¨Μην απορήσεις … πρέπει να γεννηθείς ξανά».

 

 Η πορεία της αναγέννησης

 8 «Ο άνεμος φυσάει σε όποια κατεύθυνση θέλει, αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται και πού πηγαίνει. Το ίδιο είναι και ο καθένας που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα».

Αυτό που βλέπουμε εδώ είναι μια όμορφη σύγκριση μεταξύ ανέμου και Πνεύματος. Βλέπουμε ότι και τα δύο έχουν την ίδια ενέργεια. Ο άνεμος είναι ένα στοιχείο που ο άνθρωπος δε μπορεί να ρυμθίσει με τα μέσα που διαθέτει. Το ίδιο είναι και με το Πνεύμα. Ο άνεμος φυσάει όπου θέλει, όταν θέλει και όπως θέλει. Το ίδιο γίνεται και με το Πνεύμα. Ο άνεμος είναι ακατανίκητος. Όταν ο άνεμος φυσάει με όλη τη δύναμή του παρασύρει ό,τι βρίσκεται στο πέρασμά του. Εκείνος που έχει δει το αποτέλεσμα ύστερα από ένα μεγάλο ανεμοστρόβιλο, γνωρίζει πόση δύναμη έχει.

Το ίδιο είναι και με το Πνεύμα. Όταν έρχεται με μεγάλη δύναμη, γκρεμίζει όλες τις προκαταλήψεις του ανθρώπου, καθυποτάσσει το ατίθασο θέλημά του και εξουδετερώνει όλες τις αντιστάσεις.

Ο άνεμος είναι άρρυθμος. Άλλοτε φυσάει απαλά και λέμε ότι δεν κινείται φύλλο και άλλες φορές φυσάει πολύ δυνατά και τον ακούμε. Το ίδιο γίνεται και με το Πνεύμα του Θεού. Άλλοτε εργάζεται ευγενικά κι αθόρυβα κι άλλες φορές με δύναμη, επαναστατικά. Πολλές φορές ο άνεμος είναι τοπικός κι άλλες φορές φυσάει σε μεγάλη ακτίνα. Το ίδιο είναι και με το Πνεύμα. Τη μια μέρα εργάζεται σε μια δύο ψυχές και την επομένη σε μεγάλα πλήθη ανθρώπων. Ποτέ δε συμβουλεύεται τον άνθρωπο, γι αυτό και δεν κατευθύνεται από τον άνθρωπο. Ενεργεί όπως Τον ευχαριστεί.

Ο άνεμος είναι αόρατος. Είναι ένα από τα λίγα πράγματα της φύσης που είναι αόρατα. Μπορούμε να δούμε τη βροχή, το χιόνι, τις αστραπές, αλλά όχι τον άνεμο. Το ίδιο είναι και με το Πνεύμα. Το Πρόσωπό Του είναι αόρατο.

Ο άνεμος είναι ανεξερεύνητος. Υπάρχει κάτι στον άνεμο που καταρρίπτει κάθε προσπάθεια ανθρώπινης ερμηνείας.

Η αρχή της φύσης του και των ενεργειών του βρίσκεται πέρα από την ανθρώπινη αντίληψη. Ο άνθρωπος δε γνωρίζει ούτε από πού έρχεται ούτε που πηγαίνει. Έτσι είναι και με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Η λειτουργία Του γίνεται με μυστικό τρόπο. Το έργο Του είναι μυστηριώδες.

Ο άνεμος είναι απαραίτητος. Αν ο άνεμος ήταν εντελώς ακίνητος για ένα χρονικό διάστημα, όλη η βλάστηση θα ξεραινόταν. Πολύ γρήγορα θα έφθιναν τα πάντα. Το ίδιο είναι και με το Πνεύμα. Χωρίς το Άγιο Πνεύμα δεν υπάρχει πνευματική ζωή.

Και τελευταία, ο άνεμος είναι αναζωογονητικός. Γι αυτό και οι γιατροί μας στέλνουν στα βουνά και στις παραλίες. Έτσι είναι και με το Άγιο Πνεύμα που μας ενεργοποιεί, αναζωογονεί και ενδυναμώνει. Η εικόνα της σύγκρισης που μας έδωσε ο Κύριος είναι θαυμάσια και θα θέλαμε στο σημείο αυτό να ανακεφαλαιώσουμε την ερμηνεία αυτού του εδαφίου.

«Ο άνεμος φυσάει». Εδώ βρίσκεται το γεγονός.

«Και ακούμε την φωνήν αυτού». Κι εδώ η μαρτυρία του γεγονότος: Αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται». Κι αυτό είναι το μυστήριο πίσω από το γεγονός.

Ο αναγεννημένος ξέρει ότι έχει νέα ζωή κι ευχαριστιέται την παρουσία της, αλλά το πώς το Άγιο Πνεύμα λειτουργεί πάνω στην ψυχή, υποτάσσει το πνεύμα, δημιουργεί μια νέα ζωή μέσα μας, ανήκει αποκλειστικά στο Θεό.

                                                                   Ανάσταση

 

Με ποιά επιχειρήματα μπορεί να αποδειχτεί η ανάσταση;

Με την Αγία Γραφή, «Εγώ θα τον αναστήσω την εσχάτη ημέρα» (Ιωάν. 6:44). Θα απελευθερώσει τα σώματά μας από την αιχμαλωσία του τάφου, όπου για ένα μικρό χρονικό διάστημα ο θάνατος είχε εξουσία επάνω τους. «Ο Θεός τους κοιμηθέντες διά του Ιησού θέλει φέρει μετ’ Αυτού» (Α΄Θεσ. 4:14)

Με την ανάσταση του Χριστού. Όπως ο Χριστός αναστήθηκε, έτσι θα αναστηθούν και τα σώματα των πιστών. Αν ο Χριστός, που είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας, αναστήθηκε, τότε το σώμα δε μπορεί να παραμένει στον τάφο, αλλά να αναστηθεί και να ενωθεί με την Κεφαλή. Η ανάσταση του Χριστού είναι η εγγύηση και για τη δική μας ανάσταση.

Δεν είμαστε τόσο βέβαιοι ότι θα σηκωθούμε από τα κρεββάτια μας, όσο είμαστε ότι θα εγερθούμε από τους τάφους μας. Μερικοί πιστεύουν ότι η ψυχή θα ντυθεί νέο σώμα. Αν γινόταν κάτι τέτοιο, τότε δε θάπρεπε να μιλάμε για ανάσταση αλλά για δημιουργία, γιατί λέει: «Και αφού μετά το δέρμα μου το σώμα τούτο φθαρεί, πάλι με τη σάρκα μου θα δω το Θεό» (Ιώβ 19:26). Όχι με κάποια άλλη σάρκα αλλά «με τη σάρκα μου». «Το θνητόν τούτο θέλει ενδυθεί αθανασίαν» (Α’ Κορ. 15:53).

Αν ο Θεός είναι δίκαιος Θεός, θα ανταμείψει τα σώματα των πιστών όπως και τις ψυχές τους. Θα ήταν αδιανόητο να φανταστούμε ότι οι ψυχές των πιστών θα δοξάζονταν χωρίς τα σώματά τους. Οι πιστοί υπηρέτησαν το Θεό με τα σώματά τους. Τα σώματά τους ήταν μέλη αγιασμού. Τα μάτια τους έχυσαν δάκρυα για την αμαρτία. Τα χέρια τους περιποιήθηκαν τους φτωχούς.Οι γλώσσες τους δοξολόγησαν το Θεό. Γι αυτό η δικαιοσύνη και η ισότητα απαιτούν τα σώματά τους να στεφανωθούν όπως και οι ψυχές τους. Αν και οι ψυχές μπορούν να αναστηθούν χωρίς το σώμα, δε θα υπάρχει ευτυχία εάν δεν επανενωθούν με το σώμα. Γι αυτό χωρίς αμφιβολία το σώμα θα αναστηθεί, όπως όλοι εκείνοι οι πιστοί αναστήθηκαν και βγήκαν από τα μνήματα με την ανάσταση του Κυρίου μας (Ματθ. 27:52).

Η ανάσταση του σώματος αποτελεί τονωτικό για το χριστιανό που πεθαίνει. Το σώμα σου, αν και θα μπεί στο μνήμα, θα ξαναζήσει και θα ανθεί σα βότανο στην ανάσταση. Το μνήμα είναι ένα χωματένιο κρεββάτι, όπου τα σώματα των πιστών κοιμούνται. Θα ξυπνήσουν όμως με το σάλπισμα του Αρχαγγέλου. Αν και ο θάνατος σε απογυμνώνει από την ομορφιά σου, στην ανάσταση θα την ξανακερδίσεις.

Πώς θα γνωρίζουμε ότι τα σώματά μας θα εγερθούν σε μια ένδοξη ανάσταση;

Αυτό ο πιστός το γνωρίζει, το γεύεται και το περιμένει από τη στιγμή που παίρνει μέρος στην πρώτη ανάσταση. «Μακάριος… όστις έχει μέρος στην πρώτη Ανάσταση» (Αποκ. 20). Και τι εννοεί αυτό; Εννοεί την Ανάσταση που έγινε με μετάνοια από το μνήμα της αμαρτίας. Αυτός που είναι θαμμένος στην αμαρτία, μπορεί να έχει λίγη ελπίδα σε μια χαρούμενη ανάσταση. Το σώμα του θα αναστηθεί, όχι όμως με δόξα. ΄Εχεις άραγε μέρος στην πρώτη ανάσταση; Σ΄ανάστησε το Άγιο Πνεύμα από τον τάφο της απιστίας σου; Αυτή είναι η πρώτη ανάσταση. Αν οι ψυχές σας έχουν αναστηθεί πνευματικά, τότε, θα αναστηθούν ένδοξα και τα σώματά σας και θα λάμψουν σαν άστρα στη Βασιλεία των Ουρανών. Η αναγέννηση (Α΄Πέτρου 1:23) μας ανοίγει το δρόμο για μια ένδοξη ανάσταση.

Αφού τα σώματά μας αναστηθούν με δόξα, θα πρέπει να κρατηθούν καθαρά και αμόλυντα από την αμαρτία. «Δεν μπορούμε να πάρουμε τα μέλη του Χριστού και να τα κάνουμε μέλη πόρνης (Α΄Κορ. 6:15). «Αν δοξάζουμε το Θεό δια του σώματος» (Α’ Κορ. 6:20), τότε ο Θεός θα δοξάσει τα σώματά μας.

 

                                                                            Απόστολος

 

Απόστολοι ονομάστηκαν από τον Ιησού οι δώδεκα μαθητές που ο Ίδιος ο Ιησούς πήρε σα συνεργάτες Του, με σκοπό να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, να γίνουν μάρτυρες της Ανάστασής Του και συνεχιστές του έργου Του.

Στα Ευαγγέλια οι απόστολοι ονομάζονται και μαθητές. Έπρεπε πρώτα να διδαχτούν και έπειτα να σταλούν έξω. Ο Ιησούς έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στην κατάρτιση των μαθητών Του, οι οποίοι νόμιζαν ότι ο Ιησούς είχε έρθει να ιδρύσει επίγειο βασίλειο. Πολλές φορές βλέπουμε μερικούς απ’ τους μαθητές Του να ζητούν πρωθυπουργικές θέσεις και να διαπληκτίζονται μεταξύ τους. Αν και παραδέχονταν ότι ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, δυστυχώς δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την ανάγκη του θανάτου Του, μέχρι την ημέρα που ήρθε το Άγιο Πνεύμα και τους οδήγησε στην Αλήθεια.

Οι Πράξεις των Αποστόλων μας δίνουν πληροφορίες γύρω από τη ζωή, τα έργα, ομιλίες και περιοδείες ορισμένων μαθητών. Βλέπουμε επίσης την επιλογή του Ματθία που πήρε τη θέση του Ιούδα. Στο βιβλίο αυτό, ο Θεόπνευστος Λουκάς μας δίνει μια εικόνα γύρω από την πρόοδο της χριστιανικής εκκλησίας των πρώτων χρόνων και την εξάπλωσή της στα έθνη.

Σκοπός των απεσταλμένων τόσο τότε όσο και σήμερα είναι να φέρνουμε το μήνυμα της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο και να τον συμφιλιώνουμε με το Θεό. Έτσι, με τη θεραπεία και την αποκατάσταση της ψυχής του, ξαναφέρνουμε την ομορφιά του Θεού στον κόσμο. Την ομορφιά που η αμαρτία έχει κηλιδώσει.

Το Βάπτισμα

 

Ο Χριστιανός καλείται πάντα να ερευνά και να παίρνει την αλήθεια μέσα από τη μοναδική πηγή, την Αγία Γραφή.

Ο Θεός, που ποτέ δεν έπαψε να βλέπει τον άνθρωπο με αγάπη, φροντίζει με κάθε τρόπο να τον επαναφέρει απ΄το πέσιμο και να του δώσει ό,τι του στέρησε η αμαρτία. Τον παίρνει από το χέρι, όπως ένας καλός πατέρας το παιδί του, και του δείχνει μέσα από συμβολισμούς και τύπους τι προεικόνιζαν όλα αυτά. Του δείχνει πως η προτύπωση του βαπτίσματος του Νώε υπήρξε η σωτηρία η δική του και της οικογένειάς του, μέσα στην Κιβωτό από τα νερά του κατακλυσμού του οποίου το αντίτυπο σώζει κι εμάς σήμερα (Α’ Πέτρου3:21). Επίσης, τύπος του βαπτίσματος θεωρείται και το πέρασμα του λαού Ισραήλ από την Ερυθρά θάλασσα, όπου «βαπτίζονταν μέσα στη νεφέλη και στη θάλασσα» (Α΄Κορ. 10:2). Ακόμη και πλύσεις καθαρισμών που γίνονταν στον Ιορδάνη ποταμό, θεωρούνται προτυπώσεις.

Όλοι αυτοί οι συμβολισμοί και τύποι προεικόνιζαν τα μεγάλα προνόμια των Χριστιανών με τα όποία θα γίνονταν δικαιούχοι της θείας χάρης. Έτσι, ευτυχώς, συμπεριφέρεται ο καλός μας Θεός, ο Θεός της αγάπης και του ελέους.

Εκτός απ’ όλα αυτά, έχουμε και το Βάπτισμα του Ιωάννη που υπήρξε η πιο όμορφη προειδοποίηση και προετοιμασία για το χριστιανικό Βάπτισμα. Ο Νανζιανζινός  αναφέρει ότι ο τρόπος με τον οποίο ο Ιωάννης βάπτιζε, δεν ήταν Ιουδαικός. Ο Ιωάννης διεκήρυττε: «Εγώ, σας βαπτίζω με νερό για μετάνοια, Εκείνος όμως που έρχεται πίσω μου, θα σας βαπτίσει με Πνεύμα Άγιο και με φωτιά» (Ματθ. 3:11).

Όταν ο θείος Λυτρωτής τέλειωσε το έργο του κηρύγματός Του και αφού είχε προσφέρει τον εαυτό Του θυσία για τις αμαρτίες του κόσμου κι αφού αναστήθηκε, τότε διακήρυξε την ανάγκη του Βαπτίσματος το οποίο έθεσε σα σφραγίδα σ’ εκείνους που θα πίστευαν: «Πηγαίνετε λοιπόν και κάνετε όλα τα έθνη μαθητές Μου βαπτίζοντας αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28:19). Πρώτα θα γίνονταν μαθητές Του κι έπειτα θα βαπτίζονταν. «Εκείνος που θα πιστέψει και έπειτα θα βαπτιστεί, θα σωθεί» (Μάρκ. 16:16)

Το βάπτισμα, διαβάζουμε στην Α’ επιστολή του Πέτρου 3:21, δεν είναι αποβολή της ακαθαρσίας της σάρκας, αλλά μια απλή αφιέρωση αγαθής συνείδησης «επερώτημα στο Θεό.» Εκείνο το «επερώτημα» σημαίνει ότι αυτός που βαπτίζεται πρέπει να υποβληθεί σε ερωτήσεις όσον αφορά την πίστη του στο Χριστό. Πρέπει να είναι ενήλικος και να καταλαβαίνει τι κάνει.

Το σωτήριο έργο γίνεται από τον Τριαδικό Θεό στου Οποίου το Όνομα, αφού προηγηθεί ό,τι ανάφερα, μπορούμε να βαπτιστούμε. «Να, νερό,» είπε ο αξιωματικός που υπηρετούσε στη φρουρά της βασίλισσας των Αιθιόπων, «τι με εμποδίζει να βαπτιστώ;» και ο Φίλιππος του είπε: «Αν πιστεύεις με όλη την καρδιά σου, επιτρέπεται (Πράξεις 8:36,37). «Πίστεψε στο Χριστό και θα σωθείς και συ και ο οίκος σου. Εκείνοι, αφού άκουσαν το λόγο του Θεού και πίστεψαν, τότε βαπτίστηκαν» (Πράξεις 16:31,32). Φαίνεται καθαρά από το ρήμα «άκουσαν» που τις περισσότερες φορές στη Γραφή εννοεί «δέχθηκαν,» ότι όλοι όσοι βαπτίζονταν τους πρώτους αιώνες, ήταν ενήλικες. Δεν υπήρχε νηπιοβάπτισμα. Όλα αυτά έγιναν και γίνονται από ανθρώπους που δε μελετούν το Λόγο του Θεού.

Και τώρα έρχομαι να κάνω την εξής ερώτηση: «Πότε μαθήτεψαν και πίστεψαν στο Χριστό τα νήπια;» Μέχρι που μπορεί να φτάσει η αφέλειά μας; Όλα αυτά, τα περί νηπιοβαπτίσματος, είναι ανορθόδοξα. Ξεχνάμε τα λόγια του Κυρίου που λέγει: «Αφήστε τα παιδιά να’ρθουν σε Μένα. Σ’ αυτά ανήκει η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 19:14). Αυτό που χρειάζεται από την πλευρά μας είναι να τα συστήσουμε στο Χριστό, κι εκείνα, αφού αγιάζονται κοντά μας (Α΄Κορ. 7:14), όταν ενηλικιωθούν, θα επιλέξουν από μόνα τους πότε θα βαφτιστούν.

 

 

Το Βάπτισμα δε συνεπάγεται την αναγέννηση

 

Είναι αλήθεια ότι πολλοί από τους Πατέρες, όταν μιλούσαν για το Βάπτισμα, παράλληλα έκαναν λόγο και για αναγέννηση. Ας δώσουμε λίγη προσοχή. Οι Πατέρες αυτοί δεν αναφέρονταν σε νήπια τα οποία στερούνται προσωπικότητας. Μιλούσαν για ενήλικες που είχαν πιστέψει και είχαν πάρει σταθερά την απόφαση να ζήσουν τη χριστιανική ζωή τοποθετούμενοι στις θεϊκές εντολές. Στους ανθρώπους λοιπόν αυτούς, που είχαν μετανοήσει και έδειχναν πνευματική πρόοδο, η Εκκλησία επέτρεψε το Βάπτισμα για να εισαχθούν και να ενταχθούν στην οικογένεια των πιστών που ανήκαν στον Κύριο.

Δεδομένου ότι η αναγέννηση σημαίνει ριζική μεταβολή της καρδιάς από τις κακές επιθυμίες και η μεταβολή αυτή απαιτεί τη θέληση του ανθρώπου. Έτσι δεν είναι δυνατό να εκδηλωθεί ποτέ η αναγέννηση παρά τη θέληση του ανθρώπου. Επομένως, το νήπιο που δεν είναι σε θέση να ανέλθει πνευματικά με μετάνοια και πίστη, ούτε είναι σε θέση να εξασκήσει τη θέλησή του για να γίνει η μεταβολή της καρδιάς του, δεν είναι δυνατό να αποκτήσει την αναγέννηση, όσους εξορκισμούς και να του διαβάσει ο παπάς.

Μια σοβαρή απόδειξη ότι ο βαπτιζόμενος ούτε αναγεννάται ούτε λαμβάνει το Πνεύμα το Άγιον με το βάπτισμα είναι η περίπτωση του Σίμωνα του Μάγου που είχε βαπτιστεί αλλά δεν είχε πάρει το Άγιο Πνεύμα.

Μια άλλη περίπτωση είναι εκείνη των ανθρώπων που είχαν πιστέψει στο κήρυγμα του Φιλίππου στη Σαμάρεια. Είχαν βαπτιστεί, αλλά το Πνεύμα το Άγιο το πήραν κατόπιν.

Στην περίπτωση όμως του Κορνηλίου και της συντροφιάς του που πίστεψαν στο κήρυγμα του Πέτρου, πρώτα πήραν το Πνεύμα και μετά βαπτίστηκαν (Πράξ. 10:46-48).

Παρατηρούμε λοιπόν,ότι άλλοτε προηγείται το βάπτισμα και άλλοτε η αναγέννηση.

Σε όλες όμως τις περιπτώσεις το Βάπτισμα φέρνει τη σφραγίδα της πίστης και τοποθετεί τον πιστό στο σώμα της Εκκλησίας. Η δε αναγέννηση ενεργείται από το Πνεύμα το Άγιο, το Πνεύμα που εργάζεται στην ανθρώπινη καρδιά και την φέρνει στην ομοιότητα Εκείνου που την έχει πλάσει.

 

 

Ένα Βάπτισμα

 

«Ένας Κύριος υπάρχει, μια πίστη, ένα βάπτισμα» (Εφ. 4:5) Σε ποιο βάπτισμα αναφέρεται ο Παύλος: του νερού ή του Πνεύματος; Και τα δύο είναι ένα και το αυτό. Ο Θεός απαιτεί και τα δύο. Το Βάπτισμα στο νερό είναι εκείνο «της αγαθής συνείδησης επερώτημα στο Θεό,» και το άλλο είναι το Βάπτισμα στο πνεύμα που ο Θεός δίνει ως αρραβώνα κληρονομιάς στο βαπτιζόμενο» (Εφ. 1: 13-14).

Το βάπτισμα είναι μια συνεχής κατάσταση ζωής, όπως του Κυρίου μας, που άρχισε απ΄τον Ιορδάνη και τέλειωσε στο Σταυρό, που λίγο πριν είχε πει ότι: «είχε κι άλλο ένα βάπτισμα να βαπτιστεί που Τον στεναχωρούσε» (Λουκάς 12:50).

Εσύ, φίλη ψυχή, επιδίωξες να πάρεις το βάπτισμα του Πνεύματος που έρχεται στην καρδιά σου έπειτα από συνεχή προσευχή, μελέτη του Λόγου του Θεού με χριστιανούς που γνωρίζουν καλά τη Γραφή, και πνευματική κοινωνία; Εάν όχι, μπορείς να αρχίσεις σήμερα, τώρα, γιατί αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να γίνεις πολίτης του ουρανού. Η ζωή σου έχει φτιαχτεί για την αιωνιότητα και δε θα είναι ποτέ πλήρης έως ότου το πολυσύνθετο εκείνο αγαθό, το Πνεύμα το Άγιο, έρθει μέσα στην καρδιά σου και καλύψει κάθε κενό που υπάρχει μέσα της. Μην κολακεύεσαι από τα λόγια των ανθρώπων πως είσαι ένας τέλειος άνθρωπος. Το κενό αυτό θα υπάρχει πάντα μέσα σου και η ψυχή σου θα παραμένει ατροφική έως ότου κάνεις αυτό που σου συνέστησα. Ο Κύριος να σου δίνει σοφία, δύναμη, προστασία και την κατεύθυνση που χρειάζεσαι.

Κάποτε η βασίλισσα της Αγγλίας, Ελισάβετ, επισκέφτηκε μια από τις υπηρέτριές της που ήταν άρρωστη και την ρώτησε αν ήθελε κάτι. «Ναι, βασίλισσά μου,» απάντησε εκείνη με τρεμάμενη φωνή, «θα ήθελα να σε συναντήσω στον ουρανό.»

Αυτή είναι και η δική μου επιθυμία για σένα, να σε συναντήσω στον ουρανό.

                                                          Βασιλεία

 

Ζητάτε πρώτα τη Βασιλεία και τη Δικαιοσύνη του Θεού.

Η σημερινή μας μελέτη είναι στο Ματθ. 6: 25-34. Θα διαβάσουμε προσεκτικά όλα τα εδάφια και ιδιαίτερα το εδάφιο 6:33: «Ζητάτε πρώτα τη Βασιλεία και τη Δικαιοσύνη του Θεού και όλα αυτά που αφορούν τις καθημερινές ανάγκες της ζωής σας, θα σας δοθούν το ένα μετά το άλλο.»

Βρισκόμαστε στην «επί του όρους ομιλία.» Ο Κύριος στις οδηγίες που δίνει με το κήρυγμά Του στους μαθητές και στο πλήθος των ανθρώπων που έχουν συγκεντρωθεί, φαίνεται να επιμένει περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο στην προσευχή. «Ζητάτε.» Πώς μπορούμε να ζητήσουμε; Μόνο με προσευχή στον Κύριο (Φιλ. 4:6,7). Δεν έχουμε, γιατί δε ζητάμε (Ιακ. 1:5). Μας παροτρύνει να ζητάμε σαν τον ταξιδιώτη που ψάχνει να βρει το δρόμο. «Ζητάτε επίμονα, και μην επιτρέπετε σε κανέναν να σας γίνει εμπόδιο (Λουκ. 11:52). Ο Κύριος δεν είναι προσωπολήπτης και δε θα σας στερήσει ουδενός αγαθού (Λουκ. 1:5). Εάν εμείς κάνουμε δύο βήματα, Εκείνος θα διανύσει το υπόλοιπο της απόστασης να μας συναντήσει (Ιακ. 4:8).

«Ζητάτε, και θα ανοίξει η πόρτα του ελέους που η αμαρτία είχε κρατήσει κλειστή. Μας προειδοποιεί να μην ανησυχούμε για τη ζωή, την τροφή, τα ρούχα και την αύριο. Μας θυμίζει ότι η θεία πρόνοια συνεχίζει το έργο της. Αυτός που μας έδωσε ζωή, θα φροντίσει και για τη συντήρησή της, αρκεί να επικεντρώνουμε την προσοχή μας πάνω σ’ εκείνο που έχει μεγαλύτερη αξία από όλα αυτά που εμείς θεωρούμε αναγκαία. Και αυτό είναι η ζωή της ψυχής μας. Πάνω σ’ αυτό πρέπει να επικεντρώνουμε την προσοχή μας. Πάνω σ’ αυτό που η πλειονότητα των ανθρώπων φαίνεται να αδιαφορεί. Αν δώσουμε λίγη προσοχή στο θέμα αυτό που αφορά «τα της ψυχής μας,» τότε μέσω του Λόγου και με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος θα βρούμε το δρόμο που θα μας οδηγήσει να γευτούμε μέρος από τη Βασιλεία του Κυρίου μας, όπως την γεύτηκαν ο Πέτρος, ο Ιωάννης κι ο Ιάκωβος, (Ματθ. 17:1-13).

«Και όλα αυτά που αφορούν την καθημερινότητα της ζωής σας, θα σας δοθούν το ένα μετά το άλλο». Η πορεία της ζωής μας θα είναι ασφαλέστερη, ευκολότερη, ειρηνικότερη και όλες οι ανάγκες της καλυμμένες σύμφωνα με το Άγιο θέλημά Του.

Όλα αυτά είναι μέρος της διαθήκης που ο Θεός έχει κάνει σε σένα και περιμένει να ανταποκριθείς. Περιμένει να σε δει να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου και να ακολουθήσεις το δρόμο που έχει χαράξει για σένα. Θέλει να παίρνεις καθημερινά τις θερμίδες που χρειάζεται η ψυχή σου μέσα από τον Ήλιο της Δικαιοσύνης που έχει τη δύναμη να σε θερμαίνει και να σε φωτίζει μέχρι τότε που θα συντελεσθεί το έργο Του. Τότε, όλα τα επίγεια θα πάρουν τη θέση που τους ανήκει το ένα μετά το άλλο.

Κάποτε ένιωθα ασήμαντος. Ένιωθα ότι δεν ήμουνα τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από ένα μικρό κύτταρο μέσα στη δημιουργία του μεγάλου Θεού μας. Όταν όμως πίστεψα στο Λόγο και την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, τα πράγματα άλλαξαν. Άρχισα να μελετώ προσεκτικά τη Γραφή κι ο Θεός άρχισε να με καλεί «Παιδί Του», να με διδάσκει και να με στηρίζει καθημερινά. Μια μέρα μάλιστα μου είπε, «ότι τα πάντα είναι μετρημένα,» (Ματθ. 10:30) και ότι όλα στα δικά Του τα μάτια έχουν αξία. Την άλλη μέρα μου είπε « πως ό,τι φαίνεται ασήμαντο, στο δικά Του μάτια είναι σημαντικό» (Α΄Κορ. 12:24). Όλα αυτά με ενεθάρρυναν και όταν το Πνεύμα Του με ελευθέρωσε από τις σκέψεις που με απασχολούσαν, τότε όλα τα πράγματα μπήκαν στη σειρά το ένα πίσω από το άλλο.

Γιατί δεν κάνεις και συ το ίδιο; Άφησέ Τον να σου μιλήσει μέσα από τη Γραφή και να βάλει το κάθε πράγμα στη θέση που του ανήκει. Ζήτα πρώτα τη Βασιλεία Του, και όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Ζήτα και θα σου δοθεί όπως δόθηκε και σε μένα.

Η Βίβλος

 

Η Βίβλος είναι ο Λόγος του Θεού που αποτελείται από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Γραμμένη από ανθρώπους των οποίων η γραφίδα εκινείτο από το Πνεύμα του Θεού, μας διδάσκει πώς να δοξάζουμε το Θεό. Όχι γιατί χρειάζεται τη δόξα, αλλά γιατί Του ανήκει, όπως το φως ανήκει στον ήλιο. Μας διδάσκει επίσης πώς μπορούμε να απολαμβάνουμε τη γλυκιά και τρυφερή συντροφιά Του.

Το γεγονός ότι υπάρχει αρμονία σε όλα τα βιβλία της, μας πείθει ότι ο συγγραφέας της είναι Ένας. Μιλάει για πράγματα που έχουν την αρχή τους στη γέννηση του κόσμου, και για μελλοντικά, που κάνουν την εμφάνισή τους με το πέρασμα του χρόνου και πιστοποιούν την ταυτότητα και αυθεντικότητά της.    

Αν και πολλές φορές κινδύνευσε να εξαφανιστεί, ο Θεός όχι μόνο δεν το επέτρεψε, αλλά τη διατήρησε αναλλοίωτη και αδιάφθορη μέσα στους αιώνες. Αν είχε υποστεί έστω και την πιο μικρή αλλαγή, ο Θεός δε θα την συνιστούσε στον άνθρωπο λέγοντάς του: «Ερεύνα τις Γραφές, κι αυτές θα σου μιλήσουν για Μένα.»

Αν και πολλά τμήματά της είναι δυσνόητα στον άνθρωπο με την πεπερασμένη αντίληψή του, ο καλός Θεός δεν τον άφησε στο σκοτάδι, αλλά κάλυψε κι αυτή την ανάγκη του με θεία αποκάλυψη.

Η Παλαιά και Καινή Διαθήκη είναι τα δύο χείλη του Θεού που με πατρική στοργή μιλούν στον πεσμένο άνθρωπο για τη σωτηρία της ψυχής (Ρωμ. 1:16) και την επανένωσή του με τον Άγιο Δημιουργό. Του λέει ότι: «Όσο αναγκαία είναι η φυσική τροφή για την ανάπτυξη και συντήρηση του σώματός του, άλλο τόσο αναγκαία είναι η πνευματική τροφή που μπορεί να παίρνει από τη Βίβλο που την έχει άμεση ανάγκη η ταλαιπωρημένη ψυχή του μακριά απ΄το Θεό» (Ματθ. 4:4)

Έχει δύναμη και αποτελεσματικότητα.

Μπορεί να αφήσει τα ουράνια αποτυπώματά της στην καρδιά του ανθρώπου και να τον κάνει μια ευανάγνωστη επιστολή στις ψυχές που βρίσκονται γύρω του. Ο ιερός Χρυσόστομος λέει: «Η Βίβλος είναι ένας κήπος γεμάτος από φρουτόδεντρα και λουλούδια. Μιλάει για νοστιμιά και οσμή ευωδίας που ευφραίνουν την καρδιά του πιστού.» Ο δε Δαβίδ λέει: « Τα λόγια της Βίβλου είναι πιο γλυκά από το μέλι και την κερήθρα.»

Απώτερος σκοπός της είναι να μεταμορφώσει τον άνθρωπο. Να τον φέρει στην ομοιότητα του Κυρίου. Καταβάλλει κάθε προσπάθεια να μας φέρει στην αρχική μας θέση (Γέν. 3:22). Τώρα, αν ο Κύριος δίνει γραπτές οδηγίες στον υπηρέτη Του κι εκείνος δεν τις εκτελεί, τότε ο υπηρέτης θα βρεθεί αναπολόγητος για τις αμαρτίες του την ημέρα της μεγάλης κρίσης. Ο Λόγος και η συνείδηση θα είναι οι ένορκοι που θα τον κρίνουν. Πρόκειται περί ζωής και θανάτου. Γι αυτό χρεάζεται προσοχή. Οι βιβλικές μας γνώσεις και τα λόγια μας δεν είναι αρκετά αν δεν τεθούν σε εφαρμογή στη ζωή μας. «Πρέπει να γίνουμε εκτελεστές των αληθειών που διδασκόμαστε» (Ιακ. 1:22). «Αν αυτά που μάθαμε τα εφαρμόζουμε, τότε θα είμαστε ευτυχείς» (Ιωάν. 13:17).

 

Είναι η πυξίδα του χριστιανού.

 

             Τρυφή ο Λόγος του Θεού

             τη γεύση της ψυχής μου έχει αλλάξει.

             Εκεί μαζεύω λάφυρα πολλά,

             δρόμο καινούργιο έχω χαράξει.

 

             Αρχίζω κάθε αυγή να τραγουδώ,

             βρήκα την πολυπόθητη πατρίδα.

             Σταμάτησα ν’ ακολουθώ τυφλούς,

             τη Βίβλο στη ζωή μου έχω πυξίδα.

 

                                                         Γέεννα

(Ματθ. 5:30)

 

Η λέξη αυτή έρχεται από το γε που θα πει κοιλάδα και εννόμ. Με απλά λόγια, κοιλάδα του Εννόμ. Η κοιλάδα αυτή είναι πάρα πολύ εύφορη. Βρίσκεται νότια της Ιερουσαλήμ όπου κατά την περίοδο της θρησκευτικής κατάπτωσης των Ισραηλιτών αυτοί έστησαν το άγαλμα του Μολόχ (σε μορφή βοδιού) στο οποίο πρόσφεραν ως θυσία τα ίδια τους τα παιδιά με το να τα καίνε πάνω στη φωτιά που διατηρούσαν άσβεστη, (Β΄Χρον. 28:3 και 33:6). Έτσι, η κοιλάδα αυτή έγινε το προφητικό σύμβολο κρίσης (Ιερ. 7: 31,32) και αλληγορική έκφραση του τόπου της κόλασης (του Άδη), που είναι το αιώνιο κατοικητήριο όλων των απίστων και των αγγέλων που αμάρτησαν (Β΄Πέτρου 2:4).

Τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη μας δίνουν λεπτομερώς το τι συμβαίνει μετά θάνατον σε όλους όσοι δεν ενώθηκαν με το Χριστό μέσω της πίστης και δεν είχαν προσωπική εμπειρία μαζί Του.

Η Γενεαλογία του Ιησού Χριστού

 

Οι Εβραίοι συνήθιζαν να καταγράφουν με σχολαστική αυστηρότητα τα ληξιαρχικά τους βιβλία γιατί μέσα από αυτά μπορούσαν να πάρουν όλες τις πληροφορίες που χρειάζονταν γύρω απ΄ το οικογενειακό τους δέντρο, τη φυλή, τα προνόμια των αξιωματούχων, την κατοχή και ύπαρξη ιδιοκτησίας και το σπουδαιότερο όλων, την προέλευση του Μεσσία.

Μέσα από τους ληξιαρχικούς πίνακες εξακριβώνεται ότι ο Μεσσίας ήταν από τη φυλή του Ιούδα και τοn οίκο του Δαβίδ (Λουκ. 3:32, Β΄Τιμ. 2:8 και Εβρ. 7:14).

Η γενεαλογία Του είναι η μοναδική που αναφέρεται με λεπτομέρεια στην Καινή Διαθήκη. Και τούτο γιατί ήταν θέμα ζωτικής σημασίας η ανάγκη να αποδειχτεί ότι στο πρόσωπό Του εκπληρώθηκαν οι προφητείες που μιλούν γι Αυτόν.

Δύο είναι οι γενεαλογικοί  πίνακες που μιλούν περί πατριαρχών, βασιλέων και άλλων. Ο ένας είναι στο Ματθ. 1:1-17 και ο άλλος στο Λουκά 3:23-38.

Η γενεαλογία που μας δίνει ο Ματθαίος φτάνει πίσω έως τον Αβραάμ, ενώ εκείνη που μας δίνει ο Λουκάς πηγαίνει πίσω μέχρι και τον Αδάμ. Οι δύο όμως αυτές γενεαλογίες, αν και είναι χωριστές, συναντιώνται στους Σαλαθαήλ και Ζοροβάβελ. (Η μια είναι ανιούσα και η άλλη κατιούσα).

Ο Ματθαίος δίνει τη γραμμή του Ιωσήφ, αποδεικνύοντας τον Ιησού ως το μόνο κληρονόμο των υποσχέσεων που δόθηκαν στον Αβραάμ και στο Δαβίδ. Ο Λουκάς δίνει τη γραμμή της Μαρίας αποδεικνύοντάς την από αίμα, καταγωγή του Ιησού «γιου του Δαβίδ κατά σάρκα» (Ρωμ. 1:3). Η γενεαλογία της Μαρίας κατά την Ιουδαϊκή συνήθεια ήταν στο όνομα του άντρα της. Ο Ιωσήφ ήταν γιος του Ηλεί (Λουκάς 3:23), δηλαδή γαμπρός του Ηλεί. Ο Ηλεί ήταν πατέρας  της Μαρίας. Πατέρας του Ιωσήφ ήταν ο Ιακώβ. Οι γενεαλογίες αυτές σχηματίζουν τη σπονδυλική στήλη των χρονικών της Παλαιάς Διαθήκης. Διαφυλάχτηκαν με προσοχή μέσα σε όλες εκείνες τις εκατονταετηρίδες, παρά τις απειλές που αντιμετώπισαν για να μας δώσουν την οικογενειακή γραμμή μέσα στην οποία μια υπόσχεση μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά για 4.000 χρόνια.

Πόσο όμορφα θα ήταν να διατηρήσουμε και να μεταβιβάσουμε κι εμείς «ακέραιο» ό,τι ο Θεός μας έχει εμπιστευτεί!

                                                            Γένεση

 

Το βιβλίο της Γένεσης είναι το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής. Εβραϊκά ονομάζεται «Βερεσίθ,» που σημαίνει «εν αρχή». Συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Μωϋσής. Οι πληροφορίες που αναφέρει του δόθηκαν από το Πνεύμα το Άγιο και από μια σειρά γεγονότων που πήρε από τους προπάτορές του.

Είναι το μόνο βιβλίο που περιγράφει τη δημιουργία των ουρανών, της γης, των αστέρων, των ζώων και του ανθρώπου, την πτώση και κατάρα του ανθρώπου, την προκατακλυσμιαία περίοδο, τον κατακλυσμό και τους απογόνους του Νώε μέχρι το Θάρα.

Στην αρχή του βιβλίου της Γένεσης αναγράφεται η λέξη «ημέρα,» που σημαίνει ακαθόριστη χρονική περίοδο και όχι εικοσιτετράωρη ημέρα. Αυτό το συμπεραίνουμε από την έβδομη ημέρα της δημιουργίας που φέρεται χωρίς εσπέρας (2:2).

Μια προσεκτική μελέτη στο βιβλίο της Γένεσης μπορεί να μας οδηγήσει να καταλάβουμε καλύτερα τα άλλα εξηνταπέντε βιβλία της Αγίας Γραφής μέσα από τα οποία ο Θεός μιλάει στον άνθρωπο. Τι λες; Θα Του δώσεις την ευκαιρία να μιλήσει και σε σένα;

                                                   Η Γνώση του Θεού

(Α΄Σαμ. 2:3)

 

Ο Θεός έχει πλήρη γνώση όλων των πραγμάτων. Μέσω Αυτού, σταθμίζονται κι ελέγχονται τα πάντα και οι πάντες. Ο κόσμος, είναι ένα διαφανές σώμα και, καθώς το χτυπούν οι ακτίνες της θείας φύσης Του, βλέπει και την τελευταία λεπτομέρεια τόσο στον εξωτερικό όσο και στον εσωτερικό μας κόσμο. Τίποτε δεν εμποδίζει το φως Του. Ακούει και τον παραμικρό ψίθυρο της καρδιάς μας. Πριν ανοίξουμε το στόμα μας, Εκείνος ξέρει τι θα πούμε. Γνωρίζει το τέλος από την αρχή.  Ό,τι προλέγει, έρχεται στο φως τον κατάλληλο καιρό. Η γνώση Του είναι τέλεια. Είναι αγνή και αλάνθαστη, ενώ η δική μας γνώση υπόκειται σε λάθη. Η γνώση Του είναι απεριόριστη, ενώ η δική μας αποχτιέται και μεγαλώνει σταδιακά.

Ο Θεός είναι άπειρος στη γνώση Του. Το λυπηρό είναι ότι, έπειτα από την αποκάλυψη που έκανε στον άνθρωπο μέσω του Ευαγγελίου, ο άνθρωπος προτιμάει να παραμένει μακριά Του. Δεν επιτρέπει στη λαμπάδα εκείνη του θείου φωτός να λάμψει στην καρδιά του και να τον επαναφέρει στη θέση που είχε (Γέν. 3:22) πριν από την πτώση του. Του αρέσει να ζει στο σκοτάδι. Εάν όμως εσύ πιστεύεις, τότε να είσαι ειλικρινής και να είσαι αυτό που φαίνεσαι. «Ο Κύριος βλέπει την καρδιά.» Αν η καρδιά μας είναι ειλικρινής, τότε ο Θεός θα δει την πίστη μας και θα εξετάσει την πτώση μας. Ο Ασάν είχε τα ψεγάδια του, αλλά η καρδιά του ήταν ευθεία με το Θεό (Β΄Χρον. 15:17). Ο Θεός είδε την ειλικρίνειά του και συγχώρησε τις αδυναμίες του. Ο Ιησούς είπε στον Ιωναβάδ: «Είναι η καρδιά σου ευθεία, όπως η καρδιά μου με την καρδιά σου;» Ο Ιωναβάδ αποκρίθηκε: «Ναι είναι.» «Αν είναι δος μου το χέρι σου.» Και του έδωσε το χέρι του και τον ανέβασε στην άμαξα» (Β΄Βασιλ. 10:15). Έτσι, όταν ο Θεός δει ότι και οι δικές μας καρδιές είναι ευθείες, όταν δει ότι Τον αγαπάμε και ζητάμε τη δόξα Του, θα πάρει και το δικό μας χέρι και θα μας ανασύρει στην άμαξα της δικής Του δόξας.

Για μας τους πιστούς υπάρχει πάντα η παρηγοριά αφού ο Ίδιος καταγράφει ακόμα και τις σκέψεις μας (Μαλ. 3:16), κι ακούει τους στεναγμούς μας (Ψαλμ. 38:9). Επίσης, διατηρεί τα δάκρυά μας σε μια φιάλη (Ψαλμ. 56:8) και όταν τα μυστικά της καρδιάς όλων μας ανοιχτούν ο Θεός θα κάνει μια τιμητική αναφορά για το ζήλο και την ευλάβεια των παιδιών Του. «Τότε ο καθένας μας θα πάρει τον έπαινό του» (Α΄Κορ. 4:5), τον έπαινο που του ανήκει.

Πολλοί από μας πιστεύουν ότι δεν έχουν τη χάρη και διερωτώνται: «Αν έχω τη χάρη, γιατί η καρδιά μου είναι τόσο αμφίβολη;» Μην ξεχνάς ότι η γνώση του Θεού είναι άπειρη, κι Εκείνος μπορεί να δει χάρη εκεί που εσύ δε μπορείς. Μπορεί να δει το λουλούδι της χάρης σε σένα σκεπασμένο με αγκάθια. Ο Θεός μπορεί να δει αγιότητα σε σένα όταν εσύ δε μπορείς να τη διακρίνεις. Ένα μόνο πράγμα μπορώ να σου πω: «Ότι τη χάρη την πήρες από τον Κύριο κι όχι από άνθρωπο για να την πάρει πίσω.» Στηρίξου σ’ Εκείνον που σου έδωσε τη χάρη και μια μέρα θα γιορτάσουμε μαζί το γεγονός αυτό στην παρουσία Του.

Αν υπάρχει παρηγοριά σε μας, τότε υπάρχει παρηγοριά και στη στρατευόμενη εκκλησία. Αν υπάρχει παρηγοριά στα μέλη, τότε υπάρχει παρηγοριά και στο σώμα. Η αδιάκοπη κοινωνία μαζί Του μπορεί να διαλύει την ομίχλη που πιθανόν δημιουργείται γύρω μας και να κάνει την πορεία μας πιο ευχάριστη.

 Δέηση

 

«Παράλληλα, να προσεύχεστε πάντοτε υποβάλλοντας όλα τα αιτήματα και τις παρακλήσεις σας στο Θεό με την οδηγία του Πνεύματος. Και γι΄αυτόν ακριβώς το σκοπό να αγρυπνείτε με πολλή επιμονή και να προσεύχεστε για όλους τους πιστούς» (Εφεσ. 6:18).

Παράλληλα με τις οδηγίες που ο απόστολος Παύλος δίνει σχετικά με την πανοπλία του χριστιανού στρατιώτη (Εφεσ. 6: 14-17), συνιστά ότι απαιτείται «προσευχή και δέηση στο Θεό με την οδηγία του Πνεύματος». Στην ουσία το πρόβλημα με πολλούς από μας είναι ότι προσευχόμαστε μόνο όταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα. Μόνο όταν κάποια πράγματα έρχονται ανάποδα στη ζωή μας επικαλούμαστε το Θεό σε βοήθεια (Ψαλμ. 50:15). Ξεχνάμε ότι πρέπει να προσευχόμαστε αδιαλείπτως για να αποφεύγουμε πολλές δοκιμασίες και να περπατάμε στην αλήθεια.

Ο Θεός διακηρύττει στο Λόγο Του ότι δεν ακούει τις προσευχές των αδίκων. Επίσης ο Δαβίδ μας λέει: «Εάν θεωρούσα αδικία στην καρδιά μου, ο Κύριος δεν θα με άκουγε (Ψαλμ. 66:15). Εάν όμως έχω καταδικάσει όλες τις αμαρτίες που έχω διαπράξει και φορώ το θώρακα της δικαιοσύνης, είμαι σε φόρμα ή στη διάθεση και στη θέση που μπορώ να προσεύχομαι με πεποίθηση πως όλες οι προσευχές μου εισακούονται.

«Οι προσευχές μας» είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε το Θεό, αλλά προσέξτε, ο απόστολος προσθέτει τη λέξη «δέηση». Αυτό αναφέρεται σε ορισμένη αίτηση.  Άλλο πράγμα είναι να πλησιάζεις το Θεό με καρδιά γεμάτη ευχαριστία και δοξολογία και να Του αφιερώνεις όλες τις υποθέσεις σου, κι άλλο πράγμα να Τον πλησιάζεις με μια ορισμένη δέηση για ένα θέμα ιδιαίτερης σημασίας που έχει προκύψει και σε απασχολεί κάποια δύσκολη ώρα. Διαβάζουμε: «Για τίποτε μην ανησυχείτε, αλλά σε κάθε περίπτωση να παρουσιάζετε με την προσευχή και τη δέηση και με πνεύμα ευγνωμοσύνης τα αιτήματά σας στο Θεό. Κι έτσι, η ειρήνη του Θεού που ξεπερνά κάθε ανθρώπινη διάνοια, θα διαφυλάξει τις καρδιές σας και τις σκέψεις σας προσκολλημένες στο Χριστό Ιησού» (Φιλ. 4:6,7). Καμιά δυσκολία που αντιμετωπίζουμε δεν είναι τόσο μεγάλη για το Θεό, και καμιά υπόθεση που μας ανησυχεί δεν είναι τόσο ασήμαντη που να μην μπορεί να τη φροντίσει.

«Προσευχή και δέηση στο Πνεύμα.» Κι αυτό πρέπει να ελέγχει πολλούς από μας καθώς ερχόμαστε ενώπιόν Του με προσευχή. Τώρα, προσευχή στο Πνεύμα είναι η προσευχή που κάνουμε σύμφωνα με το νου του ενοικούντος Πνεύματος του Θεού – του πνεύματος που βρίσκεται μέσα μας. Κανένας δε μπορεί να προσευχηθεί στο Πνεύμα «αν δεν έχει αναγεννηθεί από το Λόγο του Θεού» (Α΄Πέτρου 1:23).

Υπάρχουν και χριστιανοί που έχουν πνευματική ατροφία και αδυνατούν να προσευχηθούν στο Πνεύμα. Δεν μπορούμε ακόμη να προσευχηθούμε στο Πνεύμα αν υπάρχει κάτι το άσχημο μέσα μας για κάτι που κάποιος μας έχει κάνει. Δεν μπορούμε να προσευχηθούμε όταν εποφθαλμιούμε κάτι που ανήκει σε κάποιον άλλο. Ο απόστολος Ιάκωβος λέει: «Μα κι όταν ζητάτε δεν παίρνετε, γιατί κακώς ζητάτε για να το σπαταλήσετε για σαρκικές απολαύσεις (Ιακ. 4:3).

Μπορούμε όμως να προσευχηθούμε στο Πνεύμα όταν περπατάμε στο Πνεύμα και ζούμε στο Πνεύμα. Τότε, Αυτός, το ευλογημένο Πνεύμα που ενοικεί στον πιστό, θα οδηγήσει τις σκέψεις μας σωστά καθώς πλησιάζουμε το Θεό με προσευχή.

Στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε: «Να ευφραίνεστε στον Κύριο και θα σας δώσει τα αιτήματα της καρδιάς σας» (Ψαλμ. 37:4). Εάν πράγματι ευφραινόμαστε στον Κύριο, τότε επιθυμούμε τα πράγματα που μπορούν να δοξάσουν το Χριστό στη ζωή μας και να Τον κάνουν πιο πολύτιμο στην ψυχή μας.

«Προσευχόμενοι πάντοτε εν Πνεύματι και προς τον σκοπό αυτόν να αγρυπνείτε με πλήρη επιμονή,» και σε άλλο σημείο λέει: «Αγρυπνείτε και προσεύχεστε για να μην πέσετε σε πειρασμό,» κι αυτό δίνει έμφαση σ’ αυτό που ήδη έχουμε δει. Εάν προσευχόμαστε σωστά, τότε πρέπει να ζούμε σωστά και να αγρυπνούμε για τυχόν δοκιμασίες που μπορεί νάρθουν στη ζωή μας, να λυπήσουν το Πνεύμα του Θεού και να εμποδίσουν τη σωστή προσευχή.

Προσέξτε, ο Κύριος λέει ότι οι προσευχές μας δεν πρέπει να περιορίζονται μόνο στις δικές μας υποθέσεις, αλλά να στρέφονται στους απανταχού αγίους που ακούραστα εργάζονται μέρα και νύχτα να φέρουν το μήνυμα της σωτηρίας στις ψυχές των ανθρώπων. Εάν προσευχόμαστε κατ’ αυτόν τον τρόπο, ποτέ δε θα υπάρχει έλλειψη από θέματα να μιλήσουμε στο Θεό. Να θυμάστε, «και τα μάτια Του είναι  πάντα στραμμένα στα παιδιά Του, και τα αυτιά Του στη δέησή τους» (Α΄Πέτρου 3:12). Αμήν.

Οι καλεσμένοι στο μεγάλο Δείπνο

(Λουκά 14:15-24)

 

15 «Όταν τα άκουσε αυτά ένας από τους συνδαιτυμόνες του είπε «Μακάριος όποιος θα φάει ψωμί στη βασιλεία του Θεού». 16 Κι εκείνος του αποκρίθηκε: Κάποιος ετοίμασε μεγάλο δείπνο και προσκάλεσε πολλούς. 17 Έστειλε λοιπόν το δούλο του την ώρα του δείπνου να πει στους προσκαλεσμένους: Ελάτε, γιατί είναι κιόλας όλα έτοιμα. 18 Άρχισαν τότε όλοι να προβάλλουν από μια δικαιολογία. Ο πρώτος του είπε: Αγόρασα ένα χωράφι και πρέπει να πάω να το δω. Σε παρακαλώ θεώρησέ με δικαιολογημένο. 19 ΄Ενας άλλος πάλι είπε: Αγόρασα πέντε ζευγάρια βόδια και πάω να τα δοκιμάσω. Σε παρακαλώ θεώρησέ με δικαιολογημένο. 20 Κι ένας άλλος είπε: Έχω παντρευτεί και γι’ αυτό δεν μπορώ να έρθω. 21 Ήρθε λοιπόν ο δούλος εκείνος και τα διηγήθηκε αυτά στον κύριό του. Τότε ο οικοδεσπότης οργίστηκε και είπε στο δούλο του: Πήγαινε γρήγορα στις πλατείες και στους δρόμους της πόλης και φέρε εδώ μέσα τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς και τους τυφλούς. 22 Κι όταν επέστρεψε ο δούλος είπε, Κύριε, έγινε αυτό που διέταξες, μα ακόμα υπάρχει χώρος. 23 Είπε τότε ο Κύριος στο δούλο του: Βγες στους δρόμους και τους περιφραγμένους τόπους και ανάγκασέ τους να μπουν εδώ για να γεμίσει το σπίτι μου. 24 Γιατί σας λέω πως κανένας από τους ανθρώπους εκείνους που προσκάλεσα δε θα γευτεί το δείπνο μου».

Μέσα από τους καλεσμένους στο δείπνο που ο Φαρισαίος είχε παραθέσει, ένας άνθρωπος ενθουσιάστηκε και αναφώνησε: «Μακάριος όποιος θα φάει ψωμί στη Βασιλεία του Θεού». Αφού βρίσκουμε τόση απόλαυση στο φυσικό δείπνο, σκεφτείτε πόσο μεγάλο θα είναι το προνόμιο και ποια θα είναι η απόλαυση της πνευματικής κοινωνίας γύρω από το τραπέζι στη Βασιλεία των ουρανών με οικοδεσπότη τον Κύριό μας.

Η παραβολή αυτή του δείπνου αναφέρεται στη μεγάλη προσφορά του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Αυτό εννοεί το εδάφιο που ακολουθεί, «κάποιος ετοίμασε μεγάλο δείπνο και προσκάλεσε πολλούς». Αυτό είναι το Ευαγγέλιο.

Το Ευαγγέλιο περιέχει ό,τι οι αμαρτωλοί χρειάζονται με σκοπό να σωθούν. Όλοι πεινάμε, είμαστε κενοί, αβοήθητοι και έτοιμοι να χαθούμε. Συγχώρηση παντός είδους αμαρτίας και ειρήνη με το Θεό, δικαίωση του προσώπου και αγιασμός της καρδιάς, χάρη καθ’ οδόν και δόξα στο τέλος είναι οι ευλογημένες προσφορές που ο Θεός έχει προετοιμάσει για τις ανάγκες των ψυχών μας. Δεν υπάρχει τίποτα που οι αμαρτωλές καρδιές μας θα επιθυμούσαν ή οι βεβαρυμένες συνειδήσεις θα απαιτούσαν και δε θα το έβρισκαν πάνω στο τραπέζι του δείπνου που παραθέτει ο Σωτήρας. Ο Χριστός, με άλλα λόγια, είναι το  άθροισμα και η ουσία του μεγάλου δείπνου.

΄Εστειλε το δούλο Του την ώρα του δείπνου να πει στους προσκαλεσμένους, «Ελάτε, γιατί είναι όλα έτοιμα». Από την πλευρά του Θεού το θέμα της σωτηρίας είναι έτοιμο. Είναι πλήρες. Αν θέλουμε να σωθούμε, από εμάς εξαρτάται αν θα δεχτούμε την πρόσκλησή Του ή όχι. Ο Πατέρας είναι έτοιμος να δεχτεί όλους όσοι πηγαίνουν κοντά Του μέσω του Ιησού Χριστού. Ο Γιος είναι έτοιμος να καθαρίσει από τις αμαρτίες όλους  όσοι Τον πλησιάζουν με πίστη. Το Πνεύμα το Άγιο είναι έτοιμο να έρθει σε όλους όσοι Του το ζητούν. Υπάρχει μια άπειρη επιθυμία στο Θεό να μας σώσει, αν εμείς επιθυμούμε να σωθούμε. Έδώ έχουμε την πιο σαφή εγγύηση για όλους τους αμαρτωλούς που θέλουν να πλησιάσουν το Θεό δια του Ιησού Χριστού. Η λέξη «ελάτε» απευθύνεται σε όλους χωρίς καμιά εξαίρεση.

Όταν ο υπηρέτης ανήγγελε πως όλα ήταν έτοιμα, «εκείνοι άρχισαν να προβάλλουν κι από μια δικαιολογία». Αυτός είναι ο τρόπος που οι άνθρωποι ανταποκρίνονται στο κάλεσμα του Ευαγγελίου. Ο φυσικός άνθρωπος δεν έχει καμιά επιθυμία για τέτοια πράγματα που έχουν σχέση με το Θεό. Το προνόμιο της προσφοράς της σωτηρίας δεν έχει κανένα νόημα γι’ αυτόν. Μάταια στρώθηκε το δείπνο γι’ αυτόν. Μόνο όταν το Πνεύμα του Θεού εργάζεται στην καρδιά και τη συνείδηση του ανθρώπου είναι που μπορεί να τον ετοιμάσει για να μπει και να καθήσει στη γιορτή του Ευαγγελίου. Όταν με αγάπη ο Θεός ετοίμασε τη γιορτή του Ισραήλ, αυτοί δεν πήγαν. Αυτό ισχύει και για πολλούς Εθνικούς. Οι άνθρωποι δε συμφωνούν σε πολιτικά ή θρησκευτικά θέματα και δε θέλουν το Χριστό ούτε υποβάλλουν τη ζωή τους στο Σωτήρα τον οποίο ο Θεός μας προσφέρει, μέχρι τότε που θα πειστούν από το Άγιο Πνεύμα για τη χαμένη κατάστασή τους και την ανάγκη στην οποία βρίσκονται.

Όλοι στους οποίους πήγε ο δούλος άρχισαν να προβάλλουν από μια δικαολογία και ο οικοδεσπότης οργίστηκε. Και τι έγινε μ’ αυτό; Μήπως ο Θεός οργίζεται με τους ανθρώπους; Η Γραφή μας λέει: «Ο Θεός οργίζεται καθημερινά με τους κακούς». Ιδιαίτερα όταν κάποιος σκόπιμα απορρίπτει το Γιο Του, η καρδιά Του γεμίζει από θεία αγανάκτηση. Ο Θεός αγαπά το Γιο Του και η επιθυμία Του είναι να δεί τους ανθρώπους να τιμούν το Γιο Του, όπως τιμούν τον Πατέρα.

«Ο οικοδεσπότης, στην αγανάκτησή του που απέρριψαν την πρόσκλησή του στο δείπνο της γιορτής, στέλνει τώρα το δούλο του να πάει έξω στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης και να φέρει μέσα τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς και τους τυφλούς. Όταν ο δούλος επέστρεψε, είπε στον Κύριο ότι έκανε όπως τον διέταξε και ότι ακόμα υπάρχει χώρος». Έτσι αφήνει τον Ισραήλ στον οποίο αρχικά είχε απευθυνθεί και η πρόσκληση του Ευαγγελίου στέλνεται παντού, αλλά το σπίτι Του δεν είναι ακόμα γεμάτο.

«Τότε είπε στο δούλο, πήγαινε παντού και ανάγκασέ τους να μπουν εδώ και να γεμίσει το σπίτι μου. Γιατί σας λέω πως κανένας, κανένας από τους ανθρώπους εκείνους που προσκάλεσα δε θα γευτεί το δείπνο μου». Μέσα στις εκατονταετηρίδες που πέρασαν, εκατομμύρια άνθρωποι δέχτηκαν την πρόσκλησή Του, αλλά το σπίτι Του δε γέμισε ακόμα. Υπάρχει ακόμα χώρος και ευτυχώς η πρόσκληση παραμένει ανοιχτή. Ο Υπηρέτης εδώ είναι το Άγιο Πνεύμα. Είναι ο μόνος που μπορεί να αναγκάσει τους ανθρώπους να έρθουν στο Χριστό.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου είναι «οι υπηρέτες» που στάλθηκαν να δώσουν τις προσκλήσεις. Δε μπορούν να τους αναγκάσουν. Εδώ είναι «ο Υπηρέτης». Αυτός μπορεί να τους αναγκάσει και να πείσει για την αμαρτία και την ανάγκη για Σωτήρα.

                                                          Το Δείπνο του Κυρίου Καθιερώνεται

(Ματθ. 21:26-29)

 

17 «Στο μεταξύ, την πρώτη μέρα της γιορτής των αζύμων ήρθαν οι μαθητές στον Ιησού και του είπαν: «Πού θέλεις να σου ετοιμάσουμε να φας το Πάσχα». 18 Κι εκείνος είπε: «Πηγαίνετε στην πόλη, στον τάδε, και πείτε του: Ο Δάσκαλος λέει: Η ώρα μου πλησίασε, στο σπίτι σου θα γιορτάσω το Πάσχα μαζί με τους μαθητές μου».19 Και οι μαθητές Tου έκαναν όπως τους πρόσταξε ο Ιησούς και ετοίμασαν το Πάσχα. 20 Έτσι, όταν βράδιασε, κάθισε στο τραπέζι με τους δώδεκα. 21 Και καθώς έτρωγαν, είπε: «Σας πληροφορώ να το ξέρετε, πως ένας από σας θα με προδώσει». 22 Εκείνοι, τότε, βαθιά λυπημένοι άρχισαν να του λένε ένας, ένας: «Μήπως είμαι εγώ, Κύριε;». 23 Κι εκείνος αποκρίθηκε: «Αυτός που βούτηξε μαζί μου το χέρι του στο πιάτο, αυτός θα με προδώσει. 24 Και όσο για το Γιο του Ανθρώπου, αυτός πηγαίνει βέβαια, όπως έχει γραφτεί γι’ αυτόν, μα αλίμονο στον άνθρωπο εκείνο με ενέργεια του οποίου παραδίνεται ο Γιος του Ανθρώπου. Θα ήταν προτιμότερο γι’ αυτόν αν δεν είχε γεννηθεί ο άνθρωπος εκείνος». 25 Μίλησε τότε ο Ιούδας, που επρόκειτο να τον προδώσει, και είπε: «Μήπως είμαι εγώ, Δάσκαλε;». Του λέει «Μόνος σου το είπες». 26 Και καθώς έτρωγαν, πήρε ο Ιησούς το ψωμί, κι αφού το ευλόγησε, το έκοψε και το πρόσφερε στους μαθητές Του λέγοντας: «Πάρτε, φάτε. Αυτό είναι το σώμα μου». 27Πήρε κατόπιν το ποτήρι κι αφού ευχαρίστησε, τους έδωσε λέγοντας: «Πιέστε απ’ αυτό όλοι, 28 γιατί τούτο είναι το αίμα μου, της Καινούργιας Διαθήκης, το οποίο χύνεται για χάρη πολλών, με σκοπό τη συγχώρηση των αμαρτιών. 29 και σας πληροφορώ πως από τώρα κι ύστερα δε θα πιω πια από το προϊόν αυτό του αμπελιού, ως την ημέρα εκείνη που μαζί σας θα το πίνω καινούργιο στη βασιλεία του Πατέρα μου». 30 κατόπιν, αφού έψαλαν, βγήκαν στο Όρος των Ελαιών».

«Την πρώτη ημέρα της εορτής των αζύμων» που διαρκεί εφτά ημέρες ήρθαν οι μαθητές του Κυρίου και Τον ρωτούν πού θέλει να Του ετοιμάσουν να φάει το Πάσχα. Ο Κύριος τους στέλνει στην πόλη. Τους είπε να πάνε στο σπίτι του «τάδε», που σημαίνει ότι ήταν γνωστός και πιθανότατα ακόλουθός Του, γιατί ο Μάρκος αναφέρει ότι ο άνθρωπος αυτός μετέφερε νερό, που δείχνει την καθαρή καρδιά του ανθρώπου που ο Κύριος καταλύει.

«Να του πείτε ότι ο καιρός πλησιάζει». Ότι η ώρα του θανάτου Του ήταν πλησίον. Αυτός ήξερε την ώρα του θανάτου Του, εμείς όμως δεν την ξέρουμε γι αυτό πρέπει πάντοτε να είμαστε έτοιμοι.

«Θα γιορτάσω κοντά σου με τους μαθητές Μου». Όποιος δέχεται τον Κύριο, πρέπει να δέχεται και τους μαθητές Του. Οι μαθητές ετοίμασαν το τραπέζι, όπως ο Κύριος τους διέταξε. Κατά τη διάρκεια του φαγητού, καθώς οι δώδεκα κάθονταν γύρω απ’ το τραπέζι με τον Κύριό τους, μια φοβερή είδηση έρχεται από το στόμα του Ιησού και τους αναστατώνει. «Ένας από σας που τρώτε μαζί μου, θα με παραδώσει». Όλοι ελέγχονται, όλοι λυπούνται και ρωτούν: «Μήπως είμαι εγώ;» Πιστεύουν περισσότερο τα λόγια του Κυρίου, παρά την ίδια την καρδιά τους. «Ένας από σας που βουτά το χέρι του μαζί μου στο πιάτο. Ο Γιος του ανθρώπου πηγαίνει καθώς είναι γραμμένο γι’ Αυτόν, αλλά αλίμονο στον άνθρωπο εκείνον που θα με παραδώσει. Θα ήταν καλύτερα για τον άνθρωπο αυτό να μην είχε γεννηθεί». Δίνει την ευκαιρία στον προδότη να μετανοήσει. Τον προειδοποιεί για την κόλαση που τον περιμένει. Ο Κύριος τους έχει μιλήσει για τη γέενα του πυρός». Δίνει ταυτόχρονα και σε μας  το μεγάλο μάθημα: «Αν δεν αναγεννηθούμε και δε ζούμε με το πνεύμα, την αγάπη και τη διδασκαλία του Σωτήρα μας, ποτέ δε θα δούμε τη Βασιλεία του Θεού. Ας επιμένουμε πάνω στην όμορφη διδασκαλία των Γραφών ανανεώνοντας τους εαυτούς μας σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και όχι με το πνεύμα του κόσμου τούτου (Ρωμαίους 12:2) που οδηγεί στην αιώνια καταδίκη.

«Μήπως είμαι εγώ, Κύριε,» ρωτάει ο Ιούδας για ν’ αποφύγει την υποψία της συντροφιάς από την ενοχή της σιωπής που τηρούσε. «Συ είπας», εσύ το είπες του απαντάει ο Κύριός μας. Φαίνεται ότι οι άλλοι μαθητές ή δεν άκουσαν ή δεν κατάλαβαν τι είπε. Ο Ιωάννης όμως μας λέει στο 13:30 ότι ο Ιούδας σηκώθηκε κι έφυγε απ’ το δωμάτιο. Καθώς έτρωγαν, ο Ιησούς παίρνει τον άρτο, τον ευλογεί, τον κόβει και τον δίνει στους μαθητές Του και λέει: «Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου». Αυτό συμβολίζει το σώμα μου. Δεν εννοούσε ότι ο άρτος που έδωσε στους μαθητές του ήταν το πραγματικό Του σώμα. Διότι το φυσικό σώμα του Κυρίου μας δε μπορούσε ποτέ να βρίσκεται σε περισσότερα από ένα μέρος την κάθε φορά. Αν το σώμα του Κυρίου μας μπορούσε να κάθεται στο τραπέζι και την ίδια στιγμή να το τρώνε οι μαθητές Του, τότε το σώμα εκείνο δεν ήταν ανθρώπινο σαν το δικό μας. Κάτι τέτοιο δε θα έπρεπε να το δεχτούμε ποτέ, γιατί ο Κύριός μας ήταν τέλειος ως άνθρωπος και ως Θεός. Παράλληλα, ούτε οι μαθητές Του σκέφτηκαν ότι ο Ιησούς εννοούσε πως ο άρτος ήταν μετουσιωμένος στο πραγματικό Του σώμα. Το μόνο που ήξεραν είναι ότι ο Κύριος εννοούσε πως ο άρτος συμβολίζει το σώμα Του. Ο ίδιος μας λέει ότι είναι «η θύρα» (Ιωάν. 10:8) και η «άμπελος» (Ιωάν. 15:1). Έτσι μιλάει συμβολικά. Έπειτα πήρε το ποτήρι με το κρασί, ευχαρίστησε το Θεό κι έδωσε στους μαθητές και ήπιαν. Το κρασί συμβολίζει το Αίμα του Κυρίου. Δεν είναι το πραγματικό Του Αίμα. Τα παιδιά εκείνα της αποστολικής ομάδας είχαν από μικρά διδαχτεί, ότι ήταν αμαρτία να πιουν αίμα (Δευτ. 12:13-25) κι έτσι το δέχτηκαν συμβολικά για το Αίμα Του. Η γεύση του ψωμιού και του κρασιού δεν αλλάζουν. Όταν το παίρνουμε, δεν έρχεται σε αντίθεση με τις αισθήσεις μας, αλλά ξέρουμε τι ακριβώς είναι και τι συμβολίζει. «Αυτό είναι το Αίμα μου της Καινής Διαθήκης το οποίο χύνεται υπέρ πολλών (υπέρ αμέτρητων ψυχών).» Η Παλαιά Διαθήκη περνούσε κι ερχόταν η Καινή Διαθήκη που σφραγιζόταν με το Αίμα της θυσίας Του επάνω στο σταυρό. «Με μια προσφορά έκανε για πάντα τέλειους εκείνους που αγιάζονται» (Εβρ. 10:14). Ιερά και θυσίες έπαψαν να ισχύουν, όταν ο Αμνός του Θεού προσφέρθηκε.

Δημιουργία

 

Η δημιουργία είναι ένας μεγάλος τόμος στον οποίο είναι δεμένα τα έργα του Θεού. Αποτελείται από τον ουρανό, τη γη και τη θάλασσα. Δημιουργός της είναι ο Θεός (Γέν. 1:1). «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός». Τίποτε δεν έγινε από μόνο του. Πίσω από κάθε κατασκευή υπάρχει το χέρι του κατασκευαστή. Έτσι και πίσω από το έργο της δημιουργίας υπάρχει το χέρι του Δημιουργού.

Στο έργο της δημιουργίας παρατηρούμε δύο πράγματα: Τη δημιουργία και το διάκοσμο.

Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο χωρίς κάποια πρωταρχική ύλη. Στη γένεση όμως υπάρχει κατάλληλο υλικό στη διάθεσή μας. Και αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στην παραγωγή (γένεση) και στη δημιουργία. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο με ένα λόγο Του, αντίθετα από τον Σολομώντα που, για να κατασκευάσει τον ναό, χρειάστηκε πολλούς εργάτες και πολλά εργαλεία.

Ο διάκοσμος της δημιουργίας. Στην ακατέργαστη εκείνη μάζα, που δεν είχε σχήμα και τάξη, ο Θεός έδωσε σχήμα και ομορφιά. Χώρισε τη θάλασσα από την ξηρά, έντυσε τη γη με λουλούδια, τα δέντρα με καρπούς. Οι ουρανοί κεντήθηκαν με τον ήλιο, το φεγγάρι και τα άστρα, έτσι που η ομορφιά του κόσμου να παρατηρείται και να θαυμάζεται. Ο Θεός στη δημιουργία άρχισε με πράγματα λιγώτερο σημαντικά, όπως τα βράχια, τα δέντρα, τα λαχανικά. Έπειτα έκανε τα λογικά όντα, τους αγγέλους και τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι το πιο εξαιρετικό κομμάτι της δημιουργίας. Πλάστηκε με σκέψη και θέληση. «Ας κάνουμε άνθρωπο σύμφωνα με τη δική μας εικόνα, σύμφωνα με τη δική μας ομοίωση» (Γέν. 1:26). Ο άνθρωπος θα ήταν το αριστούργημα του ορατού κόσμου, γι αυτό πήραν μέρος και τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας. Όπως το νόμισμα του βασιλιά φέρνει τη δική του απεικόνιση, έτσι και ο Θεός σφράγισε τον άνθρωπο με τη δική Του εικόνα και τον έκανε μέτοχο πολλών θείων ιδιοτήτων.

Τα μέλη του ανθρώπινου σώματος μιλούν με έναν εξαιρετικό τρόπο για το αρχιτεκτονικό έργο του Θεού:

α) Το κεφάλι, είναι η πηγή των πνευμάτων και της λογικής.

β) Το μάτι είναι η ομορφιά του προσώπου. Λάμπει σαν μικρός ήλιος στο σώμα. Το μάτι προκαλεί πολλή αμαρτία, γι αυτό έχει πολλά δάκρυα μέσα του.

γ) Το αυτί είναι ένας από τους αγωγούς που μεταβιβάζεται η γνώση. «Η πίστη έρχεται από την ακοή» (Ρωμ. 10:12).

δ) Η γλώσσα είναι εκείνη που διαλαλεί τη δόξα του Θεού.

Ο Θεός μας έδωσε δύο αυτιά και μια γλώσσα για να μας δείξει ότι πρέπει να ακούμε πολλά και να λέμε λίγα. Μάλιστα έβαλε διπλό φράχτη μπροστά στη γλώσσα, τα δόντια και τα χείλη για να μην πληγώνουμε κανέναν.

ε) Η καρδιά είναι το ευγενέστερο μέλος του ανθρώπου, η έδρα κα το κέντρο της ζωής.

ζ) Τα χέρια, να παίρνουμε με το ένα και να δίνουμε με το άλλο.

η) Τα πόδια, να μεταφέρουμε το μήνυμά Του.

θ) το σώμα, ο ναός που κατοικεί το Άγιο Πνεύμα.

ι) το σύνολο, δείχνει την εικόνα του Θεού.

 

Η ψυχή του ανθρώπου.

Η ψυχή είναι το διαμάντι στο δαχτυλίδι, είναι το αγγείο της τιμής. «Είναι ο σπινθήρας της υπέργειας λαμπρότητας» (Δαμασκηνός).

Γιατί ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο;

Δεν τον δημιούργησε γιατί τον χρειαζόταν. Ήταν ευτυχισμένος να αντανακλά στις δικές Του τελειότητες και τα θαυμάσιά Του προτού γίνει ο κόσμος. Δεν έκανε τον κόσμο για κατοικία μας γιατί δε θα μένουμε εδώ για πάντα. Ο ουρανός είναι η κατοικία μας (Ιωάν. 14:2). Ο κόσμος δεν είναι παρά ένας διάδρομος για την αιωνιότητα. Ο κόσμος είναι για μας ό,τι ήταν η έρημος για τον Ισραήλ, όχι για ανάπαυση αλλά για να περάσει μέσα από αυτήν στην ένδοξη Χαναάν. Ο απόστολος Πέτρος στη Β΄επιστολή του 3:10 μιλάει για την κηδεία του κόσμου. «Θα καταφθάσει όμως η Ημέρα του Κυρίου σαν τον κλέφτη μέσα στη νύχτα κατά την οποία οι ουρανοί θα εξαφανιστούν με παταγώδη βοή και τα στοιχεία με την υπερθέρμανσή τους θα διαλυθούν. Και η γη καθώς και όλα τα κατασκευάσματα που υπάρχουν πάνω σ΄αυτήν θα κατακαούν».

Ο Θεός έκανε τον κόσμο να φανερώσει τη δόξα Του. «Οι ουρανοί διηγούνται τη δόξα Του» (Ψαλμ. 19:1). Ο κόσμος είναι ένα κομμάτι ψηφιδωτού στο οποίο μπορούμε να δούμε την επιδεξιότητα και τη σοφία του Θεού που τον έκανε.

Ο Θεός είναι αληθινός Θεός. Ξεχωρίζει τον Εαυτό Του από τα είδωλα. Η δημιουργία Του είναι αρκετή να δείξει στους ειδωλολάτρες την ύπαρξή Του. Υπάρχουν δύο βιβλία με τα οποία ο Θεός θα κρίνει και θα κατακρίνει τους ειδωλολάτρες: «Το βιβλίο της συνείδησης που είναι νόμος γραμμένος στις καρδιές τους» (Ρωμ. 2:15), και το βιβλίο της Δημιουργίας καθότι: «Οι αόρατες ιδιότητές Του, δηλαδή τόσο η παντοτινή δύναμή Του όσο και η θεϊκή Του υπόσταση, από την αρχή ακόμα της δημιουργίας του κόσμου διακρίνονται καθαρά, καθώς γίνονται αντιληπτές με το νου μέσα στα δημιουργήματα, έτσι που να είναι οι άνθρωποι τελείως αδικαιολόγητοι (Ρωμ. 1:20). Τα πάντα είναι μαρτυρίες που μιλούν ενάντια στους ειδωλολάτρες.

Αυτός που έκανε όλα τα πράγματα με ένα λόγο, μπορεί να δημιουργήσει δύναμη στην αδυναμία μας, μπορεί να δώσει προμήθειες στις ανάγκες μας. Ας αναπαυόμαστε λοιπόν σ΄Αυτόν που δημιούργησε τα πάντα. Κι αν η καρδιά μας είναι σκληρή μπορεί να τη μαλακώσει, κι αν είναι ακάθαρτη μπορεί να την εξαγνίσει, κι αν η Εκκλησία βρίσκεται χαμηλά μπορεί να την ανορθώσει. Ας μην αφήνουμε την αμαρτία να αμαυρώ- νει την ομορφιά, να πικραίνει τη γλυκύτητα και να ταράσσει την αρμονία του κόσμου. Αυτή είναι που έφερε τη ματαιότητα, την κατάρα, την αναταραχή και το θάνατο.

Ο Θεός δε μας έδωσε μόνο το βιβλίο των Γραφών για να το μελετάμε, αλλά και το βιβλίο της δημιουργίας. Ας παρατηρήσουμε με σοφία τα έργα Του. Τους ουρανούς που τόσο πολύ δείχνουν τη δόξα Του. Τον ήλιο που χρυσώνει με τις ακτίνες του τον κόσμο.Τα άστρα με την κανονική κίνηση στη τροχιά τους, τη μεγαλοπρέπεια, το φως και την επίδρασή τους. Τον αέρα με τα πουλιά να ψέλνουν δοξολογίες στο δημιουργό τους. Τη γη στολισμένη σα νύφη με λουλούδια, τη φύση των ορυκτών, τη δύναμη του μαγνήτη, τις ωφέλειες των βοτάνων και των χόρτων. Όλα δείχνουν ένα θαυμάσιο εργόχειρο και παρατηρώντας  τα μπορούμε να Του αποδίδουμε τη δοξολογία που Του ανήκει.

Ας υπακούμε στον Πλάστη μας γιατί σ΄Αυτόν ανήκουμε. Αν κάποιος μας δίνει τη διατροφή μας, νιώθουμε υποχρεωμένοι και κάνουμε το παν να τον υπηρετούμε, πόσο μάλλον θα πρέπει να υπηρετούμε το Θεό που μας δίνει τη ζωή μας. «Γιατί στην παρουσία Του ζούμε, κινούμαστε και υπάρχουμε» (Πράξεις 17:28). Ο Θεός έκανε τα πάντα για την υπηρεσία του ανθρώπου. Το σιτάρι για την τροφή μας, τα ζώα για τη δουλειά μας, τα πουλιά για τη μουσική, για να μπορεί ο άνθρωπος να Τον υπηρετεί. Ας Τον τιμάμε κι ας ζούμε γι Αυτόν που μας έπλασε.

Όταν ο Θεός ήθελε να ταπεινώσει τον Αδάμ, είπε: «εκ της γης ελήφθη» (Γέν. 3:19) Γιατί λοιπόν είμαστε υπερήφανοι, αφού πλαστήκαμε από χώμα; Ξεχνάμε ότι πάλι εκεί θα γυρίσουμε; Γι αυτό ας αποβάλουμε κάθε υπερηφάνεια κι ας ακολουθήσουμε το δρόμο του ταπεινού Ιησού. Άς κοιτάξουμε να αποκαταστήσουμε την εικόνα που χάσαμε. Την εικόνα που αποτελείται από γνώση και δικαιοσύνη (Κολ. 3:10 και Εφ. 4:24). Η χάρη είναι η καλύτερη ομορφιά μας, μας κάνει όμοιους με το Θεό και τους αγγέλους. Όπως ο ήλιος είναι για τον κόσμο, έτσι είναι η αγιότητα για την ψυχή. Ας πάμε στον Κύριο: Ιησού Χριστέ, ερχόμαστε στο θρόνο της χάρης Σου και ζητάμε θερμά να μας πλάσεις ξανά και ξανά έως ότου η πεσμένη εικόνα μας έρθει στην αρχική της μορφή. Αφήστε το Πνεύμα Σας το Άγιο να μας φέρει στη δική σας ομοιότητα. Σας παρακαλούμε, Κύριε. Αμήν.

                                                                         Οι Δύο Διαθήκες

(Γαλ. 4:21- 5:1)

 

4:21 Σ΄αυτό το εδάφιο, ο νόμος χρησιμοποιείται με δύο διαφορετικές έννοιες: η πρώτη αναφέρεται στο νόμο σαν το μέσο απόκτησης αγιότητας, και η δεύτερη στα βιβλία του νόμου στην Π.Δ. (Γένεση έως Δευτερονόμιο), ιδιαίτερα στη Γένεση. Ο Παύλος λέει: Πέστε μου εσείς που θέλετε να αποκτήσετε την εύνοια του Θεού με την τήρηση του νόμου, δεν ακούτε το μήνυμα του βιβλίου του νόμου;»

4:22-23 Οι δύο γιοι  ήταν ο Ισμαήλ και ο Ισαάκ. Η δούλη ήταν η ΄Αγαρ και η ελεύθερη ήταν η Σάρα. Ο Ισμαήλ γεννήθηκε σαν αποτέλεσμα της προσχεδιασμένης παρέμβασης του Αβραάμ. Αντίθετα ο Ισαάκ δόθηκε στον Αβραάμ με την υπόσχεση του Θεού.

4:24 Η ιστορία είναι συμβολική, έχει μια βαθύτερη έννοια που εμφανίζεται εξαρχής. Η πραγματική σημασία των γεγονότων δεν αναφέρεται σαφώς, εννοείται όμως. Έτσι, η αληθινή ιστορία του Ισμαήλ και του Ισαάκ αντιπροσωπεύει μια βαθιά πνευματική αλήθεια στην εξήγηση της οποίας προβαίνει τώρα ο Παύλος:

Οι δύο γυναίκες αντιπροσωπεύουν τις δύο διαθήκες: η ΄Αγαρ τη διαθήκη του νόμου και η Σάρα τη διαθήκη της χάριτος. Ο νόμος δόθηκε στο όρος Σινά. Είναι αξιοπερίεργο, αλλά το όνομα «΄Αγαρ» στην αραβική γλώσσα σημαίνει «Βράχος», και οι Άραβες αποκαλούσαν το όρος Σινά «ο βράχος».

4:25 Η διαθήκη που δόθηκε στο Σινά είχε σαν αποτέλεσμα τη δουλεία, έτσι η Άγαρ, η δούλη, συμβόλιζε τον νόμο. Η Άγαρ αντιπροσωπεύει την Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα του Ιουδαϊκού έθνους, και το κέντρο των Ισραηλιτών που δεν έχουν ακόμη σωθεί και επιδιώκουν να κερδίσουν τη δικαίωσή τους με την τήρηση του νόμου. Αυτοί και τα δύο παιδιά τους, οι οπαδοί τους, είναι υπόδουλοι. Η σύνδεση των μη πιστών Ισραηλιτών με την Άγαρ και όχι με τη Σάρα, με τον Ισμαήλ και όχι με τον Ισαάκ, ήταν για τον Παύλο ένας σκληρός χαρακτηρισμός.

4:26 Η πρωτεύουσα εκείνων που έχουν δικαιωθεί εκ πίστεως είναι η ουράνια Ιερουσαλήμ. Είναι η μητέρα όλων των πιστών χριστιανών, Ιουδαίων  και Εθνικών.

4:27 Η περικοπή αυτή του Ησ. 54:1 αποτελεί μια πρόβλεψη ότι τα παιδιά της ουράνιας πόλης θα είναι αναρίθμητα σε σχέση μ’ εκείνα της επίγειας Ιερουσαλήμ. Η Σάρα ήταν για μεγάλο διάστημα η στείρα γυναίκα. Η Άγαρ ήταν η γυναίκα που είχε άντρα. Πώς πρέπει να κατανοήσουμε το σίγουρο θρίαμβο της Σάρας ή της ουράνιας Ιερουσαλήμ; Η απάντηση είναι πως τα παιδιά της υπόσχεσης περιλαμβάνουν όλους εκείνους, εθνικούς αλλά και Ιουδαίους που έρχονται στο Θεό διά της πίστεως – πολύ περισσότεροι από τα παιδιά της Άγαρ που παραμένουν κάτω από το νόμο.

4:28 Οι αληθινοί πιστοί δε γεννιούνται από την επιθυμία ανδρός ούτε την επιθυμία της σάρκας, αλλά από το Θεό. Δε μετράει η φυσική καταγωγή αλλά η θεία και θαυμαστή γέννηση, σαν αποτέλεσμα της πίστης στον Κύριο Ιησού.

4:29 Ο Ισμαήλ καταδίωκε τον Ισαάκ, και αυτοί που γεννήθηκαν από τη σάρκα είναι αλήθεια ότι εξακολουθούν να καταδιώκουν αυτούς που γεννήθηκαν από το Πνεύμα. Σκεφτείτε τι υπέφεραν ο Κύριός μας και ο απόστολος Παύλος από τους ασεβείς. Μπορεί σ’ εμάς να μοιάζει ασήμαντη προσβολή ο χλευασμός του Ισαάκ από τον Ισμαήλ, όμως οι Γραφές το καταγράφουν, και ο Παύλος διακρίνει σ’ αυτό μια αρχή που εξακολουθεί ακόμη να ισχύει: η έχθρα ανάμεσα στη σάρκα και το Πνεύμα.

4:30 Ας στραφούν λοιπόν οι Γαλάτες στις Γραφές και θα ακούσουν την ετυμηγορία: Ο νόμος και η χάρη δε μπορούν να αναμιχθούν, είναι αδύνατο να κληρονομήσουμε τις ευλογίες του Θεού με βάση την ανθρώπινη αξία ή τις σαρκικές προσπάθειες.

4:31 Εκείνοι που έχουν δεχτεί τον Χριστό δεν έχουν καμιά σχέση με το νόμο σα μέσο για ν’ αποκτήσουν τη θεία εύνοια. Είναι παιδιά της ελεύθερης γυναίκας και ακολουθούν την κοινωνική κατάσταση της μητέρας τους.

                                                     Η Διαθήκη της Χάρης

 

Πιστεύετε ότι ο Θεός θα μπορούσε να αφήσει το ανθρώπινο γένος να χαθεί μέσα στην οικτρή κατάσταση της αμαρτίας και δυστυχίας στην οποία είχε υποπέσει; Όχι βέβαια. Έτσι, έκανε Νέα Διαθήκη, τη διαθήκη της χάρης (Ησαϊας 55:3) στέλνοντας το Λυτρωτή στον κόσμο να δώσει ζωή στον άνθρωπο.

Και ποια είναι η Νέα Διαθήκη;

Η Νέα Διαθήκη είναι μια σοβαρή συμφωνία που έγινε ανάμεσα στο Θεό και τον πεσμένο άνθρωπο, όπου ο Κύριος αναλαμβάνει να είναι ο Θεός μας κι εμείς ο λαός Του.

Η διαθήκη της χάρης είναι σαν σανίδα σωτηρίας ύστερα από την τρομερή παρακοή του ανθρώπου στο λόγο του Θεού. Είναι ο καταστατικός χάρτης φτιαγμένος με όρους χάρης, έτσι που ο Θεός θα ρίξει τις αμαρτίες μας πίσω Του και θα μας αγαπήσει (Ωσηέ 14:4). Θα δώσει ακόμη θέληση να δεχτούμε το έλεος της διαθήκης και δύναμη να εκτελέσουμε τους όρους της διαθήκης (Ιεζεκιήλ 36:27). Αυτό είναι όλο το έργο της χάρης.

Ο Θεός έκανε τη διαθήκη αυτή εξ αιτίας της εύνοιας και του ενδιαφέροντος που έχει για μας. Κανένας τύραννος δε θα έκανε διαθήκη με σκλάβους. Κανένας δε θα έδειχνε τέτοιο σεβασμό. Το κάνει για να μας ενώσει μαζί Του γιατί γνωρίζει ότι έχουμε άστατες καρδιές. Όταν ο Κύριος είπε στον Αβραάμ ότι θα έκανε διαθήκη μαζί του, ο Αβραάμ έπεσε στα γόνατά του κι έμεινε εκστατικός γιατί ο Θεός της δόξας θα του έδειχνε τέτοια εύνοια (Γέν. 17:2). Είναι τρομερό να μένουμε μακριά Του, ιδιαίτερα, όταν ο Θεός μας δείχνει την εύνοιά Του με μια διαθήκη σαν αυτήν. Κατά τι διαφέρει η διαθήκη της χάρης από την πρώτη διαθήκη που ο Θεός έκανε με τον Αδάμ;

1.Οι όροι της πρώτης διαθήκης ήταν πολύ αυστηροί. Ακόμη και η πιο μικρή πτώση θα ακύρωνε και θα ματαίωνε τη διαθήκη που ο Θεός έκανε με τον Αδάμ. Τη διαθήκη όμως της χάρης δεν την ακυρώνουν ούτε οι πολλές πτώσεις. Για παράδειγμα: στις συζυγικές μας σχέσεις μπορεί να υπάρχουν πολλές πτώσεις. Η κάθε όμως πτώση δεν σπάζει το δεσμό του γάμου. Θα ήταν θλιβερό αν κάθε φορά έσπαζε τη διαθήκη μαζί μας. Ο Θεός στην οργή Του θα θυμάται μόνο έλεος. Η παράβαση της πρώτης διαθήκης δεν επίτρεπε στον αμαρτωλό θεραπεία. Όλες οι πόρτες της ελπίδας κλείστηκαν. Η νέα διαθήκη όμως αφήνει περιθώρια για μετάνοια και παρέχει μεσίτη. «Και μεσίτην νέας διαθήκης, τον Ιησού,» (Εβραίους 12:24).

2. Η πρώτη διαθήκη στηριζόταν πάνω στα «έργα», η δεύτερη στην «πίστη» (Ρωμ. 4:5).

Στη διαθήκη της χάρης δεν απαιτούνται έργα με τον ίδιο τρόπο όπως γινόταν με τη διαθήκη των έργων. Στην πρώτη διαθήκη τα έργα ήταν υποχρεωτικά σαν όρος της ζωής. Στη δεύτερη απαιτούνται μόνο σα σημεία της ζωής. Στην πρώτη διαθήκη απαιτούνταν σα βάση της σωτηρίας. Στη νέα διαθήκη απαιτούνται σαν απόδειξη της αγάπης μας στο Θεό. Στην πρώτη χρειάζονταν για τη δικαίωση των προσώπων μας. Στη νέα, για τη φανέρωση της χάρης μας.

Ποιος είναι ο κύριος όρος της διαθήκης της χάρης; Ο κύριος όρος είναι η πίστη.

Και τώρα γεννιέται το ερώτημα: Γιατί η πίστη είναι ο κυριώτερος όρος της νέας διαθήκης από κάθε άλλη χάρη;

Για να αποκλειστεί όλη η δόξα από το δημιούργημα. Η πίστη είναι ταπεινή χάρη. Αν η μετάνοια ή τα έργα ήταν ο όρος της διαθήκης, ο άνθρωπος θα έλεγε: «Η δικαιοσύνη μου με έσωσε». Όταν όμως η σωτηρία είναι δια της πίστης, ποιος μπορεί να καυχηθεί; Η πίστη αποδίδει όλα στο Χριστό και Του δίνει όλη τη δόξα.

Αν η πίστη είναι ο όρος διαθήκης της χάρης, αποκλείει τους αλαζόνες αμαρτωλούς από τη διαθήκη. Λένε ότι υπάρχει η διαθήκη της χάρης και θα σωθούν. Είναι δυνατό όμως να υπάρχει δεσμός χωρίς όρους; Ο όρος της διαθήκης είναι η πίστη, κι αν δεν έχεις πίστη, δεν έχεις καμιά σχέση με τη διαθήκη, όπως κι ο αλλοδαπός δεν έχει καμιά σχέση με τον καταστατικό χάρτη της χώρας στην οποία ζει.

Όσοι δεν μπήκαν στη διαθήκη πρέπει να κοπιάσουν να μπουν και να έχουν το Θεό δικό τους Θεό. Αν ό Νώε ήταν ευχαριστημένος για την κιβωτό, εμείς θα πρέπει να είμαστε πιο επιμελείς για να μπούμε στην κιβωτό της διαθήκης. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και θα δείτε πόση δυστυχία υπάρχει σ’ αυτούς που ζουν  και πεθαίνουν έξω από τη διαθήκη. Όλοι αυτοί δεν έχουν κανέναν στον οποίο να καταφύγουν την ώρα της ανησυχίας και στενοχώριας. Όταν η συνείδηση σε καταδικάζει και ο θάνατος σου χτυπά την πόρτα, τότε τι θα κάνεις; Σε ποιον θα καταφύγεις; Θα προσβλέψεις στο Χριστό για βοήθεια; Αυτός είναι Μεσίτης μόνο για εκείνους που είναι στη διαθήκη. ΄Εως ότου μπεις μέσα στη διαθήκη του Θεού, έλεος δεν υπάρχει για σένα. Το ιλαστήριο ήταν τοποθετημένο πάνω στην κιβωτό του Μαρτυρίου και το ιλαστήριο δεν ήταν μεγαλύτερο από την κιβωτό. Αυτό συμβολίζει το γεγονός ότι το έλεος του Θεού δεν πηγαίνει πιο έξω από τη διαθήκη. Γι αυτό, όσο υπάρχει καιρός προσπάθησε να μπεις μέσα στην κιβωτό. Πάψε να πιστεύεις ότι δεν είσαι άξιος και δε θα σε δεχθεί ο Θεός στη διαθήκη Του.Ο Θεός δεν έκανε τη νέα διαθήκη με όρο την αξία μας. Αν ο Θεός έδειχνε το έλεός Του μόνο στους άξιους, τότε δε θα έμπαινε κανένας, γιατί είμαστε όλοι ανάξιοι, και δε μας δέχεται με τη δική μας αξία, αλλά με την αξία του Ιησού Χριστού. Αυτό που κατά κύριο λόγο αποκλείει τον άνθρωπο από τη διαθήκη δεν είναι η αναξιότητά μας αλλά η απροθυμία μας. «Τι ακριβώς πρέπει να κάνω για να μπω στη διαθήκη του Θεού»;

1. Ζήτησε το Θεό με προσευχή. Ο Κύριος υποσχέθηκε ότι όταν προσευχηθούμε σ’ Αυτόν, η διαθήκη θα επικυρωθεί και θα είναι ο Θεός μας κι εμείς ο λαός Του. «Αυτοί θα επικαλεστούν το όνομά μου κι εγώ θα τους εισακούσω, θα πω: Αυτός είναι ο λαός μου, κι αυτοί θα πουν, ο Κύριος είναι ο Θεός μου» (Ζαχ. 13:9β).

2. Αν θέλεις να έχεις διαθήκη με το Θεό, τότε πρέπει να διακόψεις τη διαθήκη σου με την αμαρτία. Πριν από τη διαθήκη του γάμου πρέπει να κόψουμε κάθε παράνομο δεσμό. «Αν επιστρέψετε με όλη την καρδιά σας στον Κύριο, πρέπει να αποβάλλετε από ανάμεσά σας τους ξένους Θεούς και τις Ασταρώθ (Α’ Σαμουήλ 7:3).

3. Αν θέλεις να μπεις στο δεσμό της διαθήκης, πρέπει να αποκτήσεις πίστη στο αίμα της διαθήκης. Το αίμα του Ιησού Χριστού είναι το αίμα που μας εξιλεώνει. Εάν πιστέψεις ότι αυτό το αίμα χύθηκε στο σταυρό και για σένα, τότε θα είσαι ασφαλής στην Κιβωτό του ελέους του Θεού. «Χάρη στον Ιησού Χριστό, εσείς που κάποτε βρισκόσασταν μακριά από το Θεό, βρεθήκατε κοντά Του χάρη στο αίμα του Χριστού (Εφ. 2:13).

Εσύ όμως που είσαι σε διαθήκη με το Θεό, όλες οι αμαρτίες σου έχουν συγχωρηθεί. Η συγχώρηση είναι το έλεος που στεφανώνει «Αυτόν που συγχωρεί όλες τις αμαρτίες σου,  Αυτόν που γιατρεύει όλες τις αρρώστιες σου, Αυτόν που λυτρώνει τη ζωή σου από τη φθορά, Αυτόν που σε στεφανώνει με έλεος και οικτιρμούς, Αυτόν να ευλογεί η ψυχή σου» (Ψαλμ. 103: 3,4).

Μπορείς σε κάθε περίπτωση να επικαλεστείς τη διαθήκη: «Κύριε, έχεις υποσχεθεί να συντρίψεις το κεφάλι του Σατανά και θα επιτρέψεις να στενοχωρηθεί το παιδί Σου; Εσύ είπες ότι δε θα με στερήσεις από τίποτε το καλό, ότι θα με σώσεις από την κόλαση και δε θα με βοηθήσεις στην έλλειψή μου; Εσύ θα μου δώσεις βασιλεία και θα μου αρνηθείς τώρα το καθημερινό μου ψωμί;»

Αν είσαι στη διαθήκη με το Θεό,  τότε όλα τα πράγματα θα συνεργαστούν για το καλό σου (Ψαλμ. 25:10). Όχι μόνο τα ομαλά μονοπάτια, αλλά και τα ματωμένα είναι για το καλό μας.

Αν μια φορά μπεις στη διαθήκη, θα είσαι πάντα σ’ αυτήν. Ο Ησαϊας στο 55:3 την ονομάζει «αιώνια διαθήκη».  Αυτοί που είναι στη διαθήκη είναι οι εκλεκτοί του Θεού και γι αυτούς η αγάπη Του είναι αμετάβλητη (Ρωμ. 11:24). «Και θέλω κάμει εις αυτούς διαθήκην αιώνιον, ότι δεν θέλω αποστρέψει απ’ οπίσω τους,δια να αγαθοποιώ αυτούς’ και θέλω δώσει τον φόβον μου στις καρδιές τους για να μην αποστατήσουν από μένα (Ιερ. 32:40). Ο Θεός αγαπάει τόσο πολύ τους πιστούς Του ώστε ποτέ δε θα τους εγκαταλείψει. Και οι πιστοί αγαπούν και φοβούνται το Θεό ώστε ποτέ δε θα Τον εγκαταλείψουν. Είναι μια διαθήκη αιωνιότητας. Οι πιστοί είναι ενωμένοι με το Χριστό όπως ο Πατέρας με το Γιο (Ιωάν. 17:21). Η ένωση αυτή είναι αδιάσπαστη. Έτσι η διαθήκη δεν ακυρώνεται.

Συμβουλές:

Όπως διαφέρεις από τους άλλους ανθρώπους σε σχέση με το αξίωμα, έτσι πρέπει να διακρίνεσαι και από το περπάτημα και τη συμπεριφορά σου. Πρέπει να αγαπάς το Θεό. Η αγάπη του Θεού ζητάει τη δική σου αγάπη. Ο Θεός  προσπέρασε όλους τους άλλους και ήρθε και συμφιλιώθηκε με σένα όπως στο νόμο προσπέρασε τους δυνατούς – τον αετό και το λιοντάρι- και διάλεξε το περιστέρι. Θέλει να έχει κοινωνία μαζί σου και εσύ μαζί Του.

Περπάτησε με αγιότητα. Η διαθήκη Του μας έκανε έθνος βασιλικό, λαό άγιο (Α’ Πέτρου 2:9-11). Γι αυτό λάμψε το φως Του στον κόσμο. Ζήσε σαν γήινος άγγελος.

Περπάτησε με ευγνωμοσύνη (Ψαλμ. 103:1). Πάρε το ποτήρι της σωτηρίας κι ευλόγησε τον Κύριο. Η αιωνιότητα δε θα είναι αρκετή να Τον δοξολογείς. Οι μουσικοί αγαπούν να παίζουν τα κομμάτια που έχουν τους πιο δυνατούς ήχους. Και ο Θεός δίνει τα ελέη Του όπου βγαίνουν οι πιο δυνατές δοξολογίες. Αν θέλεις να έχεις την αμοιβή του αγγέλου, κάνε το έργο των αγγέλων. Άρχισε από εδώ κάτω στη γη την υπηρεσία αυτή την οποία θα κάνεις αιώνια στον ουρανό.

Δικαίωση

 

Η λέξη «δικαίωση» είναι μια λέξη που ακούμε για κάποιον που δικαιώθηκε ή αθωώθηκε από μια δίκη. Συνήθως ακούμε για κάποιο βαρυποινήτη ότι «δικαιώθηκε πανηγυρικά.» Στη δικαίωση όμως που ο Θεός δίνει, ανακηρύσσει ένα πρόσωπο δίκαιο και το βλέπει σα να μην είχε αμαρτήσει ποτέ του.

Η δικαίωση έρχεται μέσω πίστης με τη δωρεάν χάρη του Θεού, «δικαιούνται δε δωρεάν με τη χάρη Αυτού.» Όλα αυτά γίνονται από την αγάπη και την εύνοια του Θεού να επαναφέρει τον πεσμένο άνθρωπο. Και δε μας δικαιώνει γιατί το αξίζουμε, αλλά για να μας κάνει άξια μέλη του εκλεκτού Του λαού (Α΄Πέτρου 2:10).

Η βάση της δικαίωσής μας βρίσκεται στην απόλυτη ικανοποίηση του Πατέρα που πραγματοποιήθηκε με το έργο της καταδεκτικότητας και της θυσίας του Ιησού Χριστού. Ο Χριστός ικανοποίησε τον Πατέρα Θεό για την αμαρτία μας και έτσι ο Θεός στη δικαιοσύνη και ισότητά Του – με το Θεό Γιο και το Θεό Άγιο Πνεύμα- μας ανακηρύσσει δικαίους. Παράδειγμα: Για τον πιστωτή, είναι ορθό και δίκαιο να χαρίσει στο χρεώστη το χρέος του όταν παρέχεται ικανοποίηση από τον εγγυητή.

Σκοπός της δικαίωσής μας είναι να δεχτεί ο Θεός την αίνεση και τον έπαινό μας (Εφ. 1:6). Στο έργο αυτό της δικαίωσης ο Θεός όχι μόνο απελευθερώνει την ψυχή από την ενοχή, αλλά την οδηγεί σε μεγάλα αξιώματα. Όπως για παράδειγμα έγινε και με τον Ιωσήφ που δεν απελευθερώθηκε μόνο από τη φυλακή αλλά έγινε και κύριος της βασιλείας. Η δικαίωση στεφανώνεται με δόξα.   

Η δικαίωση για όλους τους πιστούς είναι ίδια. Αν και υπάρχουν βαθμοί στη χάρη, στη δικαίωση δεν υπάρχουν. Ο πιο αδύνατος πιστός έχει τέλεια δικαίωση όπως και ο πιο δυνατός.

Η δικαίωση είναι σταθερή, δε μπορεί ποτέ να χαθεί. Το πρόσωπο που δικαιώνεται μπορεί να κατεβεί μερικούς βαθμούς από τη χάρη, μπορεί ακόμη να χάσει την πρώτη του αγάπη, αλλά ποτέ δε μπορεί να χάσει τη δικαίωσή του. Αυτοί που έχουν δικαιωθεί έχουν εκλεγεί και δεν μπορούν να πέσουν από τη δικαίωσή τους όπως δεν μπορούν να πέσουν και από την εκλογή τους. Αν έχουν δικαιωθεί, έχουν ενωθεί με το Χριστό. Μπορεί να αποκοπεί κάποιο μέλος του Χριστού; Κι αν ένα μέλος του Χριστού μπορούσε να αποκοπεί, τότε θα μπορούσαν να αποκοπούν κι όλα τα μέλη. Έτσι ο Χριστός θα ήταν κεφαλή χωρίς σώμα.

Η δικαίωση δεν έρχεται με τα έργα. Ο Αβραάμ δε δικαιώθηκε με τα έργα του, αλλά με την πίστη του και αυτό του υπολογίστηκε ως δικαίωση (Ρωμ. 4:3). Είναι αδύνατον τα έργα που μας μολύνουν και μας σκοτώνουν να μας δικαιώσουν; Τα έργα αποτελούν μαρτυρίες της δικαίωσής μας. Με άλλα λόγια η δικαίωσή μας προηγείται και τα καλά μας έργα ακολουθούν.

Και τώρα μια μικρή προτροπή σε σένα που διαβάζεις αυτά τα λόγια.

1) Θαύμασε την άπειρη σοφία και αγαθότητα του Θεού που βρήκε τρόπο για τη δικαίωσή μας με την πλούσια χάρη και το πολύτιμο αίμα Του. Όλοι ήμασταν ένοχοι. Κανένας δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί αθώος, και σαν ένοχοι είμαστε κάτω από την καταδίκη του θανάτου.

Ο ίδιος όμως ο Κριτής έπρεπε να βρει τρόπο να μας δικαιώσει. Ο ίδιος ο Πιστωτής επινόησε τρόπο για να πληρωθεί το χρέος μας, χωρίς να πειραχτεί ο χρεώστης. Αυτό θάπρεπε να μας γεμίζει με θαυμασμό και αγάπη. Οι άγγελοι μένουν εκστατικοί στο μυστήριο της δωρεάν χάριτος που μας δικαιώνει και μας σώζει (Α’ Πέτρου 1:12), και δε θα αναφωνήσουμε εμείς που μας αφορά άμεσα το έργο αυτό: « Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσης Θεού!»(Ρωμ. 11:33).

2) Κοπίασε γι αυτό το ύψιστο προνόμιο της δικαίωσης. Υπάρχει βάλσαμο στη Γαλαάδ (στο χώρο συμφιλίωσης). Ο Χριστός έχυσε το αίμα Του σαν τιμή για τη δικαίωσή μας. Και όπως προσφέρει τον Εαυτό Του και όλα τα προνόμιά  Του σε μας, μας προσκαλεί στον Εαυτό Του. Υποσχέθηκε να μας δώσει το Πνεύμα Του για να μας ικανώσει να κάνουμε αυτό που ζητά από μας. Γιατί, αμαρτωλέ, δεν προσβλέπεις σ΄αυτό το μεγάλο προνόμιο της δικαίωσης; Γιατί λιμοκτονείς μέσα στην αφθονία; Ανόητος είναι εκείνος που, ενώ του προσφέρεται η συγχώρηση, με τη μόνη προϋπόθεση να αναγνωρίσει το σφάλμα του και να αποκατασταθεί, αρνείται τη συγχώρηση και περιφρονεί τον Άρχοντα. Προτίμησε τις αλυσίδες και τα δεσμά και πεθαίνει. Ε, εσύ που αμελείς τη δικαίωση που δωρεάν σου προσφέρει ο Χριστός, είσαι ίδιος μ’ αυτόν τον ανόητο άνθρωπο. Φίλη ψυχή, σε παρακαλώ κοίταξε στο αίμα της θυσίας του Χριστού να πάρεις τη δικαίωσή σου.

Πρώτα απ’ όλα σου συνιστώ την αναγκαιότητα της δικαίωσης. Αν δε δικαιωθούμε, δεν μπορούμε και να δοξαστούμε. «Όσους εδικαίωσε αυτούς και εδόξασε.» Ο επικηρυγμένος έχει χάσει όλα τα αγαθά και τα δικαιώματά του. Για να τα αποκτήσει ξανά πρέπει να κερδίσει την εύνοια του άρχοντα. Για να αποκτήσουμε την πνευματική μας ελευθερία, να γίνουμε παιδιά του Θεού και να κερδίσουμε την ευτυχία (μακαριότητα) που χάσαμε στον Αδάμ, πρέπει οι αμαρτίες μας να συγχωρηθούν και να κερδίσουμε την εύνοια του Θεού με τη δικαίωσή μας.

Και το δεύτερο πράγμα είναι η χρησιμότητα και το κέρδος της δικαίωσης. Με τη δικαίωση απολαμβάνουμε ειρήνη στη συνείδησή μας, το πιο πλούσιο διαμάντι που μπορεί να φέρει το στέμμα μας, «δικαιωθέντες λοιπόν με την πίστη, έχουμε ειρήνη με το Θεό μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Ρωμ. 5:1). Η ειρήνη γλυκαίνει όλες τις θλίψεις μας και μετατρέπει τα πικρά νερά σε γλυκά. Πόσο ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που έχει τη δύναμη του Θεού να τον φρουρεί και την ειρήνη του Θεού να τον παρηγορεί! Η ειρήνη που πηγάζει από τη δικαίωση είναι το αντίδοτο στο φόβο του θανάτου και της κόλασης, «Θεός ο δικαιών, τις θέλει μας κατακρίνει;» (Ρωμ. 8:33,34). Γι αυτό κοπίασε για τη δικαίωση που δίνει ο Χριστός. Το προνόμιο αυτό αποκτιέται με την πίστη μας στο Χριστό. «Δια τούτο πας ο πιστεύων δικαιούται» (Πράξεις 13:39). «Τον Οποίο ο Θεός προκαθόρισε ως μέσον εξιλέωσης δια μέσου της πίστης, με βάση το αίμα Του» (Ρωμ. 3:25). Η πίστη μας ενώνει με το Χριστό, κι όταν είμαστε ενωμένοι με το Χριστό συμμεριζόμαστε όλα τα προνόμιά Του και την ένδοξη σωτηρία που έρχεται από Αυτόν. Τι θα μπορούσε να είναι πιο όμορφο από αυτό; Τίποτε. Αν το δοκιμάσεις, κι εμένα θα ευγνωμονείς και το Θεό που σε περιμένει θα δοξάζεις για τη νέα κατεύθυνση που έδωσε στη ζωή σου.

                                                    Η Δύναμη του Θεού

 

Μια από τις ιδιότητες του Θεού είναι η δύναμη. Ο Ιώβ μας λέει στο 9:19, εάν πρόκειται για δύναμη, μάλιστα είναι δυνατός. Στην Εβραϊκή γλώσσα δυνατός θα πει, Ελ – σαντάι, Θεός Παντοκράτωρ (Γέν. 17:1), ο Θεός που κατακτάει και επικρατεί. Ό,τι για τον άνθρωπο είναι αδύνατο, ό,τι είναι ακατόρθωτο, ο Θεός μπορεί να το κάνει κατορθωτό.

Στα δημιουργήματά Του μπορεί να κάνει ό,τι Τον ευχαριστεί. «Πράττει σύμφωνα με τη θέλησή Του τόσο στο στράτευμα  του ουρανού όσο και στους κατοίκους της γης και κανείς δε μπορεί να εμποδίσει το χέρι Του ή και να Τον ρωτήσει ακόμη γιατί έκανε κάτι» (Δανιήλ 4:35). Στη δύναμή Του έγκειται να σώζει και να καταδικάζει. Ο Θεός είναι ο Μονάρχης και ο Κυρίαρχος του σύμπαντος. Όλη η δύναμη είναι στην εξουσία Του. «Δεν υπάρχει θεσμός εξουσίας που να μην έχει την προέλευσή του από το Θεό» (Ρωμ. 13:1).

Ο Θεός δεν έχει μόνο εξουσία αλλά και δύναμη. Άλλωστε ποια αξία έχει η εξουσία χωρίς δύναμη.

1. Η δύναμή Του φαίνεται στη δημιουργία. Δε χρειάζονται υλικά για το έργο Του. «Αυτός είπε και έγινε» (Ψαλμ. 33:9)

2. Η δύναμή Του φαίνεται στην επιστροφή των ψυχών. Η ίδια δύναμη που έβγαλε το Χριστό από τον τάφο, ελκύει και τον αμαρτωλό στο Χριστό (Εφεσ. 1:19). Μεγαλύτερη δύναμη ασκείται στην επιστροφή του αμαρτωλού από τη δημιουργία. Όταν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο δεν αντιμετώπισε αντίσταση. Όπως δεν είχε τίποτε και κανέναν να Τον βοηθήσει στη δημιουργία, έτσι δεν υπήρχε τίποτε και κανένας να Τον εμποδίσει. Στην επιστροφή όμως του αμαρτωλού, αντιμετωπίζει αντίσταση. Προσέξτε, «ο κόσμος ήταν το έργο των δακτύλων Του» (Ψαλμ. 8:3), ενώ στην επιστροφή του αμαρτωλού, χρειάστηκε «το έργο του βραχίονά Του» (Λουκ. 1:51). Στην επιστροφή όμως κάνει πολλά θαύματα: «Οι τυφλοί βλέπουν, οι νεκροί ανασταίνονται, οι κουφοί ακούν τη φωνή του Γιου του Θεού». Η δύναμή Του είναι πλατειά όσο και η θέλησή Του. Αν η δύναμη των ανθρώπων ήταν τόσο πλατειά όσο και η θέλησή τους, τι έργο θα έκαναν στον κόσμο! Μπορεί να κάνει πάνω από εκείνα που εμείς μπορούμε να διανοηθούμε (Εφεσ. 3:20). Μπορεί να υποτάξει τα στοιχεία της φύσης (Μάρκ. 4:39). Έκανε τη φωτιά να μην κάψει τους τρεις νέους. Έκανε τον ήλιο να στρέψει πίσω το ηλιακό ρολόι του Αχάζ δέκα βαθμούς (Ησαϊας 38:8). Καμιά δύναμη δε μπορεί να σταματήσει τον Παντοδύναμο Θεό. Και κανένας δε μπορεί να εναντιωθεί στο θέλημά Του (Ρωμ. 9:19). Η μάχη μας εναντίον Του μοιάζει με τη μάχη των αγκαθιών με τη φωτιά. Κανένας δε μπορεί να μας βγάλει από τα χέρια Του και να μας λυτρώσει (Ησαϊας 43:28). Η δύναμη των ανθρώπων εξασθενεί όταν τη χρησιμοποιούν ενώ του Θεού είναι ανεξάντλητη. Η δύναμή Του είναι αιώνια (Ησαϊας 26:4), δεν ατονεί και δεν αποκάμνει (Ησαϊας 40:28).

Αν και ο Θεός μπορεί να κάνει όλα τα πράγματα, ποτέ δε θα έκανε κάτι που θα κηλίδωνε τη δόξα της Θεότητάς Του. Δε μπορεί να αμαρτάνει. Δε μπορεί να κάνει πράγματα που έρχονται σε αντίθεση με τον Εαυτό Του.

Δίδαγμα πρώτο: Εάν ο Θεός είναι άπειρος σε δύναμη, τότε θα πρέπει να Τον φοβούμαστε γιατί μπορεί να πετάξει τις ψυχές και τα σώματά μας στην κόλαση. Η ίδια πνοή που μας δημιούργησε μπορεί να μας διαλύσει. «Στο λόγο του βασιλιά υπάρχει εξουσία, και ποιος μπορεί να Του πει: Τι κάνεις;» (Εκκλ. 8:4). Ας φοβούμαστε το Θεό και ο φόβος του Θεού θα διώξει τους άλλους φόβους.

Δίδαγμα δεύτερο: Κοιτάξτε πόσο αξιοθρήνητη είναι η κατάσταση των ασεβών. Η δύναμη του Θεού δεν είναι γι αυτούς. Είναι εναντίον τους γιατί δεν είναι ενωμένοι με το Θεό. Έτσι, δεν μπορούν να έχουν αξιώσεις για τη δύναμη αυτή. Έχει δύναμη να συγχωρεί αμαρτίες, αλλά τη δύναμη αυτή δε θα τη θέσει ποτέ στη διάθεση του αμετανόητου αμαρτωλού. Η δύναμη του Θεού είναι το φτερό του αετού που μεταφέρει τους πιστούς στον ουρανό. Όσο για τον ασεβή, αυτό το προνόμιο το στερείται. Όταν η δυστυχία τον χτυπήσει, δεν υπάρχει κανένας να τον βοηθήσει. Μοιάζει με πλοίο στην τρικυμία χωρίς κυβερνήτη που κινδυνεύει να συντριφτεί στα βράχια.

Δίδαγμα τρίτο: Λέμε ότι δεν αμφιβάλλουμε για τη δύναμη του Θεού αλλά για τη θέλησή Του. Στην πραγματικότητα όμως αμφιβάλλουμε για τη δύναμή Του. Κλονιζόμαστε από την απιστία σα να μίκρυνε το χέρι της δύναμης του Θεού και δε μπορεί να βοηθήσει μέσα στις απελπιστικές καταστάσεις. Άπειρα είναι τα παραδείγματα της απιστίας μας. Είθε ο καλός Θεός να δυναμώσει την πίστη μας.

Δίδαγμα τέταρτο: Αν πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι δυνατός τότε ας προσέχουμε να μην σκληρύνουμε τις καρδιές μας εναντίον Του. «Ποιος σκληρύνθηκε εναντίον Του

και ευτύχησε;» Ο Ιουλιανός που σκλήρυνε την καρδιά Του ενάντια στο Θεό είχε άσχημο τέλος. Δεν ευημέρησε. Πληγωμένος στη μάχη πέταξε στον αέρα το αίμα του και είπε στο Χριστό: «Μ’ ενίκησες, Γαλιλαίε». Αναγνώρισε τη δύναμη Εκείνου που είναι η Αλήθεια. Η ανοησία θα αγωνιστεί με τη σοφία; Η αδυναμία με τη δύναμη; Το περιορισμένο με το απεριόριστο; Φίλη ψυχή, είναι καλύτερα να συναντήσουμε το Θεό με δάκρυα παρά με όπλα. Μπορούμε να νικήσουμε με μετάνοια παρά με αντίσταση.

Δίδαγμα πέμπτο: Όταν ενδιαφερθούμε για το Θεό, η ένδοξη αυτή δύναμη θα είναι στη διάθεσή μας. Η παντοδυναμία Του είναι το στήριγμα και η παρηγοριά του πιστού. Είναι το στήριγμά μας, γιατί στις αδυναμίες μας φαίνεται η δύναμη του Θεού (Β΄Κορ. 12:9).

Είναι η παρηγοριά μας, γιατί φαίνεται στην ανάσταση. Στον άνθρωπο μπορεί να φαίνεται δύσκολη η ανάσταση, αφού τα σώματά μας μπορεί να τα έφαγαν τα σκουλήκια ή τα ψάρια, για το Θεό όμως όλα είναι κατορθωτά. Αυτός που έκανε το σώμα από τίποτε, μπορεί και να το αναδημιουργήσει όπως ακριβώς ήταν πριν διαλυθεί και αναμειχθεί με άλλες ουσίες. «Τα πάντα είναι δυνατά παρά τω Θεώ» (Ματθ. 19:26β).

Μπορεί να κινδυνεύουμε από τα βέλη του εχθρού, ο Κύριος όμως δε θα επιτρέψει να χαθεί ούτε ένα μέλος της Εκκλησίας Του, γιατί μέσα μας κατοικεί ο Σωτήρας Χριστός. «Εάν ο Χριστός είναι μαζί μας, καμιά δύναμη δε θα μας πάρει από κοντά Του» (Ιωάν. 10:28).

                                                                   Εβδομάδα

 

Εβδομάδα είναι η χρονική περίοδος που περιλαμβάνει εφτά ημέρες. Για το λαό Ισραήλ η περίοδος αυτή είχε μια ιδιαίτερη σημασία. Αρχικά συναντιέται στο Βιβλίο της Γένεσης 2:2,3 που συνδέεται με το έργο της δημιουργίας. Αργότερα αναφέρεται ότι την υποδιαίρεση αυτή του χρόνου τη μεταχειρίζονταν κι άλλοι λαοί, όπως οι Σύριοι, οι Μεσοποτάμιοι και οι Αιγύπτιοι.

Στην περίοδο που ακολούθησε μετά την έξοδο, καθιερώθηκε οριστικά η χρονική αυτή περίοδος και η κάθε μέρα πήρε και την ονομασία της. Με την Ανάσταση του Κυρίου, οι Χριστιανοί τηρούν την Κυριακή ως ημέρα ανάπαυσης και λατρείας.

Ο Ιησούς επικύρωσε την εκλογή της ημέρας αυτής με τις εμφανίσεις που έκανε. Ταυτόχρονα, έκανε και τη διάκριση μεταξύ τυπολατρικού Σαββάτου των Ιουδαίων και της ημέρας την οποία ο Θεός αγίασε για την ανάπαυση του ανθρώπου. Είπε ότι «ο Γιος του ανθρώπου είναι Κύριος του Σαββάτου» (Ματθ. 12: 1-8). Έτσι, δεν επιθυμεί να δεσμεύσει το Χριστιανό σε τυπικότητες και υποχρεώσεις στα περί Σαββάτου, αλλά να στρέψει την προσοχή του σ’ Εκείνον που με το φως της αλήθειας τον ικανώνει να διακρίνει το νόμο από τη χάρη, τη δέσμευση από την ελευθερία και τους τύπους από τη σωστή λατρεία και ανάπαυση στην παρουσία Του. Κι όταν μιλάμε για σωστή λατρεία, αναφερόμαστε στην ομαδική συνάθροιση, την προσευχή, την υμνωδία και τη μελέτη του Λόγου του Θεού.

                                                         Εβδομήκοντα

 

Ο αριθμός εβδομήκοντα έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τη διακυβέρνηση του κόσμου από το Θεό.

1.Εβδομήκοντα ήταν συνολικά οι άνθρωποι του Ιακώβ που πήγαν στην Αιγυπτο (Γέν. 46:27)

2. Εβδομήκοντα ήταν οι πρεσβύτεροι που ορίστηκαν από το Θεό για να βοηθήσουν το Μωϋσή στη διοίκηση του λαού Ισραήλ στην έρημο (Αριθμοί 11:16).

3. Εβδομήντα χρόνια ο λαός Ιούδα ήταν αιχμάλωτος από το βασιλιά της Βαβυλώνας (Ιερ. 25:11, 29:10).

4. Εβδομήντα εβδομάδες ορίστηκαν από το Θεό σαν περίοδος για να συντελεσθεί η εξιλέωση στο λαό Του (Δαν. 9:24).

Ο Ιησούς μετά την εκλογή των Δώδεκα Μαθητών Του, διόρισε και άλλους εβδομήκοντα τους οποίους έστειλε ανά δύο στις πόλεις που ο Ίδιος επρόκειτο να πάει (Λουκ. 10:1). Τους έστειλε ανά δύο για να στηρίζει ο ένας τον άλλο στις οδοιπορίες τους μέσα στον τότε σκληρό κόσμο και να υπενθυμίζει ο ένας στον άλλο αυτό που είχαν διδαχθεί.

Ένα ακόμη σημαντικό είναι ότι ο Ιησούς (=Σωτήρας) ανέβασε αριθμητικά το όριο της συγχώρησης στο «εβδομηκοντάκις εφτά» (Ματθ. 18:22), που εννοεί αμέτρητες φορές. Αυτό είχε μεγάλη επίδραση και στη δική μου ζωή που κατέγραφα τα λάθη των άλλων. Τελικά, πέταξα το μολύβι και με τη γομολάστιχα έσβησα τα λάθη όλων των συν-  ανθρώπων μου όπως έκανε κι ο καλός Κύριός μου με τα δικά μου λάθη. Έτσι σήμερα ζω ειρηνικά με το συνάνθρωπό μου και με το Θεό.

                                                   Είδωλα, Ειδωλολατρεία

 

Η λέξη είδωλο έχει δύο έννοιες. Η μια από αυτές σημαίνει: εικόνα, ομοίωμα και παράσταση. Η δεύτερη έννοια είναι αυτή με την οποία θα ασχοληθούμε με τη σημερινή μας μελέτη. Είδωλο, στην προκειμένη περίπτωση, είναι «το ομοίωμα μιας ψευδούς Θεότητας» που χρησιμεύουν ορισμένοι σαν αντικείμενο λατρείας.

Τα είδωλα λατρεύονται όχι μόνο σαν ομοιώματα θεοτήτων, αλλά σα να ήταν αυτά τα ίδια οι Θεότητες, οπότε έχουμε ξανά ειδωλολατρεία. Ο Θεός απαγορεύει ρητά οποιαδήποτε παράσταση, ομοίωμα, εικόνα, που γίνεται αντικείμενο λατρείας.

Αρχικά ο άνθρωπος που ζούσε στον κήπο της Εδέμ, είχε μόνο ένα Θεό, αλλά με την αμαρτία έχασε την γνώση που είχε για το Θεό και άρχισε να ψηλαφεί μέσα στα σκοτάδια να ανακαλύψει τη λύση του μυστηρίου της ύπαρξής του. Θεοποίησε διάφορες δυνάμεις της φύσης, όπως τον ήλιο, τη βροχή, τα αστέρια κ.λπ. Θεοποίησε ακόμη και βασιλιάδες που είχαν μεγάλη δύναμη όπως ο Νεβρώδ και άλλοι.

Η πρώτη περίπτωση ειδωλολατρείας στην Αγία Γραφή αναφέρεται στη Ραχήλ όταν έκλεψε τα είδωλα του πατέρα της Λάβαν για τα οποία διαβάζουμε στη Γένεση 31:19 ότι έφερε στη Χαναάν.

Κατά την παραμονή των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο, διαβάζουμε (Ιεζ. 20:7) ότι εκεί λάτρευαν τους Θεούς των Αιγυπτίων. Στην έρημο λάτρευαν τους Θεούς των Χαναναίων, των Αιγυπτίων, των Αμμονιτών και των Μωαβιτών. Στην Ιουδαία λάτρευαν τους Θεούς των Φοινίκων, των Συρίων και άλλων γειτονικών λαών (Πράξ. 7:42).

Όταν ο Ιακώβ επέστρεψε από τη Μεσοποταμία απαίτησε από το λαό του να εγκαταλείψει τους άλλους Θεούς. Άλλες φορές βλέπουμε τους Ισραηλίτες, ενώ λάτρευαν τον Έναν και Μόνο Θεό, να επηρεάζονται από τις διάφορες παραδόσεις και να τις κάνουν μέρος της λατρείας τους στο Θεό.

Ο προφήτης Σαμουήλ έπεισε το λαό να μετανοήσουν από την αμαρτία και να αποκηρύξουν την ειδωλολατρεία.

Ο βασιλιάς Σολομών έκανε επικίνδυνους συμβιβασμούς υπέρ της ειδωλολατρείας, δελεασμένος από τις αλλόφυλες γυναίκες του, πράγμα που είχε θλιβερές συνέπειες για το μέλλον του βασιλείου του. Η ειδωλολατρεία ενισχύθηκε κι απ΄το γιο του Σολομώντα, που είχε από τη Νααμά, Ροβοάμ, και πήρε μεγάλες διαστάσεις. Ανεγέρθηκαν βωμοί λατρείας στο Βάαλ και το Δαν. Πολλά έγιναν μέσα στους χρόνους που ακολούθησαν, και όλα αυτά σε βάρος της λατρείας του αληθινού Θεού. Το έθνος με την πάροδο του χρόνου εξώκειλε προς την ειδωλολατρεία, προφήτες καταδιώκονταν και παντού κυριαρχούσαν τα είδωλα και προπαντός στις καρδιές των ανθρώπων. Κάθε φορά που οι άνθρωποι ξαναγύριζαν στα είδωλα, ο Θεός εξοργιζόταν. Μια φορά μάλιστα, για να τους σωφρονήσει, τους κατέστησε δούλους των Ασσυρίων, πράγμα που τους έκανε να συνέλθουν σε σημείο που, μετά την επιστροφή τους στην πατρίδα τους, να δείχνουν θεοσέβεια και ζήλο στη λατρεία του Κυρίου.

Για τους Ισραηλίτες σιγά –σιγά η ειδωλολατρεία έγινε ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Στην Παλαια Διαθήκη – όπως και στην Καινή Διαθήκη – η σχέση του Θεού και του λαού παρουσιάζεται ως δεσμός γάμου (Ησ. 54:5 και Ιερ. 3:14), και η λατρεία ψευδών θεών πορνεία.

Οι Ισραηλίτες έκτοτε δεν παρασύρθηκαν σε ειδωλολατρικές πράξεις λατρείας, όπως εικόνων ή άλλων θεών εκτός του μόνου Αληθινού Θεού. Ο Ιησούς Χριστός όμως τους έκανε την παρατήρηση ότι «όποιος αγαπάει τον κόσμον και τα του κόσμου και παραμελεί τον Θεό, αυτός είναι ειδωλολάτρης. Είπε: «Δε μπορείτε να λατρεύετε Θεόν και Μαμμωνά» (Ματθ. 6:24).

Η έννοια γενικά της ειδωλολατρείας είναι «ό,τι τείνει να εκθρονίσει το Θεό από την καρδιά του πιστού.»

 

Εκκλησία

 

«Ένα είναι το σπίτι του Θεού, η εκκλησία» (Κυπριανός), και η Εκκλησία, είναι το σπίτι του Ευαγγελίου. Εκεί μέσα το Ευαγγέλιο γεννάει, μεγαλώνει και ανατρέφει τα παιδιά του. Είναι το ορμητήριο από το οποίο ξεκινάει το Ευαγγέλιο για την όμορφη δράση του.

Ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός ονομάζει την εκκλησία «μητέρα μας» και ο Ωριγένης μαζί με άλλους Πατέρες διδάσκει ότι έξω από το σπίτι αυτής της μητέρας, σωτηρία δεν υπάρχει.

Ο Κυπριανός διδάσκει: «Δε μπορεί κάποιος να έχει Πατέρα το Θεό και να μην έχει μητέρα την Εκκλησία. Όσο θα μπορούσε κανείς να διασωθεί έξω από την κιβωτό του Νώε, άλλο τόσο θα μπορούσε να σωθεί έξω από την Εκκλησία.» Αυτό που αναμφισβήτητα εννοεί είναι ότι εκείνος που γνώρισε την πείρα της σωτηρίας στο Χριστό, βρέθηκε αυτομάτως μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας του Χριστού και με αυτή την έννοια σωτηρία δε μπορεί να υπάρξει έξω από την Εκκλησία.

Η Εκκλησία είναι ΜΙΑ, κι αυτό το αντλούμε από τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής. «Αφού εδραιωθήκατε πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών με ακρογωνιαίο λίθο τον Ίδιο το Χριστό. Και καθώς όλη η οικοδομή συναρμολογείται πάνω σ’ Αυτόν, αυξάνει σε Εκκλησία Αγία για τον Κύριο.» (Εφ. 2:20,21). Επάνω σε ένα θεμέλιο δε μπορεί να στηρίζονται περισσότερες από μια οικοδομή. Ένα είναι το θεμέλιο: ο Χριστός, και κατ’ ανάγκη ένα και το οικοδόμημα: Η εκκλησία.

«Τα πάντα τα υπέταξε στην απόλυτη εξουσία Του και Αυτόν όρισε να είναι η κεφαλή πάνω από κάθε άλλον στην Εκκλησία, η οποία είναι το σώμα Του, το πλήρωμα δηλαδή Εκείνου που ολοκληρώνει τα πάντα από κάθε άποψη,» (Εφ. 1:22,23). Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για τη γλώσσα που χρησιμοποιείται εδώ. Κεφαλή είναι ο Χριστός και το σώμα η Εκκλησία. Μια κεφαλή, ένα σώμα.

Πιο δυνατή είναι η γλώσσα που ακολουθεί με σύμβολο το γάμο. «Και θα είναι οι δύο σε σάρκα μία. Το μυστήριο τούτο είναι πολύ μεγάλο, και με αυτό εννοώ τη σχέση του Χριστού με την Εκκλησία» (Εφ. 5:31,32). «Σας ζηλεύω με θείο ζήλο, γιατί σας αρραβώνιασα με έναν Άνδρα, για να σας παρουσιάσω στο Χριστό αγνή παρθένο» (Β΄Κορ. 11:2). «Ας χαιρόμαστε και ας αγαλλιώμαστε και ας επιδιώκουμε τη δόξα σ’ Αυτόν, γιατί έφτασε η ώρα για το γάμο του Αρνίου και η νύφη, που θα γίνει γυναίκα Του, ετοιμάστηκε!» (Αποκ. 19:7). Οι εικόνες αυτές είναι παρμένες για να μας δείξουν ότι, όπως η οικοδομή είναι μία, όπως το σώμα είναι ένα, έτσι είναι μόνο μία και η Νύφη του Κυρίου. Μία η Εκκλησία του Χριστού. Και αναγκαστικά ερχόμαστε στο ερώτημα: ποια είναι αυτή η μία Εκκλησία του Χριστού;

Επειδή υπάρχει σύγχυση στο μυαλό πολλών ανθρώπων για τις διάφορες έννοιες που χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη ο όρος «εκκλησία», θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι ό όρος αυτός σημαίνει έναν κύκλο προσώπων και όχι ένα υλικό κτίσμα. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός το διατυπώνει ως εξής: «Ου γαρ νυν τον τόπον, αλλά το άθροισμα των εκλεκτών καλώ εκκλησίαν.»

Ο Ωριγένης λέει ότι η «αληθινή εκκλησία» αποτελείται από ανθρώπους οι οποίοι ρίχνουν άπλετα το φως του Χριστού στους ανθρώπους γύρω τους με τη ζωή τους η οποία δεν έχει «κηλίδα ή ρυτίδα ή κάτι το παρόμοιο.» Ακόμα σαφέστερη κάνει τη διάκριση αυτή μεταξύ της φαινομένης και της πραγματικής Εκκλησίας ο Αυγουστίνος, ο οποίος βλέπει την Εκκλησία «διμερή»: Πρώτα σαν ένα αόρατο αλλά ζωντανό σώμα που αποτελείται μόνο από εκείνους που ανήκουν πραγματικά στο Χριστό και αποτελούν «το αληθινό σώμα του Κυρίου», όπως ο ίδιος το χαρακτήρισε, αλλά την βλέπει ακόμα σαν ένα ορατό οργανισμό που υπηρετεί και προάγει το έργο του μυστικού σώματος του Κυρίου, που, ως εκ της φύσης των πραγμάτων, δεν είναι δυνατό να αποτελείται εξ ολοκλήρου από ανθρώπους που απέκτησαν μια τέτοια πείρα και συνεπώς είναι «το ανάμεικτον σώμα του Κυρίου». Βάση δε της διάκρισης αυτής κάνει την αναπόφευκτη και πολύ σημαντική διαπίστωση ότι υπάρχουν άνθρωποι που ανήκουν στο ανάμεικτο και ορατό, δεν ανήκουν όμως στο αληθινό και αόρατο σώμα του Κυρίου: «Πολλοί βρίσκονται στην κοινωνία της εκκλησίας δια των μυστηρίων αλλά δε βρίσκονται και μέσα στην Εκκλησία.»

Για μια σαφέστερη αντίληψη πάνω στο θέμα της αόρατης Εκκλησίας θα πρέπει να δανειστούμε μερικά από τα στοιχεία που αναφέρονται στο Σύμβολο της Πίστης της Νίκαιας που έθεσε ως τα γνωρίσματα της Εκκλησίας του Χριστού. Τα στοιχεία αυτά είναι τέσσερα.

1. Η Εκκλησία του Χριστού είναι «μία.» Αυτό, ήδη το μελετήσαμε.

2. Η Εκκλησία του Χριστού είναι «αγία.» Άγιοι, όπως είπαμε, δεν είναι εκείνοι που έφτασαν στην ανέφικτη εδώ κάτω κατάσταση αναμάρτητης τελειότητας, αλλά εκείνοι που, διά της αναγέννησης, ενεδύθησαν τη δικαιοσύνη και την αγιότητα του Χριστού.

3. Η εκκλησία του Χριστού είναι «καθολική». Είναι παγκόσμια. Αγκαλιάζει τους πάντες. Καλύπτει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Όλους τους εκκλησιαστικούς οργανισμούς.

4. Η εκκησία του Χριστού είναι «αποστολική.» Το έργο της και η διδασκαλία της βασίζονται πάνω στο έργο και τη διδασκαλία των αποστόλων.

Καμιά όμως από τις εκκλησίες δε μπορεί να μας πει ότι το δικό της έργο και η δική της διδασκαλία είναι τέλεια. Πάνω  σ’ αυτό το θέμα έρχεται ο Κύριός μας με την παραβολή των ζιζανίων και κάνει τη διάκριση μεταξύ ορατής και αόρατης Εκκλησίας. Και λέει: Στο χωράφι της παραβολής που συμβολίζει την ορατή εκκλησία παρουσιάζεται το φαινόμενο της διφυούς βλάστησης: 1) το σιτάρι των ανθρώπων που γεύτηκαν την εμπειρία της αναγέννησης και ανήκουν στο Χριστό, και 2) τα ζιζάνια που φέρουν απλά το όνομα των Χριστιανών. Η διφυής αυτή βλάστηση θα συνεχιστεί μέχρι τη δεύτερη έλευση του Κυρίου μας, ο Οποίος, με ρητή Του εντολή, μας απαγορεύει «την διά βιαίων μέσων εναρμόνιση του ορατού οργανισμού με το αόρατο σώμα». Τραγικά και ολέθρια είναι τα αποτελέσματα των οργανισμών που παραβιάζουν  τη ρητή αυτή εντολή του Κυρίου μας με το να κάψουν τα ζιζάνια αναθεματίζοντας, καταδιώκοντας και εξοντώνοντας ο ένας τον άλλον.

Το έργο του κάθε Χριστιανού είναι να αναζητήσει και να βρει τη θέση του σε μια ορατή εκκλησία, αφ’ ενός για να απολαμβάνει τις ιδιαίτερες εκείνες ευλογίες που ο Κύριος τις συνέδεσε με μια συγκροτημένη εκκλησιαστική ζωή, και αφ’ ετέρου για να πάρει κι αυτός το μέρος του στο έργο της Εκκλησίας και να συντελέσει στην εκπλήρωση της αποστολής της.

 

Ποιο είναι το έργο της Εκκλησίας;

Πρώτα απ’ όλα το έργο της εδώ στη γη είναι συνυφασμένο με το όνομα που τέλεια τη χαρακτηρίζει. Ονομάζεται, «η στρατευόμενη» Εκκλησία. Και τούτο, γιατί διεξάγει αμυντικό κι επιθετικό πόλεμο – σε αντίθεση με τη «θριαμβεύουσα» Εκκλησία που θα εισέλθει μαζί με τον Κύριό της στην απόλαυση της νίκης της κατά τη ζωή της ανάστασης.

Ο αμυντικός πόλεμος της Στρατευομένης Εκκλησίας είναι να προφυλαχτεί από τους εχθρούς της που υπονομεύουν τη ζωή του πιστού. Ιδιαίτερα τους εχθρούς της από την προφύλαξη των πλανημένων διδασκαλιών που προσπαθούν να διεισδύσουν στο σώμα της και να διατηρήσει αλώβητη την αλήθεια, όπως αυτή αποκαλύπτεται στην Αγία Γραφή.

Ο επιθετικός πόλεμος της Εκκλησίας διεξάγεται για την εκτέλεση της τελευταίας παραγγελίας που της έδωσε ο απερχόμενος Κύριός της: «Πηγαίνετε λοιπόν και μαθητέψετε όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Γιου και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντάς τους συνάμα να τηρούν όλες τις εντολές που σας έδωσα. Κι από τώρα, εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες ως τη συντέλεια του κόσμου» (Ματθ. 28:19,20). Αυτό αποτελεί το ευαγγελιστικό έργο της Εκκλησίας και δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι η εκτέλεση αυτού του έργου απ’ την πλευρά της Εκκλησίας με τη μαρτυρία του λόγου και της ζωής της είναι και ο κύριος λόγος της παραμονής της στον κόσμο αυτό της αμαρτίας. Επειδή  και στην πνευματική στρατηγική ισχύει η αρχή ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, είναι παρατηρημένο ότι οι πιο ακμαίες εκκλησίες είναι εκείνες που επιδίδονται με ζήλο στο έργο του ευαγγελισμού των ψυχών.

Και στον αμυντικό και στον επιθετικό της πόλεμο, το κήρυγμα είναι το κύριο όπλο της Εκκλησίας. Η Εκκλησία από την ημέρα της Πεντηκοστής μέχρι σήμερα δρα στον άμβωνά της. Ιδιαίτερα εκείνη που έχει συναίσθηση της αποστολής της, θεωρεί ως πρώτο της μέλημα την τόνωση του κηρύγματος. Κύριο πλαίσιο μέσα στο οποίο γίνεται η χρήση αυτού του όπλου της είναι η δημόσια λατρεία της εκκλησίας.

Τέσσερα ήταν τα κύρια μέρη της λατρείας στις ημέρες του Κυρίου μας: Η ανάγνωση των Γραφών, η υμνωδία, το κήρυγμα και η προσευχή, μαζί βέβαια με το δείπνο του Κυρίου.

Πρέπει να πούμε δύο λόγια για την ημέρα που η εκκλησία τελεί τη δημόσια λατρεία της. Η ημέρα αυτή είναι η Κυριακή η οποία πήρε τη θέση του Σαββάτου της Παλαιάς Οικονομίας.

Σάββατο θα πει «ανάπαυση». Ονομάστηκε έτσι γιατί την ημέρα εκείνη ο Κύριος αναπαύθηκε αφού αποπεράτωσε πάντα τα έργα της υλικής δημιουργίας. Για τον άνθρωπο ο Θεός καθιέρωσε την εβδόμη εκείνη ημέρα του Σαββάτου ως ανάμνηση, εορτασμό και ανάπαυση. Μεταγενέστερα όμως, η ημέρα εκείνη του Σαββάτου αντικαταστάθηκε από μια μεγαλύτερη ημέρα κατά την οποία ο Κύριος αναπαύθηκε αφού αποπεράτωσε το έργο της πνευματικής δημιουργίας με την ανάστασή Του. Σ΄ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπινου γένους δεν υπάρχει μεγαλύτερο γεγονός από τη σταύρωση κι ανάσταση του Κυρίου. Σε ανάμνηση λοιπόν και εορτασμό του γεγονότος αυτού, της συμπλήρωσης της νέας δημιουργίας, η εκκλησία όρισε από τις ημέρες ακόμη των αποστόλων, την πρώτη ημέρα της εβδομάδας ως την ημέρα ανάπαυσης, και την ονόμασε Κυριακή, που σημαίνει ημέρα του Κυρίου. Αυτό επιβεβαιώνεται από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, τις Πράξεις των Αποστόλων και την Αποκάλυψη. Επιβεβαιώνεται ακόμη από τους μεγάλους Πατέρες που έζησαν τους δύο πρώτους αιώνες μ.Χ.

Η εκκλησία για να εκτελέσει το έργο της, χρεάζεται υπηρέτες.

«Για το σκοπό αυτό ο Κύριος όρισε άλλοι να είναι απόστολοι, άλλοι προφήτες, άλλοι ευαγγελιστές και άλλοι ποιμένες και δάσκαλοι, με απώτερο σκοπό τον καταρτισμό των πιστών, έτσι που να οικοδομείται το σώμα του Χριστού, μέχρι που να φτάσουμε όλοι στην ενότητα που δίνει η πίστη και η βαθιά γνώση του Γιου του Θεού, να γίνουμε τέλειοι άνθρωποι φτάνοντας στο βαθμό της πλήρους ωριμότητας του Χριστού. Έτσι ώστε να μην είμαστε πια νήπια που ταλαντεύονται και παρασύρονται πέρα δώθε από τον άνεμο κάθε είδους διδασκαλίας, καθώς οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται μια τέτοια κατάσταση, όπως κάνουν με τα τυχερά παιχνίδια, χρησιμοποιώντας με πονηριά τη μέθοδο της πλάνης. Αντίθετα, ζώντας με αγάπη μέσα στην αλήθεια, ας τα αυξήσουμε όλα που είναι η Κεφαλή, ο Χριστός. Έτσι, καθώς με κεφαλήν Αυτόν συναρμολογείται όλο το σώμα και συνενώνεται χάρη στη συμβολή όλων των αρθρώσεων με τη λειτουργία που αναλογεί στο κάθε μέλος χωριστά, πραγματοποιείται η αύξηση του σώματος για την ίδια Του την οικοδομή» (Εφ. 4:11-16).

 

Έλεος

 

Το μεγάλο σχέδιο της Αγίας Γραφής είναι να παρουσιάσει το Θεό ως πολυέλεο. Ο Θεός είναι πιο πρόσφορος στο έλεος παρά στην οργή. «Διότι Αυτός αρέσκεται εις το να ελεεί (Μιχ. 7:18), παρά να οργίζεται (Ησ. 27:4). Ο ιερός Χρυσόστομος λέει: «Όπως μια μητέρα ευχαριστείται να δίνει γάλα στο παιδί της, έτσι κι ο Θεός ευχαριστείται να δίνει το έλεός Του.» Το έλεος είναι το δεξί χέρι του Θεού το οποίο χρησιμοποιεί περισσότερο.

Η αγιότητα και η δικαιοσύνη του Θεού χωρίς έλεος θα ήταν τρομερές. Έτσι, το έλεός Του κάνει όλες τις ιδιότητές Του να είναι πιο όμορφες.

Ακόμη και οι ασεβείς που μάχονται ενάντια στο έλεος του Θεού γεύονται μερικά ψίχουλα από το τραπέζι του ελέους του Θεού: «Αγαθός ο Κύριος προς όλους» (Ψαλμ. ρμε:9^α). Οι ευχάριστες σταγόνες της δροσιάς δεν πέφτουν μόνο στα τριαντάφυλλα, αλλά και στα αγκάθια.

Το έλεος που έρχεται σε μας με διαθήκη είναι το πιο γλυκύ. Στο έλεός Του ο Θεός θα έδινε στον Ισραήλ βροχή, ειρήνη και νίκη ενάντια στους εχθρούς (Λευϊτικόν 26:4-6), ασύγκριτα όμως μεγαλύτερο θα ήταν το έλεος, ότι ο Θεός θα ήταν Θεός τους! (Λευϊτικόν 26:12). Το να έχεις υγεία είναι έλεος, να έχεις όμως το Χριστό και τη σωτηρία που μας προσφέρει, είναι το μεγαλύτερο έλεος που μπορεί να μας δώσει ο Θεός. Η μια πράξη του ελέους Του ακολουθεί την άλλη. Δε μας δικαιώνει μόνο, αλλά μας υιοθετεί και μας δοξάζει. Η αγάπη του γονιού για το παιδί, κάνει το γονιό να δίνει συνεχώς.

Μόνο το έλεος σώζει τον αμαρτωλό. Πόσο θλιβερό θα είναι το έλεος αυτό να γίνει εχθρός μας!

Αν το έλεος είναι ο κατήγορός μας, τότε ποιος θα είναι ο συνήγορός μας; Θυμηθείτε την ιστορία του Αμάν όταν τον κατηγόρησε η βασίλισσα (Εσθήρ 7:6). Έτσι θα είναι όταν αυτή η βασίλισσα του ελέους σταθεί ενάντια στο πρόσωπο κάποιου και τον κατηγορήσει.

Το έλεος του Θεού είναι δωρεάν. Αν προβάλουμε αξιώσεις, το καταστρέφουμε. Τίποτε το δικό μας δεν αξίζει το έλεός Του. Το έλεος είναι δωρεά, όπως η δικαίωση και η σωτηρία, γι αυτό ας μη λέμε ότι είμαστε ανάξιοι. Αν ο Θεός έδειχνε έλεος σ’ αυτούς που είναι άξιοι, τότε δε θα το έδειχνε σε κανέναν. Μπορεί το μπουκάλι της οργής να στάζει, η πηγή όμως του ελέους Του τρέχει. Ο Θεός έχει ελέη εδώ κάτω στη γη που γευόμαστε και άφθονα ελέη στον ουρανό για τα οποία ελπίζουμε.

Πίστεψε στο έλεος του Θεού και κατέβασε τη στάμνα της πίστης σου να πάρεις κι εσύ απ΄την πηγή της σωτηρίας. Η επιθυμία Του είναι οι αμαρτωλοί να αγγίξουν το σκήπτρο του ελέους Του και να ζήσουν. Η απιστία μας σταματάει το ρεύμα του ελέους του Θεού. Κλείνει τα σπλάχνα του Θεού. Κλείνει το άνοιγμα των πληγών του Χριστού για να μην τρέχει απ΄αυτές η θεραπευτική χάρη. «Και δεν έκανε εκεί πολλά θαύματα εξαιτίας της απιστίας τους» (Ματθ. 13:58). Γι αυτό, όσο υπάρχει καιρός, αναζητήστε το έλεός Του. Χτυπάτε την πόρτα του ελέους και θα ανοιχτεί. Η προσευχή σας είναι το κλειδί που μπορεί να την ανοίξει. Πλησιάστε το Θεό στο όνομα του Ιησού Χριστού και με το αίμα που είναι η τιμή της συγχώρησης θα πάρετε το έλεός Του.

Για σας όμως που γευθήκατε το έλεός Του πρέπει να γίνετε σάλπιγγες της αίνεσής Του, πρέπει να μιλήσετε και στους άλλους ανθρώπους γύρω σας για τις εμπειρίες του ελέους που είχατε. Έτσι θα τους ενθαρρύνετε να ζητήσουν κι αυτοί έλεος.

Θυμάμαι πώς, όταν η καρδιά μου ήταν νεκρή από την αμαρτία και τις παραβάσεις, το Πνεύμα Του ήρθε μέσα μου με δύναμη και με αναζωογόνησε. Έκτοτε, δε ζω πλέον εγώ, αλλά μέσα μου ζει ο Χριστός ο Οποίος κατευθύνει τη νέα μου ζωή. Δοκιμάστε να ζήσετε κι εσείς την εμπειρία αυτή. Τίποτε δεν είναι πιο όμορφο.

 

Εξομολόγηση

 

Πρώτα θα αναφερθώ στην εξομολόγηση και άφεση αμαρτιών που διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη, και έπειτα θα μελετήσουμε ό,τι μας διδάσκει η Καινή Διαθήκη πάνω στο θέμα αυτό της εξομολόγησης.

Η αμαρτία ήρθε στον κόσμο τη στιγμή που ο άνθρωπος παράκουσε ή, αν θέλετε, έπαψε να υπακούει στο Λόγο του Θεού. Γρήγορα ένιωσε την ενοχή του και με διάφορους τρόπους προσπαθούσε να εξιλεωθεί με το Θεό. Η θεία δικαιοσύνη, παρ’ όλες τις προσπάθειες του ανθρώπου, παρέμενε ανικανοποίητη. Οι τρόποι αυτοί ήταν οι θυσίες των ζώων. Οι αμαρτάνοντες έβαζαν τα χέρια τους στο κεφάλι του ζώου που προοριζόταν για θυσία, και καθώς εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους στο Θεό, εκείνες μεταβιβάζονταν στο ζώο. Όλες αυτές οι θυσίες εξασφάλιζαν την ευμένεια του Θεού, ώστε να μπορεί ο Δημιουργός να επιβλέπει προς τον άνθρωπο με ευσπλαχνία για την προστασία του. Οι πράξεις αυτές συμβόλιζαν τη θυσία του Χριστού, ο Οποίος πήρε τη θέση μας με όλες τις συνέπειές της, αφού δέχτηκε να μεταβιβαστούν επάνωΤου όλες οι αμαρτίες μας. «Αυτός ο Ίδιος βάσταξε τις αμαρτίες μας στο σώμα Του επάνω στο ξύλο ώστε, πεθαμένος ως προς την αμαρτία, να ζήσουμε για τη δικαιοσύνη, δια των πληγών Του εθεραπευτήκατε» (Α΄Πέτρου 2:24).

Με τις θυσίες όμως αυτές της Παλαιάς Διαθήκης που γίνονταν κάθε χρόνο να μας θυμίσουν τις αμαρτίες μας, το αίμα των ταύρων και των τράγων δεν είχε τη δύναμη να αφαιρέσει (Εβρ. 11:3,4), χρειαζόταν η θυσία του Σωτήρα Χριστού. Ο αμαρτωλός έκτοτε σώζεται μόνο με την πίστη του στο Χριστό αφού εξομολογηθεί απ’ ευθείας τις αμαρτίες του στο Θεό (Α΄Ιωάν. 2:1,2). Έτσι ο Θεός «καταργεί το πρώτο καθεστώς, που αποτελού- σε τη σκιά, για να εγκαταστήσει το δεύτερο, που αποτελεί την πραγματικότητα» (Εβρ. 10:9). Αυτά σχετικά με την Παλαιά Διαθήκη.

 

Η εξομολόγηση και η άφεση των αμαρτιών σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη.

 

Ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου μας, Ιωάννης, αναφερόμενος στο θέμα αυτό λέει: «Εάν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, Αυτός είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία» (Α΄Ιωάννη 1:9).

Το ρήμα ομολογώ έρχεται από το επίρρημα «ομού» (=από κοινού) και το ρήμα λέγω. Αυτό εννοεί ότι αναγνωρίζει (ομολογεί) σε συμφωνία με κάποιον άλλο. Και Αυτός ο Άλλος εξυπακούεται ότι είναι το Άγιο Πνεύμα. Προϋποθέτει συνείδηση και καταδίκη για παράπτωμα. Η παρούσα υποτακτική δηλώνει ότι η πορεία της ομολογίας ενεργοποι- είται κάθε φορά που νιώθουμε την καταδίκη της αμαρτίας, και κάθε φορά που ομολογού- με τις αμαρτίες μας, υπάρχει διαθέσιμη συγχώρηση.

«Πιστός», (αξιόπιστος, άξιος εμπιστοσύνης), που εννοεί ότι μπορούμε να εμπιστευόμαστε το Χριστό ότι θα μας παραχωρεί τη συγχώρησή Του κάθε φορά που Του το ζητάμε. Δεν είναι μόνο «πιστός», αλλά και «δίκαιος», εκπληρώνοντας τη δεδηλωμένη υπόσχεσή Του. Απ΄την άλλη πλευρά, αν δεν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, είναι μέσα στη δικαιοσύνη Του να μη μας συγχωρήσει, όπως ένας δίκαιος κριτής δε θα επέτρεπε σε έναν κακούργο να αφαιθεί ελεύθερος. Ο Κύριος καταγράφει όλες τις ανεξομολόγητες αμαρτίες μας για τις οποίες θα έχουμε και συνέπειες. Όλες αυτές οι αμαρτίες παραμένουν

για μια τελική κρίση. Με το να μην ομολογούμε τις αμαρτίες μας είναι σα να αξιούμε ότι είμαστε αναμάρτητοι, κι αυτό είναι βλαστήμια, γιατί αναμάρτητος είναι μόνο ο Χριστός.

Τώρα για να γίνει δεκτή αυτή η εξομολόγηση απ’ το Θεό, πρέπει, μας λέει ο Χριστάδελφος Ιάκωβος 5:16, «Να εξομολογούμεθα τις αμαρτίες μας ο ένας στον άλλο και να προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλο για να γιατρευτούμε – από την αρρώστια της αμαρτίας». Δηλαδή, αυτός που έχει μετανοήσει, πρέπει να συμφιλιωθεί με τον άνθρωπο που έχει αδικήσει και να προσεύχονται ο ένας για τον άλλο.

Ακόμη, «ο αδικημένος πρέπει να παρέχει τη συγχώρηση σ΄αυτόν που τον αδίκησε, αν θέλει να συγχωρήσει ο Κύριος και τα δικά του αδικήματα» (Ματθ. 6:14-15). Και να προσεύχονται ο ένας για τον άλλο τόσο για ψυχολογικούς λόγους όσο και για την πνευματική αποκατάσταση της υγείας στο σώμα της Εκκλησίας.

 

Ευχαριστία

 

Δύο είναι οι τελετές που θέσπισε ο Χριστός στην Έκκλησία Του: «Το βάπτισμα και η θεία Ευχαριστία.» Αν και στο Βάπτισμα δεν απαιτούνται πολλές διατυπώσεις, στην τελετή της Ευχαριστίας μας δίδονται όλα τα σχετικά γύρω από αυτήν, αφού την πρώτη Ευχαριστία την τέλεσε ο Ίδιος με τους μαθητές Του. Για να εξετάσουμε το θέμα αυτό, πρέπει να εξετάσουμε τι ακριβώς θέσπισε ο Χριστός και τι μας δίδαξαν οι Απόστολοι.

Το πώς έκανε ο Κύριος την τελετή της Ευχαριστίας μας το αναφέρουν οι τέσσερις  Ευαγγελιστές και ο Απόστολος των Εθνών, Παύλος: «Καθώς έτρωγαν, πήρε ο Ιησούς το ψωμί, κι αφού το ευλόγησε, το έκοψε και το πρόσφερε στους μαθητές Του λέγοντας: Πάρτε, φάτε. Αυτό είναι το σώμα Μου.  Κατόπιν πήρε το ποτήρι κι αφού ευχαρίστησε, τους έδωσε λέγοντας: Πιέστε απ’ αυτό όλοι, γιατί τούτο είναι το αίμα μου, της Νέας Διαθήκης, το οποία χύνεται για χάρη πολλών, με σκοπό την άφεση των αμαρτιών» (Ματθ. 26:26,27 και 28). Ο Λουκάς λέει: «Να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου…Αυτό το ποτήρι είναι «Η Νέα Διαθήκη» που συνάπτεται με βάση το αίμα Μου το οποίο χύνεται για χάρη σας» (Λουκάς 22: 19-20). Και ο Απόστολος Παύλος παραδίδο- ντας ό,τι είχε πάρει απ’ τον Κύριο λέει: «Αυτό το ποτήρι είναι η Νέα Διαθήκη, που επικυρώνεται με το αίμα Μου. Αυτό να κάνετε κάθε φορά που το πίνετε στην ανάμνησή Μου» (Α΄Κορ. 11:25).

Από όλα αυτά που διαβάσαμε βλέπουμε τρία πράγματα:

1. Ότι η πρώτη τελετή Ευχαριστίας έγινε στο τέλος περίπου του δείπνου που έτρωγαν ο Κύριος και οι μαθητές Του το Ιουδαϊκό Πάσχα.

2. Ότι τον άρτο και το κρασί το πήραν απ΄αυτά που ήταν στο τραπέζι. Και

3. Ότι η τελετή ήταν συμβολική και αναμνηστική. Συμβολική, γιατί ο άρτος και το κρασί ελήφθησαν σαν σύμβολα του σώματος και του αίματος του Χριστού, δηλαδή του σταυρικού Του θανάτου για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και αναμνηστική, γιατί ο Χριστός διάταξε να τελούν την τελετή αυτή οι Μαθητές Του σε ανάμνησή Του και των παθημάτων Του.

Την ίδια απλότητα, όσον αφορά την τέλεση της Ευχαριστίας, βρίσκουμε και στους αποστόλους. Ο Παύλος περιγράφει την τελετή αυτή όπως ακριβώς και οι Ευαγγελιστές και προσθέτει: «Διότι κάθε φορά που τρώτε το ψωμί τούτο και πίνετε τούτο το ποτήρι, το θάνατο του Κυρίου διακηρύττετε (ομολογείτε), μέχρι που να ξανάρθει. Ώστε, όποιος τρώει το ψωμί αυτό ή πίνει το ποτήρι αυτό του Κυρίου ανάξια, θα είναι ένοχος ασέβειας απέναντι στο σώμα και το αίμα του Κυρίου» (Α΄Κορ. 11: 26,27).

Η τελετή αυτή ήταν επίσης πολύ απλή κατά τους πρώτους χρόνους της Εκκλησίας. Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας που έζησε γύρω στο 140 μ.Χ. μας δίνει με λεπτομέρεια την τέλεση του Κυριακού Δείπνου. Λέει λοιπόν: «Κατά την ημέρα που ονομάζεται του ήλιου (την Κυριακή), γίνεται συνάθροιση από όλους όσοι κατοικούν στο ίδιο μέρος, κι εκεί διαβάζονται τα απομνημονεύοντα των Αποστόλων ή τα συγγράμματα των προφητών, όσο βέβαια επιτρέπει ο χρόνος. Όταν τελειώσει το διάβασμα, ο προϊστάμενος μιλάει στο ακροατήριό του και δίνει συμβουλές προκαλώντας τους να μιμούνται αυτά τα καλά που άκουσαν. Έπειτα σηκωνόμαστε όλοι και αναπέμπουμε προσευχές. Όταν τελειώσουν οι προσευχές ασπαζόμαστε ο ένας τον άλλο με άγιο φίλημα, και ο προϊστάμενος που είναι ένας από τους αδελφούς, αφού πάρει στα χέρια του τον άρτον και τον οίνον, αναπέμπει έπαινον και δόξα στον Πατέρα των όλων δια του ονόματος του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αφού τελειώσει τις ευχαριστίες και δοξασίες που κάνει για αρκετή ώρα, όπως όλοι καταξιωθούν τούτων από το Χριστό, τότε τελειώνουν όλοι – λαός και προϊστάμενος – με τη λέξη Αμήν, που Εβραϊκά σημαίνει γένοιτο. Η τροφή αυτή ονομάζεται Ευχαριστία. Οι διάκονοι την προσφέρουν σ’ αυτούς που είναι παρόντες και δεν επιτρέπεται να την πάρει κανένας άλλος, εκτός από αυτούς που πιστεύουν ότι όλα αυτά που διδάχτηκαν είναι αληθινά. Αυτοί δηλαδή που έχουν λουστεί με το λουτρό της θείας αλήθειας (Εφ. 5:26) και αναγεννηθεί επίσης από το λόγο του Θεού» (Α΄Πέτρου 1:23).

Αυτό γίνεται και σήμερα στις Εκκλησίες που κηρύττεται ο Λόγος του Θεού. Εκεί που δεν υπάρχουν άγιες τράπεζες, λιβάνια, κεριά, λαβίδες, μυσταγωγίες και δεν επιβάλ λεται νηστεία, ούτε τύποι που εισχώρησαν με διάφορους τρόπους και παραμόρφωσαν την όμορφη τελετή που καθιέρωσε ο Κύριός μας.  Δυστυχώς, οι διάφοροι τύποι κατέφαγαν την ουσία και διαστρέβλωσαν τα πάντα.

Εμείς, μέσα απ΄ το ψωμί και το κρασί, βλέπουμε νοερά και πνευματικά το δοξασμένο σώμα και αίμα του Σωτήρα. Δε σταματάμε όμως εδώ, αλλά θυμούμαστε όλα εκείνα τα θέματα τα οποία συνδέονται με το θάνατο του Χριστού – την προηγούμενη κατάσταση της απώλειάς μας, την άπειρη αγάπη και φιλανθρωπία του Θεού ο οποίος απέστειλε τον Μονογενή Γιο Του στον κόσμο, την αγνή ζωή και την έξοχη διδασκαλία του Χριστού επί της γης, τα τρομερά πάθη Του, τη μεγάλη εξιλαστήρια θυσία Του και τη σωτηρία η οποία απόρρευσε από τη θυσία εκείνη για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Όταν καθόμαστε γύρω απ’ την Τράπεζα του Κυρίου, φέρνουμε στη μνήμη μας τις πολλές και διάφορες αμαρτίες μας και τις συγκρίνουμε με τον άσπιλο βίο του Κυρίου μας και έτσι παίρνουμε τη σταθερή απόφαση να εντείνουμε, με τη βοήθεια του Θεού, τον καθημερινό μας αγώνα κατά της αμαρτίας στην πορεία της ζωής μας. Καθώς δε μετέχουμε των συμβόλων του σώματος και του αίματος του Κυρίου, γινόμαστε κοινωνοί στα παθήματά Του και μέτοχοι των ουρανίων ευλογιών που μας παρέχει η αόρατη και δοξασμένη παρουσία Του. Γινόμαστε επίσης συγκοινωνοί με τα άλλα αδέλφια μας στην πίστη, κι έτσι συντελούμε με το να γίνουν στενώτεροι οι δεσμοί που ενώνουν την αγία Εκκλησία Του πάνω στη γη. Γινόμαστε ακόμη μέτοχοι (σύμφωνα με το μέτρο της περιορισμένης φύσης μας) της αγάπης του Χριστού προς όλους τους ανθρώπους, συγχωρώντας όπως συγχωρούσε Εκείνος και εργαζόμενοι όπως εργαζόταν Εκείνος για τη σωτηρία των συνανθρώπων μας.

 

Ας ρίξουμε μια ματιά σε μια παλιά μου ανάλυση.

22 «Και καθώς έτρωγαν, πήρε ο Ιησούς ψωμί κι αφού το ευλόγησε, το έκοψε και τους έδωσε λέγοντας: «Πάρτε, φάτε. Αυτό είναι το σώμα μου».

Τώρα ο Ιησούς παίρνει τον άρτο, τον ευλογεί, τον κόβει και τον δίνει στους ένδεκα. Δεν εννοούσε ότι ο άρτος που έδωσε στους μαθητές Του ήταν το πραγματικό Του σώμα. Διότι το φυσικό σώμα του Κυρίου μας δε μπορούσε ποτέ να βρίσκεται σε περισσότερα από ένα μέρος την κάθε φορά. Αν το σώμα του Κυρίου μας μπορούσε να κάθεται στο τραπέζι και την ίδια στιγμή να το τρώνε οι μαθητές Του, τότε το σώμα εκείνο δεν ήταν ανθρώπινο σαν το δικό μας. Κάτι τέτοιο δε θα έπρεπε να το δεχτούμε ποτέ, γιατί ο Κύριός μας ήταν τέλειος ως άνθρωπος και ως Θεός. Παράλληλα ούτε οι μαθητές Του σκέφτηκαν ότι ο Ιησούς εννοούσε πως ο άρτος ήταν μετουσιωμένος στο πραγματικό του σώμα. Το μόνο που ήξεραν είναι ότι ο Κύριος εννοούσε πως ο άρτος συμβολίζει το σώμα Του. Ο ίδιος μας λέει ότι είναι η θύρα (Ιωάν. 10:8) και «η άμπελος» (Ιωάν. 15:1). Έτσι μιλά συμβολικά.

23 «Κατόπιν πήρε το ποτήρι κι αφού ευχαρίστησε, τους έδωσε και ήπιαν απ΄αυτό όλοι. 24 και τους είπε: «Αυτό είναι το αίμα μου – το αίμα της Καινής Διαθήκης- που χύνεται για χάρη πολλών. 25 Σας πληροφορώ πώς απ΄εδώ κι ύστερα δε θα ξαναπιώ ποτέ πια από το προϊόν του αμπελιού μέχρι την ημέρα εκείνη που θα το πίνω καινούργιο στη βασιλεία του Θεού».

Έπειτα πήρε το ποτήρι με το κρασί, ευχαρίστησε το Θεό και έδωσε στους ένδεκα και ήπιαν. Το κρασί συμβολίζει το Αίμα του Χριστού. Δεν είναι το πραγματικό Του αίμα. Τα παιδιά εκείνα της αποστολικής διακονίας είχαν από μικρά διδαχτεί ότι ήταν αμαρτία να πιουν αίμα (Δευτ. 12:13-25) και έτσι δέχτηκαν συμβολικά το αίμα Του.

Η γεύση του ψωμιού και του κρασιού δεν αλλάζουν. Όταν το παίρνουμε δεν έρχεται σε αντίθεση με τις αισθήσεις μας, αλλά ξέρουμε τι ακριβώς είναι και τι συμβολίζει. Αυτό είναι το Αίμα της Καινής Διαθήκης το οποίο χύνεται υπέρ πολλών (υπέρ αμέτρητων ψυχών). Η Παλαιά Διαθήκη περνούσε και ερχόταν η Καινή Διαθήκη που σφραγιζόταν με το Αίμα της θυσίας Του επάνω στο σταυρό. «Με μια προσφορά έκανε για πάντα τέλειους εκείνους που αγιάζονται» (Εβρ. 10:14). Ιερά και θυσίες έπαψαν να ισχύουν όταν ο Αμνός του Θεού προσφέρθηκε.

«Τούτο κάνετε σε ανάμνησή μου» (Λουκ. 22:19). «Διότι κάθε φορά που θα τρώτε τον άρτον αυτό και θα πίνετε το ποτήρι αυτό θα διακηρύττετε – δημόσια– το θάνατο του Κυρίου μας μέχρι την ημέρα που θα έλθει ξανά» (Α΄Κορ. 11:26).

Η επιθυμία του Κυρίου μας είναι να θυμόμαστε τη μεγάλη θυσία Του, την αγάπη Του και να ευχαριστιόμαστε πνευματική κοινωνία μαζί Του. Τα οφέλη από την εικόνα αυτή του «Δείπνου» είναι πνευματικά. Είναι να τονώσουν την πίστη μας σε μια πλησιέστερη πνευματική κοινωνία με το σταυρωμένο και μεγαλύτερη αύξηση κάθε φορά που συγκεντρωνόμαστε.

«Οι χριστιανοί παρέμεναν προσηλωμένοι με πίστη στη διδασκαλία των αποστόλων, στην επικοινωνία και στην κλάση του άρτου και στις προσευχές» (Πράξ. 2:42).

Αργότερα άρχισε να γιορτάζεται μια φορά την εβδομάδα (Πράξ. 20:7) και «οσάκις το πίνετε» (Α΄Κορ. 11:25) αφήνει το χρόνο που θα κάνουμε στη διάθεσή μας. Ανώφελο είναι να το παίρνουμε, εκτός και αν η καρδιά μας είναι καθαρή απέναντι του Κυρίου μας και απέναντι των συνανθρώπων μας. Γι αυτό ας εξετάσουμε τον εαυτό μας πριν προσέλθουμε στην τελετή αυτή και, αν κρίνουμε τον εαυτό μας άξιο, ας το πάρουμε. Αλλιώς θα πρέπει να προσέξουμε μην αποβεί για την καταδίκη μας αφού αδυνατούμε να διακρίνουμε τη θυσία του Κυρίου μας (Α΄Κορ. 11:27-29). «Δε θα πιω  πλέον από το προϊόν τούτο της αμπέλου μέχρι της ημέρας εκείνης που θα το πίνω καινούριο στη Βασιλεία του Θεού». Σε ποιο προϊόν αναφέρεται ο Κύριος; Αναφέρεται στο κρασάκι που είχε μείνει στο καραφάκι και στα ποτήρια τους. Έτσι, φίλη ψυχή, δε μπορεί τη μια στιγμή να είναι αίμα και την άλλη στιγμή κρασί. Ας λογικευτούμε παρα καλώ. Ο Ιησούς αναφέρεται στη θυσία Του με την οποία εξαγοράζει και συγκεντρώνει όλους που γεννήθηκαν από το Πνεύμα Του για να γιορτάσουμε μαζί το αποτέλεσμα της ένδοξης καρποφορίας στη Βασιλεία του Θεού.

Ζωοποιώ

 

Του Χριστιανού το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

 

Πάνε χρόνια από τότε που ο αείμνηστος Χάρης Σιδεποπλεύρης με έναν καλό φίλο του και συνεργάτη είχαν μια περίεργη εμπειρία. Ταξίδευαν, μας διηγείται, στη Νότια Καλιφόρνια όταν η ματιά του έπεσε επάνω σε μια γύφτισσα που βρισκόταν στο ίδιο βαγόνι που ταξίδευαν. Αυτή τους κοιτούσε επίμονα. Ήταν σα να ήθελε να ζητήσει κάτι. Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που οι άνθρωποι αυτοί μας πλησιάζουν τις περισσότερες  φορές. Όταν ο Χάρης και ο φίλος του κατέβηκαν στην επόμενη στάση να πάρουν κάτι για κολατσιό, αυτή – η γύφτισσα – τους ακολούθησε και κάθησε στο διπλανό τραπέζι. Αφού τους χαιρέτησε, ζήτησε από το Χάρη να ανοίξει το χέρι του να του πει «το μοίρα του» για πέντε μόνο δολλάρια, και πρόσθεσε: «Εγώ, κ. Χάρη, δεν πέφτω ποτέ έξω, όλες μου οι μαντεύσεις βγαίνουν σωστές.» «Αυτό, δεν νομίζω ότι θα συμφωνούσε με τη μοίρα που ήδη μου έχει πει ένας καλός φίλος μου. Μου την έδωσε γραμμένη σε ένα μικρό βιβλιαράκι και κατά τύχη το έχω μαζί μου. Θα ήθελα μάλιστα να σας την διαβάσω εάν μου δίνατε μόνο ένα λεπτό απ’ τον πολύτιμο χρόνο σας, και δε θα σας κοστίσει τίποτε», της είπε ο Χάρης και άρχισε να διαβάζει από την Εφεσίους κεφάλαιο 2. «Εδώ» της είπε, «είναι το παρελθόν μου». «Και εσάς που ήσαστε νεκροί εξαιτίας των παραπτωμάτων και των αμαρτιών, μέσα στις οποίες εζήσατε κάποτε σύμφωνα με την πορεία του κόσμου τούτου, ακολουθούντες τον άρχοντα της εξουσίας του αέρα, το πνεύμα που ένεργεί μεταξύ των απειθών ανθρώπων – μεταξύ των οποίων και όλοι εμείς κάποτε εζήσαμε μέσα στις επιθυμίες της σάρκας μας, κάνοντας τα θελήματα της σάρκας και των διανοιών μας και ήμασταν από τη φύση μας άνθρωποι άξιοι της τιμωρίας του Θεού, όπως και οι υπόλοιποι». «Μάλιστα», είπε η γυναίκα, «αυτά για την ώρα μου είναι αρκετά, και δε θα ήθελα να συνεχίσετε άλλο». «Μα, κυρία μου», της είπε, καθώς κρατούσε ευγενικά το μανίκι της ζακέτας της, «Τώρα θα ήθελα να σας πω δύο λόγια και για το παρόν», και συνέχισε να διαβάζει: «Αλλά ο Θεός, καθώς είναι πλούσιος σε έλεος και χάρη και μέσα στη μεγάλη Του αγάπη με την οποία μας αγάπησε, αν και ήμασταν νεκροί, εξ αιτίας των παραπτωμάτων μας, μας εζωοποίησε μαζί με το Χριστό – γιατί με παροχή χάρης έχετε σωθεί – και μας ανέστησε μαζί Του και μας έβαλε να καθίσουμε στα επουράνια μαζί με το Χριστό». «Αρκετά, αρκετά για σήμερα, πρέπει να πηγαίνω», του είπε η γυναίκα, κι ο Χάρης της λέει: «Μα τώρα θέλετε να φύγετε που θα σας πω το μέλλον;» Και συνεχίζει: «Με τον τρόπο αυτό θέλησε – ο Θεός – να φανερώσει στις γενιές που θα ακολουθούσαν τον υπερβολικό πλούτο της χάρης Του, την οποία με καλοσύνη χορήγησε σε μας, χάρη στον Ιησού Χριστό». Η γυναίκα αυτή τινάχτηκε όρθια αφού ελευθέρωσε το μανίκι της ζακέτας της από το χέρι του Χάρη που την κρατούσε και άρχισε να τρέχει φωνάζοντας: «Έκανα λάθος, έκανα λάθος, πλησίασα έναν ακατάλληλο άνθρωπο για τη δουλειά μου».

Βλέπετε, οι άνθρωποι ψάχνουν και ενδιαφέρονται να εμπλακούν σε θέματα που ο Θεός ποτέ δεν αποκάλυψε, και δεν ενδιαφέρονται να ακούσουν τα πράγματα που ο Ίδιος μας αποκαλύπτει μέσα από το Γραπτό Του Λόγο. Το έχει αποκαλύψει και το αποκαλύπτει καθημερινά στους πιστούς που μελετούν το Λόγο Του. Ας δώσουμε λίγη προσοχή: «Αν και ήμασταν νεκροί εξαιτίας των παραπτωμάτων μας, ο Θεός μας ζωοποί ησε μαζί με το Χριστό».Τι έκανε; Μας ζωοποίησε. Μας έδωσε ζωή, γιατί ήμασταν πνευματικά νεκροί. Το Πνεύμα Του ήρθε μέσα μας και μας έδωσε θεία ζωή. Ήμασταν νεκροί, και συνεπώς αδύναμοι να σωθούμε, γιατί  ένας νεκρός δε μπορεί να αλλάξει καμιά κατάσταση. Μακριά απ΄το Χριστό δεν υπάρχει ούτε ο πιο μικρός παλμός που να χτυπά για το Θεό. Η αμαρτία μας έχει βυθίσει σε πνευματικό θάνατο έτσι που να χρειαζόμαστε συγχώρηση και ζωή άνωθεν, θεία Ζωή. Γι αυτό πρέπει να αναγεννηθούμε. «Αναγέννηση» θα πει να δεχτούμε τη Νέα Ζωή που μας προσφέρει ο Θεός μέσω πίστης στον Ιησού Χριστό.

Είναι αλήθεια ότι όλοι μας έχουμε διαφορετικές αμαρτίες. Άλλοι έχουν μικρότερες κι άλλοι μεγαλύτερες. Αλλά αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο αφού όλοι είμαστε νεκροί από τις αμαρτίες και τις παραβάσεις μας. Η μικρή κόρη του Ιάειρου είχε πεθάνει μόλις λίγα λεφτά όταν ο Κύριος έφτασε εκεί και της έδωσε πνοή ζωής. Ο νέος απ’ το χωριό Ναϊν που μετέφεραν στο νεκροταφείο ήταν νεκρός μια δύο μέρες, όταν ο Κύριος του έδωσε ζωή. Ο Λάζαρος ήταν νεκρός τέσσερις μέρες και η φθορά είχε ήδη αρχίσει να μπαίνει στο σώμα του, όταν ο Κύριος τον φώναξε να έρθει προς τα έξω, αφήνοντας πίσω του τις κορδέλλες της παράδοσης που τον κρατούσαν δέσμιο. Τότε μόνο η Νέα Ζωή ήρθε μέσα του. Αυτό που βλέπουμε είναι ότι όλοι τους χρειάστηκαν τον Ίδιο Σωτήρα να τους αναζωογονήσει, όπως όλοι εμείς που είμαστε νεκροί και για να σωθούμε πρέπει να καταφύγουμε στο Σωτήρα Χριστό, και με πίστη να Του ζητήσουμε έλεος και χάρη.

«Νεκροί εξαιτίας των παραπτωμάτων και των αμαρτιών». Προσέξτε τη διαφορά στις δύο λέξεις. Αμαρτία είναι ο λεκές που κηλιδώνει τη λαμπρότητα της ψυχής του ανθρώπου και κάνει το Θεό να απεχθάνεται τον αμαρτωλό. Παράπτωμα είναι η παραβίαση του νόμου. Εσείς κι εγώ είμαστε ένοχοι και στις δύο περιπτώσεις. Είμαστε αμαρτωλοί, γιατί ακολουθούμε τη δική μας πορεία, που δεν είναι τίποτε άλλο από κοσμική, και δεν οδηγεί πουθενά αλλού από την καταστροφή και το θάνατο. Και παραβάτες γιατί έχουμε παραβιάσει το αποκεκαλυμένο θέλημα του Θεού και έτσι είμαστε νεκροί ενώπιον του Θεού στη φυσική μας κατάσταση. «Τώρα όμως έχουμε τη δύναμη να περπατάμε — αν και στο παρελθόν βαδίζαμε σύμφωνα με την πορεία του κόσμου τούτου».

Ήμασταν ένοχοι ενώπιον του Θεού και δε μπορούσαμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα μαζί Του. Κάποιος συσχετίζει αυτό που μόλις διαβάσατε με αυτό που ακολουθεί: Σε ένα γυμναστήριο ένας νέος μοίραζε καρτέλες που έγραφαν, «υπόσχομαι ότι από σήμερα και στο εξής θα ζω μια χριστιανική ζωή», και κάτω απ΄αυτό υπήρχε μια σειρά που έπρεπε να υπογράψει ο υποσχόμενος. Σε μερικούς άρεσε αυτή η ιδέα. Όταν όμως μια απ΄αυτές τις καρτέλες έπεσε στα χέρια του αρχιγυμναστή που δε γύμναζε μόνο τα σώματα των νέων αλλά και τις ψυχούλες τους, αντέδρασε δριμύτατα κι άρχισε να φωνάζει: «Πώς είναι δυνατό ένας νεκρός να υπογράφει κάτι αφού δεν υπάρχουν οι πνευματικές αισθήσεις μέσα του; Αυτό είναι απαράδεκτο. Κανείς δε μπορεί να ζήσει χριστιανική ζωή αν δεν έρθει η ζωή του Θεού και κατοικήσει μέσα στην καρδιά του. Αν δεν έρθει το Πνεύμα του Θεού μέσα του, γιατί το Πνεύμα είναι Εκείνο που δίνει ζωή (Ιωάν. 6:63). Το Πνεύμα είναι Εκείνο που ζωοποιεί. Όλες οι άλλες προσπάθειες μπορεί να είναι θρησκευτικές και ηθικές, αλλά είναι ανεξάρτητες απ΄το Χριστό και τη διδασκαλία Του γιατί ανήκουν στην πορεία του κόσμου τούτου. Οι άνθρωποι ξέρουν ότι η ηθική και η θρησκεία είναι αναγκαία για το Χριστιανό, αλλά ο πραγματικός Χριστιανός που ακολουθεί πιστά τη διδασκαλία του Κυρίου, ξέρει ότι η ηθική και η θρησκεία απορρέουν μέσα από τη ζωή που έρχεται άνωθεν. Ότι τα κίνητρα αυτά που χαρακτηρίζουν το Χριστιανό είναι, ή μάλλον βρίσκονται πάνω και πιο ψηλά απ’ το ανθρώπινο σκεπτικό. «Σύμφωνα με τις απαιτήσεις του άρχοντα που εξουσιάζει τις πονηρές δυνάμεις οι οποίες κυριαρχούν στον αέρα». Όταν ζούσαμε στην αμαρτία, ο διάβολος ήταν ο κυρίαρχος της ζωής μας. Το θέλημα του διαβόλου ήταν εκείνο που μας οδηγούσε.

«Το πνεύμα που τώρα ενεργεί μεταξύ των απειθών ανθρώπων – μεταξύ των οποίων και όλοι εμείς κάποτε εζήσαμε μέσα στις επιθυμίες της σάρκας μας, κάνοντας τα θελήματα της σάρκας και των διανοιών μας». Όλες αυτές οι επιθυμίες της σάρκας και του μυαλού είναι τόσες πολλές που αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να τις απαριθμήσω. Στα τρία πρώτα κεφάλαια της επιστολής του Παύλου στους Ρωμαίους έχουμε μια εικόνα γύρω απ’ τις επιθυμίες της σάρκας και στην Α΄Κορινθίους στα τρία πρώτα κεφάλαια έχουμε επίσης μια εικόνα για τις επιθυμίες του μυαλού. Το ένα είδος είναι τόσο αμαρτωλό όπως δυστυχώς είναι και το άλλο είδος.

«Και ήμασταν από τη φύση μας άνθρωποι άξιοι της τιμωρίας του Θεού όπως και οι υπόλοιποι». Αυτό λέει ότι γεννηθήκαμε στην αμαρτία από ένα γένος που ήταν ακάθαρτο, ανίερο και απεχθές στα μάτια του Θεού, αλλά ο Θεός είχε ένα σχέδιο χάριτος και ευσπλαχνίας το οποίο πραγματοποιήθηκε μέσω του Ιησού Χριστού για τη σωτηρία του αμαρτωλού γένους.

Τώρα θα εξετάσουμε το παρόν όπως μας δίδεται στα εδάφια 4-6.

«Αλλά ο Θεός», κι εδώ, στο σημείο που μελετάμε, έρχεται ο Θεός – καθώς ήμασταν νεκροί, αβοήθητοι και αδύναμοι να κάνουμε έστω και το πιο μικρό πράγμα– και μας επαναφέρει. Ο Θεός είχε έρθει και κατά το πάλαι «όταν η γη ήταν άμορφη και έρημη και σκοτάδι υπήρχε επάνω στο πρόσωπο της αβύσσου, και Πνεύμα Θεού φερόταν επάνω στην επιφάνεια των νερών. Τότε, είπε ο Θεός: Ας γίνει φως και έγινε φως» (Γέν. 1:2,3). Έτσι όταν ήμασταν νεκροί μέσα στα παραπτώματα και τις αμαρτίες, ο Θεός ήρθε κι έδωσε ζωή με τη δύναμη του Λόγου Του. «Αλλά ο Θεός που είναι πλούσιος σε έλεος και χάρη και μέσα στη μεγάλη Του αγάπη με την οποία μας αγάπησε», αν και δεν υπήρχε τίποτε που να μας κάνει αποδεκτούς από την πλευρά Του, «έστειλε στον κόσμο το μονογενή Του Γιο για να μη χαθεί κανείς από όλους όσους πιστεύσουν εις Αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια». Έστειλε το Γιο Του να δώσει ζωή σε μας που ήμασταν νεκροί εξαιτίας των αμαρτιών και των παραπτωμάτων μας, με το να ανεβεί στο σταυρό και να πληρώσει το χρέος μας.

«Ο Θεός που είναι πλούσιος σε έλεος, εξαιτίας της μεγάλης Του αγάπης με την οποία μας αγάπησε, αν και ήμασταν νεκροί εξαιτίας των αμαρτιών μας, μας ζωοποίησε μαζί με το Χριστό.

Ολόκληρο το ανθρώπινο γένος είναι νεκρό μέσα στα παραπτώματα και τις αμαρτίες. Το Ιουδαϊκό γένος είχε την αποκάλυψη απ΄το Θεό και παρόλα αυτά κατέ φευγαν στη δικαίωση που βασιζόταν στα έργα. Αλλά αυτά ήταν νεκρά έργα και οι Ιουδαίοι ήταν πράγματι τόσο νεκροί στα παραπτώματα και τις αμαρτίες όσο και οι εθνικοί. Αλλά τώρα έρχεται ο Θεός και ενεργεί με δύναμη. Μιλάει με το ζωντανό Λόγο Του τόσο στους νεκρούς Ιουδαίους όσο και στους νεκρούς Εθνικούς και ο Λόγος δίνει ζωή. Τον πιστεύουν και αναζωογονούνται μαζί. Όλοι εκείνοι που τους χώρισε ένα τείχος πριν, γίνονται «ένα με το Χριστό.» Γιατί λέει «ένα με το Χριστό;» Λέει ένα γιατί εξαιτίας των αμαρτιών μας ο Ιησούς Χριστός θυσίασε τη ζωή Του κι ετάφη, αποπερατώνοντας έτσι το έργο που σώζει. Ο Θεός, Τον αναζωογόνησε από τους νεκρούς και Τον  έφερε πίσω με θρίαμβο και δόξα. Η ανάσταση του Χριστού είναι η εγγύησή μας. Πιστεύουμε στο λυτρωτικό έργο του Χριστού κι αυτό μας οδηγεί έξω από το χώρο των νεκρών και μας αναζωογονεί μαζί Του. Αυτός είναι ο Σωτήρας, εμείς οι σεσωσμένοι, και όλοι μαζί αποτελούμε ένα σώμα με κεφαλή το δοξασμένο Χριστό.

«Με παροχή χάρης έχετε σωθεί, και η χάρη αποκλείει κάθε σκέψη ανθρωπίνων προσόντων, αξιών και ικανοτήτων, γιατί είναι χάρη. Δε σωθήκαμε γιατί προσευχόμασταν θερμά, γιατί μετανοήσαμε πικρά, γιατί αλλάξαμε σελίδα πορείας στη ζωή μας, γιατί κάναμε κάτι καλό για τις αμαρτίες που μας βάρυναν, γιατί τηρούσαμε το νόμο, αλλά με την παροχή της χάρης του Θεού που δίνεται σε όλους που μετανοούν.

Όταν ο άνθρωπος σωθεί, είναι σωσμένος για ολόκληρη την αιωνιότητα. Δε διατρέχει κανένα κίνδυνο να χάσει αυτό που του έδωσε ο Θεός. Δεν είμαστε σε περίοδο δοκιμασίας ή κάτω από δικαστική επιτήρηση. Το θέμα της σωτηρίας μας διευθετήθηκε μια για πάντα. Κανείς δε σώζεται για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα κι έπειτα χάνει τη σωτηρία του. Γιατί τότε θα ήταν σα να μην είχε γεννηθεί. Κι αυτό είναι αδύνατο. Ένας σωσμένος άνθρωπος έχει αναζωογονηθεί από τους νεκρούς και έχει γεννηθεί στην οικογένεια του Θεού, του έχει δοθεί νέα ζωή, και  αυτή η ζωή είναι αιώνια. Εάν αυτή η ζωή θα μπορούσε κάποτε να απωλεσθεί, τότε αυτή η ζωή θα ήταν διαρκώς κάτω από δικαστική επιτήρηση, εξαρτώμενη από την ικανότητα κάποιου να την τηρήσει. Έχω αιώνια ζωή και αυτή δεν εξαρτάται από την υποταγή μου, αλλά από το ζωντανό Χριστό που είναι μαζί μου μέχρι τη συντέλεια του κόσμου.

6. «Και μας ανέστησε μαζί και μας εκάθισε μαζί με το Χριστό στα επουράνια». Όπως ο αρχιερέας τα παλιά χρόνια έφερε τα ονόματα των Ισραηλιτών γραμμένα στο στήθος και τους ώμους του όταν έμπαινε στα άγια των αγίων και έβλεπαν όλοι, έτσι γίνεται και με όλους εμάς σήμερα των οποίων τα ονόματα είναι γραμμένα στο περιστήθιον του Κυρίου μας ο Οποίος μας αντιπροσωπεύει κάθε στιγμή στο θρόνο του Θεού με έναν τέλειο τρόπο. Δεν είμαστε μόνον αναστημένοι μαζί με το Χριστό, αλλά καθόμαστε και μαζί με το Χριστό στα επουράνια. Κι αυτή είναι η απάντηση της εμπειρίας που έχουμε μέσω κοινωνίας μας με το Χριστό.

7. «Με τον τρόπο αυτό θέλησε να φανερώσει στις μελλούμενες γενιές τον υπερβολικό πλούτο της χάρης Του, την οποία με καλοσύνη χορήγησε σε μας, μέσω του Ιησού Χριστού». Μέσα σε όλους τους αιώνες που θα ακολουθήσουν ο Θεός θα φανερώνει τον πλούτο της χάρης Του. Και κάποια μέρα θα βρίσκομαι κι εγώ μέσα στη μεγάλη εκείνη έκθεση που θα συγκεντρωθούν μαζί από όλα τα σημεία του πλανήτη οι λυτρωμένοι του Κυρίου. Τότε ο Θεός θα αποδείξει στους διανοούμενους του κόσμου τούτου πόσο απολαμβάνει να δίνει τη χάρη Του στους περιφρονημένους και καταπιεσμένους αμαρτωλούς που μετανόησαν και δέχτηκαν το Χρστό ως Σωτήρα τους και Κύριό τους.

 

Το προϊόν του έργου του Θεού (Εφεσ. 2:8-10).

 

«Πράγματι, με παροχή χάρης έχετε σωθεί μέσω της πίστης. Και αυτό δεν είναι επίτευγμα δικό σας. Είναι δώρο του Θεού. Δεν είναι αμοιβή έργων. Σας το λέω για να μη τυχόν καυχηθεί κανείς. Γιατί πραγματικά είμαστε έργο δικό Του που φτιαχτήκαμε μέσω του Ιησού Χριστού με σκοπό να κάνουμε έργα καλά, τα οποία ο Θεός προετοίμασε για να καταγινόμαστε μ΄αυτά».

«Με παροχή χάρης έχετε σωθεί», γιατί το έργο της απολύτρωσης έχει ήδη  επιτελεσθεί. Κατά συνέπεια η σωτηρία μας στα μάτια του Θεού είναι τέλεια, είναι πλήρης.

«Μέσω της πίστης», κι αυτή είναι ο μεσολαβητής. Η πίστη είναι το χέρι που κρατάει το δώρο που μας προσφέρει ο Θεός. Πιστεύοντας το Ευαγγέλιο, σώζομαι. Σώζομαι, γιατί πιστεύω στο Πρόσωπο εκείνο που μου μιλούν τα λόγια του Ευαγγελίου, τον Ιησού Χριστό, που με την καταδεκτικότητα της αγάπης Του, τη θυσία Του επάνω στο σταυρό και την εκτέλεση της υπόσχεσής Του, τον Παράκλητο, άνοιξε και τα δικά μου μάτια και άλλαξε την πορεία της ζωής μου. Ο δρόμος μου από κακοτράχαλος έγινε ομαλός, ευθύς και ειρηνικός. Ο απόστολος Παύλος λέει: «Ξέρω σε Ποιον έχω πιστέψει και έχω πεποίθηση ότι Αυτός είναι δυνατός να διαφυλάξει αυτό που μου έχει εμπιστευτεί, ως εκείνη την Ημέρα» (Β΄Τιμ. 1:12β).

«Με παροχή χάρης έχουμε σωθεί μέσω πίστης».

Η χάρη, η σωτηρία και η πίστη είναι όλα δώρα που έρχονται από το Θεό. Η πίστη έρχεται με την ακοή του κηρύγματος, και το κήρυγμα είναι ο Λόγος του Θεού» (Ρωμ. 10:17). Ο Θεός δίνει το δώρο της πίστης σε όλους όσοι δέχονται το μήνυμα του Ευαγγελίου. Το μήνυμα δεν έρχεται μόνο στα αυτιά των ανθρώπων που δίνουν προσοχή, αλλά κατεβαίνει στην καρδιά των πιστών και τους ελεεί. Έτσι κανείς μας δε μπορεί να καυχηθεί ότι έστω και ένα από αυτά (χάρη, σωτηρία, πίστη) επιτεύχθηκε από έργο, ικανότητα ή αξία δική του.

«Φτιαχτήκαμε μέσω του Ιησού Χριστού με σκοπό να κάνουμε έργα καλά». Ας δώσουμε λίγη προσοχή. Ήδη, διαβάσαμε ότι δε σωζόμαστε με έργα καλά, και τώρα μας συνιστά να μην αδιαφορούμε να κάνουμε έργα καλά. Αυτό που μας συνιστά εδώ είναι να ζούμε μια ζωή με έργα καλά που θα ευχαριστούν το Θεό και βλέποντας αυτά οι άνθρωποι γύρω μας να Τον δοξάζουν. Ο άγιος Επιφάνιος λέει: «Όπως η ασφάλεια μιας οικοδομής είναι στα θεμέλια και η δόξα της στην όψη της, έτσι και η ομορφιά της πίστης βρίσκεται στη συμπεριφορά και τα έργα μας».

ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ Α’ ΜΕΡΟΥΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Να πάτε στην Κατηγορία Μελέτες

Γράψτε τη γνώμη σας για το άρθρο: Αφήστε το μήνυμα σας στο βιβλίο επισκεπτών