Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης 

      Όποτε έχω ξένους επισκέπτες στην Κατερίνη, το πρώτο πράγμα που τους πηγαίνω να δουν από τα αξιοθέατα της περιοχής μας, είναι το πάρκο. Με τα πανύψηλα αιωνόβια πλατάνια, τους κέδρους, τα πεύκα, τα νερά και τα σιντριβάνια. Εκεί συναντάμε καμιά φορά και νεόνυμφους να βγάζουν φωτογραφίες με φόντο λουλούδια, πίδακες και τα άλλα γραφικά παρτέρια.

      Στο εξωτερικό τα πάρκα είναι γεμάτα από κόσμο κάθε ηλικίας, χειμώνα – καλοκαίρι. Πηγαίνουν για περίπατο, για πικ-νικ, για τζόκινγκ, για να δουν τα ζώα στο ζωολογικό κήπο, ακόμα και για να ακούσουν αυτοσχέδιους ρήτορες, όπως στο  Hyde Park στο Λονδίνο, που έχει έκταση 1.416.400 τ.μ. μια λίμνη και 3.000 αναπαυτικά καθίσματα-παγκάκια.

      Εδώ σε μας νομίζω ότι συμβαίνει το αντίθετο. Οι ξένοι επισκέπτονται το πάρκο περισσότερο από εμάς τους Κατερινιώτες. Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί τόσο λίγοι συμπολίτες μας κυκλοφορούν σ’ αυτόν τον επίγειο παράδεισο, που είναι και ένας πνεύμονας οξυγόνου και δροσιάς. Αν ήμουν σκηνοθέτης θα γυρνούσα μερικές από τις πιο όμορφες σκηνές σ’ αυτό το πάρκο.

      Παλιά, πριν από 80-100 χρόνια, από εδώ περνούσε ένα μικρό ποταμάκι και στη συνέχεια κατηφόριζε την Μεγάλου Αλεξάνδρου, περνώντας δίπλα απ’ τον τεράστιο πλάτανο στο σιντριβάνι. Γι’ αυτό το λόγο και τα δέντρα, ιδίως τα πλατάνια, είναι καταπράσινα και πανύψηλα.

      Θυμάμαι τα χρυσόψαρα στο μοναδικό τότε σιντριβάνι στο κέντρο του πάρκου, και τα δυο μεγάλα κανόνια στη βόρεια έξοδο, απομεινάρια απ’ τον καιρό της τουρκοκρατίας. Πιο πάνω, μετά την Εκάβη, είχε κι έναν ζωολογικό κήπο, με παγώνια, πάπιες, μαϊμούδες κ.ά. – που δεν υπάρχει πια σήμερα.

      Επίσης θυμάμαι όταν ήμασταν νεαροί που δίναμε εδώ στο πάρκο τα κρυφά ραντεβού το βράδυ στο δυτικό άκρο, εκεί μέσα στα σκοτεινά πεύκα, όπου την άνοιξη μόνο τα αηδόνια διέκοπταν τη μαγεία του έρωτα.

      Σήμερα, δυστυχώς, το πάρκο δεν προσφέρεται για νυχτερινές ονειροπολήσεις και ραντεβού. Αδέσποτα σκυλιά και ναρκομανείς παραμονεύουν πίσω από τα μισοσκότεινα παρτέρια.