Γράφει η Ροζαλί Χ. Παπαδοπούλου, Πτυχιούχος Αγγλικής Φιλολογίας
Όταν κάποτε ένας ανεμοστρόβιλος “χτύπησε” μια μικρή πόλη, πολλές οικογένειες καταστράφηκαν. Μετά από αυτό το περιστατικό, όλες οι τοπικές εφημερίδες είχαν πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες παρουσιάζοντας μερικές από τις οικογένειες που είχαν υποφέρει περισσότερο.
Μία Κυριακή, μια φωτογραφία με άγγιξε ιδιαίτερα. Μια νεαρή γυναίκα στεκόταν μπροστά από ένα εξολοκλήρου κατεδαφισμένο σπίτι με μια αγωνιώδη έκφραση να παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου της.
Ένα νεαρό αγόρι, 7-8 χρονών, στεκόταν δίπλα της με κατεβασμένο το βλέμμα του. Ένα μικροσκοπικό κοριτσάκι, αρπαγμένο από τη φούστα της, κοιτούσε την κάμερα με μάτια ορθάνοιχτα από σύγχυση και φόβο.
Το άρθρο το οποίο συνόδευε την συγκεκριμένη φωτογραφία περιέγραφε το μέγεθος των ρούχων του κάθε μέλους της οικογένειας. Με πολύ ενδιαφέρον παρατήρησα πως το μέγεθός τους ήταν πολύ κοντά στα δικά μας μεγέθη. Αυτή θα ήταν μια καλή ευκαιρία να διδάξω στα παιδιά μου να βοηθούν αυτούς τους λιγότερο “τυχερούς” ανθρώπους. ΄Ετσι κόλλησα τη φωτογραφία πάνω στο ψυγείο μας, εξηγώντας τη δυσμενή κατάστασή της οικογένειας αυτής στα εφτάχρονα δίδυμα παιδιά μου, τον Brad και τον Brett, και στην τρίχρονη κορούλα μου Meghan. Τους είπα: « Εμείς έχουμε τόσα πολλά ενώ αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι δεν έχουν τίποτα τώρα. Γι αυτό, θα μοιραστούμε ό,τι έχουμε μαζί τους».
Έπειτα, έφερα από τη σοφίτα τρία μεγάλα κουτιά και τα τοποθέτησα στο πάτωμα του καθιστικού. Η Meghan με είδη μπάνιου. Καθώς ξεχώριζα μερικά από τα ρούχα μας, ενθάρρυνα τα αγόρια να ψάξουν στα παιχνίδια τους και να δωρίσουν κάποια από τα λιγότερο αγαπημένα τους. Η Meghan παρακολουθούσε σιωπηλά, καθώς τα αγόρια συγκέντρωναν παιχνίδια. Εγώ της είπα: «Θα σε βοηθήσω να βρεις κάτι για το μικρό κοριτσάκι μόλις τελειώσω». Τα αγόρια τοποθέτησαν μέσα σε ένα από τα κουτιά τα παιχνίδια, καθώς εγώ γέμιζα το τρίτο κουτί με ρούχα. Η Meghan μας πλησίασε μαζί με τη Λάση , την κουρελιασμένη μα πολυαγαπημένη κούκλα της, την οποία κρατούσε σφιχτά στο στήθος της. μας παρακολουθούσε σοβαρά καθώς τα αγόρια και εγώ γεμίζαμε ένα από τα κουτιά με διάφορα τρόφιμα και
Σταμάτησε μπροστά στο κουτί με τα παιχνίδια. ΄Εδωσε ένα τελευταίο φιλί στη Λάση και ύστερα την έβαλε στο κουτί με τα άλλα παιχνίδια.
«Ω, γλυκιά μου», της είπα,«δεν χρειάζεται να δώσεις τη Λάση που τόσο αγαπάς». Η Meghan με μάτια δακρυσμένα είπε: «Η Λάση με κάνει ευτυχισμένη, μαμά. Ίσως να κάνει και το άλλο κοριτσάκι ευτυχισμένο». Κοίταξα την Meghan για αρκετή ώρα καθώς αναρωτιόμουν πώς μπορούσα να διδάξω στα αγόρια το μάθημα που μόλις μου είχε διδάξει η κόρη μου. Συνειδητοποίησα πως ο καθένας μπορεί να χαρίσει τα πράγματα που δεν χρησιμοποιεί πια. Αληθινή γενναιοδωρία, όμως, είναι να δίνεις αυτό που αγαπάς περισσότερο! Πραγματική αγαθοεργία είναι η προσφορά από ένα τρίχρονο κοριτσάκι της αγαπημένης κούκλας της, σε κάποιο άλλο κοριτσάκι το οποίο ούτε καν γνωρίζει, με την ελπίδα ότι το δώρο της θα φέρει και σε κείνο το παιδί τόση ευχαρίστηση όση έφερε και σε εκείνη. Εγώ, που ήθελα να διδάξω, έμαθα πολλά.
Τα αγόρια παρακολουθούσαν με ανοικτό το στόμα καθώς η αδερφή τους έβαζε την αγαπημένη της κούκλα στο κουτί. Χωρίς να πει τίποτα, ο Brad πήγε στο δωμάτιο του. Επέστρεψε, κουβαλώντας ένα από τα από τα αγαπημένα του παιχνίδια και το έβαλε δίπλα στη Λάση. Ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του Brett, που ακολούθησε κι αυτός το παράδειγμα των αδελφών του, βάζοντας κάποια από τα αγαπημένα αυτοκινητάκια του στο κουτί.
Κατάπληκτη, ανακάλυψα πως τα αγόρια επίσης αναγνώρισαν τι σήμαινε η χειρονομία της μικρής Meghan. Συγκρατώντας τα δάκρυα μου, πήρα και τους τρεις στην αγκαλιά μου. Καθώς παραδειγματίστηκα από τα παιδιά μου, έβγαλα από το κουτί το παλιό πανωφόρι μου και το αντικατέστησα με το καινούριο πράσινο πανωφόρι μου. ΄Ελπιζα η νεαρή γυναίκα στη φωτογραφία να το αγαπήσει τόσο όσο και εγώ.
Είναι εύκολο να δίνουμε τα πράγματα που δε χρειαζόμαστε πια αλλά είναι δυσκολότερο να χαρίζουμε κάτι το οποίο λατρεύουμε, έτσι δεν είναι; Ο Θεός έδωσε για τη σωτηρία μας ότι πολυτιμότερο είχε, τον ίδιο τον Υιό Του. Ο απ. Παύλος γράφει ότι ο Θεός «δε λυπήθηκε τον ίδιο του το Γιο, αλλά τον παρέδωσε στο θάνατο για χάρη όλων μας» (Ρωμ. 8/32). Εμείς τι κάνουμε ως ανταπόδοση αυτής της δωρεάς σε σχέση με το Θεό και το συνάνθρωπό μας;
Μετάφραση: Ροζαλί Χαρ. Παπαδοπούλου, Πτυχιούχος Αγγλικής Φιλολογίας