του Σπύρου Zωδιάτη
Ο Απόστολος Παύλος δεν δίστασε να διακηρύξει την αλήθεια στους Αθηναίους. Είχε μία αρχή στη ζωή του: Να υπακούει τον Θεό μάλλον, παρά να προσπαθήσει να ευχαριστήσει τους ανθρώπους. Τέτοιοι κήρυκες του Ευαγγελίου σπανίζουν σήμερα.
Δεν τολμούν οι σημερινοί “πρέσβεις του Χριστού” να διαμαρτυρηθούν γιατί η παραμικρή ψύχρανση μεταξύ αυτών και του λαού ίσως να έχει σοβαρές συνέπειες για την τσέπη τους, για τη μελλοντική τους σταδιοδρομία. Σπανίζουν σήμερα συνειδήσεις όπως του Παύλου που πάνω απ’ όλα θέτουν τη Δικαιοσύνη, την Αλήθεια, τη Βασιλεία του Θεού.Ο απ. Παύλος ήταν βράχος πιο δυνατός και από το βράχο πάνω στον οποίο στάθηκε για να προτρέψει τους Αθηναίους να μετανοήσουν, να εγκαταλείψουν τα είδωλα και να στραφούν στο ζωντανό Θεό. Με το να βάλεις ένα σταυρό στο λαιμό σου δεν θα πει ότι είσαι Χριστιανός, θα έλεγε ο Παύλος αν ζούσε σήμερα. Μάλλον πρέπει με τα μάτια της πίστης να δεις το Χριστό πάνω στο Σταυρό, που θυσιάστηκε για τις αμαρτίες σου. Κι’ αφού επιτρέψεις στο αίμα Του να πλύνει την αμαρτωλή σου καρδιά ν’ αναφωνήσεις και συ με τον Παύλο: «Μαζί με το Χριστό έχω σταυρωθεί. Κι έτσι δε ζω πια εγώ, αλλά μέσα μου ζει ο Χριστός» (Γαλ. 2:20). Ο Χριστός δεν ζητά την εξωτερική επίδειξη του δήθεν θρησκευτικού μας συναισθήματος, αλλά την ίδια την καρδιά μας.
Οι θεοί των Αθηναίων ήταν νεκροί, αλλ’ ο Θεός του Παύλου ήταν ζωντανός – είχε αναστηθεί – , κατοικούσε μέσα στην καρδιά του. Πού όμως οι Αθηναίοι τότε να πιστέψουν; “Ακούσαντες δε ανάστασιν νεκρών, οι μεν εχλεύαζον, οι δε είπον, ” Εκείνοι όμως, όταν άκουσαν ανάσταση νεκρών, άλλοι χλεύαζαν κι άλλοι του είπαν: «Θα σε ακούσουμε πάλι για το ζήτημα αυτό». Κι έτσι ο Παύλος έφυγε από ανάμεσά τους.
Όμως μερικοί άντρες συνδέθηκαν μαζί του και πίστεψαν στον Χριστό, ανάμεσα στους οποίους και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, και μια γυναίκα που ονομαζόταν Δάμαρις, κι άλλοι επίσης μαζί μ’ αυτούς» (Πράξεις 17/32-34). Έτσι τελειώνει η σπουδαία περικοπή των Πράξεων των Αποστόλων.
Όπως δε εύκολα βλέπετε οι ακροατές του Παύλου διαιρέθηκαν σε τρεις κατηγορίες:
1) Οι Χλευαστές. Φαίνεται πως δεν μπόρεσε να τελειώσει την απολογία του ο Παύλος. Τον διέκοψαν οι χλευαστές. Όσο τους μιλούσε για τα φιλοσοφικά τους συστήματα, για πράγματα που αυτοί τα θεωρούσαν ως αφηρημένες έννοιες ήταν όλα καλά. Εκείνο που τους πείραξε είναι το πρόσωπο Χριστού και το τι τους είπε για το πρόσωπο αυτό. Ο Χριστός ήταν το κέντρο της απολογίας του. Αυτός είναι ο μοναδικός, γιατί μόνον Αυτός μεταξύ όλων που περπάτησαν τη γη γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία και μόνος Αυτός αναστήθηκε για να μην πεθάνει πια. Η ανάστασή Του είναι η απόδειξη της Θεότητάς Του. Ο κενός τάφος μαρτυρεί ότι ο Διδάσκαλος της Γαλιλαίας δεν ήταν μόνο άνθρωπος, αλλ’ ο ίδιος ο Θεός. Να, λοιπόν, Αθηναίοι, ο Θεός τον Οποίον δε γνωρίζετε, Αυτόν σας κηρύττω. Αυτού η προτροπή είναι να μετανοήσετε. Δε νομίζω πως η διακήρυξη της Ανάστασης του Χριστού τους πείραξε τόσο, όσο η απαίτηση του αναστημένου Χριστού, το πρακτικό μέρος της διδασκαλίας.
Στο “Μετανοείτε” σκόνταψαν οι Αθηναίοι. Και άρχισαν να χλευάζουν τον Παύλο και να τον περιγελούν. “Άκου τώρα, να μας λέγει εμάς που είμαστε δάσκαλοι της ηθικής, να μετανοήσουμε! Είναι γελοία πράγματα αυτά!” Δεν τους συνέφερε να δεχτούν τον Χριστό, γιατί η αποδοχή Του θα σήμαινε απόρριψη πολλών άλλων πραγμάτων, έξεων, ηδονών, ειδώλων ακόμα και αυτής της θρησκείας τους. Ίσως και συ να γελάς και να κοροϊδεύεις τον γράφοντα όταν σε προτρέπει στο όνομα του Χριστού να μετανοήσεις και όταν σε βεβαιώνει ότι δεν είναι η θρησκεία σου, δεν είναι η εθνικότητά σου, δεν είναι ακόμη και ο εκκλησιασμό σου, δεν είναι η νηστεία ή τα τάματα, δεν είναι τίποτε, δεν είναι κανένας και τίποτε που μπορεί να σε σώσει, εκτός από τον Ιησού Χριστό. Πρόσεξε όμως γιατί δεν σου κηρύττουμε λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά μιλά ο Λόγος του Θεού. «Και σε κανέναν άλλον δε βρίσκεται η σωτηρία κι ούτε υπάρχει πρόσωπο διαφορετικό απ’ αυτό, δοσμένο κάτω από τον ουρανό μεταξύ των ανθρώπων, μέσω του οποίου να μπορούμε εμείς να σωθούμε» (Πράξεις 4:12). Μπορείς να χλευάσεις σήμερα, αλλά θα έλθει και η μέρα της κρίσης και τότε θα κλάψεις, αλλά θα είναι πολύ αργά. Ίσως στον Άδη να θέλεις να μετανοήσεις, αλλ’ η μετάνοιά σου τότε δεν θα προκαλέσει τη συγχώρηση του Θεού.
Ήταν δύο γεωργοί γείτονες. Ο ένας Χριστιανός κι’ ο άλλος άπιστος. Ο Χριστιανός δεν καλλιεργούσε το χωράφι του τη Κυριακή. Ξόδευε την ημέρα του Κυρίου λατρεύοντάς Τον. Ο άπιστος τον κορόιδευε και για πείσμα του Χριστιανού καλλιεργούσε τη Κυριακή. Τέλος όταν ήλθε ο καιρός της συγκομιδής, και το χωράφι του απίστου έφερε μεγαλύτερη απόδοση, ο άπιστος αμέσως έτρεξε στο Χριστιανό γείτονά του να του πει: “Βλέπεις, πού είναι ο Θεός σου; εγώ που δεν τον πιστεύω θέρισα περισσότερα από σένα αν και δούλευα την Κυριακή που συ θεωρούσες αμαρτία”. Ο Χριστιανός έβαλε το χέρι του στη πλάτη του απίστου και του λέγει: “Φίλε μου, ο Θεός τα βιβλία Του με τους λογαριασμούς δεν τα κλείνει πάντοτε τον Αύγουστο. Δικαίωμά σου είναι να χλευάσεις, αλλά θυμήσου ότι ο Θεός “προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνει την οικουμένην εν δικαιοσύνη”. Μήπως και συ συμπεριλαμβάνεσαι μεταξύ εκείνων που θα κριθούν;
2) Οι αναβάλλοντες. Αυτοί αποτελούσαν τη δεύτερη ομάδα. “Καλά τα λες, Παύλε, αλλά έχουμε καιρό ακόμη. Ας απολαύσουμε τη ζωή και άμα γεράσουμε βλέπουμε.”. Η αναβολή είναι ένα από τα χειρότερα κακά. Είναι το μεγαλύτερο εργαλείο στα χέρια του διαβόλου. “Έχεις καιρό” σου λέγει. Έτσι νόμιζε και ο πλούσιος άφρονας γαιοκτήμονας της παραβολής, αλλ’ ο θάνατος τον πρόλαβε ξαφνικά. Τους περισσότερους έτσι τους προλαβαίνει. Δεν μας ειδοποιεί. Δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί την επόμενη στιγμή. Πολλοί πελάτες των γραφείων κηδειών πηγαίνουν εκεί από συγκοπή καρδιάς. Ετοιμάσου λοιπόν, να συναντήσεις τον Θεό σου. Η ώρα η καλύτερη είναι τώρα. Το τώρα είναι θείο, το ύστερα είναι σατανικό.
3) Οι πιστεύσαντες. Ο Λόγος του Θεού δεν επιστρέφει κενός. Πάντα φέρνει κάποιο αποτέλεσμα. Ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης ήταν μεταξύ εκείνων που πίστεψαν. Ήταν άνθρωπος που τον εκτιμούσαν όλοι με ευγενή και υψηλό χαρακτήρα. Η κοινωνική του θέση ήταν υψηλή. Αψήφησε τις συνέπειες αυτής της καλής του εκλογής. Όταν είδε την Αλήθεια την εγκολπώθηκε, άσχετα τι θα του έλεγαν και αν έχανε τη θέση του ως Αρεοπαγίτης. Η παράδοση μας λέγει ότι υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος των Αθηνών και ότι πέθανε θάνατο μαρτυρικό. Έκανε την καλή εκλογή. Υπάρχει λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κάνουν την ίδια εκλογή. Προτιμούν τη θρησκεία της αρεσκείας τους που δεν έχει απαιτήσεις αγίας ζωής στην καθημερινή ζωή. Χριστιανός σημαίνει να πολιτεύεσαι αγία. Συ, σε ποια τάξη ανήκεις; Είσαι από εκείνους που χλευάζουν, που αναβάλλουν, ή απ’ εκείνους που πιστεύουν και ζουν εκείνο που πιστεύουν;