Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Στην αυλή μου φυτρώνει ένας κάκτος. Κάθε φορά που περνώ από δίπλα του, η ματιά μου αιχμαλωτίζεται στη θέα του. Σήμερα που τον είδα στην απόμερη γωνίτσα του, πρόσεξα ένα βαθυγάλαζο φανταχτερό λουλουδάκι να ξεφυτρώνει απ’ την κορφή του. Κι’ αμέσως μια σιγανή φωνή θαρρώ, αντήχησε μέσα μου. «Είμαι το λουλούδι της ερήμου». Αυθόρμητα, κάποιες σκέψεις πέρασαν απ’ το μυαλό μου, που θέλω να τις μοιραστώ μαζί σου αγαπητέ αναγνώστη.
Αν η έρημος συμβολίζει τον κόσμο με την πνευματική του ξηρασία, τότε κι ο κάκτος συμβολίζει το χριστιανό. Ο κάκτος είναι το ζωντανό στολίδι της ερήμου, όπως είναι και ο χριστιανός μέσα στον κόσμο. Σε μια εγκυκλοπαίδεια έμαθα ότι μια ομάδα κάκτων που ονομάζεται το «χρυσό βαρέλι», αλλάζουν σιγά-σιγά εμφάνιση μετά από μια περίοδο ετών μεταξύ του σταδίου του νεαρού φυτού κι εκείνου του ώριμου. Επίσης στο γένος ariocarpus, τα φυτά μεγαλώνουν τόσο αργά, ώστε για χρόνια δεν παρατηρείται καμιά πρόοδος. Νομίζω, ότι και στην χριστιανική πνευματική μας ανάπτυξη κάτι παρόμοιο συμβαίνει σε πάρα πολλούς.
Βράδιασε. Το λουλουδάκι στον κάκτο έκλεισε τα πέταλά του, εγκλωβίζοντας μέσα την υγρασία. Τη χρειάζεται, για να μείνει δροσερό. Το ίδιο κι εμείς χρειαζόμαστε τη δροσιά του Βιβλικού Λόγου, για να κρατήσουμε το πνεύμα δροσερό και ζωντανό. Ω, πόσο μοιάζουμε με τους κάκτους! Αλλά μια σκέψη δε με αφήνει να ησυχάσω. Μήπως οι περισσότεροι ανήκουμε στο γένος ariocarpus;