Κύμα χιλιάδων μεταναστών εγκατέλειψαν την Ελλάδα εξαιτίας της κρίσης και της φοβερής ανεργίας, για να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι νέοι μορφωμένοι και πτυχιούχοι ανωτάτων σχολών. Όσοι έμειναν πίσω, ψάχνουν απελπισμένα να βρούν μια δουλειά, έστω κι ένα μεροκάματο, επιστρατεύοντας κάθε μέσο που διαθέτουν.
      Οι γονείς ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους  –  όπως ο πλούσιος μεγαλοεπιχειρηματίας, που είχε ένα γιο μαθημένο στις ευκολίες, που μεγάλωσε στα ώπα-ώπα, σοκολατόπαιδο και τεμπελάκο. Όταν τελείωσε το Λύκειο, τον φώναξε και του είπε,

Πρέπει να αρχίσεις να δουλεύεις. Για  τις επιχειρήσεις μου δεν σε βρίσκω ικανό να τις αναλάβεις. Για σπουδές ούτε να το συζητάμε. Τουλάχιστον να πιάσεις κάπου μια δουλειά, να δεις πώς βγαίνουν τα λεφτά…

Παίρνει τηλέφωνο γνωστό του Υπουργό και του ζητάει να «τακτοποιήσει» το γιο σε κάποια δουλειά, όποια και να είναι, αρκεί ο γιος να «τριφτεί» με την αγορά και να μάθει να δουλεύει.
      Μετά από λίγη ώρα ο Υπουργός του απαντά,

•    Του βρήκα μια πολύ καλή θέση στο Υπουργείο. Δεν θα κάνει σχεδόν τίποτα, μια-δυο ώρες μόνο τη βδομάδα θα παρουσιάζεται εκεί στο γραφείο, και θα παίρνει μισθό 15.000 ευρώ.

•    Δεν κατάλαβες. Δεν με ενδιαφέρει πόσα θα παίρνει, αρκεί να μάθει να δουλεύει.

•    Τότε, του βρήκα μιαν άλλη θέση στη Νομαρχία. Θα πηγαίνει στο γραφείο μόνο 2-3 ώρες την ημέρα, χωρίς να κάνει σχεδόν τίποτα, και θα παίρνει 5.000 ευρώ μισθό.

•    Πάλι δεν κατάλαβες. Εγώ θέλω μια σκληρή και κοπιαστική χειρονακτική δουλειά, 8 – 14 ώρες κάθε μέρα, να δουλεύει πραγματικά, και να παίρνει μόνο 500 ευρώ.  Έτσι μόνο θα μάθει πώς βγαίνουν τα χρήματα, θα τα εκτιμήσει,  και θα μάθει να δουλεύει.