Η ανάσταση των νεκρών είναι ένα θέμα που είναι πολύ στην καρδιά μου τελευταία. Είναι κάτι βέβαια  που ο φυσικός νους δεν μπορεί να καταλάβει και να το δεχτεί. Ποιος μπορεί, αν δεν αναγεννηθεί, να πιστέψει πως οι νεκροί θα αναστηθούν!  Η ανάσταση όμως είναι μια πραγματικότητα και ένα γεγονός θαυματουργό, όπως είναι και η ανατολή του ήλιου κάθε πρωί, και έρχεται η στιγμή που θα γίνει, είτε το πιστεύουμε είτε όχι, πότε δεν ξέρω, αλλά θα γίνει, έρχεται ή ώρα που οι νεκροί θα αναστηθούν:  «Μη θαυμάζετε γι’ αυτό· επειδή, έρχεται ώρα, κατά την οποία, όλοι εκείνοι που είναι μέσα στα μνήματα, θα ακούσουν τη φωνή του· και θα βγουν έξω εκείνοι που έπραξαν τα αγαθά, σε ανάσταση ζωής· εκείνοι δε που έπραξαν τα φαύλα, σε ανάσταση κρίσης» (Ιωαν. 5.28,29). Αυτό το είπε, όχι οποιοσδήποτε, αλλά ο Ίδιος ο Ιησούς. O Παύλος, γράφοντας στους Θεσσαλονικείς για τον ερχομό του Κυρίου λέει: «ΔΕΝ θέλω, μάλιστα, να αγνοείτε, αδελφοί, για όσους έχουν κοιμηθεί, για να μη λυπάστε, όπως και οι υπόλοιποι, που δεν έχουν ελπίδα. Επειδή, αν πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, έτσι και ο Θεός, αυτούς που κοιμήθηκαν με πίστη στον Ιησού, θα τους φέρει μαζί του.Επειδή, σας λέμε τούτο διαμέσου του λόγου τού Κυρίου, ότι εμείς που ζούμε, όσοι απομένουμε στην παρουσία τού Κυρίου, δεν θα προλάβουμε αυτούς που κοιμήθηκαν· δεδομένου ότι, ο ίδιος ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, κι αυτοί που πέθαναν εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτα· έπειτα, εμείς που ζούμε, όσοι απομένουμε, θα αρπαχτούμε μαζί τους, ταυτόχρονα, με σύννεφα σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα· και έτσι, θα είμαστε πάντοτε μαζί με τον Κύριο» (Α’ Θεσ. 4.14-17).  Αυτό που λέει ο Παύλος είναι πως όταν ο Κύριος έλθει, θα φέρει μαζί Του αυτούς που ήδη κοιμήθηκαν. Υπάρχουν άνθρωποι αυτή την στιγμή που πέθαναν, αδελφοί μας που κοιμήθηκαν, που ζουν με τον Κύριο, στην παρουσία Του, τους οποίους, όταν έλθει θα τους φέρει μαζί Του. Ω, τι χαρά! Αυτοί που κοιμήθηκαν, μας λέει, οι πιστοί εν Χριστώ, θα αναστηθούν πρώτα και ο Κύριος  θα τους φέρει μαζί Του,  όταν έλθει και θα αρπάξει και εμάς που ακόμα θα ζούμε, τους πιστούς, όχι τους άπιστους,  θα μας αρπάξει στον αέρα, μέσα στα σύννεφα, για να είμαστε με τον Κύριο για πάντα,  αυτή είναι η ελπίδα και η προσδοκία μας. Δεν μπορώ να ξέρω πώς ακριβώς θα γίνουν όλα αυτά, με ποιον τρόπο, σώματα που αποσυντέθηκαν και διαλύθηκαν, θα αναστηθούν. Υπάρχουν πράγματα που το μυαλό δεν μπορεί να τα συλλάβει. Τα νέα αυτά σώματα δεν θα είναι, βέβαια, ίδια όπως προηγουμένως, θα διαφέρουν ριζικά, θα είναι σώματα πνευματικά, άφθαρτα.  Οι εν Χριστώ πιστοί που κοιμήθηκαν ζουν και είναι μαζί με τον Κύριο, μας διαβεβαιώνει ο Παύλος, «επειδή, στενοχωρούμαι από τα δύο, έχοντας μεν την επιθυμία να αναχωρήσω, και να είμαι με τον Χριστό· δεδομένου ότι, είναι πολύ πλέον καλύτερα» (Φιλ. 1.23) και «Ξέρουμε, βέβαια, ότι, αν η επίγεια οικία τού σκηνώματός μας χαλάσει, έχουμε από τον Θεό οικοδομή, οικία αχειροποίητη, αιώνια, στους ουρανούς. Επειδή, σε τούτο στενάζουμε, επιποθώντας να φορέσουμε ως ένδυμα το ουράνιο κατοικητήριο μας·» (Β Κορ. 5.1,2). Πρέπει να ζούμε, αδελφοί, ως τα πράγματα αυτά να είναι πραγματικότητες και όχι απλά πιστεύω, όπως και ο Θεός πρέπει να είναι πραγματικός στη ζωή μας  και η παρουσία Του και η αγάπη Του πρέπει να είναι πραγματική, γιατί αν δεν είναι έτσι, και απλά ζούμε με τα πιστεύω μας, οι δυσκολίες και οι δοκιμασίες στην ζωή μας  και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε είναι τόσο μεγάλες, που αν δεν βλέπουμε τον Θεό, αν δεν βλέπουμε τον αόρατο Θεό, αν δεν ελπίζουμε στην ανάσταση, κάπου θα τα βάλουμε κάτω.  Δεν είμαστε φτιαγμένοι μόνο από χώμα, είμαστε ψυχή/πνεύμα για να αντιλαμβανόμαστε τον Θεό, να επικοινωνούμε μαζί Του, να περπατούμε μαζί Του, να τον βλέπουμε, να τον ακούμε, να βλέπουμε αυτά που δεν βλέπονται. Μόνο εμείς και όλοι αυτοί στους οποίους ο Θεός είναι πραγματικός  και έχουν την ελπίδα της αιώνιας ζωής, θα μπορέσουν να νικήσουν μέσα στα καθημερινά εμπόδια και προκλήσεις και αντιλογίες και δοκιμασίες της πίστης, και επιθέσεις του σατανά. Αυτό είναι που γίνεται, όταν το πνεύμα μας ζήσει ξανά από την θέση εκείνη που έπεσε, που νεκρώθηκε, και  ξαναζωντανέψει με την δύναμη του Πνεύματος του Θεού και αρχίσουμε πλέον  να έχουμε αντίληψη της παρουσίας Του και να ζούμε ενώπιον Του. Κάθε μέρα που περνά στην ζωή μας, αυξανόμαστε και γνωρίζουμε ακόμα περισσότερο τα βάθη του Θεού και τα μυστήρια τα κρυμμένα. Και μιλώ σαν ένας άνθρωπος που άρχισε να περπατά με τον Θεό σε σχετικά νεαρή ηλικία. Βλέπω όμως αυτά τα τελευταία χρόνια της ζωής μου, τον Κύριο να εργάζεται μέσα μου, να με ετοιμάζει, να ανοίγει περισσότερο και να διευρύνει την αντίληψη μου για τα δικά Του πράγματα. Μου δίνει την δυνατότητα να μπορώ  να αγγίξω τα πράγματα  με πιο καθαρό τρόπο και αυτό ισχύει  για όλους μας. Αυτός είναι ο στόχος της ζωής μας, να γνωρίζουμε τον Κύριο και τις οδούς Του και να περπατήσουμε μέσα σε αυτές και μέσα στην ευαρέσκεια του θελήματος Του.

Η Πρώτη Ανάσταση

Στο βιβλίο της Αποκάλυψης διαβάζουμε: «Και είδα θρόνους· και επάνω σ’ αυτούς κάθισαν, και τους δόθηκε κρίση· και είδα τις ψυχές των αποκεφαλισμένων εξαιτίας της μαρτυρίας τού Ιησού, και εξαιτίας τού λόγου τού Θεού, και οι οποίοι δεν προσκύνησαν το θηρίο ούτε την εικόνα του· και δεν πήραν το χάραγμα επάνω στο μέτωπό τους κι επάνω στο χέρι τους· και ανέζησαν και βασίλευσαν μαζί με τον Χριστό 1.000 χρόνια. Οι υπόλοιποι, όμως, των νεκρών δεν ανέζησαν, μέχρις ότου συμπληρωθούν τα 1.000 χρόνια· αυτή είναι η πρώτη ανάσταση. Μακάριος και άγιος όποιος έχει μέρος στην πρώτη ανάσταση· επάνω σ’ αυτούς ο δεύτερος θάνατος δεν έχει εξουσία, αλλά θα είναι ιερείς τού Θεού και του Χριστού, και θα βασιλεύσουν μαζί του για 1.000 χρόνια» (Αποκ. 20.4-6).  Δεν ξέρω να εξηγήσω τα 1000 χρόνια, αν είναι πραγματικά ή αλληγορικά, αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι αυτό που λέει ο Ιωάννης, «μακάριος ο  άνθρωπος ο οποίος έχει μέρος μέσα στην πρώτη ανάσταση, διότι πάνω σ’ αυτόν ο δεύτερος θάνατος δεν έχει εξουσία». Η ελπίδα και η προσδοκία μας είναι να καταξιωθούμε να  έχουμε μέρος στην ανάσταση αυτή. Διαβάζουμε στην επιστολή προς Εβραίους πως οι μάρτυρες αυτοί της πίστεως προτίμησαν να βασανιστούν και να μην δεχτούν την απολύτρωση, για να αξιωθούν μιας καλύτερης ανάστασης·

Η Τελική Κρίση και το βιβλίο της ζωής

Στο ίδιο κεφάλαιο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την μεγάλη και τελική κρίση για όλους τους νεκρούς, που δεν είχαν μέρος στην πρώτη ανάσταση: «… και είδα έναν μεγάλο λευκό θρόνο, κι αυτόν που κάθεται επάνω σ’ αυτόν, από το πρόσωπο του οποίου έφυγε η γη και ο ουρανός· και δεν βρέθηκε τόπος γι’ αυτά· και είδα τούς νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, να στέκονται μπροστά στον Θεό, και ανοίχθηκαν τα βιβλία· και ανοίχθηκε ένα άλλο βιβλίο, που είναι της ζωής· και κρίθηκαν οι νεκροί από τα γραμμένα μέσα στα βιβλία, σύμφωνα με τα έργα τους.Και η θάλασσα έδωσε τους νεκρούς που ήσαν μέσα σ’ αυτή, και ο θάνατος και ο άδης έδωσαν τους νεκρούς, που ήσαν μέσα σ’ αυτούς· και κρίθηκαν κάθε ένας σύμφωνα με τα έργα τους. Και ο θάνατος και ο άδης ρίχθηκαν στη λίμνη της φωτιάς· αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος. Και εάν κάποιος δεν βρέθηκε γραμμένος στο βιβλίο της ζωής, ρίχθηκε στη λίμνη της φωτιάς». (Αποκ. 20. 15-17). Τι φοβερή όραση πραγματικά, οι νεκροί όλων των εποχών, μικροί και μεγάλοι μπροστά στον Λευκό Θρόνο του Θεού για να κριθούν! Δεν ξέρω αν τα βλέπετε μέσα στην πραγματικότητα αυτά τα πράγματα ή αν νομίζετε πως είναι απλώς φαντασία ή όνειρα του Ιωάννη. Όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα, κανένας δεν θα αποφύγει την κρίση του Θεού. Εγώ τα βλέπω πολύ ζωντανά αυτά τα πράγματα, είναι πολύ ζωντανά μέσα στην αντίληψη μου και μου προκαλούν δέος, και γι’ αυτό προειδοποιούμε και γι’ αυτό κηρύττουμε. Μεγάλοι και μικροί όλων των εποχών να στέκονται μπροστά στον θρόνο και τα βιβλία να ανοίγουν. Πολλά βιβλία, μέσα στα οποία είναι γραμμένα όλα που οι άνθρωποι έπραξαν κατά την διάρκεια της ζωής τους, σε λόγο και έργο και σκέψη, καλά και κακά, και να κρίνονται σύμφωνα με αυτά από Αυτόν που κάθεται στον θρόνο.

Ο Ιωάννης όμως είχε προσέξει και ένα άλλο βιβλίο, διαφορετικό από τα άλλα. Τι βιβλίο να ήταν άραγε; Ήταν το βιβλίο της Ζωής και μέσα σε αυτό υπήρχαν ονόματα γραμμένα. Όσοι βρέθηκαν γραμμένοι μέσα στο βιβλίο αυτό δεν κατακρίθηκαν, εάν όμως το όνομα κάποιου δεν ήταν γραμμένο κατακρινόταν και ριχνόταν στη λίμνη της φωτιάς. Όλοι κρίθηκαν για αυτά που έπραξαν καλά ή κακά, αλλά  βλέπουμε με ανακούφιση πως δεν κατακρίθηκαν όλοι, μόνο αν κάποιου το όνομα δεν βρέθηκε γραμμένο στο βιβλίο της ζωής. Αυτό σημαίνει πως άλλοι σώθηκαν, άλλοι χάθηκαν. Τι άραγε ήταν αυτό που έκανε την διαφορά;  Δεν διαβάζουμε εκεί πως όλοι που τα έργα τους ήταν καλά σώθηκαν και ούτε όλοι που τα έργα τους ήταν κακά χάθηκαν, όχι δεν μας δίδεται αυτή η εντύπωση, ούτε πως οι πράξεις ζυγίστηκαν πάνω σε μια ζυγαριά.  Αυτό που έκανε την διαφορά και που έκρινε την αιώνια  καταδίκη, ήταν το εάν ένας ήταν γραμμένος ή όχι στο βιβλίο της ζωής.

Ο τελικός προορισμός στην λίμνη της φωτιάς,  δηλαδή της απώλειας για την οποία μιλά ο λόγος του Θεού, καθορίζεται από το γεγονός αυτό,  και,  με την χάρη του Θεού, θα προσπαθήσω να το εξηγήσω. Για να καταλάβουμε κάτι περισσότερο για το βιβλίο αυτό, ας πάμε πίσω στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Μωυσής,  ικετεύοντας τον Θεό για τον λαό που αμάρτησε είπε: «και τώρα, αν συγχωρήσεις την αμαρτία τους… αν όχι, εξάλειψέ με, παρακαλώ, από το βιβλίο σου, που έγραψες». Και ο Κύριος απάντησε «Όποιος αμάρτησε εναντίον μου, αυτόν θα εξαλείψω από το βιβλίο μου»· Υπάρχει επίσης η σαφή διαβεβαίωση του Ιησού στον άγγελο της εκκλησίας στις Σάρδεις: «Όποιος νικάει, αυτός θα ντυθεί με λευκά ιμάτια· και δεν θα εξαλείψω το όνομά του από το βιβλίο της ζωής» (Αποκ. 3.5). Η ΑΜΑΡΤΙΑ, επομένως, είναι η πραγματική αιτία για την οποία ο Θεός διαγράφει ένα όνομα από το βιβλίο αυτό, με την συνέπεια της απώλειας, «ο μισθός της αμαρτίας είναι ο θάνατος», με αποτέλεσμα αυτός να κατακριθεί και να ριχτεί στην λίμνη της φωτιάς. Ίσως τώρα να μπορούμε να αντιληφθούμε την σημασία της θυσίας του Χριστού, που πέθανε για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας.

Από τα πιο πάνω, μας δίνεται η εντύπωση  πως τα ονόματα των ανθρώπων δεν γράφονται μέσα σε αυτό το βιβλίο κάποια στιγμή, αλλά πως είναι ήδη γραμμένα. Στο βιβλίο αυτό τα ονόματα δεν γράφονται, μόνο διαγράφονται. Τώρα θα με ρωτήσετε, πότε το όνομα κάποιου διαγράφεται από το βιβλίο αυτό; Υπάρχουν μεγάλες αμαρτίες, υπάρχουν μικρές αμαρτίες; Ο Κύριος γνωρίζει. «Η αμαρτία της απείθειας είναι όπως το αμάρτημα της μαγείας και το πείσμα το ίδιο όπως το αμάρτημα της ασέβειας, και της ειδωλολατρίας». Όλα αυτά είναι  σοβαρότατα αδικήματα μπροστά Του.   Πότε η ανοχή του Θεού ξεπερνιέται και ωθείται να διαγράψει κάποιον από το βιβλίο της ζωής;  Αυτή είναι αποκλειστικά  κρίση δική Του, Αυτός είναι ο δίκαιος Κριτής. Όπως είπαμε, για να εξαλειφτεί το όνομα κάποιου θα πρέπει πρώτα να ήταν γραμμένο μέσα στο βιβλίο. Αυτό που πρέπει να έχουμε υπόψη μας είναι πως ο Θεός είναι δίκαιος και αγαθός και το θέλημα Του είναι όπως όλοι οι άνθρωποι  σωθούν, (Α’ Τιμ. 2.4), διαβάζουμε δε πως είναι ο Σωτήρας όλων των ανθρώπων, μάλιστα δε των πιστών (Α’ Τιμ. 4.10). Ο  Θεός δεν είναι  ανυπόμονος, ούτε παθιασμένος να ρίξει τους πάντες στην λίμνη της φωτιάς, όπως μερικοί τον παρουσιάζουν, η επιθυμία Του είναι να σωθούν όσο το δυνατό περισσότεροι και γι’ αυτό και υπομένει και μακροθυμεί με τους αμαρτωλούς και είναι πεποίθηση μου πως πολύ περισσότεροι άνθρωποι από ότι εμείς κρίνουμε θα σωθούν. Αυτό διαφαίνεται και από την διατύπωση του κειμένου. Δεν λέγει, όποιος δεν βρέθηκε, αλλά, εάν κάποιος δεν βρέθηκε. Εντούτοις, αυτό δεν μας επιτρέπει να πλανιόμαστε, ούτε να εκμεταλλευόμαστε την χάρη Του, ούτε να παρεξηγούμε την ανοχή και τη μακροθυμία Του, γιατί στο τέλος υπάρχουν ανθρώπινες ψυχές που ανγκαστικά θα απολεσθούν μέσα στην λίμνη της φωτιάς, αυτό είναι ένα αληθινό γεγονός που πρέπει να μας προκαλεί φόβο και τρόμο.  Χρειάζεται λοιπόν να κατανοήσουμε πως υπάρχουν κόκκινες γραμμές της ανοχής και του ελέους του Θεού και κριτήρια δίκαια, που αν αγνοηθούν, τότε οι συνέπειες είναι τρομερές και μη μετατρέψιμες.

Το  κήρυγμα του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού και η θετική ανταπόκριση του ανθρώπου στην δωρεάν σωτηρία που του προσφέρεται διά του Ιησού Χριστού, εξασφαλίζει την παραμονή του ονόματος κάποιου στο βιβλίο της ζωής. Ο Λόγος είναι φανερός, γιατί μέσω του αίματος του Ιησού Χριστού, οι αμαρτίες που είναι γραμμένες στα  άλλα βιβλία συγχωρούνται και διαγράφονται: «με τον οποίο έχουμε την απολύτρωση διαμέσου τού αίματός του, την άφεση των αμαρτημάτων» (Εφεσ. 1.7), «σύμφωνα με τον πλούτο της χάρης του· στον οποίο έχουμε την απολύτρωση διαμέσου τού αίματός του, την άφεση των αμαρτιών», (Κολ. 1.14). Όταν τα βιβλία στον ουρανό ανοιχτούν, αυτοί που δέχτηκαν το ευαγγέλιο και πίστεψαν στον Χριστό με μετανοημένη καρδιά, οι αμαρτίες τους θα βρεθούν διαγραμμένες  (δικαιωμένοι διά της πίστης της εν Χριστώ), δίδοντας στον  Θεό τον Δίκαιο Κριτή το δικαίωμα να μην αφαιρέσει το όνομα τους από το βιβλίο της ζωής: «ανακηρύσσονται, όμως, δίκαιοι, δωρεάν, με τη χάρη του, διαμέσου της απολύτρωσης που έγινε με τον Ιησού Χριστό· τον οποίο ο Θεός προκαθόρισε ως μέσον εξιλέωσης διαμέσου της πίστης, με βάση το αίμα του, προς φανέρωση της δικαιοσύνης του, για την άφεση των αμαρτημάτων, που έγιναν στο παρελθόν, μέσα στη μακροθυμία τού Θεού· προς φανέρωση της δικαιοσύνης του στον παρόντα καιρό, για να είναι αυτός δίκαιος, και να ανακηρύσσει δίκαιον εκείνον που πιστεύει στον Ιησού» (Ρωμ. 3.23-25). Από την άλλη, αυτοί που πεισματικά απείθησαν στο ευαγγέλιο μέχρι τέλους, το όνομα τους διαγράφεται από το βιβλίο. Οι αμαρτίες τους λοιπόν μένουν και θα προσαφθούν εναντίον τους: «Σας είπα, λοιπόν, ότι θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας· επειδή, αν δεν πιστέψετε ότι εγώ είμαι, θα πεθάνετε μέσα στις αμαρτίες σας», είπε ο Ιησούς στους Ιουδαίους. Όλων αυτών που οι αμαρτίες τους συγχωρέθηκαν,  αυτοί που πλύθηκαν με το αίμα του Ιησού, που δικαιώθηκαν διά πίστεως, παρά τις προγενέστερες αμαρτίες που έπραξαν, τα ονόματα τους παρέμειναν γραμμένα στο βιβλίο της ζωής, των άλλων διαγράφηκαν. Τι αντίθεση, πράγματι! Των μεν εξαλείφτηκαν οι αμαρτίες τους, των δε εξαλείφτηκαν τα ονόματα τους. Τι θαυμαστή χάρη!

Η υπακοή στο Ευαγγέλιο και η πίστη στον Κύριο Ιησού, είναι αυτό που μας δικαιώνει ενώπιον του Θεού και διατηρεί τα ονόματα μας μέσα στο βιβλίο της ζωής, η απείθεια στο ευαγγέλιο έχει ως συνέπεια να διαγραφούν τα ονόματα από το βιβλίο της ζωής, με αποτέλεσμα οι αμαρτίες να είναι σε ισχύ  και να προσαφθούν εναντίον μας, σε καταδίκη και κατάκριση.  Στον λόγο του Θεού η απείθεια είναι το αντίθετο της πίστης και όπως είδαμε και ενωρίτερα  είναι ίσως μια από τις μεγαλύτερες αμαρτίες και η μητέρα κάθε άλλης αμαρτίας.  Η ζωή είναι συνυφασμένη με την πίστη, «ο δε δίκαιος θα ζήσει δια της πίστεως» και ο θάνατος με την απείθεια. Το ευαγγέλιο είναι η τελευταία ευκαιρία που ο Θεός δίδει στον άνθρωπο να τον υπακούσει. Εάν αυτός που ακούει  κλείσει τα αυτιά του, εάν παρά το φως που ο Θεός δίνει, κλείσει τα μάτια του, αν παραβλέψει την χρηστότητα του Θεού, τις ευκαιρίες που του δίνει και συνεχίζει να αντιστέκεται, να μένει αμετανόητος, άπιστος, σκληρύνει την καρδιά του, αρνείται να ευχαριστήσει τον Θεό και να τον δοξάσει,  κατακρατεί την αλήθεια μέσα στην αδικία, η κόκκινη γραμμή της ανοχής του Θεού μπορεί να ξεπεραστεί ανά πάσα στιγμή και να έλθει αντιμέτωπος με τον Δίκαιο Κριτή, «Επειδή, οργή του Θεού αποκαλύπτεται από τον ουρανό επάνω σε κάθε ασέβεια και αδικία ανθρώπων, που κατακρατούν την αλήθεια με αδικία» (Ρωμ 1.18), «Και νομίζεις τούτο, ω άνθρωπε, εσύ που κρίνεις αυτούς που κάνουν αυτού τού είδους τα πράγματα, και ο οποίος τα κάνεις, ότι θα ξεφύγεις την κρίση τού Θεού; Ή καταφρονείς τον πλούτο της αγαθότητάς του και της υπομονής και της μακροθυμίας, αγνοώντας ότι η αγαθότητα του Θεού σε φέρνει σε μετάνοια; Εξαιτίας, όμως, της σκληρότητάς σου και της αμετανόητης καρδιάς, θησαυρίζεις για τον εαυτό σου οργή κατά την ημέρα της οργής και της αποκάλυψης της δικαιοκρισίας τού Θεού, ο οποίος θα αποδώσει σε κάθε έναν σύμφωνα με τα έργα του» (Ρωμ.2.3-6).

Η περιγραφή της τελικής κρίσης μπροστά στον λευκό θρόνο είναι διατυπωμένη με τέτοιο τρόπο,  ώστε να μας δώσει να εννοήσουμε την σημασία της σωτηρίας που είναι μέσα στον Χριστό. Το να ακούσει ένας το ευαγγέλιο της σωτηρίας είναι μεγάλο προνόμιο, γιατί σε αυτόν δίδεται η ευκαιρία, όχι μόνο να σωθεί  από την λίμνη της φωτιάς, που είναι ο δεύτερος θάνατος, αλλά να αναγεννηθεί και να υψωθεί σε μια νέα ζωή με ελπίδα, μια κληρονομία άφθαρτη και αμίαντη και αμάραντη (Α’  Πετρ.1.4). Από την άλλη, όταν ένας ακούσει το ευαγγέλιο της σωτηρίας και συνεχίζει να παραμένει αμετανόητος, σκληρύνει την καρδιά του προς τον Θεό και το έργο της αγάπης Του, αγνοήσει και περιφρονήσει την χάρη που είναι μέσα στον Χριστό, συνεχίσει την ζωή της απείθειας και της αμαρτίας θα κριθεί ως νεκρός και θα διαγραφεί από το βιβλίο της ζωής, αυτό είναι σίγουρο: «Επειδή, αν εμείς αμαρτάνουμε εθελούσια, αφού λάβαμε τη γνώση της αλήθειας, δεν απολείπεται πλέον θυσία για τις αμαρτίες· αλλά κάποια φοβερή αναμονή κρίσης και έξαψη φωτιάς, η οποία πρόκειται να κατατρώει τούς ενάντιους. Αν κάποιος αθετήσει τον νόμο τού Μωυσή, με βάση τη μαρτυρία δύο ή τριών μαρτύρων, πεθαίνει χωρίς έλεος· στοχάζεστε πόσο χειρότερης τιμωρίας θα κριθεί άξιος αυτός που καταπάτησε τον Υιό τού Θεού, και νόμισε κοινό το αίμα της διαθήκης με το οποίο αγιάστηκε, και έβρισε το πνεύμα της χάρης; (Εβρ. 10. 26-29).

Υπάρχουν και άλλοι πολλοί που τα ονόματα τους είναι γραμμένα στο βιβλίο της ζωής, είναι ονόματα ανθρώπων της Παλαιάς Διαθήκης που περπάτησαν με τον Θεό, που τον υπηρέτησαν, που τον υπάκουσαν, που έκαναν το θέλημα Του. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι  που δεν είχαν την ευκαιρία να ακούσουν το ευαγγέλιο  του Χριστού και άλλοι πολλοί που θα κριθούν με τα κριτήρια του Θεού που γνωρίζει τα κρυφά των καρδιών, υπάρχουν παιδιά που πρόωρα ο Κύριος τα πήρε κοντά Του. Ο Θεός είναι δίκαιος και προπάντων δεν είναι προσωπολήπτης και όπως στην περίοδο  του Νόμου, έτσι και στην περίπτωση αυτή,  ο Θεός θα κρίνει με βάση κριτήρια δικά Του, και άλλους θα σώσει και άλλους θα κατακρίνει: «Δεν υπάρχει, βέβαια προσωποληψία από μέρους του Θεού· επειδή, όσοι αμάρτησαν χωρίς τον νόμο, θα απολεσθούν και χωρίς τον νόμο· και όσοι αμάρτησαν κάτω από τον νόμο, θα κριθούν με τον νόμο, (επειδή, δεν είναι δίκαιοι μπροστά στον Θεό οι ακροατές τού νόμου, αλλά οι εκτελεστές του νόμου θα δικαιωθούν.  Επειδή, όταν οι εθνικοί, που δεν έχουν νόμο, κάνουν από τη φύση τους εκείνα που ανήκουν στον νόμο, αυτοί, ενώ δεν έχουν νόμο, οι ίδιοι είναι νόμος στον εαυτό τους· οι οποίοι δείχνουν το έργο τού νόμου να είναι γραμμένο μέσα στις καρδιές τους, έχοντας τη συνείδησή τους να συμμαρτυρεί, και τους λογισμούς να κατηγορούν ή και να απολογούνται αναμεταξύ τους)· κατά την ημέρα, όταν ο Θεός θα κρίνει τα κρυφά των ανθρώπων διαμέσου τού Ιησού Χριστού, σύμφωνα με το ευαγγέλιό μου» (Ρωμ. 2.11-16).

Αγαπητέ μου, όποιος και να είσαι, χρειάζεται να είσαι απόλυτα σίγουρος και το λέγω ξανά, απόλυτα σίγουρος, εκατόν τα εκατόν σίγουρος, πως μέσα στο βιβλίο της ζωής υπάρχει ένα όνομα, που είναι το δικό σου όνομα και αυτό εξασφαλίζεται με την άφεση των αμαρτιών με το αίμα που ο Ιησούς έχυσε στον σταυρό.  Ποιος νομίζετε είναι ο λόγος, που ένας άνθρωπος θα κατακριθεί; Θα είναι γιατί κλέβει, ή καταριέται, ή μεθά; Ναι θα είναι- αλλά η κύρια αιτία θα είναι γιατί δεν πίστεψε, όταν άκουσε το ευαγγέλιο του Χριστού για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του, ώστε να μην του καταλογισθούν την μέρα εκείνη.

Το βιβλίο της ζωής του Αρνίου

Μέσα στο βιβλίο αυτό της Αποκάλυψης, πληροφορούμαστε, υπάρχει ακόμα ένα βιβλίο, που ονομάζεται το βιβλίο της ζωής του Αρνίου: «Και θα το προσκυνήσουν (το θηρίο) όλοι αυτοί που κατοικούν επάνω στη γη, των οποίων τα ονόματα δεν γράφτηκαν στο βιβλίο τής ζωής τού Αρνίου, που είναι σφαγμένο από τη δημιουργία τού κόσμου» (Αποκ. 13. 8), επίσης: «Και μέσα σ’ αυτή δεν θα μπει τίποτε που μολύνει και προξενεί βδέλυγμα, και ψέμα· αλλά, μονάχα οι γραμμένοι μέσα στο βιβλίο τής ζωής τού Αρνίου» (Αποκ.21.27). Το βιβλίο αυτό δεν είναι το βιβλίο της ζωής, αλλά ένα άλλο βιβλίο. Στο βιβλίο αυτό τα ονόματα γράφονται, δεν είναι γραμμένα από την αρχή και όταν γραφτούν δεν αναφέρεται κάπου πως ξεγράφονται.   Δεν είμαι σε θέση να εξηγήσω όλα αυτά τα πράγματα, αυτό όμως που μπορώ να πω χωρίς καμιά αμφιβολία, είναι πως αυτοί που δέχτηκαν τον Χριστό και είναι δικοί Του, όχι μόνο θα αποφύγουν την τελική καταδίκη στην λίμνη της φωτιάς και του αιώνιου ολέθρου και της απώλειας, αλλά τα ονόματα τους γράφονται στο βιβλίο της δικής Του ζωής,  είναι οι οικείοι του Θεού, έχουν μέρος μέσα στην βασιλεία Του, συμμέτοχοι της ζωής και της δόξας Του και είναι πέραν από όλους ευλογημένοι. Μπορούμε, αν θέλετε, να σκεφτούμε αυτούς που είναι γραμμένοι στο  βιβλίο αυτό, ως να έχουν καταξιωθεί από τον Θεό στην ανώτερη βαθμίδα σωτηρίας, οι υπόλοιποι δε που το όνομα τους απλά παρέμεινε γραμμένο στο βιβλίο της ζωής, στην χαμηλότερη.  Ο προορισμός της εκκλησίας του Χριστού  είναι να είναι μαζί Του, πλάι Του, να έχει είσοδο μέσα στην Πόλη την Αγία, την Νέα Ιερουσαλήμ, «Και μέσα σ’ αυτή δεν θα μπει τίποτε που μολύνει και προξενεί βδέλυγμα, και ψέμα· αλλά, μονάχα οι γραμμένοι μέσα στο βιβλίο της ζωής τού Αρνιού» (Αποκ. 21.27). Αυτοί που πιστεύουν στον Χριστό, όχι μόνο σώζονται  από την αιώνια καταδίκη της λίμνης της φωτιάς και του ολέθρου αλλά σε αυτούς ανοίγεται η προοπτική να είναι ενώπιον του Θεού στην αιωνιότητα, λατρεύοντας Τον μέρα και νύχτα στο όρος Σιών. Τους δίδεται η ευκαιρία και η δυνατότητα και η χάρη να νικήσουν και να κληρονομήσουν τα πάντα, «Αυτός που νικά θα κληρονομήσει τα πάντα και θα είμαι σε αυτόν Θεός και θα είναι σε μένα υιός» είπε ο Κύριος στον Ιωάννη (Αποκ. 21:7). Αυτοί που περιγράφονται από τον Ιωάννη στην όραση του, στα πρώτα εδάφια του κεφαλαίου 14, (εδ.4-5) είναι αυτοί που αγοράστηκαν ανάμεσα από τους ανθρώπους, ως απαρχή στον Θεό και στο Αρνί, που δεν μολύνθηκαν με γυναίκες (πνευματικές γυναίκες, όπως η Βαβυλώνα), που παρέμειναν αγνοί, παρθένοι για τον Νυμφίο Χριστό, που τον ακολούθησαν  παντού όπου «αν υπάγει», (ήταν ένα μαζί Του, ταυτισμένοι απόλυτα με το δικό Του θέλημα, που είχαν ζωντανή προσωπική σχέση μαζί Του και όχι απλά θρησκευόμενοι και τυπολάτρες), άνθρωποι στους οποίους το στόμα δεν βρέθηκε δόλος (στόμα καθαρό, ομιλούντες αλήθεια και όχι διδαχές ανθρώπινες) (Αποκ. 14:4,5). Άνδρες και γυναίκες, που ο Θεός προγνώρισε πριν γίνει ακόμα ο κόσμος και που έκλεξε και προόρισε μέσα στον Χριστό που αγιάστηκαν από το Άγιο Πνεύμα και που με την ενέργεια Του μεταμορφώθηκαν και κτίστηκαν στην εικόνα και ομοίωση του Κυρίου τους. Είναι αυτοί που μέσα τους κατοίκησε και έζησε το Πνεύμα του Χριστού, που έφαγαν την σάρκα του και ήπιαν το αίμα Του, που έμειναν μέσα σ’ Αυτόν και μέσα στην αγάπη Του, μέχρι τέλους. Όλοι αυτοί είναι γραμμένοι στο βιβλίο της ζωής του Αρνίου και αυτή είναι και η ελπίδα όλων εμάς που αναγεννηθήκαμε. Ο Παύλος απευθυνόμενος στους πιστούς στην εκκλησία των Φιλίππων, περιγράφει μερικούς από αυτούς ως γραμμένους στο βιβλίο της ζωής: «Και παρακαλώ κι εσένα, γνήσιε σύντροφε, να τις βοηθάς, αυτές που συναγωνίστηκαν μαζί μου στο ευαγγέλιο, μαζί και με τον Κλήμη και τους υπόλοιπους συνεργάτες μου, των οποίων τα ονόματα είναι στο βιβλίο της ζωής» (Φιλ.4.3). Αυτό δεν σήμαινε με κανένα τρόπο πως τα ονόματα του Κλήμη και των συνεργατών του δεν ήταν γραμμένα και μέσα στο βιβλίο της ζωής του Αρνίου.  Ο Παύλος είχε την ελευθεριότητα  να πει πως τα ονόματα τους ήταν γραμμένα στο βιβλίο της ζωής, το ίδιο μπορούσε να πει και για τον εαυτό του, γιατί μόνο ο Κύριος γνωρίζει αυτούς που είναι αποκλειστικά δικοί Του: «Όμως, το στερεό θεμέλιο του Θεού μένει, έχοντας τούτη τη σφραγίδα: Ο Κύριος γνωρίζει αυτούς που είναι δικοί του· και: Ας απομακρυνθεί από την αδικία καθένας που ονομάζει το όνομα του Χριστού (Β’ Τιμ. 2.19).  Οι γραμμένοι στο βιβλίο της ζωής του Αρνίου, είναι κάτι το αποκλειστικό και ένα προνόμιο που μόνο ο Θεός δίδει. Αυτό μόνο ο Θεός μπορεί να το κρίνει, μπορούμε να ελπίζουμε και να προσδοκούμε,  αλλά η καταξίωση θα γίνει από τον Θεό. Αυτό που είναι ανάγκη, είναι να υπομείνουμε μέσα στις δοκιμασίες με τις λαμπάδες μας αναμμένες, σταθεροί και αμετακίνητοι, μέχρι τέλους.  Το μεγάλο και ένδοξο προνόμιο της αληθινής Του Εκκλησίας, της νύφης του Αρνίου, αυτών που μέλλουν να βασιλεύσουν μαζί Του, αυτών που περιγράφονται στο 14^ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης,  είναι να έχουν μερίδα, όπως είδαμε και στην αρχή της μελέτης μας,  στην πρώτη ανάσταση. Θα είναι αυτοί που θα  αναστηθούν πρώτοι και είναι αυτοί που ο Κύριος θα φέρει μαζί Του όταν επιστρέψει, που θα έχουν είσοδο δια των πυλώνων στην πόλη την αγία. Οι υπόλοιποι, όσων τα ονόματα  βρέθηκαν γραμμένα στο βιβλίο της ζωής και δεν εξαλείφτηκαν, είναι ίσως αυτοί που περιγράφονται ως τα έθνη των σωσμένων:  «Και τα έθνη όσων σώζονται θα περπατούν μέσα στο φως της· και οι βασιλιάδες τής γης φέρνουν τη δόξα και την τιμή τους σ’ αυτή. (Αποκ.21.24).

Το να σβηστεί το όνομα κάποιου από το βιβλίο της ζωής και να μην βρεθεί γραμμένο την ημέρα εκείνη της τελικής κρίσης, είναι τρομακτικό, αρκετά τρομακτικό ώστε να πάρει τον ύπνο από τα μάτια μας. Ευχαριστούμε όμως τον Θεό για την δικαίωση και την ειρήνη και την βεβαίωση που έχουμε μέσα στον Χριστό, πως τα ονόματά μας παραμένουν γραμμένα μέσα στο βιβλίο της ζωής, παρά τις αμαρτίες που όλοι πράξαμε στην ζωή μας. Πέρα όμως τούτου με την χάρη πάντα του Θεού  ας υπερνικήσουμε με  την  ελπίδα  ο Θεός να μας αξιώσει να γραφτούν τα ονόματα μας στο Βιβλίο της ζωής του Αρνίου και να έχουμε μερίδα στην Πρώτη Ανάσταση. Αμήν.

 

 

Μιλτιάδης  Γιαπάνης