Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Όταν έλθει το καλοκαίρι κάνουμε πάντα την ίδια ερώτηση στον εαυτό μας. Πού θα περάσουμε τις διακοπές μας; Στο βουνό ή στη θάλασσα; Στο τέλος καταλήγουμε ότι τα έχουμε ανάγκη και τα δυο. Πέρα από τις ξεχωριστές και μοναδικές χαρές που μας προσφέρουν, υπάρχει κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο που ελκύει τις καρδιές μας πολύ δυνατά. Αυτό το κάτι πηγάζει από δυο έννοιες, που σχετίζονται με τη θάλασσα και το βουνό. Είναι η απεραντοσύνη και το ύψος. Μ’ αυτές τις έννοιες εκφράζονται μερικά από τα πιο θαυμαστά γνωρίσματα του Θεού.

Η απεραντοσύνη της θάλασσας, μας υποβάλλει την ιδέα του άπειρου, του άναρχου, του ατελεύτητου και ασύλληπτου, ενώ η θέα του βουνού στρέφει το νου στα δυσθεώρητα ύψη της αγιότητας του Θεού. Καθώς ανεβαίνουμε τα ανηφορικά και δύσβατα μονοπάτια του όρους για να φτάσουμε στην κορυφή, συναισθανόμαστε τις δυσκολίες που συναντούμε στην πνευματική μας οδοιπορία. Αλλά ο πόθος που μας σπρώχνει στην κορυφή είναι ασυγκράτητος. Διότι ο Θεός είναι η κορυφή των πνευματικών μας αναρριχήσεων. Η θάλασσα συμπληρώνει το σκηνικό των πνευματικών μας ενατενίσεων. Καθώς αγναντεύουμε τον ανοιχτό ωκεανό κατανοούμε ότι το οπτικό μας πεδίο είναι πεπερασμένο. Έτσι συνειδητοποιούμε, ότι με τα πνευματικά μας μάτια βλέπουμε ένα μικρό μέρος από το μυστήριο του σύμπαντος και από τον ανεξιχνίαστο πλούτο του Χριστού. «Βλέπομεν γαρ άρτι δι εσόπτρου εν αινίγματι» (Α Κορ.13/12).

Κάθε καλοκαίρι η καρδιά μου αιωρείται για λίγο ανάμεσα στο βουνό και τη θάλασσα. Μα πάντα καταλήγω στην ίδια απόφαση. Να απολαύσω και τα δυο. Γιατί σ’ αυτό τον συνδυασμό, η ψυχή σκιρτά από χαρά κοντά στο Θεό της. Κάθε καλοκαίρι τα λόγια του ιερού Αυγουστίνου έχουν μιαν ιδιαίτερη απήχηση εντός μου. «Θεέ μου, εσύ μας έπλασες και η καρδιά μας είναι ανήσυχη ώσπου να φτάσει στην αγκαλιά Σου»