Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Κάθε Φθινόπωρο ο γεωργός ξεσκίζει με το υνί τα σπλάχνα της γης, για να κρύψει εκεί τις ελπίδες του. Με ευλάβεια εναποθέτει τους σπόρους κάτω από τους χωματένιους σβώλους και η σκέψη του ταξιδεύει στο μυρωδάτο ψωμί, που θ’ αχνίζει στα χέρια του. Ξέρει, πως το ψωμί του θα βγει με πόνο μέσα απ’ το βαθύσκαφτο χωράφι.
Με τον ίδιο τρόπο εργάζεται κι ο Θεός. Ρίχνει το σπόρο Του σ’ εκείνες τις καρδιές, που πρώτα τις αυλάκωσε με το υνί της λύπης Του. Η λύπη γεννά μέσα μας βαθείς και παραγωγικούς στοχασμούς. Φέρνει στην επιφάνεια τις κρυμμένες ικανότητες της προσωπικότητάς μας και μας καλεί σε ένα ταξίδι αναζήτησης του βαθύτερου νοήματος της ζωής. Διότι η λύπη, μας οδηγεί σε βασανιστικούς προβληματισμούς, αφού γεμίζει το νου μας με αναρίθμητα «γιατί». Αναζητώντας τα «διότι», εμπλουτίζουμε το νόημα της ζωής. Ο Θεός σκοπεύει να μας φέρει σ’ Εκείνον που είπε: «Περίλυπος εστιν η ψυχή μου έως θανάτου» (Ματ.26/38). Διότι «η κατά Θεόν λύπη μετάνοιαν εις σωτηρίαν αμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β Κορ.7/10).
Αν τούτο το Φθινόπωρο αγαπητέ, το «υνί του Θεού» οργώνει την καρδιά σου, να ξέρεις πως μετά το χειμώνα και τις βροχές των δακρύων σου, περικαλλή κι ευωδιαστά θα ξεφυτρώσουν την ερχόμενη άνοιξη, τα κρίνα της ψυχής σου. Νομίζω πως με καταλαβαίνεις. Αν τούτο το Φθινόπωρο χριστιανέ, μια λύπη σου πλακώνει την ψυχή, είναι γιατί ο Θεός χαράζει στην καρδιά σου το μονόγραμμα του Υιού Του.
Όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία, τις ατέλειωτες ώρες που εκτελούσα τη σκοπιά μου, πρόσεξα κάτι που σήμερα έχει μια σημαντική συμβολική σημασία για μένα. Τα αστέρια λαμπυρίζουν ζωηρότερα τις ασέληνες, αβάσταχτες και κρύες χειμωνιάτικες νύχτες. Νομίζω, πως κατανοείς κι εσύ το συμβολισμό αγαπητέ αναγνώστη. Λοιπόν, ”ενδυναμού και ανδρίζου. Μη φοβού και μη πτοηθής” (Α Χρον.22/13).

—-

Το υνί είναι το τριγωνικό και αιχμηρό σιδερένιο άκρο του αλετριού.