Γράφει ο ¨Ακης Δημητριάδης

Το Κίτρος απέχει 174 χιλιόμετρα από τα Τρίκαλα. Από την Κατερίνη απέχει μόνο 16. Στην κεντρική πλατεία του χωριού υπάρχει ένας μεγάλος γραφικός καταπράσινος πλάτανος. Δίπλα στον πλάτανο και πάνω στο στύλο της ΔΕΗ είναι μια φωλιά, μια οικογένεια πανέμορφων ασπρόμαυρων πελαργών. Και κάτω από τον πλάτανο είναι η περίφημη ταβέρνα-πιτσαρία της κυρίας Κωνσταντίας.

Όλοι ξέρουν ότι αυτή η ταβέρνα είναι του οινοποιού Γιώργου Αδάμου.

Αυτό είναι αλήθεια εν μέρει, διότι ο Αδάμος πράγματι είναι εκεί, όχι όμως για να φτιάξει τα εδέσματα και να τα σερβίρει, αλλά για να ξεναγεί τους επισκέπτες και τους πελάτες στο διπλανό οινοποιείο του, και στη μεγάλη κάβα κρασιών στο δροσερό υπόγειο κάτω από την ταβέρνα-πιτσαρία. Περήφανος για τα τέσσερα διεθνή βραβεία στο Βερολίνο και τις άλλες εκθέσεις που έχει πάρει, χρυσά και αργυρά, ιδίως με το λευκό Βασίλισσα, το ροζέ, το σοβινιόν και το μπρούσικο Δεσποτικό.

Στην πραγματικότητα, όμως, την ταβέρνα την κρατάει η γυναίκα του, η κυρία Κωνσταντία. Κάθε μέρα το πρωί η κυρία Κωνσταντία αφού καλημερίσει τους πελαργούς πάνω από την ταβέρνα, βάζει την ποδιά, ετοιμάζει τα υλικά, και φτιάχνει τρεις περίφημες δικές της σπιτικές τρικαλινές σπεσιαλιτέ στη γάστρα, να σιγοψηθούν μέχρι το βραδάκι που θα ανοίξει η ταβέρνα:

• Τικαλινή πέρδικα.
• Τρικαλινή τηγανιά, με πράσο και χοιρινό που λιώνει στο στόμα.
• Σαγανάκι τρικαλινό λουκάνικο.

Και το απογευματάκι ζυμώνει, πάλι κάθε μέρα για να είναι φρέσκο, το ζυμάρι για την άλλη περίφημη σπεσιαλιτέ της, την πίτσα.

Έχω δοκιμάσει χιλιάδες πίτσες σε όλη την Ελλάδα και στην Ιταλία – που είναι και η χώρα καταγωγής της πίτσας. Ο γιος μου είναι επαγγελματίας πιτσαδόρος. Εντούτοις, η πίτσα της κυρίας Κωνσταντίας είναι το κάτι άλλο, δεν υπάρχει δεύτερη σαν κι αυτή. Εάν υπήρχε διεθνής διαγωνισμός για πίτσα, νομίζω ότι δίκαια θα έπαιρνε το πρώτο χρυσό βραβείο.

• Πρώτα-πρώτα είναι τραγανή. Λιώνει στο στόμα. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει – δε λέει το μυστικό της συνταγής – αλλά νομίζω ότι όταν φτιάχνει τη ζύμη πρέπει να προσθέτει μερικές σταγόνες αγνό παρθένο ελαιόλαδο.
• Δεύτερο, είναι σπιτική, με βάση ζύμης να καταλαβαίνεις ότι τρως πίτσα, κι όχι λεπτή σκληρή σόλα από παπούτσι που δεν κόβεται ούτε με το μαχαίρι.
• Τρίτο, είναι πλούσια σε υλικά. Πάνω-πάνω εξέχουν το μπέϊκον, από κάτω τα αλλαντικά, οι ελιές και η πιπεριά.
• Τέταρτο, είναι καλοψημένη, ακριβώς όσο πρέπει, για να μη μείνει άψητη, ούτε και να καεί.
• Τέλος, έχει ένα θεσπέσιο σπιτικό άρωμα που ξυπνά όλες τις γευστικές αισθήσεις.

Στην πραγματικότητα είναι ένα πλήρες γεύμα.

Που συνοδεύεται από χύμα κρασί κατευθείαν απ’ το κελάρι – αν είσαι τυχερός μπορεί να έχει και μούστο.

Τέλος, μετά από αυτή τη γευστική πανδαισία, έρχεται και το επιδόρπιο, κι αυτό σπιτικό, κυδώνι στο φούρνο με σαντιγί ή φρούτο ανάλογα με την εποχή.