του Παναγιώτη Σταυρινού. Μαθηματικού

Μια γεύση πικρή αισθάνομαι από ψες αλλά και κάθε φορά που πίνω ένα ποτήρι νερό. Πρέπει να σου εξηγήσω αγαπητέ αναγνώστη τι εννοώ και θαρρώ πως θα με καταλάβεις. Παρακολουθούσα με τους επισκέπτες μας το βραδινό δελτίο ειδήσεων. Οι σκηνές που βλέπαμε στην τηλεόραση από τον πόλεμο στο Ιράκ ήταν συγκλονιστικές. Είπα να πιω λίγο νερό, ν’ ανασάνω. Μα δεν πρόλαβα. Σου ξαναζωντανεύω την εικόνα, που ίσως χαράχτηκε και στη δική σου μνήμη. Ζήσε και πάλι νοερά τη σκηνή: Στο Ουμ Κασρ, ένα τσούρμο από ξυπόλυτα παιδιά τρέχουν ξοπίσω τους Βρετανούς στρατιώτες. Με την αδύνατη και απελπισμένη φωνούλα τους, ικετεύουν τους στρατιώτες με τη χαρακτηριστική αραβική τους προφορά. « Water, Water”,…

Άφησα το ποτήρι στο τραπέζι. Ο Γιωργάκης παρακολουθούσε λίγα μέτρα πιο πέρα, με ένα μισογεμάτο μπουκάλι coca–cola στο χέρι. Έριξε μια λοξή ματιά να εξακριβώσει αν κάποιος τον βλέπει κι άφησε το μπουκάλι στο τραπεζάκι σαν να κρατούσε κάρβουνο αναμμένο. Λοξοκοίταξε πάλι τους άλλους και με το πάνω μέρος της παλάμης σκούπισε ένα διαμαντάκι στην άκρη του ματιού του. Κανείς δεν τον είδε, μόνο εγώ. Σε λίγο ο Γιωργάκης μας καληνύχτιζε, καθώς έφευγε με τους γονείς του. Πρόλαβα και του είπα.

– Γιωργάκη την άλλη φορά που θα συναντηθούμε, να με θυμίσεις να σου μιλήσω για κάποιον, που ενώ διψούσε και υπέφερε, του έδωσαν ξύδι αντί νερό.

– Εντάξει κύριε Παναγιώτη, καληνύχτα.

Πήρα ξανά το ποτήρι και το γέμισα. Αλλά καθώς το νερό μου δρόσιζε τα σωθικά, κάποιες φωνές αντήχησαν εντός μου. «Water, Water…”

Από ψες αισθάνομαι μια γεύση πικρή σαν χολή, κάθε φορά που πίνω ένα ποτήρι νερό. Και νομίζω, πως το ίδιο αισθάνεσαι κι εσύ, αγαπητέ αναγνώστη. Αλλά από ψες έχω ένα λόγο παραπάνω να ευχαριστώ το Θεό, όποτε πηγαίνω στη βρύση με ένα ποτήρι στο χέρι. Γιατί δε βρέθηκα στην ανάγκη, σαν εκείνα τα παιδάκια, να ικετεύω για μια γουλιά νερό.