του Κυριάκου Κυριακού, Μαθηματικού
Η λέξη «εκκλησία» είναι μια λέξη που συχνά χρησιμοποιούμε. Πολλές φορές την χρησιμοποιείται όταν αναφερόμαστε σε ένα κτίριο. «Αυτή είναι η τάδε εκκλησία» λέμε. Στην Καινή Διαθήκη όμως η λέξη αυτή ποτέ δεν αναφέρεται σε κτίριο, αλλά πάντοτε στο σύνολο των πιστών. Καμιά φορά αναφέρεται σε όλους τους πιστούς όλου του κόσμου και όλων των εποχών. Π.χ. στο Εφ 5:25 διαβάζουμε ότι ο «Xριστός αγάπησε την εκκλησία και πρόσφερε τον εαυτό του για χάρη της». Εδώ βεβαίως «εκκλησία» αναφέρεται σε όλους τους πιστούς όλων των εποχών. Καμιά φορά όμως η λέξη αυτή αναφέρεται στους πιστούς μιας περιοχής. Π. χ. στο Κολ 4:15 ο Παύλος γράφει «Δώστε χαιρετισμούς στους αδελφούς που είναι στη Λαοδίκεια, κι επίσης στο Nυμφά και στην εκκλησία που συναθροίζεται στο σπίτι του». Είναι ολοφάνερο ότι σ’ αυτό το χωρίο «εκκλησία» σημαίνει το σύνολο των πιστών που μαζευόταν στο σπίτι του Νυμφά, και όχι ένα κτίριο.
Παρ’ όλον όμως ότι η λέξη «εκκλησία» ποτέ δεν αναφέρεται σε κτίριο, υπάρχουν περικοπές όπου η εκκλησία παρομοιάζεται με κτίριο. Μια τέτοια περικοπή βρίσκεται στην Επιστολή προς Εφεσίους β΄19 – 22: «Άρα, λοιπόν, δεν είστε πια ξένοι και στερημένοι δικαιωμάτων, αλλά είστε συμπολίτες των αγίων κι ανήκετε στην οικογένεια του Θεού, αφού εδραιωθήκατε πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών με ακρογωνιαίο λίθο τον ίδιο τον Iησού Xριστό. Kαι καθώς όλη η οικοδομή συναρμολογείται πάνω σ’ αυτόν, αυξάνει σε ναό άγιο για τον Kύριο. Πάνω σ’ αυτόν οικοδομείστε κι εσείς όλοι μαζί σε κατοικητήριο του Θεού με την ενέργεια του Πνεύματος». Ο Παύλος λοιπόν χρησιμοποιεί αυτήν την εικόνα του κτιρίου για να εξηγήσει ότι η εκκλησία είναι σαν μια οικοδομή, σαν ένας ναός μέσα στον οποίον κατοικεί ο Θεός – είναι «κατοικητήριο» του Θεού. Ας εξετάσουμε λοιπόν αυτήν την εικόνα για να δούμε τί μαθήματα μπορούμε να αντλήσουμε.
Το πρώτο πράμα που χρειάζεται ένα κτίριο είναι τα θεμέλια. Χωρίς γερά θεμέλια το κτίριο θα γκρεμίσει. Και η αρχή των θεμελίων είναι αυτό που ο Παύλος ονομάζει «ακρογωνιαίο λίθο». Από αυτόν τον λίθο εξαρτάται η τοποθεσία του κτιρίου καθώς και η άποψη του. Λέει λοιπόν ο Παύλος ο ακρογωνιαίος λίθος αυτός είναι ο Χριστός.
Αυτό σημαίνει εν πρώτοις ότι αν είμαι Χριστιανός, αυτό δεν το οφείλω σε κάτι που έχω κάνει εγώ, αλλά στον Χριστό. Πολλοί νομίζουν ότι αν ζουν μια ηθική ζωή, αν βοηθούν τους συνανθρώπους τους, αν κάνουν καλά έργα και αν εκκλησιάζονται τακτικά γίνονται χριστιανοί. Τέτοιοι όμως χρησιμοποιούν τον εαυτό τους ως ακρογωνιαίο λίθο, μάλλον παρά το Χριστό. Ο Παύλος όμως διδάσκει ότι ο Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος και όχι ο εαυτός μου. Γιατί αυτό;
Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι ο άνθρωπος γεννιέται αμαρτωλός, διότι έχει κληρονομήσει την αμαρτωλή φύση του Αδάμ. ΄Ολες μας λοιπόν οι πράξεις είναι μιασμένες με αμαρτία. Πόσες φορές π.χ. δεν αισθανόμαστε υπερήφανοι για κάποια καλή πράξη! Και η υπερηφάνεια είναι αμαρτία. Δεν μπορούμε λοιπόν να παρουσιαστούμε στο Θεό βασιζόμενοι στα καλά μας έργα. Ο μόνος τρόπος με τον οποίον θα μας δεχθεί ο Θεός είναι μέσω του Χριστού, διότι ο Χριστός φορτώθηκε τις αμαρτίες μας και τις πλήρωσε πεθαίνοντας στον Σταυρό. Η μόνη μου βάση λοιπόν, ο μόνος ακρογωνιαίος λίθος είναι ο Χριστός.
Το κτίριο όμως χρειάζεται και δυνατά θεμέλια. Συνεχίζει λοιπόν ο Παύλος «…εδραιωθήκατε πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών» (εδ. 20). Ο απόστολος ήταν κάποιος που είχε δει τον Χριστό στο γήινο του σώμα μετά την ανάστασή του, και οι έντεκα απόστολοι είχαν δει τον αναστημένο Χριστό επανειλημμένως. Ο δωδέκατος απόστολος, ο Παύλος, είδε τον αναστημένο Χριστό ξαφνικά καθώς πορευόταν προς την Δαμασκό για να συλλάβει και να κακοποιήσει τους εκεί χριστιανούς, όπως διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων, κεφ. 9. Ο Παύλος ο ίδιος αναφέρεται σ’ αυτό το συμβάν στην Α΄ Κορινθίους επιστολή κεφ. 15:8-9. Μάλιστα την ίδια επιστολή 9:1 ρωτά «Δεν είμαι μήπως απόστολος εγώ; Δεν είμαι ελεύθερος;» και απαντά με ακόμη μια ερώτηση, «Δεν έχω δει μήπως τον Kύριό μας Iησού Xριστό;» Αποδείχνει λοιπόν ότι είναι απόστολος εφόσον είδε τον αναστημένο Χριστό. Στους αποστόλους λοιπόν είχε δώσει ο Χριστός ιδιαίτερες αποκαλύψεις, όπως βλέπουμε όταν διαβάζουμε τις επιστολές τους.
Ο προφήτης ήταν κάποιος στον οποίον είχε δώσει ο Θεός μια ιδιαίτερη αποκάλυψη για την περίσταση στην οποία ζούσε. ΄Ολοι μας ξέρουμε ότι υπήρχαν προφήτες στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης. Υπήρχαν όμως προφήτες και στην εποχή της Καινής Διαθήκης. Η Αγία Γραφή δεν είχε συμπληρωθεί, και ο Θεός έδινε στους προφήτες ιδιαίτερα μηνύματα για να διδάξουν τον κόσμο. Λέει λοιπόν ο Παύλος ότι αυτός ο «ναός» έχει ως θεμέλια αυτά που δίδασκαν οι απόστολοι και οι προφήτες. Αν λοιπόν θέλουμε να προοδεύσουμε ως χριστιανοί, πρέπει να μελετούμε με προσοχή αυτά που έγραψαν οι απόστολοι και οι προφήτες.
Ίσως όμως ρωτήσει κανείς, μα δεν είναι αρκετό να μελετούμε τα λόγια του Χριστού; Γιατί να σκοτιζόμαστε με τις επιστολές; Την απάντηση σ’ αυτήν την ερώτηση την δίνει ο ίδιος ο Χριστός. Στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο 14:25-26, διαβάζουμε ότι είπε στους μαθητές του, «Aυτά σας τα έχω διδάξει όσο έμενα μαζί σας. Kι ο Παράκλητος, πάλι, το Πνεύμα το Άγιο που θα σας στείλει ο Πατέρας στο όνομά μου, εκείνος θα σας τα διδάξει όλα και θα σας ξαναθυμίσει όλα όσα σας είπα». Υπήρχαν λοιπόν διδασκαλίες που οι απόστολοι δεν ήταν δυνατόν να καταλάβουν πριν αναστηθεί ο Χριστός και έρθει το Άγιο Πνεύμα. Όταν όμως ήρθε το Άγιο Πνεύμα, οι απόστολοι κατάλαβαν αυτά που είχε διδάξει ο Χριστός και θυμήθηκαν όσα είχαν ξεχάσει. Πρέπει λοιπόν να μελετούμε με προσοχή αυτά που έγραψαν οι Απόστολοι και να τα εφαρμόζουμε στην καθημερινή μας ζωή. Έτσι θα κτίζουμε σε δυνατά θεμέλια.
Μετά τον ακρογωνιαίο λίθο και τα θεμέλια πρέπει να κτιστεί ολόκληρος ο ναός. Στις μέρες μας όλοι οι τοίχοι κτίζονται με τούβλα, και όλα τα τούβλα είναι ομοιόμορφα. Την εποχή εκείνη όμως οι τοίχοι κτίζονταν με πέτρες, και όλες οι πέτρες ήταν διαφορετικές. Μερικές ήταν μεγάλες, μερικές ήταν μικρές και όλες είχαν διαφορετικό σχήμα. Αυτό χρησιμεύει σαν μια πολύ καλή εικόνα των χριστιανών. Μερικοί έχουν πολλά χαρίσματα: ωραία κηρύττουν και είναι καλοί ηγέτες. Άλλοι έχουν ολιγότερα χαρίσματα και είναι οπαδοί μάλλον παρά ηγέτες.
Τελευταίως ήμουν μέσα σε ένα παλιό κτίριο, κτισμένο με πέτρες. Παρατήρησα λοιπόν ότι σε ένα μέρος ενός τοίχου σχεδόν όλες οι πέτρες ήταν μεγάλες και επιβλητικές. Ανάμεσα τους όμως υπήρχε και μια πολύ μικρή πέτρα, τόσο μικρή που ήταν σχεδόν ασήμαντη. Σκέφθηκα λοιπόν ότι αν η πέτρα αυτή έλειπε, ο τοίχος θα είχε μια τρύπα. Ακόμη λοιπόν κι αυτή η μικρή και ασήμαντη πέτρα ήταν σπουδαία, και ήταν απαραίτητη. Αν δεν έκανε τη δουλειά της σωστά ο τοίχος δεν θα ήταν τελειωμένος. Όσο λοιπόν και ασήμαντος αν είσαι, πρέπει να μένεις εκεί που σε έβαλε ο Θεός και να κάνεις τη δουλειά που σου έδωσε.
΄Οσοι έχουν πολλά χαρίσματα δεν πρέπει να υπερηφανεύονται για τα χαρίσματά τους. ο Θεός τους τα έδωσε για να Τον υπηρετήσουν. Και ούτε πρέπει να περιφρονούν αυτούς που έχουν λίγα χαρίσματα. Ακόμη και η μικρή πετρίτσα βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, διότι ο Θεός την έβαλε εκεί για ένα ορισμένο σκοπό. Από την άλλη μεριά αυτός που έχει λίγα χαρίσματα δεν πρέπει να αισθάνεται άχρηστος. Ο Θεός τον έβαλε εκεί που είναι για ένα ορισμένο σκοπό.
Οι πέτρες όμως αυτές μας διδάσκουν και κάτι άλλο. Ο κτίστης διαλέγει κάθε πέτρα προσεκτικά ανάλογα με την θέση που πρέπει να την βάλει. Πολύ συχνά όμως η πέτρα δεν εφαρμόζει σωστά. Χρειάζεται λοιπόν να κόψει ένα κομματάκι από εδώ, ένα κομματάκι από κει, για να την κάνει να εφαρμόζει σωστά. Κάτι το παρόμοιο λοιπόν κάνει ο Θεός και με μας. Χρειάζεται να μας διαμορφώσει για να μπορούμε να κάνουμε το έργο που θέλει να κάνουμε. Μας διδάσκει λοιπόν μέσω του Λόγου Του, και γι’ αυτό είναι σπουδαίο να διαβάζουμε και να μελετούμε την Αγία Γραφή καθημερινά. Επιπλέον μας διδάσκει μέσω των κηρυγμάτων που ακούμε, χρησιμοποιώντας ανθρώπους στους οποίους έχει δώσει την ικανότητα να διδάσκουν. Συχνά όμως μας στέλνει δυσκολίες στη ζωή μας για να μας ελέγξει και να μας μάθει μαθήματα που πρέπει να μάθουμε. ΄Οπως διαβάζουμε στο Εβραίους 12:5-6, «Γιε μου, μην αψηφάς τη διαπαιδαγώγηση του Kυρίου ούτε να λιποψυχείς όταν ελέγχεσαι απ’ αυτόν. Γιατί, όποιον αγαπάει ο Kύριος τον διαπαιδαγωγεί και μαστιγώνει τον καθένα που παραδέχεται ως γιο του». ΄Ολο γίνεται για να μπορέσει να μας εφαρμόσει στη θέαη που έχει προετοιμάσει για μας μέσα στο Ναό Του.
Καθήκον μου λοιπόν είναι να βεβαιωθώ ότι βασίζομαι μόνο στο Χριστό για τη σωτηρία μου. Καθήκον μου είναι επίσης να μελετώ τη Γραφή και να πηγαίνω στην εκκλησία για να προοδεύω ως χριστιανός. Καθήκον μου επίσης είναι να δέχομαι τις δυσκολίες που μου στέλνει ο Θεός ως ένδειξη της αγάπης του. Έτσι θα είμαι αποτελεσματικό μέλος του ναού του Κυρίου, ο οποίος περιγράφεται από τον Παύλο ως «κατοικητήριο του Θεού».