Γράφει η Ρίτα Αναγνώστου
Καθισμένη αναπαυτικά στην όμορφη αιγιοπελαγίτικη βεράντα, με θέα την καταγάλανη θάλασσα, είχα χαθεί στις συναρπαστικές σελίδες του βιβλίου που διάβαζα… Ήταν σχετικό με τους διωγμούς των πρώτων χριστιανών, που στη Ρώμη είχαν βρει καταφύγιο στις κατακόμβες… Μια δεύτερη πολιτεία με αχανείς δρόμους και κρησφύγετα κάτω από την ίδια τη Ρώμη. Εκεί ξετυλίγονταν δραματικές όσο και συγκινητικές ιστορίες Χριστιανών που ήταν εξαναγκασμένοι ν’ αργοπεθαίνουν στις μουχλιασμένες κατακόμβες χάριν της πίστης τους, όπως επίσης γίνονταν βορά άγριων ζώων μπροστά στα μάτια του πλήθους στις αρένες που διψούσαν για αίμα και φρικιαστικό θέαμα!…
Στο παρελθόν είχα επισκεφτεί τη Ρώμη κι έχω ακόμα στη σκέψη μου τις κατακόμβες και το Κολοσσαίο που κατά συρροή τα αδέλφια μας έχαναν τη ζωή τους, αντιμετωπίζοντας το θάνατο ως λύτρωση.
Άφησα το βιβλίο στα γόνατά μου και τις σκέψεις μου να με φορτίσουν συναισθηματικά, καθώς ένιωθα τύψεις… Ακόμα και σήμερα, μετά από αιώνες, αδέλφια μας υποφέρουν, βασανίζονται, φυλακίζονται και πεθαίνουν χάριν της πίστης τους… Κι εγώ, ελεύθερη και άνετη, απλός αναγνώστης, διαβάζω και προσπαθώ να συμμεριστώ τα προσωπικά οδυνηρά τους βιώματα. Τι το διαφορετικό έχω εγώ που είμαι ελεύθερη να πιστεύω αυτό που θέλω, όπως θέλω και να μην έχω να δώσω λόγο γι’ αυτή μου την επιλογή; Δεν παραλείπω, βέβαια, να προσεύχομαι στον Κύριο γι’ αυτούς, αλλά είμαι μακριά από την πραγματικότητα… Όμως καθώς απολαμβάνω την ελευθερία μου, πόσο χρησιμοποιώ αυτό το προνόμιο στο χώρο και στο χρόνο μου; Συμμερίζομαι την πίστη μου; Ζω για τη δόξα του Θεού, ώστε αυτό να φαίνεται στη ζωή μου; Πόσο υπεύθυνοι είμαστε καθώς φέρνουμε το όνομα του Χριστού;
«Έχοντας λοιπόν γύρω μας μια τόσο μεγάλη στρατιά μαρτύρων, ας τινάξουμε από πάνω μας κάθε φορτίο και την αμαρτία που εύκολα μας εμπλέκει και ας τρέχουμε με υπομονή το αγώνισμα του δύσκολου δρόμου που έχουμε μπροστά μας» (Εβραίους 12:1). Δεν ξέρουμε κι εμείς τι θα αντιμετωπίσουμε στο μέλλον… Ίσως κι εμείς δοκιμαστούμε με διωγμούς για την πίστη μας… Θα είμαστε έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις; Τότε θα φανούν οι νικητές… και οι ηττημένοι… και θα εκπληρωθεί η υπόσχεση του Θεού: «Τον νικητή θα τον βάλω να καθίσει μαζί μου στο θρόνο μου, όπως κάθισα κι εγώ νικητής μαζί με τον Πατέρα μου» (Αποκ. 3:2).
Τι θαυμαστές οι υποσχέσεις του Θεού μας… Είναι σαν τη θάλασσα που απλώνεται μπροστά μου… Την κοιτάζω από μακριά και με γεμίζει με τα ωραιότερα συναισθήματα… Όταν, όμως, βουτήξω στα διάφανα πρασινογάλανα νερά της τότε μόνο θα νιώσω την εκπλήρωση της απόλυτης απόλαυσης που μου υποσχόταν… Και οι υποσχέσεις του Θεού συνδυάζονται πάνω σε προϋποθέσεις!!!
Υ.Γ. Ας προσευχόμαστε καθημερινά για τ’ αδέλφια μας που διώκονται για την πίστη τους.