Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης

«Θα με ψηφίσεις;» 

Αυτήν την ερώτηση μου κάνουν καθημερινά οι υποψήφιοι που συναντώ στο δρόμο, κι αυτοί που με παίρνουν τηλέφωνο απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν είναι ένας, δεν είναι δύο, δεν είναι τρεις – δεκαεπτά (17) γνωστοί και φίλοι ζητούν την ψήφο μου. Καθένας από διαφορετική παράταξη, από όλο το πολιτικό και κοινωνικό φάσμα, από το ένα άκρο μέχρι το άλλο. Παλιοί «έμπειροι» και νέοι «άφθαρτοι».

Ξαφνικά όλοι με θυμήθηκαν, όλοι με κερνάνε καφέ, όλοι δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι μόνο για μένα, αλλά και για καθένα από τα μέλη της οικογένειάς μου, μερικοί και για την πεθερά, η οποία πέθανε πριν από 4 χρόνια:  

–        Τι κάνεις ρε παλιόφιλε; Πώς πάμε; Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε βλέπω! Όλα καλά; Η κυρά καλά; Τι κάνουν τα παιδιά, τα εγγόνια; Πώς πάει η πεθερά σου με τα αρθριτικά;  Να μη ξεχάσεις να της δώσεις οπωσδήποτε χαιρετισμούς…

Και για να μη το ξεχάσω, μου δίνουν και την κάρτα τους.

Αυτές οι κάρτες είναι πραγματικά καλλιτεχνήματα, μόνο που τις βλέπεις σε προδιαθέτουν για ένα ονειρώδες μέλλον. Ο υποψήφιος χαμογελάει ελαφρά και αινιγματικά αλα Τζιοκόντα, γεμάτος αυτοπεποίθηση και σιγουριά, αλλά και «συγκρατημένη αισιοδοξία». Και δίπλα του δυναμικά και μεγαλειώδη συνθήματα, όπως:

• Αναγέννηση !
• Νέα Πορεία !
• Νέα Πρωτοβουλία !
• Νέα Εποχή !
• Νέα Οράματα !
• Νέο Ξεκίνημα !
• Νέες ιδέες !
• Σιγουριά, νίκη, ελπίδα !
• Φροντίδα για τον άνθρωπο !
• Δυναμικά μπροστά !
• Αλλαγή με προοπτική !
• Τολμάμε, αλλάζουμε, προχωράμε !
• Συνεργασία, ανάπτυξη, σταθερότητα !
• Όλοι μαζί για ένα καινούργιο μέλλον…!

Μετά από όλα αυτά, το κρίσιμο ερώτημά τους παραμένει:  Θα με ψηφίσεις;

Παραμένει και το δικό μου το δίλημμα, ή μάλλον δίλημμα ή 17/λημμα.

Έχω ζαλιστεί και είμαι εντελώς αναποφάσιστος.  

Όλοι είναι φίλοι και γνωστοί, και δεν θέλω να κακοκαρδίσω κανέναν.

Επιπλέον, θέλω να ψηφίσω αυτόν που νομίζω ότι είναι ο πιο κατάλληλος.

Τι να τους απαντήσω;

Ποιον να ψηφίσω;