Η ιερατική οικογένεια με επικεφαλής τον Ααρών είναι μια πολύτιμη εικόνα της Παλαιάς Διαθήκης για μας σήμερα. Ως πιστοί είμαστε «ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστόν» (Β΄ Πετρ. β΄ 5). Εκείνο το οποίο αποτυπώθηκε στην εικόνα του Ααρών με αδυναμία, σήμερα έγινε ένδοξη πραγματικότητα στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού.
«Εν μέσω συνάξεως θέλω σε επαινεί» (Ψαλμ. κβ΄ 22), αυτός ο λόγος μας οδηγεί στην πηγή αληθινής λατρείας. Μολονότι αφορά ουσιαστικά τη σύναξη του Ισραήλ και δεν έχει ως θέμα το ιεράτευμα, μας δείχνει εν τούτοις, πώς ο Κύριος αρχίζει τον έπαινο ανάμεσα στους δικούς Του, καθώς ο Ίδιος έγινε η τέλεια θυσία. Ο Θεός «ο δυνάμενος να σώζη εκ του θανάτου», Τον εισάκουσε «δια την ευλάβειαν αυτού», «έστησεν επί πέτραν τους πόδας του … και έβαλεν εν τω στόματί του άσμα νέον, ύμνον εις τον Θεόν ημών» (Εβρ. ε΄ 7, Ψαλμ. μ΄ 2.3). Μόνον ο Κύριος ως παθών τον θάνατο ως θυσία, μπορεί να δώσει περιεχόμενο και αφιέρωση στη λατρεία μας. Εκείνος είναι το περιεχόμενο της λατρείας.
Μπορούμε να πούμε, ότι η οικογένεια του Ααρών είχε τα μεγαλύτερα προνόμια, τα οποία είχε ποτέ μια ανθρώπινη οικογένεια. Ο Θεος λέει στο Μωϋσή: «Και συ προσάγαγε προς σεαυτόν Ααρών τον αδελφόν σου και τους υιούς αυτού μετ’ αυτού, εκ μέσου των υιών Ισραήλ, δια να ιερατεύωσιν εις εμέ» (Εξ. κη΄ 1). Επανειλημμέως ο Θεός τονίζει σε παρόμοιους λόγους την έκφραση «εις εμέ», ώστε διακρίνουμε, ότι εδώ πρόκειται πραγματικά για λατρεία. Κάθε άλλη υπηρεσία αφορά τις ανάγκες των ανθρώπων κι έτσι κανονικά δεν είναι λατρεία (εξαιρώντας τη διδασκαλία του λαού και την αποστολή των ιερέων ως φυλάκων της καθαρότητας και αγιότητας, βλ. Λευιτ. ι΄ 11 και ιγ΄). Ακόμη μεγαλύτερο όμως είναι το προνόμιο, το οποίο έχουμε σήμερα ως ιερείς του ουρανίου αγιαστηρίου, οι οποίοι πλέον δεν λειτουργούμε «εις υπόδειγμα και σκιάν των επουρανίων» (Εβρ. η΄ 5)!
Στον Ααρών και τους γιους του είχε ανατεθεί μια πολύπλευρη υπηρεσία με τις θυσίες. Επί πλέον είχαν μεγάλες δυνατότητες απόλαυσης. Ο Θεός τούς έδωσε μερίδιο στις περισσότερες θυσίες. Μαζί μ’ Εκείνον απολάμβαναν τα θυτά, κι έτσι συμμερίζονταν την ευαρέσκεια Του. Ο Ααρών είχε όμως και θυγατέρες. Αυτές δεν μπορούσαν να συμμετέχουν στην υπηρεσία με τις θυσίες, γιατί η δημόσια υπηρεσία κατά τις σκέψεις του Θεού επικεντρώνεται στους άνδρες. Εκείνες όμως μπορούσαν επίσης να απολαύσουν κάτι. «Και το κινητόν στήθος και τον υψούμενον ώμον θέλετε φάγει εν καθαρώ τόπω, συ και οι υιοί σου και αι θυγατέρες σου μετά σου, διότι είναι το δίκαιόν σου και το δίκαιον των υιών σου, δοθέντα εκ των θυσιών της ειρηνικής προσφοράς των υιών του Ισραήλ» (Λευιτ. ι΄ 14).
Όχι μεν «εν τόπω αγίω», τον τόπο της υπηρεσίας με τις θυσίες, αλλά «εν καθαρώ τόπω», στον τόπο όλης της οικογένειας μπορούσαν να το απολαύσουν.
Αυτό μας οδηγεί στο ερώτημα: Τί συμβολίζουν οι γιοι του Ααρών και τί οι θυγατέρες; Πρόκειται μήπως για αδελφούς και αδελφές – μήπως επειδή οι αδελφοί εκτελούν την υπηρεσία, όταν συναθροιζόμαστε για λατρεία; Όχι, γιοι του Ααρών είναι πιστοί οι οποίοι έχουν συνειδητά πλήρη κατοχή των πνευματικών προνομίων τους ως ιερείς και τα χειρίζονται – αδελφοί και αδελφές. Οι θυγατέρες του Ααρών συμβολίζουν εκείνους, οι οποίοι δεν έχουν εμβαθύνει συνειδητά στα ιερατικά προνόμια, τα οποία όμως έχουν όπως όλοι οι πιστοί. Το θηλυκό γένος ως εικόνα του αδύναμου στοιχείου δείχνει στο Λόγο του Θεού συχνά την αρχή της χάριτος και των προνομίων, ενώ το αρσενικό γένος δείχνει τη συνειδητή απόκτηση των προνομίων. Έτσι συμβαίνει κι εδώ.
Ας συλλογιστούμε, τί είναι ουσιαστικά η λατρεία. Ένας ερμηνευτής της Γραφής είπε κάποτε χαρακτηριστικά: λατρεία είναι η ανύψωση των σκέψεων προς τον Θεό (είτε της καρδιάς του μεμονωμένου ατόμου είτε εκ μέσου όλης της εκκλησίας), τις οποίες έχει ο Θεός ο Ίδιος σχετικά με το πρόσωπο και το έργοτου Χριστού, τις οποίες και αναδυκνύει μέσα μας μέσω της δύναμης του Πνεύματός Του. – Όταν η Μαρια από τη Βηθανία άλειψε τα πόδια του Κυρίου με την πολύτιμη αλειφή και η οσμή γέμισε όλο το σπίτι, τότε μέσα απ’ αυτό τί ήταν τόσο πολύτιμο; Φυσικά όχι η οσμή καθαυτή, περισσότερο δε τα αισθήματα αγάπης και απόδοσης τιμής, τα οποία προήλθαν από την καρδιά της Μαρίας. Αυτό απεικονίζει η οσμή (Ιωαν. ιβ΄ 1-8). – Σ’ εκείνη τη στιγμή, όπου ο άγιοι προφέρουν μέσα στο νέο άσμα «Συ είσαι άξιος» και αποδώσουν τιμή οι άγγελοι και κάθε πλάσμα, τότε λέει μετἀ απ’ όλα αυτά κάτι βασικό: «Και οι εικοσιτέσσαρες πρεσβύτεροι έπεσαν και προσεκύνησαν» (Αποκ. ε΄ 6-14). Όσο σπουδαία είναι η ακουστική απόδοση, η πραγματικά λατρεία προέρχεται τελικά από τις καρδιές, και μάλιστα μόνο από καρδιές λυτρωμένων.
Μάλιστα, η ιερατική υπηρεσία είναι μια υπηρεσία καρδιάς, και όταν είμαστε συναθροισμένοι λατρεύοντας, ο Κύριος αποδέχεται τα αισθήματα των καρδιών όλων ως πνευματικές θυσίες. Η πρόταση ύμνων, η έκφραση προσευχών και η ανάγνωση περικοπών της Γραφής είναι αναγκαίες, για λάβει μορφή και κατεύθυνση η λατρεία των συναθροισμένων υπό την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Όλα αυτά αποτελούν τη λατρεία στην εκκλησία και μπορούν βάσει της τάξης του Κυρίου στην Εκκλησία Του να εφαρμοστούν μόνο από άνδρες αδελφούς. Είναι η ακουστική απόδοση της λατρείας, αλλά η λατρεία καθαυτή – επαναλαμβάνουμε – είναι εκείνο το οποίο αισθάνονται οι καρδιές. Θεωρούμε τότε απίθανο, μέσα από την καρδιά μιας πνευματικής αδελφής ίσως προέλθει μια βαθύτερη λατρεία απ’ ό,τι από την καρδιά ενός αδελφού; Ακόμη και αν αυτός ο αδελφός είχε εκφράσει ευχαριστία;
Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να συλλογιστούμε όλοι. Πόσο εύκολα παίρνουμε τη θέση μιας θυγατέρας του Ααρών, ακόμη κι ως άνδρες αδελφοί, γιατί οι καρδιές μας αδυναμούν στην προσφορά πνευματικών θυσιών! Όχι μόνον οι καρδιές μας συχνά είναι τόσο άδειες, ώστε ως θυσιάζοντες εν έχουμε θυτό στα χέρια. Αυτό είναι επιβαρυντικό, δεν αφορά όμως το ιεράτευμα καθαυτό. Στην ιερατική υπηρεσία πρόκειται για την ικανότητα να καταλαβαίνουμε στην καρδιά μας, τί απασχολεί τους συναθροισμένους. Έτσι μπορούμε να συμβάλλουμε στον πολλαπλασιασμό όσων αισθημάτων ανεβαίνουν από την καρδιά προς τον Θεό. Σίγουρα μια τέτοια συλλογική δράση της καρδιάς θα δώσει στους αδελφούς τα κατάλληλα λόγια για μια ευχαριστία και για την πρόταση ενός κατάλληλου ύμνου ή την ανάγνωση μιας σύντομη και κατάλληλης περικοπής της Γραφής.
Εδώ όμως υπάρχει και παρηγοριά για όλους μας. Εάν νιώθουμε την αδυναμία μας και την ελλιπή ικανότητα ν’ ανέβουμε στα ύψη μιας πλήρους εξάσκησης των ιερατικών προνομίων, τότε γνωρίζουμε, ότι ακόμη και τότε απολαμβάνουμε την κοινωνία της ιερατικής οικογένειας. Μολονότι οι θυγατέρες του Ααρών δεν λάμβαναν ενεργά μέρος στη θυσία, έτρωγαν εν τούτοις από το μερίδιο των ιερέων από την ειρηνική προσφορά: το στήθος της κινητής προσφοράς και το βραχίωνα της προσφοράς της υψώσεως, τα οποία προορίζονταν για τον Ααρών και τους γιους του. Το στήθος, το οποίο περιβάλλει την καρδιά συμβολίζει τα αισθήματα και τα κίνητρα του Κυρίου Ιησού, και ο βραχίωνας δείχνει την πορεία και τα έργα Του. Ίσως μπορούμε να πούμε: ό,τι Εκείνος είναι και έκανε, μπορεί ν’ αγαλλιάσει κάθε πιστό μέσα στην ιερατική οικογένεια, εκτός αν παρεμποδίζει κάποια αμαρτία (συγκρ. Λευιτ. ζ΄ 20). Πόση χάρη δίδει ο Θεός μας!
Ας μην ξεχάσουμε όμως, ότι η βασική ιερατική κλήση αφορά την προσφορά: προτεραιότητα έχει ό,τι είναι για τον Θεό, όχι ό,τι είναι για μας. Έτσι το βλέπουμε στον Κύριο Ιησού. Και όσο περισσότερο παρατηρούμε Εκείνον, τόσο περισσότερο θ’ αναπτυχθεί η ικανότητα της καρδιάς μας, να προσφέρουμε την πολύτιμη αξία Του ενώπιον του Θεού.
E. E. Hücking
Μετάφραση: Ιωνάς Ζάϊντελ