«Οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή, η υπομονή στο δοκιμασμένο χαρακτήρα, κι ο δοκιμασμένος χαρακτήρας στην ελπίδα. Κι η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει». (Ρωμαίους 5: 3-5).

 
          Το παραπάνω εδάφιο το πρόσεξα ιδιαίτερα όταν ήμουνα  μέσα στο στρατόπεδο, όταν υπηρετούσα την πατρίδα.  Οι δοκιμασίες που καλείται να αντιμετωπίσει κάθε νέος στο στρατιωτικό του βίο,  είναι παρόμοιες με εκείνες που θα συναντήσει στο πεδίο της μάχης της ζωής. Γι’ αυτό η στρατιωτική εκπαίδευση χρησιμοποιεί μεθόδους, όπως είναι  η αγγαρεία, που πολλές φορές είναι έξω από τα όρια  της  λογικής, για να ασκήσει και σφυρηλατήσει την υπομονή των φαντάρων, που θα τους φανεί χρήσιμη στη ζωή!
          Η υπομονή δίνει τη δύναμη στο άτομο να μην αντιδρά άσχημα στις δοκιμασίες. Να μην πανικοβάλλεται στον κίνδυνο, να παραμένει πράος στις προκλήσεις, αδιάφορος για τον αντίπαλο που τον προκαλεί…Με λίγα λόγια, αποκτούμε δοκιμασμένο χαρακτήρα που γνωρίζει πώς θα αντιδράσει λογικά και σύμφωνα με τις αρχές μας, σε κάθε δύσκολη περίσταση, έχοντας την ελπίδα ότι θα ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και θα κατακτήσει τη νίκη που είναι ο απώτερος στόχος μας.  
          Έτσι και ο γνήσιος χριστιανός χτίζει το δοκιμασμένο χαρακτήρα του, δείχνοντας υπομονή στις δοκιμασίες που συναντά στην πνευματική του πορεία. Σαν πραγματικό παιδί του Θεού γνωρίζει ότι ο στοργικός Ουράνιος Πατέρας αγωνίζεται στο πλευρό του και στο τέλος θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει κάθε πρόβλημα. Είναι αυτή ακριβώς η ελπίδα που ξεχωρίζει τον γνήσιο πιστό από κάθε άλλο άνθρωπο, είτε ηθικό είτε όχι. Η ελπίδα του Χριστιανού δε στηρίζεται στις δυνάμεις του ούτε στην τιμιότητα του ούτε στην ικανότητά του,  αλλά στον Κύριο και Θεό του, ο Οποίος έχει τη δύναμη να εξασφαλίσει τη σωτηρία του και η σωτηρία  αυτή είναι που δεν απογοητεύει ποτέ.