Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης

Είναι κι αυτό ένα φαινόμενο της κρίσης:  εκείνοι που τη βγάζουν με τις ώρες στην καφετέρια ή το καφενείο. Παραγγέλνουν έναν καφέ για ένα ευρώ, και τον σιγοπίνουν επί πέντε ολόκληρες ώρες από τις 8 το πρωί μέχρι τις 1 το μεσημέρι. Είναι ο πιο φτηνός τρόπος να περάσουν την ώρα τους έξω από το σπίτι, ιδίως το χειμώνα, που λόγω του κρύου δεν έχει και πολλές άλλες επιλογές.

     Το φαινόμενο αυτό το ξέραμε μέχρι τώρα στα μικρά χωριά, όπου η μοναδική διασκέδαση ήταν το καφενείο στην πλατεία και η τηλεόραση στο σπίτι. Μάλιστα συνδυάζεται με πολύωρο τάβλι ή χαρτιά πρέφα. Τώρα όμως με την κρίση η ανάγκη για οικονομική διασκέδαση έγινε μόδα και στις πόλεις.

    Απ’ τη μεριά τους οι καφετέριες, ιδίως οι κεντρικές, παραπονιούνται ότι οι πελάτες αυτοί είναι παθητικό για το μαγαζί. Αράζουν με τις ώρες, καταλαμβάνουν τις καρέκλες και τα τραπεζάκια, και δεν αφήνουν να κάτσουν νέοι πελάτες. Έτσι, ο τζίρος είναι μικρός και τα χρήματα που βγάζει το μαγαζί δεν φτάνουν για τα έξοδα (ενοίκιο, ρεύμα, σερβιτόρος, κ.ά.).

    Στο εξωτερικό, στις καφετέριες και τα εστιατόρια, ο χρόνος παραμονής των πελατών είναι περιορισμένος στα 30-45 λεπτά από την ώρα που σε σερβίρουν. Αν μείνεις παραπάνω έρχεται το γκαρσόνι και ευγενικά σε διώχνει.

    Σε μας ακόμα δεν έφτασαν σ’ αυτό το σημείο, να σε διώχνουν, αλλά πολλές καφετέριες έχουν καταργήσει τα αναπαυτικά καθίσματα, και τα αντικατέστησαν με μικρά, ψηλά και άβολα σκαμπό, για να πίνουν οι πελάτες τον καφέ στα όρθια. Διότι, σου λέει, πόσο θα καθίσει, γρήγορα θα κουραστεί και θα φύγει μόνος του, χωρίς να τον διώξω!