“Μόνο η πίστη δικαιώνει, αλλά η πίστη που δικαιώνει δεν είναι ποτέ μόνη”  (Υπάρχει και βίντεο)

Βρισκόμαστε προς το τέλος του φετινού Βιβλικού Συνεδρίου αδελφοί και εύχομαι και προσεύχομαι το Πνεύμα του Θεού να δέσει μέσα στις συνειδήσεις μας, με τον τρόπο που Εκείνος θέλει, όλα αυτά που έχουμε ακούσει αυτή την εβδομάδα.

Το θέμα μας σήμερα είναι το ότι η μόνο η πίστη δικαιώνει, αλλά η πίστη που δικαιώνει δεν είναι ποτέ μόνη. Αυτή είναι μια κλασσική πια φράση που αποδίδεται στον Ιωάννη Καλβίνο. Προσπαθεί να δείξει την ισορροπία που υπάρχει ανάμεσα στο αληθινό ευαγγέλιο και στη ζωή της μαθητείας, στην οποία οδηγεί η αληθινή πίστη του ευαγγελίου. Η δικαίωση εκ πίστεως δεν οδηγεί ποτέ στην αδράνεια, αλλά στην υπακοή, στον αγιασμό, στα έργα.

H διδασκαλία αυτή, η δικαίωση εκ πίστεως θεωρείται «αιχμή του δόρατος» της ευαγγελικής θεολογίας. Είναι ίσως το κατ’ εξοχήν σκάνδαλο των ευαγγελικών.  Από θεολόγους των άλλων δύο μεγάλων δογμάτων έχει χαρακτηριστεί και ως μύθευμα. Πιθανώς το πιο κλασσικό κομμάτι που διδάσκει την δικαίωση εκ πίστεως, το Ρωμαίους 3:21-25, μια από τις περικοπές που αξίζει να την μάθει κανείς απέξω (όπως και το Κολοσσαείς 2:13-15). Εμείς θα πάμε στο κεφάλαιο 4 της Ρωμαίους να δούμε εκεί το παράδειγμα του Αβραάμ που ο χρησιμοποιεί ο Παύλος για να εξηγήσει  τρεις πολύ βασικές αλήθειες. (α) Τι σημαίνει δικαίωση εκ πίστεως; (β) Πώς δικαιώνεται κάποιος και (γ) Πώς ζει αυτός που δικαιώθηκε; Δηλαδή ουσιαστικά θα δούμε από το κεφάλαιο 4 γιατί η μόνο η πίστη δικαιώνει αλλά και γιατί η πίστη που δικαιώνει δεν είναι ποτέ μόνη.

Ξεκινάμε, λίγο ανορθόδοξα, από το τέλος του κεφαλαίου. Το παράδειγμα είναι ο Αβραάμ, ο πατέρας της πίστης, αυτός που ονομάστηκε φίλος Θεού και διαβάζουμε πως η πίστη του …λογαριάστηκε σ’ αυτόν για δικαιοσύνη. Και δεν γράφτηκε μονάχα γι’ αυτόν, ότι λογαριάστηκε σ’ αυτόν, αλλά και για μας, στους οποίους πρόκειται να λογαριαστεί, αυτούς που πιστεύουν σ’ αυτόν που ανέστησε από τους νεκρούς τον Ιησού τον Κύριό μας· ο οποίος παραδόθηκε εξαιτίας των παραπτωμάτων μας, και αναστήθηκε για τη δικαίωσή μας (Ρωμ. 4:22-25). Ο, τι λοιπόν, θα διαβάσουμε για τον Αβραάμ, το ίδιο ισχύει και για όποιον άνθρωπο ακολουθεί τα βήματα της πίστης του Αβραάμ. Η πίστη πάντα ήταν ο δρόμος του Θεού για όλους. Από τότε, από τη Γένεση. Δεν υπήρξε άλλος τρόπος ποτέ.

Τι σημαίνει λοιπόν, να παρουσιαστεί ο άνθρωπος δίκαιος ενώπιον του Θεού; Αδελφοί, το μόνο σίγουρο για όλους μας είναι πως μια μέρα θα σταθούμε μπροστά στον Χριστό, όταν τελειώσει αυτός ο κόσμος. Όταν τελείωσε το κήρυγμά του στον Άρειο Πάγο, ο απόστολος Παύλος είπε τα εξής: Ο Θεός παρέβλεψε τα χρόνια της άγνοιας· τώρα όμως απαιτεί απ’ όλους τους ανθρώπους σε κάθε τόπο να μετανοήσουν, γιατί έχει καθορίσει μια μέρα που θα κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη, μέσω ενός ανδρός που τον έχει ορίσει γι’ αυτό το σκοπό. Κι έδωσε βέβαιη απόδειξη σε όλους, ότι αυτός θα είναι ο κριτής, ανασταίνοντάς τον από τους νεκρούς» (Πράξεις 17:30-31, ΝΜΒ). Θα σταθεί η ανθρωπότητα μπροστά στον  βασιλιά Χριστό που θα έχει έρθει για να κρίνει με δικαιοσύνη. Πώς θα μπορέσει κάποιος να σταθεί μπροστά Του δίκαιος;

Η Αγία Γραφή περιγράφει με μελανά χρώματα την κατάσταση του ανθρώπου: ήσασταν αποξενωμένοι απ’ αυτόν και είχατε φρόνημα εχθρικό απέναντί του – γι’ αυτό άλλωστε και κάνατε έργα πονηρά (Κολοσσαείς 1:23, ΛΟΓΟΣ). Μακριά από τον Θεό, εχθροί στον τρόπο που σκεφτόμαστε με έργα πονηρά.  Το διαβάζεις και λες, εγώ είμαι αυτός; Κι όμως η περιγραφή της Καινής Διαθήκης για την ηθική κατάσταση του ανθρώπου και τη σχέση του με τον Θεό αυτή είναι. Λέει ο Χριστός ο ίδιος: μέσα από την καρδιά των ανθρώπων πηγάζουν οι κακές σκέψεις, μοιχείες, πορνείες, φόνοι, κλοπές, πλεονεξίες, πονηριές, δόλος, ακολασία, φθόνος, βλασφημία, αλαζονεία, αφροσύνη. Όλα αυτά τα κακά πηγάζουν μέσα από τον άνθρωπο και τον κάνουν ακάθαρτο» (Μάρκος 7:21-23, ΝΜΒ). Αυτή η ερμηνεία του Χριστού ισχύει για όλους: όλοι έχουν αμαρτήσει και βρίσκονται μακριά από τη δόξα του Θεού (Ρωμ. 3:23).

Η αμαρτία είναι μια κατάσταση μέσα στην οποία βρίσκομαι, γεννιέμαι σε αυτήν και για αυτό μου φαίνεται φυσιολογική. Δεν θεωρούμε φυσιολογικό το να πει κάποιος ψέματα; Ή να ζηλεύει ή να είναι πονηρός; Δεν είναι αναμενόμενη η κλεψιά; Ποιος από εμάς χρειάστηκε «βοήθεια» για να ζηλεύει από τα γενοφάσκια του; Η πονηριά δεν ήταν πάντα εκεί;

Πώς μπορεί ο άνθρωπος σε αυτή την κατάσταση, να σταθεί δίκαιος μπροστά στον Θεό; Να προσπαθήσει; Πράγματι πολλοί αυτό κάνουν. Η θρησκεία αυτό επιτάσσει. Να γίνεις καλύτερος, επειδή θα δει την προσπάθειά σου και θα σε δεχθεί ο Θεός. Αυτό πίστευε ο Φαρισαίος, για αυτό κι έλεγε, «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους άρπαγας, άδικος, μοιχός, ή και σαν αυτόν εδώ τον τελώνη» (Λουκάς 18:11, ΝΜΒ). Μπορώ να γίνω καλύτερος από κάποιους άλλους σε κάποια πράγματα. Αυτό είναι αλήθεια. Πολλοί άνθρωποι όντως φέρονται καλύτερα από κάποιους άλλους.

Φτάνει, όμως, αυτή η δικαιοσύνη, όταν μέσα στην καρδιά, όπως είπε ο Χριστός υπάρχει τόση βρωμιά; Λέει ο Θεός μέσω του προφήτη Ησαΐα, Όλοι μας μολυνθήκαμε, κι όλη η δικαιοσύνη μας είναι σαν ρούχο ρυπαρό. Όλοι μας σαν το φύλλο μαραινόμαστε, κι η ανομία μας καθώς ο άνεμος μας διασκορπίζει (Ησαΐας 64:6, ΝΜΒ).

Από την άλλη ο Θεός όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή είναι Θεός αγάπης, αλλά επίσης είναι Θεός άγιας αγάπης. Δεν μπορεί να συνυπάρξει με την αμαρτία. Η αμαρτία και το κακό πρέπει να κριθούν. Είναι καρδιογνώστης. Μας ξέρει τόσο καλά, που ξέρει τι νοιώθουμε, ξέρει τι σκεφτόμαστε, τι κάνουμε και μάλιστα τέτοιο βαθμό που τα γνωρίζει πριν να γίνουν.

Διαβάζουμε στον Ψαλμό 139:
Κύριε, με διερεύνησες και με γνωρίζεις.

Ξέρεις εσύ πότε είμαι καθιστός και πότε όρθιος·
από μακριά τις διαθέσεις μου διακρίνεις.

Βλέπεις εσύ αν ενεργώ ή αν είμαι άπραγος·
το κάθε βήμα μου που κάνω το κατέχεις.

Και πριν μια λέξη ακόμα έρθει στη γλώσσα μου,
να κιόλας που εσύ, Κύριε, πολύ καλά την ξέρεις

(Ψαλμός 139:1-4, ΝΜΒ).

Ο Θεός που τα ξέρει όλα αυτά, βλέπει πως η δική μου δικαιοσύνη και καλοσύνη είναι βρώμικο κουρέλι, όσο ψηλά κι αν φτάσω στην ηθική ως άνθρωπος. Για αυτό ο άνθρωπος χρειάζεται κάτι άλλο. Για να σταθώ μπροστά στον Θεό που είναι άγια αγάπη, που έχει άγιο έλεος, πρέπει να έχω αυτό που απαιτεί ο Θεός! Τέλεια δικαιοσύνη. Τίποτα λιγότερο.

Ποιος θα ανέβει στο βουνό τού Κυρίου;

Και ποιος θα σταθεί στον άγιο τόπο του;
Ο αθώος στα χέρια, και ο καθαρός στην καρδιά·

εκείνος που δεν έδωσε την ψυχή του σε ματαιότητα,

και δεν ορκίστηκε με δολιότητα

(Ψαλμός 24:3-4, ΠΕΡΓΑΜΟΣ).

Ποιος ζει έτσι; Ποιος είναι αθώος στα χέρια; Ποιος έχει καθαρή καρδιά; Ποιος δεν έχει δώσει την ψυχή του στη ματαιότητα; Στην προς Ρωμαίους το ξαναλέει, Δεν υπάρχει δίκαιος άνθρωπος, ούτε ένας. Δεν υπάρχει κανένας με σύνεση. Δεν υπάρχει κανένας που να αναζητεί το Θεό. Όλοι απομακρύνθηκαν από το Θεό, όλοι εξαχρειώθηκαν. Κανένας, μα κανένας δεν κάνει το καλό (Ρωμ. 3:10-12).

Και για σπρώξουμε τη σκέψη μας λίγο παραπάνω. Ποιος αναγεννημένος μπορεί να πει, είμαι πενήντα χρόνια στην πίστη κι «εγώ έχω καθαρή καρδιά». Μιλάμε για βιωματική καθαρότητα. Εγώ τώρα είμαι τέλειος. Πρόσεξε, τελειότητα ζητάει ο Θεός. Όχι καλή διάθεση. Όχι έντονη προσπάθεια. Τέλεια δικαιοσύνη.

Εδώ λοιπόν είμαστε. Λύση υπάρχει λέει ο Θεός! Υπάρχουν εκείνοι που θα σταθούν μπροστά Του. «Μακάριοι [είναι εκείνοι], των οποίων συγχωρήθηκαν οι ανομίες, και των οποίων σκεπάστηκαν οι αμαρτίες. Μακάριος ο άνθρωπος στον οποίο ο Κύριος δεν θα [του] λογαριάσει αμαρτία» (Ρωμαίους 4:7-8, ΝΜΒ). Μπορεί ο άνθρωπος να συγχωρηθεί;  Αυτό είναι το ζητούμενο. Ο άνθρωπος μπορεί να σταθεί μπροστά στον Θεό, αν συγχωρηθεί. Για αυτό κι ο συγχωρημένος είναι μακάριος. Επειδή ο Θεός δεν θα του λογαριάσει την αμαρτία. Δικαίωση λοιπόν, σημαίνει πρώτον άφεση, συγχώρηση. Ο μη «καταλογισμός» αμαρτίας είναι η μία πλευρά της δικαίωσης!

Η δικαίωση όμως, δεν σταματάει εκεί. Δηλαδή, όταν ο Θεός συγχωρεί, δεν λέει στον ασεβή, φύγε και να μη σε ξαναδώ. Σου τη χαρίζω, αλλά μακριά. Του λέει, σε θέλω κοντά μου. Γιατί; Επειδή ο Θεός όχι μόνο αφαιρεί την αμαρτία, αλλά μας ντύνει με δικαιοσύνη. Μας βλέπει μέσα στον Χριστό, εν Χριστώ. Η άλλη πλευρά, λοιπόν, είναι η αποδοχή του Θεού, επειδή ο Χριστός με ντύνει με τη δικαιοσύνη Του. Όχι και μόνο του δίνω την αμαρτία μου και με συγχωρεί, αλλά μου χαρίζει τη δική Του δικαιοσύνη.

Ο Θεός δεν πρόκειται ποτέ να δεχθεί κάτι που δεν είναι απόλυτα δίκαιο. Για αυτό, αυτό που ζητάει, το χαρίζει: Επειδή, αν και για το αμάρτημα του ενός βασίλευσε ο θάνατος διαμέσου τού ενός, πολύ περισσότερο, αυτοί που παίρνουν την αφθονία της χάρης και τη δωρεά της δικαιοσύνης, θα βασιλεύσουν με ζωή διαμέσου τού ενός Ιησού Χριστού (Ρωμ. 5:17). Η δικαιοσύνη είναι δωρεά που παίρνω. Κι επειδή την παίρνω θα βασιλέψω στη ζωή διά του Ιησού Χριστού.

Με ποια λογική είναι δώρο; Επειδή, το αδύνατο στον νόμο, καθότι ήταν ανίσχυρος εξαιτίας της σάρκας, ο Θεός, στέλνοντας τον δικό του Υιό με ομοίωμα σάρκας αμαρτίας, και σε σχέση με την αμαρτία, κατέκρινε την αμαρτία στη σάρκα· για να εκπληρωθεί η δικαιοσύνη τού νόμου, σε μας (Ρωμ. 8:3-4). Αυτό που έκανε ο Χριστός, η υπακοή του Χριστού, ο θάνατός Του, εκπληρώνει τη δικαιοσύνη του νόμου σε μας. Για όποιο μετανοεί και πιστεύει, η τέλεια υπακοή του Χριστού, μετράει και στον ίδιο.

Γράφει στη Φιλιππησίους: …και να βρεθώ σ’ αυτόν, μη έχοντας δική μου δικαιοσύνη, αυτή από τον νόμο, αλλά εκείνη διαμέσου τής πίστης τού Χριστού, τη δικαιοσύνη αυτή από τον Θεό διαμέσου τής πίστης (Φιλιππησίους 3:8-9). Να δικαιωθώ σημαίνει να έχω δική μου τη δικαιοσύνη της πίστης του Χριστού. Τη δικαιοσύνη που αποκτώ από τον Χριστό. Δικαίωση σημαίνει: ο Θεός με συγχωρεί και με θέλει κοντά Του! Παίρνει και δίνει. Παίρνει την αμαρτία, μου δίνει άφεση και με αποδέχεται!! Μου παίρνει την αμαρτία και με ντύνει με δικαιοσύνη.

Αυτό πώς μπορώ να το αποκτήσω; Το θέλω! Να μην μου καταλογίζει ο Θεός καμία αμαρτία; Να με θέλει κοντά του!!! Το θέλω.

Πως μπορώ να το αποκτήσω αυτό; Η Αγία Γραφή ολόκληρη δίνει μια μόνο απάντηση. Σκανδαλώδη απάντηση. Προβληματική απάντηση για την ανθρώπινη περηφάνια και σάρκα. Στο συγκεκριμένο κεφάλαιο μάλιστα αυτή η απάντηση κορυφώνεται. Ποια είναι η απάντηση:

Ο άνθρωπος δικαιώνεται ενώπιον του Θεού δια πίστεως! Αυτό λέει αυτό το κεφάλαιο συνέχεια!!

• Επειδή, τι λέει η γραφή: «Και πίστεψε ο Αβραάμ στον Θεό, και λογαριάστηκε σ’ αυτόν για δικαιοσύνη» (Ρωμ. 4:3)
• η πίστη λογαριάστηκε στον Αβραάμ για δικαιοσύνη (Ρωμ. 4:9)
• η υπόσχεση δεν δόθηκε επειδή ο Αβραάμ τηρούσε το νόμο, αλλά επειδή πίστεψε στο Θεό και ο Θεός τον δικαίωσε (Ρωμ. 4:13).

Την πίστη του, την μέτρησε ο Θεός για δικαιοσύνη! Δεν ήταν δίκαιος, ήταν ειδωλολάτρης, αλλά επειδή πίστεψε, τον λογάριασε δίκαιο! Μάλιστα για να το  καταλάβουμε καλύτερα, το λέει κι από την ανάποδη. Δηλαδή όχι από τα έργα!!

• Γιατί αν ο Αβραάμ δικαιώθηκε χάρη στα έργα, τότε έχει λόγο να καυχιέται, αυτό όμως δεν ισχύει για το Θεό (Ρωμ. 4:2)
• σ’ εκείνον, όμως, που δεν εργάζεται, αλλά πιστεύει σ’ αυτόν που δικαιώνει τον ασεβή, η πίστη του λογαριάζεται για δικαιοσύνη (Ρωμ. 4:5) και ξανά το εδάφιο 13
• η υπόσχεση δεν δόθηκε επειδή ο Αβραάμ τηρούσε το νόμο, αλλά επειδή πίστεψε στο Θεό και ο Θεός τον δικαίωσε (Ρωμ. 4:13).

Πριν που διαβάσαμε για τον άνθρωπο που είναι μακάριος επειδή ο Θεός δεν του λογαριάζει την αμαρτία, κοιτάξτε πως το ξεκινάει:

Έτσι κι ο Δαβίδ μακαρίζει τον άνθρωπο που ο Θεός τον δικαιώνει χωρίς να έχει έργα: Μακάριοι αυτοί που τους συγχωρήθηκαν οι αδικίες, που τους σκεπάστηκαν οι αμαρτίες! Μακάριος ο άνθρωπος που δεν του λογαριάζει ο Κύριος την αμαρτία του! (Ρωμ. 4:6-8).

Κι όλο αυτό τώρα αφορά κι εμάς: Και δεν γράφτηκε μονάχα γι’ αυτόν, ότι λογαριάστηκε σ’ αυτόν, αλλά και για μας… (Ρωμ. 4:23-24, ΝΜΒ).

Για ένα λεπτό όμως. Αυτό δεν είναι παράλογο;   Είναι δυνατόν ο Θεός να είναι δίκαιος και να δικαιώνει τον ασεβή, έτσι; Χωρίς να κάνει κάτι; Αφού στην πράξη δεν είναι δίκαιος. Βιωματικά είναι αμαρτωλός. Δια πίστεως μόνο; Αυτό είναι σκάνδαλο!  Υπό μία έννοια είναι!! Το κάνει να ακούγεται εύκολο, παράλογα εύκολο, για ένα άγιο Θεό. Ας θυμηθούμε 3 περιστατικά.

Το πρώτο είναι η γυναίκα εκείνη που την έπιασαν επ’ αυτοφώρω να μοιχεύει και είναι έτοιμοι να τη λιθοβολήσουν. Ο Χριστός τους σταματάει με εκείνη την περίφημη δήλωση: «ο αναμάρτητος να ρίξει πρώτος την πέτρα». Κι όλοι φεύγουν, ξεκινώντας από τους μεγαλύτερους. Όταν μένουν μόνοι τους τη ρωτάει: «Που είναι οι κατήγοροι σου; Κανείς δεν σε καταδίκασε;» «Κανείς Κύριε», λέει αυτή. «Ούτε εγώ σε καταδικάζω», της είπε ο Ιησούς· «πήγαινε, κι από ΄δω και πέρα μην αμαρτάνεις πια» (Ιωάν. 8:11β, ΝΜΒ). Έτσι απλά; Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι; Κι όμως δεν την καταδίκασε.  Ο μόνος που είχε το δικαίωμα, δεν το έκανε! Αυτός που είχε απόλυτη εξουσία στην ψυχή της, δεν την καταδίκασε.

Η δεύτερη  εικόνα: η παραβολή του τελώνη: Ο τελώνης, αντίθετα, στεκόταν πολύ πίσω και δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: “Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό”. Σας βεβαιώνω πως αυτός έφυγε για το σπίτι του αθώος και συμφιλιωμένος με το Θεό, ενώ ο άλλος όχι· γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, κι όποιος τον ταπεινώνει θα υψωθεί» (Λουκ. 18:13-14, ΝΜΒ). Ο Θεός τον συγχώρησε και τον ήθελε κοντά του! Ο άνθρωπος σκέφτεται: ‘Ένα λεπτό, αυτό δεν είναι δίκαιο’. Μπορεί ο Φαρισαίος να ήταν κακός και πονηρός και υποκριτής, κάτι έκανε όμως. Δηλαδή τι, με ένα συγνώμη τελειώνεις; Σκάνδαλο!

Να το βαρύνουμε κι άλλο; Ο Χριστός είναι στον σταυρό και οι δύο ληστές τον επίσης τον ειρωνεύονται και τον κοροϊδεύουν. Σε κάποιο σημείο ο ένας αλλάζει κι αρχίζει και μαλώνει τον άλλο ληστή και του λέει, «Ούτε το Θεό δε φοβάσαι εσύ; Δεν είσαι όπως κι εκείνος καταδικασμένος; Εμείς βέβαια δίκαια, γιατί τιμωρούμαστε γι’ αυτά που κάναμε· αυτός όμως δεν έκανε κανένα κακό». Και στον Ιησού έλεγε: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Ο Χριστός τι απάντησε; «Σε βεβαιώνω πως σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο» (Λουκ. 23:43, ΝΜΒ). Ο Χριστός τον συγχώρησε και τον ήθελε κοντά Του. Παντού το ίδιο!

Ούτε η γυναίκα που την έπιασαν να μοιχεύει, ούτε ο τελώνης της παραβολής, ούτε ο ληστής στο σταυρό, εργάζονται για να κερδίσουν τη δικαίωσή τους. Στην πράξη ζούσαν την αμέσως προηγούμενη στιγμή στην ασέβεια. Κι όμως, η δικαίωση τους προσφέρεται άμεσα. Είναι δώρο. Είναι χάρη.

Αυτό όμως, δεν είναι παράλογο; Πώς μπορεί ο Θεός να το κάνει αυτό; Πώς είναι δυνατόν η πίστη να φτάνει; Ώστε ο Θεός να πει: «…συγχωρήθηκαν οι ανομίες… σκεπάστηκαν οι αμαρτίες… ο Κύριος δεν θα  λογαριάσει αμαρτία» (Ρωμαίους 4:7-8, ΝΜΒ).

Είναι δυνατόν αδελφοί, επειδή υπάρχει ο Χριστός! Είναι δυνατόν να είναι η πίστη το μέσον για τη δικαίωση, επειδή ο Σταυρός είναι η βάση για τη δικαίωση του αμαρτωλού. Ο Χριστός δεν μοιράζει τη συγχώρηση όπως ο πολιτικός τις υποσχέσεις, τζάμπα. Ο Χριστός πληρώνει τις αμαρτίες μας. Τιμωρείται στη θέση μας.

Ο Χριστός μπορεί να πει στη γυναίκα που έπιασαν επ’ αυτοφώρω πήγαινε ούτε εγώ σε καταδικάζω επειδή πλήρωσε την μοιχεία της. Τιμωρήθηκε ο ίδιος για την προδοσία της προς στον άντρα της. Τιμωρήθηκε στη θέση του ληστή. Δεν ήταν καλόπαιδο ο ληστής. Ήταν κλέφτης, φονιάς και βιαστής. Κάθε Του αμαρτία την πλήρωσε ο Χριστός στο σταυρό. Η οργή του Πατέρα Θεού, η δίκαιη οργή και η κρίση Του ενάντια στην αμαρτία, έπεσε πάνω στον Χριστό. Ο Χριστός που δεν γνώρισε αμαρτία, έγινε για μας αμαρτία, έγινε ο περήφανος, ο Χριστός έγινε ο μοιχός, ο Χριστός ήταν ο φονιάς. Δεν τα έκανε. Του τα φόρτωσε ο Θεός.

Αυτός, όμως, φορτώθηκε τις θλίψεις μας κι υπέφερε τους πόνους τους δικούς μας. Εμείς νομίζαμε πως όλα όσα τον βρήκαν ήταν τραύματα, πληγές και ταπεινώσεις από το Θεό. Μα ήταν αιτία οι αμαρτίες μας που αυτός πληγώθηκε, οι ανομίες μας που αυτός εξουθενώθηκε. Για χάρη της δικής μας σωτηρίας εκείνος τιμωρήθηκε και στις πληγές του βρήκαμε εμείς τη γιατρειά. Όλοι εμείς πλανιόμασταν σαν πρόβατα· είχε πάρει καθένας μας το δικό του δρόμο. Μα ο Κύριος έκανε να πέσει πάνω του όλων μας η ανομία (Ησαΐας 53:4-6, ΝΜΒ). Ο Χριστός τα πληρώνει όλα! Για αυτό μπορεί ο Θεός να δικαιώνει τον ασεβή δια πίστεως.

Θέλω εδώ αδελφοί να σταθούμε για ένα λεπτό.  Όταν λέμε πως ο Χριστός τα πληρώνει όλα, η Γραφή εννοεί «όλα». Όχι μόνο τις αμαρτίες πριν από την αναγέννησή μου, αλλά όλες: παρελθόν, παρόν και μέλλον. Διαβάζουμε: Κι εσάς, που ήσασταν νεκροί εξαιτίας των αμαρτιών και της ειδωλολατρίας σας, ο Θεός σάς ζωοποίησε μαζί με το Χριστό. Μας συγχώρησε όλα τα παραπτώματα. Κατήργησε το χρεόγραφο με τις διατάξεις του, που ήταν εναντίον μας, και το έβγαλε από τη μέση καρφώνοντάς το στο σταυρό (Κολ. 2:13-14, ΝΜΒ). Μας τα συγχώρησε όλα. Τα πλήρωσε και τα συγχώρησε όλα. Πριν την αναγέννησή μου  και μετά την αναγέννησή μου. Αυτά που θυμήθηκα να ζητήσω συγνώμη, αλλά κι αυτά που ξέχασα. Αυτά που δεν κατάλαβα. Όλα!!

Από την ώρα που ο Χριστός με αναγεννήσει με το Πνεύμα Του, και στραφώ με πίστη στον Χριστό, ενώνομαι μαζί Του, είμαι εν Χριστώ. Αυτό σημαίνει πως ο Χριστός μου παίρνει όλες τις αμαρτίες και μου δίνει τη δική Του δικαιοσύνη! Από την ώρα που ο ληστής στο σταυρό ζήτησε το έλεός του Χριστού, από την ώρα που η γυναίκα παρατημένη στο δρόμο με τις πέτρες ριγμένες γύρω της κοίταξε με πίστη στον Χριστό, από την ώρα που ο Παύλος στο δρόμο για τη Δαμασκό ρώτησε «Κύριε τι θέλεις να κάνω», όλοι ενώθηκαν με τον Χριστό και τους καταλογίστηκε η δική Του δικαιοσύνη. Επειδή ο Χριστός τα πλήρωσε όλα! Επειδή ενώνομαι με τον Χριστό, ό,τι είναι δικό Του γίνεται και δικό μου. Με βλέπει ο Θεός τόσο δίκαιο, όσο δίκαιος είναι κι ο Χριστός!

Αυτό έχει δύο πολύ πρακτικές συνέπειες. Αδελφέ μου, μην ζεις με την ενοχή του παρελθόντος. Μην ζεις με το άγχος του μέλλοντος. Ο Χριστός τα έχει πληρώσει όλα. Ο Θεός σε δέχεται εν Χριστώ! Επειδή ενώθηκες με τον Χριστό. Κάθε φορά που διαβάζεις αυτή την μικρή πρόθεση με τη δοτική «εν Χριστώ», δόξαζε τον Θεό. «Προς τους αγίους και πιστούς αδελφούς εν Χριστώ…». Ο Θεός σε δέχεται, επειδή δέχεται τον Χριστό!!

(α) Τι σημαίνει δικαίωση;

Δικαίωση εκ πίστεως σημαίνει πως ο Θεός παρόλο που είμαι αμαρτωλός, με διακηρύττει δίκαιο, δηλαδή με συγχωρεί και με θέλει κοντά Του, επειδή καταλογίζει ως δική μου μια δικαιοσύνη που δεν την έχω: του Χριστού!!

(β) Πώς δικαιώνεται κάποιος;

Δικαιώνεται εκ πίστεως, επειδή ο Χριστός πλήρωσε όλες μου τις αμαρτίες. Όχι επειδή την αξίζω εγώ, δεν την αξίζω ποτέ, αλλά επειδή ο Χριστός την αξίζει. Αυτό που με βάζει στον ουρανό, είναι η αξία του Χριστού, όχι η δική μου αξία. Αυτό σημαίνει πως ο Θεός σε δέχεται τέλεια εν Χριστώ. Δεν σε δέχεται περισσότερο ή λιγότερο ανάλογα με τις επιδόσεις σου, επειδή σε δέχεται εν Χριστώ. Επειδή οι αμαρτίες είναι όλες πληρωμένες.

Έχω τη βεβαιότητα του ουρανού, επειδή εγγυητής είναι ο Χριστός, που τα έχει πληρώσει όλα!! Όχι επειδή εγώ το αξίζω, αλλά επειδή ο Χριστός το αξίζει. Με του Χριστού την αξία. Όταν με ρωτάνε οι άνθρωποι, πως ξέρεις ότι θα πας στον ουρανό, πως μπορείς να είσαι σίγουρος; Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Η απάντηση είναι μία. Δεν είμαι εγώ άξιος. Ο Χριστός είναι άξιος. Η δική Του αξία με πάει στον ουρανό.

Η πίστη που δικαιώνει έχει αντικείμενο: τον Χριστό!! Η αξία της πίστης δεν βρίσκεται στον εαυτό της, αλλά αποκλειστικά κι ολοκληρωτικά στο αντικείμενό της, δηλαδή στον Ιησού Χριστό! Όταν λοιπόν, λέμε δικαίωση δια της πίστεως αυτό σημαίνει δικαίωση μόνο δια του Ιησού Χριστού. Η πίστη είναι το μάτι που βλέπει στον Χριστό, είναι το χέρι που απλώνει να πάρει τη συγχώρησή Του, είναι το στόμα που πίνει νερό!

1. 1. Η πηγή της δικαίωσης είναι ο Θεός και η χάρη Του.
2. 2. Η βάση της δικαίωσης είναι ο Χριστός κι ο Σταυρός Του.
3. 3. Το μέσον της δικαίωσης είναι η πίστη στον Ιησού Χριστό κι όχι τα έργα.

Υπάρχει και μια τρίτη ερώτηση: (γ) Πώς ζει αυτός που δικαιώθηκε;

Ή να το πούμε με άλλα λόγια, τι είδους πίστη, είναι η πίστη που δικαιώνει; Η αλήθεια είναι πως η πίστη που δικαιώνει μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Δείτε τη ζωή του Αβραάμ από το κεφάλαιο 4. Διαβάζουμε στο 4:3, «Και πίστεψε ο Αβραάμ στον Θεό, και λογαριάστηκε σ’ αυτόν για δικαιοσύνη» (Ρωμ. 4:3). Είναι μια αναφορά από τη Γένεση, από το κεφάλαιο 15.  Αυτό έχει πίσω του δύο πολύ συγκεκριμένες αποφάσεις πίστης.

Πρώτον, ο Θεός κάλεσε τον Αβραάμ να φύγει από την Ούρ, να αφήσει το σπίτι του, και του υπόσχεται πως θα του δείξει μια άλλη γη, και θα του δώσει απογόνους και θα τον κάνει ευλογία σε όλη τη γη. Kι ο Αβραάμ το πιστεύει και σηκώνεται και φεύγει χωρίς να ξέρει που πάει.

Δεύτερον, ο Θεός έδωσε πολύ συγκεκριμένες υποσχέσεις, λέγοντας ότι η Χαναάν είναι η γη που θα του δώσει, και λέγοντας του πως οι απόγονοι του, παρόλο που δεν είχε απογόνους θα είναι τόσοι σαν την άμμο της θάλασσας. Πιστεύοντας αυτή την υπόσχεση ο Αβραάμ δικαιώθηκε. Έτσι λέει το Γένεση 15:6  Έτσι λέει και το Ρωμαίους 4:3.

Η πίστη που δικαιώνει είναι η πίστη που ακουμπάει κι αναπαύεται στις υποσχέσεις του Θεού και ξεκινάει ένα ταξίδι υπακοής κι εμπιστοσύνης. Όταν διαβάζω στην Γραφή κάτι, πιστεύω, εμπιστεύομαι πως είναι αλήθεια κι αυτό με οδηγεί να σταματήσω να ζω τη ζωή που ζούσα.

Τρίτον, όταν ο Αβραάμ ήταν 100 και η Σάρρα  90 ο Θεός επιβεβαίωσε την υπόσχεση για ένα γιο, άλλαξε το όνομά του από Άβραμ σε Αβραάμ, ώστε να σημαίνει πατέρας πλήθους εθνών και του έδωσε την περιτομή ως σημείο της διαθήκης Διαβάζουμε πιο κάτω: Και χωρίς να εξασθενήσει στην πίστη, δεν συλλογίστηκε το σώμα του ότι ήταν ήδη νεκρωμένο, παρόλο που ήταν περίπου 100 χρόνων, και τη νέκρωση της μήτρας τής Σάρρας· ούτε δίστασε στην υπόσχεση του Θεού με την απιστία, αλλά ενδυναμώθηκε στην πίστη, δοξάζοντας τον Θεό (Ρωμ. 4:19-20). Η πίστη που δικαιώνει δεν σταματάει σε αυτά που βλέπουν τα  ανθρώπινα μάτια. 100 χρονών εγώ, 90 η γυναίκα μου και θα αποκτήσουμε τώρα παιδί; Κι όμως, εμπιστεύθηκε!

Τέταρτο, περιστατικό, αν και αυτό αναφέρεται σχεδόν έμμεσα στη Ρωμαίους 4, ο Θεός δοκίμασε τον Αβραάμ ζητώντας του να θυσιάσει τον Ισαάκ. Και όταν ο Αβραάμ έδειξε πως θα υπάκουσε, τότε επαναβεβαίωσε την υπόσχεσή Του. Γράφει: Είναι, λοιπόν, πατέρας όλων μας ο Αβραάμ, ενώπιον του Θεού στον οποίο πίστεψε —του Θεού που ζωοποιεί τους νεκρούς (Ρωμ. 4:16β-17α). Ο Αβραάμ πίστευε πως ακόμη κι αν θανατώσει τον Ισαάκ, ο Θεός θα του τον δώσει πίσω. Στην προς Εβραίους επιστολή αυτό λέει πως ο Αβραάμ έλαβε «παραβολικά» τον Ισαάκ από τους νεκρούς.

Η πίστη που δικαιώνει, η πίστη που σώζει δεν είναι πίστη του καναπέ, δεν είναι πίστη μόνο στο μυαλό, κι επιτρέψτε μου να πω, δεν είναι ούτε του facebook. Δεν μένει στα λόγια. Δεν κάθεται. Είναι πίστη με έργα, είναι πίστη που υπακούει, που θυσιάζει, που υπηρετεί, που ομολογεί Χριστό χωρίς να ντρέπεται ή να φοβάται. Είναι πίστη που πιάνεται από τις υποσχέσεις του Θεού κι αλλάζει τον τρόπο που ζω, ώστε να φανερώνεται πως ο Χριστός είναι ο θησαυρός μου! Αυτό διδάσκει το κεφάλαιο 4 της Ρωμαίους. Είναι πίστη που έχει έργα! Κι όχι μόνο αυτό είναι πίστη που υπακούει!!

Όταν ακούγεται το ευαγγέλιο της δικαίωσης δια πίστεως μόνον,  σχεδόν πάντα, μια πιθανή τυπική ανταπόκριση: «ε, αφού είναι έτσι, τότε μπορώ να πάω να κάνω ό,τι θέλω». Ο Martyn Lloyd Jones έλεγε πως αν όταν κηρύττεται το ευαγγέλιο, κανείς δεν κάνει αυτή την ερώτηση, τότε μάλλον, δεν το κήρυξες καλά.

Ο απόστολος Παύλος, αφού διδάξει για τη δικαίωση κατά χάρη μόνο, δια πίστεως μόνο, διδάσκει δεν οδηγεί στην ανυπακοή, ούτε στην ασυδοσία, ούτε στην ανομία. Το αντίθετο μάλιστα. Για αυτό και σε όλες τις επιστολές, Γαλάτας, Εφεσίους, Φιλιππησίους, όποια θέλετε πάρτε, πρώτα εξηγεί το ευαγγέλιο και μετά δίνει τις εντολές για το πώς να ζεις. Γιατί πάντα υπήρχε ο κίνδυνος να κατηγορηθεί πως οδηγεί τους ανθρώπους στην ασυδοσία και στον εφησυχασμό.

Στην προς Ρωμαίους επιστολή  τρεις φορές απαντάει σε αυτόν τον φόβο, της ανυπακοής, λέγοντας: Μή γένοιτο (Ρωμ. 3:31, 6:2α, 15). Δηλαδή, εν μπορώ να το κάνω αυτό. Θα επιμένουμε στην αμαρτία για να περισσεύσει η χάρη; Μη γένοιτο!  Τι σημαίνει το μη γένοιτο; Σημαίνει πως ο αναγεννημένος άνθρωπος δεν μπορεί να το σκεφτεί αυτό, ωραία, τώρα θα κάνουμε ό,τι μας κατέβει. Όταν στον άνθρωπο που αναγεννήθηκε λέει κάποιος ‘πάμε να συνεχίζουμε ζούμε όπως πριν, αφού ο Χριστός έτσι κι αλλιώς τα πλήρωσε όλα’, αυτός απαντάει «μη γένοιτο». Γιατί; Επειδή συντρίφθηκε στον Σταυρό μπροστά.

Είναι λάθος να πιστεύουμε πως όταν ένας άνθρωπος δικαιωθεί με τη χάρη μόνο δια πίστεως μόνο, στον Ιησού Χριστό μόνο, αυτός παραμένει ίδιος και δεν αλλάζει.  Η δικαίωση και η αναγέννηση πάνε μαζί. Ο δικαιωμένος είναι αναγεννημένος κι ο αναγεννημένος δικαιωμένος. Επομένως ο άνθρωπος που έχει δικαιωθεί, το δείχνει καθώς μάχεται τον αγώνα της πίστης. Αν ο άνθρωπος δεν αγωνίζεται πνευματικά, αν δεν παλεύει με τους πειρασμούς, αν δεν αλλάζει η ζωή του, τότε ούτε αναγεννημένος είναι, ούτε δικαιωμένος. Ο αναγεννημένος έχει «ζωή». Και η ύπαρξη της αληθινής ζωής μέσα του, τον σπρώχνει προς την υπακοή.

Γιατί η «δικαίωση δια πίστεως μόνον», δεν οδηγεί στην ανυπακοή; Επειδή ο δικαιωμένος από τον Θεό εν Χριστώ είναι ο αναγεννημένος από το Άγιο Πνεύμα. Είναι ο άνθρωπος που το Άγιο Πνεύμα τον συνέδεσε με τον Χριστό, όπως το κλήμα με το αμπέλι. Και ναι μεγαλώνει. Βιωματικά δεν είναι τέλειος. Κάνει λάθη. Πολλά! Πέφτει και σηκώνεται, ξανά και ξανά και ξανά. Αλλά δεν μπορεί να μην θέλει να συνεχίζει. Όπως τα μωρά, όσο κι αν πέσουν δεν μπορούν να μην θέλουν να προσπαθούν να περπατήσουν. Έτσι κι ο χριστιανός. Αυξάνει. Προχωράει. Αλλάζει. Ο Ζακχαίος δεν έγινε ξαφνικά τέλειος, αλλά η ζωή του άλλαξε πορεία. Η Σαμαρείτισσα το ίδιο. Ο Παύλος δεν ήταν τέλειος. Πάλευε με την αμαρτία. Η ζωή του όμως άλλαξε κατεύθυνση, λόγο ύπαρξης, στόχο, πορεία.

Όντως δεν είναι βιωματικά τέλειος ο χριστιανός, αλλά σαν το μωρό που μαθαίνει να περπατάει. Μπορείς να σταματήσεις ένα μωρό από το να θέλει να περπατήσει; Όχι! Για αυτό στην αρχή θα μπουσουλάει, μετά θα πιάνεται από κάπου και θα στέκεται, μετά θα δοκιμάσει να αφήσει το χέρι, θα κάνει δύο βήματα, θα πέσει και θα ξανασηκωθεί και μετά ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Γιατί;  Παρόλο που δεν το κάνει τέλεια, δεν μπορεί να σταματήσει να θέλει να περπατήσει. Δεν μπορεί να σταματήσει να προσπαθεί. Και να βελτιώνεται! Μέσα του έχει ζωή!! Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Η ζωή αυτό κάνει.

Έτσι είναι κι ο αναγεννημένος και δικαιωμένος. Το Άγιο Πνεύμα μας αφού μας αναγεννήσει κάνει να αγαπούμε τον νόμο του Θεού, τον γράφει στις καρδιές μας, μας κάνει να θέλουμε να υπακούμε. Ο δικαιωμένος και αναγεννημένος, επειδή έχει μέσα Του το Άγιο Πνεύμα μπορεί να λέει: Πόσο αγαπώ τον νόμο σου! Όλη την ημέρα είναι μελέτη μου (Ψαλμός 119:97).

Ή στον Ψαλμό 19,

…τα διατάγματα του Κυρίου ευθέα, ευφραίνουν την καρδιά·
η εντολή τού Κυρίου λαμπρή, φωτίζει τα μάτια…
οι κρίσεις τού Κυρίου αληθινές, και ταυτόχρονα δίκαιες·
πιο επιθυμητές και από το χρυσάφι, μάλιστα κι από πλήθος καθαρό χρυσάφι,

και γλυκύτερες περισσότερο και το μέλι και τα σταλάγματα της κηρήθρας (Ψαλμός 19:8-10).

Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό; Επειδή η υπόσχεση του Χριστού ήταν: Αλλά το Πνεύμα το Άγιο, ο Παράκλητος, που θα στείλει ο Πατέρας στο όνομά μου, εκείνος θα σας διδάξει τα πάντα και θα φέρει στη μνήμη σας όλα όσα σας έχω πει εγώ (Ιωάν. 14:26, ΝΜΒ).

Όταν λοιπόν ο αναγεννημένος και δικαιωμένος άνθρωπος ακούει: …αν θες ν’ αγιάσεις πρέπει ν’ αμαρτήσεις ε κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις… δεν μπορεί να σκεφτεί έτσι. Αυτόματα λέει «μη γένοιτο». Η αναγέννηση και η δικαίωση είναι μια παράδοση στον βασιλιά του κόσμου.  Για αυτό δεν μπορεί να πει, ας αμαρτήσουμε κι άλλο για να περισσεύσει η χάρη. Ο άνθρωπος που σκέφτεται έτσι, δεν κατανόησε τη δική του προσωπική ανάγκη για σωτηρία, δεν ήρθε σε μετάνοια, δεν αναγεννήθηκε, ούτε δικαιώθηκε.

Η αναγέννηση φυτεύει την πίστη και την αγάπη προς τον Χριστό. Ο αναγεννημένος πιστεύει. Δεν μπορεί να μην πιστεύει. Όποιος πιστεύει πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός, αυτός είναι γεννημένος από το Θεό· κι όποιος αγαπάει τον πατέρα αγαπάει επίσης και το παιδί του (Α΄ Ιωάννου 5:1). Η αναγέννηση με οδηγεί να πιστεύω στον Χριστό και να αγαπώ τον Θεό και τον Χριστό. Να πιστεύω και να αγαπώ.

Αυτό αδελφοί είναι τεράστιο!!  Πυροδοτεί μια σειρά από αλλαγές που όσο περνάει ο καιρός σταδιακά φανερώνονται όλο και πιο πολύ στη ζωή του χριστιανού. Είναι τόσο τεράστιο που αλλάζει τον άνθρωπο.

Εφόσον γνωρίζετε ότι είναι δίκαιος, γνωρίζετε, επίσης, ότι και καθένας που πράττει τη δικαιοσύνη, έχει γεννηθεί απ’ αυτόν (Α΄ Ιωάννου 2:9).

Αυτός που γεννήθηκε από τον Θεό ζει δίκαια. Δεν μπορεί να αδικεί τη συγγένειά του. Να εκμεταλλεύεται καταστάσεις, να χειραγωγεί ανθρώπους. Να αδικεί τον υπάλληλό του, ή το αφεντικό του. Να κλέβει, να υπονομεύει.

Όποιος έχει γεννηθεί από το Θεό δεν αμαρτάνει, γιατί το σπέρμα του Θεού παραμένει μέσα του και δεν μπορεί να συνεχίζει να αμαρτάνει, γιατί από το Θεό έχει γεννηθεί (Α΄ Ιωάν. 3:9).

Εννοεί πως δεν συνεχίζει το μονοπάτι της αμαρτωλής ζωής. Δεν ακολουθεί τον παλιό αμαρτωλό τρόπο ζωής, όχι ότι έχει γίνει αναμάρτητος. Έχει αλλάξει κατεύθυνση, δεν μπορεί να «συνεχίζει» να αμαρτάνει.

Αγαπητοί, ας αγαπάμε ο ένας τον άλλο, γιατί η αγάπη προέρχεται από το Θεό, και ο καθένας που αγαπάει έχει γεννηθεί από το Θεό και γνωρίζει το Θεό (Α΄Ιωάν. 4:7).

Ο γεννημένος από τον Θεό αγαπάει. Αγαπάει τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τους αδελφούς του, την οικογένεια του Χριστού. Αυτό είναι τόσο «αντισυμβατικό» που όταν το βλέπει ο άλλος, δεν μπορεί παρά να καταλάβει πως οι άνθρωποι αυτοί είναι μαθητές Χριστού. Όταν δίνεις από τα χρήματά σου, όταν θυσιάζεις τον χρόνο σου, όταν κάνεις υπομονή, όταν φιλοξενείς, όταν υπηρετείς, όταν δεν ζηλεύεις. Όταν άνθρωποι είναι στη φυλακή και τους βλέπεις, όταν ντύνεις γυμνούς, κι επισκέπτεσαι αρρώστους, αυτά δεν είναι φυσιολογικές πράξεις. Όταν γίνονται, δείχνουν αλλαγμένη καρδιά.

Όποιος πιστεύει πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός, αυτός είναι γεννημένος από το Θεό (Α’  Ιωάν.  5:1).

Ο άνθρωπος που γεννήθηκε από τον Θεό, πιστεύει πως ο Ιησούς που ήταν εδώ στη γη, είναι ο Χριστός που έστειλε ο Θεός. Ο αναγεννημένος δεν πιστεύει ό,τι να ‘ναι για τον Χριστό. Ο Χριστός δεν είναι γκουρού, ή φιλόσοφος, ή έστω μια ευφυΐα, είναι ο Υιός του Θεού. Το ιστορικό πρόσωπο Ιησούς είναι ο Χριστός που έστειλε ο Πατέρας.

Επειδή, κάθε τι που γεννήθηκε από τον Θεό, νικάει τον κόσμο, και η νίκη που νίκησε τον κόσμο είναι τούτη: Η πίστη μας (Α΄ Ιωάν. 5:4).

Αυτά τα εδάφια περιγράφουν σαρωτικές αλλαγές. Ο αναγεννημένος αγαπάει. Αγαπάει τους αδελφούς, αγαπάει τον κόσμο. Ο αναγεννημένος πράττει το δίκαιο.  Νικάει τις πιέσεις του κόσμου, την επιθυμία των ματιών, την αλαζονεία του βίου. Ο άνθρωπος που τον γέννησε ο Θεός δεν συνεχίζει να αγαπάει την αμαρτία, το αντίθετο, φυλάγεται. Δηλαδή, ενώ παλεύει με την αμαρτία ακόμη, η κατεύθυνση της ζωής του άλλαξε. Ο λόγος για τον οποίο ζει, η δύναμη με την οποία ζει, το κίνητρο, οι στόχοι. Μέσα του, έχουν γίνει αλλαγές τεράστιες!!

Η πίστη μόνο δικαιώνει, αλλά η πίστη που δικαιώνει δεν είναι ποτέ μόνη! Ο Θεός μας δέχεται εν Χριστώ! Αυτό όμως, συμβαίνει ταυτόχρονα με την αναγέννηση. Έχεις αναγεννηθεί; Αν όχι, πρέπει να αναγεννηθείς. Πρέπει! Πρέπει να αλλάξει η ζωή σου. Παραδώσου στον Ιησού Χριστό. Αυτός θα σε δικαιώσει και θα σε αλλάξει. Θα σε απαλλάξει από την καταδίκη και θα σε γεννήσει στην οικογένειά Του, θα σε ντύσει με δικαιοσύνη. Καινούργιο άνθρωπο. Με αλλαγμένη κατεύθυνση. Θα μεγαλώνεις όπως το μωρό. Και εγγύηση ότι θα φτάσεις στον ουρανό, είναι ο ίδιος ο Χριστός. Αμήν.

Ομιλία που δόθηκε στο Βιβλικό Συνέδριο Λεπτοκαρυάς 2014