“Η Αμεσότητα Και Η Προσδοκία Της 2^ης Έλευσης Του Κυρίου”

«Αφού, λοιπόν, ο Χριστός πέθανε για μας ως άνθρωπος, πρέπει κι εσείς να οπλιστείτε με το ίδιο φρόνημα, γιατί όποιος πέθανε ως προς τον παλαιό άνθρωπο, έπαψε να ζει μέσα στην αμαρτία. ² Από τώρα, λοιπόν, και στο εξής πρέπει να ζείτε την υπόλοιπη ζωή σας όχι σύμφωνα με τις ανθρώπινες επιθυμίες, αλλά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. ³ Έχετε ξοδέψει αρκετό χρόνο στο παρελθόν ζώντας όπως ήθελαν οι εθνικοί, μέσα δηλαδή σε κάθε λογής αισχρότητες, αμαρτωλές επιθυμίες, μεθύσια, κραιπάλες, οργιαστικά γλέντια κι ασεβείς ειδωλολατρικές τελετές. ⁴ Και τώρα που δεν τους ακολουθείτε σ’ αυτό το κατρακύλισμα της ασωτίας παραξενεύονται και σας κακολογούν. ⁵ Θα δώσουν όμως λόγο σ’ εκείνον που όπου να ΄ναι θα κρίνει ζωντανούς και νεκρούς. ⁶ Γι’ αυτόν το λόγο άλλωστε ο Χριστός κήρυξε το χαρμόσυνο μήνυμά του και στους νεκρούς, ώστε παρ’ ό,τι ως άνθρωποι έχουν καταδικαστεί να είναι θνητοί, να βρουν στην τελική κρίση του Θεού τη ζωή που χορηγεί το Πνεύμα. ⁷ Όπου να ΄ναι, όλα τελειώνουν…» Α΄ Πέτρου 4:1-7) (ΝΜΒΕ).

Στην μελέτη μας στην Α’ επιστολή του Πέτρου, θα εξετάσουμε τώρα την Άμεση Επιστροφή του Κυρίου και την τελική Κρίση

Γράφει, «Θα δώσουν όμως λόγο σ’ εκείνον που όπου να ΄ναι θα κρίνει ζωντανούς και νεκρούς» (εδ.5)

Στο δε εδάφιο 7, επανέρχεται στο θέμα και γράφει, «Πάντων δὲ τὸ τέλος ἤγγικε… Όπου να ΄ναι, όλα τελειώνουν…».

Μέσα στην ιστορία διάφορες ερμηνείες έχουν δοθεί σε αυτήν την φράση. Ωστόσο, η επικρατέστερη και Βιβλική είναι η άποψη ότι ο απ. Πέτρος εδώ μιλάει για το τέλος της ιστορίας και του χρόνου που θα πραγματοποιηθεί με την 2^η ΄Ελευση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Πολλοί, επηρεασμένοι από κάποιους κήρυκες-μελλοντολόγους πιστεύουν πως βρισκόμαστε στο τέλος, ερμηνεύοντας διάφορα σημεία. (Σημεία εννοούν την τότε Ευρωπαϊκή Ένωση, την πετρελαϊκή κρίση του ’70, το Τσερνομπίλ, κ.ά.)

• Η Αγία Γραφή δεν μιλάει για σημεία που σχετίζονται με την 2^η ΄Ελευση. Όλα όσα μέχρι τώρα μας έχουν πει έχουν αποδειχθεί λάθος.

Αυτό δεν σημαίνει πως ο Κύριος ποτέ δεν μίλησε για σημεία. Όταν μιλάει για σημεία, όμως, αναφέρεται σε διαφορετικό γεγονός και σίγουρα όχι για το γεγονός της 2^ης ΄Ελευσης, «Πάρτε μάθημα από τη συκιά: όταν πια μαλακώσουν τα κλαδιά της και βγάλουν φύλλα, καταλαβαίνετε ότι πλησιάζει το καλοκαίρι.Έτσι κι εσείς, όταν δείτε να γίνονται αυτά, να καταλάβετε ότι πλησιάζει το τέλος, ότι βρίσκεται πολύ κοντά” (Μάρκος 13).

Δυστυχώς, πολλοί, στην Εκκλησία, συγχέουν αυτά τα εδάφια με την 2^η Έλευση. Αυτομάτως δημιουργείται ένα τεράστιο πρόβλημα, διότι στη συνέχεια λέει,»Σας βεβαιώνω πως όλα αυτά θα γίνουν όσο ακόμη ζουν οι άνθρωποι αυτής της γενιάς. ³¹ Ο σημερινός κόσμος θα πάψει να υπάρχει, τα λόγια μου όμως ποτέ”. Όπως το ίδιο κάνει και λίγο νωρίτερα (Μκ. 9). Οπότε, τα σημεία για τα οποία μιλάει αφορούν ένα γεγονός που έγινε και μάλιστα στη διάρκεια εκείνης της γενιάς.

To 1927 ο Άγγλος φιλόσοφος Bertrand Russell έγραψε το βιβλίο «Γιατί δεν είμαι χριστιανός». Το επιχείρημά του για την απόρριψη του Χριστού στηριζόταν πάνω σε αυτήν την λανθασμένη αντίληψη, ότι δηλαδή, ενώ ο Χριστός υποσχέθηκε να επιστρέψει σε μια γενιά (περίπου 40 χρόνια μετά τον θάνατό Του) αυτό δεν συνέβη ποτέ. Άρα, ο Χριστός δεν είναι αξιόπιστος, συμπέρανε ο Russell.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι:

• Εάν δεχθούμε ότι κάποια σημεία θα πρέπει να προηγηθούν της 2^ης Έλευσης του Κυρίου, τότε αυτομάτως ακυρώνεται η έννοια του ξαφνικού και απροειδοποίητου ερχομού Του. Τότε θα γνωρίζουμε πότε θα έρθει και μπορούμε αναλόγως να προγραμματίσουμε όχι μόνο τη ζωή μας, αλλά και τον αγιασμό μας. Αυτόν τον ρόλο παίζουν τα σημεία. Ο Κύριος είπε, «Όσο για την ημέρα εκείνη ή για τη στιγμή που θα γίνουν αυτά, κανείς δεν ξέρει, ούτε οι άγγελοι στον ουρανό ούτε ο ίδιος ο Υιός παρά μόνο ο Πατέρας» ( Μκ. 13:18,19). «Να αγρυπνείτε, λοιπόν, γιατί δεν ξέρετε ποια μέρα θα έρθει ο Κύριός σας (Μτ. 24:42-44)).

Για να στηρίξει το λόγο Του δίνει δυο Παραβολές που και οι δυο διδάσκουν αυτήν την αμεσότητα της 2^ης έλευσής του:

• Την Παραβολή του Έμπιστου Δούλου (Μτ. 24.45-51), και
• Την Παραβολή των Δέκα Παρθένων (Μτ. 25.1-13),

Ο απ. Παύλος χρησιμοποιεί την εικόνα του κλέφτη για να μιλήσει για το απροειδοποίητο της έλευσης του Κυρίου: « γιατί κι εσείς το ξέρετε πολύ καλά ότι η ημέρα του Κυρίου θα έρθει απροειδοποίητα, όπως ο κλέφτης τη νύχτα» (Α΄Θεσ. 1:5). Το ίδιο θα κάνει και ο Πέτρος, “ ¹⁰ Ωστόσο, η ημέρα του Κυρίου θα έρθει όπως ο κλέφτης τη νύχτα…” (Β’ Πέτρου 3:10). Ένα σχήμα λόγου που και ο αναστημένος Κύριος θα χρησιμοποιήσει προειδοποιώντας την Εκκλησία Του στις Σάρδεις, (Αποκ. 3:3).

Η εκκλησία ποτέ δεν μίλησε και δεν προσδοκούσε σημεία. Πάντα μίλησε και προσδοκούσε την 2^η έλευση του Κυρίου που θα σημάνει το τέλος των πάντων κι εκεί σταμάτησε. Ένα τέλος που έχει διπλή έννοια:

• Την έννοια του χρόνου: θα σταματήσει ο χρόνος
• Την έννοια του σκοπού: τα πάντα μέσα στον χρόνο και στην ιστορία οδηγούνται εκεί. Μπορεί το αύριο να μας είναι αβέβαιο, μπορεί τα πράγματα να χειροτερεύσουν, μπορεί να κινδυνεύσουμε, μπορεί… Πολλά μπορούν να συμβούν, αλλά όλα αυτά είναι πιθανότητες, εκείνο που είναι δεδομένο είναι ότι η ιστορία και όλα όσα συμβαίνουν μέσα σε αυτήν, κινείται προς την ολοκλήρωσή της και η οποία συνδέεται με την 2^η έλευση του Κυρίου, με αυτό που είπαν οι άγγελοι στους μαθητές την ημέρα της Ανάληψής Του καθώς Τον κοιτούσαν να αναλαμβάνεται, « και τους είπαν: «Γαλιλαίοι, τι σταθήκατε και κοιτάτε στον ουρανό; Αυτός ο Ιησούς, που αναλήφθηκε από ανάμεσά σας στον ουρανό, έτσι θα ΄ρθει πάλι, με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να πηγαίνει εκεί» (Πρ. 1:11).

Αυτό διακηρύττει και το Σύμβολο της Πίστεως «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης…». Αυτή είναι η ελπίδα και η προσδοκία των πιστών που νοηματοδοτεί την καθημερινότητα της ζωής τους. Προσέξτε, η μετοχή είναι σε χρόνο διαρκείας.

Όταν με ρωτάνε «πότε έρχεται ο Χριστός;» η απάντησή μου είναι «τώρα». Αυτός είναι ο «Ερχόμενος!». Η πρώτη Εκκλησία ζούσε με την βεβαιότητα της επιστροφής του Κυρίου που πάντα την προσδοκούσε, όμως σε χρόνο και στιγμή που ποτέ δεν γνώριζε. Γράφοντας στους Θεσσαλονικείς ο Παύλος, τους έλεγε, «…και προσμένετε να κατεβεί δοξασμένος ο Υιός του, που εκείνος τον ανέστησε, ο Ιησούς, ο οποίος θα μας γλιτώσει από την επερχόμενη θεϊκή οργή» (Α’ Θεσ. 1:10).

Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Η Γραφή είναι γεμάτη με χωρία που μιλούν για την 2^η έλευση του Κυρίου. Σύμφωνα με έναν μελετητή, μόνο η ΠΔ έχει 1.845 προρρήσεις γι’ αυτό το γεγονός. Στα 260 κεφάλαια της ΚΔ υπάρχουν 318 αναφορές, δηλαδή 1 σε κάθε 30 εδάφια μιλάει για τον 2^ο ερχομό του Κυρίου. Από τα 27 βιβλία της, τα 23 μιλούν γι’ αυτόν. Για κάθε προφητεία της Γραφής που μιλάει για την 1^η έλευσή Του, υπάρχουν 8 που μιλούν για την 2^η έλευσή Του.

Ο Παύλος γράφει στους Ρωμαίους και χρησιμοποιώντας το σχήμα της ημέρας και νύχτας τους λέει, «Όλα αυτά σας τα λέω επειδή, όπως ξέρετε, είναι κοντά το τέλος. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε από τον ύπνο… Γι’ αυτό ας πετάξουμε από πάνω μας τα έργα του σκότους, κι ας φορέσουμε τα όπλα του φωτός. ¹³ Η διαγωγή μας ας είναι κόσμια, τέτοια που ταιριάζει στο φως. Ας πάψουν τα φαγοπότια και τα μεθύσια, η ασύδοτη κι ακόλαστη ζωή, οι φιλονικίες κι οι φθόνοι” (13:11-13)). Γιατί να πάψουν όλα αυτά; Ακριβώς, επειδή η έλευση του Κυρίου είναι άμεση, όπου να ‘ναι πραγματοποιείται.

Στην Α’ Κορινθίους 7:29- 31, έγραψε ο Παύλος, «Τούτο σας λέω, αδερφοί μου: …Ο καιρός που απομένει είναι πολύ λίγος, έτσι ώστε όσοι έχουν σύζυγο ας ζουν σαν να μην έχουν, όσοι περνούν θλίψεις σαν να μη θλίβονται,…κι όσοι ασχολούνται με τα αγαθά αυτού του κόσμου, σαν να μην ασχολούνται καθόλου μ’ αυτά· γιατί η σημερινή μορφή αυτού εδώ του κόσμου δε θα διαρκέσει πολύ».

Για τον απόστολο Παύλο ο κόσμος αυτός παρέρχεται πολύ γρήγορα και ό,τι είναι αυτού του κόσμου. Γι’ αυτό η συμβουλή του είναι, «μην δεσμεύεσαι πολύ με αυτόν τον κόσμο, μην σφιχταγκαλιάζεσαι μαζί του» διότι αυτός ο κόσμος είναι απατηλός, δεν διαρκεί αιώνια αν και σου δίνει την εντύπωση ότι το κάνει.

Α’ Κορινθίους 15:51,52, παρατηρούμε την ίδια προσμονή της πρώτης εκκλησίας, «Θα σας αποκαλύψω ένα μυστήριο: δε θα πεθάνουμε όλοι· θα μεταμορφωθούμε όμως όλοι, σε μια στιγμή, όσο θέλει το μάτι για ν’ ανοιγοκλείσει, όταν ηχήσει η σάλπιγγα των έσχατων καιρών….»

Η διαχρονική προσδοκία της Εκκλησίας ήταν η μεγάλη αλλαγή των πάντων. Μια αλλαγή όχι σταδιακή, όχι σε βάθος χρόνου, όχι κάποια «ήπια προσαρμογή», αλλά κυριολεκτική, ολοκληρωτική, απότομη, άμεση, όσο διαρκεί ένα ανοιγοκλείσιμο του ματιού. Ναι, είναι μυστήριο. Ναι, δεν γνωρίζουμε πώς θα πραγματοποιηθεί. Η αλήθεια, όμως, δεν είναι ότι απλώς θα γίνει, αλλά ότι μπορεί αυτό που λέει εδώ ο Παύλος, κατ’ έμπνευση Αγίου Πνεύματος, να γίνει ανά πάσα στιγμή. Ακόμη και τώρα, πριν ολοκληρώσουμε την ώρα της εκκλησιαστικής μας πράξης.

Α’ Θεσσαλονικείς 4:15-18) «Με βάση τη διδασκαλία του Κυρίου σάς λέμε τούτο: Εμείς που θα είμαστε ακόμη στη ζωή κατά την παρουσία του Κυρίου, δε θα προηγηθούμε στη συνάντηση με τον Ιησού από κείνους που θα έχουν πεθάνει. Γιατί, ο ίδιος ο Κύριος με πρόσταγμα, με φωνή αρχάγγελου και με σάλπιγγα Θεού θα κατεβεί από τον ουρανό και αυτοί που πέθαναν πιστοί στο Χριστό θ’ αναστηθούν πρώτοι. Έπειτα, εμάς που θα είμαστε ακόμα στη ζωή, θα μας αρπάξουν σύννεφα μαζί μ’ εκείνους, για να προϋπαντήσουμε τον Κύριο στον αέρα κατά τον ερχομό του· κι έτσι θα είμαστε για πάντα μαζί με τον Κύριο. Ας παρηγορεί λοιπόν ο ένας τον άλλο με τα λόγια αυτά». Ο Παύλος δεν μιλάει για κάποιους τρίτους, αλλά χρησιμοποιεί το πρώτο πληθυντικό, μαζί με τις προσωπικές αντωνυμίες και ρήματα, “Εμείς… είμαστε… εμάς που θα είμαστε… θα μας αρπάξουν… για να προϋπαντήσουμε… κι έτσι θα είμαστε…”

Ο Ιάκωβος, γράφει σε πιστούς που διώκονται και τους καλεί, «Κάνετε κι εσείς υπομονή. Πάρτε θάρρος, γιατί όπου να ‘ναι ο Κύριος έρχεται» (5:8). Το επιχείρημά του για υπομονή στην παρουσία του διωγμού είναι η έλευση του Κυρίου, η οποία όχι μόνο αναμενόμενη είναι αλλά και άμεση.

Μάλιστα, ο συγγραφέας της Εβραίους θα καλέσει τους πιστούς να μην απουσιάζουν από τις συνάξεις της εκκλησίας, όχι γιατί όταν δεν πάνε όλοι τα καθίσματα είναι άδεια και η εικόνα είναι αποθαρρυντική, όχι γιατί είναι μια καλή συνήθεια, όχι γιατί είναι θρησκευτικό καθήκον, αλλά επειδή ο ερχομός τους Κυρίου είναι άμεσος, «ας μην εγκαταλείπουμε τις θρησκευτικές μας συνάξεις, όπως συνηθίζουν μερικοί, αλλά ας ενισχύει ο ένας τον άλλο, τώρα μάλιστα που βλέπετε να πλησιάζει η ημέρα του Κυρίου» (10:25).

Και ποια είναι η ημέρα; Η ημέρα που ο Κύριος θα επιστρέψει με όλη Του τη δόξα.

Στην Αποκάλυψη 1:3, διαβάζουμε για μια ιδιαίτερη ευλογία, «Μακάριος ο αναγνώστης κι όσοι ακούνε τα λόγια τούτης της προφητείας και τηρούν όσα λέει αυτό το βιβλίο…”. Θέλεις να είσαι «Μακάριος»; Διάβασε αυτό το βιβλίο και τήρησε όσα λέει. Και μετά προσθέτει ο Ιωάννης, «γιατί πλησιάζει ο καιρός». Ποιος καιρός; Ο καιρός της 2^ης ΄Ελευσης.

Κι ένα ακόμη εδάφιο, Αποκάλυψης 22:20,21«Αυτός που τα επιβεβαιώνει όλα αυτά λέει: «Ναι, έρχομαι σύντομα». «Αμήν· ναι, έλα, Κύριε Ιησού». ²¹ Η χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού να είναι με όλους τους πιστούς. Αμήν». Λόγια με τα οποία κλείνει το Ευαγγέλιο, ο Θεόπνευστος Λόγος του Θεού. Είναι η παρακαταθήκη Του, “Ναι, έρχομαι σύντομα”.

Πότε έρχεται ο Χριστός; Τώρα, αγαπητοί μου. Πάντα ‘τώρα’. Εκείνος πάντα έρχεται, πάντα είναι “ο Ερχόμενος”.

Ένα θέμα, τώρα, που μπερδεύει πολλούς είναι η αντίληψη ότι ο Χριστός θα έρθει στους έσχατους καιρούς. Όταν χρησιμοποιούμε τέτοια ορολογία αφήνεται να νοηθεί ότι ο Χριστός δεν έρχεται τώρα, δεν είναι ο “ο Ερχόμενος” αλλά Αυτός που θα έρθει στην περίοδο των εσχάτων, δηλαδή κάποια στιγμή στο μέλλον. Πότε είναι αυτή η περίοδος; Συνήθως η απάντηση οριοθετείται στο 1948, την χρονιά που δημιουργείται το κράτος του Ισραήλ. Γι’ αυτό και προς το τέλος της 1000ετίας υπήρχε τέτοια προσδοκία και πεποίθηση ότι το τέλος θα έρθει το 2000.

Αυτά, βέβαια, μπορεί να ακούγονται πολύ έξυπνα και ωραία, αλλά καμιά σχέση δεν έχουν με τον Λόγο του Θεού. Τα έσχατα δεν ξεκίνησαν το 1948, ούτε το 1914 όπως λένε οι Χιλιαστές, ούτε καμιά άλλη πρόσφατη ημερομηνία. Τα έσχατα ξεκίνησαν με την πρώτη έλευση του Ιησού Χριστού, όταν ο Θεός έγινε άνθρωπος, ανέβηκε πάνω στο Σταυρό για τις δικές μας αμαρτίες, αναστήθηκε από τους νεκρούς, αναλήφθηκε και 10 ημέρες αργότερα έστειλε ο Πατέρας το Άγιο Πνεύμα.

Εκείνος είναι ο κρίσιμος καιρός και είναι κρίσιμος διότι εξαιτίας της 1^ης ΄Ελευσης του Κυρίου καταργήθηκε ο Μωσαϊκός νόμος, η Ααρονική ιεροσύνη και ο θεσμός των θυσιών, ενώ το 70 μ.Χ καταστράφηκε ο Ναός και μαζί του εξαφανίστηκαν οι τελετουργίες, όπως και οι 12 φυλές του Ισραήλ και γενικώς η Παλαιοδιαθηκική οικονομία. Τότε τα “αρχαία παρήλθον, ιδού τα πάντα έγιναν νέα”

Έτσι εξηγείται ο λόγος του Κυρίου τον οποίο διαβάσαμε, «Σας βεβαιώνω πως όλα αυτά θα γίνουν όσο ακόμη ζουν οι άνθρωποι αυτής της γενιάς. ³¹ Ο σημερινός κόσμος θα πάψει να υπάρχει, τα λόγια μου όμως ποτέ» (Μκ. 13:30,31), «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού» (Μάρκος 9:1), όντως εκπληρώθηκε στη γενιά εκείνη και ο τότε κόσμος έπαψε να υπάρχει.

Α’ Ιωάννου 2:18, «Παιδιά μου, έφτασε το τέλος [Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί]. Έχετε ακούσει σχετικά με τον ερχομό του αντιχρίστου. Τώρα, λοιπόν, έχουν παρουσιαστεί πολλοί αντίχριστοι. Απ’ αυτό καταλαβαίνουμε πως έφτασε το τέλος”. Και ποιοι είναι οι “αντίχριστοι”; Όσοι δεν πιστεύουν πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός (Α’ Ιωάν. 2.22).

Η “ἐσχάτη ὥρα” είχε ήδη ξεκινήσει όταν ο Ιωάννης έγραφε την Α’ του επιστολή. Όλα αυτά τα εδάφια, και υπάρχουν πολλά περισσότερα, τα διαβάσαμε για να μπορέσουμε να δούμε αυτήν την διάσταση της άμεσης και ξαφνικής επιστροφής του Κυρίου με την οποία προσδοκία ζούσε η πρώτη εκκλησία. Περίμεναν τον Κύριο να επιστρέψει ανά πάσα στιγμή.

Μπορεί, τελικά, ο Χριστός να μην επέστρεψε μέχρι και σήμερα, ωστόσο αυτή η προσδοκία τους τούς ώθησε να έχουν την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο. Καμιά άλλη εποχή οι χριστιανοί δεν επηρέασαν την κοινωνία τους, όσο εκείνους τους πρώτους αιώνες. Γι’ αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο που οι άπιστοι τους χαρακτήρισαν, « …Αυτοί που αναστάτωσαν την οικουμένη…» (Πράξεις 17:6).

Δυστυχώς, μέσα στην πρόοδο του χρόνου η Εκκλησία έπεσε στην ίδια παγίδα που έπεσαν και οι 5 Μωρές Παρθένες: έχασε την προσδοκία της άμεσης έλευσης και προσμονής της. Σταμάτησε να κοιτάζει τον Βασιλιά της και κοίταξε να χτίσει τα δικά της βασίλεια, πιστεύοντας πως βρίσκεται εδώ για να μείνει, πως αυτός είναι ο μοναδικός κόσμος και άλλος δεν υπάρχει, με αποτέλεσμα να χάσει την δυναμική της και να γίνει ένας κρατικός φορέας εξουσίας, ή φολκλόρ.

Δυστυχώς, πολλές φορές αυτή είναι και η δική μας κατάσταση. Ο κόσμος μας εξαπατά. Ξεχνάμε πως αυτός ο κόσμος έχει ημερομηνία λήξης και αυτή είναι η ημέρα που ο Κύριος θα επιστρέψει. Γι’ αυτό στη συνέχεια του εδαφίου, αλλά και στα  επόμενα εδάφια, ο απ. Πέτρος θα μας πει πώς πρέπει να ζούμε γνωρίζοντας ότι ο χρόνος τελειώνει και ο Κύριος έρχεται.

Πώς Τον περιμένουμε;

• Κοιτάζοντας για σημεία; Προσεγγίζουμε το Λόγο του Κυρίου ως τη ‘γυάλα’ των μέντιουμ να δούμε τι θα μας πει για το μέλλον, όπως δυστυχώς κάνουν πολλοί; ή πάλι
• Με ακραίες συμπεριφορές, όπως πουλώντας τα υπάρχοντά μας και περιμένοντας η 2^η ΄Ελευση να συμβεί, όπως στο παρελθόν κάποιοι έχουν κάνει;

Τίποτα από αυτά. Η προσδοκία της έλευσής Του πρέπει να μας ωθήσει σε μία στάση: στον Αγιασμό, διότι αυτός πρέπει να είναι ο στόχος του Χριστιανού πάντα. Γράφοντας στους Κορίνθιους ο Παύλος θα έγραφε πάνω στο θέμα, «Γι’ αυτό κι αγωνιζόμαστε με ζήλο, για να είμαστε ευάρεστοι στο Θεό είτε μένοντας στο σώμα είτε βγαίνοντας απ’ αυτό» (Β’ Κορ. 5:9).

Υπάρχουμε για να ευαρεστούμε τον Θεό, όπως ο Κύριος Τον ευαρέστησε, «Ας μη γίνει όμως το δικό μου θέλημα αλλά το δικό σου» (Λκ. 22:42). Εάν αυτός δεν είναι ο καθημερινός μας στόχος, εάν η επιθυμία της καρδιάς μας και η προσευχή μας η καθημερινή δεν είναι να Τον ευαρεστήσουμε, τότε αυτό είναι ένδειξη, που πολύ εύκολα μπορεί να γίνει και απόδειξη, ότι δεν είμαστε δικοί Του, ότι δεν Τον έχουμε γνωρίσει ποτέ.

Όμως, ο λόγος για τον οποίο θέλω να ευαρεστώ τον Κύριο στην καθημερινή μου ζωή, δεν είναι μόνο επειδή αυτό αποτελεί απόδειξη ότι είμαι δικός Του ή όχι, αλλά επειδή θα δώσω κάποια μέρα λόγο σε Αυτόν, όταν θα σταθώ μπροστά Του, όπως λέει ο Παύλος στη συνέχεια του λόγου του, «Γιατί όλοι μας πρέπει να παρουσιαστούμε μπροστά στο βήμα του Χριστού, για να πάρει καθένας την αμοιβή του ανάλογα με τα όσα καλά ή κακά έπραξε σ’ αυτή τη ζωή» (Β’ Κορ. 5:10).

Στο ίδιο πνεύμα γράφει και ο Πέτρος στην Β’ επιστολή του 3:14, «Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, προσμένοντας τον ερχομό του Κυρίου, φροντίστε να βρεθείτε μπροστά του με ειρήνη, χωρίς κηλίδες και ψεγάδια». Δεν υπάρχει ειρήνη όταν υπάρχουν κηλίδες και ψεγάδια αμαρτίας στην ζωή μας. Η αμαρτία μας κατατρώει.

Γι’ αυτό ο Ιωάννης μας καλεί, «Ξέρουμε όμως πως όταν ο Χριστός φανερωθεί στη δευτέρα παρουσία του, θα γίνουμε όμοιοι μ’ αυτόν, γιατί θα τον δούμε όπως πραγματικά είναι. Όποιος, λοιπόν, μ’ εμπιστοσύνη στο Χριστό έχει αυτή την ελπίδα, προετοιμάζεται. Καθαρίζει τον εαυτό του από την αμαρτία, έχοντας ως πρότυπο την καθαρότητα εκείνου» (Α’ Ιωάν. 3:2,3). Ο πόθος της καρδιάς κάθε πιστού παιδιού του Κυρίου είναι να Του μοιάσει, να γίνει όμοιός Του. Ο μοναδικός τρόπος για να Του μοιάσουμε είναι με πρότυπο Εκείνον να καθαριζόμαστε από κάθε αμαρτία, την χειρότερη πληγή που ο άνθρωπος έχει γνωρίσει.

Στο Λουκά 12:35-40 ο Κύριος λέει, «Να είστε συνεχώς έτοιμοι με δεμένο το ζωνάρι στη μέση σας και αναμμένα τα λυχνάρια σας. ³⁶ Να συμπεριφέρεστε σαν αυτούς που περιμένουν τον κύριό τους πότε θα γυρίσει από το γάμο, ώστε μόλις έρθει και χτυπήσει την πόρτα, να του ανοίξουν αμέσως. ³⁷ Μακάριοι οι δούλοι εκείνοι που ο κύριός τους θα τους βρει ξύπνιους όταν έρθει. Σας βεβαιώνω πως θ’ ανασκουμπωθεί, θα τους βάλει να καθίσουν και θα τους περιποιηθεί. ³⁸ Χαρά σ’ εκείνους μάλιστα τους δούλους, που όταν ο κύριός τους επιστρέψει τα μεσάνυχτα ή τα ξημερώματα, θα τους βρει να τον περιμένουν. ³⁹ Και να ξέρετε τούτο: αν ο ιδιοκτήτης ενός σπιτιού ήξερε ποια ώρα θα έρθει ο κλέφτης, θα ήταν άγρυπνος και δε θα άφηνε να του διαρρήξουν το σπίτι. ⁴⁰ Να είστε, λοιπόν, κι εσείς έτοιμοι, γιατί ο Υιός του Ανθρώπου θα έρθει την ώρα που δεν τον περιμένετε»”

Τί φοβερό, αγαπητοί μου. Εάν Τον προσδοκούμε να έρθει ανά πάσα στιγμή, τότε όταν έρθει Εκείνος θα μας υπηρετήσει. Για φαντασθείτε, ο Κύριος, ο Δημιουργός και συντηρητής του Σύμπαντος, Εκείνος που το βράδυ πριν παραδοθεί πήρε την πετσέτα και έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, Εκείνος θα περιποιηθεί όλους εκείνους που προσδοκούν την 2^η Του έλευση στη ζωή τους.

Σήμερα είμαστε πολύ πιο κοντά στον ερχομό Του από οποιαδήποτε στιγμή πριν, αλλά δεν ξέρω πόσο αυτή η αλήθεια μας ενθουσιάζει και χαρακτηρίζει την καθημερινότητα της ζωής μας. Μπορεί ως γνώση να είναι εκεί, αλλά πόσο μας ωθεί με ενθουσιασμό και χαρά σε μια ζωή προσμονής;

Μια κοπέλα με αγωνία και μεγάλη προσδοκία περίμενε στο σταθμό το τρένο, αλλά δεν ήταν βέβαιη για την ώρα που θα έφτανε. Μέσα στο σταθμό, ο υπάλληλος αμέριμνος συνέχιζε την δουλειά του αδιαφορώντας για την ώρα που το τρένο έφτανε, που σε αντίθεση με την κοπέλα ήξερε πότε ακριβώς το τρένο θα ερχόταν. Η διαφορά μεταξύ των δυο στην αναμονή του τρένου είναι τεράστια. Εκείνη δεν γνώριζε την ακριβή ώρα, μόνο ότι το τρένο ερχόταν, πλησίαζε. Εκείνος, ήξερε την ακριβή ώρα, αλλά δεν τον ενδιέφερε ο ερχομός του τρένου. Τί έκανε την διαφορά; Ένα πρόσωπο. Το τρένο έφερνε τον καλό της, τον αρραβωνιαστικό και μέλλοντα σύζυγο της. Είχε κάθε λόγο να αγωνιά, να προσδοκά, να χαίρεται για το τρένο που όλο και πλησίαζε, σε αντίθεση με τον υπάλληλο που γι’ αυτόν το τρένο δεν έφερνε τίποτα.

Η 2^η ΄Ελευση δεν φέρνει απλώς κοσμογονικές αλλαγές, δεν φέρνει απλώς το τέλος των πάντων, πέρα από όλα αυτά, φέρνει ένα Πρόσωπο, Αυτόν που κάποιοι ονομάζουμε: Κύριό μας και Λυτρωτή μας. Προσδοκάς με χαρά την εμφάνισή Του;

“¹² »Να, έρχομαι σύντομα», λέει ο Ιησούς… ¹⁷ Το Πνεύμα και η νύφη λένε: «Έλα». Κι όποιος ακούει ας πει: «Έλα»… ²⁰ «Ναι, έρχομαι σύντομα». «Αμήν· ναι, έλα, Κύριε Ιησού». ²¹ Η χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού να είναι με όλους τους πιστούς. Αμήν!” (Αποκάλ. 22:12,17,20,21)